Ghost Stories

Een zonnige dag met flink wat wind die zijn haren lichtelijk door de war bracht maar niet genoeg om zijn goede humeur te bederven. De wind was immers vrij koel en dat mocht zeker nadat het droge seizoen in Hoenn was aangebroken en de snikhete zomer in Kalos. De temperaturen konden dan gemakkelijk oplopen tot die van het woestijn in Hoenn en zelfs hij vond dat geen pretje. De jongen kraakte lichtjes zijn knokkels en het was zeker niet om te gaan vechten, puur om zijn gewrichten weer wat losser te krijgen om in actie te komen. Met de heftige nederlaag in Mossdeep City waren de meldingen hoger geworden in Kalos dan in zijn thuisregio waar het geloof in hun juist afnam door het verlies dat ze hadden geleden. Dat irriteerde hem dan ook mateloos en hij wist dat het enige wat hij momenteel kon doen simpelweg was door zijn taken te voltooien die hij op gekregen kreeg, al leverde hem dat niet genoeg voldoening meer. Graag wilde hij meer gaan betekenen voor de medemens en Pokémon en hij snelde fanatiek elke dag door parken, steden en zelfs over zeeën, enkel om iemand te hulp mogen schieten. Vandaag was daar geen uitzondering op geweest. Al wachtte hij op dit punt puur om een melding dat hij weer op stap mocht maar die kwam maar niet, waardoor hij zijn tijd maar besteedde op het zitten van een flinke rots met een recent gedode Linoone in zijn handen, terwijl de zes Pokémon met elkaar aan het stoeien waren. Afwezig in de verte starend waar hij de hoge gebouwen van Lumiose City had kunnen zien nam hij gulzig een hap van het malse en zeer verse vlees.

Net op dat moment hoorde hij echter het gerinkel van zijn Holo Caster dat er een missie was en alert legde hij hun prooi weg, en bekeek het bericht direct. Van spanning en pure nieuwsgierigheid werd de rest ook stil en gingen ze elk om hem heen staan, al had Agami haar snuit bezorgd tegen de wang van hem gepord wat hij deze keer toeliet. Zo te zien was het een missie, waarbij ze een kind van haar geestenfobie moesten helpen in Laverre City wat heel dichtbij van dit punt af zat, het was maar een kilometer of vijf. Dat stuk kon hij sprinten zonder gebracht te worden via het luchtruim met de Dragonite en het hielp dat het niet urgent was, gezien het over een half uur pas donker zou worden. Dan was het nog maar de vraag wie hij hiervoor mee zou nemen gezien ze vast in een huis daarvoor moesten bevinden. Hmm, Rhino, Elapi en Dicy vielen af wegens hun flinke formaat en Lucan wegens zijn misschien té intimiderende uiterlijk die zijn jonge soortgenoot bang zou kunnen maken, al was zijn temperament flink verbeterd en mensvriendelijker geworden. Dan bleef in dat geval maar twee Pokémon over maar hij had zijn twijfels of Agami echt in dat huis zou passen, gezien ze toch wel iets langer was dan hem en het er maar van zou af hangen. Al as haar aanwezigheid misschien toch wel kostbaar voor het geval dat er iets zou gebeuren maar hij zou dus voornamelijk Homin hierbij als partner gebruiken. Met een glimlach op zijn gezicht sprong hij dan ook overeind en keerde zich tot de in spanning afwachtende Pokémon die elk een nieuwsgierige grom van zich lieten horen. “Jongens! Meiden! Homin en Agami gaan deze keer mee máár ik wil dat jullie vier dus het gebied gaan surveilleren voor Pokémon óf mensen, is dat begrepen?” sprak hij grommend uit, en een twinkeling verscheen in al hun wilde ogen, maar voornamelijk in de vier die zogezegd ‘achterbleven’. Dit was dan eigenlijk ook zijn manier geweest om niet alleen officiële meldingen op af te gaan maar ook figuren die geeneens de kans hadden of juist mensenschuw waren zoals de meeste wilde Pokémon. Dat zijn passie om anderen te helpen was overgebracht op zijn Pokémon vulde hem dan ook enkel met flinke trots en werd zelfs sterker dor het zicht dat de vier de bos in liepen met enkel hun drie achterlatend. “Laten we dan maar vertrekken en een glimlach op iemands gezicht toveren en… goede nachtrust leveren!” Energiek stak hij zijn vuist uit en Agami deed hetzelfde met een tevreden blik, terwijl Homin lichtelijk onrustig ook hun voorbeeld volgde.

