Sneeze. Hatsjoe. I need a doctor, but hospitals are for the weak. | Seven

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven zwierf nog altijd in de buurt van Santalune City rond. Om de een of andere reden had ze nog niet de neiging gehad om de gym leader uit te dagen. Misschien door het feit dat haar pokémon nog wel wat konden levelen, of stiekem toch omdat de gym leader een vlinder pokémon bezat. Als er iets was dat ze haatte dan waren het wel vlinder pokémon. Daarnaast was het bos een redelijk fijne plek om de tijd door te brengen. Het was er meestal rustig en men had niet al te vaak het idee om in het bos te overnachten. Dat gaf haar weer de rust die ze zocht. Seven had vandaag al een redelijke wandeling achter de rug. Met Snow veilig opgeborgen in zijn pokéball, zodat hij niet opnieuw kattenkwaad uit kon halen. In plaats daarvan stapte Allira vrolijk met haar mee. De vos had haar nog geen enkele keer in moeilijkheden gebracht, dus het kon geen kwaad haar als gezelschap te houden. Het was nu enkele dagen geleden dat haar Spheal voor een hoop onheil gezorgd had en dat risico nam ze geen tweede keer. Sev zat er niet op te wachten weer iemand te moeten reanimeren. Daarbij kwam nog dat ze lichtelijk verkouden was, gezien de pokémon het vervolgens leuk had gevonden haar kleding ook nog in het water te dumpen. Soms vroeg ze zich af waarom ze hem überhaupt nog in haar team hield.

De jonge vrouw was dan ook direct gealarmeerd toen haar Vulpix er plots vandoor schoot met gespitste oren. Iets moest haar aandacht getrokken hebben, want normaal rende ze nooit weg. Seven zuchtte even voor ze haar pas versnelde en achter haar pokémon aan holde. Ze had geen zin Alli nu kwijt te raken en dan een hele dag te moeten zoeken. Tot haar opluchting kreeg ze haar al snel weer in zicht, al was die opluchting van korte duur toen ze besefte waar de vos op af was gerend. Tegen een boom aan gezakt zat een lange jongen met warrig zwart haar, aan zijn zijde een Lucario en een Riolu. Hoewel de laatste haar niet bekend voor kwam, wist ze maar al te goed wie de andere twee waren. Omdraaien en je hebt niets gezien. Helaas lag het ingewikkelder als dat. Allira was vastbesloten bij de vage bekende te blijven zitten en haar vanaf daar te roepen. Jij ook al, verrader. Was het niet Snow die haar in de problemen bracht, dan was het Alli wel. Seven stapte op het groepje af en keek van Raven naar Luca. Het zag er niet naar uit dat alles in orde was en ze kon al raden waarom. De sukkel had niet naar haar geluisterd en was ook niet naar het ziekenhuis gegaan. Idioot. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze op serieuze toon, voor zover ze haar irritatie binnen kon houden.

“If you're going to die, do it on your own.”

Raven's pokémon gingen direct voor haar aan de kant toen ze aan kwam lopen. Blijkbaar was de Lucario nog niet vergeten wat ze voor zijn meester had gedaan een paar dagen terug. Misschien dacht hij wel dat ze dat de jongen elke keer kon helen wanneer er iets mis was. Dat was verre van waar natuurlijk. Ze was geen dokter, noch had ze de intentie zijn moeder te blijven spelen. Daar had je het al, hetgeen waar ze hem nog zo voor gewaarschuwd had toen ze hem daar achter had gelaten bij de rivier. Hij zag er inderdaad ziek uit. De idioot was gewoon te koppig om hulp te zoeken. Als op commando begon de jongen te hoesten, waarna hij er met moeite uit wist te krijgen dat het wel ging. Daar ging ze niet nog eens voor vallen. Ze herkende het van haarzelf en haar moeder en wist dus maar al te goed hoe dodelijk die koppigheid kon zijn. "Nee het gaat niet," sprak ze op geïrriteerde toon. "Je houdt maar eens op met koppig zijn. Het kan me niet schelen wat je tegen ziekenhuizen hebt, maar ik ga je er nu heen brengen en je gaat daar blijven," beet ze hem toe. En als je beter bent geweest kun je jezelf gerust afmaken op een andere manier, maar dan heb ik er niets meer mee te maken, voegde ze er in haar hoofd aan toe. Dit begon zo onderhand wel zeer vervelend te worden. Vooral omdat hij niets om zijn eigen gezondheid leek te geven en zij hem de eerste zet had gegeven die hem nu hier had gebracht.

