Sneeze. Hatsjoe. I need a doctor, but hospitals are for the weak. | Seven

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven merkte maar al te goed dat het geduld van de baliejuffrouw op begon te raken. Haar strengere toon veranderde echter weer toen ze over de wachtruimte begon. Sev draaide zich iets om, om de ruimte te kunnen zien. Het leek niets speciaals, gewoon wat je in elk ziekenhuis tegenkwam. Geweldige plek om de rest van je dag door te brengen. "Oké dan," mompelde ze, waarna ze zich boog om de Riolu van haar been af te trekken. Ze had geen zin om meer tijd te verspillen aan zaken die ze toch niet kon veranderen. Met de pokémon in haar handen stapte ze richting de wachtruimte en plofte daar neer op een van de bankjes. Ze zette de Riolu naast haar neer, wetende dat de Lucario haar zelf wel gevolgd was. Naast haar lag een stapel tijdschriften, waarvan ze de bovenste oppakte en er ongeïnteresseerd in begon te bladeren. Alles was beter dan nutteloos voor zich uit blijven staren. Ze wist niet eens hoe lang het allemaal zou gaan duren. Wie weet had die idioot zichzelf wel zo verwaarloosd dat ze hier om middernacht nog zat. Dat zou hem gelijk een tweede tripje naar het ziekenhuis opleveren als het aan haar lag.

RAVEN STRIDER

De baliejuffrouw leek opgelucht toen Seven uiteindelijk toegaf. Ze begeleidde haar naar de wachtruimte en na nog een zo vriendelijk mogelijke 'ik hoor het wel als je iets nodig hebt' stapte ze weer haastig weg naar de receptie. Luca keek haar even na, maar liep toen achter Seven aan die met Nanook op een bank neerplofte. Zwijgend ging hij naast hen staan en keek hij toe hoe de Riolu met een nieuwsgierige blik over de bank begon te scharrelen. Omdat hij zo jong was leek hij de ernst van de situatie nog niet echt te begrijpen. Zijn aandacht was in ieder geval snel afgeleid. Luca glimlachte even en liet vervolgens zijn blik weer ongerust naar de hal glijden waar de dokter met zijn meester was verdwenen. De neiging was groot om er naar toe te lopen, maar voor nu wist hij dat hij hier moest blijven en wachten. Het ging enorm tegen zijn natuur in, maar hij had geen keus. Het lot van zijn meester lag in de handen van dit kleine ziekenhuis. De Lucario zuchtte even en keek toen weer naar Seven, die door een soort boekje aan het bladeren was. Hij wist niet of het wijselijk was om iets te zeggen, maar uiteindelijk kon hij het niet meer voor zich houden. "Denk je dat het ernstig is?" vroeg hij toen hardop met zijn telepathische krachten. Je kon de onrust in zijn rode ogen ontdekken en hij wist ook niet of Seven het antwoord wist, maar ze was op dit moment de enige waar hij het aan kon vragen. Luca voelde zich schuldig dat hij de conditie van zijn meester niet eerder had opgemerkt. Maar, het was zo plotseling gekomen en op dat gebied had de Lucario niet genoeg kennis hoe het mensenlichaam werkte.

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven had het blad dat ze in eerste instantie gepakt had alweer terug gelegd op de stapel. Het ging voornamelijk over de lokale beroemdheden en wat er nu weer over hen te roddelen viel. Ze was nooit zo'n typisch meisje geweest, dus dat soort dingen interesseerden haar totaal niet. Met een lichte frons keek ze de stapel door, opzoek naar iets wat haar misschien nog een beetje bezig kon houden terwijl ze hier wachtte. Ziekenhuizen waren niks voor haar, al had ze er vrij weinig tijd hoeven doorbrengen. Het hele geordende, structurele gebeuren herinnerde haar echter aan het weeshuis waar ze had gezeten. Bij het zien van een blad over pokémon pakte ze het gelijk uit de stapel en sloeg het open. Waarschijnlijk stonden er alleen pokémon in uit Kalos, maar dan nog was het het beste dat ze kon vinden tussen het pakket tijdschriften. Ze was een paar bladzijden verder toen de Lucario van Raven plots aan haar vroeg of ze dacht dat het ernstig was. Seven keek op van het tijdschrift en haalde haar schouders op. "Geen idee. Ligt eraan hoe hij met z'n conditie om is gegaan en of hij toen al het water uit zijn longen heeft gehoest of niet," antwoordde ze koeltjes. Misschien had ze nog wel medeleven kunnen tonen als ze niet zo betrokken was geweest bij het hele gebeuren. Luca was oprecht bezorgd en niet zonder reden ook.

