Een klein licht straaltje scheen de kamer binnen. De kamer was verder compleet donker en het was heerlijk rustig in het gigantische huis. De roodharige lag met haar hoofd volop in de kussens en had haar ogen nog gesloten. Even uitslapen hoor. Genietend van het feit dat ze nog niet haar bed uit hoefde, lag ze in haar grote tweepersoonsbed. Op zich was het wel weer fijn dat ze het gehele bed voor haar zelf had, heerlijk, kon ze lekker lang en breed uit liggen zonder in de weg te liggen. Ze kon haar hele bed opeisen. Ze zuchtte even tevreden en draaide nog een keertje om, om helemaal onder de dekens te kruipen en te genieten van het moment. Het lekkerste gevoel in de ochtend was als je niet verplicht je bed uit hoefde. Helaas was er iemand die haar momentje extreem kwam verpesten. Haar slaapkamer deur werd open gesmeten alsof het niks was en totaal niet vroeg in de ochtend of zo. Riddle’s ogen schoten gelijk open om daarna direct in haar vader haar ogen te staren. Ze knipperde en begon vervolgens te fronsen en zonder een woord te spreken draaide de roodharige zich nors om. Arceus, kon hij haar niet laten slapen. Ze had totaal het pakketje wat haar pa vast had niet gezien en ze wist ook niet dat het pakketje voor haar was… Na ja zij moest het gaan bezorgen voor TR. Haar vader snoof even en opende vervolgens zijn mond ‘Op staan Riddle’ kwam er eerst vrij kalm uit. Riddle reageerde weer niet en trok het dekbed nog verder over haar hoofd “Nee..” sprak ze nors ondertussen nog verder onder het dekbed te kruipen. Waarom liet hij haar niet slapen? Kon hij niet gewoon weg gaan? ‘Kom uit je bed’ klonk er weer, ondertussen met een wat strengere toon. Haar moeder maakte haar altijd veel prettiger wakker, maar haar vader niet, mannen konden dat niet of zo. Of ze maakte je zo wakker als haar vader of het was je vriendje die ’s ochtends ook niet van je af kon blijven. Weer liet ze een ongenoegen klinken via haar stem, maar ze maakte voorlopig nog geen aanstalten om in beweging te komen. ‘Je hebt wat belangrijks te doen dame’ klonk er weer ‘Dus als je nu niet uit je bed komt, zal ik je even helpen’ de stem zei genoeg. Riddle schoot vervolgens omhoog in haar bed. Nee, haar vader hoeft haar niet te helpen, het was al goed. Ze keek hem nors aan en ondertussen ook vragend. Wat moest ze in godsnaam doen dan? Haar blauwe ogen keken haar vader aan die ondertussen het pakketje wat meer naar haar uitstak. Ze knipperde wat verbaasd “Wat moet ik daarmee?" vroeg ze vervolgens maar. ‘Belangrijk’ kwam er simpel uit ‘Erg belangrijk’ ging haar vader verder ‘Dit moet afgeleverd worden op een speciale plek, niet in een stad’. De vader keek even naar het pakketje ‘Het mag niet beschadigd worden en je moet zorgen dat je het pakje zonder problemen brengt naar waar het hoort’ uh oke… ging er door Riddle’s nog vermoeide hoofd. Dat word dan nogal een adventure als ze het zo hoorde, yay. “Oke, pap” sprak ze “Krijg ik nog de plaats te horen waar?” vroeg ze vervolgens. Ze kon wel een pakketje gaan brengen, maar als ze nog niet eens wist waar het heen moest werd het wel wat moeilijk natuurlijk. ‘Wegens veiligheid…’ begon hij ‘De zee is blauwer aan de overkant in Kalos’ sprak hij simpel waarna hij het pakketje op haar bed legde en zich omdraaide ‘Mam en ik zijn weer weg voor business, dag lief’ sprak hij nog waarna hij verdween uit haar kamer. “Wacht?!” kwam er vragend uit Riddle’s mond, maar ze was al te laat, haar vader kwam niet meer terug nu, verdomme. What the Muk bedoelde hij met ‘De zee is blauwer aan de overkant’. Met een frons staarde ze enkele seconden naar het pakketje. Bijna de neiging hebbende om het open te maken, maar als haar vader serieus was zou hij haar vermoorden als ze dat deed. Ugh, waarom moest ze dit eigenlijk doen? Oh ja voor TR… Als iets hogere in rang kon je natuurlijk geen ‘nee’ zeggen. Ze had nooit ‘nee’ kunnen zeggen. Niet als Grunt, Agent of Elite. Op het moment was ze Commander en daar moest ze het mee doen. Een zucht kwam uit haar mond en ze sloeg het dekbed volledig van haar af. Ze stond op en liep naar de spiegel om even naar haar zelf te kijken. Oke, ze moest dus niet opvallen… wie lette er nou op een schattig kind als? Dacht ze terwijl ze een lieflijk glimlachje op haar gezicht toverde. Yeah, dat werkte altijd toch. De roodharige draaide zich om, om in haar inkoopkast te verdwijnen. Ze had waarschijnlijk de schattigste kleding aangetrokken die ze kon vinden en ze deed haar rode haren in een hoge staart. Vervolgens wat make-up en een check in de spiegel of ze er niet te raar uit zag. Nee, precies goed, weer een glimlachje verscheen op haar gezicht. Ze greep vervolgens haar schoudertas met al haar pokéballs er in en nog wat andere belangrijke troep, haar pokémon lagen beneden en Andraste in haar eigen kamer, dus die moest ze nog even ophalen. Riddle liep weer terug naar haar bed en keek even kort naar het pakketje wat op haar bed lag. Ze werd nu toch wel heel erg nieuwsgierig over wat er in zou kunnen zitten, maar nee ze moest braaf zijn. Ze had echter geen idee wat er allemaal achter deze missie zat, het was een missie toch? Misschien kreeg ze als ze het goed voltooide wel iets leuks ofzo? Geld was altijd oke, toch?
