Imogen was wat verbaasd toen ze opeens een aai over haar hoofd kreeg van het veel kleinere meisje, maar nadat ze van die verbazing bekomen was, ging ze met haar handen door haar haar om het weer netjes in model te brengen. Ze moest er met haar vingers wel even doorheen kammen, want de stormwind van eerder had het behoorlijk door de war gegooid. Terwijl ze zo bezig was, luisterde ze met een lichte frons naar het antwoord van het meisje. "Wrakken kunnen gerepareerd worden", zei ze simpel toen de ander was uitgepraat. "Ik meen het. Ik ben erg blij met je hulp, misschien stelt dit je inderdaad in staat om mensen beter te helpen, maar je moet ook aan jezelf denken. Het heeft misschien zo zijn voordelen, maar ik vind niet dat je dit jezelf aan moet doen. Dingen kunnen altijd beter worden, maar als jij je er niet voor openstelt, blijf je uiteindelijk met niets achter. Ik ken je nauwelijks, maar ik wil niet dat dat gebeurt." Ze glimlachte even. "Trouwens, dat je mij en anderen helpt, betekent in ieder geval dat je nog wel iets om anderen geeft, zelf om onbekenden", zei ze. "Dat is ook humaan." Ze glimlachte opnieuw toen het meisje haar bedankte. "Geen probleem. Ik wil nog wel meer praten als ik je daarmee van gedachten kan laten veranderen", antwoordde ze gemeend.

Ze moest lachen toen de ander over karate begon en zelfs lessen voorstelde (maar dan wel voor vijf euro per les), maar ze schudde toch haar hoofd. "Nee, bedankt, ik ben meer een danser dan een vechter", zei ze. "Daarom ben ik ook coördinator geworden. Maar ik zal je aanraden bij anderen." De ander was vast en zeker een trainer, gezien de vechtstijl van haar Mienfoo, die meer op kracht en snelheid gebaseerd leek dan op elegantie en schoonheid. Zelf leek het haar ook wel leuk een keer een gym uit te dagen, maar dan wel op haar manier: als een dans.

Ze glimlachte flauwtjes toen het andere meisje opmerkte dat ze voorzichtig moest zijn. Voorzichtigheid was nooit haar sterkste punt geweest. Bovendien betwijfelde ze eigenlijk hoe veel het Helios uit zou maken als ze haar hand schaafde. Hij zou hooguit ontstemd raken als er een bloeddruppel op zijn prachtige zelf kwam, want Imogen kon zich moeilijk voorstellen dat hij haar als zijn 'geliefde trainer' zag. Hooguit als een niet geheel vervelende drager die hem roem en overwinning moest gaan bezorgen bij de contests.

Haar vermoedens over de aanval van de Lunatone werden door haar metgezel gedeeld. Imogen meende inderdaad ook dat het Psychic was waarmee de maan de rotswand in stukken brak. Ze hield zich hier echter niet meer zo mee bezig toen er eenmaal een gat onstaan was en ze die schitterende zon en haar eigen geliefde zonnebloem-in-wording had ontdekt aan de andere kant. Dolgelukkig liep ze terug naar het meisje en Toph om ze aan Helios voor te stellen, maar ze had nauwelijks een woord gezegd of een straal van vlammen vloog vlak langs haar heen en schroeide de haartjes op haar armen. Gauw sprong ze achteruit en ze controleerde even of Helios ongedeerd was, wat wel zo leek te zijn, al keek hij wat geschrokken en daarna nogal kwaad uit zijn lichtgele ogen. Hij riep iets naar de twee rotspokémon wat waarschijnlijk iets inhield als 'hé, let eens op waar je je aanvallen heen gooit!' en wat door die twee pokémon ofwel niet gehoord, ofwel genegeerd werd. Imogen richtte nu haar volle aandacht op het gevecht. Ze merkte op dat Toph weer een stuk plafond naar beneden liet komen en vroeg zich af of dat wel zo verstandig was - ze wilde niet dat straks de complete grot bovenop hen in zou storten. Ze dacht er verder echter niet al te veel meer over na, want al haar aandacht ging naar wat zich voor haar ogen afspeelde. De Lunatone en Solrock hadden de vallende stenen opgevangen met Psychic en ze zweefden overal om hen heen, een lichte gloed afgevend. Ze vuurden ze op elkaar af, waarbij de Lunatone met Psychic de op hem afgevuurde stenen opving en terugwierp, terwijl de Solrock iedere steen die zijn kant op kwam op een verbazingwekkend kalme manier ontweek.
Vaag hoorde ze het andere meisje roepen dat ze uit de grot moest ontsnappen. "Geen sprake van!" riep Imogen, want ze wist één ding heel zeker, iets wat ze al zeker had geweten vanaf het moment dat ze de felle en schitterende verschijning van de Solrock had gezien toen het gat in de wand was geopend: deze pokémon moest ze in haar team hebben.

