Baseline

We are all here on earth to help others

Net op het moment dat het naar zijn idee niet erger kon, gebeurde het. De ramen en deuren waren nog net dichtgevallen toen hij twee lichtgevende ogen op hem gericht zag staan. Een hele bekende paar ogen, zelfs. H-Het was de vos, oh nee, en nou had hij zijn Holo Caster niet tijdig in de hand m hem te verblinden! De angst weerhield hem zelfs te gillen toen de vos zijn blinkende tanden en klauwen gereed in de aanslag hield. Het enige wat hij al onbewust deed was een blik op de kipachtige Pokémon te werpen maar zij had duidelijk haar eigen zorgen; dezelfde vos stond tegenover haar. Het waren er ditmaal dus niet één maar… twee illusies? De vos sloeg met zijn bloedrode haarbos en gromde dreigend, voordat hij zijn klauwen op hem af zag gaan. Muk. Hij schold niet vaak in zijn achterhoofd maar nu was dat het enige wat in hem opkwam. Nu had hij geen wapen om zich tegen de vos te beschermen. Totdat een luide bons klonk en de twee vossen gefrustreerd zich keerde tot de deur waar het vandaan gekomen was. De deur sloeg met wat kracht open en direct zag hij de bekende blonde figuur die hem vaker vandaag gered had met een bruine Pokémon in zijn armen. “Jean-Pierre, Deuce!” Hij had zijn stem weer gevonden en was gerust dat ze nog levend waren en de ander er weer alert bij rond liep. Phieuw, dat was een zorg minder en direct veegde hij wat zweet van zijn voorhoofd af. Een tel was hij de vos vergeten maar daar werd al iets tegen gedaan; Jean-Pierre snelde naar de vos toe en wierp zich er lukraaks op. “W-Waaah!” Jemig, wat bezielde hem toch en het bleef natuurlijk een illusie maar ondanks dat durfde hij het zelf amper aan. Het was té echt! De twee vielen echter al richting de grond en beduusd keek hij een tel later neer op een haast weer buiten westen geraakt Jean-Pierre, een uitgeputte Swinub en een vos.

Er was teveel gebeurd in een kwestie van seconden en de verwarring hing ook bij de kipachtige Pokémon en de andere vos illusie. Het werd er niet beter op toen hij ook nog eens Lorro verscheen die direct de vos liet staken in zijn aanval. Wacht, nú, terwijl die schurk bijna Jean-Pierre had kunnen afmaken? Dat was een zwakke slechterik en… waarom liet hij hem zomaar gaan? Met een vreemd gevoel van frustratie keek Joey toe hoe hij zomaar vertrok. Zou hij achter hem aan gaan…? De bezorgde geluid en de toestand van zowel Jean-Pierre en Deuce hielden hem echter voorlopig tegen. Wat dacht hij eigenlijk wel het op te nemen tegen een zo’n sterke man? Pfft, hij was geen held en alleen een knul van zeventien jaar met één Pokémon die uitgeteld was. Hij maakte geen kans, dus vanwaar de frustratie? Hij wierp de zware gedachten van zich af maar liep wel naar de deur van de keuken om de schim na te kijken. “V-Volgende keer… m-maakt Jean-Pierre je a-af.. a-anders ik wel!” De training van Daniel brak niet heel erg door in zijn stem, maar stilletjes toe kijken..? Of had hij nu het domste gedaan door hem een belofte te maken die enkel meer druk op hem legde in deze staat? Rustig ademde hij in en uit en snelde maar naar Jean-Pierre waarbij hij neer hurkte en gelijk Deuce overnam. Oké, ze mochten niet meer dezelfde fout begaan als voorheen. Met enige kalmte greep hij maar zijn pols vast om de hartslag te voelen, niet dat hij verder wist wat er te doen viel. Het plotseling gemiauw en geblaf achter hem, trok echter zijn aandacht. De Lillipup en Meowth stonden bij de deur opening en bewogen heftig met hun hoofden, alsof ze hen ergens heen wilde brengen. “D-De Center?” Ze knikten en direct duwde hij Deuce tegen zich aan en knikte richting de kipachtige Pokémon. “D-Dezelfde fout zullen we niet meer maken,” Hij liep zelf al achter de Pokémon aan, en in de verte stond Lorro kalm toe te kijken met de Zoroark naast zich. Een geamuseerd lachje verscheen op zijn gelaat, voordat hij in de duisternis van een steeg verdween.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

