Baseline

We are all here on earth to help others

In de hitte van het moment had hij iets verzonnen om te kunnen ontsnappen. Helaas schoot de Infernape vastberaden al achter hen aan en leek Lorro zich weer te herstellen van de aanvallen van de Lillipup en Meowth. De Pokémon trok hij ruw van zijn lijf af en spoedig lag zijn concentratie weer in het gevecht. Oké, het was duidelijk dat ze er nú wel aan gingen. Hij had geen Berries meer, Deuce was bijna uitgeschakeld en de Infernape had hen bijna ingehaald. Als hij dan niet wanhopig werd, dan pas werd hij voor een ‘held’ uitgemaakt of eerder een idioot. Dit was simpelweg levensgevaarlijk. Op dit soort momenten wenste hij liever dat het maar een nare nachtmerrie was en hij zo meteen wakker zou worden in zijn bed. Helaas voelde het daar net een tikkeltje te realistisch voor met de zwijn in zijn armen die steeds zwaarder adem begon te halen. Tsk, Deuce zou het niet lang meer volhouden zijn bewustzijn erbij te houden op dit tempo. Hij had zijn alles in de moeilijke strijd gegeven en uiteindelijk die succesvolle Endure uitgevoerd. Nou was echter één tik genoeg om Deuce uit te schakelen en Lorro de overwinning over te handigen. Joey beet angstig op zijn lip en keek na enige overweging over zijn schouder naar de Infernape die hen waarschijnlijk al bereikt had voor de genadeslag.

Na al zijn moeite hadden ze simpelweg de strijd verloren en moest hij wel met de staart tussen zijn poten wegrennen… Of niet? Vol verbazing keek hij namelijk niet in de moordlustige ogen van de Infernape maar de rug van Jean-Pierre. H-Had hij dat antwoord van hem nou goed gehoord… een ‘nee’? Het drong niet geheel tot Joey door waarom hij weigerde te vluchten nu het nog enigszins mogelijk was. De ander had misschien Lorro eerder bevochten maar zijn Infernape kon hij niet neerhalen met zijn Piloswine. De bruinharige jongen remde zichzelf af en keerde zich gestuurd door angst tot Jean-Pierre. “H-Hoe bedoel je ’nee’? Die I-Infernape m-maakt ons af!” De aanmoediging die hij voorheen gehad in zijn strijd herhaalde zich na zijn woorden in zijn achterhoofd. De bittere nasmaak van het feit dat hij Jean-Pierre dan niet hierin steunde vervolgde gelijk. Hij was dus eigenlijk toch heel egoïstisch bezig door niet iemand anders te vertrouwen op iets. Ondanks dat zag hij echter dat de ander er niets van aan trok en zijn Piloswine terugkeerde om een vliegende-op Pikachu-lijkende Pokémon erbij te halen. Dat was zeker geen Kanto of Johto Pokémon maar dit exemplaar moest zeker een Flying type zijn en in het voordeel bij die Infernape! Sprakeloos keek Joey toe hoe Lorro als reactie zich ditmaal meer succesvol ontdeed van de Pokémon. W-Wat moest hij dan doen? Zwijgend staan toekijken of naar de Center rennen? De Swinub kon duidelijk het niet langer aan maar om hem in een koude Pokéball te moeten stoppen was kil. Dan resteerde er maar één optie: hij zou de ander steunen in zijn gevecht! “Je kunt het Jean-Pierre, maak hem af!”

