Baseline

We are all here on earth to help others

Er bestonden verschillende gevecht stijlen en zelfs als een beginnende Trainer kon hij een paar zelfs opnoemen. Maar of hij dat correct begrepen had uit de woorden van Jean-Pierre was nog maar de vraag. Hij was helemaal niet voorbereid geweest op hoe diep hij het antwoord eigenlijk had gemaakt. En de ander was niet het type om boos of geïrriteerd te raken als hij iets niet begreep, maar er zat een grens aan alles. Oh boy, hij deed zijn best de ander te begrijpen en kon enkel hopen dat het goed bij hem viel. De reactie was ook verassend… positief. Het klopte dat er dus vaste gevecht stijlen waren máár te weinig zich daar strict aan hielden, zoals schijnbaar de zoon van… ene Brine? De achternaam kwam hem niet bekend voor maar hij knikte desalniettemin. Daar zou hij dan later over vragen nadat hij zijn woorden afgemaakt had. Niet alleen de vaste stijlen speelden een rol in een gevecht maar ook je reactie op onverwachte zaken. Dat was zeker logisch, want op een verandering van bijvoorbeeld een strijdveld na een weer-inducerende aanval reageren was pittig. Maar niet alleen dat maar ook op een tegenstander die je elke keer bleef verassen met een bepaalde aanval of strategie. Dat zou juist het moment zijn dat hij in de stress zou schieten. Niet weten wat je moest doen, daar was hij bang voor, maar verassend genoeg had Jean-Pierre daar zijn eigen mening over. Zonder er echt bij stil te staan rolden de woorden al uit zijn mond. “Verrast zijn is dus echt niet zo erg?” Onee, hij had niet hardop moeten praten of zelfs de vraag moeten stellen! Hij keek beschaamd weg maar de vraag terugnemen was misschien geen goed idee. Hij wilde eigenlijk wel weten waarom de ander dan zo dacht en-Natuurlijk, hij had zelfs meer vragen en nu hij toch bezig was ze te stellen… “Sorry, als ik teveel vraag, maar…Dat onverwachte, is dat anders in Hoenn dan in Kalos? En hoe zit dat met de zoon van Brine?” Zo voorzichtig mogelijk stelde hij zijn vragen, al wist hij dat hij eigenlijk de ander niet snel woest zou kunnen krijgen. Niet zoals Lorro bij de ander gelukt was maar dat was het laatste persoon waar hij nu aan wilde denken.

Het was enkel fijn om meer te weten te komen van Jean-Pierre, al werd het antwoord met elke vraag dieper. Een schilder was hij niet en kunstzinnig al helemaal niet, dus schatte hij de kans klein in dat hij met zijn opmerking het juist zou hebben. Nerveus slikte hij toen de ander begon met een wel heel krachtige aanname dat een goede Trainer over vele kwasten en kleuren beschikte. Dat… klopte toch? Je had de verschillende technieken, bezit en ervaringen dan tot je, toch? Hij moest het wel flink mis hebben als Jean-Pierre er al zo over begonnen was. De schade viel mee, het maakte een Trainer goed, maar speelde niet de belangrijkste rol, het lag eerder aan waar je talent en voorkeur in lag. De ander gaf zichzelf lichtelijk als een voorbeeld. Hmm.. Dat klonk ook niet heel vreemd in de oren; de één was in iets beter dan de ander, zo simpel als dat. Al.. betekende dat er mensen waren met een talent wat wel het laatste was waar hij zich op wilde concentreren. Hij zelf had een vaag idee waar zijn voorkeur lag: hij wilde Pokémon zichzelf laten uitschakelen in plaats van ze om te gooien met aanvallen en écht pijn te moeten doen tot het bittere eind. Dat was echter ook weer een andere kwast, bijvoorbeeld. In tweestrijd keek Joey even weg, een moment zwijgend en keek toen de ander weer aan. “Ik denk niet perse dat ik voor één kwast ga, ik wil niet gespecialiseerd raken met een specifieke gevecht stijl. Ik heb een idee voor ogen en ik kan dat met meerdere gevecht stijlen bereiken,” Oké, hij had geen idee hoe hij dat zou bereiken maar het zou hem lukken! Zijn canvas zou in dat geval door verschillende kwasten en kleuren worden beschilderd. Enkel om één beeld neer te zitten die een mooi geheel vormt. Dát was zijn doel. De ‘hoe’ wist hij echter nog niet, dus hij wierp maar wat onschuldig zijn handen de lucht in met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Pfft, misschien was het zelfs heel naïef te noemen. “Maar ik heb, ehm, geen idee verder hoe ik dat dan doe, maar áls het kan, dan probeer ik dat het liefst,” Nou hoopte hij maar dat ze nooit over de kwestie van talent hoefde te behandelen, oftewel de reden dat hij liever zijn pad verbreedde dan zich specialiseerde. Het lag hem niet alleen niet lekker, maar… de corruptie door je alleen te specialiseren in datgene waar je talent in had, volde hem elke dag nog achterna in de vorm van nare flarden aan herinneringen. Hij wilde eigenlijk niet eens hieraan meer denken. Eigenlijk was er iets waar ze te lang voor aan het wachten waren.