RAVEN STRIDER

De Lucario luisterde aandachtig naar haar woorden en probeerde ondertussen te bedenken hoe het zover had kunnen komen. Zijn meester was altijd al een taaie geweest, en wilde het nooit toegeven als hij iets mankeerde, maar zelfs hij had het nog nooit zo ver uit de hand laten lopen. Luca begreep de reden niet. Was het omdat Raven zo'n hekel had aan mensen ziekenhuizen? De gebeurtenis met zijn zusje had diepe littekens achter gelaten, maar Luca had nooit geweten dat het zo erg was dat hij zelfs zijn eigen gezondheid er onder liet lijden. Met een zorgelijke blik bracht de Lucario zijn blik weer naar de hal. Alsjeblieft meester, word weer beter..

(Timeskip)

Met een schok opende Nanook zijn grote ronde ogen toen hij voetstappen hoorde benaderen. Slaperig hief hij zich van Seven's warme schoot, waar hij zijn koppie op had neergelegd toen hij zijn lichaampje moe had voelen worden, en keek hij omhoog. Er kwam een man aanlopen, dezelfde man die vanmiddag zijn trainer had meegenomen op een rijdend bed. Meteen was hij klaarwakker. Het zenuwachtige gevoel in zijn buikje vertelde hem dat hij snel zijn trainer weer ging zien. Nanook waarschuwde Seven met een geluidje en keek toen weer met grote ogen naar de man. Luca deed hetzelfde, zijn uitdrukking vol spanning en afwachting. De man wierp bij het zien van hun blikken een geruststellende glimlach hun kant op en dat deed hem wat meer ontspanen. 'Geen zorgen, alles is goed gegaan en hij ligt nu in één van onze slaapkamers. Hij slaapt nog, maar als u meegaat mogen zijn Pokémon alvast naar zijn kamer toe,' sprak hij vriendelijk naar Seven. Meteen draaide Luca zich naar haar om, alsof hij haar wilde dwingen mee te lopen. Hij wilde dolgraag naar zijn meester toe, het had lang genoeg geduurd. Ze zou toch wel meegaan?

“If you're going to die, do it on your own.”

Het wachten duurde langer dan ze had gehoopt. Hoewel het pokémon blad haar redelijk bezig hield, voelde ze toch af en toe haar oogleden zakken. Wachtkamers waren er gewoon op gemaakt om mensen in slaap te laten vallen. De Riolu van Raven leek zijn slaap ook niet meer tegen te kunnen houden en lag met zijn hoofd op haar schoot zodat ze nergens heen kon. Seven had het niet zo op wachten. Niet zozeer omdat ze zo ongeduldig was, maar meer om de herinneringen die het opriep. Ten eerste had je te veel tijd om na te denken, vaak gingen je gedachten precies naar hetgeen waar je niet aan wilde denken. Daarnaast had ze in haar jeugd ook zo lang moeten wachten. Thuis, op het politiebureau en in het weeshuis. Stiekem wachtte ze nog steeds op haar ouders. Er verscheen een frons op haar voorhoofd bij die gedachten. Dit was absoluut geen moment om met zoiets bezig te zijn. De kans dat ze haar uitdrukkingen niet meer in controle hield was te groot wanneer ze die weg in sloeg. De voetstappen van de dokter kwamen dus ook als geroepen. Haar violet kleurige ogen schoten meteen op, alle slaap verdwenen uit haar lichaam. Als ze mee ging dan mochten de pokémon daarheen. Zolang hij ze niet terug kon nemen kon ze hen niet achterlaten hier. Als ze bij Raven waren werd hij misschien wel eerder wakker en dan kon hij ze terug stoppen in hun pokéballs. "Ik ga wel mee," antwoordde ze terwijl ze opstond om de dokter te volgen naar de juiste kamer.

