Baseline

We are all here on earth to help others

Jean-Pierre was de naam van de ander. Naar zijn idee klonk het eigenlijk wel heel Kalos-achtig maar hij leek niet echt op de bewoners hier. Figuren met blond haar en blauwe ogen had hij al amper zien langskomen. Zouden zijn ouders dan van Kalos zijn om hem zo te noemen? “Agréable, monsieur Jean-Pierre,” grapte Joey en maakte een milde buiging voor de ander. Zijn beste Kalos-man imitatie. Veel meer woorden kende hij ook niet in de dialect die hier gesproken werd. Het was de basis van de basis. En.. hij had geen talenknobbel. Even twijfelde hij of hij erover moest vragen betreft zijn afkomst. Ze hadden nu toch een trip voor zich die minstens een minuut of vijf zou duren. “Dus, ben je een Kalos-man gezien je naam en al?” Met een iets opgetrokken wenkbrauw keek hij hem kort aan. Wacht, klonk hij zonet té onbeleefd? De ‘en al’ was teveel straattaal zeker, of niet? Ehm, hij wilde niet een woeste Jean-Pierre op hem hebben. Al leek de trigger altijd maar de meest vreemde dingen te zijn. Leek heel erg op zijn va-Nee. Weg.

Gelukkig ging het over hun Pokémon. Wow, de Piloswine van hem scheen helemaal uit de bitterkoude Sinnoh te komen. Dat was een eind weg van Kanto en Johto. De populatie daar aan Swinub waren ook geheel anders in opstelling. Deuce was duidelijk onder de indruk en vol bewondering keek hij met zijn spleetogen naar de Piloswine. Dat hij ooit een Pokémon uit een andere regio dan Kanto, Kalos en Johto kon bekijken. Kijk, dat was de verfrissende ervaring die hij als Trainer wilde op doen. Vol bewondering staarde hij naar de Pokémon onder het lopen. De twee hun ogen schitterden en hun monden stonden wagenwijd open. “Geweldig! Betekent dat ook dat jij hem daar gevangen heb?” vroeg hij na even zich hersteld te hebben. Van de andere regio’s had hij dan weer minder kennis over en al helemaal hun Pokémon. Al behoorde Swinub en hun evolutielijn oorspronkelijk tot Johto. Echter richtte Jean-Pierre zich spoedig op Deuce en zijn afkomst. Beschaamd geknor volgde uit het zwijntje en gek was het niet. Waar hij vandaan kwam woog niet tegen een voor hen onbekende regio op. “Gewoon uit Johto, al weet ik niet waar hij exact gevangen was. Hij was namelijk vroeger van mijn moeder,” Het was immers haar cadeau aan hem geweest. Al kon ze Deuce niet al te lang geleden hebben moeten vangen, gezien zijn leeftijd.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Jean-Pierre glimlachte om zijn Kalos-achtige begroeting. Hij beheerste het dialect amper maar dat het goed opgevangen werd door een Kalos-burger was des te beter. Althans, als hij het goed had. Het kon net zo goed zijn dat zijn ouders daaruit kwamen of gewoon beïnvloed waren. Het leek er wel op dat hij dus gelijk had met Jean-Pierre’s afkomst! Nou, oké, gedeeltelijk. Hij was in de grootste stad in Kalos geboren maar zo te horen ergens anders opgetogen. “Kan je ook nog een beetje het dialect hier?” vroeg hij licht grappend. Nu hij herkenning bij de ander gezien had, wilde hij het hem ook horen spreken.
Lichtelijk verrast vertelde Jean-Pierre dat zijn vader in Snow Point werkte en daaruit de toenmalige Swinub had meegenomen. Dat klonk als een geweldig presentje! En dan te bedenken dat hij geboren was in Kalos en zijn vader helemaal werkte in Sinnoh. Al was een Pokémon een goede goedmakertje voor zijn afwezigheid. Beter dan trauma’s achterlaten, zoals zijn vader aan hem gegeven had na zijn vertrek. En.. wacht eens even, de Piloswine heette: ‘Swilly’? Een glimlach sierde Joey’s gezicht en direct richtte hij zijn blik op de forse Piloswine. “Dat is een heel aandoenlijke naam,” Simpel maar toch schattig. De opmerking viel echter slecht bij zijn eigen Swinub die verontwaardigd knorde en zijn kop wegtrok. Het was niet alsof hij Swilly een betere naam vond dan Deuce maar dat kwam niet in de jonge Pokémon op. Hij stak een hand naar de Swinub uit en aaide hem kalmerend over zijn kop en krabde hem bij zijn nek. Dat was immers zijn lievelingsplek om gekrabd te worden. Ja, daar was hij sinds kort achtergekomen. Zoals verwacht kalmeerde de Swinub weer. “Wees gerust, jouw naam blijf ik het best vinden,” Lichtelijk bescheiden knorde de Swinub met een brede glimlach op zijn gezicht. Er volgde echter een hele interessante opmerking vanuit de ander. Beiden waren ze presentjes geweest. Die gelijkenis had hij wel in gezien maar nadat Jean-Pierre het had gezegd drong het weer tot hem door. “Populair cadeau Pokémon, schijnbaar,” grapte Joey. Al zag hij niet snel groepen mensen met Swinub’s rondlopen. Gelukkig niet voor de groente-en fruitwinkels.