Moeizaam kwam hij weer overeind maar wierp gelijk een blik richting de balie. Deuce… Hij hoopte maar dat hij zo snel moelijk weer zou opknappen. Eerder dan als hen twee zouden terugkeren. Bij de vorige paar keer dat hij de Pokémon Center bezocht waren enkel voor mildere wonden maar nou was de zwijn tot het uiterste gedreven. Nee, hij moest een tot rust komen en richtte zich weer tot de ander. “Ik ken wel één strategie trouwens,” begon Joey met een grinnik en gebaarde toen naar buiten waar het duidelijk al donkerder aan het worden was, “Pizza halen om onze magen te vullen,” Niet dat hij al veel trek had maar hij was bang dat als het gesprek een tel langer door ging, het uiteindelijk over de ‘waarom’ zou gaan van zijn keuze. Ugh, achteraf gezien had hij misschien niet op moeten reageren. Al met al, nam dat niet weg dat hij geen zin in pizza had.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Bang dat hij een stompzinnige vraag had gesteld keek hij voor een tel weg van de ander. Natuurlijk was verrast reageren niet altijd voordelig: je verloor controle over de situatie. Je tegenstander zou makkelijk de winst kunnen grijpen als jezelf de boel niet kon voorspellen. Of was dat eigenlijk wel zo…? Jean-Pierre had zonet juist beweerd dat het niet erg was maar de reden was niet verteld. Er volgde echter al antwoord van de ander en licht nerveus keek hij hem daarbij aan. Er was eigenlijk niets om voor bang te zijn. Hij moest aan het idee wennen dat Jean-Pierre vragen beantwoorden prima vond… Maar was het écht niet teveel? Een verre van geïrriteerd uitleg volgde die vrij.. logisch klonk. Dat hij er niet eerder aan gedacht had! “Natuurlijk…” Verrast zijn had namelijk dus écht zijn voordelen. Nadenkend staarde hij naar buiten. Als je al alles kon voorspellen kon je niet meer verrast raken. Dat zou niet alleen saai zijn maar was dat niet een onderdeel van het leven: streven naar de kennis waarom je verrast was over iets? Wacht, dat was veel te diep! Ho, ho, ho, die kant kon hij beter niet gaan. Anders verdeed hij de tijd van Jean-Pierre nog door enkel filosofisch te doen. Daarentegen was het antwoord van Jean-Pierre ook wel diep maar beantwoordde dat bij nader inzien wel zijn vraag van voorheen. Tijdens een gevecht kan je soms een verassing gebruiken als ervaring of inspiratiebron voor een strategie, toch? In zichzelf knikkend wendde hij zijn blik af en keek de ander weer aan. “Ik denk eigenlijk zelfs dat een verassing in dat geval een gevecht geweldig maakt. Anders wist je al wie er ging winnen,” As een gevecht voorspelbaar was, dan was hij waarschijnlijk niet een Trainer geworden. Deze carrière zou amper zijn reputatie hebben wat het nu had. Phieuw, dan was hij er eigenlijk wel blij mee.

Een verassing zou wel anders kunnen zijn tussen regio’s door een andere canvas, kwasten en kleuren. Dat nam hij maar aan uit Jean-Pierre’s vorige woorden. Schijnbaar had hij het bij het goede eind, maar wat waren dan de verschillen? Wat zou ze dan uniek maken aan een specifieke regio? De vraag slikte hij maar door. Dit was misschien wel het enige waar hij geen reactie van Jean-Pierre op verwachtte. Dat was iets aan hem om te ontdekken. Als hij al het aan durfde een verre regio, zoals Hoen te bezoeken. Kalos was al een uitdaging geweest en voorlopig dacht hij er liever niet over weer naar onbekend terrein af te reizen. Deze regio zelf kende hij nog amper maar… misschien als hij wat meer ervaring had en een canvas, kleur en een kwast, dat het de volgende stap zou zijn. En Deuce misschien iets volwassen was geworden. Nee, dat was teveel gevraagd. Een andere vraag lag echter op zijn tong, ditmaal over de jongen waar Jean-Pierre over begon. De zoon van meneer Kenneth die schijnbaar een specifieke tactiek kon toepassen..? Met een licht opgetrokken wenkbrauw keek hij hem daarbij aan. Het was een raar idee dat iemand, ondanks de invloeden van gevechten en hun schilderijen zich bij zijn eigen stijl kon houden. Het klonk niet onmogelijk maar… moeilijk, zeker. Wacht, was dit niet een natuurtalent persoon? Hij onderdrukte direct de nare gedachten met de bestempeling ‘talent’. Veel wijzer werd hij niet van Jean-Pierre.

