Gebaseerd op een waargebeurd verhaal ganzenopdracht

"Helios!" De pokéball vloog door de lucht alsof het een blaadje was, steeds hoger en verder weg. De wind trok Imogen bijna omver, maar ze probeerde nog achter de pokéball aan te rennen. "Helios!" riep ze, maar roepen had weinig zin. Een windstoot beukte tegen haar aan en tilde haar zelfs een stukje op. Ze struikelde toen ze neerkwam. Bang dat de wind haar straks nog de heuvel af zou werpen, kroop ze naar een van de door meteorieten geslagen kuilen in de grond en maakte zich daarin zo klein mogelijk, om nog een beetje beschutting te vinden. Ze zou pas kunnen gaan zoeken als deze storm overgewaaid was.

Ze had overnacht in Rustboro City en was die ochtend vol goede moed op pad gegaan, met Helios zoals gewoonlijk in haar armen. Het woei hard toen ze vertrok, maar dat kon ze wel hebben, dacht ze. Ze vond stormwind vaak wel leuk, als je ertegen kon leunen zonder te vallen. Dat kon ze tegenwoordig niet vaak meer, vroeger was ze er klein genoeg voor geweest, maar niet veel windvlagen konden een uitgegroeid meisje van 1,80 m nog dragen, ook al was ze niet erg zwaar.
Met vrolijke passen liep ze richting Meteor Falls. Onderweg werd ze wat opgehouden door ophogingen waar je niet makkelijk op kwam, maar ze liet zich niet tegenhouden en klom steeds omhoog, waarbij ze Helios steeds even terug liet keren omdat klimmen met een Sunkern in je armen niet erg handig was.
Op deze hoogte woei het nog harder. Er groeiden geen bomen en niets hield de wind tegen, die ook nog eens steeds harder begon te waaien. Imogen overwoog nog even om beschutting te zoeken in de grot die zich in deze heuvel bevond. Het scheen een mooie grot te zijn, met een waterval erin, maar ze had het nooit zo op grotten gehad. Te donker voor haar. Dus hadden ze buiten nog een tijdje getraind, maar de storm was steeds erger geworden. Zelfs als ze vol tegen de wind leunde, werd ze bijna omver geduwd. Helios vond de wind ook niet fijn, dus Imogen liet hem terugkeren. Ze besloot terug naar Rustboro te gaan, maar voor ze erg ver was gekomen, had een windvlaag Helios' pokéball uit haar hand gerukt en meegevoerd alsof het niets woog.


Het duurde een eeuwigheid, maar uiteindelijk ging de wind liggen. Imogen kwam overeind. Haar haar leek wel een paars vogelnest en haar kleren waren gekreukeld en stoffig, maar dat was niet waar ze zich het meest druk om maakte. De pokéball, ze had hem losgelaten. Ze had hem niet stevig genoeg vastgehad en de wind had hem gestolen. Waar was Helios nu? De arme Sunkern zat nu ergens helemaal alleen in zijn pokéball! Een klein, rood-wit ding, dat wel overal naartoe gewaaid kon zijn, dat ergens in de takken van een boom kon hangen, of in een scheur in de grond kon zijn gevallen, of in een struik, of in een riviertje. Imogen sloeg haar hand voor haar mond, terwijl haar blik wazig werd van de tranen. Oh Arceus, waarom had ze hem niet steviger vastgehouden? Hoe moest ze hem ooit terugvinden?

De pokéball was niet in een boom terechtgekomen, en ook niet in een een scheur, of struik, of riviertje. Hij was een eind weggewaaid, maar had het Meteor Falls gebied niet verlaten. Hij lag in een ondiepe kuil, net zo een als waarin Imogen beschutting had gezocht. Toen de wind ging liggen, klapte hij open en in een witte flits verscheen Helios. Waar was hij? Waar was Imogen? Hij had haar horen roepen vanuit zijn pokéball, maar daarna had hij alleen nog maar het huilen van wind gehoord, en even later een doffe klap toen zijn pokéball in het stof landde. Een lichte paniek welde in hem op. Hoe moest hij hier vandaan komen zonder Imogen om hem te dragen? Hij kon niet lopen! Hij kon niet overleven in een gebied als dit, er waren niet eens planten om hem heen die dauw konden verzamelen waar hij van kon leven! Eheu, hij zou hier sterven, alleen in de wildernis! "Jij bent geen wilde pokémon, wel?" klonk plotseling een stem achter hem, en hij deed een Growth van schrik. Een pokémon zweefde langs hem, stil als een spook, en bleef voor zijn neus in de lucht hangen, hem aanstarend met smalle, rode ogen. Helios huiverde. "Wel?" herhaalde de wilde pokémon. Helios schudde haast onmerkbaar zijn hoofd, nogal van zijn stuk gebracht door die starende ogen. Die pokémon zag eruit als de zon, maar Helios kreeg er koude rillingen van. De zon keek traag heen en weer. "Ik zie geen trainer", merkte het op. Helios schudde opnieuw zijn hoofd. De zon schudde ook het hoofd. "Dat is toch niet goed", zei het en het leek even na te denken. Tenminste, de gezichtuitdrukking veranderde niet, maar het bewoog niet meer en was even helemaal stil. "Daar moeten we toch iets aan doen", zei het uiteindelijk en zonder een reactie af te wachten ging het naast hem zweven en wipte hem met een van de stekels, of wat het ook waren, omhoog, zodat hij erop stond. "Dit lijkt me geen goed idee", protesteerde Helios. "Nee, nee, dit lijkt me helemaal geen goed idee." De zon negeerde hem en zweefde omhoog. "Hoe weet je überhaupt welke kant we op moeten?!" riep Helios. Hij overwoog zich te laten vallen en keek naar beneden, waarbij hij tot zijn schrik zag dat ze een flink eind boven de grond zweefden, alsof die zon al had bedacht wat hij van plan was. Nou kon een Sunkern best een stukje vallen zonder veel schade op te lopen, maar tien meter ging toch wel wat ver. "Zet me op de grond en wel nu!" riep hij naar de zon, maar die was Oost-Indisch doof en zweefde onverstoord door, in absolute stilte. "Kun je niet tenminste wat lager vliegen?" probeerde Helios, maar een reactie bleef uit. Mooi was dat. Nu was hij dus aangewezen op een zwijgzame zon met enge ogen die hem Arceus wist waar naartoe ging brengen.