Oké, het moest maar. Ze stalkten een volledige band richting het theater maar natuurlijk kon zijn dag nooit normaal verlopen. Dat terwijl hij geen held was. Het had namelijk weer moeten voorkomen dat de band een straat in liep en een bus hun weg versperde. Oh… Muk. Hoe gingen ze dan hun weg vervolgen? Kort keek hij rond voor een straat die eromheen liep maar helaas konden ze vanaf dit punt enkel linksaf, de tegengestelde richting op. Gelijk al vermoeid van de situatie zuchtte Joey luid, zijn armen zakkend, terwijl Deuce vrolijk bleef glimlachen. “Ugh, waarom gebeurd dit ons weer?” Oké, denk rustig na en.. Natuurlijk. Het was een suf idee wat hij eerder van televisie kende dan wat anders. Ze hadden echter twee Ice types en de bus zou geen last van onder vinden. En met dit temperatuur smolt ijs vrij snel. Met zijn vuisten gebald knikte hij in zichzelf, voordat hij zich tot Jean-Pierre keerde. “We maken er een ijs glijbaan eromheen met Icy Wind en Powder Snow!”Direct keek hij ietwat beschaamd richting de amper bewegende bus. Oké, dat klonk zo kinderachtig maar… het kon werken en om weer om te moeten lopen was niet slim in een onbekende stad.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

En zijn Kalos dialect bewees niet geweldig te zijn. Met moeite herkende hij ‘il’ ‘aimer’ en’ quand’. Het had iets te maken met lief hebben met wat je had…? Dat was echt het enige wat hij eruit kon opmaken. Met een lichtelijk peinzend gezicht herhaalde hij zijn woorden. Had hij het wel juist vertaald? Nee, hij wist eigenlijk wel zeer dat hij in de juiste richting zat. “Ehm, je comprends un peu,” zei hij moeizaam met een Johto accent die flink aanwezig was. Veel meer kon hij niet dat zijn hobbies op te noemen, zich voor te stellen en te zeggen waar hij vandaan kwam. De basis van de basis maar dat de ander zo klakkeloos een gecompliceerde zin kon uitspreken… ? Anders had hij ook niet van een in Kalos geboren jongeman niet verwacht. Echt, ehm… “Cést formidable!” Ongemakkelijk glimlachte hij. Had hij het eigenlijk wel juist uitgesproken, of niet?

