Sometimes we struggle

Vanuit zijn ooghoeken zag de zwartharige Jean-Pierre een paar keer richting zijn rug rijken met zijn handen. De blonde jongen pakte het gene dat op zijn rug zat er echter niet af. "Ehm, ja." Kota fronste lichtelijk op de woorden van de ander. Waarom haalde hij het er nou niet gewoon even af dan was het probleem opgelost en konden ze weer verder. Na een korte verzwaring van het gewicht verdween het van de ene op de andere seconde. Wel viel Jean-Pierre nu bovenop zijn rug. De lucht werd uit de longen van de jongen geperst. "Dit is niet beter." Zei Kota op een lichtelijk geïrriteerde toon gezien het gewicht op zijn rug nu enkel verdubbeld was.

Vanuit zijn ooghoek kon hij zien hoe de Shroomish zijn tong naar het tweetal uitstak en duidelijk blij was met zijn gelukte grap voor hij weg rende. "Wacht maar tot ik je te pakken krijg!" Kwam er van het persoon dat boven op hem lag voor die overeind krabbelde en achter de pokémon aan begon te rennen. Nu rende de blonde jongen en de pokémon rondjes om hem heen. Wat was dit nou weer? Een stel kleine kinderen? Na een aantal rondjes werd Kota het zat en stak zijn been uit waardoor de Shroomish er tegen aan rende en op zijn rug viel door de klap. Kota zuchtte diep terwijl hij zijn hoofd schudde.

De blonde jongen leek ergens teleurgesteld over dat hij niet verder kon met het achternazitten van de Shroomish. Kota kon op dat moment ook niet anders dan grinniken om de zwaaiende armen van Jean-Pierre. Als hij was gevallen had hij zijn lach zeker niet meer in kunnen houden. Daarom was hij ook blij dat de blonde jongen nog op zijn benen stond. Het zou niet bepaald beleeft zijn om de ander uit te gaan lachen. Jean-Pierre zorgde er voor dat de Grass pokémon weer op twee poten kwam te staan. "Wat gaan we er mee doen? Hij moet zich minstens tegenover de anderen verontschuldigen."

De blonde jongen draaide zich om naar de man en pokémon die op de grond lag te slapen. "Dat lukt pas als zij weer wakker zijn denk ik." Dat was op zich wel logisch maar het slapende tweetal konden ze natuurlijk ook gewoon wakker maken. Inmiddels had Jean-Pierre de pokémon in zijn handen en reikte hem naar Kota uit. "Hij zou zich wel al eens aan jou kunnen verontschuldigen." Zei de blonde jongen waarna de Grass pokémon zijn kop meteen weg draaide van Kota. "Het lijkt me beter om eerst hun wakker te maken en vragen wat ze überhaupt in die boom aan het doen waren." Opperde Kota gezien hij toch geen verontschuldiging van de pokémon verwachtte. Zo ver hij had gezien zat de Shroomish niet zo in elkaar.

"Maar hoe kunnen we dat netjes doen? Denk je dat ze niet boos worden?" Vroeg Jean-Pierre hem. De blonde jongen had inmiddels met zijn armen gekruist de Shroomish vast. Die zou niet zo makkelijk meer weg kunnen maar leek het ook weer niet erg te vinden dat hij als knuffel werd gebruikt. "Komt wel goed," zei de zwartharige jongen rustig voor hij op het tweetal af begon te lopen. Het was een veilige keuze om eerst de man wakker te maken, wie wist hoe de pokémon zou reageren. Kota hurkte naast de man en schudde een beetje met zijn schouder. "Hallo? Wakker worden." De man reageerde door te mompelen dat hij nog vijf minuutjes wilde. Na nog een paar keer schudden leek het toch bij de man door te dringen en kwam hij wat moeizaam overeind.

