Baseline

We are all here on earth to help others

Haastig een bericht sturend naar een zekere ‘dief’ stapte hij op tijd de bus uit. Deze situatie was heel bizar voor hem. Hij was letterlijk maar één tel afgeleid en Deuce was verdwenen met een nummer op een stuk papier op de stoep. Echt, die hartaanval dat hij de zwijn voorgoed kwijt zou zijn deed het hem. Al scheen de ‘dief’ een aardigere figuur te zijn, wel ietswat vreemd. Al was hij als Digimon-liefhebber niet veel beter. Maar even focussen, hij moest naar de ingang van het station. Zich een weg banend door de drukte en het volgen van de fel belichtte borden belandde hij al bij de ingang. Oké, hij was aangekomen! Het was weliswaar een mirakel, zeker omdat zijn bus naar Lumiose vertraging had van vijf minuten. En hij had moeten sprinten naar de bus richting Coumarine. In Johto en Kanto was dat net wat beter geregeld maar daar woonde flink wat minder mensen dan hier. In Unova meende het echter nóg erger te zijn. Nu moest hij dus op zoek naar de ‘dief’maar hoe zag hij er dan uit? Zijn blik gleed langs de talloze gezichten maar geen van hen gaf hem aandacht f bezat een Swinub. Zijn ogen glinsterden van vreugde. Dat betekende dus dat hij tijd had om ‘boodschappen’ te doen! Vol goede moed wurmde hij zichzelf tussen de mensenmassa naar een winkel en keerde terug met een tas vol Oran Berry’s. Als die dief hem niet kon vinden, dan Deuce wel. Die hield ervan. Met de tas vast wachtte hij maar geduldig op de dief. Wat een dag, toch maar hea, misschien kon hij even blijven om de stad te verkennen?

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Niets gebeurde er voor vijf minuten. Werd hij nou toch opgelicht of had hij de verkeerde bus genomen? Zijn hartslag nam gestaag toe toen hij haastig om zich heen keek maar vooralsnog een bord met de juiste naam zag staan in blokletters; Coumarine City. Als hij in de juiste stad was, stond hij dan misschien bij de verkeerde ingang? Oh het ging allemaal weer soepel. Uhm, oké, als hij richting de treinen keek zag hij echter dat er écht maar één gedeelde ingang was. Nerveus begon hij tegen de grond te tikken, bijtend op zijn onderlip. Juiste locatie en bij de juiste ingang maar geen ‘dief’ of zijn Swinub te bekennen in de mensenmassa. Dan maar plan B en dat was… Hij stak zijn tas met bessen omhoog en nerveus schudde hij deze, "Deuce!" Oké, hij schaamde zich officieel rot om klakkeloos met een tas rond te zwaaien. Fijn, iedereen keek naar hem alsof hij een zwerver was of niet goed in zijn hoofd was. Dit hielp hem niet echt. Hij liet de tas weer zakken en zuchtte vermoeid. Zichzelf voor paal gezet en geen reactie. Misschien was dit allemaal een ‘prank’. Fijn.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Waarom kon niemand maar zijn ogen van hem af houden? Op iedere manier vond hij het maar niets; hij wilde liever onzichtbaar door het leven gaan. Een ‘nobody’ als het moest om maar geen ‘held’ te zijn. Of iemand met een geweldig talent. Al stond hij nu bekend als de ‘Deuce’ schreeuwende, tassen-zwaaiende knul. Fijn was dat weer maar hij wilde simpelweg zijn Swinub weer terug krijgen. En het leek erop dat zijn strategie niet had gewerkt. Het geluid van een muziekstuk heerste ook sterk boven zijn stem en bijna kwam hij gek genoeg op de naam van het stuk. Nee, hij weigerde het zich te herinneren. Muziekstukken, daar had hij een haat-en liefde relatie mee. Alhoewel… de straatmuzikant het niet al te vals speelde. En er geen ‘huh’ in voor kwam. Wacht, waarom een ‘huh’? Aan de andere zijde hoorde hij abrupt een stem boven de rest en na het opmerken van twee bruine schimmen, sloeg zijn hart een slag over. Dat was… “Deuce! Hier! Ik ben het, Joey!” Tegen beter weten in rende hij de mensenmassa in, echt naar de twee bruine schimmen, zwaaiend met zijn tas. Al vloog de tas al uit zijn handen door het geduw van een reiziger en kwam de inhoud aan Oran Berry’s als een douche over een blonde jongeman heen. Oeps…. Hij verklootte weer eens wat, dat as zeker niet de eerste keer.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Het regende bessen over de ander die zich duidelijk tegen de ‘bessenbui’ probeerde te beschermen. Hij was weer dom bezig geweest en had zich nou tweemaal in vijf minuten de grond in gewerkt met schaamte. Stom, stom, stom! Beschaamd raapte hij direct de bessen op die nou eerst gewassen moesten worden. Wie weet wat voor een bacteriën er op de ingang van een druk station zaten. Dat liet hij Deuce nooit van zijn leven eten! Pas na al trillend de bessen verborgen te hebben, keek hij pas op. Recht in de blauwe ogen van een jongeman. “H-Het spijt me hiervoor!” Hij leek misschien niet woest door de ongelukkige actie maar vooralsnog excuseerde hij zich. Niemand zou dit fijn hebben gevonden! “Gaat het?” vroeg hij er dan ook snel erachteraan, zijn hand rustend op de schouder van de ander. Oké, misschien moest hij kalmeren. De ander toonde echt geen woede of een andere slechte emotie tot dusver.