Enkel de tip een artikel over hem te gaan lezen, waarop Joey zwakjes glimlachte. Dit was zeker ironisch. De ervaren Trainer had al zijn vragen kunnen beantwoorden maar niet deze. Of hij echter het nu op zou zoeken? Dat zou te onbeleefd zijn, al greep hij kort de Holo Caster erbij om enkel een notitie te maken van de naam. Dat was althans de bedoeling. Oh boy, hoe schreef je de naam? Het klonk zo buitenlands. Zijn vingers gleden over de K’en de ‘E’, maar… hoe ging het verder?E-Ehm.. “K-Kenne-Kennet…Ketnet… H-Hoe spel je de naam, eigenlijk?” vroeg hij beschaamd met zijn blik veilig op de Holo Caster gericht. Stom, som, stom. Met onbekende namen was hij niet heel goed. En zeker in de notatie. Het zou hem zeker ook niet lukken Jean-Pierre’s naam fatsoenlijk in te typen. Het was een te typische Kalos naam en… dat was flink anders dan Steve, John en Joey. Dat was niet het enige beschamende. Vrij enthousiast was hij begonnen over zijn eigen doel en wat voor een strategie hij naar streefde. Al was het maar de vraag of het amper verwonden van je tegenstander hem de winst zou geven. Of überhaupt dat mogelijk was. Een gevecht ging eenmaal om het richten van schade bij je tegenstander’s Pokémon en dat ging enkel met aanvallen. Tenzij hij iets overduidelijks mistte was het misschien te ver gegrepen. Verrast fronste hij toen het bleek dat het helemaal geen gek idee was. Meerdere kwasten leden naar de Mona Lisa, wat een perfect metafoor was. Meerdere wegen leden tot at hij wilde hebben, zijn eigen type schilderij. Met verschillende kwasten en kleuren maar hetzelfde spierwitte canvas. “Inderdaad, nu nog de weg vinden,” Dat zou waarschijnlijk het moeilijkste zijn maar een Trainer carrière hoorde niet te makkelijk te zijn. Een beetje uitdaging was zeker de bedoeling! Huh? Kwasten in plaats van Pokémon, vergiste Jean-Pierre er zich daar nou in..? Op zich was het niet heel gek met de metafoor in hun hoofd. “Met kwasten kan je moeilijk vechten, ja, maar.. ik weet nog niet eens welke pad ik op moet, dus al helemaal niet over welke Pokémon ik zoal zou willen vangen,” Dat was wel het laatste waaraan hij gedacht hadmet zijn handen vol aan Deuce.

Maar goed, na die fout moest misschien het teken zijn dat ze beter konden gaan eten, voordat het verder mis ging. Al had hij nog niet veel trek maar gezien de fout die de ander maakte, was het wel nodig. Bovendien wilde hij liever even niet aan de situatie herinnerd worden of de ander langer laten wachten op pizza. Dat kon hij hem niet aan doen, zeker nadat hij zijn vragen beantwoord had en zoveel geduld had. Het moment dat hij weg keek werd echter de kipachtige Pokémon teruggekeerd en zat er enkel een lege, vrije stoel naast de Trainer. Natuurlijk! Hij had amper over nagedacht dat de Pokémon het hele gesprek aan had moeten horen. Oei, dat was een blunder! De Pokémon had wel bewezen geduldig te zijn maar… bij iedereen zat er een grens. De enige manier dat hij de situatie luchtig wist te maken was met zijn opmerking. Het kwam goed aan, maar de Elite Four met pizza verslaan? “Overwinning gaat door de maag,” Niet alleen bij de Elite Four, de vier meest getalenteerde Trainers in de regio maar ook hun. Lorro was een volle dag verslagen en uit het zicht. Dat was zeker het waard om fatsoenlijk te vieren! De jongen liep de Pokémon Center al uit, richting de pizzeria.