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Hoe Jean-Pierre Lorro tegen zou houden was eigenlijk een hele goede vraag. Hij kon amper een goede schatting maken of de Flying type in staat was om een Infernape neer te halen. In een poging er meer van te begrijpen scande hij maar de Pokémon in en werd hij geïnformeerd een Emolga voor hem te hebben. Een Electric en Flying type. Het kam echter oorspronkelijk uit de zeer stedelijke Unova, dus… Hoe kwam Jean-Pierre dan aan de Pokémon? Durfde hij op dit gevaarlijke moment überhaupt aan iets triviaals te denken? Nu kon hij immers niets meer betekenen voor hem dan mentale steun om de ongure man neer te halen en rustig hun weg te kunnen vervolgen. Al was dat muziekgebouw wel het laatste waar hij nu zin in had na al die spanning. Deuce begon zwakjes in zijn armen te jammeren en wierp zijn poten wild alle kanten op. “R-Rustig, D-Deuce,” Zijn stem schoot nogal uit, en direct  perste hij zijn lippen beschaamd tegen elkaar. Hij was zelfs angstiger dan hij dacht maar dat teken van net… Zou dat betekenen dat zelfs Deuce dat aan had gevoeld en daardoor onrustig reageerde? Op dit punt leek dat hem de meest logische reden en hij ademde diep in en uit, waarna hij een blik op de zwaar gewonde zwijn in zijn armen wierp. Kalm. Het had gewerkt! Maar wat nu… Hij wist al dat hij bijna niets kon doen ma-Zijn bruine ogen werden groot. Het figuur die voor hem stond met de Emolga naast zich leek haast een ander persoon te zijn dan voorheen. Het leek haast op de woedende variant van Daniel. Die knul was vrij emotieloos en leek altijd gefocusd op iets maar nooit had hij hem woest gezien. Al gokte hij dat wat hij nu zag dat exact zou zijn. Een stille brok vol woede die elk moment los zou gaan waar Joey al bij het zicht bijna van door zijn kniën zakte. Dit had hij niet bij de kalme Jean-Pierre verwacht. De boodschap dat Lorro niet goed voor zijn Pokémon zorgde bracht hem ook uit evenwicht. Nee, daar zou hij geen inbreng in durven geven en het duurde even maar al spoedig kon hij enkel perplex toe staan kijken hoe de strijd losbarstte tussen de twee.

Kon hij echt niets betekenen op dit punt? De berries van eerder was zijn totale bezit geweest en voor de rest had hij enkel wat Pokéball’s, HoloCaster, kaart en een… Pokédex! Oké, dit werd te stom voor woorden maar hij zou hoe dan ook iets proberen. Met een hand onder de Swinub rustend greep hij het toestel vast en haalde Emolga er weer bij. Eens zien, welke opties zaten er… Aanvallen, grootte, type, naam, plaats van voorkomen én.. Juist, hun roep! Het geluid van het toestel zette hij op zijn allerhardst. Nu nog een plaats vinden om het in te plaatsen! De jongen keek kort rond en merkte de doos op waar de Lillipup en Meowth zonet nog zaten. Het was misschien tijd voor een Pokémon orkest! Al amuseerde het hem dat hij de jonge groep Pokémon Lorro met rust lieten en naar de doos toe liepen. Bingo! Nu snel handelen. Hij greep moeizaam de doos tussen zijn vingers bij de top en liep naar de glijbaan toe. Het einde van de glijbaan. De Pokédex legde hij in de doos en gelijk erna keek hij de jonge Pokémon aan. “Oké, ik weet dat jullie mij ha-Au!"De Meowth krabde zijn wang open en bloed sijpelde tussen zijn vingers door toen hij zijn hand erbij hield. Vol afschuw keek hij naar zijn bebloede hand maar tijd hadden ze niet meer. De Meowth ontblootte waarschuwend haar blinkende rij tanden en een huivering ging door hem heen. Ze mocht hem nog steeds niet maar ze moesten toch Jean-Pierre iets kunnen helpen? Daar was niet een held voor maar een sidekick. Die hielp op de achtergrond en had niet perse talenten. “Alstublieft, Growl zo hard als jullie kunnen en neem plaats in de doos!” Ze keken elkaar twijfelend aan en schudde weigerend hun koppen met zijn voorstel. De Meowwth was al helemaal niet van de partij, ondanks dat hij hem zomaar verwond had. Als hun hen niet zouden helpen, wie dan wel…? Ditmaal was het plotseling aan de zwijn in zijn armen om actie te ondernepen. Moeizaam wist hij zijn mond te openen en blies een koude bries naar zijn wang die gelijk het bloed deed bevriezen die op zijn wang zat. Verrast staarde Joey hem aan en duwde hem steviger tegen zich aan. “D-Deuce!” De Lillipup keerde bezorgd hun kopje om en voor de eerste keer toonde de Meowth medelijden met hem. Dat het de reden zou zijn om hem dan te helpen vond hij dan weer niets. Je hielp niet uit pure medelijden, je hielp om de wereld een betere plek te maken! Het gaat om het grotere idee. Het bloed was in zijn ogen de wereld die leed en het ijs was wat medelijden bereikte: verdoving, een tijdelijke oplossing maar zoiets smolt weg en vloeide samen. Helpen om een groter doel te bereiken was om iemand uit de toestand overeind te hijsen en een moment te nemen de ergere dingen om zich heen te laten zien. Een slachtveld, waarin ze vast zaten.

