Sneeze. Hatsjoe. I need a doctor, but hospitals are for the weak. | Seven

Raven hield zich in om geen botte opmerking terug te maken toen Seven spottend opmerkte of hij dat niet eerder had kunnen ontdekken. Hij zag hààr het niet vinden in deze duisternis. Gelukkig leek ze het wel een goed idee te vinden en dat betekende dat ze voorlopig nog even niet het ziekenhuis in de fik hoefde te steken. 'Wie sturen we door het rooster? Mijn kleinste Pokémon is Sewaddle,' opperde Seven. Sewaddle? Raven had daar nog nooit van gehoord, maar hij knikte maar gewoon om haar haar zin te geven. Wat een Sewaddle ook was, als zij dacht dat het hen uit de bezemkast kon bevrijden vond hij alles prima. "Ik durf te wedden dat de receptie wel een bos sleutels heeft hangen, denk je dat je Sewaddle die kan halen?" Zijn stem klonk hoopvol en hij keek Seven met een afwachtende blik aan.

Ze leek ervan overtuigd dat haar Pokémon dit kon, en Raven besloot daardoor Nanook maar in zijn bal te houden. Nu was hij toch wel benieuwd naar wat voor een Pokémon een Sewaddle was, en hij concentreerde zich op de aura toen Seven hem uit zijn pokéball liet komen. Verrast trok hij zijn wenkbrauwen omhoog toen hij zag dat het om een rups ging. Een klein rupsje. Hij klemde zijn lippen even zacht op elkaar en besloot zijn vooroordelen maar voor zich te houden. Hij kon duidelijk horen dat Seven heel erg aan het diertje gehecht was, ook al wilde ze dit misschien niet door laten schemeren in haar stem. Dat soort dingen ontgingen hem nooit. Raven trok zijn mondhoek omhoog en schoof toen een beetje onhandig aan de kant om ruimte te maken voor de Sewaddle. De rups kroop vrolijk het rooster in nadat deze diens instructies had gekregen en Raven volgde zijn bewegingen, totdat de Pokémon aan de andere kant het rooster weer uit was gekropen. Vanaf nu zou hij het zelf moeten doen. Raven hoopte maar dat hij gelijk zou hebben en de Sewaddle de sleutels zou kunnen vinden. Voorzichtig kwam hij weer omhoog en draaide hij zich om naar Seven, die een beetje gespannen bij de deur stond luisteren. Raven begon ook op de geluiden buiten de bezemkast te letten, maar kon niks verontrustends horen. Zoals een gillende receptioniste als die ineens een rups bij haar bureau zou zien kruipen. "Ze hebben hem nog niet gezien," fluisterde hij haar even bemoedigend toe.

Beide wachtten zwijgend op de terugkeer van de Sewaddle. Raven kon het bijna niet geloven toen hij het opeens aan hoorde komen kruipen, met het gerinkel van een sleutelbos tussen zijn tandjes. Het was die rups gewoon gelukt. De Pokémon was slimmer dan hij gedacht had. Seven pakte de sleutels meteen op toen ze onder de deur werden geschoven en Raven luisterde gespannen mee. Na een aantal pogingen, die hèm zelfs een beetje zenuwachtig maakte, klonk dan eindelijk dat bevrijdende geklik van een opengaand slot. Seven stapte meteen naar buiten, maar Raven bleef nog even staan om er zeker van te zijn dat er niemand aan kwam. Anders zou hij Seven net zo snel weer terugtrekken de kast in. Hij was niet van plan nu gepakt te worden nadat ze zoveel moeite hadden gedaan. Maar, het bleef rustig, niemand leek de Sewaddle of hun nog te hebben opgemerkt. Raven stapte opgelucht naar buiten en begon toen snel richting de uitgang te lopen.

Snel duwde Raven de nooduitgang open om de vrije buitenlucht tegemoet te komen. Hij liep nog een aantal passen weg van het ziekenhuis, totdat ze veilig de hoek om waren in de stad, en liet zich toen hijgend tegen de muur aan vallen. De spanning van de hele dag in combinatie met zijn één of andere astma aanval van hiervoor, hadden hem toch wel aardig uitgeput. Maar, ze waren er uit. Eindelijk, weg uit die gevangenis. Raven liet even een opgeluchte zucht over zijn lippen glijden, en tilde zijn gezicht toen op naar Seven. Haar Sewaddle was uiteindelijk hun redding geweest, en hij wierp even een dankbare kleine glimlach naar de rups in haar armen. "Die Sewaddle is nog aardig slim," merkte hij op. Stiekem moest hij Seven ook bedanken, maar Raven deed dat maar niet omdat hij het idee had dat dat de situatie wat ongemakkelijk maakte. Want, wat moest hij zeggen? Bedankt dat je me naar het ziekenhuis hebt gesleept, of dat jouw Pokémon ons uit die bezemkast heeft kunnen halen? Raven dacht niet dat Seven die gebeurtenissen op prijs had kunnen stellen. Nu ze uit het ziekenhuis waren bracht hij die onderwerpen liever niet meer naar boven. Het liefst nooit meer, eigenlijk.

Raven lachte even schaapachtig om haar reactie. Ja, een heel stuk slimmer. Die Spheal van haar had hem voor de lol in een rivier gegooid. En doordat de Vulpix hem had gevonden, had Seven hem naar dit ziekenhuis gebracht. Je kon in ieder geval niet zeggen dat het saai was in haar bijzijn. 'Ik denk dat het tijd is om verder te gaan,' zei Seven, en Raven kon de opluchting in haar stem horen. Hij knikte, net zo blij om van dit alles af te zijn dan haar. Dit was wel even genoeg bijna-dood ervaringen en bezemkast-opsluitingen voor één dag. "Ik zal proberen de volgende keer iets minder dood te gaan," mompelde hij droog. Hij wist niet of hij er blij mee moest zijn, maar een derde ontmoeting tussen hen leek onvermijdelijk. Blijkbaar had het lot de bedoeling om hen in de meest ongemakkelijke situatie's te brengen. Hopelijk werd het in de toekomst wat minder dramatisch.

Raven luisterde haar zwijgend na toen ze weg stapte, en wilde zich zelf net ook omdraaien, toen Seven opeens weer halt hield en zijn naam uitsprak. Verbaasd trok Raven zijn wenkbrauwen omhoog, zich afvragend wat ze nog tegen hem te zeggen had. 'Je shirt zit verkeerd om,' sprak ze uit. Voordat hij de kans had te reageren, draaide ze zich weer terug en liep ze weg. Raven kon de grijns op haar gezicht bijna voor zich zien. Zijn hand ging ongelovig naar zijn kraag en een lichte frons trok over zijn gezicht toen hij het kaartje voelde. Inderdaad, zijn shirt zat binnenste buiten. In alle haast had hij hem vast verkeerd aangetrokken, het zou niet de eerste keer zijn. Raven voelde een lichte golf van schaamte door zich heen gaan, en om zijn trots te beschermen trok hij snel zijn shirt uit en trok hij hem deze keer goed over zich heen. Nee, Raven wilde nooit dat soort fouten toegeven, en dat iemand anders het had moeten opmerken - Seven notabene - was niet echt bepaald goed voor zijn ego. En dat juist net op de dag dat hij haar had verteld dat hij zijn zicht niet nodig had. Ach, deze dag kon toch al niet veel slechter meer.