Joey zuchtte opgelucht en keek weer op, enkel om twee bruine Pokémon op te merken. Een Piloswine en.. “Deuce!” De Swinub knorde vrolijk en sprong enthousiast van de rug af, recht in zijn armen, zijn snuit wroetend in het gezicht van hem. Het kietelde behoorlijk, hahaha! “Je bent veilig, gelukkig!” Dat wist hij eigenlijk al. Gekalmeerd sloeg hij zijn armen om het zwijntje die vervolgens zijn kop keerde tot de Piloswine en jongeman. Dan klopte het toch, dit was dat figuur die hij aan de lijn had. “Echt waar, zulke grappen uithalen lijkt mij niet verstandig… Al had Deuce het naar zijn zin,” Het tweede deel sprak hij wel ietwat zachter uit. Daar ging het ook wel om.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Een reactie verwachtte hij wel maar een woordgrap…? Stomverbaasd staarde hij de ander aan. Fruitig, als in, dat er bessen over hem heen waren gevallen en dus ’fruit’ waren? Het was niet de beste grap maar het deed hem wel glimlachen. Dat was ten minste al vele malen beter dan een woest persoon die hem eigenlijk had willen helpen. Over ‘fris’ gesproken... Zijn blik gleed onwillekeurig naar de Oran Berry’s in zijn plastic tas. Ja, die waren niet meer fris te noemen. Als hij zo de tijd had zou hij ze eerst moeten schoonmaken, voordat Deuce ervan kon genieten. Jammer aan de ene kant maar de Swinub was zijn verantwoordelijkheid. Dan zou hij ook hem prima voedsel aan moeten leveren!
Enfin, lag Deuce wel in zijn armen en was het goed gekomen in zijn ogen. Het zwijn zat weer veilig in de armen van zijn Trainer. En tevens ook in een redelijk humeur voor zover hij dat uit het tevreden geknor kon halen. Niets beters dan dat. Al was hij niet de beste in het bedanken van anderen. Daar had je eenmaal oefening in nodig. Al was dat laatst met zijn eerste vriend in Kalos ook zo gewest. Hij had ontzettend veel voor hem gedaan en hij…? Helemaal niets. Kon hij anders echt niets doen voor de ander en zijn Piloswine? De Oran Berry’s behoorde tot dat idee maar dat ging niet bepaald door. De ander veraste hem echter door te vermelden dat de Swinub braaf was geweest. “E-Echt waar?!” Opgelucht haalde hij adem, waarop de Swinub licht gekwetst zijn wangen opblies en hij hem verzoenend aaide, “Goed om te horen,” Nadat zijn Swinub weer tevreden naar de Piloswine staarde, richtte Joey zich eer op de jongeman. “Uhm, tja… Hoe kan je eigenlijk bedanken? Wil je schone Oran Berry’s voor je Piloswine of.. geld, of.. Noem maar wat,” Zolang het maar niet iets absurds was, dacht hij er in stilte achter.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Als er iets was, wat hij compleet vergeten was, dan was het wel het straatmuzikant. Al zijn beschaamde acties en hereniging deed het hem volledig vergeten. Hij had ook van de ander verwacht dat hij iets te eten wilde, geld of een ander bedankje. Huh? Nee, hij had het echt goed gehoord en met zijn eigen ogen gezien. De jongeman had plotseling een wel heel kort lontje en bijna piepte Deuce verrast toen hij luid afsnauwde. W-Waar kwam dat nou vandaan? Oke, hij had al gemerkt tijdens de HC dat hij en de ander niet exact op hetzelfde golflengte zaten maar… dit? Als hij gewild had dat hij de straatmuzikant deed stoppen, dan had hij het anders kunnen laten weten? Van de schrik staarde Joey sprakeloos naar de ander en de straatmuzikant. Enkele verwarde gezichten keken naar hen om maar de jongeman had zijn zin gekregen. Het valse kattengejank van de straatmuzikant kam tot een halt. Het was in de paar tellen dat hij er bewust van werd totaal off-trail gegaan. Te druk voor het stuk wat hij bespeelde. Echter was hij niet het type persoon luid dat te laten weten.