Ijsglijbaan, it is! Al zou het niet gebeuren met een zwakkere aanval als Powder Snow en Icy Wind. Nee, Jean-Pierre besloot zelfs een Blizzard op te dragen om de glijbaan te maken. Swilly vuurde onderdanig dan ook een ijskoude sneeuwstorm die behoorlijk krachtig was. De wind rukte aan hun kleren en was kouder dan hij gewend was van Deuce. Vele malen kouder zelfs. Het was wel misschien even kou als de vorige keer toen hij doorweekt was geraakt. In ieder geval was Deuce compleet onder de indruk en klapte vol bewondering met zijn voorpoten. Zwakjes grinnikte hij om de Swinub’s reactie erop. Weet je, ze zouden ook hun eigen bijdrage maar eens leveren! “Gebruik je Powder Snow!” De zwijn opende zijn mond wagenwijd en vuurde een veel kleinere en minder koude lucht op af. Echter verscheen er al de silhouet van een ijsglijbaan over de bus heen die inmiddels de aandacht van de burgers aan trok. Weer in het midden van de aandacht, fijn. Ach, ze mochten denken wat ze willen! Het was hún glijbaan! Met een plagerig grijnsje tikte hij tegen Deuce om hem zijn aanval te staken toen de glijbaan gereed was en keek Jean-Pierre dankbaar aan. “Bedankt, en… neem jij maar als eerst plaats. Je hebt immers het meeste gedaan,” sprak hij uit beleefdheid. Het leek hem immers ook eerlijker, niet?

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Oeh, hij zat er schijnbaar dichtbij! Zijn kennis van de dialect was echt magertjes maar dat zijn vermoeden enigszins klopte was opmerkelijk. Misschien had hij toch beter bij die lessen erover opgelet. Een glimlach op het gezicht van de ander werkte des te meer gerust. Nou, deze keer mocht hij zichzelf zeker een klopje op zijn schouder geven. Nou, niet letterlijk natuurlijk. “Daar ben ik trouwens mee eens,” deelde hij gelijk aan mee. Het was wel een mooie zin wat hij had gezegd maar was dat niet een wel héél diepe zin voor een test? Hij had het eigenlijk in het echt moeten meemaken, zeker gezien hij niet echt ‘normale’ ouders had. Hij had in zijn eigen zelfs enkel een moeder. Een vaderfiguur had hij nou niet meer nodig. Nooit meer.

Duidelijk. Jean-Pierre was minder bescheiden dan Max. Dat had hij eigenlijk niet verwacht van hem maar ja, hij vond hem al vreemd. En iedereen was eenmaal anders. Met een vlotte beweging wierp de ander zich op de ijskoude glijbaan na zijn Pokémon teruggekeerd te hebben en gleed er rustig over. Ehm, dus nú moest hij zijn voorbeeld gaan volgen? En.. hoe ging hij dat aanpakken? Hij hoefde nooit eerder op en bevroren glijbaan te springen en nou ineens had hij geen andere keus. Hij had wel veel over om de competitie met de ander op te zoeken? Schijnbaar wel. Joey zuchtte en nerveus rustte hij zijn handen op het glijbaan en… ja, het was té glad en hij verloor zijn balans door de regendruppels die niet bepaald hielpen. Het was al absurd dat hij dit deed maar dan besloot het zelfs te miezeren? Langer wist hij er niet bij stil te gaan toen hij genadeloos over zijn buik de glijbaan af ging. Deuce genoot er echter van volle tuigen aan en wierp zijn poten de lucht in, terwijl Joey’s gezicht vertrok. “AAAAAH!” Stop, rem, REM! Hij zag het einde al naderen en greep het ijs onder hem vast met zijn handen. Iek, dat deed pijn! Met tot spleetjes getrokken ogen sleurde hij moeizaam zijn benen van onder zich vandaan en nog voordat hij tot stilstand kwam, zat hij in een normale houding. Eenmaal geland trilde hij van top tot teen. O-Oké, dat was eng. De Swinub echter knorde tevreden, terwijl Joey bijkwam van de schrik. “Oké… oké, ben… oké,” herhaalde hij, waarna hij diep ademhaalde en direct de straat in keek voor de groep muzikanten. “Dat was wat, zacht gezegd,”

