Oskar was absoluut niet vies van feestjes. Zelfs als hij zich er heel net voor moest kleden vond hij dat geen probleem – wel, op het feit na dat hij vrij weinig echt nette kleding in zijn bezit had. Hij voelde zich dan ook lichtelijk underdressed in zijn groene pak, al zag het er qua vorm niet veel anders uit dan dat van de andere aanwezige mannen. Het grootste verschil was dat zwart nou eenmaal veel chiquer oogde. Om nog maar niet te beginnen over het zielige grasgroene strikje wat hij om zijn nek droeg. Hij had zelf geen tie en al helemaal geen zwarte, dus wat dat betreft miste hij de dresscode volledig. Het was Peridot’s idee geweest om het lintje van haar nek aan haar trainer te geven en omdat hij zo snel niks anders kon regelen was hij maar akkoord gegaan. Het was beter dan helemaal niks, toch?

Eigenlijk had hij de Furret met zich mee willen nemen, maar zo te zien waren deze mensen heel fancy en dat betekende waarschijnlijk dat ze neer zouden kijken op de haren die ze op kleding achterliet. Hij voelde zich nu al ongemakkelijk toen hij een lichtbruine haar op zijn schouder vond, welke hij zo snel mogelijk van zijn kleding verwijderde en op de grond liet vallen, hopend dat niemand het was opgevallen.

Wat hem was opgevallen, was het lage aantal leeftijdsgenoten. Hij was verbaasd toen hij een paar jongere gezichten verder vooraan zag staan en voelde zich direct geneigd om er op af te lopen. Voor hem zou dat geen probleem zijn, maar misschien waren de anderen wel van die hele serieuze harken die het niet waardeerden als hun gesprek zomaar werd onderbroken door een willekeurige vreemdeling. Wat hem dan toch verder naar voren in de rij dwong, was dat hij zijn kaartje op de een of andere manier uit zijn hand liet glijden en het voorwerp voor plot purposes een heel stuk naar voren werd geblazen, alsof er een sterke wind de hangar in waaide. Hij voelde zich ontzettend onbeschoft toen hij langs de mensen achter het kaartje aan rende en zich tussen hen in drong om zijn entreebewijs te redden. Misschien was het zo erg niet als hij het kwijtraakte, want dan hoefde hij zich niet meer ongemakkelijk te voelen bij deze fancy mensen. Toch was hij best wel trots dat hij de vraag had kunnen beantwoorden waarmee hij het gewonnen had. Hij moest van vijf regio’s een top coördinator noemen. Dat was zijn vakgebied en dus was het geen probleem geweest voor hem, terwijl de steller van de vraag vast iets anders van zo’n gespierde jongeman had verwacht.

Met een verontschuldiging naar de mensen om hem heen bukte hij en pakte hij het voorwerp op van de grond, om vervolgens een persoon tegen hem aan te voelen duwen. Hij wist een val te voorkomen door zijn lege hand op de grond te leggen. Zo snel mogelijk kwam hij overeind en keek hij met een verontschuldigende blik naar de jongen die hem geraakt had – wat tot zijn verbazing een van de mogelijke leeftijdsgenoten van eerder was. “Mijn excuses! Mijn kaartje was gevallen…” Zijn lege hand ging al direct naar de achterkant van zijn nek toe: een trekje wat aangaf dat hij zich schaamde. Waarschijnlijk was het beter als hij weer naar zijn oude plek in de rij terug ging…

Tot zijn verbazing werd Oskar positief begroet na zijn gestuntel. Hij wist niet goed hoe hij op de woorden van de roodharige moest reageren. Ze had hem enorm verrast met haar compliment en die vraag maakte het er niet beter op. Het was vriendelijk bedoeld, natuurlijk, maar zijn gedachten gingen meteen naar het feit dat zij flink boven hem uit stak en dat hun kleding daarom beide totaal niet zou passen. “Ik kan je wel de winkel wijzen waar ik het gekocht heb?” stelde hij voor. Of het aanbod nou serieus was of niet, hij was sowieso niet van plan om dit pak op te geven. Hij had er een contest in gedaan dus het was speciaal voor hem.

