Sneeze. Hatsjoe. I need a doctor, but hospitals are for the weak. | Seven

Bij de trap aangekomen stond Seven even stil, waardoor Raven gokte dat ze keek of er iemand aan kwam lopen. "Kust veilig?" mompelde hij, al had hij niemand horen aankomen. Hij stapte de trap op en liep voorzichtig, toch snel, naar beneden en bedankte niemand in het bijzonder dat hij geen misstap maakte en dan alsnog kon blijven voor een gebroken been. Want zulk soort ongeluk leek hem de laatste tijd nogal veel te overkomen. Eenmaal beneden duwde hij met zijn vrije arm de grote deur open die naar de gang richting de receptie leidde, maar in plaats van naar de uitgang te rennen, liep hij juist gericht de andere kant op. Verderop had hij een achteruitgang ontdekt, eentje die waarschijnlijk gebruikt werd door het personeel. Op die manier zouden ze ongezien het ziekenhuis uit kunnen sneaken zonder dat de vrouw bij de receptie hen op zou merken. Echter had Raven er even geen rekening mee gehouden om beneden nog een keer te controleren op dokters, waardoor hij stokstijf halt hield toen hij achter hen opeens een deurklink naar beneden hoorde gaan. Shit.

Op het moment dat de dokter de kamer uit stapte en hen tegen hield, wist Raven dat hij er bij was. Het zou nu niet lang duren voordat één van de zusters aan zou komen rennen en hij weer terug het ziekenhuisbed in werd getrokken. Nou, mooi niet dat hij dat gewillig over zich heen zou laten komen. Raven bereidde zich al voor om zich te gaan verzetten, toen Seven ineens met een vlekkeloze smoes kwam. Het verbaasde hem hoe geloofwaardig ze het kon laten klinken, en even bleef hij een beetje verbijsterd staan. De dokter leek het te geloven, maar keek toen twijfelend zijn kant op, en op het moment dat hij zijn blik op hem voelde branden, draaide hij snel zijn gezicht naar de grond. 'Alles goed, jongeman?' vroeg de dokter kalmpjes. Hij knikte, hopende dat de dokter zijn verbaasde blik niet gezien had. 'Als jullie zo door de gangen blijven lopen, heb ik liever wel dat je je Pokémon terug roept.' Raven draaide zijn gezicht snel weer naar de dokter, zijn uitdrukking strak dit keer. "Eh.. De Lucario is mijn.. blindegeleidepokémon. Ik heb hem nodig om mijn weg te vinden," verzon hij snel. Luca knikte en ging naast zijn meester staan om zijn argument te bekrachtigen. De dokter aarzelde even en liet toen een zucht ontsnappen. 'Nou goed dan, maar alleen de Lucario. We zijn geen pokécenter.' Raven knikte snel en klikte toen met een beetje tegenzin de pokéball van Nanook van zijn riem. Er zat waarschijnlijk niks anders op dan naar de dokter te luisteren, anders kwam hij hier nooit weg. "Sorry jongen," fluisterde hij zacht, waarna hij de jonge Riolu terug riep. De dokter knikte goedkeurend. 'Het toilet is hier vlak om de hoek,' instrueerde hij, voordat hij zich omdraaide en weer verder liep. Raven kon wel juichen, maar ze waren er nog niet. "Kom, laten we snel verder gaan," mompelde hij naar Seven, bang dat ze alsnog werden teruggeroepen, ook al was haar leugen van net een geniale actie geweest.