De gezondheid van Jean-Pierre en Deuce hadden de prioriteit en nu die Lillipup en Meowth de weg kende wist hij wel beter dan weer een bejaardenhuis om hulp te vragen. Wie weet hing die Lorro nog rond want hij had wel net rustig zijn tijd genomen om te vluchten. Nerveus trokken zijn handen zich tot vuisten met Deuce nog tegen zich aan gedrukt. Die Infernape was gegarandeerd een nachtmerrie geweest om te verslaan maar al helemaal toen hij of zijn moeder al zijn vrienden gevangen hadden gehouden. Hij had minstens weer wat geleerd, al durfde hij dat niet Trainer kennis te noemen. Niet elk persoon had de hulp ingeschakeld van ouderen. Ugh, daar schaamde hij zich nog flink voor, maar hea, iedereen was veilig. Deuce lag veilig in zijn armen, de Lillipup en Meowth waren overduidelijk veilig én Jean-Pierre was weer… Wacht, hij was weer bij bewustzijn? Stappen weerklonken achter hem en verrast zag hij kalm de ander achter hem aanrennen, op de voet gevolgd door de kipachtige Pokémon. H-Hoe… wanneer was hij weer bijgekomen en was het niet een slecht idee gelijk te gaan rennen nadat je buiten westen was? ‘Lilli!’ kefte al één van de Pokémon en zijn vragen moesten wachten toen hij zelf bijna tegen een paal aan was gerend. Het zweet brak hem uit en hij stapte er net soepel voorbij en hield opgelucht zijn hand op de plek waar zijn hart moest zitten. Dat had weinig gescheeld f hij lag ditmaal buiten westen. Dat kreeg hij ervan afgeleid te raken en continu naar achteren te zitten staren. Hij bleef echter met al die vragen over wat er nou gebeurd was en hij in staat was ineens te rennen maar voorlopig had Deuce’s staat voorrang.

Gelukkig doemde er in de verte dan ook een Pokémon Center op, en na deze ingerend te zijn kon hij gelukkig direct naar de hulp balie toelopen. “Hoi mevrouw Joy, zou hij hier even kunnen rusten?” De zuster glimlachte vriendelijk en knikte toen hij zijn blik liet vallen op de absurd stille Swinub die meestal geen moment stil zat. Wilde hij hem echt overhandigen aan haar? Ze wist zeker wel beter hoe ze hem moest genezen en gaf Deuce een kalmerende aai, voordat hij aan haar overhandigde. ‘We zullen goed voor hem zorgen, neem anders maar plaats op één van de banken,’ Stilletjes knikte hij, vervolgens starend naar zijn handen waar zonet de Swinub nog lag. Had hij hem terug gevonden was hij net zo snel weer verdwenen. Nu om een goede reden, ten minste. Hij stapte maar weg van de balie, voordat de andere Trainers geïrriteerd zouden raken en stapte op Jean-Pierre en de rest af. De vragen nu stellen was misschien over de top, ze konden wachten. Eerst moest hij hem wel bedanken voor alles met Lorro. Minstens. “Bedankt voor het opnemen tegen Lorro, en het spijt me dat je nu een muziek wedstrijd misloopt,” sprak hij oprecht maar ietwat ongemakkelijk. Dat was hem namelijk weer plotseling binnen geschoten maar na wat er gebeurd was, leek dat het minst erge. “Anders… trakteer ik je op een kaartje naar de wedstrijd?” Zou dat iets zijn om hem goed mee te bedanken, of stelde dat te weinig voor? Oh boy, hij had zichzelf überhaupt in de nesten gewerkt, niet waar vandaag?

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Zorgen bleef hij zich maar maken over het zwijn die ergens alleen in een kamer lag onder het hoede van zuster Joy. Hij had hem helaas niet nog eerder kunnen helpen en wie weet wat Lorro hem aan gedaan had. Slechter zag hij er niet uit maar misschien had hij Deuce anders gepijnigd. Zijn blik gleed gefrustreerd naar de grond nu hij zijn fouten in zag. Hij had eigenlijk zelfs eerder moeten bedenken naar de Pokémon Center te gaan dan een bejaarde om hulp te gaan vragen. Maar in het spannende moment kon hij niet rationeel nadenken en daar kon hij nú helaas niets meer aan veranderen. Het was wachten geblazen op wanneer Deuce behandeld was en tot dan moest hij het goed maken met Jean-Pierre. Niet hem alleen hartelijk bedanken voor al zijn hulp, maar hem minstens iets geven. Hij had niet alleen Lorro tegengehouden mar Deuce gevonden. Dat tweede schoot hem pas net te binnen, maar daar was dit avontuur mee begonnen. Oja, ze zouden ook naar de wedstrijd gedaan maar meer dan hem op een kaartje trakteren kwam niet in hem op. Veel geld had hij dan weer niet op zak maar veel meer kon hij niet verzinnen. Huh? Verrast staarde hij Jean-Pierre aan die het aanbod weigerde en ineens voorstelde te gaan eten. Met een frons staarde hij hem aan, niet-wetend hoe hij daarop moest reageren. Was Jean-Pierre ook vrij bescheiden zoals Daniel of was het écht bedoeld? En… eten..? Na dit alles had hij zelf eigenlijk amper over nagedacht te gaan eten maar hij had geen trek gehad. Dat zou niemand hebben gehad met een vos die je als maaltijd aan zag. Maar zou hij het aannemen? Het klonk zeker niet verkeerd na dit alles en wat onwennig nam hij naast de ander plaats die duidelijk genot beleefde van het zitten.