Helios was niet de enige die een enge, starende blik te verduren kreeg. Imogen was nog niet lang aan het zoeken, of ze kreeg het gevoel dat iemand naar haar keek. Nerveus keek ze om zich heen. "Helios?" probeerde ze, maar er kwam geen antwoord. Ze speurde de rotswanden nog even af, maar kon geen levend wezen ontdekken. Waarschijnlijk verbeeldde ze het zich maar. Ze draaide zich met een ruk om toen ze steentjes hoorde vallen ergens achter haar. Dat verbeeldde ze zich zeker niet. Ze bleef staan en keek rond. Ergens wilde ze wel 'wie is daar' vragen, maar ze vond het zo'n vreselijke clichézin dat ze haar mond maar hield. Daar, beweging! Iets wat eerst gewoon een stuk van de rotswand had geleken, bewoog zich nu in haar richting. Het had de vorm van een maansikkel en toen het zijn ogen opende, zag ze dat ze rood waren en vreemd indringend. Ze huiverde. Wat was dit ding? Het was duidelijk een pokémon, dus misschien kon haar pokédex haar meer vertellen. "Lunatone, de meteorietpokémon", vertelde het apparaatje haar met geruststellende computerstem, waarna het kort vertelde over maanfasen en theorieën dat het een buitenaards wezen zou zijn. Welke maanfase was het nu? Het idee dat het volle maan zou zijn en deze pokémon dus op het toppunt van zijn krachten stond haar ergens niet echt aan. Hopelijk was het nieuwe maan, of hooguit halve maan, dat kon nog niet zo erg zijn.
Intussen kwam de pokémon steeds dichterbij, en ondanks dat hij geen aanstalten maakte om aan te vallen, kreeg Imogen erg de aandrang om weg te rennen. Het waren die ogen, die rode, emotieloze blik. Het leek alsof die pokémon recht haar ziel in keek en zag dat ze bang was. Tegelijkertijd kwam er wat hoop in Imogen op. Die pokémon moest dit gebied wel kennen. Misschien had hij Helios wel gezien! "Uhm, heb je misschien daarnet in die storm een pokéball door de lucht zien vliegen? Een rood-witte bal? Of heb je ergens een geel-bruine bloembol gezien met groene blaadjes op zijn hoofd?" De Lunatone maakte geen geluid, maar begon weg te zweven. Imogen wist niet eens zeker of het de bedoeling was dat ze zou volgen - de maanpokémon keek niet eens naar haar om - maar hij bewoog zich wel in de richting die de pokéball op was gewaaid en ze had ook geen betere ideeën. Het was achter de maan aan lopen of in haar eentje rond stommelen in de hoop Helios te vinden. Dan leek die eerste mogelijkheid toch iets meer kans op succes te bieden. Terwijl ze probeerde de gedachte dat dit een zinloze onderneming was en dat die Lunatone maar een willekeurige kant op ging probeerde te onderdrukken, zette ze zich in beweging. Ik zal hem vinden, herhaalde ze in zichzelf, ik zal hem vinden, ik zal hem vinden.

Hoe langer ze liep, hoe wanhopiger ze zich begon te voelen. Had het enige zin wat ze nu aan het doen was? Ze liep maar achter een willekeurige wilde pokémon aan, die op zijn beurt totaal geen aandacht aan haar schonk, zonder te weten waar het naar op weg was en of zijn route ook maar iets te maken had met Helios. Voor hetzelfde geldt volgde ze het naar de grot waar het woonde, of naar een riviertje waar het graag uit dronk, of zweefde hij zomaar wat rond, zonder richting of doel. Hoe groot was de kans dat hij haar naar Helios zou brengen, zoals ze in eerste instantie had gehoopt? Toch bleef ze achter de Lunatone aanlopen, proberend niet te veel na te denken, want wat kon ze anders doen? Hoewel ze er steeds minder van begon te verwachten, bleef het kleine sprankje hoop haar toch koppig op deze koers houden. Daarnaast werd ze ook door angst gedreven. Als ze stopte de Lunatone te volgen, stond dat gelijk aan opgeven, want ze wist zeker dat ze die kleine pokéball nooit zelf zou vinden.

Toen de Lunatone echter door de opening van een grot naar binnen zweefde, bleef ze abrupt staan. Nee, nee, daar ging ze niet naar binnen. Ze kon niet zien wat er in de grot was, aangezien het er stikdonker was. De maanpokémon bleef echter bewegen en werd steeds slechter zichtbaar, tot de duisternis hem opslokte. Imogen werd verteerd door twijfel. Ze haatte het donker, ze was er doodsbang in. Maar die Lunatone was haar enige hoop. Ze kon hem nu niet kwijtraken! Ze haalde diep adem en rende toen snel achter haar stille gids aan naar binnen.

Daar bleek het minder donker te zijn dan verwacht, toen haar ogen eenmaal aan de schaduwen waren gewend. Ze kon in ieder geval zien waar ze liep, en ze zag nu ook de Lunatone weer, een eindje voor haar. Toch huiverde ze, want overal waren donkere hoekjes, spleten en gaten, waar zich van alles en nog wat in schuil kon houden. Ze hoorde het gepiep van Zubat, en gefladder ergens hoog boven haar hoofd. Ze liep met haastige passen door, proberend zich in te houden en niet voortdurend achterom te kijken. Ze schrok zich het apelazerus toen ze plotseling een harde uitroep hoorde. Met haar hand op haar wild kloppende hard draaide ze zich om, waar ze tegen het licht van de ingang een silhouet afgetekend zag. Ze kwam iets tot rust toen ze doorhad dat het om een meisje ging en niet om een of ander schaduwmonster, maar haar handen trilden nog na en haar hart klopte nog altijd twee keer zo snel als normaal. Het meisje vroeg of het haar pokémon was en Imogen keek om om te zien waar de Lunatone was. Voor de tweede keer schrok ze zich wezenloos: de Lunatone die net nog een eind weg was geweest, bleek nu vlak achter haar te zweven, in doodse stilte, met rode, starende ogen die opgloeiden in het duister van de grot. Imogen sprong van de pokémon weg en het duurde even voor ze in staat was het meisje een antwoord te geven. "Nee, nee, hij is niet van mij... Ik..." Ze slikte. "Ik ben op zoek naar mijn pokémon. Een Sunkern. Zijn... zijn pokéball is weggewaaid in... in de storm van net. Ik... ben al een hele tijd op zoek. Heb jij... heb jij hem misschien gezien?" Door het hardop uit te spreken, sprongen de tranen in haar ogen. Oh Arceus, Helios... Arme Helios... Arme zij... Als ze hem niet vond... Als ze hem niet vond kon ze haar vader nooit onder ogen komen... Niemand, eigenlijk. Ze had hem losgelaten... Ze had hem losgelaten... Oh Arceus...