RAVEN STRIDER

'Raven, help!' De stem van zijn kleine zusje sneed dwars door zijn ziel. Het echode door de lege duisternis en hij begon te rennen in een poging dichter bij het geluid te komen. Haar kreet om hulp liet hem alles wat op het moment realistisch was of niet vergeten. Het enige wat telde was dat hij zo snel mogelijk bij haar moest komen. Plotseling zakte de grond onder hem vandaan en zakte hij weg in een diepe lege put. Toen hij uiteindelijk neerklapte sloeg het water om hem heen als een ijskoude sluier. Zijn hart bevroor van angst, maar hij bleef koppig door zwemmen, terwijl zijn ledematen zwaar begonnen aan te voelen van de kou. ‘Raven…’ Waar was ze? Het klonk ver weg, haar stem gedempt vanaf de bodem van de rivier. Sneller, hij moest sneller zijn. Met samengeperste lippen om zijn adem binnen te houden, probeerde hij verder de diepte in te duiken. Ze zakte steeds verder weg. Hij was te laat. Ze ging het niet halen. Met alle kracht die hij nog in zich had stak hij zijn armen uit wist hij het natte stof van haar kleding vast te grijpen. Hij wist niet meer hoe hij weer boven was gekomen, maar het volgende moment stond hij in een kale, kille kamer van het ziekenhuis, verdrongen achter de schaduwen van zijn ouders. Vanuit de hoek van de kamer klemde Raven zich krampachtig vast aan het geluid van haar hartslag. Hij kon het apparaat horen. Het bleef eentonig doorpiepen. Hij had er al zijn hoop op gevestigd. De dokters hadden beloofd dat het goed zou komen.

Maar, toch was het apparaat gestopt.

Vermoeid opende Raven zijn lege, grijze ogen, terwijl hij langzaam weer terugkeerde vanuit zijn verdoofde slaap. De donkere duisternis maakte plaats voor een lichtere duisternis, waardoor hij wist dat hij in een verlichtte kamer moest zijn. Het duurde even voordat hij zijn aandacht volledig kon vestigen op zijn omgeving en daardoor erachter kwam waar hij was. Hij lag in bed, en zijn lichaam voelde aan alsof hij onder een steen had gelegen, maar het was in ieder geval beter dan de droom van net. Arceus wist waarom die nachtmerrie weer was teruggekomen. De laatste keer was jaren geleden en Raven dacht dat hij hem voorgoed uit zijn gedachtenstroom had verbannen. De realiteit moest hem echter zoals altijd weer hard tegenspreken. Toch klopte er iets niet. Hij was wakker, maar het geluid van de piepende hartslag uit zijn droom bleef maar confronterend door zijn hoofd dreunen. Toen besefte Raven dat dat zìjn hartslag was. Hij trok even verbaasd met zijn wenkbrauwen en tilde zijn hand op, waar hij het vervelende gevoel had alsof er iets in zijn huid was gestoken. Het infuus bevestigde zijn angst, waardoor het ritmische geluid van het apparaat licht begon te versnellen. Hij lag in een ziekenhuis.

’Meester?’ De vertrouwde stem van zijn Lucario drong zachtjes tot hem door en verbaasd draaide Raven zich naar het geluid. Wanneer was die binnen gekomen? ”Luca?” mompelde hij wazig, terwijl hij duizelig zocht naar antwoorden die nog even niet in zijn hoofd opkwamen. Wàt was er precies gebeurd? Waarom lag hij hier? En waarom kon hij zich niks meer herinneren? Het was allemaal nog één grote waas, als een dikke mistwolk die zwaar op hem neer drukte. En wat hem nog wel het meest irriteerde was dat hij zonder zijn weten hier terecht was komen. Kon iemand hem alsjeblieft uitleggen waarom hij in een verdomd ziekenhuis lag?!

Het plotselinge gewicht op zijn buik deed hem met een ‘oef’ naar adem happen. Nanook was bovenop zijn bed gesprongen en begroette zijn trainer nu met vrolijke kreetjes en een hoop gestuntel bovenop zijn lichaam. Raven vergat zijn zorgen even en grinnikte om het enthousiaste gedrag van de jonge Riolu. Zodra zijn lichaam niet langer meer als klimrek werd gebruikt, wist hij de warme dekens wat van zich af te schuiven zodat hij wat meer beweginsvrijheid had. ”Hey jongen,” sprak hij schor, terwijl hij met een nog wat zwaar gevoel zijn arm optilde en de Pokémon een aai over zijn kop gaf. Aan de andere kant van het bed voelde hij de aanwezigheid van zijn Lucario, die alleen maar opgelucht was zijn meester weer ontwaakt te zien. Raven was blij dat zijn Pokémon in ieder geval bij hem waren. Dat stelde hem een stuk geruster en had zijn versnelde hartslag hoorbaar weer kunnen kalmeren. Als ze bij hem mochten komen betekende het vast dat het ergste achter de rug was. Wat er precies met hem was gebeurd werd hem dan nog wel verteld.