Het idee drong langzamerhand bij de Pokémon door en natuurlijk stapte de Meowth als laatst de doos in. Elk van hen aaiend, zelfs de naar hem uithalende Meowth bedankte hij hen en legde zijn Pokédex tussen hen in. Hij drukte de toets voor de roep van de Emolga aan. Met een aanloop duwde hij vervolgens de doos de glijbaan op. Oké, het was zwaarder dan verwacht.. maar hij duwde door en wonder boven wonder schoot de doos naar de strijd toe en klonk er een oorverdovend gegrom. Dit zou hopelijk voornamelijk de Infernape verwarren. Meer wist hij niet. En zo kon hij tenminste de hulp van die jone Pokémon gebruiken. Door die duw konden ze zich ook op de aap werpen en beten ze zich vast aan zijn vacht en kraste zijn huid open met hun klauwen. “Yes, het werkt nog eens ook!”

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Hoewel zijn idee succesvol uit had gewerkt op Lorro kwam het besef maar vrij laat aan. De Infernape werd al teruggekeerd die de aanval van de jonge groep Pokémon teveel vond. Het gekrijs en gegrom had tevens ook de stilte verbroken die tijdens de strijd hing. Zijn plan was zelfs optimaal verlopen, al had het langer geduurd dan hij het liever had gehad. Het had écht gewerkt! Een glimlach sierde uiteindelijk zijn vermoeide gezicht en een dankbare blik deelde hij met de groep jonge Pokémon. De Lillipup kefte vrolijk en hadden zo te zien amper wonden opgelopen maar de Meowth.. Huh? Die zag hij dan weer nergens staan. Was ze weggelopen of zat ze ergens achter de groep Lillipup? De jongen slikte, wetend dat hij het zichzelf niet zou vergeven als haar iets ergs overkomen was door in zijn plan in te stemmen. Juist op dat moment hoorde hij zacht gemiauw tussen de Lillipup en een glimmend object tussen de kaken van het figuur verschijnen. De crémekleurige vacht, de gele ogen en dat goudstuk op haar voorhoofd: het was dé Meowth! En bij nader inzien moest dat object zijn Pokédex zijn. Phieuw, zijn plan had niemands leven ontnomen. Een enorme last viel daarmee van zijn schouders af en vermoeid ademde de jongen uit. Het droeg namelijk meer dan een groot risico om een groep jonge onervaren Pokémon zomaar het gevecht in te werpen met een veel te sterke Pokémon. Nu hoefde hij ten minste niet meer op hen te letten en resteerde er nog maar één tegenstander: Lorro zelf. Langzaam rechtte hij zijn rug en keerde zich tot de man toe die in een fractie van een seconde verdween. “Huh… Wat is er…” Verder kwam hij niet toen hij zag dat het lichaam van Jean-Pierre ineens verslapte. Een onbekende Pokémon was ook plotseling bij hem verschenen die iets weg had van een kip. Daar kon hij op dit punt beter niet aan denken hoe dat mogelijk was, na alles wat er gebeurd was. Maar eerder wat hun volgende actie zou zijn nu ineens de knul buiten westen was. Nerveus benaderde Joey de meterslange gespierde kipachtige Pokémon en de bewusteloze lichaam in zijn poten en slikte bij het meest geringe oogcontact. O-Oké, wat was eigenlijk nu het idee? Hem afvoeren naar het ziekenhuis of had de kip een beter voorstel? Oh boy, ze hadden nu eigenlijk ook wel twee figuren die ergens zo snel mogelijk gebracht moesten worden en om het nóg moeilijker te maken… een groep jonge Pokémon om op te passen. Een plan was één ding maar communiceren met een Pokémon en hoogstens een ‘ja’ of ‘nee’ respons uit krijgen leek voor nu ht beste wat hij kon krijgen. “B-Breng jij h-hem naar het ziekenhuis…? Dan breng ik de rest w-wel naar de P-Pokémon C-Center. I-Is dat goed…?” Geen sprake van dat hij echter de Pokémon en Jean-Pierre zomaar zonder plan achter zou laten maar hij was op dit punt de enige mens en gemakkelijk communiceren kon hij niet. De weg naar de ziekenhuis of Pokémon Center wist hij ook al niet. Wacht, dát wist hij echt niet.