Vastberaden keek hij nogmaals naar het bericht voor de exacte locatie en sprintte direct het bos in, met Agami in het luchtruim en Homin die hoog tussen de boomtoppen zigzagde. Op dit tempo zouden ze er al over een kleine tien minuten moeten zijn maar wat hem eigenlijk op dit moment no meer zorgen baarde was de gesteldheid van de Monferno. Ze zigzagde net zo lenig als altijd maar er zat iets onzekers in, gezien haar blik bij elke zwaai vrij angstig keek en ze haar oren daarbij continu spitste. Het leek op het eerste gezicht op het gedrag van een Pokémon die opgejaagd werd maar Averill wist wel beter wat er daadwerkelijk gaande met haar was; ze ging bijna evolueren. Hetzelfde type gedrag vertoonde ze ook bij haar eerste evolutie maar ze leek het ditmaal iets meer onder de controle te hebben, al was het de vraag hoelang ze dit zou kunnen volhouden. Voorlopig zou hij haar goed in de gaten houden en hij dacht ook wel dat de Dragonite hetzelfde conclusie getrokken had, gezien ze dicht boven de Monferno vloog. De minuten vloog voorbij en hij zag de stad al achter de bomen verschijnen die nogal een vreemde sfeer had en iets had wat hij voorheen enkel zeer diep in de jungle kon vinden; een moeras. Dat grensde aan de andere zijde van de stad en hij had één keer de fout gemaakt bijna in weg te zakken maar nu wist hij wel beter en remde hij eenmaal in de stad gelijk af, kort bijkomend van het stukje dat ze hadden afgelegd. Spoedig sprong ook Homin naast hem neer die eveneens eerst op adem moest komen, voordat ze verder kon lopen. Het was dan ook enkel Agami die rustig had kunnen landen en alsof haar blik kon laten vallen op de stad waar ze beland waren. Eenmaal op adem liep Averill met de twee naast hem lopend richting de woning waar de melding vandaan was gekomen en hij zelfs nog licht zag branden bij een kamer die op de zolder leek te zitten en op basis van de raam as het een kinderkamer. Het zat onder een substantie wat zijn soortgenoten ‘stickers’ noemen en het waren plastic voorwerpen die konden glimmen en één plakkende kant hadden, waardoor je ze overal kon zetten. En die voorwerpen konden dus afbeeldingen van Pokémon voorstellen, getekende varianten daarvan of simpelweg de vorm hebben van een figuurtje. In dit geval herkende hij de drie starter Pokémon van Kalos daarin met de Pokémon afgebeeld als silhouetten.

Hier kon hij wel om grinniken en met enthousiasme belde hij aan, waarop snel gehoor kwam van wat de moeder van het kind moest wezen. ‘Ow, u moet dan zeker de Ranger zijn! Kom maar binnen, Rosa zit boven,’ Ze was vrij direct hierin en hij kon dat wel respecteren en liep dus de woning in met de Dragonite en Monferno achter hem. Hij werd door de moeder begeleid naar een trap en liep deze op, enkel om voorzichtig tegen een houten deur aan te kloppen waar een poster op was geplakt van drie onbekende starters die elk een uil, tijger en zeehond representeerde. “Hey Rosa, Averill hier, ik ben een Ranger die je komt helpen,” De deur ging een tel lang niet open maar hij rook de geur van het meisje die steeds sterker werd wat betekende dat ze vlak bij de deur was gaan staan. ‘B-Ben je g-geen monster?’ vroeg zijn jongere soortgenoot vanachter de deur, waarop Averill met een zucht op zijn hurken ging zitten en wenkte zijn Pokémon hetzelfde te doen. “Zou een monster dít doen?” vroeg hij zachtjes en simpelweg aan de ander, waarop de deur op een kier openging en een meid van rond de 9 jaar verscheen met kort donkerblond haar en blauwe ogen in een Tyrantrum pyjama. Ze leek verrast te zijn met zijn houding en stapte verschrikt naar achteren maar hun drie bleven rustig zitten waar ze van scheen te kalmeren. “Mogen wij ‘niet-monsters’ er dan wél in?” Het meisje deed moeite niet in lachen uit te barsten maar probeerde nog nonchalant over te komen en liet hen binnen in de kamer die fel verlicht werd door meerdere lampen. Al iets minder nerveus stopte het meisje midden in zijn kamer en speelde een beetje met zijn handen, voordat ze hen durfde aan te wijzen waar de échte monsters zaten. Onder haar bed, schijnbaar en in haar kast. ‘E-Elke nacht hoor i-ik ze lachen eén…’ Meer durfde ze niet te zeggen voor ze in huilen zou uitbarsten dus gaf hij haar een aai over zijn bol, terwijl Agami haar kort aankeek. Een glimlach sierde op het gezicht van het meisje die pas na het goed kunnen zien van de knuffelbare draak vol enthousiasme op haar rug sprong en ‘draakje’ gilde. Heh, hij had niet verwacht dat Agami als afleiding zou dienen voor iets dergelijks maar het werkte en het meisje scheen minder bang te zijn nu ze een nieuwe vriend gemaakt had. Agami was vrij verrast maar paste zich al aan en bewoog haar krachtige vleugel waar het meisje nog vrolijker van werd. Dan nu de geest in kwestie waar hij samen met Homin naar zou gaan kijken. Het frustrerende was dat ze niet op te sporen waren met een reukvermogen of zijn zicht, maar wel met één ding: gehoor. “Homin, luister,” sprak Averill simpel, waarna hij zijn armen over elkaar deed en de Monferno zijn voorbeeld volgde maar het was helaas de Dragonite’s bewegingen, het kind en het onrustige gekrab van de Monferno wat hij hoorde. Zou er toch helemaal geen Ghost type zijn, of had hij zich al verstopt omdat hij hun al aan had zien komen? In dat geval… “Schrik niet,” zei hij eenvoudig tegen het meisje en deed daarbij alle lichten uit, waarna hij met een hand rustend op de hoofd van het meisje hem verder aan sprak, “Ga in je bed liggen en doe alsof je slaap, wij blijven ect dichtbij in de buurt,” In eerste instantie weigerde het meisje maar na hem beloofd te hebben dat zij na afloop weer met Agami mocht spelen kroop hij zijn bed in en verlieten hun drie de kamer.