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven rolde even met haar ogen bij het zien van meneer zijn koppige blik. Al met al zag het er nogal zielig uit, gezien zijn gezicht vochtig was van het zweet en zijn wangen een gloeiend rode tint. Hij zou niemand kunnen wijsmaken dat er niks aan hem scheelde zoals hij er nu uitzag. Hoe vastbesloten hij ook probeerde te kijken. Het leek haar eindelijk eens mee te zitten toen zijn Lucario haar kant koos en hem vervolgens zonder om toestemming te vragen optilde. Dat liet ook weer zien hoe slecht hij er werkelijk aan toe was, want ze zag hem er niet voor aan zoiets zomaar toe te laten. Zelfs al was het Luca. Raven's woorden haalde al niets meer uit, de pokémon was vastbesloten te doen wat goed voor hem was en een enkele rit ziekenhuis zou het dus worden. De onbekende Riolu vond het allemaal maar grappig en leek de ernst van de zaak niet zo in te zien. Niet dat het haar stoorde, Sev had haar hoogste level van irritatie al bijna bereikt. "Die kant op," ze wees richting een pad tussen de bomen. "Als je dat pad volgt kom je vanzelf in Santalune City uit en daar staan de bordjes richting het ziekenhuis," legde ze uit. Er was niets moeilijks aan dus ze zouden het zo kunnen vinden als ze een beetje doorliepen, dan kon zij haar eigen weg ook weer vervolgen.

“If you're going to die, do it on your own.”

Het begon gelukkig eindelijk een beetje op te schieten en dat kwam deels ook doordat Raven was gestopt met tegenstribbelen. Daarnaast kwam het goed uit dat hij nu ook zijn mond hield, want veel meer had ze niet van hem kunnen hebben momenteel. Dan had hij nog wel eens een rake klap kunnen verwachten en of dat de situatie nou veel beter zou maken.. Natuurlijk kon het maar kort zo goed gaan, want na een stukje stevig door wandelen op het pad, begon het geklaag van de Riolu die ook nog met hen mee liep. Er werd haar door Luca gevraagd of ze het dier wilde dragen, waarna ze een felle blik op Raven wierp, die geen respons gaf. Die was out, daar kon ze niet aan vragen waar hij zijn pokéballs bewaarde en om nou zijn hele tas te gaan doorzoeken. Gebruikte hij überhaupt wel pokéballs? Want Luca was zo'n beetje zijn blindengeleidehond en de Riolu moest nu gedragen worden. Zonder ook maar een woord te zeggen pakte ze de pokémon op van de grond, blij dat hij niet zo groot was en ze niet zo'n zwak tutje was als sommige meisjes. De lichten van de stad kwamen in de verte ook al langzaam in zicht. Nog even en hij zat in een ziekenhuis en dan was ze voor altijd van hem af.

“If you're going to die, do it on your own.”