Toph mengde zich ook in het gevecht. Ze viel niet de pokémon, maar de stenen die ze rondslingerden aan en brak ze met rake slagen in kleine stukjes. De Solrock begon sneller te draaien en de felheid van het vuur verblindde Imogen en ze moest haar ogen afschermen, al wilde ze haar blik eigenlijk niet losmaken van dit felle en toch ook prachtige gevecht. Ze bewegingen van de twee pokémon waren soepel. Zelfs als ze een aanval ontweken, deden ze dat niet abrupt, maar in een vloeiende beweging. Het snelle draaien van de Solrock veroorzaakte een suizend geluid terwijl het een vlammenzee creëerde, die door de Lunatone weer werd teruggekaatst. Imogen schrok toen ze Toph zag vallen, precies in de baan van het vuur. Voor ze kon reageren was Tophs trainer al naar voren geschoten om haar pokémon uit de baan van het gevaar te trekken. Toph trok nu ook de Solrock mee, die was gestopt met draaien, en trok ook deze uit de weg, zodat het vuur over hen heen schoot zonder schade aan te richten. Het meisje leek dit het ideale moment te vinden om zichzelf eens voor te stellen. Chakra, heette ze dus. Imogen vond het een enigszins aparte, maar erg passende naam. Een beetje zoals Chakra's kledingstijl, die ook wat vreemd, maar mooi was en haar goed stond.

Imogen was nog niet in actie gekomen, maar dacht wel na. Ze vond het gevecht om eerlijk te zijn prachtig om te zien: dat schitterende licht, die soepele bewegingen. Het leek haast alsof de twee een dans uitvoerden, maar dan wel een waarbij ze probeerden elkaar knock-out te slaan. Als Imogen echter een poging zou willen doen de Solrock te vangen, moesten ze eerst dit gevecht beëindigen. Hoe konden ze ze stoppen? Een Grass Whistle zou de vechtersbazen zeker tot bedaren brengen, maar als ze in slaap vielen, kon ze ze nog niet echt bedanken. "Stop!" riep ze zo hard als ze kon - het was het proberen waard, toch? En waarempel: de Solrock staakte de aanval voor een moment om haar kant uit te kijken. De Lunatone negeerde haar echter volkomen en de Solrock moest al gauw een volgende aanval ontwijken. Het was Imogen duidelijk dat de Lunatone met geen mogelijkheid te stoppen was, of ze zouden hem moeten verslaan. Dat was echter niet echt de perfecte manier om je dank te betuigen, dus ze besloot dat Grass Whistle toch de beste oplossing zou zijn. Iets beters kon ze niet verzinnen. "Chakra, Toph, oren dicht!" riep ze naar haar metgezellen. "Helios, kun jij ze met Grass Whistle in slaap brengen zodra wij allemaal onze oren dicht hebben?" vroeg ze aan de Sunkern in haar armen, die, zich niet bewust van Imogens plannen waar hij het niet mee eens zou zijn, zowaar meteen knikte. Imogen zette hem op de grond zodat ze haar vingers in haar oren kon stoppen en wachtte af tot Chakra en Toph hetzelfde zouden doen.