Het meisje bood haar een zakdoekje aan, wat Imogen zeer meedenkend vond. Ze had er een hekel aan om in het openbaar haar neus te snuiten: het was absoluut niet elegant, het maakte lawaai, het was vies... Maar goed, in het openbaar een halfuur iedere twee seconden snuffen was ook niet echt het toonbeeld van elegantie, dus snoot ze haar neus en stond daarna een beetje verloren met het zakdoekje in haar hand, niet goed wetend wat ze er nu mee moest doen. Stonden hier nergens prullenbakjes?

Het meisje bleek hem ook niet gezien te hebben en het sprankje hoop dat in Imogen was opgelaaid, werd onmiddellijk weer gedoofd. Vervolgens kwam het meisje met een of ander verhaal waar Imogen geen touw aan vast kon knopen, maar wat haar een beetje deed denken aan de tientallen, zo niet honderden tegeltjeswijsheden die haar moeder in de loop der tijd had verzameld. 'Stress is de brandstof voor activiteit', zouden ze die ook ergens hebben?

Ze wist niet of het vreemde gedrag van het meisje was bedoeld om haar aan het lachen te maken of dat het simpele idioterie was, maar het bereikte wel zijn doel. Niet dat Imogen meteen begon te schateren, zo leuk was het nou ook weer niet, maar het leidde haar in ieder geval af en bracht toch ook wel een zwak glimlachje op haar gezicht. Bij haar gefluisterde vragen trok Imogen verbaasd haar wenkbrauwen op. Eten? Ging het daarom? Was dit een of andere zwerver ofzo? Wel bijzonder goed gekleed voor een zwerver... Ze had een nogal opvallende kledingstijl, maar Imogen vond het er eigenlijk best mooi uitzien. "Eh, ik heb nog wel een lunchpakketje", zei ze, nu pas merkend dat haar eigen maag ook wel erg leeg was. Ze vond het meisje maar raar, maar als ze haar op enige manier kon helpen Helios te vinden, mocht ze al het eten hebben dat ze wilde. Imogen pakte haar broodtrommel uit haar tas en deed hem open. Binnenin lagen de drie boterhammetjes die ze die ochtend zo netjes besmeerd had met St Moret, chocoladepasta en geitenkaas, respectievelijk. Ze stak de broodtrommel uit naar het meisje om aan te geven dat ze er een mocht pakken. "En over de Lunatone... Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat ook niet precies weet. Ik vroeg hem of hij Helios of zijn pokéball had gezien en toen zweefde hij gewoon weg. Ik eh... ben maar gewoon achter hem aan gelopen." Het klonk nog idioter dan daarnet, nu ze het hardop uitsprak. Wauw, heel vandaag klonk belachelijk als je het hardop zei. Als een of andere idiote avonturenroman. Maar verhalen liepen meestal goed af, toch? Als het echt zo ging als in een verhaal, zouden ze op een gegeven moment op onwaarschijnlijke wijze weer herenigd worden en dan was alles weer goed.

De Lunatone staarde met een roerloze blik terug naar de Mienfoo, zonder enige emotie te verraden. De vechtpokémon vroeg of de Lunatone wist waar de Sunkern was, of dat het gewoon zomaar wat rondzweefde. Deze keek even zwijgend naar de Mienfoo. "Ik weet niet waar de plant is, maar ik heb een vermoeden waar hij op zal duiken", zei de maanpokémon uiteindelijk, met een stem die klonk alsof hij uit het diepst van een grot kwam. De Lunatone verlegde zijn blik op de ingang van de grot. Ze zou komen, zoals altijd.

Terwijl Imogen een beetje verloren met dat zakdoekje in haar hand stond, begon het andere meisje in haar tas te rommelen. Het duurde even, maar toen haalde ze een doosje tevoorschijn, dat van dichterbij gezien een broodtrommel bleek te zijn. Ze bood het trommeltje aan als container voor de zakdoek, maar Imogen aarzelde. "Vind je dat niet vies, een zakdoek in je broodtrommel?" vroeg ze. Er zat nu dan wel geen brood in, maar toch. Zelf zou ze het toch niet echt waarderen als iemand een vieze zakdoek in haar broodtrommel stopte. Zelfs als ze hem afwaste zou het voor altijd een broodtrommel zijn waar een vieze zakdoek in had gezeten. Na een korte aarzeling vouwde ze hem netjes op met de schone kant naar buiten en legde hem toch maar in het doosje. Ze wilde er ook geen uur lang mee in haar handen staan.

Het meisje bedankte haar hartelijk voor de boterham en koos daarna die met geitenkaas uit. Inwendig slaakte Imogen een zucht van opluchting: ze had zelf namelijk erg veel trek in chocopasta. Ze pakte die boterham dan ook voor zichzelf, en stopte de trommel met de derde boterham terug in haar tas. Het andere meisje deelde de boterham met haar pokémon, van wie Imogen eigenlijk nu pas de aanwezigheid opmerkte. Ze kende de pokémon niet, maar ze zag eruit als een vechttype. Onopvallend scande ze het wezen met haar pokédex, die haar mededeelde dat het een Mienfoo was, een pokémon die schijnbaar vooral heel snel was en nogal scherpe nagels had. De Mienfoo had de boterham aangenomen en leek even te twijfelen over de eetbaarheid ervan, maar gaf uiteindelijk toch met een knikje aan dat ze het wel lekker vond. Goed zo, dacht Imogen, geitenkaas ís ook lekker. Ze keek onder het eten naar het meisje en vroeg zich af hoe oud ze was. Het was moeilijk te zien, zo in het halfduister van de grot. Ze was een stuk kleiner dan Imogen, maar lengte zei niet alles.
Ze kon niet zeggen dat ze de volgende woorden van het meisje echt op prijs stelde en ze snoof geërgerd. Nee, zij wist ook wel dat het waarschijnlijk compleet nutteloos was om achter de Lunatone aan te lopen, maar had zij soms een beter idee? Naar het bleek: ja, ze had wel degelijk een beter idee. Schijnbaar kon de Mienfoo naast snel slaan ook nogal goed ruiken, wat nu erg van pas zou kunnen komen. Nu alleen nog iets vinden wat naar Helios rook. Wat rook er nou naar hem? Hij was een bloembol, hij droeg geen kleren. Hij had geen nek om een sjaal omheen te dragen. Bovendien was het in dit seizoen veel te heet voor sjaals. Maar wacht! "Ik draag hem altijd op mijn arm, dus misschien ruikt mijn mouw naar hem?" probeerde Imogen.

