Sometimes we struggle

"Had ik nu maar een Pokemon met Heal Pulse.." Hoorde hij Jean-Pierre zeggen. Alle pokémon met geneeskrachtige aanvallen zouden handig zijn op het moment. Ze konden de Shroomish natuurlijk niet zo achterlaten. Kota zuchtte voor hij alle drie zijn pokémon terug in hun pokéball stopte. Zij hoefde niet ook slachtoffer te zijn van de hele vervelende mood die er hing op het moment. "Een een zuster Joy reddingsgroep hier naartoe brengen zal misschien ook niet kunnen. Het enige andere dat ik bedenken kan is de hulp van een Ranger, maar hoe krijg je die? Of heb jij een beter idee?" Met een lichtelijk verbaasde blik keek hij richting de blonde jongen voor hij zijn Holocaster tevoorschijn haalde. "Het Ranger idee is wel slim, ik ga een oproep plaatsen bij het hele Ranger gebeuren." Zei Kota terwijl hij al druk bezig was met typen op het ding. Het kwam toch goed uit dat iemand hem een tijdje geleden had uitgelegd hoe het werkte. Zodra hij klaar was keek hij weer op. "Nu is het alleen nog de wacht houden over de pokémon tot er een Ranger komt."

Ze had een opdracht geaccepteerd in Hoenn, had een kaartje gekocht om de boot op te komen en genoot nu van het uitzicht dat ze had om er te komen. De reis erheen was prachtig geweest, Hoenn was altijd al een van de gebieden geweest waar ze graag heen zou willen om 't te onderzoeken. Tevens had ze het geluk dat er ook een Ranger basis was en ze dus niets van haar werk zou missen. Rustig keek ze om zich heen, terwijl ze de weg naar de Meteor Falls probeerde te vinden, aan haar zijde liep haar Glaceon die met haar mee zocht om de weg te vinden. Ondertussen las ze de opdracht die ze had gekregen. Er waren twee mensen die een groep pokémon had verslagen en ze nu weer wilde helpen, omdat ze man die ze geholpen hadden toch niet zo behulpzaam bleek te zijn. Claudia zuchtte eventjes, ze moest dus een pokémon zien te vinden die een helende aanval kon gebruiken. Het liefst had ze Deandre ingezet, maar die was nog niet vergenoeg gevorderd om zijn healing aanval te kunnen leren. Maar als haar informatie klopte, moesten er wel Clefairy's in het gebied rondlopen, dus ze zou maar moeten kijken of ze die te pakken kon krijgen.
Inmiddels had ze wel de ingang van de Meteor Falls gevonden en wandelde naar binnen toe. Ze had Sneaux de opdracht gegeven om op zoek te gaan naar de twee opdrachtgevers en al snel zag ze de twee mannen in 't zicht komen. "Goedemiddag, ik neem aan dat jullie de opdrachtgevers zijn? Claudia Leblanc, Graduate Ranger," stelde ze zichzelf rustig voor, terwijl haar blauwe ogen de twee eventjes bekeek en daarna de omgeving rond keek.

"Ik vraag me af hoe lang dat zou gaan duren." Vroeg Jean-Pierre waarop Kota zijn schouders ophaalde. De Ranger kennende was het meestal vrij snel. Inmiddels kwam de Charizard weer aangevlogen en landde naast zijn trainer. "Is alles goed gegaan?" Vroeg Jean-Pierre aan zijn pokémon die als antwoord haar schouders ophaalde. "Het is belangrijk om beleefd te blijven Mimi." Corrigeerde de blonde jongen zijn pokémon. Het zag er wel grappig uit om een type als Jean-Pierre een pokémon als een Charizard te zien corrigeren. Vrij kort daarna kreeg hij een berichtje dat zijn Quest aan een Ranger was toegewezen.

Een witharige vrouw met een Glaceon aan haar zijde kwam hun kant opgelopen. Dat moest de Ranger zijn die hun kwam helpen. "Goedemiddag, ik neem aan dat jullie de opdrachtgevers zijn? Claudia Leblanc, Graduate Ranger," stelde de witharige vrouw zich voor zodra ze bij het tweetal aangekomen was. Ze leek een vrij serieuze Ranger te zijn die niet eerst even gezellig wilde praten. Jean-Pierre knikte enkel op de vraag of ze de opdrachtgevers waren en leek niet helemaal op zijn gemak te zijn. "Aangenaam, ik ben Kota Daiki. Ik neem aan dat je de onze opdracht al door hebt gekregen en weet wat je te doen staat?" Vroeg Kota op een serieuze toon. Hij wist maar al te goed hoe hij moest omgaan met zakelijke types. Dat had hij jaren lang gedaan, hij was er mee opgegroeid.

De blonde jongen hielt zich stil, hij leek zo te zien niet zo blij te zijn met haar nuchtere karakter. Het was daarom de zwartharige jongen die antwoord gaf op haar vraag en vroeg of ze wist wat haar te doen was. Rustig knikte ze naar de heren. "Ik ben op de hoogte van de opdracht," zei ze op een rustige toon. "Ik zou graag willen dat jullie bij de pokémon zouden blijven, dan kan ik opzoek gaan naar een die kan helpen met het genezen van deze kleintjes," zei ze rustig. Ze wilde niet al te arrogant of bazig over komen, maar op dit soort momenten ging dat nogal lastig. "Als het goed is moeten hier Clefairies in de buurt zitten, die de Shroomish kunnen oplappen," legde ze rustig uit. Ze knikte eventjes naar beide heren. "Ik ben zo terug," zei ze, terwijl ze zich omdraaide en verder de Meteor Falls in wandelde.