Er was nog iemand aanwezig. Het duurde even voordat hij de ademhaling van een derde persoon – al waren zijn Pokémon niet echt personen te noemen – opmerkte. Eerst dacht hij dat het een dokter was, maar net op het moment dat hij kwaad een beschuldiging naar zijn kant wilde gooien, want hoe waagde ze het hem hier zomaar te dumpen (het feit dat ze waarschijnlijk zijn leven hadden gered daar even buiten gelaten), vertelde Luca hem anders. Het meisje van de rivier is hier, lichtte de Lucario hem zwijgend in toen hij de blik op zijn meester’s gezicht zag. Verrast tilde Raven zijn hoofd op. ”S-Seven?” vroeg hij verbaasd. Wat deed zij nou weer hier? Had haar Spheal weer iets uitgehaald waardoor ze dit keer echt genoodzaakt was hem naar het ziekenhuis te slepen? Al kon hij zich niks over zo’n incident herinneren. Zeker zou hij dat nog wel moeten weten. Hij staarde Seven zwijgend aan, met nog steeds een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht, waardoor hij op het moment ook niks gepast kon vinden om te zeggen. Hij verwachtte eigenlijk half dat zij hem over de situatie kon inlichten, want op het moment was ze de enige van de twee die nog gezond overeind stond en niet een beetje halfdood in een ziekenhuisbed lag. Met een infuus in je lijf. En die vervelende piepende machine, waarvan hij het liefst meteen de stekker uit de muur trok.

“If you're going to die, do it on your own.”

Zwijgend ging de dokter haar voor naar de juiste hal. Daar wees hij haar de kamer waarin Raven lag en liep ze zelf het laatste stuk met de Lucario en de Riolu. Geen van hen sprak, de spanning tussen de twee was te snijden. Eenmaal bij de open deur aangekomen liet ze de twee pokémon voor gaan. Zij hadden meer reden om hier te zijn en integendeel tot haar waren ze enthousiast zich weer bij Raven in de buurt te bevinden. Zij was nog altijd een vreemdeling die liever niets met hem te maken had willen hebben, maar helaas leek het lot te hebben besloten dat ze nog een poosje aan hem vast zat. Nog even, tot hij die pokémon van hem terug stopte in hun pokéballs. Seven bleef dan ook in de deuropening hangen, haar rug tegen de muur leunend en haar armen over elkaar heen geslagen. De twee pokémon voegde zich duidelijk opgelucht bij hun meester, die bewoog en langzaam zijn ogen opende. Niet dat dat veel zin heeft, schoot er heel even door haar hoofd. Niet dat ze het hardop zou zeggen. Zo kil was ze nu ook weer niet, niet zonder reden. Het leek er tenminste op dat er weer wat leven in de jongen kwam. Hij sprak zijn pokémon toe, de Riolu was half over hem heen geklommen. Hij leek, zoals gewoonlijk, niet door te hebben dat zij er ook was. Jammer dat het ziekenhuis niet toestond dat er zomaar losse pokémon aan iemand bed zaten, anders had ze nu weg kunnen lopen en dan was ze verder verlost van dit hele gedoe.

Juist op dat moment zag ze zijn uitdrukking zuur worden, alsof hij haar nu even flink duidelijk wilde maken hoe vreselijk het was dat ze hem naar een ziekenhuis had gebracht. Voor hij echter wat zei veranderde zijn uitdrukking compleet, waarna hij haar recht aankeek en verbaasd haar naam uitsprak. Dan had hij dus toch niet geweten dat zij het was die daar stond. Waarschijnlijk had Luca het hem dan duidelijk gemaakt. Waarom zou zij immers op visite komen bij hem, dat had hij nooit uit zichzelf geraden. Het is ook een absurde situatie, als je het mij vraagt. Die verbaasde blik betekende wel dat hij niet meer wist wat er was voorgevallen eerder die dag en het was nu aan haar, het zou ook eens niet, om dat uit te leggen. "Ik snap dat je uitleg wil, 't zal niet de eerste keer zijn," zei ze, terwijl ze de kamer wat verder in stapte en tegen de muur leunde op een plek die iets dichterbij het bed was zodat hij haar beter kon verstaan. "Mijn Vulpix vond je in het bos. Je zat half buiten westen tegen een boom geleund, wat natuurlijk kwam omdat je je niet hebt laten nakijken na de halve verdrinking. Geen idee wat je nog meer uitgehaald hebt, maar je was er niet goed aan toe. Om je nou dood te laten gaan zou ook een beetje hard geweest zijn, gezien het deels mijn schuld is, dus ik heb je alsnog naar het ziekenhuis gebracht." Ze moest zich inhouden hem geen idioot of iets in die richting te noemen. De sfeer tussen hen was sowieso altijd al gespannen geweest, dat zou het niet veel beter maken.