Riddle pakte het pakketje vast en stopte het voor nu in haar bodemloze put… haar schoudertas dus. Toen ze beneden kwam keek ze even om haar heen. Ja, haar ouders waren zoals gewoonlijk alweer pleiten, great. De meid liep naar de keuken en keek ondertussen naar haar nog slapende pokémon. Tja, die moest ze zo allemaal even wakker schudden en meenemen natuurlijk. Eenmaal in de keuken haalde ze iets te eten en te drinken tevoorschijn en ging eventjes aan tafel zitten om het op te eten en te drinken. Ze had haar tas even op tafel gedumpt en haalde onder het eten door even al haar spullen eruit inclusief de pokéballs. Even checken of ze alles bij had. Ze duwde alles weer terug, behalve haar pokéballs. Toen ze haar eten en drinken op had, dumpte ze de afwas in de afwasmachine en ze greep haar tas weer. Ze sloeg het ding weer om haar nek en met de pokéballs in haar armen liep ze naar de woonkamer. Eenmaal daar floot ze een keer en binnen enkele seconden stond iedere pokémon recht. Riddle kreeg een glimlach op haar gezicht “We gaan op avontuur vandaag” sprak ze opgetogen. Haar Mightyena en Shiny Ninetales begonnen gelijk enthousiast te kwispelen. Haar blauwe ogen gleden even naar Croc die ze ook eindelijk terug had. De geliefde Krookodile die ze had uitgeleend, maar te veel had gemist. En ook haar Andraste en Fluffy had ze weer in haar team. Daarnaast was ze dolblij met haar nieuwe team maatje waar ze hopelijk nog meer mee kon socializen was Hersilia, de Dragonair die ze van een onbekende had gekregen. Tot op vandaag wist ze nog steeds niet wie zo lief was geweest om haar de Dragonair te geven, maar ze was er dolblij mee. Ze begon haar pokémon een voor een in hun pokéball terug te roepen. En uiteindelijk bleef voor nu Flavia over. Zij mocht gezellig mee lopen, gezelschap was fijn toch. Ze moest het wel strategisch aanpakken als ze onschuldig wilde lijken. Dan kon ze niet met haar Charizard of Mightyna rond gaan lopen helaas. Hersilia zou ze wel tevoorschijn halen als er water aan te pas ging komen. Tja, als ze het raadsel moest geloven, ging er namelijk wat met water gebeuren. Daar was haar Dragonair het meest geschikt voor immers. De roodharige keek even met een glimlach naar Flavia die haar enthousiast aan keek. “Let’s go” sprak ze. Hmm, meerdere steden met water waren er te vinden in Kalos, maar als ze het goed had begrepen het niet te vinden in een stad of dorp. Nee, het was ergens in een gebied waar je niet zomaar kwam? Een natuurgebied om het maar even te benoemen. Ze vroeg zich echter gelijk af waarom helemaal daar? Waarom in een natuurgebied? Ze wist ook niet dat naast haar er nog meerdere TR leden aan het werk gezet waren om een pakketje af te leveren ergens. Misschien ook maar goed dat ze dat niet wist. Of wel… dan wist ze dat het toch best wel een serieus en belangrijk ding was. Al probeerde Riddle altijd alles serieus te fixen. De roodharige liep rustig door Laverre City op zoek naar voedsel en drinken voor onderweg. Wist zij veel hoe moeilijk en lang dit ging duren. Haar pakketje zat nog steeds veilig in haar tas en voor nu werd ze ook nog niet raar aangekeken dus gelukkig voor haar ging het nu nog moeilijk, maar ze had geen idee wat haar vandaag allemaal te wachten stond. Riddle liep een van de supermarktjes binnen en voor ze het wist kwam ze er weer uit met wat flesjes drinken en wat broodjes en ook nog wat voedsel voor haar pokémon en water. Ze geeuwde een keer terwijl ze weer verder liep richting de eerste stad die ook maar water had, dat was volgens haar Coumarine City. Ze was toch liever in haar bed blijven liggen, maar goed, ze wist heel goed wanneer haar vader duidelijk was over iets en als hij dan zo duidelijk was, dan was het ook menens. Riddle’s blauwe scande de buurt af terwijl ze niet door had dat Flavia flink afgeleid werd door iets. Na een paar meter kwam ze er dan ook achter dat de Shiny Ninetales ineens niet meer naast haar liep. Oké, misschien toch niet zo goed idee om met een Shiny rond te lopen, veel te veel aandacht. Dat was hier dus ook het geval, een groepje kinderen had veroorzaakt voor oponthoud, want ze waren nu allemaal enthousiast om Flavia heen aan het springen en het beest aan het aaien. Verdomme, ze hield van aandacht dus Flavia vond het allemaal niet erg, maar Riddle had nu eigenlijk niet echt geduld, ze had geen eindtijd mee gekregen, maar als ze het pakketje op tijd wilde brengen, moesten ze niet bij ieder dingetje stoppen enzovoorts. De roodharige liep dan ook gelijk de enkele meters terug en met een glimlach keek ze naar de kinderen die nog steeds te enthousiast waren.
Ugh, sorry Flavia… Ze haalde haar pokéball tevoorschijn en liet haar terug keren “Sorry guys, ik heb haast” sprak ze met een scheve glimlach en de kinderen keken haar gelijk vol disappointment aan. Ze begonnen nog net niet te janken zo stonden hun gezichten. Riddle zorgde echter snel dat ze weer verder kon nadat ze zogenaamd zichzelf had verontschuldigd, voornamelijk richting de ouders, want ouders konden zo extreem moeilijk doen als je hun kind beledigde… als hun vonden dat je hun kind beledigde terwijl je dat niet deed, maar goed, dat waren ouders. Riddle was dan ook blij dat ze weer verder kon, ze vond het sneu voor Flavia, maar nu eventjes niet. Ze was al blij dat die kinderen niet te moeilijk deden, ze vond kinderen namelijk al zo fucking geweldig… not, kots. Riddle was weer lekker op de been en ze was nu al wel een flink stuk aan het wandelen, maar dan had ze haar dagelijkse beweging ook weer gehad toch? De roodharige liep gezellig verder door het woud, het werd vanaf hier ook steeds rustiger en rustiger. Riddle vond voorlopig niet dat het tijd was om weer een pokémon tevoorschijn te halen, misschien straks ofzo. Helaas voor haar was de afleiding voor dat ze überhaupt in Coumarine was beland nog niet genoeg. Nee, ze zaten haar echt flink dwars vandaag. Een grote groep Bellsprouts kwam dan ook van achter een hoop bomen zetten. Riddle’s ogen werden groot terwijl ze naar de grote groep staarde die nu dus het pad flink blokkeerde. Urgh, waarom vandaag? Normaal gesproken kwam ze nooit mensen, laat staan pokémon, tegen als ze iets belangrijks moest fixen. Oke, dat was ook niet helemaal waar natuurlijk. Ze kwam vaker vervelende dingen tegen, maar vandaag leek het gewoon extreem te zijn. Het leek net alsof ze dat pakketje niet mocht afleveren en well, dat maakte haar alleen nog maar meer volhardend om wel dat pakje af te kunnen leveren. Maar goed, een berg Bellsprouts voor haar neus en ze wist op het moment niet wat ze er mee aan moest, vandaag maar gewoon lief zijn en er langs proberen te gaan? De roodharige waagde het erop en begon met haar quest door de berg Bellsprouts. Ze probeerde langs de rand te gaan en probeerde vooral niet op ze te gaan staan, echter waren er een paar die haar wel erg interessant vonden. Sommige begonnen dan ook aan haar benen te hangen en haar te volgen, Muk. Ze schudde wat met haar benen, maar nee ze bleven hangen, oh my Arceus, rot op! Riddle probeerde zichzelf kalm te houden, maar nadat er ook al een berg aan d’r benen had hangen en om haar heen begon te zwermen, begon ze er wel genoeg van te krijgen. Haar geduld raakte flink op. Hoe moeilijk was het om een persoon gewoon verder te laten gaan? Oke, haar draaide knapte en zonder ook maar er verder over na te denken trapte ze de pokémon van haar benen af en toen ze vrij was greep ze naar Andraste die gelijk tevoorschijn kwam. De Charizard liet een flinke brul horen “Burn them” sprak ze geïrriteerd. De Bellsprouts schrokken zich rot en de gehele groep sloeg gelijk op de vlucht. Een paar werden nog net geraakt door de Flame Thrower van Andraste, maar goed, zo erg leek het niet. Riddle draaide zich gelijk om en liet Andraste weer terug keren. Geen zin in obstakels vandaag! Het was maar goed dat ze al een heel stuk van de stad verwijderd was anders kreeg ze nog ruzie met die mensen daar. Riddle was enorm blij met het zien van Coumarine City in de verte. Het was echt niet ver meer gelukkig. Hmm, misschien kon ze nu toch wel even Hiro eruit laten, het was lang geleden dat ze een gezellige wandeling had gedaan met haar geliefde Mightyena. Ze haalde de pokéball van Hiro uit haar schoudertas en gooide het ding op. Een rode straal verscheen en tekende de Mightyena op de grond. Ze ving haar pokéball weer op en stak hem weg. Met een glimlach keek ze naar Hiro die gelijk enthousiast begon te kwispelen bij het zien van Riddle. De roodharige ging even door haar knieën om even flink met hem te knuffelen. Oh, wat waren pokémon toch geweldig, geen vooroordelen, gewoon duidelijkheid. Behalve als ze ziek waren of iets hadden… dan was het fijn als je een Lucario had ofzo die telepathisch met je kon praten, maar gelukkig wist Riddle genoeg van pokémon af om er goed genoeg mee te communiceren. Al was de communicatie niet altijd geweldig tussen haar en pokémon, zoals net te zien was in het woud, oeps. Naja je moest haar gewoon niet dwars zitten als ze iets belangrijks moest doen. Zoals het pakje weg brengen bijvoorbeeld. Riddle stond weer op en begon te lopen over het laatste stukje weg wat naar Coumarine leidde. Hiro begon gezellig met Riddle mee te paraderen.