Hij kwam wel heel snel tot rust maar kwam ook met een voorstel. Pizza eten? Hij had amper over iets nagedacht om te eten maar het klonk niet verkeerd en zeker een Marguerite pizza ging er toch wel in. Ondanks dat zijn trek niet er echt voor aanwezig was. “Jazeker, Marguerite pizza is mijn lievelings en de jouwe?,” luidde maar zijn simpele antwoord. Hij zou er zelf zeker voor betalen, dat lukte hem wel, maar… hij wilde elk moment kunnen haasten naar de Pokémon Center. Waar hier dan ook een pizzatent zou zitten. Het wachten op de ander zijn antwoord gaf hem wel rust, het eindelijk kunnen zitten voelde echt fijn aan. Zijn blik bleef echter rusten bij de groep Lillipup en Meowth die vlak voor hun voeten lagen te rusten, uitgeput. Die hadden natuurlijk ook flink wat energie in de reddingsactie gestoken en-Wacht eens even. Gealarmeerd keek hij Jean-Pierre aan en herinnerde zich hoe hij plotseling was verschenen met Deuce in zijn armen. “Hoe was je trouwens ontsnapt van Lorro?” Het was misschien niet het beste moment geweest dat te vragen maar daar wilde hij wel een antwoord op. Wie weet kwam Lorro elk moment wel langs en zou Jean-Pierre het niet meer tegen hem kunnen uitleggen. Kort slikte hij bij de gedachte maar hield zijn blik op de blonde jongeman gevestigd. Hoe?

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

acHad hij nou een te ingewikkelde vraag gesteld? Het ging alleen maar over welke pizza Jean-Pierre leuk vod maar hij leek diep in gedachten verzonken te zijn. Wacht. Had hij misschien een verborgen betekenis achter zijn woorden gemist of zat hij over iets anders in? Hij kon het maar moeilijk aan hem zien en hoopte maar dat zijn woordkeuze niet te vreemd was geweest. Dat was het laatste wat hij wilde van iemand die hij eigenlijk zeer dankbaar was. Er kwam echter een antwoord uit die naar zijn idee niet zoveel moeite had moeten kosten. Pizza Napoleon was uiteindelijk dus de keuze van de ander. Als hij het zich kon herinneren zat er inderdaad ansjovis maar dat was niet alles. Speciale kaas en heerlijke stukjes tomaat maar dat was wel wat een pizza tot een pizza maakte, heh. De toevoeging van ansjovis vond hij dan wel weer uniek in plaats van extra type kazen erover heen. Zou hij het vragen of zou hij er weer lang over moeten nadenken? “Begrijpelijk, die zijn inderdaad lekker!” Hij besloot maar beter safe then sorry te zijn en er maar niet naar te gaan vragen.