Seven liet hem dat even bezinken, voor ze het volgende onderwerp aan zou snijden. Het was nogal wat informatie, net als de vorige keer dat ze hem dingen uit had moeten leggen. Hoewel die keer nog wel extra gênant was geweest door de reanimatie die ze hem had moeten geven. Hoe vaak kwam het ook voor dat iemand door jouw toedoen bijna verdronk in een rivier. Het mond op mond feitje had ze nog uit haar eigen verhaal kunnen weglaten, maar helaas had zijn Lucario dat detail er nog uit gegooid om de sfeer te redden. Wat er nog van te redden viel. En nu, nu hoorde hij opeens dat hij out was gegaan in een bos en dat zij hem alsnog naar het ziekenhuis had moeten brengen. Ook een fijne boodschap om mee wakker te worden, al werd ze er zelf niet veel vrolijker van. Het liefste was ze dan ook direct weg hier, maarja er was dat kleine detail nog dat die pokémon van hem opgeborgen moesten worden. En gezien het feit dat Luca zo'n beetje zijn blindengeleidehond was, betwijfelde ze of ze hem zover kon krijgen om dat ook daadwerkelijk te doen.

Ze brak de stilte opnieuw, hij had genoeg tijd gehad om na te denken over wat ze gezegd had. "Zeg, Raven, ze laten hier geen pokémon toe in hun uppie. Dus tenzij er iemand bij is die niet in een ziekenhuisbed ligt, moeten ze opgeborgen in hun pokéball. Ze mochten hier ook alleen heen als ik mee ging, vandaar dat ik hier ben," dus niet omdat ik je mag, of enigszins bezorgd om je ben, hell no, "Als je even zegt waar je die pokéballs van je laat, dan geef ik ze wel aan." Dat was dan ook het laatste wat ze voor hem zou doen. Ze had immers geen idee hoe lang hij hier nog moest blijven, als ze hem überhaupt in dat bed konden houden. Hij zag er wel uit als het type dat zijn infuus er gewoon uit trok en dan de deur uit liep zonder ook maar naar één advies van de arts te luisteren. Al mocht hij dat van plan zijn, zij had niet de intentie hier te blijven wachten tot hij zou vertrekken. Hij was nog altijd een random vreemdeling, die gewoon wat ongeluk leek te hebben met haar in de buurt. Seven was nooit heel sociaal geweest en na de verdwijning van haar ouders al helemaal niet meer. De enkeling naar wie ze zich open had gesteld in het weeshuis was daarna toch wel weer vertrokken, dat gedrag was nooit beloond. Met iemand die even koppig leek als zij zelf zou ze waarschijnlijk toch niet kunnen omgaan. Dat botste alleen maar, zoals het de laatste keer ook had gedaan. Was de Lucario er deze keer niet geweest dan had ze hem eigenhandig naar het ziekenhuis gesleept. Hij had gewoon haar eerste advies moeten volgen, dan was dit allemaal niet gebeurd.
(Words: 1042)

RAVEN STRIDER

Ergens had Raven niet het idee dat Seven vrolijk op ziekenbezoek was. De golven afkeuring die van haar afstraalde bereikte hem zelfs in zijn ziekenhuisbed. Het maakte hem zelf ook een beetje gefrustreerd, omdat hij hier net zo graag niet was als zij. ‘Ik snap dat je uitleg wil, 't zal niet de eerste keer zijn,’ zei ze, toen ze zijn verbaasde uitdrukking zag en de kamer in liep. Raven snoof even zacht en draaide koppig zijn gezicht weg. Ja, hij wilde graag weten wat er gebeurd was en ja, zij moest het hem weer eens gaan uitleggen omdat hij blijkbaar niks meer kon herinneren dan een duizelige leegte, maar het was niet goed voor zijn ego om dat toe te geven. Hij verweet het zichzelf al meer dan genoeg dat hij hier lag en er was geen reden om dat er nog eens extra in te wrijven. Zwijgend luisterde Raven naar haar woorden, terwijl zijn laatste beetje trots langzaam afbrokkelde toen hij hoorde dat hij bewusteloos in het bos in elkaar was gezakt. Oh wauw. Kon deze dag nog slechter.