Verslagen zakte hij al door zijn knieën en de Lillipup staarden hem bezorgd aan maar het was de Meowth die actie ondernam. Ze opende haar bek en liet het toestel voor zijn voeten vallen. Een simpele uithaal en zijn wond lag weer open! “Auwh, w-waar was dat goed voor?” jammerde hij, zijn vingers over zijn bloedende wang. Nog voor Deuce de kans had te reageren miauwde de Meowth luid en wees met haar poot richting een oud simpel gebouw, omringd met diverse flora. Een oude mensenwoning. De woningen er naast weken er niet veel van af. Wacht, was dat een bejaardencomplex? Hoe konden hen hun helpen? Hmm, het was iets. Hij kon hier niet kritisch over gaan doen en liep met een knik en hervatten moed naar de bejaardenhuis. Net voordat hij de bel had aangeraakt zag hij echter een schim van iets in de tuin bewegen. “L-Lorro….” Stamelde Joey al agstig, over zijn lichaam bibberend maar de deur werd al open gedaan, "H-Hey,” Oh boy, het figuur die de duur open deed kreeg twee mensen, waarvan één bewusteloos en een groep Pokémon op bezoek. Wat een dag. Verrast keek hij echter op bij het zien van een moederlijke figuur die vaag op Lorro leek. Al straalden haar ogen vriendelijkheid uit en hield ze uitermate verrast haar handen bij haar mond toen ze hen zag staan.

Nog voor ze iets zei stak Joey wat moeizaam zijn hand op om haar te laten zwijgen. “I-Ik weet dat het teveel vraagt om een vreemde te helpen, m-maar… zou je deze jongen willen helpen? En mijn Pokémon?” De dame nam hen op en merkte toen pas de Meowth op die naast hem stond en haar smekend aan keek, samen met de Lillipup. ‘I-Ik weet het niet hoor…’ begon ze twijfelend, ‘I-Ik…. Oké, dan, op één voorwaarde: jij, knul, betaalt voor hun behandeling en verblijf,’ Oh boy. Nerveus wreef hij over zijn bloederige wang, hopend dat het bedrag mee zou vallen. ‘Breng ze maar naar binnen, en ik zal kijken wat ik kan doen voor ze, maar verwacht een bedrag van rond de 1000,’ Zijn mond trilde. Zijn lichaam trilde. Zijn benen werden spaghettislierten. “W-Waáát?” De dame zei niets meer en ging aan de bak en liet de rest naar binnen, terwijl Joey’s ziel zijn lichaam verliet en zijn lijf op het dure tapijt lag. Hoeveel verwachtte ze van een miezerige knul van 17 jaar oud om binnen een dag of twee zomaar 1000 euro naar binnen te slepen? Afwezig staarde hij in het niets en voelde hij nog Deuce onder hem kruipen en worden vastgegrepen door de dame. H-Hoe ging hij d-dit doen? Ugh, hij had vanaf het begin al naar de ziekenhuis en Center moeten gaan! Moeizaam hees hij zichzelf overeind en keek gelijk de dame recht aan en merkte een akelig sadistische glim op. Wacht eens even, het had wel heel erg Lorro’s trekje! Het zou hem geeneens verbazen als dit…. De moeder van Lorro was!