Enkele minuten gingen voorbij en plotseling hoorde hij een vreemd geluid wat enkel de verschijning van een Ghost type kon zijn geweest. Direct deed hij de deur open en stapte de kamer in en liet direct zijn blik op het meisje vallen die angstig zijn dekens over zich heen getrokken had met boven haar een gasbol en een pompoen zwevend. “Homin, gebruik je Taunt!” De Monferno sprong naar voren en stak haar tong uit, waardoor ze de aandacht van de twee trok die haar geagiteerd aankeken. De twee boosdoeners waren dus een Gastly en een Pumpakaboo en ze stonden bekend om plagende Pokémon maar niet levensgevaarlijk dus dat scheelde. Het beste wat hij echter kon verzinnen om het meisje over haar angst te laten komen was maar één eenvoudige actie. “Slack Off!” De Monferno gaapte luid at de twee meer ergerde en ze recht op haar afvlogen, waarop hij de stylus tevoorschijn haalde en ze direct hun aanval staakte. Héh? Ze wisten waar het voorwerp voor diende? De twee keken elkaar gealarmeerd aan en behielden meer afstand maar het was uiteindelijk de Pumpakaboo die in de aanval overging en geeneens een poging deed met hem te communiceren. “Ember! En trek een gekke bek!” Enkele kleine vlammen schoten uit haar bek, nadat ze haar mondhoeken opzij had getrokken en scheel keek. Haar aanval raakte echter de Ghost type en scheen krachtig genoeg te zijn om die neer te halen. De Gastly keek nerveus van zijn vriend naar de Ranger en zijn twee Pokémon en dreigde weg te zweven, totdat Rosa spontaan begon te lachen. Ze had zich geamuseerd met de gekke bekken die Homin had getrokken en klapte uitbundig waarop de Pumpkaboo omhoog zweefde en een vreemd gezicht trok. Ze lachte. De Gastly deed op zijn hoede hetzelfde en richtte zich vervolgens op de Monferno die geamuseerd klapte in haar handen met haar tong uit haar mond stekend. Ghost type aren immers niet altijd eng en als je voorbij hun gewoontes keek kon je altijd iets vinden waar je een raakvlak had en zelfs jezelf mee amuseren. Het meisje keek ditmaal ook wat vrolijker naar de twee zonder de angst die ze voorheen voor ze koesterde. De glimlach op haar gelaat werd dan ook breder bij elke gekke bek die de twee trokken maar het werd toch nóg groter toen de grappige aapachtige licht begon te geven en ineens langere ledematen kreeg. De vingers erden langer, spieren gespierder en de staart verloor de vlammen en verplaatsten zich naar zijn kop waar een soort kroon op verschenen leek te zijn. Met een grijns doorbrak ze het licht en lichtten haar vlammen de kamer op wat zorgde voor een opgewonden kind die gelijk uit haar bed sprong om met de Infernape te spelen. Deze keek hem echter aan voor goedkeuring en hij knikte instemmend, en het kind amuseerde zich kostelijk met de Pokémon en viel uiteindelijk van uitputting in slaap met de twee Ghost type nog in haar kamer. Tevreden wakend over haar. Dit leek hem wel een geslaagd missie, bedacht hij zich, zittend op de grond, starend naar buiten, benieuwd hoe het de rest was afgegaan.

tag: - | words: 2282 | notes: -