‘Om je nou dood te laten gaan zou ook een beetje hard geweest zijn, gezien het deels mijn schuld is, dus ik heb je alsnog naar het ziekenhuis gebracht.’ Raven wist niet wat hij erger vond, het feit dat van alle personen Seven hem zo in het bos had moeten vinden, of dat ze hem alsnog naar het ziekenhuis had gesleept. Hij vroeg zich af hoe ze dat in Arceusnaam voor elkaar had gekregen en als hij nu niet in deze situatie was geweest zou hij daar bewondering voor hebben gehad. Maar, nu moest hij de de neiging onderdrukken om boos naar haar te roepen dat het niet nodig was geweest, ook wel beseffend dat dat nu volledig overtuiging miste. Zwijgend liet de blinde jongen even alles op zich inwerken. De woorden van Seven leken delen van zijn herinneringen terug te hebben gehaald, maar alles na zijn inzinking was nog steeds leeg. Hij kon van schaamte wel door de grond zakken. Ze zou hem vast als een enorme idioot aanzien, en ergens wist hij ook wel dat dat terecht was. Het was al stom genoeg van hem dat hij niet meteen de eerste keer had geluisterd, en daar moest hij nu voor boeten. Maar, van alle plaatsen, waarom nou net het ziekenhuis? Hoe langer Raven er over nadacht des te benauwder hij het kreeg. Nanook schoof even ongerust naar voren toen hij de verwarde emoties van zijn meester voelde, en legde troostend zijn kop tegen zijn schouder. Raven aaide hem een beetje afwezig op zijn kop.

De stilte werd weer verbroken door Seven. ‘Zeg, Raven, ze laten hier geen pokémon toe in hun uppie. Dus tenzij er iemand bij is die niet in een ziekenhuisbed ligt, moeten ze opgeborgen in hun pokéball. Ze mochten hier ook alleen heen als ik mee ging, vandaar dat ik hier ben. Als je even zegt waar je die pokéballs van je laat, dan geef ik ze wel aan.’ Zowel Luca als Nanook keken haar even beschuldigend aan. Ze waren net weer met hun trainer herenigd en ze moesten nu alweer terug in hun bal? Raven leek ook niet echt dol op het idee, maar niet omdat hij Seven hier nog langer wilde houden. Nee, hij wilde zelf geen minuut langer in het ziekenhuis blijven. De onzichtbare muren om hem heen verstikte hem en de geluiden haalden herinneringen terug die hij ooit in de verste hoek van zijn gedachten had verdrongen. ”Ik heb een beter idee,” mompelde hij. Hij haalde koppig de dekens van zich af, godzijdank hadden ze hem niet zo’n ziekenhuispakkie gegeven en had hij zijn broek nog aan, en trok hij toen in een snelle beweging het infuus uit zijn hand. De plakkers op zijn borstkas lieten vanzelf al los toen hij het bed uit stapte. Tot zijn verbazing was hij niet eens draaierig. Wat ze ook hadden gedaan, het had geholpen. Het enige wat hij nog voelde was een zware druk op zijn borstkas. Niet dat dat zijn vertrouwen in ziekenhuizen meteen herstelde. Raven draaide zich om en tilde Nanook van het bed, waarna hij zonder op eventueel protest van Seven te letten, naar zijn tas begon te zoeken en luisterde of er geen zuster op de gangen liep. Waarschijnlijk zouden die hem meteen weer terug het bed in gooien als ze hem zo rond zagen lopen, maar no way in hell dat ging toelaten. Hij was beter, hij voelde zich prima. Geen reden om te blijven.

“If you're going to die, do it on your own.”

Ze had zijn reactie moeten zien aankomen. Binnen no time stond meneer eigenwijs naast zijn bed, zijn infuus eigenhandig uit zijn arm getrokken, klaar om er vandoor te gaan. Ze wist dat het geen zin meer had haar mond open te trekken en er wat van te zeggen. Als ze nu de zuster zou roepen zou hij haar enkel meer haten en nog meer tegen alles wat met zorg te maken had ingaan. Technisch gezien had ze gedaan wat ze kon en was het haar verantwoordelijkheid niet meer. Daarnaast kon ze haar eigen gang weer gaan zodra hij het gebouw had verlaten met zijn pokémon. "Ik zal wel niks meer zeggen," mompelde ze, nog altijd geïrriteerd, terwijl ze van de muur af kwam en richting de deuropening liep om de gang in te kijken. "Als je perse nu wilt gaan moet je het snel doen, ik denk dat ze je niet te lang alleen laten gezien de conditie waarin je binnen kwam." Het was misschien wat ironisch dat ze hem nu het ziekenhuis uit hielp komen, terwijl ze zo veel moeite had gedaan hem erin te krijgen. Hij had tenminste iets van een behandeling gehad en meer kon ze niet voor hem doen. Een mens was immers niet te dwingen, zelfs in zo'n situatie niet. Uiteindelijk kwam het er toch op neer dat ze het voor zichzelf deed. Om nu uren in dit ziekenhuis te gaan zitten wachten voor iemand waar ze niet eens een achternaam van wist.
(meer krijg ik er niet uit, maar ik wilde toch wel graag verder)