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Hadden ze nu zojuist allemaal onschuldige Pokémon en een knul bij de moeder van Lorro afgeleverd? Nog voor hij in zich hoe stom het was, werd echter de deur al dicht gegooid, enkel zijn haren de lucht in werpend, voordat een tel van stilte volgde. W-Wat voor een stompzinnig iets had hij net durven uit te halen?! Gelijk graaide hij naar zijn haar en zakte door zijn knieën, starend naar de stoep. Er was een limiet aan hoe betrouwbaar oude dames konden zijn en al helemaal degene die een te hoog bedrag van hem hadden verwacht voor de behandeling. De les had hij nu geleerd. Wat echter nu het idee was om te doen was hem een bijna onoplosbaar raadsel. Tot hoeverre bleef het legaal in alle mogelijkheden? Hij was hier te kort om nou ineens een strafblad te krijgen omdat hij de woning van een oude dame inbrak omdat ze chantage pleegde. Iedereen zou aan de kant van een onschuldig oud dametje zitten, niet een puberende knul van zeventien.

Een luide verontwaardigde kreet weerklonk naast hem en geschrokken sprong hij overeind. W-Wat was dat geweest…? Ow, het was de kipachtige Pokémon van Jean-Pierre geweest. Waarom zou de oude dame ook de Pokémon dan buitensluiten als dat een ijzersterke Pokémon was? Elfs zonder iets van de Pokémon af te weten spraken de spiermassa’s van haar boekdelen. Maar wacht, dat betekende dat er een Pokémon aan zijn zijde stond en in dat geval… Misschien kon hij de situatie zeker oplossen binnen de tijdslimiet van twee dagen. Samen met de Pokémon zou hij toch aan geld moeten komen maar op straat de kip laten vechten uit zichzelf tegen anderen voor geld was illegaal. Ze zou ook niet naar hem luisteren. Wat was er dan mogelijk? Een andere straat act om aandacht aan te trekken was iets met komedie maar dan kwam je lang niet aan dat geld. Joey zuchtte diep maar liet zijn schouders er niet bij hangen. Hij zou Jean-Pierre redden van de duivelse – groot – moeder. “Heb ik wat waardevols…?” Hij ging zijn zaken maar af en tas voor iets maar meer dan een Pokéball had hij niet bij zich, namelijk die van Deuce. Al lag hij zelf vast in dat huis. Nadenkend keek hij van het huis terug naar de Pokémon, hopend als een held op een geweldig idee te kome maar niets kwam in hem op. Buiten… “Hmm, ik weet even je naam niet meer, maar wat denk je erover als we eens het publiek gaan vermaken met… een geïmproviseerde speeltuin,” Daar had hij inderdaad enkel de Pokémon voor nodig als ze natuurlijk mee zou werken. Een glijbaan had hij al eens gebouwd, dus met een vuurspuwende kipachtige Pokémon met spierkracht konden ze wel wat netjes neer zetten.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Het was zeker een dubieus idee maar met die Pokémon konden ze een straatattractie vormen of zelfs voor twee dagen een speeltuin neerzetten. Eenmaal op de juiste plaats en dan zou het geld binnenstromen. Natuurlijk was het veel hopen en moeilijker in realiteit te brengen maar hij zou en moest 1000 euro verdienen om Jean-Pierre te redden. Zeker gezien het echt zijn schuld was dat hij ten eerste in deze situatie beland was geraakt. Hij was gewoon de verantwoordelijke hiervoor, had een plan en het was enkel aan de Pokémon om in te stemmen. Een simpele knik was meer dan genoeg, als de Pokémon hem verstond. Daar had hij eigenlijk niet eens aan gedacht… Net toen hij gebaren had willen maken, volgde een reactie maar niet in de vorm van wat hij gehoopt had. Afwezig staarde hij naar de Pokémon die eerst haar kop geschud had en in een oogwenk met een schop van haar door vlammen omhulde been de deur ingetrapt had. Ze viel met de deur naar binnen en keek kalm de woning in, terwijl Joey’s mond nog open van verbazing was. D-D-Dat ging hen zo erg in de problemen helpen én dan nog niet begonnen over de kosten. Maar wacht! Dit was een reddingsactie en dan maakte het allemaal niets meer uit en al helemaal in die films. Natuurlijk was dit de realiteit maar als hij er nog meer over nadacht zou hij niet meer in staat zijn iets te doen. Met gebalde vuisten passeerde hij de Pokémon en keek direct de woonkamer in. “Geef ze… terug?” De woonkamer zat plotseling vol met ouderen die bingo aan het spelen waren en verward naar hem opkeken. “H-Hea, wat?” De hele ruimte was anders en toen hij uit schrik iets naar achteren stapte… De hele woning zag er anders uit van buiten! M-Maar… hij had het zich toch niet verbeeld? Nee, wacht eens even…