De Lunatone richtte zijn blik zwijgend weer op de Mienfoo. Meer antwoord dan dat gaf de maanpokémon niet op de vraag. Het reageerde ook niet toen de Mienfoo een stuk mensenvoeder naar hem uitstak. In zoiets was het niet geïnteresseerd. Zijn blik verplaatste zich scherp toen het beweging opmerkte. Was ze er al? Maar nee, het was niet de pokémon waar het op wachtte, het was enkel een Seviper. Het besteedde er geen aandacht aan en richtte zijn blik onverstoord weer op de ingang van de grot, terwijl de Mienfoo in haar eentje tot de aanval over ging.

Imogen slaakte een kreet van schrik toen een enorme slangachtige pokémon vervaarlijk sissend tevoorschijn kwam. Zijn tanden blikkerden in het licht dat de grot in scheen terwijl hij op de Mienfoo van het meisje af dook. Een gevecht begon, kort maar heftig. De Mienfoo leek iets bedacht te hebben en trapte even later tegen het plafond, waarvan daardoor een deel instortte. Imogen sprong achteruit, al vond dit alles meerdere meters van haar vandaan plaats. Nerveus keek ze omhoog om te zien of de stalactieten daar soms ook begonnen te schudden, maar ze kon ze niet meer zien. Het was namelijk plotseling erg donker geworden in de grot. Idioot! wilde ze naar de Mienfoo roepen, maar het andere meisje was haar voor en verklaarde op een iets rustigere manier dat de situatie hier niet veel beter van was geworden. Imogen rende naar de pas ontstane muur die hen van het licht scheidde en probeerde wat van de stenen weg te schuiven, maar ze sprong gauw achteruit toen ze bijna een steenlawine veroorzaakte. "Los het op", zei ze verwijtend tegen de Mienfoo. "Als je het plafond stuk kon slaan, kun je hier vast ook wel een gat in slaan."
Nerveus keek ze om zich heen, maar ze zag geen hand voor ogen. Zaten er nog meer Seviper in de schaduwen te wachten?

De ander hield vol dat ze het geen probleem vond, een keertje wassen en het was voor haar weer schoon. Nou, Imogen had het niet in haar eigen broodtrommel willen stoppen, maar als het haar niet uitmaakte... Het zakdoekje werd zorgvuldig opgeborgen in de broodtrommel, die weer in de tas van het meisje verdween.

Imogen at genietend van haar boterham met chocopasta. Ze at voorzichtig, want ze wilde niet van die vieze bruine chocoladevlekken op haar gezicht krijgen. Toen ze boterham op was, veegde ze met de rug van haar hand de laatste broodkruimels van haar mondhoeken. Ze keek nog even naar de Mienfoo. De pokédex had haar ook verteld dat Mienfoo voorkwam in Kalos en Unova. Zou het meisje uit een van die regio's komen? Het was lastig te zeggen, er was met de huidige globalisering zo veel contact tussen de verschillende regio's. Mensen en pokémon reisden alle kanten op, ze kon wel overal vandaan komen.

Het meisje leek niet heel enthousiast over de mogelijkheden die Imogens mouw zou bieden, maar zei dat het in ieder geval iets was, dus hopelijk zou het werken. Voordat ze echter de kans kregen om het uit te proberen, was die Seviper tevoorschijn gekomen en terwijl het meisje trachtte Imogen gerust te stellen, liet haar Mienfoo te ingang van de grot instorten, wat Imogens gemoedsrust niet echt veel goed deed. Het meisje kwam op voor haar pokémon, maar Imogen was niet van plan haar hiermee te feliciteren. "Ja, ze heeft ons gered van die Seviper, en daarbij onze enige uitweg afgesloten, waardoor we nu opgesloten zitten in en donkere grot met misschien nog wel meer van die beesten", zei ze kwaad. Ze kon het niet helpen, ze had nooit erg vele zelfbeheersing gehad. Ze moest maar hopen dat het andere meisje begreep dat er vooral paniek achter die woede zat, en niet zozeer echt verwijt aan Tophs adres. Imogen zelf zou later wel weer tot bedaren komen, als ze zich weer in het licht bevond. Op dit moment was ze niet echt in staat tot rust en kalmte. Ze had een hekel aan het donker. Ze ging ook nooit 's avonds nog de straat op. Ze was al onmiddellijk gedesoriënteerd in het pikkedonker en durfde zich na haar eerste poging de steenmuur weg te krijgen niet meer te bewegen tot haar ogen zo aan het donker waren gewend, dat ze in ieder geval vaag het meisje, de Miefoo en de Lunatone kon onderscheiden. Toen liep ze voorzichtig achteruit tot ze de stevige muur van de grot voelde. Zo, nu kon ze in ieder geval niet van achteren beslopen worden door zo'n slang. Haar ogen speurden de schaduwen af. Zag ze daar beweging? Hoorde ze nou iets, daar? Nee, het was vast de echo van de stenen die Toph op de grond gooide. Zij en haar trainer waren namelijk aan het werk gegaan om de opening weer open te krijgen. Imogen slaakte een zucht van opluchting toen de eerste stenen kapotgeslagen werden door Tophs klappen en er weer wat licht de grot in kwam, maar de schaduwen bleven donker en Imogens hart klopte in haar keel. Ze wilde wel roepen dat ze sneller moesten werken, maar ze had zelf ook wel door dat dat soort opmerkingen compleet nutteloos waren en waarschijnlijk ook niet in goede aarde zouden vallen. De Lunatone keek zwijgend naar hun werk, zelf duidelijk niet van plan om mee te helpen. Imogen wilde wel helpen, maar nu de brokstukken in het rond vlogen, leek dat haar niet heel veilig. Het duurde een tijd, maar op een gegeven moment voerde Toph een laatste trap uit, waarmee ze de ingang vrij maakte en het daglicht weer vrijelijk naar binnen stroomde. Imogen kon wel huilen van opluchting en in een paar stappen stond ze buiten. Ze wilde geen seconde langer op die plek blijven. Zelfs buiten stond ze nog wat te trillen op haar benen. Pas nu keek ze het meisje weer aan, met een enigszins beverig glimlachje. "Ja, ja... bedankt. Sorry dat ik boos werk, oké? Ik kan duisternis niet zo goed hebben", zei ze. Ze haalde diep adem. "Goed, kunnen we nu dat verder met zoeken?" vroeg ze.

