Sneeze. Hatsjoe. I need a doctor, but hospitals are for the weak. | Seven

Zoals hij eigenlijk wel verwacht had, liet ze merken dat ze iets niet zomaar niet zou durven. Hij lachte even - ja Raven kon lachen, al verbaasde hem dat zelf ook een beetje - en reikte toen zijn handen naar haar toe. "Omdat je je ogen zult moeten sluiten en mijn handen vast moet pakken." Niet dat ze vandaag veel anders had gedaan, maar het vrijwillig vastpakken van iemand in zo'n kleine bezemkast was iets heel anders dan steeds vastgegrepen te worden. Hij wist niet zeker of ze dan vooralsnog ging terugdeinzen, en ook niet of hij daar blij mee moest zijn of niet. Hij moest er gewoon niet zo moeilijk over doen. Hij had al besloten het haar te laten zien op de manier hoe Luca dat bij hem had gedaan. In feite wist hij ook niet hoe hij het anders kon.

Ze pakte zonder twijfel zijn handen en dat gaf hem ook weer moed om het door te zetten. Raven trok zijn mondhoek omhoog en sloot toen zelf ook zijn ogen, alleen maar om dezelfde duisternis te ontmoeten die hij altijd al kende. 'En nu?' vroeg Seven, om te laten weten dat ze zover was. "Probeer je te concentreren op mijn ademhaling," mompelde hij. Oh wauw, dit had hij echt niet helemaal uitgedacht. Hij probeerde zijn concentratie weer terug te krijgen en begon op een rustig ritme adem te halen, terwijl hij probeerde zich er niet al teveel bewust van te zijn dat iemand hier nu op aan het letten was. Raven had dit nog nooit met een andere persoon gedaan. Ja, met Luca, maar die was nou niet echt een persoon te noemen. Het vergde nogal wat inspanning om haar hetzelfde te laten zien als hij zag, en als ze zich daar niet goed genoeg voor concentreerde was het sowieso onmogelijk. Hij ademde weer even rustig in en uit en begon zich toen te focussen op de aanwezige aura's in de oh zo kleine bezemkast, namelijk die van hem en Seven. Het hielp dat ze in een kleine ruimte zaten, waardoor hij makkelijk alles daarbuiten kon blokkeren. Langzaam verscheen het beeld van Seven's aura in zijn gedachten, en hij trok haar er in mee zodat ze ook die van hem zou zien. En de wazige vormen van de omgeving. De bezem, de emmer (ja, het was dus toch een emmer), de hoge voorraadkast met wat wist hij allemaal voor voorwerpen. Er waren geen kleuren, enkel de vage contouren van alles wat met zijn aura in aanraking kwam. Tot de deur. Raven voelde dat het teveel voor hem werd en wist dat hij Seven weer moest terughalen. Hij opende zijn ogen en liet toen weer haar handen los, die ondertussen warm waren geworden van de aanraking. Hij zweeg en wachtte tot ze zelf ook weer haar ogen had geopend, rustig haar reactie peilend. Waarschijnlijk had ze nu wel een wat duidelijker beeld wat 'aura' in hield.

Toen ze weer terug waren naar zijn bekende wereld van duisternis, en haar wereld van kleuren en vormen, bleef Seven er merkwaardig kalm over. Het bevestigde ergens de vermoedens die hij over haar gehad had. Hij had geen spijt dat hij het haar had laten zien, ze was in ieder geval niet het standaard persoon die meteen zou flippen of zou denken dat wat hij kon 'onnatuurlijk' was. Zo hadden zijn ouders het genoemd toen ze er achter kwamen van hem en Luca. Het was onnatuurlijk dat hij een Pokémon als zijn leermeester had gekozen, en onnatuurlijk dat hij deze manier van zien was gaan ontwikkelen. In plaats van trots te zijn, hadden ze hem verboden ooit nog met Luca om te gaan. Dat had hem echter niet tegen gehouden.
'Vandaar dat je wist waar de uitgang was,' stelde Seven zachtjes vast. Hij knikte, blij dat ze het zo snel snapte. "Het is geen zien, maar het is meer dan ik.. Ja.." reageerde hij zachtjes. Op het moment dat de woorden zijn mond hadden verlaten, besefte hij dat het gesprek wel heel diep was geworden. Dat kwam vast door de hele bezemkast-sfeer. En feit was dat hij en Seven tot nu toe nog niet echt een 'normale' situatie meegemaakt hadden. Maar, het voelde toch een beetje onwennig, en na haar een paar seconden in stilte te hebben aangestaard met zijn lege blik, kwam hij weer los uit zijn houding en begon hij zich een beetje naar de deur te draaien, alsof hij wilde checken of de kust veilig was. Zeker zouden ze de achtervolging nu wel opgegeven hebben?

Raven zocht met zijn hand naar de deurklink en terwijl hij geconcentreerd luisterde of de kust echt veilig was, drukte hij de hendel omlaag. Hij zette zijn gewicht tegen de deur om deze voorzichtig open te duwen, en was verrast toen het plotseling weerstand bood. Hij duwde nog eens, maar de deur ging niet open, ook niet toen hij nog een paar keer met de deurklink begon te rammelen. Raven verstarde. Oh nee toch. "Eh.. Ik denk, dat we onszelf hebben opgesloten," mompelde hij, bijna binnensmonds omdat hij wist dat dit nieuws niet goed zou aankomen bij Seven. En om dan met haar opgesloten te zitten in een bezemkast was geen fijn vooruitzicht. Nerveus duwde hij nog een keer tegen de deur, maar die bleef muurvast op zijn plaats staan. Shit, wat nu?