Nu was het maar hopen dat de prijzen meevielen. Blut was hij net niet maar het scheelde weinig. Twee pizza’s zouden hem wel nog lukken maar zeker niet in een té chique zaak. Maar goed, het was zeker nog vijf minuten lopen naar de pizzeria toe en bij een stoplicht kwam hij tot stilstand toen het op rood stond. Moest hij misschien weer iets zeggen tegen hem of…Natuurlijk, hij had continu vragen zitten stellen aan hem, maar niets over zichzelf verteld. Niet meer dan zijn naam, en Trainer status. “Misschien komt het een beetje… plotseling, maar… zou hier in Kalos een tennisve-“ Het groene licht flikkerde en de andere mensen staken al over. Nee, misschien kon hij dat beter voor zich houden. Dat was misschien een té persoonlijke vraag. De vraag weg wuivend stak hij maar over. “Laat maar, ik denk dat ik toch meer honger heb dan verwacht,”

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Twijfelend of hij het idee van een verassing in een gevecht goed had begrepen, wachtte op een reactie van Jean-Pierre. Het was eenvoudiger dan hij gedacht had dat een verassing en dus verbazing niet erg was. Anders zouden gevechten vast en zeker eentonig zijn. Je wist in principe al wat je tegenstander kon doen en misschien gelijk al of je won of verloor, voordat het gevecht begon. Dat begreep hij er althans uit, tenzij hij het weer verkeerd in had geschat. De ander knikte, en een opgeluchte zucht volgde uit zijn mond. Hij had dat ook dan weer goed begrepen! Trots glimlachte hij voorzichtig op dat kleine beetje kennis wat hij had geïnd. Wacht, het idee van de verassing kon hij gebruiken in een gevecht of zelfs een niveau hoger, een gymgevecht! Hem kennende zou hij in elkaar krimpen van zoiets maar als hij maar bleef onthouden dat het erbij hoorde. En dat hij nog een kans op overwinning had… Dan durfde hij te zeggen dat hij wat kalmer kon vechten. Een winst innen was te optimistisch in zijn ogen. Een geruststellende gedachte die echter in hem zou nagalmen op zulke situaties kon niet zoveel nut hebben op hem. Pfft, daar had hij geen vertrouwen in.

Zelfs Jean-Pierre kon niet op komen hoe de naam ‘Kenneth’ werd gespeld. De excuses die hij gaf waren zeker onnodig geweest. Zo belangrijk was natuurlijk de naam ook niet voor hem! “O-oh, dat maakt echt niet uit, je excuses zijn er niet voor nodig,” zei hij snel. Het was enkel iemand die dus over een vaste kwast en verf beschikte en niet afweek. Buiten het feit dat hij graag zo’n iemand wilde ontmoeten was het zeer niet perse nodig.  Het ging erom dat hij zelf zijn verf, kwasten canvas had. Zonder iemands hulp moest hij dat gaan uitvinden en of dat hem ook ging lukken was een zorg voor later. Daarvoor hoefde een ervaren Trainer hem geen tips over te geven of meer moeite voor hem te moeten doen. Hij had hem immers meer dan genoeg geholpen. De weg naar zijn eigen stijl zou een lange zijn maar misschien moest hij meer in zichzelf geloven dat het goed kwam. Deuce had immers wat van zich laten zien in zijn eerste gevecht. Dat niet alleen, maar ook zonet waarin ze amper schade hadden gericht en zich gefocust hadden op status. Wacht eens even, dat betekende dat… hij eigenlijk al zijn weg had gevonden. Dat was dé stijl die hij wilde. Ondanks de ijsglijbaan, leek het verder te passen bij het beeld waar hij naar toe streefde. Simpelweg amper schade verrichten en de kracht van de tegenstander tegen zichzelf laten gebruiken. Dat had hij eerder vanmiddag gedaan maar ook in het eerste gevecht. Nee, nee, hij was er lang niet. Op tijd wuifde hij het weg, voordat trots hem vervulde. Het was nog lang niet genoeg, en meer een begroeide pad in het bos dan een weg. Niet alleen had hij nog niet een vaste weg gevonden, maar zijn kwasten had hij nog niet gevonden. Dat kon pas na het kiezen van zijn weg, leek hem. Kwasten pas uitkiezen nadat je zeker weet hoe je schilderij moet uit komen te zien. Dat leek zo voor de hand liggend. Een team aan kwasten opstellen, voordat je wist wat je ging schilderen zou problematisch zijn. Een groep van snelle Pokémon kon je niet gebruiken als je wilde richten op bulk strategieën. Althans, in Kanto en Johto waren de snelle Pokémon niet altijd degene die veel klappen op konden vangen.