Enkele seconden gingen voorbij, voordat hij ongemakkelijk glimlachte. “Dat lijkt mij nu al helemaal niet meer nodig… Al ben ik het met je eens,” zei hij oprecht op, “Althans, met dat hij het slecht speelde, als jij je daaraan ergerde,” De Swinub snoof in de tussentijd intensief aan de tas en met een zwakke grinnik, tikte hij tegen zijn snuit ter teken dat hij er nog niet van mocht vreten. “Was er trouwens nog waar ik je echt bij kon helpen? Ik had namelijk wel Oran Berry’s, maar echt schoon zijn ze niet meer,”  

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Duidelijk, de ander was… uniek. Al was hij zelf ook niet de meest normale knul.  Hij was een bijna uitgestorven soort: een Digimon fan. Hij zag er vele jaren jonger uit en hij verafschuwde helden. Dat was dan enkel wat hij zo snel kon verzinnen. De jongeman was dan weer prikkelbaar en een plager, enigszins. Trouwens, dat was niet het enige. Ook iets van een muzikant zat in hem maar daar kon hij zijn vinger nog niet geheel op leggen.

De ander stelde voor dat hij liever de weg zou willen weten richting de theater in de stad. Direct fronste Joey uit pure verbazing dat hij dat aan hém vroeg, dan dat hij dat liever wilde. Hij was hier nooit eerder geweest, dus had hij geen flauw benul. Het kon overal wel zijn. Hij had verwacht dat de ander het wel zou weten als hij de strand al kon vinden. “Ik heb eigenlijk geen idee maar-“ Zijn woorden werden onderbroken door een groep leeftijdsgenoten, geheel in uniform en zware koffers achter hen sleurend. Joey’s ogen vernauwde voor een tel toen ze hen passeerde. Muzikanten. Een bittere nasmaak door zijn vader zat nog in mijn mond maar… dit was het antwoord! “We zouden hen kunnen volgen?” stelde hij luchtig voor, waarna Deuce zich uit zijn armen wurmde en plaatsnam op zijn hoofd. Heh, hij wist duidelijk ook dat ze weer op stap gingen. “Wel héél convenient maar we mogen dan niet klagen. Waarom zou je eigenlijk het theater willen bezoeken? Of is het weer het seizoen van de Soire Symphony competitie?” Daar had zijn vader als kind gespeeld en de hoofdprijs weten te innen. En daar was zijn carrière eigenlijk begonnen.

what on earth the others are here for I don't know

We are all here on earth to help others

Een groep muzikanten mogen stalken om bij een theater te komen. Niet de beste plan maar als je de weg niet wist mocht je niet kieskeurig wezen. En als de ander het best vond, dan ging dat plan gewoon door. De instemmende reactie betekende ook dat hij gelijk. Dat vervloekte competitie was daadwerkelijk gaande. Oh boy, hij voelde spontaan zijn hartslag toenemen, alsof zijn vader daar plotseling zou verschijnen. Al was hij als het goed was uit zijn leven. Hopelijk. De vieze nasmaak van zijn jeugd negerend, knikte hij ietwat twijfelend op de ander zijn opmerking. Last ticket kaartjes halen. Kijk, daar kon hij mee leven, maar zelf de competitie bijwonen? Zover liet hij het niet komen.

Met knus Deuce weer op zijn hoofd moest hij zwak grinniken toen de Piloswine van de ander tegen zijn been aan porde. Klaarblijkelijk wilde die ook op zijn hoofd zitten… Al zou dat letterlijk zijn kop kosten. Maar wacht, waar waren de muzikanten gebleven? O, daar! Bijna uit het zicht, en direct liep Joey hen achterna, niet te snel daarentegen. “Ik denk dat we wel mogen lopen, ehm… “ Vragend tikte hij met een vinger tegen zijn wang, “… Wat is eigenlijk je naam? De mijne is Joey,” Wauw, ze had vrij veel gesproken en nu pas kwamen ze achter elkaars naam. Ach, eerst dacht dat hij een dief was, dus.. tja. “En mooi exemplaar van een Piloswine heb je trouwens, komt hij uit Johto?”

what on earth the others are here for I don't know