Verward maar wel met een vaag vermoeden greep hij zijn Pokédex erbij… “…” De jongen staarde vermoeid naar de Pokémon naast hem en vervolgens terug naar de ouderen die rustig verder speelden, “… Die was… bij Meowth,” Muk. Er was namelijk een Pokémon die in staat was de werkelijkheid te vervormen met illusies maar hij was vergeten wat de naam ervan was. Het was in ieder geval een vos die hij eens bij een Dora aflevering langs had zien komen als kind. Maar, als een Zoroark voor illusies zorgde, betekende het dat de ouderen echt waren en daarachter de Pokémon en Jean-Pierre zaten, of juist niet? Ugh, hij zou het makkelijker kunnen oplossen. “Zitten daar Pokémon of Jean-Pierre tussen?” Die kon het misschien.. aanvoelen, ruiken of iets vergelijkbaars. Daar waren Pokémon beter in dan mensen maar waartoe een kipachtige Pokémon in staat zou zijn was hem een raadsel. Met een zucht maakte hij ook een facepalm. Wat een dag.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Dit had allemaal een illusie moeten zijn maar meer dan dat het je zicht bedroog wist hij niet. Was het allemaal wel realistisch op tast niveau? Hij durfde zelf daar niet de overhand in te nemen want daar hield zijn kennis simpelweg op. Het was een vos die in staat was illusies te creëren maar de naam en andere details ontschoten hem. Hij had er echt geen idee meer over, het was een grote waas en nooit moest hij iets ervan herinneren. Een karakter uit een kinder cartoon, natuurlijk dat je die vergat. Gefrustreerd zuchtte hij, voordat hij zijn gedachten stil riep en de kamer weer door keek. Buiten de oude figuren was het een kamer als ieder ander. De typische ouderwetse spullen wat je in een bejaardenhuis verwachtte en de zoete muffe geur. Naderhand vroeg hij zich wel af of dit wel echt was en niet een illusie door hoe realistisch het allemaal wel was. Het was echter de actie van de kipachtige Pokémon die hem op andere ideeën bracht. De Pokémon zat gedreven diverse lades te openen, kasten door te speuren voor een teken van de vermiste figuren. Hij wilde haar graag helpen ermee maar hij had het gevoel dat het niet zou helpen, niet veel althans. Van wat hij opving van de spullen die er lagen waren ze eigenlijk niet heel gedetailleerd; boeken hadden een simpele kaft en enkel een titel op. De meubels waren vrij simpel qua textuur en het kon typisch een woning van ouderen zijn… maar zouden die echt houden van zoveel simpels.