“Huh?” kraamde hij nog luidop, direct beschaamd over zijn reactie. Met een reeks verwarrende woorden werd zijn beeld in stukken gebroken door Jean-Pierre. Had hij het dan helemaal verkeerd begrepen? Niet-begrijpend staarde hij hem aan, nerveus hem aanstarend. Hoe zou het dan niet logisch kunnen zijn dat je een schilderij maakte nadat je de juiste kwasten had? Met een vrij onduidelijke metafoor van de ander werd het hem daarentegen vager. Kwasten… voelen? De kwasten moest je dan niet zomaar gericht uit een winkel halen maar juist eerst ervaren, voordat je de besluit maakt of je ze gebruikt voor je schilderij. Maar hoe ervaar je een Pokémon zonder dat je die ving? Je kon toch moeilijk alle Pokémon die er bestonden tegenkomen en achteraf beslissen welke je voorkeur had. Hoe wist je dan ook of een Pokémon goed zou passen? Teveel vragen. Gelukkig hoefde hij hem niet te irriteren met zijn reeks aan vragen en had hij zelf door dat de metafoor té onduidelijk was. Dit.. begreep hij wel! Natuurlijk bleef een kwast een schepsel met een eigen idee, motieven en emoties. Je kon niet zomaar een specifieke Pokémon enkel op basis van de soort eruit pikken. Het gaat er echt dus om ook hoe graag ze je mee willen helpen. Je zou ze niet moeten dwingen, want dan werd een schilderij nooit mooier dan één met volle motivatie. “Misschien is het dan een idee dat ik eerst maar ga rondreizen om verschillende kwasten te ontmoeten,” begon hij voorzichtig, hopend niet té ambitieus te klinken, “Ze zijn, als ik het goed begrijp, gewoon je vrienden en je hebt je eigen vrienden ook toch nooit gekozen op basis van hun cijfers, achtergrond? Enkel op basis van hoe graag ze bij jouw schilderij willen horen, de schilderij van je leven,” Beschaamd of hij nou wel de les uit zijn woorden had gehaald, keek hij kort weer richting de gang waar Deuce in was verdwenen. De Swinub had hem bij nader in zien allang kunnen hebben verlaten of hem kunnen negeren maar hij had zelfs zijn leven geriskeerd om zijn eigen vrienden te beschermen. Een gekozen kwast die enkel nodig was voor het schilderij had dat nooit gedaan. Enkel iemand met motivatie.

Niet enkel de motivatie om te eten, natuurlijk, zoals de twee Trainer’s. Pizza hielp immers de honger te stillen en zeker ook die van de Elite Four, de onoverwinnelijke vier Trainers. De kans dat hij ooit voor ze zou staan schatte hij maar klein in. Al helemaal met pizza. Nooit durfde hij dan ook verder te denken dan de gyms die op zichzelf niet iets waren om luchtig over na te denken. Ze waren dé representaties van een stad en hadden zeker de meeste Trainers dan wie dan ook gevochten. Ze waren een bron aan ervaring en kracht. Niet iets waar hij aan dacht te tippen.

Bijna zijn vingers kruisend dat Jean-Pierre zijn eerdere woorden niet had gehoord, begon hij maar over zijn honger. Stom, hij had niet over zijn tennis hobby moeten hebben met hem. Het lag hem niet alleen te persoonlijk maar het was té naïef om de sport nog uit te oefenen. Hij was hier om een nieuwe start te maken, niet om zijn leven voort te zetten. Al helemaal een sport te beoefenen waar hij goed in was en zijn vader het smerige woord ‘talent’ aan had gestempeld. Bijna kalmeerde hij toen Jean-Pierre eveneens honger had. Dat had hij wel verwacht maar toen hij ‘superhelden’ aan toevoegde, balde Joey onbewust zijn vuist. Figuren met talent, refereerde hij hun twee daar naar? Het was vast en zeker niet spottend bedoeld maar hij hield zijn blik verbitterd op de pizzeria. “Ik ben liever een sidekick, eigenlijk, of een underdog. Die krijgen ook genoeg te eten,” Zwakjes glimlachte hij erbij en keek voor een tel de ander aan, voordat de pizzeria steeds meer in zicht kwam, “Al heeft een sidekick wel een beperkt budget,”

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Zijn excuses waren helemaal onnodig geweest, hij had hem enkel geprobeerd te helpen. Dat hij de naam niet kon spellen was absoluut geen probleem geweest. Het feit dat hij een naam had kon hem al helpen. De Kenneth had misschien een specifiek schilderij voor zich, maar wellicht zou iets van informatie hem helpen. Misschien zelfs een idee voor een strategie om zijn schilderij te maken! Nee, Joey, dat was te ver gezocht. Er zou vast niet heel veel te vinden zijn. Zelfs met de juiste spelling. Hij moest zich minder meeslepen, want één persoon kon hem niet helpen. In ieder geval niet meer dan de Trainer die naast hem zat. Daar wist hij notabene meer dan enkel zijn naam van! Nog voordat hij zijn woorden had afgemaakt, grapte de desbetreffende persoon. Lachen was niet het eerste wat in hem opkwam. Zat Jean-Pierre nou te excuseren voor het excuseren? Oh nee, wat had hij er een rommel van gemaakt. Maar wacht, het klonk lachend, dus was het gewoon als een.. Wacht eens even, excuseren om het excuseren.