De ander gaf aan dat hun therapeutische gesprek nu wel lang genoeg had geduurd: ze hadden immers een verloren pokémon te zoeken. Imogen wist niet in hoeverre haar woorden iets hadden kunnen veranderen, maar ze besloot het hier voor nu ook maar bij te laten. Ze had gelijk, Helios had nu de prioriteit. Wie weet wat hem, een kleine, zwakke Sunkern, zou kunnen overkomen zo in zijn eentje in de wildernis? Goed, echt zwak was hij nu ook weer niet, maar feit bleef dat hij was opgegroeid in Theo's veilige fokkerij en hij zich dus met geen mogelijkheid in het wild zou kunnen redden. Wat als een troep Spearow hem aanviel? Ze moesten thuis wel eens Spearow wegjagen die het gemunt hadden op de jonge bloempokémon wanneer die buiten speelden. "Goed, dan gaan we verder", zei ze. "Maar mocht je hier later nog over willen praten..." voegde ze daar och ook maar aan toe. Ze wilde niet opdringerig zijn, maar ze moest de ander wel even laten weten dat ze hier best mee wilde helpen, als dat mogelijk was.

"Phoe, ik heb nog nooit geprobeerd les te geven", zei Imogen lachend op het verzoek van de ander. Ze had geen idee of ze zoiets wel kon. Zelf kon ze best goed dansen na die vijf jaar waarin ze in haar vrije tijd ook intensief geoefend had, maar datzelfde leren aan een ander was een heel ander verhaal. "Nu is misschien niet echt het juist moment, maar ik wil later best iets proberen. Maar dan hoef je er niet voor te betalen, hoor, niet nadat je mij nu zo helpt." Op haar vraag over lintjes schudde ze haar hoofd. "Nee, er is sinds het begin van mijn reis nog niet eens een contest geweest waar ik aan mee heb kunnen doen. Zodra er weer eentje is, ben ik wel van plan daar mijn eerste lintje te gaan halen", zei ze vol zelfvertrouwen. Helios was de mooiste Sunkern die ze ooit had gezien, en zodra hij evolueerde, zou die schoonheid alleen maar toenemen. Ze was er zeker van dat ze een contest zouden winnen. Dan moesten ze hem alleen wel eerst terugvinden, en met deze gedachte kwam haar ongerustheid weer omhoog. Het moest toch echter wel goedekomen, nu, nu Toph zo vastberaden de weg leidde, zeker van de richting waarin ze moesten gaan om hem te vinden?

En ze hadden hem gevonden. Die muur dreigde nog even roet in het eten te gooien, maar dat was nu ook opgelost en trainer en pokémon waren eindelijk herenigd. Helios was erg opgelucht, nu hij wist dat hij niet alleen in de wildernis zou sterven, of nog langer in het gezelschap van die zon moest blijven, die hem met haar starende rode ogen en ongewone geruisloosheid een ongemakkelijk gevoel bezorgde. Zodra Chakra, Toph en Imogen hun oren dicht hadden, begon hij met zijn lied. Ze hadden de afgelopen tijd al vaker geprobeerd zijn Grass Whistle af te zwakken en onschadelijk te maken, zodat hij hem in een contest zou kunnen gebruiken zonder dat de jury in slaap viel, maar nu barstte hij met volle kracht los met een melodie zo prachtig en rustgevend dat iedereen in de wijde omtrek in een heerlijke slaap zou vallen.
Meteen begon een Zubat te regenen. Bij bosjes vielen de paarse fladderaars uit de duisternis boven hun hoofden, tijdens hun vlucht in slaap gewiegd. De Solrock en de Lunatone keerden zich tegelijk zijn kant op, doorhebbend dat hij het was die hen probeerde in slaap te laten vallen, en Helios' hart sloeg een tel over van schrik door de kracht van die twee starende blikken. De Lunatone vuurde een nieuwe aanval af, maar deze was gelukkig niet op Helios gericht - die zonder drager niet in staat was iets te ontwijken - maar op de Solrock, die uiteindelijk toch zijn grootste vijand was. De zon leek al erg slaperig en kon zich niet meer verroeren terwijl de aanval op haar af vloog. Hier kwam dat roodharige meisje echter tussenbeide, die de aanval van de maan met opgeschopte steentjes op kon vangen. Het werd er niet volledig door tegengehouden en de zon werd nog wel geraakt, maar het grootste deel van de kracht erachter was wel weg en het bracht waarschijnlijk niet veel schade toe. Het duurde even, maar uiteindelijk vielen de twee pokémon met en doffe klap op de grond, hun rode ogen gesloten.