Hij voelde zich goed en had de lente volgens Riddle al in zijn bol. Uh ja zo kon je het wel noemen. Je zag gewoon dat het weer alweer aan het veranderen was. Straks stond alles weer in bloei, was het warmer en kon ze weer rondlopen met minder kleding. Oke, dat klonk misschien raar, maar de warme zon op je blote huid was gewoon erg prettig, vaak dan. Soms werd ze gek van de zon en bleef ze liever binnen in een of ander donker hol, ja zoiets. Niet veel later kwamen ze in Coumarine City aan, tijd voor een korte pauze vond ze zelf. Ze hadden toch al een heel eind gelopen. Ze had makkelijk haar Charizard kunnen gebruiken om naar Coumarine te vliegen, maar een stevige wandeling was ook wel is fijn en daarnaast, als ze niet zo op wilde vallen, moest ze gewoon laag bij de grond blijven, letterlijk en figuurlijk. Riddle zou Andraste wel gebruiken als ze de plaats toch mis had, dan kon ze verder vliegen. Maar goed, het lag in Kalos, het was een natuurgebied en het enige waar ze dus nu op kon komen was Azure Bay. Dat was immers geen stad, maar was wel te bereiken via Coumarine City. Als het daar niet was, dan wist ze het echt niet meer hoor. Ze rekte zich eventjes uit en liet Hiro dit keer gewoon naast haar mee wandelen. Op zich zag Hiro er ook niet intimiderend uit toch? Nee, zeker niet als hij zo vrolijk aan het kwispelen was als nu. Ze zag immers vaker kinderen rond rennen met Mightyena’s en Poochyena’s, het was een kwestie van goed opvoeden. Dat gold trouwens voor allerlei soorten pokémon. Een goed voorbeeld waren Charmanders, Charmeleons en Charizards. Daar kon je ook flink wat mee fout doen dus tja. Nice, ze was in Coumarine aangekomen en de roodharige ging dan ook gelijk op zoek naar een plekje om even wat te drinken en te eten. Als ze zo naar Hiro keek, had hij ook wel trek gekregen. De roodharige keek even om haar heen en had al iets gevonden. Ze begon er dan ook enthousiast op af te lopen, maar ze werd gelijk weer tot een halt geroepen toen er een dude en nog twee anderen zowat in haar gezicht verschenen. Ze kwam abrupt tot stilstand en haar ogen stonden groot, gelijk een stap naar achteren zettend, omdat ze anders naar achteren was geflikkerd. Ze knipperde verbaasd terwijl ze naar de dude keek die haar met een vunzig glimlachje aan staarde. Ze hoorde hoe Hiro naast haar begon te grommen naar de dudes. Ze snoof even en rechte haar rug “Heb ik iets van je aan?” vroeg ze vervolgens. De jongens begonnen te lachen ‘Je mag wel wat uit trekken hoor’ kwam er van een. Ze snoof, seriously? Ugh, als het aan haar lag had ze ze al plat gebrand met haar Charizard, maar het zag er naar uit dat dat niet zo slim zou zijn hier midden in de stad. Welk schattig meisje had er nou zulke pokémon die zonder moeite mensen aanvielen? Nope, geen optie dit keer, helaas voor haar. Ze snoof en zette vervolgens een glimlach op haar gezicht “Dat doe ik liever thuis” sprak ze met een lieflijk glimlachje. Er begonnen zelfs al mensen te stoppen en alleen maar toe te kijken, ugh. Ze moest zich nu echt inhouden, want ze had al bijna een vuist in zijn gezicht geplant. De jongens begonnen weer lachen ‘Ach, doe niet zo flauw’ sprak de middelste waarna hij zijn hand uit stak, proberend Riddle’s pols vast te pakken. Heh, geen zit in dit soort grapjes vandaag! De roodharige ontweek gemakkelijk de actie en zette zonder moeite haar gebalde vuist in het gezicht van de dude. Oeps, misschien iets te veel, maar het was meer een reflex geweest, jammer dan. De mensen om hun heen keken gelijk geschokt toe en Hiro kon het niet laten om als een hyena eventjes te lachen. Riddle liep met opgeheven hoofd langs het groepje richting het café die ze in eerste instantie in het vizier had gehad. De dude was ondertussen flink aan het flippen om de pijn en de de twee dudes die zijn sidekicks moesten voorstellen, waren net zo geshockeerd als de rest en probeerde hun vriend omhoog te houden. Hopelijk voor haar hielden ze haar nu met rust, jezus. Hiro was Riddle gevolgd en liep gezellig mee naar binnen, niet eens meer lettend op de mannen die zo nodig stoer moesten doen. Riddle nam plaats aan een van de tafels ergens in de hoek, zo had ze genoeg zicht op de rest van het café. Hiro rolde zich gelijk op naast haar en sloot vervolgens zijn ogen, misschien was hij toch alleen maar moe. Al snel kwam er iemand aan Riddle’s tafel en vroeg haar wat ze wilde hebben. Riddle noemde een drankje en wat te eten op, waarna de dame weer verdween. Ze zuchtte eventjes en haalde haar Holo Caster erbij. Ze keek even hoe laat het was om daarna haar schoudertas om haar schouder weg te halen en deze in het hoekje te leggen waar niemand bij kon.