Het klonk geheel bizar nu hij erover nadacht, dus was dit nou als een… “Grap?” Het kwam er voor de verandering zacht uit, maar spoedig glimlachte hij er zwakjes om. Het had even geduurd bij hem, maar het was inderdaad misschien wel een beetje grappig. De sfeer werd spoedig al wat serieuzer en hij hoopte dat hij er niet al te ver naast zat met zijn kwasten voorstel. Met zoveel verschillende kwasten in de wereld en geen idee hoe je ze zou vormen, leek dat de meest handige actie. Eerst de meeste ontmoeten en afhankelijk daarvan kijken of ze je willen helpen met je schilderij. Pfoe, maar het was makkelijker gezegd dan gedaan. Nog voor zijn eerste gymbadge moest hij dus rondreizen om veel Pokémon te ontmoeten. Nam dat niet iets van het onbekende weg? Al was dat misschien wel beter. Liever een bekende weg dan een onbekende. Maar vrienden maakten je dan ook en je zag ze dan ook eens weer terug, net zoals de Pokémon. Misschien was het eigenlijk net zoals school, waarin je je eigen weg moest vinden en de andere studenten ook kwasten waren. Met een gebrek aan een grote vriendengroep leverde dat geen boost op. Maar de weinige die hij herinnerde hadden niet perse goede cijfers, prestaties of iets anders speciaals. Ze accepteerden hem en vice versa voor wie hij was. Dat bewees moeilijk in een nieuwe regio te vinden te zijn. Huh? Met een mond vol tanden staarde hij Jean-Pierre aan. Niet te hoeven reizen om vrienden te maken? Hmm, het klonk logisch, al was zijn ervaring vandaag flink tegenstrijdig. Dat was een flinke reis geweest. Maar zijn vrienden in Johto had hij ook gemaakt met een korte trip naar school. Pokémon gezien, hoefde hij zijn huis niet uit om Deuce te leren kennen. De zwijn had hem echter gemakkelijk kunnen weigeren als vriend, ouder en Trainer, maar bleef bij hem. Was dat wat Jean-Pierre bedoelde dat sommige mensen je vrienden wilde zijn omdat het wederzijds was? Een zachte glimlach sierde zijn gezicht. Die zwijn, toch. “Gevoel, denk ik dan, zo heeft Deuce- mijn beste kwast- mij ook vast beoordeeld, namelijk,” Dat hoopte hij niet, maar moest wel een feit zijn. Deuce wist niets van hem, buiten zijn gezicht en toch had hij zijn rug bij het uitkomen als ei niet naar hem gekeerd. Dat had wel iets moeten betekenen.

Liever had hij zijn mond erover gehouden. Dit had hij misschien niet moeten delen. Het was een gedachte die vrij dicht bij hem lag en bijna iedereen die hij kende raar op zou reageren. De meeste wilden een held zijn, bewonderd worden door velen. Met een gave. Dat wilde hij zeker niet. De underdog of zelfs sidekick was een betere plek voor hem. Wegkijkend uit schaamte maar ook lichte frustratie, hoopte hij enkel dat Jean-Pierre zou zwijgen of over iets anders zou beginnen. Misschien zou hij zijn antwoord niet eens hebben gehoord? Dat zou het fijnst zijn geweest, maar een milde huivering ging door hem heen toen hij zijn stem hoorde. Had hij nou een Trainer die hem probeerde te helpen en tijd aan hem besteedde somber weten te krijgen? Misschien had hij écht moeten zwijgen. Dat was wel het ergste wat hij hem dan aan had kunnen doen. Echter vervolgde hij met woorden die hij niet aan had zien komen. Trots zijn op iets wat je gedaan had? Met moeite wist Joey kalm te blijven kijken, terwijl flarden aan pijnlijke herinneringen aan zijn vader hem voorbij vlogen. Zijn vader was ooit een trotse man maar hij heeft gezien waar dat gevoel iemand kan brengen en zó wilde hij niet worden. Bij een goede daad wilde hij liever geen bedankje horen of een teken van dank. Dat leed tot trots en spoedig eigendunk. En een held kreeg dat nog het meest van alle mensen, maar dit kon hij onmogelijk toch tegen hem zeggen? Hij wilde puur helpen en daar was hij dankbaar voor maar… Dit kon hij moeilijk hebben. “Mag zeker, maar ik denk niet dat zoiets goed zou uitlopen bij mij,” Wat een stom antwoord. Stom, stom, stom. Maar gelukkig was de pizzeria al in zicht. Eten was nu al helemaal zijn laatste zorg maar misschien konden ze dan wel naar een ander onderwerp overstappen. Pizza’s waren leuker dan dít. Vele malen, zonder enige moeite. Met een paar gehaaste passen stapte hij al naar de deur. Het was duidelijk vrij druk in de zaak en tot dusver niet onguur. De mensen leken vrij alledaags en genoten van hun lekker uitziende pizza’s. Wacht. Dat waren geen echte mensen. Het was een.. “E-Etalage?” Ze bewogen niet en het zag net te plat uit. Dit was vreemd. Net toen hij zijn hand terug wilde trekken, verscheen zijn honger en trek volledig. “M-Mijn hand…! Het is.. vastgelijmd!” Meer rukken gaf hij aan zijn arm, maar het gaf geen krimp. Oké, wat was er aan de hand? E-En waarom moest het hem hebben of beter gezegd, hun twee? Dit kon je niet menen. Niet weer.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Gokkend dat het een grap had moeten zijn, had hij dat voor de zekerheid gevraagd. Het had zo verwarrend geklonken in het begin maar als je erover nadacht… Dan was dat de grap geweest. Excuseren dat je niet meer zou excuseren was wel apart namelijk. Suf dat het dan weer lang geduurd had, voordat hij het door had gehad. Hij moest beter zijn aandacht erbij houden dan te diep over zijn ideeën na te denken. Wat de ander ook zij het klopte dan ook allemaal. Daar hoefde hij niet meer tijd dan nodig was aan te besteden. Gelukkig bevestigde Jean-Pierre op het feit dat het een grap was geweest, en kon hij opgelucht ademhalen. Dat scheelde wel weer. Serieus kon het zeker niet zijn bedoeld. Misschien moest hij echt rustiger nadenken. De ander bewees heel kalm en vriendelijk te zijn, waar maakte hij zich dan zorgen om?