Het enige wat hij graag wilde weten was hoe het nou zat met Lorro en de ontvoering. Dat was toch wel een tikkeltje belangrijker dan je pizzakeuze. Met zijn handen gespannen op zijn knieën gerust keek hij hem afwachtend aan voor een antwoord. De uitleg wilde hij hebben. Huh? Had hij het wel goed gehoord…? Zonder vastgebonden of iets dergelijks te zijn had hij zomaar kunnen ontsnappen van hem. “W-Wat..” kraamde hij al, voordat hij er zin in had. Muk, hij had nu vast de aandacht van anderen aangetrokken! Beschaamd keek hij maar weg, de woorden zakkend. Dat kon toch niet? Lorro was een onguur figuur en zou zijn vijand toch niet zomaar laten gaan zonder iets te verkrijgen of hem uit te schakelen? Anders vertelden alle games en sprookjes leugens over de ‘slechte ‘figuren en ook de hele maatschappij. Wantrouwend leunde hij iets naar voren naar de ander toe om op een zachtere toon te vervolgen. “Dat kan toch niet… Heb je echt geen pijn of een vreemd gevoel?” De ander was wel in prima staat na dit alles, daar ging het mischien aan het einde van de dag wel om. Niet de hoe en wat. Al was het bizar dat Lorro zoveel moeite in bijvoorbeeld de illusie had gestoken om de rest zomaar te laten gaan. Hij rechtte zijn rug en keek nadekend de ruimte door maar liet de gedachte varen. Nee, de vragen kwamen op een beter moment dan deze en haalde maar opgelucht diep adem. “Je bent ten minste in orde,” zei hij oprecht gerust, waarna hij zijn armen over elkaar heen deed. Nu had hij misschien wel meer behoefte aan pizza of überhaupt afleiding om niet aan de vragen te hoeven denken.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Zonet had hij naar zijn idee op een veilige manier op zijn reactie gereageerd maar wat als er een verborgen betekenis in zat? Dan had hij het zeker verknald door gelijk in te stemmen met zijn mening. Stom, stom, stom. Maar wat zou dan de betekenis kunnen zijn? Dat vroeg hij zich voornamelijk af maar enkel één ding kwam in hem op. Het was cirkelvormig en dat was het planeet ook, dus had hij het misschien over een type planeet. In dat geval… wat betekende Marguerite dan, een planeet vol gelijkheid ondanks verschillende type mensen, doelend op de kaas. Alleen zag hij de rol van de ansjovis niet in het idee. Misschien was het wel te absurd en dacht hij er teveel over na. Zeker toen Jean-Pierre enkel benadrukte dat pizza’s heerlijk waren. Juist, hij had er misschien teveel achter gezocht.

Daarentegen was hij het volgende moment enkel met een mond vol tanden naar de knul aan het staren. Hoe was het mogelijk dat een slechterik iemand intact hield als hij het zo af had kunnen maken? Jean-Pierre zat in een zwakke toestand, evenals de andere Pokémon en het kon bijna zijn einde zijn geweest. Dat hij gewoon hem liet gaan klopte niet, tenzij de cliché films ineens klopte met de werkelijkheid. Al die moeite die Lorro in de actie had gestopt was dan voor niets. Dan nog het gevecht die ze daarvoor hadden geleverd. Er moest echt een onderliggend hoofd doel zijn geweest in plaats van het uit de weg ruimen van Jean-Pierre. Maar vreemd genoeg beweerde Jean-Pierre in orde te zijn. Verbaasd bleef hij hem aanstaren. De jongen was de hele tijd eerlijk geweest tot dusver maar om enkel honger te hebben na die ervaring…? Hij kon toch niet na in de handen van Lorro geweest zich goed voelen als hij zomaar vrij werd gelaten? Hij wilde zeker hem vertrouwen op zijn woord maar kon het niet laten zijn blik over hem te laten glijden. Geen verwondingen of vreemde aanhangsels en bovendien reageerde de kipachtige Pokémon ook niet wantrouwend. Dat moest dan wel betekenen dat Jean-Pierre toch écht de waarheid sprak. Opgelucht haalde Joey adem en sloeg vermoeid zijn hand tegen zijn voorhoofd aan. Hij maakte zich zorgen om niets! “Dat is goed om te horen, zeker,” kraamde hij opgelucht uit met een zwakke glimlach op zijn gezicht.