Het werd opeens erg stil in de grot nu de twee pokémon niet meer vochten, merkte Imogen toen ze haar vingers uit haar oren haalde. Het was echter ook pikdonker geworden. Het licht van de Solrock har de grot duidelijk verlicht, maar nu was de duisternis weer teruggekeerd en leek hij nog donkerder dan eerst. Imogen was echter minder bang dan hiervoor, want ze was ervan overtuigd dat iedere pokémon en ieder monster in de grot intussen in een diepe slaap verkeerde. De grond lag bezaaid met slapende Zubat en ze moest oppassen dat ze er niet op ging staan toen ze Helios optilde en naar Chakra en Toph liep. Het andere meisje kwam haar tegemoet. "Mooi hoe je die aanval tegenhield", zei Imogen, die door het donker Chakra's schrammen niet kon zien. Die vroeg hoe ze de kwestie nu op moesten lossen. De Solrock en Lunatone waren nu in slaap gevallen, maar zodra ze wakker werden, zouden ze net zo hard doorvechten. Chakra stelde voor om Toph met ze te laten praten, maar Imogen schudde haar hoofd. "Ik denk niet dat dat veel zin heeft. Waarschijnlijk beginnen ze als ze wakker worden meteen weer te vechten. Ik kreeg daarnet niet de indruk dat die Lunatone naar rede luistert. Maar ik heb een beter idee." Ze grijnsde. "Ik wil proberen de Solrock te vangen."

"Pardon?!" riep Helios uit. De... de Solrock vangen? Was Imogen nu helemaal gek geworden? De pokémon was niet normaal! Ze bewoog veel te stil, ze zei nauwelijks iets, ze negeerde het grootste deel van wat hij zei en dan die ogen... Daar kon hij echt niet mee in een team zitten, hoor. Hij zat er niet op te wachten om voortduren aangestaard te worden door die zielloze rode ogen. Ja, zielloos, dat was ze. Kijk alleen al naar dat gezicht: geen enkele emotie. Ze was gewoon doodeng.
Imogen kon hem misschien niet verstaan, maar de verontwaardiging in zijn stem moest wel duidelijk zijn. "Helios, het zou een geweldige teamgenoot zijn", zei ze. "Je zag toch ook hoe prachtig dat licht was? En hoe mooi zuiver zijn bewegingen? Het zou perfect bij ons team passen." Helios snoof. Hier ging hij niet aan meewerken. Ze mocht zeggen wat ze wilde, zonder zijn instemming kon ze die Solrock niet vangen en zijn instemming zou ze niet krijgen. "Kom nou, het is geen onaardige pokémon", zei Imogen. "Het heeft je helemaal naar ons toe gebracht!" Nou moest hij toegeven: daar had ze een punt. Hij dacht aan hoe de Solrock hem benaderd had, probeerde de manier waarop - door doodstil achter hem te gaan zweven - even te negeren en bedacht zich dat ze inderdaad wel naar hem toe was gekomen om hem te helpen. Niet compleet zielloos, dan? "Wil je geen teamgenoot, Helios? Dan heb jij ook iemand om mee te praten, iemand die je tenminste verstaat." Daar zat wat in. Hij had nu soms het idee dat het niet uitmaakte of hij iets zei of niet, want Imogen verstond er geen woord van. Dat veroorzaakte ook zo vaak frustratie bij hem. Hij voelde zich ongehoord, alle communicatie ging één kant op. Niet dat die Solrock erg spraakzaam was... Maar misschien was het beter dan niets? Hij snoof. Ugh, goed dan, dacht hij.

Imogen zag dat zijn blik veranderde van afkeuring in een soort norse instemming en lachte opgetogen. "Dat is dan dat", zei ze. Ze richtte zicht tot Chakra. "Zeg, als we nu de Solrock mee naar buiten dragen? We moeten ze bij elkaar uit te buurt hebben als ze wakker worden, anders beginnen ze meteen weer." Ze zou de Lunatone dan niet echt goed meer kunnen bedanken. Dat moest ze dan nu maar doen, en hopen dat het tot in zijn dromen door zou dringen. Ze vroeg zich af waar de Lunatone over zou dromen. Vast niet over levende stickers, honderdvoetige mannen en pratende kastelen. En dan kon ze de Solrock als die buiten wakker werd uitdagen tot een gevecht. En dan moest ze alleen nog afwachten of de zon de uitdaging zou accepteren. En dan moesten ze het nog even verslaan. Makkie. Ze keek naar Chakra om af te wachten of die het met dat idee eens was.