Had hij de verkeerde antwoord gegeven op zijn vraag? Deuce leek hem namelijk ook echt gekozen te hebben op basis van… weinig. Elk moment had hij weg kunnen rennen van hem. De Swinub was zelfstandig genoeg om voor zichzelf te kunnen zorgen, dus het idee dat hij bleef, doordat hij meer een ouder voor hem was, leek absurd. Zelfs zonder hem kon hij vast stukken grond afspeuren naar voedsel. Dat wist hij wel zeker, eigenlijk! Die zwijn ging al los als hij een tel zijn ogen niet op hem had gerust. Maar dan kon het inderdaad maar één ding zijn: wederzijdse verlangen naar vriendschap. Dat kon immers dan niet anders. Zo vaak had Deuce namelijk zijn zijde kunnen verlaten. Al gold dat ook voor hem, vaak genoeg had hij zelf van hem weg kunnen lopen. De zwijn had hij direct kunnen weigeren als Pokémon, maar hij bleef aan hem gehecht. Geen enkele dag ging voorbij zonder dat hij aan hem kon ergeren, maar ondanks dat… Wilde hij Deuce zo dichtbij mogelijk bij hem willen hebben. Huh? Verward keek hij naar Jean-Pierre die zelfs hoopvol klonk. Meer dan hij gewend was uit iemand te horen. Hij was immers een gemiddelde figuur zonder echte talenten. Er was geen hoop voor iemand. Maar de vriendschap was een wijze beslissing van Deuce? Niet meer andersom? Verward keek hij hem aan, en wilde het direct ontkennen. Het was eerder andersom juist! Deuce zorgde ervoor dat hij vrienden maakte en dingen beleefden buiten het grens van het normale. De Pokémon was zoveel positiever dan hij en maakte zijn leven fijner. Of beter gezegd, anders dan gemiddeld. Een grotere stap voor hem dan Deuce. Hoe was het dan toch dat Deuce meer aan hun vriendschap had? Lichtelijk beschaamd keek hij terug richting de balie. “Ik denk echt dat het eerder vice versa is. Deuce heeft mijn leven veranderd,” begon hij nog lichtelijk beschaamd, “Niet dat ik hem vast ook iets waardevols gegeven heb, zoals een thuis en vriendschap maar… hij heeft net iets meer voor mij gedaan,” Dit maakte het er eigenlijk niet beter op. Zeker niet nu Deuce in kwestie werd behandeld. Hij verkeerde niet in levensgevaar, gelukkig. Dat was een pluspunt maar het feit dat hij iemand dierbaar bijna zonet had kunnen verliezen maakte het er niet beter op. Zonet had hij voorzichtiger hem moeten hanteren.

