Sleepy time junction

Ze was op haar doortocht in een stad terecht gekomen, die volgens de borden ook wel bekend stond als Laverre City. Rustig had ze door de straten gewandeld, met een veel aandacht eisende en graag geziene bruine pluizebol naast zich. De Eevee vond het geweldig om buiten haar pokéball te blijven en daarom had ze dan ook maar de keuze gemaakt om haar zo veel mogelijk erbuiten te laten. Dan kon ze misschien ook nog wat opsteken van de omgeving. Het probleem daarmee was echter wel dat iedereen, werkelijk iedereen haar wilde aaien. En de Eevee liet het natuurlijk gewoon toe, alles voor een beetje aandacht. Zo ook nu weer stond de oudere vrouw rustig te wachten totdat een paar kinderen klaar waren met het vertroetelen van haar pokémon. Toen hun moeder ze eindelijk weg riep, zuchtte de vrouw eventjes, voordat ze zich omdraaide en weer verder liep, de Eevee snel volgend om weer aan haar enkels te gaan lopen.
Bij een open veld keek ze op toen ze de geluiden van een gevecht op ving. Onderaan de heuvel was een jongen in gevecht met een voor haar onbekende pokémon, nu was zijn eigen pokémon ook niet bepaald bekend voor haar, terwijl enkele kinderen toekeken. Rustig wandelde ze naar beneden toe, maar bleef op een afstand. Mocht ze merken dat dit gevecht uit de hand liep, zou ze alsnog kunnen inspringen.

Zo te zien had de jongen het voor elkaar gekregen om de Paras in slaap te krijgen en al snel weer terug op een veilige plek te zetten. Met een kleine glimlach op haar gezicht wandelde ze naar de jongen toe en maakte een kleine buiging voor hem. "Bonjour," zei ze op een rustige toon, al stond haar gezicht voor de rest bijna koud en kil. "Keurig gevecht daar net," gaf ze hem daarna een klein complimentje. "Mag ik misschien je naam weten?" Ze bleef in een keurig rechte houding staan, terwijl de Eevee aan haar enkels de onbekende pokémon in zicht had gekregen en nu probeerde diens aandacht te krijgen.

De reactie van de jongen was ... niet geheel zoals ze gehoopt had. Hij zakte op een knie en pakte haar hand om er een kus op te geven. Ze was dit gewend, maar niet van ... mensen jonger dan haar? En daarbij was het leeftijdsverschil misschien een beetje té groot? Rustig trok ze haar hand terug en deed haar jasje goed, voordat ze de jongen weer terug aankeek. "Ik vroeg je om je naam," antwoorden ze daarna op een kalme en gedisciplineerde toon.

Ondertussen probeerde de Eevee de aandacht te krijgen van de onbekende pokémon. Ze sprong een beetje heen en weer in de hoop dat hij mee wilde spelen, maar toen ze merkte dat dat niet werkte, ging ze voor een directere aanpak en sprong gewoon vol tegen hem aan.

Ze moest zachtjes lachen om het stuntelige gedrag van de jongen, die zich vlak daarna voorstelde als Fidger. Een vreemde naam, maar ze had ergere gehoord. Gelukkig werd hij al iets minder rood, waardoor ze zich wat minder ongemakkelijk hoefde te voelen in zijn aanwezigheid. "Aangenaam Fidger, de naam is Claudia Leblanc en ik ben momenteel op doorreis naar Santalune City," stelde ze zichzelf daarna op een deftige manier voor. "Er is geen hulp gevraagd, ik zag het gevecht en wilde inspringen als er iets fout bleek te gaan," legde ze daarna op een rustige toon uit.

De onbekende pokémon greep haar opeens bij d'r voorpootjes vast, waardoor ze een geschrokken piep liet horen en bijna op d'r ruggetje viel. Haar evenwicht was niet geweldig goed om d'r overeind te laten staan op d'r achterpootjes. Ze probeerde zichzelf los te trekken uit de grip van de pokémon, zodat ze zichzelf weer op d'r pootjes kon draaien.

Ze glimlachte eventjes. "Er was geen specifieke reden waarom ik om je naam vroeg, het was gewoon een opening om het gesprek te beginnen," zei ze op een rustige toon. Rustig haalde ze een verdwaalde pluk weg uit haar gezicht en stak deze weer achter haar oor, voordat ze eventjes keek naar wat de twee pokémon aan het doen waren.

De Eevee schrok een beetje toen ze opeens op haar rug werd geduwd, maar op het moment dat ze over haar buik werd geaaid was alles weer goed. Haar oortjes zakte naar achter toe en ze liet een zacht soort gespin horen, als teken dat ze het waardeerde.

"Van hetzelfde," zei ze deftig met een knikje. Ze moest zachtjes lachen om de woordenschat van de jongen, ondanks dat hij zeventien leek, voor zover ze het kon zien, was zijn woordenschat soms wat kinderlijker. "Het was een creatieve oplossing," zei ze daarna om hem te complimenteren.
Toen ze terug keek van de pokémon naar Fidger, dacht ze een spark van jaloezie te zien in zijn ogen, waardoor haar mondhoek iets omhoog getrokken werd. "Toestemming om je pokémon in mijn Pokédex te zetten?" vroeg ze daarna beleefd aan de jongen.

Ze vond hem best aandoenlijk, misschien een beetje vreemd, maar hij had een goed gevoel voor humor. Toen ze toestemming kreeg om zijn pokémon een scan te geven, pakte ze rustig haar pokédex en liet het over de pokémon glijden. Smeargle is a beagle-like, bipedal Pokémon with white and brown fur. It has a long tail with an end resembling a paintbrush. This paintbrush oozes with paint, and the color of the paint may vary for each Smeargle. Sprites from the games depict green, brown and red, while the anime also shows yellow and blue. Smeargle will use the paint to mark its territory. It can also use its signature move, Sketch, to copy moves from other Pokémon. Smeargle has a footprint on its back that is the same color as the tip of the tail. Smeargle also has a round structure on its head with a point that resembles a beret. It has floppy, brown ears and a brown collar on its neck. The rings encircling Smeargle's eyes are also brown, as are Smeargle's eyelids. Its arms have two brown bands, and its legs have only one. Each of its limbs have three digits. Smeargle is often found in urban areas. Ze glimlachte eventjes, terwijl ze de pokédex dichtklapte. "Een zeer creatieve pokémon dus?" vroeg ze aan Fidger.