Niemand hoefde te weten dat er een belangrijk pakketje in zat en als ze het kwijt zou raken, had ze een extreem groot probleem. Ze keek weer even op haar Holo Caster, geen enkel berichtje, wat was het de laatste tijd toch saai? Mensen die je altijd berichtjes stuurde waren nu ineens druk met van alles en nog wat en hadden geen tijd meer voor jou. Een diepe zucht slaakte Riddle waarna ze haar Holo Caster maar weer weg stopte. Op dat moment kwam de bediende terug met haar bestelling en werd het voor haar neus gezet. Zo eindelijk rust en wat te eten. Toen ze echter net een hap wilde nemen, kwam er iemand serieus voor haar neus zitten, aan de andere kant van het tafeltje dus, zonder ook maar iets te vragen. Met haar vork in haar mond en dus een hap in haar mond staarde ze de dude aan die nu voor haar zat met een charmante glimlach op zijn gezicht. ‘Waarom zit een leuke dame als jij helemaal alleen?’ vroeg hij vervolgens alsof hij haar wel kon inpalmen met lieflijke woorden. Ze knipperde even, maar ging weer verder met haar eten. Hier had ze totaal geen zin in, wat was het vandaag? Nationale ‘Irriteer Riddle De Hele Fucking Dag Dag?’ Haar blauwe ogen stonden dan ook weer op haar voedsel om weer een hap te nemen. Hiro lag er nog steeds stilletjes bij en was al in slaap gekukeld, geen idee hebbende van de irritante vent die erbij was gekomen. ‘Oh, zijn we verlegen? Wat schattig’ kwam er weer uit het gat in zijn gezicht. Ze snoof weer even, maar sprak weer geen woord, gewoon verder etend, haar manier van eten ook zeer slordig te maken. De vent trok vervolgens een beetje een raar en teleurgesteld gezicht ‘Niet echt netjes voor een dame om zo te eten’ sprak hij ‘ik kan je wel wat leren’ ging hij verder met een knipoog. Ze nam nog een hap en slikte het eten door om vervolgens een slok van haar drinken te nemen. Nadat haar mond leeg was, keken haar blauwe ogen naar de vent die haar nu wat enthousiaster en vol verwachting aan zat te kijken “Ik ben geen dame" sprak ze met een brede glimlach “En als je niet op rot zal ik jou helpen” sprak ze verder, met die zoete glimlach nog steeds. De dude keek haar gelijk verward aan, maar toen Riddle's gezicht veranderde naar onweer, leek het de jongen gelijk duidelijk te worden en hield hij gelijk zijn mond en met een wit weg getrokken gezicht stond hij op. Daarna verdween hij tussen de mensen massa in het café. Ze wist niet of de dude echt hoopte op iets, of dat hij was uitgelokt door zijn vrienden om iets of iemand te zoeken en in te palmen, maar het ging bij Riddle niet lukken, nooit niet. Niet vandaag, niet morgen. Zelfs niet als ze straks zo’n oma was. Dan zou ze iedereen weg slaan met haar wandelstok. Ja, zo’n oma ging ze zijn, een agressieve, gefrustreerde oma. Na nog wat enkele happen, was haar eten ook weer op en vervolgens sloeg ze haar glas met ijs thee ook achterover. Zo ook weer gehad. Ze greep gelijk haar schoudertas weer om daar haar portemonnee uit te halen en om te checken of ze haar pakketje nog had. Ze legde wat geld op tafel plus een fooi en stond vervolgens op. Ze stopte haar portemonnee weer weg en gooide haar tas om haar schouders. Ze sloot hem goed en wenkte Hiro mee te komen, tijd om weer verder te gaan. Als Hiro trek gaat krijgen dan kon hij wel wat voer uit haar tas krijgen. De Mightyena kwam gelijk omhoog en volgde Riddle op de voet. Pff, misschien was het toch niet zo fijn om zo veel te wandelen met voedsel in haar maag, naja dan kon haar lichaam het lekker gaan verteren. Gewoon langzaam lopen en niet gaan rennen en dergelijke. Ze had weer even haar Holo Caster erbij gepakt, nope nog steeds geen berichtjes, maar ze kon wel even kijken hoe laat het was. De dag was nog lang en nog lang niet over, dus misschien kon ze eerst wat rond neuzen in de stad zelf. Misschien kon ze nog wat leuke kleding of schoenen scoren. Misschien iets om Echo onder zijn voeten uit te laten slaan? Who knows, dat kon altijd wel leuk zijn, reacties van haar geliefde waren altijd het belangrijkste en natuurlijk wat ze er zelf van vond. Wat de rest van haar vond en haar kleding of wat dan ook zou haar legit een worst wezen. Het was haar leven en dit waren haar keuzes. Ze hoef aan niemand zichzelf te verantwoorden. Hooguit haar ouders en de Elites nu ook en Giovanni of course, maar tot nu toe deed ze het wel goed al zei ze het zelf. Ze was geen verrader en deed alles netjes wat haar gevraagd werd, zo is ze immers opgevoed. Betekende niet dat ze geen slechte kanten had, maar goed, ze zat niet voor niks bij TR natuurlijk.
Ondertussen waren ze ook weer een stuk door de stad heen gelopen en Riddle kreeg zicht op iets wat zij wel interessant genoeg vond om het uit te checken. Een winkel natuurlijk vol met leuke schoenen en kleding. Ze had toch genoeg geld dus wat kon haar het boeien. Hiro volgde haar maar naar binnen, maar ging ergens gewoon toe zitten kijken hoe Riddle aan haar shopping spree begon. Hij was dit wel gewend, maar vroeg zich gelijk af of dit het enige was wat ze gingen doen? Was dit de reden waarom ze hem mee genomen had en de rest van haar pokémon? De Mightyena dacht bijna niet en ging er maar weer bij liggen en viel gewoon weer in slaap. Riddle liep langs alle rekken en begon wat kleding te verzamelen en ook wat schoenen. Niet veel later verdween ze in de kleedkamers en een uur later kwam ze ook weer tevoorschijn. Ze had haar nieuwe kleding al aangetrokken, plus nieuwe schoenen. De roodharige liep vervolgens naar de kassa om te betalen en liet haar oude kleding er zelfs achter. Ze had toch genoeg kleding en schoenen thuis en nu had ze toch wat nieuws en de winkel kon het wel gebruiken dus why the Muk not. Ze liep weer terug naar het begin van de winkel en keek even naar Hiro die zijn ogen opende en begon te kwispelen “Ja, we gaan weer verder" sprak ze met een glimlach. De Mightyena sprong enthousiast op en liep achter Riddle aan de winkel uit. Oke, nu weer focussen op het echte werk. Ze keek weer op haar Holo Caster, het was nog vroeg genoeg, maar als ze haar missie af wilde maken, dan moest ze nu wel verder gaan op zoek naar de juiste plek in ieder geval. De plek waar ze dat pakketje moest gaan afgeven. Dat werd nog een klus om te zoeken en dus te vinden. Na weer een heel stuk gewandeld te hebben, kwam ze op de plek aan, de plek waar je het water op moest om uh bij Azure Bay te komen. Het was voornamelijk water, dus het was moeilijk om precies te weten waar je was en waar je moest zoeken naar de persoon waar ze het pakketje moest afleveren. Ze haalde even haar Holo Caster erbij om de map tevoorschijn te halen. Ze kwam hier niet bepaald vaak dus was het wel fijn om te weten waar ze was. Haar blauwe ogen keken even naar Hiro die begon te kwispelen bij het zien van de zee “Nou ga maar even spelen dan” sprak ze waarna Hiro enthousiast de zee in rende. De Mightyena begon rondjes te zwemmen en jaagde ondertussen ook op de Wingulls die er te vinden waren. Tot dat Hiro een Slowpoke zag en hij daar zijn focus op legde. Riddle was ondertussen bezig op haar Holo Caster om precies te checken waar ze allemaal heen kon en waar ze het beste kon gaan zoeken… zoeken naar de plek waar ze in godsnaam dit pakketje moest gaan afleveren. Ze had de map vervolgens goed in haar hoofd opgeslagen en haalde vervolgens Hersilia’s pokéball tevoorschijn. Ze gooide het ding op in de lucht en met een rode straal verscheen daar de Dragonair. De Dragonair keerde zich tot Riddle en maakte een tevreden geluidje en kwam vervolgens dichterbij om haar koppie tegen haar trainster te duwen. Riddle grinnikte en liet haar hand over Hersilia’s koppie glijden en sloot hierbij even haar ogen, even genietend van het bonding moment tussen haar en haar Dragonair. Ze opende haar ogen vervolgens weer en de Dragonair maakte weer wat afstand tussen Riddle en haarzelf. Riddle's blauwe ogen schoven naar het water waar Hiro bijna een Wingull leek te vangen, maar vervolgens een Water Gun recht in zijn face kreeg, fijn zeg. Riddle kon het niet laten om even te lachen, want het was toch echt zijn eigen schuld om zo geraakt te worden. Hij had immers het zelf uitgelokt door die Wingull tussen zijn tanden te willen hebben. Hersilia keek voornamelijk met een scheef koppie naar het hele gebeuren. Hiro kwam niet veel later dan ook uit het water rennen om zich daarna flink uit te schudden en verder naar Riddle toe te lopen. De roodharige haalde Hiro's pokéball tevoorschijn om hem terug te laten keren. Het was wel goed voor vandaag. Hij had lekker in het water kunnen spelen en op andere pokémon kunnen jagen. Voor nu was het aan Hersilia om haar op het water rond te brengen. Ze kreeg echter gelijk spijt dat ze nieuwe kleding en nieuwe schoenen had gekocht. Of naja ze moest gewoon niet in het water flikkeren, maar who knows wat er nog ging gebeuren op haar avontuur. Haar avontuur naar het vinden van die dude waar ze het pakketje moest dumpen. Ze snapte alleen niet waarom het zo ingewikkeld had moeten zijn om een pakketje af te leveren? En waarom zij van alle mensen? Had haar vader het bedacht dat het wel een leuk en gezellig klusje was voor haar? Bij de gedachte eraan moest ze even zuchten.