De Lunatone zweefde naar de ingang van de grot, waar het nog net in de schaduw stil bleef hangen. "Zoeken is niet nodig. Ze zullen vanzelf hierheen komen", zei het emotieloos. Het kende haar, het wist ook dat ze de Sunkern of de pokéball waar de Sunkern in zat bij zich zou hebben en het wist dat zij hier uiteindelijk langs zou komen op haar zoektocht. Als deze mensen en de vechtpokémon echter door zouden gaan met zoeken, zou het wel volgen. Het zou de zaken misschien wat sneller laten verlopen. Het wierp een blik op de hemel, waar de zon hoog stond. Niet ideaal, het had liever gehad dat het nacht was geweest, maar daar was niets aan te doen.

Imogen had geluk dat haar boosheid het andere meisje niet al te veel leek te ergeren. Ze leek te begrijpen dat het enkel door Imogens angst kwam en in plaats van boos te worden, probeerde ze haar gerust te stellen. Imogen glimlachte zwakjes. Het was goed bedoeld, maar het hielp niet echt. Bovendien had ze een hekel aan het geluid van knakkende knokkels en er ging een huivering van afschuw door haar heen bij het geluid.

Haar verontschuldiging toen ze eenmaal de grot uit waren, werd meteen aangenomen, al leek het andere meisje niet helemaal te snappen waar Imogens angst voor het donker vandaan kwam. Imogen schudde haar hoofd. "Ik vertrouw liever op mijn zicht. Ik kan misschien horen dát er iets is, maar ik heb niet zo'n perfect gehoor dat ik kan horen wáár het precies is, jij wel? Wat dat betreft is angst voor het donker nog rationeler dan veel andere fobieën. Er zijn zo veel mensen bang voor clowns, terwijl de clini clowns in het ziekenhuis er toch meestal niet op uit zijn om mensen te vermoorden", antwoordde Imogen. "Heb jij nooit dat soort dingen?" Iedereen had toch wel een of andere irrationele angst? Zoals ze al zei, haar angst voor de duisternis was zelfs nog best logisch. Het was niet alsof ze een of ander supersonisch gehoor had waarmee ze ieder geluid exact kon lokaliseren, zeker niet in zo'n grot waar alles galmde en echode. In het donker kon je makkelijk genoeg beslopen worden door Arceus wist wat voor monsters. Nou was haar angst misschien iets extremer dan volgens deze argumenten geoorloogd was: ze was er vrij zeker van dat er geen monsters in haar huis zaten, en toch voelde ze zich erg ongemakkelijk als ze 's avonds alleen thuis was en de lichten uit deed.

De vechtpokémon leek er niet veel van te snappen en tikte de Lunatone ongeduldig aan. Het schudde enkel traag zijn hoofd. Het hield er niet van om dingen uit te leggen. Als iemand niet snapte wat het bedoelde, was dat het probleem van de pokémon, niet van het. Het keek de Mienfoo aan met zijn gloeiende rode ogen. "Solrock", zei het. Het wist niet eens waarom het het uitlegde, het was die kleine vechtpokémon geen uitleg verschuldigd. Misschien ergerde het zich gewoon aan haar onwetendheid. Een uitgebreidere verklaring dan dit ene woord ging het echter niet geven. Ze mocht het zelf maar in elkaar puzzelen. Het wist enkel dat zij, Solrock, uiteindelijk hier zou belanden, samen met de vermiste pokémon, want dat lag in haar aard.

Imogens moed zakte haar in de schoenen toen Toph weer de grot binnenging. "Kunnen we niet buitenom?" vroeg Imogen met benepen stem. Ze kreeg echter niet de indruk dat er een alternatief was. Kom op, doe het voor Helios, zei ze tegen zichzelf. Het is vast niet heel ver, en je bent niet alleen. Op deze manier probeerde ze zichzelf moed in de praten, maar ze kon niet zeggen dat het erg hielp. Ze schrok zelfs toen het meisje op haar schouder tikte en haar probeerde een hart onder de riem te steken. "Hm", piepte Imogen alleen, niet in staat veel meer te zeggen dan dat terwijl ze dieper de grot in gingen en het steeds donkerder om hen heen werd. De ogen van de Lunatone gloeiden een beetje in het donker, als twee rode lichtpuntjes. Het was misschien licht, maar het bood niet echt een geruststellende aanblik. "Ik had een zaklamp mee moeten nemen", mompelde ze zacht in zichzelf. "Verdorie, ik wist toch ook niet dat ik donkere grotten zou gaan verkennen?" Ze moest maar gewoon niet nadenken en blijven lopen. Het gaat goed, zei ze in zichzelf, het gaat goed, het gaat goed, het gaat goed, en de herhaling van deze woorden in haar geest leidde haar een beetje af van haar donkere omgeving.

