A Cold Ranger [+ Claudia LeBlanc]

Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht en ze keek eventjes naar de grond. "Misschien heb je gelijk," zei ze rustig. Misschien was ze inderdaad te streng voor zichzelf als het hierom ging en werkte ze zichzelf daarmee nog wel eens in de problemen.
Gelukkig waren ze in de buurt van het cafeetje gekomen, waardoor ze het gesprek eventjes op een on-hold kon zetten, ze voelde zich niet te geweldig met dit onderwerp. "Na u," zei ze met een rustige toon. Ach, ze mocht wel een beetje respect tonen. Ze hielt de deur voor hem open en wachtte rustig totdat hij naar binnen zou lopen. Al peilde ze vooral wat hij zou gaan doen op haar aanbod.

This post is a trainwreck, I'm sorry

De jongen had manieren, dat was in ieder geval al iets dus. Ze glimlachte eventjes terwijl ze haar hand weg haalde en het café binnen stapte. Direct sloeg de geur van vers gebraden koffie haar om de oren en al snel had ze een rustig plekje gevonden en legde haar witte jasje naast zich op een enkele tafel. Het was een knus koffietentje, eentje waar ze inmiddels vaste klant was geworden, in de tijd dat ze in Coumarine City was. "Wil je iets speciaals?" vroeg ze rustig, terwijl ze hem een tweede kaart voor hielt.

De jongen zei dat hij alleen een koffie wilde en Claudia knikte rustig. Ze hief haar hand op om een van de serveersters bij zich te roepen. Toen gevraagd werd naar wat ze wilde bestellen zei ze op een kalme toon: "Een gewone koffie voor de jongeman en een latte macchiato met hazelnoot voor mij." De serveerster knikte en tikte alles in op haar holocaster, voordat Claudia een kaartje pakte en dat aan de serveerster gaf. "Zet 't hier maar bij," zei ze kalmpjes. De serveerster keek eventjes verbaast op, voordat ze het kaartje las en knikt. "Komt goed, mevrouw," zei ze rustig, terwijl ze weg liep.

Ze glimlachte toen ze hoorde wat Vincent zei en haalde haar schouders op. "Ook, maar de eigenaren van dit café waren oude vrienden van m'n ouders. Dus ik doe ze graag een pleziertje," legde ze rustig uit. Ze sprak niet veel over haar ouders, maar ze kwam hier graag en ze wist dat ze haar altijd goed zouden behandelen. Dus kon het niet kwaad om ze een gunst te doen af en toe. Later zou ze de fooi wel overmaken, maar voor nu konden ze rustig wachten op hun koffie. "Jij hebt verstand van koffie, aangezien je in een café hebt gewerkt. Wat is je algemene mening over koffie, als ik vragen mag?" vroeg ze daarna, toch wel nieuwsgierig naar de witharige jongen.

Ze glimlachte toen ze de woorden van Vincent hoorde. "Zo te horen heb ik iets gevonden waarover je helemaal open bloeit," zei ze met een lichte grinnik in haar stem. Ze bedankte de serveerster toen ze de koffie kwam neerzetten en kreeg haar kaartje weer terug. Op de achterkant was het teken van de Leblanc familie te zien, maar ze stopte 'm al snel weer terug in haar portomonnee. "Vertrouw me, ook koffie in de ochtend is te verprutsen," zei ze, terwijl haar glimlach eventjes verdween. "Iemand bij mij thuis heeft ooit eens een hele pot koffie naar de gladiolen gewerkt," zei ze daarna. Die butler was dan ook snel verdwenen uit het huis. Verschrikkelijk.

Een bijna geheimzinnig lachje verscheen op de lippen van Claudia, terwijl ze voorzichtig een slokje van d'r koffie nam. "Van adel is misschien wat erg overdreven, maar mijn familie heeft een aardige reputatie ja. Toch vind ik 't prettiger om mijn eigen koffie te maken, ik vertrouw niet al het personeel dat we thuis hebben," zei ze, zachtjes grinnikend. Vroeger maakte ze altijd ruzie met het personeel als ze iets fout deden, waardoor ze weer een standje van haar vader kreeg dat ze liever moest zijn tegen die arme mensen. Ze hadden immers niets beters te doen dan hun dienen. Ja, haar vader kon af en toe heel erg zijn, maar toentertijd had ze daar niets van door.