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Van oprechte nieuwsgierigheid naar filosofie. Dat gebeurde nou binnen een minuut of twee, en heel filosofisch van aard durfde hij zichzelf niet te noemen. Eerder de jongeman die hij nog steeds een tikkeltje vreemd vond. Al had hij zeker een goed punt. Je moet liefhebben wat je heb en dat was inderdaad de juiste manier om door het leven te gaan. Sommige mensen hadden eenmaal minder, zoals bijvoorbeeld geen ouders, geen thuis en geen voedsel. En hij zat rustig elke dag eten naar binnen te werken, had theoretisch gezien nog ouders en heeft een thuis, al zat het in een andere regio. In vergelijking met hoe het anders kon zijn geweest moest hij gewoon tevreden zijn leven lijden. Op sommige momenten was hij wel op het punt gekomen dat hij alles kon verliezen. Maar goed, dat was een ‘als’ en het gebeurde niet. “Je hypothese klopt,” zei Joey simpelweg, met een verwarde Deuce die de conversatie nou al helemaal niet meer kon volgen.

Hij was nog heel en kort stak Jean-Pierre zijn duim naar hem. Het had nou zo verkeerd kunnen lopen máár dat was dus niet gebeurd. Geen schram of iets dergelijks merkte hij op toen hij snel zijn lichaam afspeurde op verwondingen. Hij trok echter zijn arm iets naar zich toe en zag een kleine blauwe plek bij zijn elleboog. Dat was niets. Hier kon hij makkelijk mee verder lopen… of toch niet. Het was miezerig en nou ook eens donker in de straat. Oké, waarom had hij vanmorgen niet het weer bijgehouden..? Met enige positiviteit van de jongeman vertrokken ze maar richting de enige lantaarnpaal en hopelijk zouden ze dan de weg verder kunnen vinden. Maar.. wacht, zag hij niet iets onder de paal staan? Direct vertrok zijn gezicht. Dit kon helemaal verkeerd lopen of juist goed naar zijn media kennis van zulke situaties. Het kon namelijk net zo goed een zwerver zijn of.. Na een paar stappen zag hij het al wat beter en het was een… kartonnen doos vol… “Lillipups!” Het waren hele aandoenlijke Pokémon die nog zoeter waren dan Growlithe’s die natuurlijk populairder waren wegens hun evolutie. Hij vond ze beide wel leuk: ze hadden hun goede en slechte karakteristieken. Geschrokken van zijn eigen enthousasme sloeg hij beschaamd zijn handen voor zijn mond. "Nou, doe ik het weer..." Zichzelf voor schut zetten werd een traditie. “Hmm, kan jij lezen wat op de doos staat?” vroeg Joey aan Jean-Pierre als Deuce, maar een tel later las hij het woord al die met blokletters op stond. ‘GRATIS’. Gratis dingen, kijk, daar was hij zot op! Als een Torchic zonder kop liep hij zo onopvallend mogelijk naar de doos met een flink tempo, waardoor zijn armen wat robotachtig om zijn lichaam zaaide. Vlak bij de doos knielde hij dan ook neer met zijn handen over de rand van de doos. “Awh, wat een schatti-“Kras! Een witte briesende schrim schoot tussen de jankende Lillipups uit en haade uit met zijn vlijmscherpe klauwen. Uit schrik vuurde de Swinub gelijk een ijskoude wind op de schim af die snuivend terugdeinsde. Ugh, dat bezorgde hem haast een hartaanval! Vlak op de grond met zijn hand over zijn borst keek hij echter in twee spierwitte ogen. “… Meowth?” Kwamen die hier ook voor?