Gelukkig leek het beestje niet op zijn meester, want hij liet zich gewillig mee sjouwen door Seven. De lichten van huizen begonnen de weg steeds feller te verlichten en al snel lag het donkere bospad ver achter hen. Elke keer dat ze bij een splitsing kwamen gleed haar blik richting de bordjes die er langs de weg stonden. Na wat van die dingen gevolgd te hebben sloeg ze een laatste keer af en voor haar doemde een gebouw op met een rood kruis. Het was niet al te groot, maar Santalune City was ook geen enorme stad. Daarbij zei de grootte van een ziekenhuis natuurlijk nog niets over de kwaliteit van de zorg. Wellicht waren ze hier juist heel geschikt om dit soort dingen op te lossen. De verraste vrouw achter de balie liet duidelijk blijken dat het een heel ongewoon gezelschap was dat zojuist binnen was komen lopen, maar Seven liet zich er niet door afleiden. "Deze hier," ze wees op Raven die slapjes tegen Luca aan hing, "is enkele dagen terug bijna verdronken. Heb hem kunnen reanimeren, maar hij is niet naar een dokter gegaan. Wat er verder is gebeurd weet ik niet, maar hij lag ingezakt tegen een boom toen ik hem weer tegenkwam. Hij is duidelijk ziek, dus hij heeft een dokter nodig," legde ze op strakke toon uit. Seven zette de Riolu weer neer en keek even naar haar Vulpix. Nu Raven in het ziekenhuis was konden zij weer verder. "Veel succes met je patiënt," zal je nodig hebben. Ze draaide zich met een ruk om, om weer richting de uitgang te lopen.

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven bleef doodstil op haar plaats staan toen ze hoorde dat ze nog niet weg mocht lopen. Zoiets had ze al kunnen verwachten, maar alsnog irriteerde het haar mateloos. Alsof ze nog niet genoeg voor Raven had gedaan in de laatste paar dagen. Met een geïrriteerde zucht draaide ze zich weer naar de balie en het gezelschap om en stapte de paar passen die ze had gezet om weg te komen terug. Ze negeerde het zachte gejammer van de Riolu die ze eerder had gedragen en hield haar violet kleurige ogen strak op de balie dame gericht. "Geef dat formulier dan maar," zei ze op strakke toon. Ergens vroeg ze zich af wat voor een formulier het zou zijn. Was het überhaupt wel geschikt voor een persoon die er per ongeluk bij betrokken was geraakt. Gegevens van hem invullen zou ze onmogelijk kunnen doen, want het enige wat ze van hem wist was dat hij Raven heette en blind was. Dat en hij is een ongelofelijke idioot, die te koppig is voor zijn eigen bestwil. Straks werd ze nog aan zijn bed gezet, omdat zij betrokken was bij het hele gebeuren. Ze konden onmogelijk zijn familie of kennissen over laten komen vanuit een andere regio.

“If you're going to die, do it on your own.”

Met een uitgestrekte hand pakte ze het formulier aan dat haar toegereikt werd en legde het neer op de balie, waar ze het kon invullen. Ze scande het papier even snel door en wist gelijk dat ze veel te weinig informatie zouden hebben gezien zij het moest invullen. Naam: Raven, zijn achternaam had ze nooit gehoord. Adres, woonde hij überhaupt wel op een vaste plaats of had hij ook nergens om naar terug te gaan? Telefoonnummer, tja, natuurlijk had ze die niet. Het enige wat er verder nog ingevuld kon worden was de datum en haar naam, gezien zij het formulier invulde. Of hij verder medicijnen slikte en hoe ze zijn familie konden contacteren wist zij verder ook niet. Seven duwde het tamelijk lege formulier terug naar de dame achter de balie. Ondertussen was de dokter al gearriveerd en had zij de hele situatie al uitgelegd. Na een korte check-up, werd Raven weggedragen en bleef zij over met zijn pokémon en de mededeling dat ze snel zouden horen hoe het met de jongen ging. Alsof ik daar geïnteresseerd in ben. De stilte, die ze eigenlijk wel fijn had gevonden, werd doorbroken door de baliejuffrouw. Sev had het kunnen weten, maar kon haar geïrriteerde zucht toch niet binnen houden. "Nee deze pokémon zijn van hem." Wat een slecht geregelde zooi voor een ziekenhuis. "Moet ik nu hier blijven om op een paar pokémon te gaan passen? Volgensmij kan de Lucario dat prima alleen af." Haar toon was onveranderd, terwijl ze kort naar Luca en de Riolu blikte.