Raven draaide zich om en probeerde zo rustig mogelijk weg te lopen. Wat niet echt makkelijk was aangezien zijn hele lichaam hem hier het liefst zo snel mogelijk uit haalde. Zwijgend liep hij achter Seven aan en hield hij ondertussen zijn oren op scherp om zichzelf ervan te verzekeren dat de dokter hen niet alsnog tegen hield. Hij was niet achterdochtig meer, maar je zou maar net zien dat hij gewaarschuwd werd voor de loslopende patiënt. En ja hoor, Raven ving al snel het geluid van haastige voetstappen op. Mother of Shaymin, het zou toch niet... 'Dokter!' werd er haastig geroepen, eenmaal de deur was opengetrokken en de zuster snel de gang op liep. 'Één van de patiënten, hij is-' Raven nam niet de tijd om die zin af te luisteren. "Sorry," mompelde hij naar Seven, waarna hij haar arm weer pakte en haastig begon weg te rennen. Hij schoot een schietgebedje dat ze hem hier niet voor ging slaan straks, maar hij had geen andere manier om zichzelf ervan te verzekeren dat ze meeging. Hij rende de hoek om en terwijl hij zijn ogen sloot om de hal te doorzoeken, probeerde hij niet op de voetstappen te letten die de achtervolging leken in te zetten. Daar. Een deur. Omdat het niet anders kon riep hij Luca ook maar terug en greep hij razendsnel naar de deurhendel om Seven de kamer in te trekken. Hij gooide de deur weer snel dicht en hoopte maar dat ze net op tijd waren.
Hijgend drukte Raven zijn voorhoofd tegen de deur, maar toen hij de voetstappen voorbij hoorde rennen, ontspande hij. Ze hadden hen niet zien wegsluipen, voor nu waren ze veilig. Met een klein opgelucht glimlachje op zijn gezicht, deed hij een pas naar achter, waardoor hij plots met zijn elleboog tegen een houten steel stootte. De bezem viel en hij hoopte maar dat de bonk die hij hoorde van de muur was en niet van Seven. Raven verstarde toen hij besefte waar hij haar in alle haast in had mee getrokken. De bezemkast. Oké, hij was nu echt dood.

De bezemkast. Van alle 1001 kamers hier in het ziekenhuis, moest hij zich in een bezemkast verstoppen. Dat het hier veel te krap was voor twee mensen was een behoorlijke understatement. Raven kon haar adem tegen zijn gezicht voelen toen ze hem toe siste dat hij stil moest zijn. Hij besefte zich dat hij veel te dicht op haar stond, en deed snel weer een pas naar achter, waardoor hij met zijn rug tegen de deur kwam. In zijn beweging stootte hij nog iets om waarvan hij geen flauw idee had wat het was, het klonk als een emmer. "Verdomme," mopperde hij fluisterend. Dit was geen plek voor een blinde. Met ingehouden adem luisterde hij of ze er nu bij waren. Toen het echter stil bleef op de gangen ademde hij weer gerust uit. Toch was hij zich er niet zeker van of ze hier al uit konden, hoe graag hij dit ook wilde. Het leek wel alsof het hele ziekenhuis in rep en roer was alleen maar omdat hij niet in zijn bed lag. Hadden ze niks beters te doen ofzo?

Raven liet een zucht over zijn lippen ontsnappen, terwijl hij zijn kin optilde om met zijn achterhoofd tegen de deur aan te leunen. Dit was absoluut niet hoe hij zijn reis had voorgesteld.. Om te verdrinken, gered te moeten worden door een meisje - maar even erbuiten gelaten dat daar eigenlijk twee keer bij moest staan - en vervolgens met haar in een bezemkast te eindigen. Die zo klein was dat ze zich niet eens konden keren. Dat ze hem niet allang al een klap had gegeven verbaasde hem nog. 'Wat nu?' sprak ze op gedempte toon. Raven zweeg en probeerde met een uitweg te komen, maar hij kon zo snel niks bedenken. Tenzij ze via het rooster in het plafond gingen ontsnappen als in één of andere slechte actiefilm. Hij betwijfelde of er überhaupt zo'n rooster was. "Ik denk dat er niks anders op zit dan te wachten," reageerde hij zacht. In ieder geval totdat het personeel van het ziekenhuis dacht dat ze echt weg waren. Zeker zouden ze het dan toch wel opgeven? Raven zweeg en probeerde niet teveel op de stilte te letten, die nogal beklemmend op hem drukte nu hij zo werd geconfronteerd met Seven's aanwezigheid in een kleine ruimte. Het was moeilijk om zich hier nìet van bewust te zijn. "Dat was een briljante actie net trouwens," mompelde hij fronsend. Alles om zich maar een beetje af te leiden. "Waar heb je zo vlekkeloos leren liegen?" En dan bedoelde hij niet de leugen zelf. Raven kon het altijd feilloos merken als iemand loog. Was het niet door zijn woordkeuze, dan wel door de toon in zijn stem of het ritme van zijn hart. Het lichaam kon niet liegen. Maar, bij Seven was het bijna geloofwaardig geweest.