Nee, haar bed was toch nog steeds veel aantrekkelijker op het moment, maar ze was al een heel eind gekomen dus ze moest nu doorgaan en dit gebeuren op lossen. Ze keek Hersilia aan “Kom we gaan maar eens” sprak ze, ze had deze soort woorden al twintig keer gezegd volgens haar, maar goed. Er waren nogal veel momenten geweest dat ze werd opgehouden en het was ook niet even vijf minuten lopen vanaf haar huis naar Azure Bay. Ze moest zelfs een groot gedeelte over het water nog en als ze daar dan was, moest ze nog het goede eilandje vinden waar die dude te vinden was, of misschien was het wel een van die irritante duikers die daar altijd rond zwommen. De roodharige keek toe hoe de Dragonair zich in het water liet glijden waarna Riddle op haar rug klom. Ze ging zitten, maar zorgde dat haar voeten het water niet raakte. De slangachtige draak begon zich daarna voort te bewegen in het water, op naar Azure Bay. De Dragonair gleed met een flink tempo over het water en het leek voor nu allemaal heel makkelijk te gaan enzo. De roodharige was blij dat ze haar Dragonair had anders had ze Andraste moeten gebruiken, maar ze had geen idee hoe ze dan in het water kon gaan zoeken. Ja, dan had ze haar bikini mee moeten nemen om rond te zwemmen, dat werd je ook gauw zat en straks kreeg ze nog kramp tijdens het zwemmen en moest Charizard gevaarlijk dichtbij het water komen om haar te redden en werden ze straks nog aangevallen door andere water pokémon. Wow, waar kwam dat doom denken ineens vandaan? Riddle schudde haar hoofd en zuchtte lichtjes, gelukkig werd niet alles werkelijkheid als je erover nadacht, anders zou de wereld nog een grotere ramp zijn. Al was het aan de andere kant wel handig om zo’n ability te hebben als ze er nog dieper over na dacht. De roodharige was ondertussen wat aan het weg dromen over alles wat er in haar hoofd rond spookte op het moment. Haar gedachten namen de overhand, waardoor ze niet meer op lette, niet op lette dat haar schoudertas, met het pakketje half in het water hing. Ze schrok op door Hersilia die een geluidje maakte en wel had gemerkt dat haar tas in het water hing. De roodharige keek om en zag vervolgens hetzelfde gebeuren en met schrik trok ze gelijk haar tas terug. Ah bah… nu was hij gedeeltelijk nat. Shit, het pakketje! Riddle opende de tas en trok gelijk haar pakketje eruit en keek er even naar. Ze draaide het honderd keer rond, maar het pakketje was niet nat dus ook niet beschadigd. Er kwam vervolgens een diepe, opgeluchte zucht uit haar mond. Dat het ding werd beschadigd was wel het laatste wat ze wilde laten gebeuren. Gewoon niet eigenlijk. Al dacht Riddle nu dat ze opgelucht moest zijn, kon ze nu toch beter opletten op haar omgeving. Een Wingull kwam namelijk met flinke vaart op hun af vliegen en greep zo het pakketje uit haar hand. Riddle keek met grote ogen naar haar lege hand en vervolgens naar de Wingull die weg vloog. “Nee, nee, nee!!” kwam er in paniek uit. “Hersilia erachter aan” riep ze vervolgens uit paniek. De Dragonair zette er nog wat kracht achteraan, maar met iemand op je rug werd het toch wel wat moeilijker. Riddle moest zich ook goed vasthouden om niet van haar Dragonair af te vallen in het water, just great. De Wingull bleef echter gewoon door vliegen en steeds meer ruimte verscheen er tussen haar en dat beest, shit! Riddle kon voor nu even niks anders bedenken dan nog meer hulp te zoeken. Ze viste snel Andraste’s pokéball uit haar tas en gooide het ding in de lucht. Al snel verscheen haar Charizard, maar de pokémon kon nog net op tijd zijn vleugels uitslaan om niet in het water te vallen. Ze liet dan ook een verontwaardigd geluid horen waarna ze Riddle aan keek “Sorry Andraste” kwam er eerst uit Riddle “Maar je moet die Wingull te pakken te krijgen, het pakketje moet ik terug hebben” schreeuwde ze ondertussen in paniek “Het pakketje moet heel blijven!” riep ze er nog achteraan, want Andraste vloog al achter de Wingull aan. De Wingull merkte nu dat hij achtervolgd werd en probeerde er nog wat snelheid op te zetten. Riddle en Hersilia konden de Wingull helaas niet meer goed bij houden, maar dat gold niet voor Andraste. Zij was ondertussen net een raket geworden en met haar snelheid op max. speed vloog ze achter de Wingull aan. Andraste opende haar bek al om de pokémon bij zijn staart te grijpen, maar de vogelachtige liet het pakketje uit paniek los en maakte vervolgens een flink scherpe bocht om er vandoor te gaan. Andraste moest flink in de remmen en probeerde het pakketje snel weer in het zicht te krijgen, maar het ding kwam al gevaarlijk dichtbij het water.