Helios bevond zich op dit moment nog in het licht, nog altijd hoog boven te grond op een van de stekels van de zwevende zon. Hij had het opgegeven de pokémon over te halen hem op de grond te zetten, de zon was doof voor zijn protesten. Het leek erop dat hij volledig afhankelijk was van een zwijgzame vreemdeling met enge ogen. Het was een tijdlang stil en zijn oren werden alleen gevuld met het suizen van de wind die hierboven nogal hard woei. De zon zorgde ervoor een beetje tegen de wind in te leunen, zodat Helios goed bleef zitten, maar zenuwachtig werd hij er wel van. Hij was verrast toen ze plotseling weer begon te spreken. De zon had het niet tegen hem, maar mompelde half in zichzelf: "Ja, daar zal de trainer zijn. Ze zal het wel tegengekomen zijn, daar zal het wel voor gezorgd hebben. Wat betekend dat ze nu wel daar zullen zijn..." "Wat zeg je? Wat is 'het'? Weet je waar mijn trainer is?" De zon antwoordde niet meteen, maar Helios merkte dat ze al lager vlogen. Na een tijdje opende de zon haar mond weer: "Blijf zitten." Meer dan dat zei de zon niet, maar ze daalden nog verder, tot ze zo laag waren dat Helios een sprong wel had durven wagen. Hij besloot echter dat hij nu misschien inderdaad beter kon blijven zitten, want, hoewel hij zichzelf intussen voor gek verklaarde dat hij deze stille, spookachtige zon vertrouwde, leek het erop dat het een idee had van waar Imogen was, en hij kon niet veel anders dan die kans aangrijpen. Het was niet alsof hij haar zonder hulp van de zon zou kunnen vinden. Zelfs als hij wist waar ze was, zou hij daar niet zelfstandig kunnen komen. Dus bleef hij stil zitten, terwijl ze daalden en daalden en uiteindelijk een grot in vlogen. Zijn hart klopte in zijn keel. Waren Imogen en 'het' - wat dat ook was - ook in deze grot?

Het meisje leek haar angst na deze uitleg wel te begrijpen en knikte, waarna ze begon te vertellen waar zij bang voor was. Ze leek enigszins te twijfelen voor ze begon en nadat ze het had gezegd, wuifde ze het vrij makkelijk weg met lichtheid, maar Imogen glimlachte meelevend, geroerd dat ze het haar had verteld. "Maar als je je aan mensen hecht en even een goede tijd met ze hebt... is dat het dan niet waard, zelfs al gaan ze later weg?" Alles ging voorbij en dat kon pijnlijk zijn, maar Imogen probeerde zelf altijd in het nu te leven, zonder zich erg druk te maken over wat er later zou komen. Ze wilde niet doen alsof ze er alles van begreep, ze had geen idee wat voor 'incidenten' het meisje had meegemaakt om die angst te krijgen, maar als ze iets kon zeggen om te helpen... Verlatingsangst leek haar gewoon zo vreselijk. Haar eigen angst zorgde ervoor dat ze niet graag 's avonds buiten was en liever geen grotten binnenging, maar dat waren ook dingen die je best kon missen. Als je angst ervoor zorgde dat je geen sterke banden meer met mensen durfde te vormen... dat was gewoon tragisch. Voor Imogen waren banden met andere mensen de belangrijkste dingen in het leven.

Het gaat goed, het gaat goed, het gaat goed. Imogen haalde diep adem. Je gaat Helios terugvinden, hij is daar, doe het voor Helios, het gaat goed, het gaat goed. Ze probeerde heel rustig te ademen om te voorkomen dat ze in paniek zou raken. Toen de lucht steeds drukkender werd, was ze allang blij dat ze niet ook nog aan claustrofobie leed. Arme Phoebe, haar oudere zus, zou het hier geen seconde uitgehouden hebben. Al zou die sowieso de berg niet opgegaan zijn, door haar hoogtevrees. Bij weidse uitzichten dacht zij alleen maar aan diepe vallen. Vreemd genoeg verlichtte het denken aan Phoebes talrijke fobieën Imogens eigen angst een beetje.
Ze probeerde haar omgeving zo veel mogelijk te negeren en was dan ook een beetje verbaasd toen ze bijna tegen Top aanbotste, die plotseling stil was blijven staan. Nu pas merkte ze het geruis van het water op. Golfjes reflecteerden het kleine beetje licht dat er was. Een ondergrondse rivier? Al gauw werd het duidelijk dat ze hem over zouden moeten steken om verder te kunnen. De Lunatone zweefde een eind verderop, al aan de overkant van de rivier. Het keek hen aan met een gloeiend rood oog. Hoewel zijn stenen gezicht volkomen uitdrukkingsloos was, leek zijn houding iets van ongeduld uit te stralen. Imogen snoof. Ja, voor pokémon met Levitate was het lekker makkelijk. Het meisje bood aan om Imogen naar de overkant te helpen, maar Imogen nam de uitgestoken hand niet aan. "Dit lukt wel." Zo kwamen haar danslessen ook nog eens van pas. Met een mooie sprong kwam ze aan de overkant, waar ze op de gladden stenen toch haar evenwicht wist te bewaren. Ze maakte nog een sprong, nu van schrik, toen er opeens iets uit het water sprong, waardoor haar tijdelijke voldoening meteen weer plaatsmaakte voor angst. Het bleek echter om niets schadelijkers dan een Magikarp te gaan en het tafereel dat volgde was eerder lachwekkend dan angstaanjagend. Toph leek nog verbazingwekkend veel moeite te hebben de zwakte pokémpn ter wereld te verslaan.

Als de Lunatone al verbaasd was toen een natte vis in zijn gezicht terecht kwam, liet het dat niet merken. Het water bezorgde het wel wat ongemak, gezien zijn type en de zwakheden die daarbij hoorden. Het overwoog de Magikarp de verdoemenis in te schieten met een Moonblast, maar de Mienfoo loste het probleem al op door de vis weg te slaan, waarbij ze zichzelf behoorlijk voor schut wist te zetten. Met een rood hoofd verklaarde de kleine vechtster dat Lunatone niets gezien had. Deze keek haar even onbewogen aan en richtte zijn blik daarna op dier trainster. "Ik ben niet degene om wie je je druk hoeft te maken", zei hij, met een heel, heel vaag spoortje in zijn stem dat wel iets weg had van geamuseerdheid.

Imogen lachte bij de hele interactie tussen het meisje en de Mienfoo. Ze leken elkaar goed te kennen en even betrok haar gezicht weer bij de gedachte aan Helios. Had zij maar zo'n goede band met haar pokémon. Als, nee, zodra ze hem teruggevonden hadden, zou ze meer haar best doen, dacht ze bij zichzelf.