Zijn vraag was persoonlijker geweest dan hij verwacht had en hij realiseerde zich dat ook pas op het moment dat ze antwoordde. Even bleef Raven stilzwijgend voor zich uit kijken met zijn lege, grijze ogen. Seven was een wees? Hij was verrast dat hij daar niet eens zo heel raar van op keek. Hij wist niet goed hoe het in een weeshuis was, maar om de één of andere reden paste het wel bij haar persoonlijkheid. Hoe ze zich zo afstandelijk gedroeg tegenover mensen, en je een botte opmerking kon verwachten als je tegen haar in ging. Eigenlijk was het niet heel anders dan hoe hij zich gedroeg naar anderen, maar op dit moment was hij in geen situatie om zich met haar te gaan vergelijken. Hij had in ieder geval zijn ouders gehad toen hij opgroeide, al dacht hij niet dat hij daar nou zo blij mee moest zijn. Ze hadden hem meer kwaad gedaan dan goed, maar het waren ten minste ouders. Als wees had je die niet, en stop daar meerdere van bij elkaar en je had één groot huis met ellende. Althans, dat was wat hij zich er van voorstelde, hij had geen flauw idee of dat ook zo in werkelijkheid was. 'Waag het niet,' waarschuwde Seven hem, waardoor Raven even fronste. "Waag wat niet?" fluisterde hij vragend. Waag het niet om er een opmerking over te maken, misschien? Al kon hij niet zo goed bedenken wat hij er op had moeten antwoorden. Of juist niet op had moeten antwoorden.

Raven bedacht zich dat ze vast geen medelijden had gewild en dat dat was waarom ze hem had gewaarschuwd zijn mond te houden. Hij begreep waarom, maar om eerlijk te zijn verbaasde het hem dat ze zo'n reactie van hem verwacht had. "Ik ben blind," merkte hij op, alsof dat al nog niet overduidelijk was geweest. Hij durfde nog steeds geen spier te verroeren uit angst dat hij misschien de hele voorraadkast overhoop haalde. "Ik weet hoe het is als mensen medelijden met je hebben." Hij haatte dat. Mensen hadden hem altijd al bevooroordeeld om zijn handicap en in plaats van het wijselijke te doen en daar geen aandacht aan te besteden, had hij als kind altijd het idee gehad dat hij zich dan juist nog meer moest bewijzen. Wat alleen maar verkeerd kon uitpakken uiteraard.
Nu gaf Raven er niet veel meer om. Mensen mochten denken wat ze over hem wilde denken, zo lang ze hem maar met rust lieten. Hij had geen behoefte meer aan die vooroordelen, dat soort volk was niet eens de moeite waard.

Hij was het bijna weer vergeten, zijn belofte. Dat kwam omdat het voor hem zo gewoon was geworden. En normaal hoefde hij het ook niet aan mensen uit te leggen, want daar deed hij nooit echt de moeite voor. Maar, Raven besloot om het toch maar te vertellen, al was het maar om de situatie luchtig te houden.
Voor zover dit kon. Hij wreef even met zijn hand door zijn haar, een gewoonte als hij zich ongemakkelijk voelde, en vroeg zich af waar hij moest beginnen. Het was voor hem niet alledaags om verhalen te vertellen, al helemaal niet als het over hemzelf ging. "Eh.. Luca heeft mij geleerd hoe ik aura kan beheersen. Het is een andere manier van zien, maar het werkt." Hij zweeg en vroeg zich af of ze überhaupt wel één woord had begrepen van wat hij zei. Waarschijnlijk wist ze niet eens goed wat 'aura' in hield, dat wist bijna niemand. Normaal zou hij het er bij laten, maar hij had het gevoel dat hij haar de uitleg op zijn minst verschuldigd was. "Ik kan het je anders wel laten zien.. Als je dat durft." Hij haalde even zijn wenkbrauwen op en wachtte op haar reactie. Hij had de indruk dat Seven niet zomaar voor zoiets zou terugdeinzen, maar wie weet had hij dat wel fout. Het was ten slotte iets wat ze niet kende.