Riddle zag hoe het belangrijkste van heel deze missie letterlijk in het water begon te vallen. “Hersi nog harder!” beval ze haar Dragonair. Ze hield zich goed vast terwijl haar Dragonair nog een tandje bij zette. Seriously ze ging het nu niet al verpesten! Ze was net begonnen met de missie! Precies op het moment dat het pakketje bijna het water begon te raken, sprong Riddle van haar Dragonair af en in de vaart die ze maakte kon ze net het pakje grijpen met een hand. Helaas voor haar had ze geen vleugels en kon ze niet spelen met zwaartekracht. Helaas voor haar had ze geen vleugels en kon ze niet spelen met zwaartekracht. De roodharige maakte dus een plons in het water, maar kon gelukkig met een arm het pakketje boven water houden. Ugh, had zij weer hoor! Stomme, achterlijke Wingull die haar outfit moet verpesten en bijna haar gehele missie. Ze had geen idee of het pakketje echt waarde bevatte en ze had ook geen idee of het pakketje bestendig was tegen water. Als dat uiteindelijk wel zo blijkt te zijn, dan krijgt er echt iemand een stomp. Met een opgelucht hoofd echter en vervolgens ook licht grinnikend, keek ze naar haar Dragonair die ondertussen in de remmen was gegaan en zich had om kunnen draaien om vervolgens naar Riddle te kunnen zwemmen. Andraste was het ook gelukt om te dalen zover dat ze haar trainster uit haar water kon tillen voorzichtig. De roodharige werd geheel doorweekt op Hersilia gezet. De Dragonair vond al die nattigheid niet erg, maar Riddle had er op het moment een hekel aan. Maar… het pakketje was gered! Het pakketje was niet nat geworden! Ze zuchtte weer even en keek naar Andraste en vervolgens naar haar Dragonair “Dankjewel meiden” sprak ze met een glimlach. Ze was ze echt dankbaar, zonder haar pokémon was ze nooit hier gekomen. Dan was haar nooit alles gelukt wat ze tot nu toe had bereikt. Ze betekende echt heel erg veel voor Riddle en dat liet ze ook vaak genoeg merken. Riddle keek even naar haar tas en opende het ding, gek genoeg was de binnenkant volledig droog. Was dit ding waterproof? Dat had ze ook eerder willen weten, jezus. Ze stopte het pakketje dan ook maar terug in haar schoudertas, dan was het weer veilig genoeg om mee te reizen. En nu zorgen dat haar pakketje niet weer gejat werd door een of ander stom beest of een of ander stom mens, want stomme mensen waren er helaas ook nog. Daar waren er sowieso te veel van in deze wereld, maar goed, zij was ook geen heilige, zou wat zijn. Als er echt zo’n soort persoon bestond was de wereld een stuk beter en hoefde deze organisatie niet te bestaan. Ze hield zich ondertussen wat steviger vast aan Hersilia aangezien ze nu doorweekt was van het water, brrrr, nu begon ze het ook nog flink koud te krijgen ook. Misschien moest ze ergens een eilandje vinden om zichzelf even te kunnen drogen, of om nieuwe kleding te vinden of zo? Al was de kans klein dat ze een winkel kon vinden hier in de buurt? Haar blik ging even naar Andraste die ondertussen rustig mee vloog, maar misschien toch handig om haar voor nu weer terug te laten trekken in haar pokéball. Riddle haalde haar pokéball tevoorschijn “Kom terug Andraste” sprak ze simpel waarna de Charizard om keek en een tevreden geluidje maakte en door de rode straal werd opgeslokt. De pokéball stopte ze weer terug in haar tas, die gelukkig dus flink waterdicht was, waardoor ze geen zorgen hoefde te maken over het pakketje, lucky her. Dat was het enige goede vandaag, dat het pakketje niet in het water was geflikkerd. Na een tijdje verder gezwommen te zijn met haar Dragonair kwam er een klein eilandje in zicht. Riddle’s blauwe ogen scande het eilandje af voor zo ver ze kon zien en gelukkig voor waren er enkele huisjes te vinden waar ze hopelijk iets kon scoren wat betreft droge kleding. De Dragonair was er uiteindelijk beland en meerde aan zodat Riddle op het land kon komen zonder weer het water in te moeten. Eenmaal weer op vaste bodem met haar voeten moest ze zichzelf even uitrekken en tevreden grinniken. Ach, wat een avontuur, had ze weer iets om aan iemand te vertellen. Altijd spannend, toch? Ze keek met haar blauwe kijkers naar Hersilia die haar vrolijk terug aan keek en ook wat afwachtend. “Dankjewel meis!” sprak ze waarna ze ook haar pokéball tevoorschijn haalde en de Dragonair terug liet keren. De pokémon werd opgeslokt door de ball en de ball werd weer terug gestopt in haar tas. Ze keek even naar haar zelf, ugh, helemaal doorweekt ja, ze voelde hoe haar voeten in haar sokken en schoenen aan het soppen waren. Bij elke stap die ze zette liet ze een spoor met water achter, echt helemaal geweldig.
Oke, nu op zoek naar een plek waar ze zichzelf kon fixen en hopelijk een plek waar ze het pakketje kon afgeven. Het was nogal een gedoe, want de precieze locatie was niet gegeven dus het was nogal een zoektocht geworden. Ze had ondertussen al heel wat kilometers afgelegd om hier te komen dus ze zou niet opgeven voordat ze het vervloekte pakketje kwijt was. De roodharig liep naar het eerste huisje toe en klopte vervolgens op de deur. Het was even stil… toen leek ze iets te horen… maar toen was het weer stil. Hmm… geen gehoor of geen zin om open te doen? Riddle liep even brutaal naar een van de ramen om naar binnen te gluren, maar dat had ze beter niet kunnen doen. Twee mensen waren binnen flink met elkaar bezig en leken nergens op te letten en dus ook niet door te hebben dat ze hier was. Met grote ogen had ze zichzelf gelijk weer omgedraaid, nope, dit huis werd hem niet. De roodharige liep dan dus ook maar verder, op zoek naar het volgende huisje, of naja het volgende huisje uit te proberen, want er stonden er nog aardig wat, maar niet ieder huisje was dus geschikt zo te zien. Bij het volgende huisje leek ze even te twijfelen voordat ze op de deur bonkte, bang dat ze weer een stelletje tegen kwam wat het te druk had met elkaar. Echter werd er nu snel open gedaan door een vrouw. De vrouw keek haar wat verbaasd aan en Riddle opende maar gelijk haar mond “Hi… uh ik ben niet zo slim geweest wat betreft het water, maar heeft u misschien nog wat droge kleding liggen wat ik over kan nemen? Of weet u een winkeltje hier in de buurt?” vroeg ze vervolgens maar, best brutaal, maar ja ze kon de rest van de dag niet zo rondlopen, het was nog geen zomer namelijk en ze moest ook weer helemaal naar huis toe. Helemaal terug naar Anistar City terug gaan om, om te kleden was ook geen optie. Dan flikkerde ze als ze hier weer terug was, misschien weer in het water en kon ze weer terug. Ze had nu echt zo’n herhalend filmpje in haar hoofd waarbij Riddle elke keer in het water viel en ze uiteindelijk geen kledingstuk meer in haar kast had hangen. Moest het wel vaak gebeuren met haar kleding verzameling, maar ja, ze moest droge kleding hebben. De mevrouw die ze aan had gesproken keek even bedenkelijk en er verscheen vervolgens een glimlach op de dame haar gezicht ‘Op het volgende eilandje is nog best wel een groot winkeltje te vinden’ sprak ze enthousiast. ‘Dus hopelijk kan je daar wat vinden!’ sprak ze vervolgens weer en Riddle kreeg gelijk een glimlach op haar gezicht waarna ze de vrouw hartelijk bedankte en maar weer richting het water liep. Ze kon toch niet natter worden dat dit, dus om nu weer het water in te gaan maakte haar niet bang of iets dergelijks. Ze viste nu echter Andraste’s pokéball weer tevoorschijn en de grote Charizard kwam weer tevoorschijn. Riddle klom op haar rug “Oke, nu mag jij even naar het volgende eilandje vliegen sprak ze geamuseerd. Vliegend was het nog sneller en dit bleef een goede oefening voor haar hoogtevrees die ze had. De Charizard sloeg haar vleugels uit en zette af om vervolgens in de lucht richting het volgende eilandje te vliegen. De vrouw stond nog in de deuropening, maar deed met een glimlach de deur weer dicht en ging weer aan haar eigen werk verder. De roodharige keek voor haar uit, want op die manier kon ze het nog wel handelen. Maar ze moest niet naar beneden gaan kijken, want dan werd ze al snel misselijk en raakte ze in paniek. Al was Andraste het ondertussen gewend en wist ze goed als ze haar trainster in ‘veiligheid’ moest brengen om het zo maar even te zeggen. Na een paar minuten waren ze alweer bij het volgende eiland beland en was het tijd om te dalen. Andraste zette rustig de daling in en landde zachtjes in het zachte zand. Het waren hier wat dat betreft allemaal strandjes met strandhuizen en dergelijke. Riddle liet zich van de Charizard af glijden en keek even om haar heen. Het winkeltje was al snel gespot, maar Andraste ging er nooit in passen dat was makkelijk te zien. Haar blauwe ogen keken haar Charizard dan ook even aan “Ga maar even ergens iets leuks doen” sprak ze met een glimlach waarna de roodharige naar het winkeltje begon te lopen. Andraste keek Riddle even na en keek vervolgens even om haar heen. Hm.. er was niet veel te doen hier, alleen heel veel water waar ze helemaal niks mee had en er waren hier ook weinig mensen te vinden wat dat betreft. De Charizard liep vervolgens maar naar een van de grote rotsen aan de kant van het water. De pokémon ging liggen en krulde zichzelf op waarna ze in een diepe slaap belandde. Riddle was ondertussen bij de ingang beland en deed vervolgens de deur open.
