[T-WHEEL] No Pressure

De kaartjes van de mannen werden voor die van haar gecontroleerd, waardoor het Jane opviel dat ze ieder een andere richting op gestuurd werden. Huh. Ze fronste. Dat had ze bij de voorgaande mensen niet zien gebeuren. Was dat omdat dit de eerste keer was, of omdat ze, zoals wel vaker als ze gezelschap had, niet bepaald aandachtig op de omgeving lette? Voordat de roodharige kon besluiten in welke van de twee mogelijkheden ze geloofde, was het haar beurt om haar kaartje af te geven. Ze diepte het chic uitziende stukje papier op uit haar broekzak en gaf het af. Waarom ze niet zelf een ingang mocht kiezen, begreep ze niet goed. Uiteindelijk kwam iedereen op hetzelfde concert terecht, right? Jane kon het dan ook niet laten om haar gedachten hardop te uiten. "Uh, is er een reden waarom we een ingang aangewezen krijgen?" In haar ogen was het een zeer redelijke vraag, en toch keek de controleur haar met opgetrokken neus en irritatie in haar blik aan. Een antwoord werd niet gegeven. Jane's frons werd dieper. Ze snapte hier niets van. De vrouw leek besloten te hebben dat haar vraag negeren de beste optie was, en bestudeerde nu het kaartje enkele tellen aandachtig. Haar hand wees vervolgens resoluut de ingang aan waar Jean-Pierre ook in verdwenen was. Jane opende haar mond al om te protesteren, maar de persoon achter haar dwong haar in de aangewezen richting door tegen haar aan te stappen. Dat, en ze wilde nu eindelijk wel eens zien wat voor concert haar te wachten stond. Met een zucht propte ze haar handen in haar zakken en begon te lopen.

Zodra ze verder weg van de controleur, en dichter in de buurt van Jean-Pierre kwam, klaarde haar humeur alweer op. De gang waar ze naartoe liepen, liep omhoog naar een achter van dak tot vloer rijkende, karmijnrode gordijnen verborgen iets. Steeds meer vragen borrelden in Jane op, en de drang naar antwoorden maakte dat ze – zodra ze bij wat van haar eerdere, tweekoppige gezelschap overgebleven was – aankwam, er met alleen een "Let's go!" flink de pas in zette. Dat ze Oskar ook graag nog terug wilde vinden, was tijdelijk uit haar gedachten.

Gedesoriënteerd keek Kiki om zich heen. Haar pokéball krampachtig vasthoudend, deed ze haar best om de voeten van mensen te ontwijken terwijl ze erachter probeerde te komen waar ze was, en waarom Jane daar niet met haar was. Ze had een bonk gevoeld voordat haar capsule opengeklapt, en zij gematerialiseerd was. Een dame die op dat moment iemand de weg wees, had haar met opgetrokken wenkbrauwen aangekeken. Onder haar aandacht was Kiki in paniek geraakt, waarop ze het eerste had gedaan was in haar opkwam: zo snel mogelijk haar langzaam wegrollende pokéball pakken en de priemende vinger van de vrouw volgen.

Nu trippelde ze tussen panty's met hakken en gesteven broekspijpen met lakschoenen door, zoekend naar Jane. Tegen de tijd dat ze zich in een vreemde plastic tunnel bevond, had ze nog steeds geen glimp van de roodharige opgevangen. Kiki begon in paniek te raken. In haar eentje wist ze niet wat te doen, ze had hulp nodig. Haar blik flitste door de omgeving, zoekend naar iets – wat dan ook – dat een uitkomst zou kunnen bieden. Niets. Haar gezoek werd onrustiger. Niets. Oh nee. Zonder er echt over na te denken, graaide de jonge Darumaka naar iets van houvast. Haar kleine vuist was nu gevuld met een groene stof. Haar grote, bijna met tranen gevulde ogen gingen naar de drager van het kledingstuk. Help?