Het werd donkerder en donkerder om hen heen en Helios, die zijn kracht van zonlicht kreeg, voelde zich niet op zijn gemak. Zelfs de andere pokémon leek enigszins te aarzelen voor ze een hoek omsloegen die daarna de uitgang en daarmee het laatste spoortje zonlicht aan het zicht onttrok. Het werd steeds kouder en op een gegeven moment hoorde Helios gedrup van water. Even later viel een koude druppel op zijn kop, die hij van zich af schudde. De zonpokémon zweeg en hij zei ook niets, en na een tijdlang in stilte bewogen te hebben, meende Helios naast het gedrup ook een geruis te horen, als van een ondergrondse rivier.

Imogen keek het andere meisje een beetje treurig aan. Ze werd niet echt vrolijk van hoe de ander hierover dacht. Daarom besloot ze nog maar wat verder te proberen haar te overtuigen. Ze had geen idee of de ander haar bemoeienis wel op prijs zou stellen, en misschien had ze dit ook al wel vaker gehoord, maar Imogen had nogal een sterke mening wat dit onderwerp betrof en die zou ze uiten ook. "Pijn is niet fijn, nee, maar..." Ze haalde een keer diep adem terwijl ze goede woorden probeerde te vinden. "Het is wel menselijk. Iedereen kent wel pijn, al is de verdeling misschien niet helemaal eerlijk. Maar je zegt het zelf: je was even gelukkig. Had je dat dan willen missen? Volgens mij kun je geluk en pijn niet tegen elkaar wegstrepen. Dat het, wat het ook is, je uiteindelijk veel pijn gedaan heeft, betekent niet dat dat geluk niet meer meetelt, toch? Die momenten zijn er geweest en wat er daarna ook is gebeurd, je kunt er altijd op terugkijken. Volgens mij kun je beter geluk én pijn hebben dan geen van beide, want wat heb je aan die afwezigheid van pijn als je verder ook helemaal niets hebt?" Ze zweeg even. "Ik bedoel, ik wil niet zeggen dat je niets hebt, maar mensen horen niet alleen te blijven. Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik wil niet dat iemand dat zichzelf aandoet." Ze merkte dat ze nogal los was gegaan en glimlachte een beetje verontschuldigend. "Zo kijk ik er tegenaan, tenminste", voegde ze nog maar aan haar betoog toe.

Ze waren de grot weer ingegaan en hadden de ondergrondse rivier overgestoken. "Ik heb een paar jaar op dansles gezeten", verklaarde Imogen haar sprong aan haar nogal verbaasd kijkende zoektochtgenote. Haar succesvolle sprong en het incident met de Magikarp hadden haar gemoed aanzienlijk verbeterd en ze was in staat de schaduwen om hen heen even te vergeten. Het andere meisje hechtte zich naar eigen zeggen misschien niet aan andere mensen, maar Imogen was blij om te zien dat ze het met haar pokémon in ieder geval goed kon vinden. Misschien dacht ze dat pokémon hun trainers nooit zouden verraden zoals mensen dat konden. Imogen vroeg zich af of dat waar was en of het wel eens voorkwam dat pokémon hun trainers in de steek lieten. Vast wel, toch? Pokémon waren net mensen, imperfect als iedereen.
Haar glimlach vervaagde steeds verder terwijl de tocht door het duister zich voortzette. De schaduwen kwamen naar Imogens smaak weer akelig dichtbij en af en toe meende ze iets boven haar hoofd te horen fladderen. Het waren waarschijnlijk Zubat, maar ze kwamen niet in de buurt. Misschien hield het boze oog van de Lunatone ze wel weg. Er verscheen echter weer een hoopvolle lach op Imogens gezicht toen het andere meisje aangaf dat Helios dichtbij was, een lach die net zo snel weer verdween toen het duidelijk werd wat voor obstakel er in hun weg stond. Dit was blijkbaar niet zoals de ingestorte ingang, die met een paar rake schoppen van Toph opengebroken kon worden. Imogen liep met snelle passen naar de wand en legde haar handen ertegen. "Helios?" riep ze. Ze had geen idee of het geluid door de wand zou kunnen komen. Er kwam in ieder geval geen hoorbare reactie. Met een gefrustreerde kreet sloeg ze met een vuist tegen de steenwand, waarop onmiddellijk een tweede kreet volgde, nu van pijn. Boos wreef ze over haar pijnlijk gloeiende vingers en inspecteerde ze, maar ze kon niet zien of ze ook geschaafd waren. De ander was intussen met iets minder gefrustreerde en iets meer probleemoplossende ideeën gekomen en had zich tot de zwevende maan gericht. Terwijl Imogen haar hoopvolle blik op de Lunatone richtte, keek deze zwijgend naar de rotswand en het was niet duidelijk of hij daar gewoon zou blijven zweven zonder iets te doen of dat hij een strategie aan het bedenken was. Imogen keek naar het andere meisje en schudde haar hoofd op dier vraag. Ze had geen andere pokémon en een drilboor was nou niet echt het eerste waar ze aan had gedacht toen ze haar tas in pakte. Met haar blote handen zou ze ook niet ver komen, had haar pijnlijke vuist haar al verteld (en had haar gezond verstand anders ook wel kunnen vertellen, als ze daar tijd aan had gegeven). Het leek erop dat ze waren aangewezen op een stille, spookachtige maan met onduidelijke motieven om hen langs deze laatste hindernis te brengen.