In de tussentijd dat hij nadacht had hij echter niet door dat de ouderen inmiddels hem doodstil aanstaarden. Huh? “Ow, ehh, don’t mind me,” Ongemakkelijk en nog vrij verward wierp hij zijn handen de lucht in en forceerde een glimlach op zijn gezicht, “I-Ik dacht gewoon even na over iets, ga maar verder,” De ouderen bleven hem aanstaren en vervaagden plotseling maar ook de stoelen en tafel, de bingo spullen en uiteindelijk de hele kamer. Het enige wat tegenover hem bleef staan was een grijze vos met felrood haar en zijn klauwen gereed om in hem te piersen. N-Nee, hij had dus gelijk maar op dit moment had hij dat liever niet gewild. Maar de kamer was wel dezelfde woonkamer als die van de moeder van Lorro. Had hij dan toch gelijk gehad? Daar kon hij ten minste wel een beetje trots op zijn, maar… die kille blik die op hem gericht stond was niet fijn. Zacht gezegd. Maar wat kon hij doen zonder iets bij zich? De Zoroark sprintte al zijn richting op en het eerste wat hij vast kon rijpen, hield hij beschermend voor de Pokémon. Het was een suffe Holo Caster en het kon niets, behalve… Verblinden! De zaklamp functie had hij aangeklikt en flink trillend van wat hij gedaan bleef hij stil staan. De vos schudde versuft zijn kop en stapte naar achteren. N-Nu moest hij hulp in roepen. “K-Kip Pokémon, het is hier!”

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Een grijze vos met een blinkende rij tanden die gereed stond om hem flink te verminken. Dat was zijn situatie op het moment en echt veel kon hij niet meer. Het was al een wonder dat het in hem opkwam de zaklamp functie te gebruiken van zijn Holo Caster om hem te verblinden. Echter was het natuurlijk snel uitgewerkt en niet de laatste aanval. Het enige moment dat hij misschien een ‘held’ wilde zijn, waarin elke actie wel leidde tot een veilige situatie. Nu vreesde hij enkel voor zijn leven en brak het zweet hem uit. Oké, blijf kalm en spring niet weg en wacht vooral tot er hulp komt. Hij had de longen uit zijn lijf geschreeuwd en hoopte maar dat die klauwen niet in hem werden gezeten. Nog nooit dacht hij de dood in de ogen aangekeken te hebben. Dit was niet fijn! Nerveus slikte hij nog, voordat een felrode schim binnen een tel een schop uitgedeeld had aan de vos.

Amper tijd om te bevatten dat hij gered werd, staarde hij vol angst naar hoe de kipachtige Pokémon van kant maakte van de vos. Een tweede shop volgde die de vos volop raakte in zijn gezicht, voordat de Pokémon luid brulde tegen de vos. Een respons volgde niet en verward schudde de Pokémon de vos heen-en-weer totdat het lijf spontaan vervaagde. H-Hij… Hij leefde nog, dat ten eerste! Verrast keek hij eerst naar zijn lichaam die zonder kledingscheuren intact was gebleven. Die kipachtige Pokémon had hem echt van zijn ondergang gered! Met een dankbare glimlach op zijn gezicht keek hij dan ook gelijk de Pokémon aan. “Bedankt voor de reden, het was kantje boort,” Opgelucht ademde hij uit, maar het getril van zijn lichaam kon hij niet onderdrukken. Maar goed, de vos was verdwenen, zomaar in het niets. Dat was… vreemd. Tenzij… Ze weer in de maling waren genomen door een illusie. Maar dat kon maar één ding betekenen. De vos moest wel in de buurt zijn om te weten waar ze zaten om een illusie te creëren. Anders kon de illusie van zichzelf nooit nauwkeurig in de aanval overgaan. De Pokémon liep hier zeker rond en misschien in deze ruimte maar dan wist hij nog steeds niet waar de rest zat. Oh boy. De jongen zuchtte diep en dacht na maar hij bleef maar nerveus trillen. De Pokémon zat hun elke beweging bij te houden en bovendien kon dat enkel betekenen dat dit ter afleiding was. Toch? Het zou logisch zijn om tijd vrij te maken om te ontsnappen. Wat als ze nou iets extreems deden..? Een voorstander was hij er niet van. Het was levensgevaarlijk! Maar het zou de hele illusie uit de weg ruimen. Oh… echt legaal te werk gaan ging al niet meer lukken. Wat onzeker over het idee keek hij de Pokémon maar aan. Ie weet had ze een beter idee, zoals ze eerder liet blijken. Als ze maar iedereen konden redden, right? “W-Wat als we gewoon de boel in vlammen laten opgaan..?” begon hij, maar sloeg al snel een hand voor zijn gezicht en wuifde het af, “Bij nader inzien… Is het te suf, heb jij betere ideeën?” Oké, hij verwachtte niet dat hij een Pokémon plotseling zou verstaan maar… Kritisch zijn kon al niet meer.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