Huh? Amper bijgekomen vroeg Jean-Pierre weer aan hem at die totaal niets met zonet te maken had. Wacht, waar kwam de vraag eigenlijk vandaan en wat had dat nou weer te maken met verwondingen vrij te zijn? Het was ook een vrij eenvoudige vraag verder. Het was maar een paar weken geleden dat hij begonnen was als Trainer en buiten oefengevechten had hij weinig ervaring opgedaan. Niet eens één gymbadge op zak. Dus hij keek lichtelijk uit schaamte weg, richting de balie. “Beginner, ik heb geeneens een gymbadge of een Pokémon gevangen,” Veel meer kon hij hem niet vertellen. Al leek het hem wel duidelijk dat hij een beginner was door niet met een geëvolueerde Pokémon rond te lopen en nog niet ervaren te zijn in gevechten. Net zoals zonet tegen Lorro. Het was wel weer duidelijk voor hem dat Jean-Pierre mijlenver als Trainer was met een geëvolueerde scala aan Pokémon en hoe hij de Infernape bevocht. Dat was iemand met ervaring. “En… hoever ben jij al?” vroeg hij maar, hem weer aankijkend. Die knul moest wel meer dan twee gymbadges hebben, dat zeker.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Natuurlijk had hij verwacht dat Jean-Pierre minstens drie badges op zak moest hebben met zulke geëvolueerde Pokémon. Dat zijn gok ook klopte had hem flink verrast. Hij had enkel de regio moeten raden en dan was het helemaal correct geweest. Als het niet te plotseling kwam had hij zichzelf een schouderklopje gegeven maar voor nu kon hij enkel glimlachen uit trots. “Dan had ik het goed bedacht…” mompelde hij enkel zachtjes in zichzelf. Dat betekende echter dat hij een andere reeks gymbadges verzamelde dan hij, wat wel jammer was. Misschien had hij zelfs om tips kunnen vragen voor de allereerste gym of iets anders wat nuttig leek. Van wat hij dan wel wist van de Hoenn gyms was dat ze vrij verspreid over de regio waren en het in Kalos meer meeviel. Daar merkte hij tot dusver weinig van, al was de eerste gym een dag met de bus goed te doen. Daarbij vroeg hij zich af waarom hij in Kalos zat als hij in een totaal andere regio gymbades zat te verzamelen. Geïntrigeerd maar ook nieuwsgierig keek hij Jean-Pierre aan. “Wat doe je dan eigenlijk in Kalos, en… ehm.. zijn de gyms in Hoenn veel moeilijker dan die van Kalos of zou je dat niet weten?” De tijd dat hij zat te wachten kon hij beter besteden aan het innen van informatie dan nerveus naar voren te staren.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Een ander regio bezoeken, terwijl je gymbadges in een ander aan het verzamelen was, kon hij niet begrijpen. Wat zou daar voordelig aan zijn buiten de extra kennis van Pokémon, of as dat het ontdekkingsdeel van een Trainer zijn? Het moest dan heel triest zijn dat hij dit als Trainer niet eens wist te bedenken. Jean-Pierre was dan wel en geduldige knul tot dusver maar ook ervaren, dus misschien moest hij meer opletten meet zijn stomme vragen. Of was het een goed teken dat hij juist dingen niet van begreep? Bijna had hij geprobeerd zijn vraag terug te nemen maar toen antwoordde de ander al. Oh boy, werd hij afgekat of kreeg hij er écht nog eens antwoord op? Verassend genoeg kreeg hij niet alleen een antwoord, maar een overtreffend antwoord…? Het was dieper dan verwacht. Het la aan hoe verschillend de Trainers waren en je daarvan een combinatie kon maken, als hij het goed begreep. Maar… wacht, was er dan écht zo’n groot verschil? Nou, met de eigen gyms, klimaat en Pokémon zou er verschil kunnen zijn, maar… Diep in gedachten staarde Joey afwezig door het raam achter de stoel. Jean=Pierre sprak zeker uit ervaring en misschien kon hij dit ook gaan proberen. Alleen was er dus toch net dat ene punt wat hij daar niet aan begreep. “Maar zijn er niet een set soort vechtstijlen, zoals.. ehm.. statuscondities, kracht etcetera of bedoel je Trainers als mensen?” Hopelijk was dit geen al te vreemde vraag en wat ongemakkelijk glimlachte hij erbij. Het tweede antwoord van Jean-Pierre was daarentegen dieper dan de vorige. Dieper dan hij ooit als antwoord van iemand zeker te horen had gekregen. Hoe moest hij hier nou op reageren als beginnende Trainer zonder talent? Oké, eerst proberen te begrijpen. Iets over dat Hoenn net andere canvas had en andere kleuren en kwa-Natuurlijk, dat was al eerder in hem opgekomen, het was er simpelweg anders en niet zozeer moeilijk. Yes! Al was dat een flinke metafoor om er iets op van te kunnen vatten. “.. Maar je streeft er naar om over beide kleuren en kwasten te beschikken door de vechtstijlen uit Kalos en Hoenn te combineren?” Onbewust maakte hij een gebaar met zijn handen die eerst uitgestoken waren maar vervolgens tegen elkaar aan klapte, “Maar jouw kwasten en kleuren hebben een voorkeur naar de canvas van Hoen of vice versa, of… heb ik het mis?” Van simpele vragen naar verven. Dit had hij niet verwacht, maar zolang hij daarmee wijze lessen kon leren zou hij ermee mee gaan.

what on earth the others are here for I don't know