Sometimes we struggle

Door de hoge snelheid die de pokémon aan hield kwam het licht van de uitgang al snel in zicht. Normaal gesproken zwom de Gyarados een heel stuk langzamer dan dat hij nu deed. Waarschijnlijk was het omdat hij zich niet op zijn gemak voelde en de blonde jongen zo snel mogelijk weer van zijn rug af wilde zetten. Kota kon het zijn pokémon niet kwalijk nemen gezien Zero nou eenmaal zo in elkaar zat. Een stuk voor het einde begon Zero zijn slag te verzachten zodat ze rustig tot stilstand kwamen. "Danku voor het meereizen met de Zero--express, wij hopen dat u heeft genoten van uw rit." Sprak Kota met een stem die duidelijk spotte met de stemmen die altijd klonken in treinen, trams metro's et cetera.

De blonde jongen achter hem lachte even om zijn grapje. "Dat heb ik zeker! Ik ga meteen een review schrijven." Reageerde hij grappend terug zodra hij uitgelachen was. Kota glimlachte daarop terug. Echt lachen om een grap had hij nooit gekund. Dat zat simpelweg niet in hem, het nam echter niet weg dat hij wel dingen grappig kon vinden. "Dankjewel Zero!" Kwam er vrolijk van Jean-Pierre waarop Zero wat aarzelend omkeek en een voor een het tweetal van zijn rug op de kant zette. Zodra ze beide stevig met hun voeten op de grond stonden dook de blauwe pokémon onder. "Het is wel handig om zo snel bij de uitgang te kunnen zijn maar Zero is en blijft een apart geval," mompelde Kota. Het was niet echt tegen Jean-Pierre bedoeld, tegen niemand eigenlijk.

Vanuit zijn ooghoek zag Kota hoe de jongen knikte op wat hij had gemompeld. Dat een trainer zoiets zei over zijn pokémon was een ding maar dat iemand die voor de pokémon eigenlijk nog een vreemde was er mee instemde vond hij toch lichtelijk apart. "Hoorde jij dat ook?" Zei Jean-Pierre plotseling. Kota draaide zich om richting de blonde jongen en keek hem met een vragende blik aan. Hij had geen flauw benul wat de ander had bedoeld tot hij zelfs ook wat hoorde ritselen in een van de bomen die vlak buiten de grot stonden. "Nu wel." Zei hij terwijl hij met een strakke blik richting de bomen keek.

Het lichte geritsel in de boom ging na een paar seconde staren over in wat heviger geschud. Er klonk wat gekraak waarna er een persoon plat op zijn gezicht de boom uit gevallen kwam. "U-uh.." Kwam er van Jean-Pierre die het duidelijk ook niet aan had zien komen. Van Kota's gezicht vielen meerdere vagen af te lezen. Wat? Hoe? Waarom? Lichtelijk schudde hij zijn hoofd voor hij op de man af liep. Het persoon lag plat met zijn gezicht op de grond. Voorzichtig schudde hij aan de schouder van de man. 'Nog vijf minuutjes.' Kwam er mompelend van het persoon op de grond. Hij sliep? De zwartharige jongen wenkte Jean-Pierre om te komen. Zodra de blonde jongen bij hun stond keek Kota hem met een vragende blik aan. Wat moesten ze hier nou weer mee?

Jean-Pierre leek ook niet te weten wat hij met de hele situatie aan moest. De blonde jongen haalde simpelweg zijn schouders op. Kota liet zijn blik weer richting de man op de grond glijden die nog niet van plan leek te zijn om wakker te gaan woorden. Zouden ze hem hier gewoon op de grond kunnen laten liggen? Dat was nou ook niet helemaal goed om te doen. Maar wat moesten ze dan. Zodra er nog meer geritsel boven hun hoofd klonk ging de zwartharige jongen met zijn rug tegen de boom staan. "Als er nog een naar beneden komt vallen ga ik rennen." Zei hij terwijl hij omhoog keek. Door het dikke bladerdek was er niets te zien dus kon hij ook niet voorspellen of er iemand zou vallen en of het een pokémon of nog een mens was.

jean-Pierre had zijn voorbeeld gevolgd en was zelf ook tegen de boomstam aan gaan staan. Daar stonden ze in ieder geval relatief veilig voor vallende mensen of pokémon. Vlak nadat Kota wat had gezegd kwam er nog iets uit de boom naar beneden vallen. Het was een pokémon, een Zigzagoon om precies te zijn. Het zag er naar uit dat de pokémon ook sliep. Reden zat om uit te gaan zoeken wat het nou precies was. "Wel heb je.." kwam er verbaast van de blonde jongen. Kota strekte zich uit en kon na een klein sprongetje met twee handen een van de onderste takken vastpakken. Lang zijn had zo nog zijn voordelen. Zonder extreem veel moeite te doen trok de zwartharige jongen zich op aan de tak tot hij zijn onderarmen er op kon leggen. Door een keer of wat op en neer te zwaaien kreeg hij bij de eerste grote zwaai een van zijn benen om de tak geslagen. Op die manier zat hij in een kwestie van seconde bovenop de tak. "Kom je ook of blijf je beneden?"

"Wat hoop je daar te vinden?" Kwam er van Jean-Pierre die nog onderaan de boom stond. Het leek er niet op dat de blonde jongen hem zou gaan vergezellen onderweg naar de boomtop. Kota haalde enkel zijn schouders op. Er was natuurlijk ook een kans dat hij helemaal niets zou vinden maar het logischte was dat hij de oorzaak van de slapende man en pokémon zou vinden. "Geen idee, een pokémon, meer mensen?" Stelde hij voor voordat hij verder de boom in klom. Een paar takken verder was er nog niets te zien. Zuchtend klom de zwartharige jongen naar beneden tot er iets bovenop zijn rug viel toen hij op de laagste tak stond. Dat zorgde er voor dat hij de boom uit werd geduwd en vol op zijn gezicht de grond raakte. Een geluk aan die manier van vallen was dat hij niets brak of kneusde, hij had hooguit een blauwe plek zo groot als zijn buik. "Kun je het er af halen?" Vroeg Kota met een lichtelijk pijnlijke toon in zijn stem gezien hetgene dat op hem was gevallen behoorlijk zwaar was en zelf niet opzij leek te gaan.