RAVEN STRIDER

Raven knikte even tevreden toen Seven opmerkte dat ze er maar niks meer over ging zeggen, en zocht ondertussen verder naar zijn tas. Het was wel handig om een t-shirt aan te trekken, al leek het ondertussen gewoon dat hij half ontbloot in Seven's bijzijn rondliep. Niet dat hij wist wat hij daar nou weer van moest denken. Hij richtte zich daarom maar gefocust op het zoeken en probeerde niet teveel op haar brandende, geïrriteerde blik te letten. Zijn handen gleden over het kastje dat naast zijn bed stond, naar de stoel die in de kamer was neergezet. Ah, daar was zijn tas. Dankbaar pakte hij hier een shirt uit en trok hij deze over zijn hoofd, waarna hij snel de tas over zijn schouder sloeg. Seven was ondertussen naar de deuropening gelopen om te zien of er iemand aankwam. 'Als je perse nu wilt gaan moet je het snel doen, ik denk dat ze je niet te lang alleen laten gezien de conditie waarin je binnen kwam.' Even was Raven verbaasd omdat ze hem plotseling leek te helpen. Ze had de afgelopen tijd dan wel niets anders gedaan, iets waar hij haar op een dag nog steeds voor zou moeten terug betalen, maar dat was altijd tegen haar zin geweest. Waarschijnlijk wilde ze nu net zo graag het ziekenhuis uit als hij. Hij knikte en wenkte Luca mee te lopen, terwijl hij zijn armen uitstak om Nanook te vangen. Die sprong vrolijk tegen hem op toen bleek dat ze gingen vertrekken, al lang blij dat hij niet terug in zijn bal hoefde. Toen Raven naast Seven stond sloot hij snel zijn ogen om de gangen te doorzoeken. Rechts om de hoek stonden een aantal zusters met elkaar te overleggen, maar links was de kust veilig, zo ver hij kon ontdekken. "Deze kant op," zei hij snel, waarna hij Seven's pols beetpakte en haar voorzichtig mee trok. Hoe ironisch eigenlijk, de blinde die de weg leidde. Maar, Raven wist op het moment beter welke kant ze op moesten dan zij. Het was een kleine omweg, maar op deze manier werden ze in ieder geval niet gesnapt.

“If you're going to die, do it on your own.”

Vanuit de deuropening keek ze toe hoe Raven naar zijn tas zocht. Als blinde ging dat natuurlijk niet zo heel soepel, maar hij leek hem snel genoeg gevonden te hebben. In ieder geval nog voor Seven van haar plaats af kwam om hem te helpen zoeken. Ze had verwacht dat hij zijn tas direct om zou doen en de deur uit zou stormen, maar hij bleef staan en trok er een shirt uit. Het was haar persoonlijk nog niet eens opgevallen dat hij er geen aan had, misschien wel door het feit dat dat bij hun vorige ontmoeting ook het geval was. Nu zijn outfit wat gepaster was, pikte hij de Riolu snel op en kwam naast haar staan. Seven tuurde de gangen in om te zien of ze ziekenhuispersoneel kon ontdekken, maar de gang was leeg. Nog voor ze een suggestie kon doen over de kant die ze op zouden gaan, hoorde ze Raven spreken, gevolgd door een hand om haar pols die haar mee trok naar links. "The hell. Hoe kan jij nu weten welke kant we op moeten," siste ze op gedempte toon terwijl ze haar pols uit zijn greep losrukte. Alsof de situatie nog absurder kon worden. Ze had net nog gezien hoe hij overal langs was gegaan met zijn handen om zijn tas te vinden, hoe was het dan mogelijk dat hij hen de weg leidde. Als iemand hen zou tegenkomen zouden ze eerder de indruk wekken dat hij haar het ziekenhuis uit probeerde te smokkelen inplaats van andersom.

RAVEN STRIDER

Tuurlijk besloot ze niet mee te werken. Ze trok haar hand uit zijn lichte greep en Raven hield halt. Hij draaide zich met een geïrriteerde uitdrukking naar haar om, een beetje haastig omdat hij het groepje zusters aan de andere kant van de hal in beweging hoorde komen. 'The hell. Hoe kan jij nu weten welke kant we op moeten,' siste ze op gedempte toon. Raven opende zijn mond. "Ik-" maar hij kapte al snel zijn zin af toen hij voetstappen hoorde. Snel pakte hij haar weer beet en trok hij haar de hoek om, net voordat de zuster hen in de gang zou zien staan. Hij drukte zich een beetje tegen de muur totdat ze weer in één van de kamers was gelopen (niet de zijne gelukkig), waardoor hij even opgelucht adem haalde. Arceus, als je niet beter wist leek het wel één of andere ontsnappingspoging uit een gevangenis. Een beetje schaapachtig draaide hij zijn gezicht weer naar Seven, niet zeker wetend of ze nu pissed zou zijn omdat hij haar weer had meegetrokken. Waarom vroeg hij zich dat nog af eigenlijk. Natuurlijk was ze pissed. Dat was ze al op het moment dat ze hem hiernaartoe had moeten slepen.