Alsof er totaal geen botsing had plaatsgevonden stelden beide vreemdelingen zich voor. Oskar was er nog steeds van overdonderd, al wist hij wel een reactie over zijn lippen te krijgen. “Oskar!” De context was hopelijk genoeg indicatie voor de anderen om te begrijpen dat dit zijn naam was. Anders had hij zich nu weer voor schut gezet – wat misschien nog niet zo erg was, aangezien de twee zijn eerdere fout ook over het hoofd schenen te zien. Misschien was het zo erg nog niet om hier te blijven. Behalve dat er een hoop andere mensen waren die hier eerder waren geweest en daarom meer recht hadden om eerder naar binnen te gaan. “Euh, ik kan beter mijn oude plek in de rij terug vinden, of achter aansluiten. Ik wil niet voordringen namelijk.” Hij mocht dan meestal enthousiast zijn, maar onbeleefd was hij zeker niet.

Jane en Jean-Pierre hadden compleet de verkeerde reden in gedachten voor het terugkeren naar de achterkant van de rij. Oskar werd enorm in verlegenheid gebracht en wist niet goed hoe hij er op moest reageren. Eerlijk zijn, natuurlijk, maar dat ging gepaard met een lichte blos en een hoop gestuntel. “N-nee! Zij is veel te knap voor mij!” Nu leek het haast alsof de andere twee een vriendin voor hem uit probeerden te kiezen en hij zijn oordeel moest geven. Dat was al helemaal niet de wending die hij in dit gesprek verwacht had. “Er wacht niemand op me, ik ben hier alleen,” gaf hij toe. “Ik wil gewoon niet voordringen.” Dat had hij net ook gezegd, maar schijnbaar had dat verkeerde associaties opgewekt. “Sorry voor het lastigvallen,” voegde hij er nog wat vluchtig aan toe, voor hij begon met weg schuifelen van het tweetal. Binnen tien seconden kreeg hij het voor elkaar om op de jurk van een dame in hun nabijheid te stappen, wie zich met een woedende blik omdraaide. Oeps.

Oskar dacht dat hij op het punt stond om op zijn plaats te worden gezet en werd verrast toen het Jane was die als eerste sprak. Hij keek haar aan met enorme, dankbare puppy ogen. Dat hij zelf de dame beter ook kon aanspreken drong pas tot hem door toen zij een sceptische “Is dat zo?” liet klinken. Hij keek haar aan en knikte met zo’n snelheid dat hij er bijna duizelig van werd. “Er staan hier zo veel mensen en uw jurk is zo lang en heel mooi… Ik lette niet op, het spijt me!” rolde hij over zijn tong. Tot nu toe wist hij niet of hij blij moest zijn dat hij op de uitnodiging in was gegaan of niet. Het geluk zat hem duidelijk niet mee.

Of toch wel. De dame accepteerde zijn excuses en trok vervolgens haar jurk wat omhoog, zodat hij minder over de grond sleepte en niemand er meer op kon gaan staan. “Bedankt voor de waarschuwing,” zei ze, waarna ze zich weer omdraaide en Oskar stomverbaasd liet staan. Dat was beter gegaan dan verwacht.

Jane sloeg de spijker op zijn kop: dat had inderdaad een stuk erger kunnen gaan. Als Oskar niet Oskar was geweest, had hij zich misschien zorgen gemaakt om de andere mogelijke uitkomsten van de situatie die net plaats had gevonden, maar omdat hij gewoon zichzelf was kon hij zich er niet al te druk om maken. Deel van de reden daarvoor was dat de rij plotseling een stuk sneller in beweging kwam en het er op leek dat het niet lang zou duren voor ze een plekje moesten gaan uitzoeken in de ruimte. Oskar volgde zijn twee nieuwe vrienden in de hoop dat ze bij elkaar zouden kunnen zitten. Hij was niet bepaald de meest zelfstandige persoon, en de anderen hadden aangegeven dat hij bij hen mocht blijven, dus zag hij niet in waarom hij niet aan hen zou blijven plakken.

Tot het moment dat de kaartjes werden gecontroleerd en het schijnbaar uitmaakte welke ingang je pakte op basis van wat daar op stond. Een hulpeloze blik verscheen in Oskars ogen toen hij door had dat op zijn minst Jean-Pierre al de andere kant op werd gewezen. Hij wilde ook weten wat er met Jane zou gebeuren na de controle, maar helaas werd de rij vlug door geduwd en kreeg hij het resultaat van haar controle niet meer te zien. Plotseling was hij weer alleen. Was het het waard om naar de anderen op zoek te gaan? Met een diepe zucht besloot hij dat hij op zijn minst een poging kon wagen. Het was immers toch niet zo dat ze in verschillende zalen terechtkwamen, of wel?