In tegenstelling tot wat hij van Daniel gewend was, nam de Pokémon wel de compliment aan. Alleen werd hij nogal in de verlegenheid gebracht toen ze zelfs edel bij neer boog. Heh, een knik of een ander geluid was meer dan genoeg geweest. Dat deftige gebaar verdiende hij niet en wat ongemakkelijk haalde hij zijn hand door zijn haren. Ze leek echter een moment te nemen iets te verzinnen en sloot daarbij zelfs haar ogen, terwijl hij meer paniekerig nadacht voor een oplossing. De hele woning was echt maar ook een illusie. Bovendien kon dus de vos nooit zover zijn want anders had hij dus net zo nauwkeurig hen kunnen aanvallen. Daarmee kon hij helaas concluderen dat waar de vos ook was, hen scherp in de gaten hield. Dit maakte hem er écht niet meer gerust op. Nerveus slikte hij maar behield zijn kalmte, of wat er nog van over was. Op wat voor een manier zouden ze zowel de illusie als de vos pijnigen? De prioriteit lag eigenlijk bij dat eerste maar de tweede zou een bij effect kunnen zijn. Het duurde enkele tellen maar het was ook meer een bruut idee. Onder andere omstandigheden had hij het liever niet over nagedacht of voor gekozen. Maar nu ze niet wisten waar iedereen zat en de tijd maar door tikte werd hij roekeloos als het moest. Dus, met tegenzin maar toch enigszins hoopvol stelde hij het voor: het afbranden van de woning. Het was hem ontgaan dat hij met zijn voorstel het denkproces van de Pokémon verstoord had. Ze reageerde er niet echt op maar de blik in haar ogen zeiden genoeg. Stom, stom, stom! Het was natuurlijk een slecht idee geweest! Niet alleen was er de kans dat de illusie en ook de vos verdween, hun vrienden zouden ook gewond raken. Evenals onschuldige omstanders die in de rest van de bejaardenhuis woonde. Nee, hij mocht het al niet erger maken dan het al was.

Het was maar hopen of de Pokémon een idee had, al durfde hij zelfs niet meer aan te kijken uit schaamte. Het was een stom idee geweest. Er was altijd wel wat beters, al bleek dat niet gelijk uit de Pokémon die weer met haar ogen gesloten de kamer rondliep. Ze was rusteloos… dat dacht hij, maar ze bleef verassend kalm terwijl haar Trainer en vrienden in gevaar waren. Misschien… Ja, misschien moest hij haar voorbeeld volgen want hij wist zeker dat de Swinub van hem liever geen gestreste Joey terug wilde zien. Hij forceerde dan ook een glimlach op zijn gelaat. Op dat moment besloot de Pokémon plotseling naar een andere kamer te lopen en verward volgde hij haar. “Wat ben je van plan?” vroeg hij direct al, want de kamer waar ze in stonden was duidelijk de keuken. Althans, de illusie wilde hen dat wijs maken. Echt of niet, het zag er niet afwijkend uit, buiten de tafel die in het midden stond en waar al wat bestek klaar lag. “Hadden ze verwacht dat we gingen mee eten?” kramde hij verrast uit en keek vervolgens de Pokémon weer aan, “Voel je iets?” Hetgeen wat ook vreemd was, waren de ramen die open stonden en uitzicht gaven op een tuin. Het was niet warm genoeg om de ramen open te gooien maar de tuin had ook iets merkwaardigs. Of zag hij er teveel in? “Kijk jij bij de tafel? Ik ga naar het raam toe,” Nerveus als hij was bleef hij wel dichtbij de Pokemon voor het geval de vos weer toe zou slaan. Het lukte hem wel de raam te bereiken. Bam! De deur van de kamer knalde dicht en op tijd was hij naar achteren gestapt toen de ramen dichtklapten. “W-Wa…”

what on earth the others are here for I don't know