Raven draaide zijn gezicht even fronsend naar Seven. Zag hij er uit alsof hij een grapje maakte? Hij wilde net zo graag die verrekte bezemkast uit als zij. Hij stapte naar achter zodat Seven een poging kon wagen, zij het een beetje onhandig omdat hij en niks wilde om gooien, en haar niet teveel wilde aanraken (wat een onmogelijke taak leek). Ondertussen probeerde hij gefrustreerd te bedenken hoe ze hieruit konden komen. Om hulp roepen? Nee, dat ging niet gebeuren. Raven ging nog liever dood in deze kast dan dat hij zich weer naar dat ziekenhuisbed liet slepen. Oké, misschien was dat een beetje te dramatisch, maar hij ging zich zeker niet laten redden door hetzelfde personeel die hem hier wilde houden, als hij niet eerst alle andere opties had overwogen. 'Er zit maar één ding op,' sprak Seven, nadat zij ook leek te falen in het openen van de deur. Raven luisterde geïnteresseerd, open voor alle ideeën op het moment. 'Die deur eruit krijgen met geweld. Ik ga hier niet wachten tot iemand ons hieruit komt halen.' Hij trok even verrast met zijn wenkbrauwen. Wou ze de deur in beuken? Niet dat hij er over twijfelde of ze daar toe in staat was, maar hij wist niet zeker of dat nou wel zo'n goed idee was. Maar, het idee om hier hulpeloos te gaan zitten wachten tot iemand ze zou vinden, was misschien nog wel erger. "Ga je gang," mompelde hij, al betwijfelde hij dat het ging lukken. Die deur zat goed op slot..

Raven kroop zo ver mogelijk naar achter om Seven de ruimte te geven, waardoor hij tegen de voorraadkast werd gedrukt en hij even angstvallig zijn armen strekte toen hij voelde dat er iets onder zijn gewicht verschoof. Gelukkig viel er niks op de grond, al zou het niet eens zo heel veel meer uit maken gezien de herrie die ze zo zouden veroorzaken als ze de deur open braken. Mocht dit lukken. Raven had er nog zo zijn twijfels over, maar hield zijn mond en liet Seven haar ding doen. Die bracht haar lichaam in positie en gooide zich toen vol tegen de deur aan. De klap weergalmde hard door het kleine bezemkastje, evenals de pijn die hij door haar schouder voelde schieten. Raven kneep zijn ogen even samen. Ai, dat moest zeer doen.. "Gaat het?" vroeg hij voorzichtig. Hij wist niet of die vraag op het moment zo geschikt was om te stellen, gezien de klap die ze had gemaakt en het feit dat de deur nog altijd muurvast op zijn plek stond.

Buiten de klap die ze had gemaakt, liet Seven geen enkel teken van pijn merken. Ze antwoordde kort dat ze dit wel vaker had gedaan, waarop Raven fronste. Vaker? Wat was dat in arceusnaam voor weeshuis waar ze vandaan kwam. Of zat ze misschien stiekem bij de militaire dienst ofzo. Haar attitude zou er zeker bij passen. Raven besloot er maar niet op door te vragen. Ze moesten zich focussen hoe ze hier weer uit gingen komen. Het werd al laat, en Raven had zeker geen zin om hier de nacht te spenderen. Soldaat Seven zou dat waarschijnlijk ook niet zo waarderen. Raven sloot zijn ogen om een uitweg te zoeken, toen hij plots weer de stem van Seven hoorde. Ze was van plan de deur weg te branden met haar Vulpix. Meteen vlogen zijn ogen weer open. Wat?! 'Als je nog een andere optie ziet hoor ik die graag en anders, blijf zo ver mogelijk weg van de vlammen.' Raven hief geschrokken zijn handen. Was ze gek geworden? "Nee, wacht," zei hij snel, er niet veel voelend om dit hok in een gaskamer te veranderen. Tegen de tijd dat de Vulpix de deur had weggebrand waren zei waarschijnlijk al gestikt van de rook en hadden ze het hele ziekenhuis in vlam gezet. Of op zijn minst het brandalarm laten afgaan. Raven zag al allerlei scenario's door zijn hoofd schieten, en geen van die scenario's vertelde hem dat dit goed kon aflopen. Seven leek echter vastberaden om alles uit de kast te halen om die deur van zijn plek te krijgen. Haastig concentreerde Raven zich weer op de ruimte en merkte hij op dat er inderdaad een rooster was. Niet in het plafond, maar in één van de muren, waarschijnlijk voor de ventilatie. Het was bij ver niet groot genoeg om een persoon door te laten, maar misschien hoefde dat ook niet.. "Ik heb een beter idee." Hij draaide zich om en bukte om een aantal spullen aan de kant te schuiven. Eenmaal de ruimte vrij was, pakte hij het rooster vast en zette hij kracht om het metalen voorwerp uit de muur te trekken. Het was precies zoals hij gedacht had, de tunnel van de ventilatie leidde naar een ander gat in de muur aan de andere kant van de gang. "Ik weet zeker dat één van onze Pokémon hier wel doorheen past om de sleutel te gaan halen," sprak hij vastberaden, om haar hele brand-het-ziekenhuis-maar-plat idee hopelijk uit haar hoofd te krijgen. Hij draaide zich weer naar haar om en wachtte haar antwoord af. Luca zou hier nooit doorheen passen, maar dan had hij eventueel Nanook nog.