"Ik ben op de hoogte van de opdracht," reageerde de witharige Ranger. Dat was dan al een uitleg minder. "Ik zou graag willen dat jullie bij de pokémon zouden blijven, dan kan ik opzoek gaan naar een die kan helpen met het genezen van deze kleintjes," zei ze vervolgens. Kota knikte bevestigend, zo moeilijk kon dat niet zijn toch? "Als het goed is moeten hier Clefairies in de buurt zitten, die de Shroomish kunnen oplappen," vertelde Claudia. Van de Clefairie had hij eerder ook al gehoord en ze waren daar inderdaad goed in. Als de witharige er een paar zou kunnen gaan halen was het opgelost. "Ik ben zo terug," zei de Ranger voor ze verder de grot in liep. Dan was het nu een kwestie van wachten. "Nou. Dat zal dan niet zo moeilijk zijn" zei Jean-Pierre tegen hem zodra de Ranger uit beeld verdwenen was. Zijn Charizard probeerde het zo goed mogelijk te verbergen dat ze om de woorden van haar trainer moest lachen. "Het lijkt erop dat Mimi heel graag wilt helpen. Toch?" Ai, dat viel niet helemaal goed bij de grote pokémon. Toch luisterde ze naar haar trainer en wandelde ze richting de pokémon om daar de wacht te houden. Kota liet zich in een kleermakerszit zakken en zuchtte een keer. "Hopelijk vind ze die Clefairies snel."

Claudia liet het tweetal rustig achter. Ze had geen zin om er meer woorden aan vuil te maken. Natuurlijk wist ze ook wel dat het een slechte opmerking was om ze de wacht te laten houden bij een stel uitgetelde pokémon, maar om eerlijk te zijn vertrouwde ze eerder de rest van de Meteor Falls niet. Ze nam geen enkel risico nu Team Rocket ook in Hoenn zat en ze niet wist of ze hun territorium alleen in Mossdeep City behielden. Hen kennende zouden ze die maar al te graag willen uitbreiden. Ze zuchtte zachtjes en liet verder de grotten door. Hoe zou ze in hemelsnaam een Clefairy moeten vinden hier? Ze keek even naar Sneaux die opvallend genoeg al in een bepaalde richting aan het wandelen was. "Zit daar iets, Sneaux?" vroeg ze rustig en de Glaceon draaide haar kop even naar haar toe. Ze knikte en liep daarna een gang door.
Terwijl ze door de grot heen liep, kwam ze uit bij iets wat leek op een klein meertje. Licht reflecteerde door een gat in het plafond en inmiddels was het laat genoeg op de dag dat er een begin van het maanlicht doorheen kwam. Om het meer heen danste enkele roze pokémon. On every night of a full moon, groups of this Pokémon come out to play. When dawn arrives, the tired Clefairy return to their quiet mountain retreats and go to sleep nestled up against each other. sprak de pokédex die Claudia ondertussen gepakt had. Dit waren de Clefairy's die ze nodig had. Eens zien of ze er een kon pakken. Rustig liep ze in de richting van de groep pokémon en zakte door haar knieën. Terwijl ze op haar hurken zat, haalde ze een besje te voorschijn en probeerde een van de Clefairy's te lokken. Een van de roze pokémons keek op en verliet de groep die bij het meer stonden. Ze waggelde in de richting van de Claudia, die haar het besje gaf. "Zeg hey, zou je me willen helpen met een paar gewonden pokémon?" vroeg ze rustig aan de pokémon, die zat te knabbelen aan het besje. De Clefairy keek haar eventjes aan en hief d'r kopje schuin, voordat ze terug rende naar de grond Clefairy's. Zo te zien was ze iets aan het bespreken? Claudia wist het niet geheel zeker, misschien moest ze haar kennis over pokémon communicatie eens gaan bijschaven. Uiteindelijk kwam de Clefairy terug naar haar en ging voor d'r staan. Ze pakte haar Stylus en liet 't aan de pokémon zien. "Mag ik?" vroeg ze rustig en de Clefairy knikte. Rustig liet ze de tol eruit komen en draaide de cirkel om de Clefairy heen. Op het moment dat deze sloot kwam Claudia weer overeind en keek eventjes naar de andere roze pokémon. "Denk je dat zij ook willen helpen?" vroeg ze aan haar net gevangen pokémon. Deze knikte en danste vrolijk in 't rond. "Goed dan," zei ze met een glimlach. "Sneaux, wijs de weg." De Glaceon knikte en liep terug de tunnel in.
Niet veel later zag ze de twee jongens weer voor haar in het zicht komen, terwijl ze uit het donker van de schaduwen kwam gestapt met een kleine groep Clefairy's, een groepje of vijf hooguit. Ze liep naar de jongens toe, knikte rustig en liep door naar de Shroomish. Ze hurkte neer bij haar gevangen pokémon en zei: "Dit zijn de pokémon waarover ik je vertelde. Zouden jullie ze kunnen helpen?" De Clefairy draaide zich om naar de groep en legde uit wat er aan de hand was. Ze knikte tegelijk en vormde een kring rond de bewusteloze pokémon. Claudia zetten een stap achter uit, terwijl ze hun handjes vast pakte en een zachte melodie lieten horen. Boven de pokémon verscheen een volle maan, die een of ander glinsterend poeder naar beneden liet dwarrelen. Een Moonlight aanval, zo wist Claudia gelukkig nog net wel. Dat zou wel genoeg moeten zijn om de pokémon te kunnen genezen. Hopelijk. Ze glimlachte en ging terug bij de jongens staan, terwijl de pokémon hun werk aan het doen waren.