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Was het zo verwarrend dat hij zei dat de hypothese klopte? Het was echter iets waar hij niet langer bij stil stond met enkel zijn aandacht bij de Lillipup’s en de Meowth. Ze waren zo verdomd aandoenlijk, al had hij zo zijn twijfels over de Meowth. Het was dat hij er geen verwondingen aan overgehouden wat, anders was het flink anders geweest. De katachtige leek ook eerder de jonge Pokémon te willen beschermen voor onbekende figuren als hem. Iets wat je eerder een moeder zag doen… van dezelfde soort. “Ik, ehm, kom in vrede,” Krampachtig glimlachte, zijn handen kort de lucht in gestoken en iets naar achteren geschoven. Was dit de juiste manier? De Pokémon vernauwde haar ogen en trok haar blinkende tanden omhoog. O-Oké, hij begreep háár hint volkomen prima! Met een bleek gezicht, schoof hij meer naar achteren. Weet je, hij liet het wel voor wat het was. “Ik denk dat we beter verder kunnen-“ Hij had zijn blik laten vallen op Jean-Pierre maar angst vertoonde voor een donker gekleed figuur. Ehm, wacht, was het een crimineel of.. wat gebeurde er nu? Wie was, hoe, wat, waar?! Uitleg was op zijn plaats, zeker nu! Het maakte er niet beter op dat de man niet voor Jean-Pierre scheen te zijn… maar… hém? Trillend wees hij naar zichzelf toen de blik op hem rustte. “I-Ik…? Niet stiekem de m-man… ver achter mij?” Hij ratelde maar wat maar.. wie wás hij en wat wilde hij? Nerveus kwam hij overeind en hoorde het nerveuze geknor van Deuce. ‘Si, jij, ik dieg je uit voorrr een gevecht, om te zien ow jij een waardige trainer bent,’ Joey bleef hem verrast aanstaren, sprakeloos. Was dit weer een uitvolkorene held idee? “I-Is dat niet de taak van gymleiders?” De man schudde zijn gezicht en haalde vermoeid adem, waarop hij kort Jean-Pierre aankeek. “W-Wat is er aan de hand en hoe ken je hem?” vroeg hij rap maar zacht genoeg.

OOC: Gevecht komt in volgende post

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Vragen, hij had er een heleboel maar hij kwam enkel twee dingen te weten. De naam van de ongure man was Lorro en hij leek verre van tevreden te zijn dat hij Deuce eens kwijt was geraakt. W-Wat was daar verschrikkelijk aan als hij hem vervolgens weer gevonden had? Belangrijker nog, hoe wist die Lorro überhaupt erover zonder hem te moeten stalken. Afschuw verscheen op zijn gezicht, vermengd met angst, en hij wist nog net zich in te houden om weg te stappen. Een ‘normaal’ iemand als hij was niet interessant genoeg om te achtervolgen, maar schijnbaar in de ogen van Lorro wel…? Die Lorro liet Jean zwijgen al kon hij het niet laten door de man duidelijk te maken dat hij hier geen recht op had. Jean probeerde hem te helpen in deze situatie maar Lorro gaf geen krimp en bleef hem maar aanstaren met zijn kille ogen. Hoe moest hij hierop nou reageren? De uitdaging aannemen en zijn rol als potentiele held vervullen of de benen nemen en zichzelf in veiligheid brengen? Hij bleef echter een Trainer en hij had dit pad gekozen, maar hij wilde niet een ‘held’ zijn in de ogen van Lorro en Jean. Hij zou zelfs bewijzen geen held te zijn maar iemand zonder enig talent, exact zoals hij was. De definitie van een ‘normale’ burger en Trainer die hem zou proberen neer te halen. Zijn vingertoppen gleden over Deuce’s Pokéball. Dit had hij besloten! De jongen slikte en knikte richting de Swinub die luid knorrend voor Joey sprong, zijn poten intimiderend de lucht in geworpen. Zijn hartslag nam als een gek toe. Maakte hij nu de juiste beslissing? Oh well, hij had al ervoor gekozen.