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven stopte direct met lopen toen Raven dat ook deed. Ze voelde zijn irritatie al aan voordat hij zich überhaupt had omgedraaid om haar weer zo'n 'vriendelijke' blik toe te werpen. Niet dat ze zich daar erg aan stoorde, hij kreeg niet minder terug van haar, maar in zo'n situatie kon hij maar beter niet al te koppig wezen. Wanneer ze hem zouden vinden bonden ze hem wellicht nog vast aan zijn bed om hem hier te houden. Waarschijnlijk zou hij zijn pokéballs nog eerder weggooien dan zijn Riolu en Lucario erin terug te roepen. Wat betekende dat zij hier gezellig mocht komen logeren zolang ze hem hier vasthielden.
Net toen ze antwoord leek te krijgen, weerklonken er voetstappen in de gang. Raven kapte zijn zin af en Seven werd, opnieuw, meegetrokken aan haar pols. Eenmaal de hoek om schoof ook zij tegen de muur, om maar zo min mogelijk op te vallen voor de zuster die in de andere gang liep. Gelukkig stapte deze een kamer in en gaf de twee zo weer wat tijd om verder weg te komen. Het eerste wat Raven deed was haar aankijken, terwijl Seven alweer een snelle beweging maakte om haar pols los te krijgen. Ze hield er sowieso niet echt van om zich te laten leiden door anderen, laat staan een blinde die ze niet mocht. "Dus, uitleg?" vroeg ze op nog altijd gedempte toon. Voor ze hem volgde wilde ze eerst wel eens weten hoe hij bij het idee kwam haar de weg te gaan wijzen.

RAVEN STRIDER

Tot zijn opluchting stribbelde ze niet al teveel tegen toen hij haar de hoek om trok, en haalde ze alleen met een ruk haar hand weer uit zijn greep. Raven liet haar met alle liefde weer los, en wreef toen een beetje ongemakkelijk door zijn warrige zwarte haar toen ze een uitleg eiste. Die was hij haar op zijn minst verschuldigd, maar dat betekende niet dat hij het makkelijk vond om uit te leggen. Veel tijd kreeg hij ook niet, want de zuster liep alweer de kamer uit om naar de volgende te gaan. Arceus wat was dit, een controleronde? Net op dit moment natuurlijk. Raven hoorde dat ze de kamer binnen ging bij zijn buurman, dus dan zou de zijne wel de volgende zijn. Wat betekende dat ze moesten opschieten voordat de zuster alarm sloeg. "Later oké, eerst dit ziekenhuis uit," beloofde hij haar, waarna hij haar wenkte - zonder haar vast te grijpen dit keer - en zich toen weer omdraaide. Hij luisterde op zijn hoede of er niemand aankwam en liep toen weer snel door, richting de trap die hen naar beneden zou moeten leiden. Hij versnelde zijn pas toen hij in de verte zijn kamerdeur hoorde open gaan. Oh jee, nu zouden ze het krijgen.

“If you're going to die, do it on your own.”

"Daar hou ik je aan," antwoordde ze toen hij haar vertelde dat hij het later zou uitleggen. Great, geen uitleg dan, maar op zijn minst haalde hij het niet in zijn hoofd haar voor een derde keer bij haar pols beet te pakken. Ze volgde snel toen hij haar wenkte, haar violet kleurige ogen strak op de trap gericht die zich bevond aan het eind van de hal. Achter hen werd opnieuw een deur geopend, waarschijnlijk die van Raven. Hij leek er hetzelfde over te denken, want zijn pas versnelde meteen. Ook Seven begon harder te lopen, weg van het vooruitzicht hier dagen aan een ziekenbed te moeten zitten. Gelukkig waren de gangen hier niet zo eindeloos als dat ze wel eens waren in een grootschaliger ziekenhuis. Eenmaal aangekomen bij de trap, boog ze zich iets over de rand om te zien of er iemand beneden liep.

Gesponsorde inhoud

» Not so weak
» Weak and helpless