Gek genoeg was het er drukker dan gedacht, maar daardoor werd ze dan ook gelijk aan gekeken door een hoop mensen. Ugh, geweldig. Ja, ze was in het water geflikkerd, lekker boeiend? De roodharige liep verder naar binnen en voor ze het wist stond er een dame voor haar neus die vroeg of ze kon helpen. “Ik zoek droge kleding en schoenen, gehele outfit dus” sprak ze met een scheve glimlach. De dame liet even haar blik over haar heen glijden en knikte waarna de dame al gelijk langs de rekken begon te lopen en allerlei kledingstukken uit de rekken begon te trekken en uiteindelijk met een berg kleding en een paar schoenen naar de kleedkamers liep. Riddle had al die tijd de meid maar gevolgd. Ze had geen zin om zelf moeite te doen om kleding uit te zoeken, want well, dat had ze vanochtend al gedaan en ze was doorweekt, nee ze wilde zo snel mogelijk uit deze vieze, natte kleding, ondanks dat het gloednieuwe kleding was en ook haar schoenen, maar die waren flink verpest. Eenmaal bij de kleedkamers, stapte ze erin en werd er door de vrouw gesproken dat als ze hulp nodig had, ze moest roepen. Riddle gaf een bevestigend antwoord en begon zichzelf helemaal te ontdoen van de natte, doorweekte kleding, blegh. Dat was altijd zo vies, want het bleef allemaal zo aan je plakken. Eenmaal alles uit, inclusief de schoenen en sokken merkte ze op dat er ook een handdoek lag. Mooi, ze dachten hier echt goed na. De handdoek werd gelijk vast gepakt en ze kon zich eindelijk droog maken. Ook haar rode haren kon ze nu wat droger krijgen. Ze deed vervolgens de eerste de beste outfit aan en het stond ook gelijk goed genoeg om casual mee rond te lopen. Oh dit voelde allemaal zoveel beter aan. Droge kleding was the best kleding. Ze pakte haar natte kleding op, ook haar schoudertas weer met het pakketje die ze ook even af had moeten doen en de natte doorweekte schoenen. De rest van de kleding die door het winkelpersoneel was gepakt, liet ze maar hangen. Ze had helaas geen twintig handen en armen om alles te dragen. Met haar natte kleding en schoenen en haar schoudertas weer om haar schouders liep ze naar de kassa. Ze legde haar natte kleding en de schoenen voor hun neus neer en ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze ermee aan moest. De vrouw achter de balie liet gelijk weten dat ze de kleding wel konden fixen, maar dat ze dan later terug kon komen om het op te halen. Riddle knikte en betaalde vervolgens even voor de nieuwe kleding. “Dan ben ik hier later weer” sprak ze met een glimlach waarna ze de winkel weer verliet. Zo, dat was werd ook nog gefixed, dat was fijn! De roodharige stond weer buiten en keek weer om haar heen op zoek naar Andraste. Eerlijk gezegd had ze ook geen idee waar ze moest gaan zoeken voor de persoon voor het pakketje. Misschien konden ze overal even rond vliegen en even checken of ze iets zag wat een goed teken was. Wat ze echter niet had gezien, was dat de vrouw die haar met haar kleding had geholpen een heel subtiel kettinkje aan had gehad met een kleine rode R eraan. De vrouw in kwestie had haar wel herkent daarom stond ze gelijk voor haar neus, maar ze mocht er niks over zeggen, Riddle had het zelf uit moeten zoeken. De roodharige had Andraste dus weer gefixed om te gaan vliegen. Ze klom voor de zoveelste keer op Andraste haar rug en de Charizard vloog de lucht in “Op zoek naar de juiste persoon” sprak ze met een glimlach, terwijl ze de persoon al had gevonden, maar Riddle wist het niet, super handig natuurlijk. Ze begon weer rond te vliegen en kwam na een tijde weer op een van de eilanden aan. Op het eiland was echter helemaal niks te vinden, helemaal niks. Tot dat er ineens een persoon vanachter de rotsen verscheen. Nieuwsgierig keek ze naar de dude die steeds dichterbij kwam. Was dat de persoon waar ze het pakketje aan moest geven? Ze begon te twijfelen, want de persoon leek totaal niet van TR te zijn, ze had ook geen enkel idee wat voor een persoon het moest zijn waar ze het pakketje aan moest geven, help. Ze wilde echter haar mond weer open doen om te vragen of hij van een pakketje zou weten, maar ze slikte op tijd haar woorden in toen de dude dichtbij genoeg was en een pokéball tevoorschijn had gehaald ‘Zin in een gevecht?’ vroeg hij vervolgens enorm stoer “Zo’n klein meisje als jou zal ik even met de grond gelijk maken” sprak hij vervolgens nog zelfverzekerder. Kots. De roodharige trok een droog gezicht en bleef de dude ook op die manier aan kijken. Was hij for real? Wat was het toch met al deze rare mensen op het moment? ‘Dat neem ik op als een ja, ik geef je gewoon geen keus!’ sprak hij weer alsof hij een koning was om vervolgens een van zijn pokéballs in de lucht te gooien. Voor hem verscheen een Tentacruel en Riddle keek naar de water pokémon waarna ze begon te grinniken. Hij dacht zeker dat hij nu in het voordeel was, omdat ze Andraste had om mee te vliegen ofzo? Ze grinnikte even en de dude keek haar verward aan toen ze dat deed ‘Kom op, gebruik je Charizard!’ riep hij wat verward.