VS.
Een grijns sierde Lorro’s gezicht die tevreden zijn Pokémon tevoorschijn haalde. Fel licht maakte plaats voor een silhouet die uiteindelijk uiteen barstte. Vlammen sierde om het lichaam van de Pokémon die met een luide krijs geamuseerd naar zijn tegenstanders keek. “Een… aap?” Het had een bruine vacht, een pantser om zijn ledematen en een masker op zijn gezicht waar vlammen uitspoten. Direct hield hij maar zijn Pokédex erbij en scande de onbekende Pokémon in; Infernape, een Fire en Fighting type. Bij het horen van het type verscheen een lege gezichtsuitdrukking. Dat was een type combinatie die compleet in het voordeel was tegen een Swinub en het was schijnbaar een volledig geëvolueerde Pokémon. De jongen voelde zijn hart breken. Nee, dit gingen ze verliezen. Kon hij nu nog weg stappen? De Swinub leek daarentegen des te meer gemotiveerd en snoof intimiderend. Ugh, was er niet dan een manier deze Lorro anders af te leiden… Wacht eens even, dat was een geweldig idee! “Mach Punch die Swinub de lucht in,” De aap balde zijn vuist met een eigenwijze grijns en sprintte recht op Deuce af die geen tijd had om te reageren. De aanval raakte de zwijn volop in zijn gezicht en zijn lijfje werd de lucht ingeslingerd. “Deuce!” Die aanval was sneller dan hij had kunnen zien en bovendien was het zelfs zeer effectief op de Swinub. Dat idee moest hij maar snel in actie zetten. “Gaat het? Rol om je as en vuur een Powder Snow en Mud Slap af!” Afremmen. Daar streefde hij op dit punt naar en met zijn eerste gevecht kon hij nog herinneren hoe goed dat eigenlijk werkte. Terwijl de zwijn dan om zijn as draaide om een ijskoude modder regen af te vuren op de op het afspringende Infernape, werd ook de snelheid verminderd van hun tegenstander. ‘Pfft, jijs denkts dat het mijs tegenhouft?’ Lorro was uiterst geamuseerd en keek de Infernape daarbij recht aan. Nu werd hij bang dat de man wist wat hïj van plan was, het was zo simpel namelijk. Ugh, hij had niets anders dus hield hij dat maar aan. ‘Flamethrower en dan je Close Combat!’  De Infernape smolt de gecombineerde aanval met de snikhete vlammen die uit zijn mond schoten. Een lichte condenswolk verscheen om de twee Pokémon heen en dat was voor nu meer dan genoeg om zijn plan écht uit te voeren. “Maak een schim,” Oei, hopelijk begreep de Swinub wel wat hij bedoelde want als hij het geheel uit sprak had Lorro het zeker door. Nerveus slikte hij moeizaam toen de wolk verdunde en de Infernape al zijn klappen los liet op de andere schim. Zijn vuisten schoten er echter doorheen en brak de schim in stukken en diverse stukjes ijs schoot de aap voorbij. Ijssculpturen, het werkte dus echt! ‘Fire Punch!’ Muk, het geweldige moment duurde enkel voor een tel voort, want met de zintuigen van de Infernape had hij de échte Swinub al gelokaliseerd die weer op de grond stond, vlak voor Joey. In een razendsnelle salto balde hij zijn vuist, deed een reeks vlammen om verschijnen en haalde naar de Swinub uit. Zijn idee was duidelijk niet geheel gelukt, de tegenstander reageerde daar veel te snel voor.