Het geruis van water werd duidelijker en het bleek inderdaad om een ondergrondse rivier te gaan, die ze een tijdje volgden en er daarna weer vandaan gingen. Er bleken meer van die ondergronde riviertjes door deze grot te lopen, sommige breder dan andere. Ze passeerden er een paar. Helios vond het niet fijn in de grot, al leek er geen acuut gevaar te dreigen. Hij hoorde voortdurend Zubat fladderen, maar ze kwamen nooit dichtbij. Misschien waren ze wel net zo geïntimideerd door de starende ogen van de zonpokémon als hij. Hij wist niet precies hoe lang ze onderweg waren, maar op een gegeven moment stopte de zonpokémon abrupt. Helios knipperde met zijn ogen en het duurde door de duisternis even voor hij opmerkte dat ze op maar een paar centimeter van een ruwe rotswand zweefden. "Eh, wat is hier de bedoeling van?" vroeg hij aan de zon. Ze moesten vooruit, niet met hun gezicht naar een muur in de lucht blijven hangen! "Gebruik Absorb", antwoordde de zon alleen, zonder verder uitleg. "Pardon?" zei Helios verontwaardigd. "Ik laat met niet commanderen door een andere pokémon!" Waar sloeg het nou op, Absorb gebruiken op een rotswand? De zon leek te begrijpen dat hij zonder verdere uitleg niets uit zou voeren, dus zei ze: "Het is aan de andere kant, de wand moet worden verzwakt. Gebruik Absorb." "Het? Bedoel je dat Imogen daar is?" "Ja." Helios haalde diep adem. "Nou, dan heb ik wel wat beters dan Absorb", zei hij, een beetje verongelijkt om het feit dat die zon leek te denken dat hij niets sterkers dan de aangeboren Absorb in huis had. Ze bewogen een stukje terug van de wand en hij vuurde er zijn krachtigste Mega Drain op af, die de rotswand groen deed oplichten. Niet ziekelijk groen, of giftig groen, maar het groen van bladeren, van leven en energie. "Spring op de grond zodra de wand kapot is", zei de zon tegen hem. Het klonk waarschuwend en ondanks zijn eerdere uitspraak dat hij geen bevelen aannam van een andere pokémon, besloot hij zich hier maar aan te houden. De zon had intussen een eigen aanval aan de zijne toegevoegd, maar op het eerste gezicht viel er nog niet veel te zien en Helios vroeg zich af hoe veel zin het had om een rotswand aan te vallen.

De Lunatone kwam in beweging. Imogen keek gespannen toe, terwijl de maan een plaats innam een eindje van de rotswand en zijn rode blik erop fixeerde. Toen begonnen zijn ogen feller te gloeien en kort daarna werd het plotseling lichter in de grot. De rotswand waar het zijn blik op had gericht gloeide in veelkleurig licht. Imogen wierp een blik op het andere meisje wiens gezicht nu duidelijk zichtbaar was, verlicht door de aanval van de Lunatone, maar daarna richtte ze haar blik weer op het prachtige licht van de rotswand. Het moest een of andere psychische aanval zijn. Misschien Psychic? Ze had er niet genoeg verstand van om het met zekerheid te zeggen.
Een tijdlang leek er weinig te gebeuren, maar Imogen kon zich niet voorstellen dat een aanval die zo veel prachtig licht verspreidde geen effect kon hebben, dus hield ze de hoop vast.
En ja, er gebeurde iets. Langzaam maar zeker begon de rotswand luid te kraken en Imogen zag de eerste barsten verschijnen. Even keek ze weer naar het andere meisje, grijnzend, het werkt!, waarna ze haar blik weer intensief op de rotswand richtte, op de scheuren die steeds groter werden. De eerste brokken steen braken af, maar in plaats van alle kanten op te vliegen, zoals bij Tophs aanval op de ingestorte ingang was gebeurd, bleven ze in de lucht zweven, omgeven door het licht van Lunatones aanval. Steeds meer stukken braken af van de wand, en even keek Imogen ongerust omhoog, maar de Lunatone had zijn aanval goed gericht en de scheuren zetten zich niet voort op het plafond. Nu was een heel stuk wand in stukken en die zweefden nu opzij en werden netjes op de grond rondom de ontstane opening gedeponeerd. Er was een groot gat ontstaan en door dit gat zag Imogen de zon. Nee, het kon niet de echte zon zijn, zo diep onder de grond, maar was leek er erg op. De Lunatone zag de zon ook en vernauwde zijn ogen, wat de grootste verandering in zijn gezichtuitdrukking was tijdens deze hele onderneming, wat Imogen duidelijk maakte dat hij nu wel hele sterke emoties moest voelen. De zon en de maan keken elkaar een moment aan. Toen begon de zon te draaien, sneller en sneller, waarbij het een steeds feller licht uit beogn te stralen, tot het werkelijk de zon leek die hier onder de grond zijn stralen verspreidde, en de maan begon ook te gloeien, zich voorbereidend om als eerste aan te vallen.

Ze was hier, zijn rivaal, zijn vijand. Het had haar al vaak bevochten en soms had het gewonnen en soms had het verloren. Het wilde altijd een revanche, maar ze was moeilijk te vinden. Tot er iemand in nood voorbij kwam. Ze was van steen, maar er zat warmte in haar die het niet bezat. Ze schoot altijd te hulp, en zo vond het haar, en dan vochten ze, zoals nu. Nu zouden ze zien wie van hen het sterkst was: het of zij.

Helios had gedaan wat de zon hem had verteld. Zodra de wand was gebroken - wat uiteraard vooral mogeiljk was gemaakt door zijn voortreffelijke Mega Drain, die alle kracht uit het steen had getrokken en het voor de zon en die maan aan de andere kant makkelijk had gemaakt de wand in stukken te breken met Psychic - had hij zich op de grond laten vallen, en daar was hij nu erg blij mee. De zon leek nu wel een echte zon en tolde razendsnel rond. Als ze nu te dichtbij zou komen, zou hij zich aan haar branden. Ze kon hem echter niet veel meer schelen, en die maan daar aan de andere kant van het gat, die al net zulke enge, staren ogen had als zij, al helemaal niet, want hij zag Imogen staan. Hij was te trots om haar te roepen, maar opgelucht was hij toch wel.

Imogen had hem niet onmiddellijk opgemerkt, doordat het felle licht van de Solrock haar had verblind, maar nu zag ze hem, haar Sunkern, haar Helios, haar dierbare bloembol. Ze rende langs de brokstukken naar hem toe en tilde hem op, met tranen in haar ogen. Was hij met die Solrock meegekomen? Ze zou de zonpokémon, en eigenlijk ook de Lunatone, wel willen bedanken, maar de twee waren intussen in een fel gevecht verwikkeld. Er waren echter nog twee redders in nood en naar hen liep ze nu terug. "Dit is dus Helios", zei ze met een brede lach op haar gezicht. "Helios, dit zijn Toph en... eh... hoe heet je eigenlijk?" Ze realiseerde zich nu pas dat ze het andere meisje nooit naar haar naam had gevraagd.