De man kwam langzaam maar zeker bij en keek de twee jongens nog wat slaperig aan. Kota schrok lichtelijk toen de man ineens zijn hand op zijn hoed legde en richting de pokémon in Jean-Pierre armen. "Kijk uit! Die is gevaarlijk!" Riep de man waarna hij zijn pokémon pakte en zich op zijn kont naar achteren schoof. Wat moeilijk keek Kota richting de man en zijn nog slapende pokémon. "Kunt u ons uitleggen wat er aan de hand is?" Vroeg Jean-Pierre de man na een paar secondes. "Ik was gewoon aan het wandelen met Zipp toen dat ding mijn lieve Zipp aanviel. Ik ging hem achterna en toen viel het mij ook aan. Ik vluchtte de boom in en toen gebruikte het een of andere aanval. Het volgende moment werd ik hier op de grond wakker met veel pijn." Kreunde de man met een lichte irritatie in zijn stem. "Ik geloof dat hij eerder wilde spelen dan dat hij u echt aanviel." Zei Kota rustig waarop de man meteen zijn mond weer open trok om zijn weerwoord te geven.

"Denk ik ook wel." Stemde Jean-Pierre het met hem in. De man begon weer te praten, het leek er niet op dat hij zomaar met hun zou gaan instemmen. "Ohja, en wat zeg je over die daar dan?" Zei de man terwijl hij naar iets dat zich achter het tweetal bevond. Zodra de zwartharige zijn hoofd draaide moest hij toch even slikken. Een gigantische groep Shroomish keek hun niet al te vrolijk aan. "Ehm," zei de blonde jongen voor hij de pokémon in zijn armen op de grond zette. De pokémon rende vrijwel meteen richting de groep soortgenoten. Jean-Pierre had het inmiddels op een lopen gezet. Dat maakte het voor hem niet bepaald makkelijker gezien de man niet overeind leek te kunnen komen. Er waren nu drie opties. De man overeind helpen en helpen lopen met het gigantisch grote risico dat de groep pokémon hun inhaalde. De man achterlaten en voor zijn eigen hachje kiezen. Of het opnemen tegen de groep Shroomish. Het laatste leek hem de beste optie, het water immers maar Shroomish en geen Brelooms. Hij gooide de drie pokéballs van zijn pokémon de lucht in. "Zero gebruik Twister en gooi zo veel mogelijk Shroomish de lucht in. Apollo gebruik je Flame Charge om ze uit te schakelen. Aruna gebruik Ember om de andere twee te ondersteunen maar houd je afstand." Beviel hij zijn pokémon die meteen in actie kwamen. De pokémon wogen maar een kilo of vijf dus waren redelijk makkelijk de lucht in geworpen door de tornado. Flame Charge was nog een nieuwe aanval voor Apollo maar was wel de snelste manier van aanvallen. Aruna was nog jong en niet zo sterk, ze kon wel helpen maar moest zich buiten het gevecht stationeren zodat ze geen gevaar liep. "Hey Jean-Pierre als je me hoort zou ik graag wat hulp willen!" Riep Kota zo hard mogelijk.

Kota was opgelucht dat de blonde jongen terug kwam toen hij hem riep. Alle hulp was op het moment wel handig. De pokémon waren alles behalve sterker maar wel in de meerderheid. De zwartharige had geen flauw idee wat voor pokémon hij van Jean-Pierre moest verwachten. Alles zou handig zijn. "Mimi! Doe Flamethrower op de groep Shroomish!" Flamethrower, dat betekende een vuur type en dat was zeker handig. Het verbaasde Kota wel dat de pokémon die de aanval uitvoerde een Charizard was. Dat was juist een van de pokémon die hij niet bij de jongen had verwacht. "Apollo zorg dat je niet geraakt word," waarschuwde Kota zijn pokémon die rakelloos langs de aanval van Mimi af ging. Het duurde niet heel lang tot de groep Shroomish tot een hoopje rokende, uitgeschakelde pokémon. Opgelucht liet Kota een zucht klinken. "Dat had ik niet zien aankomen..."