Maar wat kon hij nu dan nog doen? Die aanval was meer dan genoeg om de Swinub uit te schakelen, ze waren géén partij voor hem. Joey had zelfs bijna op de grond willen zakken en willen smeken om de strijd te staken maar een blik van Deuce gaf hem hoop. Een hongerige blik. De Swinub opende wijd zijn mond en leek een aanval te wille afvuren maar kreeg in plaats daarvan een hapje pittige vuist. Direct sloot de zwijn zijn mond weer tot de verbazing van de Infernape die compleet verrast krijste en zichzelf wist af te remmen door zijn achterpoten de grond in te boren. Zelfs Lorro verbaasde zich over de actie maar wist er toch vrij snel op te reageren. ‘Close Combat!’ De Infernape spande nogmaals al zijn ledematen aan en met een strijdkreet maakte hij zich gereed voor een marteling. De Swinub gaf hem hoop, ze konden het niet misschien niet winnen, maar wel zorgen voor een veilige situatie. Voor hem en Jean, althans. “Endure!” De Swinub spande zijn lijf aan en trotseerde de klappen die hij met zijn lichaam ontving tot het punt dat hij net niet uitgeschakeld was. ‘Maak het af met een Mach Punch!’ De Infernape ademde diep uit en balde weer zijn vuist voor een laatste klap maar werd echter verrast door de zwijn. “Smijt de Infernape weg en lanceer jezelf weg met een Mud Bomb!” De Swinub was klein maar te sterk voor zijn formaat, zoals hij zich al vaak bewezen had en nou zou hij dat in zijn voordeel kunnen gebruiken. De zwijn schudde met zijn kop en vermeed daarmee nog net de Mach Punch en wist de Infernape iets uit balans te krijgen. Ondanks het feit dat hij uitgeput was en zijn lijf al veel had moeten trotseren wist hij zijn mond te openen om een Mud Bomb naar de grond te sturen.

De zwijn lanceerde daarmee nogmaals de lucht in maar leek in tegenstelling met de vorige keer daar minder problemen mee te hebben. ‘Jew gaat nergewrns hwewn, stop hem met Mach Punch!’ De aap schudde verwilderd zijn kop en zette zich krachtig af om zijn vuisten de Pokémon compleet te vermorzelen. “Ice Shard en versterk ze met Icy Wind! Maak het zo krachtig mogelijk en maak er een glijbaan van!” De Swinub lanceerde enkel puntige bevroren projectielen en lanceerde de op de Mach Punch van de Infernape om tijd te winnen voor de Icy Wind. De ijskoude wind verzamelde zich en wist enigszins een bevroren baan te creëren, al was die duidelijk niet geheel af: het leed naar de doos wat voorbij Lorro zat. Het eindstuk zat er nog niet, maar dat was meer dan genoeg. De aap was namelijk al bij de zwijn en balde zijn vuist voor een zoveelste Mch Punch, ditmaal een rake.  “Waag het niet, Infernape!” Joey greep snel het eerste wat hij kon vinden; een reeks Berry’s en wierp die zijn kant op. Direct ging de snuit van de aap op en neer en keek hij vermakelijk naar de berrie’s, al wist hij ze te negeren. En Deuce niet. Die bracht zij lijf tussen de Infernape en de Berry’s en vrat ze middenin de lucht op. ‘Mwak er een échte einde aan!’ Een tel later zat de Infernape uiterst dichtbij de gevulde Swinub en deelde de alles beslissende klap uit. “Endure!” Het lijfje van de zwijn schoot recht op de grond af en automatisch ving hij zijn lijf al op en sprintte richting de glijbaan, “Jean, volg mij!” Hij wierp zichzelf op de glijbaan en gleed er ditmaal zonder enige angst voor de hoogte van af, in een mooie boog over Lorro heen die inmiddels overspoeld werd door Lillipup die in hem beten en de Meowth die zijn gezicht verminkte. Tsja, door een Berry ook recht in de man zijn shirt te gooien had duidelijk zijn voordelen. Zijn zorgen lag echter bij de zwaar gewonde Deuce die in zijn armen lag en zwaar ademhaalde. Muk, zelfs bij zijn eerste gevecht was hij niet zó zwaar gewond geraakt! Wat moest hij doen? Zou hij het overleven? Kwam het wel écht goed? Het luide gekrijs van de Infernape die hen vastberaden op de voet achtervolgde zorgde er direct voor dat zijn verlammende adrenaline uit zijn systeem verdween.  “W-We gaan eraan!”

what on earth the others are here for I don't know