Oh, stom, stom, stom, hij was roekeloos bezig geweest. Meer dan hij stil bij stond. Voor zowel Jean-Pierre als Deuce had hij voor problemen gezorgd. Gelukkig zou de pizzeria een manier zijn het te vergeten. Even wat eten naar binnen werken, ondanks dat honger niet een probleem was. Maar natuurlijk was het gesprek enkel duisterder geworden. Over zijn kijk op helden. Iets wat hij echt liever voor zich had kunnen laten. Het was net iets te zwaar om er zomaar over te hebben. De meeste zouden iemand met zo’n mening verafschuwen. Het werd er niet beter op. Jean-Pierre moedigde hem zelfs aan. Nee, dat wilde hij dan al helemaal niet. Elke situatie was beter als een gemiddeld persoon als hij op de achtergrond stond. Zonder talent kon je niet meehelpen. Zo simpel als dat. En je kon ook geen held zijn zonder een talent. Een vervloekt talent. Iets wat je gek kon maken en de mensen om je heen. Daar hoefde hij niets mee te maken te hebben. Wonder boven wonder reageerde Jean-Pierre niet op zijn woorden. Muk, nu had hij het echt verpest zeker? Het oplossen kon enkel met pizza. Dat was echter het idee, totdat… Typisch. Zijn hand zat vastgelijmd aan de deur! Dit overkwam hem natuurlijk weer. Muk. W-Wat.. H-Hoe kon hij nou zijn hand bevrijden? H-Help! Toen iets hem bij zijn schouder vastgreep, ontsnapte er nog net geen gil uit hem. Aaah! Geschrokken draaide hij zich om, een Pokémon verwachtend of de aszwarte vos van eerder die ditmaal meer dan een illusie zou gebruiken. M-Maar het was… Jean-Pierre? Vastberaden sprak hij hem toe maar één ding was duidelijk… Moest hij zichzelf zien te redden? En in zichzelf geloven? Hoe kon hij hier nou op reageren? Binnen enkele tellen was hij in deze bizarre situatie beland en moest hij ineens zichzelf weer redden. Dit ging net te snel.  “M-Maar… W-Wa… O-Oké,” Wacht, natuurlijk... Jean-Pierre’s woorden, ze waren bedoeld op wat hij eerder zei over zichzelf! Maar waarom nam hij een situatie als deze als test? Of zat hij er zelf achter? Wacht, dat leek hem juist niet logisch. Dan was hij nooit zo kalm geweest. Was het dan Lorro geweest? Zijn hartslag nam direct toe en nerveus slikte hij. Als het zijn actie geweest was… dan liepen ze veel gevaar. Doelde hij dan echt daarop? Oké, rustig, en kijk rond voor Lorro, Joey! Snel liet hij zijn blik glijden langs de straat, maar ver kon hij niet kijken met zijn hand die vastgelijmd was. Tsk, nergens te bekennen. Oké, h-hoe haalde je dat lijm nou weg dan? Zonder Pokémon op zak nog wel.

Vermoeid ademde hij diep uit. “Hopeloos,” Maar kon hij wel opgeven? Hoe dan ook moest hij het oplossen. Of het een sluwe plan was of niet. Eens zien, pure kracht? Spierbundel was hij niet of fitter dan gemiddeld. Maar het was het proberen waard? Met een voet tegen de deur, begon hij te trekken maar zijn hand verroerde geen vin.  “Ugh, heeft geen zin…” Als kracht niet werkte, gebruikte je intelligentie. In de meeste shows althans. Dit was de realiteit en een held was hij niet om een speciale gave dan te ontdekken. Zijn cijfers waren ook maar gemiddeld geweest. Een oplossing hiervoor vinden was dan pittig. Tijdens het gevecht van Lorro had hij geluk gehad met zijn creativiteit. Nu.. was het vragen om het onmogelijke. Had hij niet iets scherps? Met zijn vrije hand ging hij zijn zakken langs naar iets zinvols. Papiertjes, sleutels, portemonnee, Holo Caster. Wacht eens even.. sleutels! Kon dat lijm niet ‘doorgezaagd’ worden? Natuurlijk! De sleutels bungelend in zijn andere hand, duwde hij die tussen zijn hand en lijm. Oké, nu was het een kwestie van precisie. Wacht, er zat meer lijm bij zijn vingers dan bij zijn palm. Dus, als hij nou eerst bij de vingertoppen begon? Zijn huissleutel was de grootste van de bos, en voorzichtig duwde hij die tegen zijn vinger aan.  “Kom op….” Fluisterde hij zachtjes hoopvol. Met een wippende beweging hoopte hij meer ruimte te maken na deze ertussen gekregen te hebben. Hup! Bijna. Dit werkte! Na een minuut was zijn duim al bevrijd.  “Yes, het is gelukt… Nu nog vier vingers te gaan,” Met een glimlach vervolgde hij de rest van de vingers die met veel moeite loskwamen. Met dezelfde truc kon hij ook zijn palm bevrijden. Het resultaat was echter… “Onee, dit kan niet waar zijn…” Zijn huissleutel zat onder de inmiddels hoopjes gedroogde lijm. Uitgeput ademde hij uit, leunend naar voren, voordat hij langzaam Jean-Pierre weer aankeek. Dit was niet wat hij had verwacht. Of wel? “Ik ben weer vrij, tenminste,”

what on earth the others are here for I don't know