Well, je dacht toch zeker niet dat mevrouw hier naar hem ging luisteren en zich aan de regels ging houden of zo iets dergelijks? Ze was immers van TR. Haar blauwe ogen keken even naar Andraste die terug keek en wat stappen naar achteren zette, of te wel uit de battlefield verdween. De dude leek het niet zo leuk te vinden en wild weer gaan snauwen, maar daar gaf ze hem geen tijd voor “Je geeft mij geen keuze…” begon ze waarna ze Fluffy’s pokéball tevoorschijn haalde “Ik heb altijd keuzes” sprak ze met een brede glimlach. Ze haalde vervolgens haar Ampharos tevoorschijn en Fluffy keek even enthousiast naar Riddle en vervolgens weer terug naar de Tentacruel en de dude erachter die blijkbaar haar tegenstander leek te zijn. De Ampharos zette zich schrap en Riddle zag hoe bij de jongen zijn gezicht vertrok en vervolgens zijn vinger uit stak en iets begon te roepen over dat het niet eerlijk was. “Nou, dan mag jij als eerst aanvallen” sprak ze grinnikend. De persoon leek dat dus absoluut niet goed op te vatten en riep uit paniek iets naar de Tentacruel. De pokémon schoot naar voren om een Poison Sting uit te voeren. Nee, zo gingen we het vandaag niet spelen. Riddle hoefde niet eens iets te zeggen om Fluffy de Tentacruel met gemak te laten ontwijken. “Use Thundershock” sprak ze simpel, ze ging nu ook echt niet moeilijk doen om hier snel een einde aan te maken, want ze moest die persoon vinden waar ze het pakketje af moest leveren. Ze wist niet eens of het een man of een vrouw was die ze moest vinden. Hadden ze echt niet meer details kunnen geven over deze hele missie? Of was het haar pa’s schuld? Die zo geheimzinnig moest doen? Na ja ze geloofde niet dat hij dingen achter hield om het haar nog moeilijker te maken, maar who knows, misschien was dit alles wel een grote grap? Bij de gedachte werd ze was pissig, maar ze werd uit haar gedachten getrokken, doordat de Thundershock van Fluffy werd afgevuurd met flink wat kracht erachter en de Tentacruel kon niet op tijd ontwijken en werd flink geraakt. Het beest werd letterlijk geroosterd en viel vervolgens uitgeteld op de grond. De vent raakte in paniek en liet zijn Tentacruel gelijk terug keren. Hij schold nog even wat en gooide toen meerdere pokéballs en daar verschenen meerdere Tentracruels uit. Ging hij serieus zo spelen? Riddle begon nu dus wel meer geïrriteerd te raken en voordat de dude iets kon doen met zijn leger aan Tentacruels riep ze dat Fluffy maar zoveel mogelijk Thundershocks moest doen als nodig was. De Ampharos laadde zichzelf op en schoot een nog sterkere versie af. De Tentacruels werden allemaal geraakt en staken elkaar zelfs aan. De trainer zelf werd bijna ook geëlektrocuteerd, maar dat kon haar nu een flinke worst wezen. De roodharige was er zelfs bij gaan zitten in het zachte, wat warmere zand. Het was hier veel warmer dan in Anistar op het moment. Fluffy keek tevreden om naar Riddle terwijl al de andere pokémon uitgeteld op de grond lagen. De trainer begon nu nog harder te schreeuwen, maar leek geen pokémon over te hebben. Volgens haar had ze zijn ego flink gekrenkt, auch. Ach voor sommige mensen was het eens goed om flink met hun neus op de feiten gedrukt te worden. Dan zouden ze eens snappen dat de wereld niet alleen maar om hun heen draaide. Helaas voor hun. Riddle had haar lolletje wel weer gehad en terwijl ze grinnikte stond ze op om naar Fluffy te lopen “Good job meis” sprak ze waarna ze haar hand over haar koppie liet glijden. Ze liet haar vervolgens terug keren om de ball weg te stoppen en wat zand van haar lijf te kloppen, omdat ze er net in zat. Ze keek naar de vent die haar had gedood als blikken konden doden, maar ze kon het niet laten om even te grinniken “Nog een fijne dag he verder” sprak ze met een knipoog waarna ze terug liep naar Andraste en weer op haar klom om op zoek te gaan naar de pakketjes man of vrouw. De dude keek haar extreem verward en teleurgesteld aan, maar liet zijn pokémon maar terug keren. Voor hem was het eindelijk eens tijd om naar het Pokémon Center te gaan, oeps. De roodharige zuchtte opgelucht. Dat was gelukkig snel en makkelijk gegaan. Het was een stuk vervelender geweest als ze Fluffy niet had meegenomen of een veel sterkere trainer was tegen gekomen. Dan was ze misschien nu nog met die stomme dude bezig, maar ze moest haar pakketje afgeven, vandaag nog ja, over een paar uur zou het ook weer donker gaan worden en dan had ze geen zin om nog flink rond te gaan lopen zoeken. Of naja vliegend of zwemmend rond te zoeken in dit geval. Ze had vandaag ook al genoeg gelopen. Ze liet Andraste nu nog wat rond vliegen en bij elk stukje land, liet ze Andraste ook weer landen om te checken of er dan ook iemand was die ze kon gebruiken voor haar pakketje. Uh, waar ze het pakketje aan kon geven dat was het eigenlijk.
De roodharige zocht echt elk stukje zand af en ging nog net niet naar de persoon graven, maar ze leek geen succes te hebben. Of er waren totaal geen mensen op het stuk land te vinden of in het water, of de personen waren absoluut geen mensen die ook maar iets met TR te maken zouden moeten hebben. Nee, Riddle had een gevoel voor dat soort mensen. Na ja misschien moest ze eerst maar weer even haar kleding op gaan halen en hopelijk hadden ze haar schoenen ook kunnen fixen. Het was toch allemaal nieuw wat ze had gekocht vandaag en zelfs zij vond kleding weg gooien zonde ja. De roodharige klopte Andraste op haar hals “Goed gedaan hoor voor vandaag” sprak ze waarna ze een kleine brul liet horen. Riddle grinnikte even en keek even naar de horizon die vanuit de lucht heel goed te zien was, ja het was alweer een paar uur later en het begon te schemeren. Ze vroeg zich echt af of ze de persoon vandaag nog ging vinden. Anders moest ze echt haar pa contacteren om te vragen hoe het nou allemaal zat, want de roodharige vond het nog steeds vrij verwarrend. Bij het eilandje met de winkel daalde ze weer en zette ze weer beide voet aan land. Haar blauwe ogen keken naar Andraste die nu wel flink uitgeput leek te zijn. Ze hadden het gehele Azure Bay afgezocht. Als het pakketje niks bijzonders was, dan ging ze hem echt helemaal flippen. Maar goed, het kwam van haar pa en het was voor TR dus het moest wel iets belangrijks zijn. “Rust maar uit hoor Andraste” sprak ze waarna ze haar voor de zoveelste keer vandaag terug liet trekken in haar pokéball. Ze stopte het ding ook weer in haar tas, haar zou ze voorlopig ook met rust laten. Om terug te komen in Coumarine City zou ze Hersilia wel weer gebruiken, maar eerst haar kleding weer op halen en dan kon ze weer opnieuw op zoek gaan. De roodharige kwam weer de winkel binnen, dit keer was er helemaal niemand… het was er rustig, behalve de vrouw die haar had geholpen met kleding uitzoeken was er nog. Dit keer stond ze met een glimlach achter de balie naar haar te kijken. Riddle zette automatisch een glimlach terug erop en kwam dichterbij. Ze wilde gelijk haar mond open doen om te vragen of haar kleding enzovoorts klaar waren, maar die kans kreeg ze niet, want er werd een tas op de balie gelegd en naar haar toe geschoven. Verrast keek ze naar de tas en ze keek er even in. Daar lagen haar schone kleding. Ze keek op naar de vrouw met een glimlach “Dankjewel!” bedankte ze haar eerst “Moet ik nog iets…” ze stopte halverwege haar zin, omdat haar blauwe ogen op een ketting om de nek van de vrouw viel. Ze knipperde verbaasd bij het zien van de rode R. Ze keek weer omhoog naar de vrouw en terug naar de ketting. Uh… was zij degene? Weer wilde Riddle wat gaan zeggen, maar de vrouw achter de balie begon al te knikken. Ja, was het echt?! Was het echt de persoon waar ze haar pakketje kwijt moest? Ze keek weer naar de ketting en keek naar haar tas en weer terug naar de vrouw. Zonder ook maar een woord te spreken, knikte de vrouw weer. Ze had de vrouw dus totaal gemist toen ze hier was! Na ja ze had de ketting toen niet gezien en was te druk geweest met haar kleding. Riddle griste gelijk in haar tas om het pakketje uit haar tas te trekken. Ze keek even om haar heen. Nee, de winkel was nog steeds leeg. Arceus, ze hoopte nu echt dat dit de goede persoon was. De roodharige stak het pakketje uit naar de vrouw achter de balie die deze vervolgens aan pakte en er naar begon te kijken. Op hoop van zegen.
10.133 woorden~