Zo lieten ze het zware onderwerp nu even voor wat het was om hun zoektocht voort te zetten. Het aanbod van de dansles nam het meisje maar al te graag en en Imogen vroeg zich even af wat ze zichzelf op de hals had gehaald. De ander leek eerst wat verbaasd om te horen dat ze nog geen lintjes had, maar dat leek al snel weer weg te trekken toen ze er wat langer over nadacht. Imogen hoopte wel dat er snel weer een contest zou komen. Nou moest ze zeggen dat ze nog niet echt helemaal voorbereid waren, maar ze kon niet wachten om eindelijk mee te kunnen doen aan een contest en te kunnen schitteren op een podium, waar iedereen naar hen zou kijken. Ze kreeg al vlinders in haar buik bij het idee. Ze wist zeker dat het prachtig zou zijn. Ze grijnsde toen het meisje zei dat zij als hardste voor hen zou juichen. "Ik zal mijn oren gespitst houden", antwoordde ze met een glimlach en ze bedankte haar voor de succeswens. Ja, een succes zou het worden, dat wist ze zeker. Dat lintje was voor hen!

De grond zag paars van de Zubat, maar Imogen wist Chakra te bereiken zonder er een te vertrappen en de twee meteorietpokémon had ze ook niet aangestoten, gelukkig. Dat zou een drama geweest zijn. Chakra leek niet goed te weten hoe ze met complimenten om moest gaan. Het was best aandoenlijk. Zelf was Imogen niet zo bescheiden en eigenlijk begreep ze bescheidenheid ook nooit zo goed - het was toch alleen maar goed om trots op jezelf te zijn? - maar het was ook altijd wel schattig hoe zenuwachtig sommige mensen werden van een complimentje.
Chakra reageerde verrast op Imogens besluit. Zij trok verbaasd haar wenkbrauwen op. Chakra was verbaasd, Helios was verbaasd, Toph leek ook wel een beetje verrast. Was het dan geen ongelofelijk logische beslissing? Zij hadden de Solrock toch ook gezien? Dat heldere licht, die souplesse, die pure schoonheid? Daarnaast was het een perfecte oplossing voor dit probleem. De vraag was eerder: waarom zou ze het niet doen? Terwijl ze haar beweegredenen uitlegde, leken zowel Chakra als Helios te beginnen te begrijpen waar haar besluit vandaan kwam. Alleen Toph leek nog zo haar twijfels te hebben, maar aangezien dat Chakra's pokémon was, en niet de hare, was dat ook geen probleem. Imogen grijnsde. "Dat is dan dat." Ze legde haar plan uit en Chakra voegde daar nog haar eigen ideeën aan toe. Imogen keek even fronsend naar de Lunatone. "Is dat wel een goed idee? Kan Toph niet beter hier blijven in plaats van jij?" De Lunatone was behoorlijk fel, dus Imogen zag niet goed in hoe Chakra het tegen zou kunnen houden als het haar aanviel. Ze was immers geen pokémon. Toegegeven, ze had wel vechtskills, maar hielp dat tegen de psychische krachten van de zwevende maan?
Chakra leek echter vertrouwen in zichzelf te hebben en Toph ging er na een tijdje ook wel in mee, dus nam Imogen maar aan dat het goed was. Toph zou immers wel het beste weten wat haar trainer aankon, toch? Bovendien was Imogen om eerlijk te zijn vooral bezig met de Solrock en het komende gevecht. Ze keek er erg naar uit en als dit ervoor zou zorgen dat de Lunatone hun gevecht niet zou verstoren, was dat mooi, toch? Daarom protesteerde ze ook niet verder, maar liep naar de Lunatone. "Bedankt voor de hulp", zei ze tegen de maan, al waren je motieven misschien niet zo barmhartig. Ze had de indruk gekregen dat hij alleen mee was gegaan om tegen die Solrock te vechten. Daarna liep ze voorzichtig weer terug naar de Solrock en pakte een van de stekels van de pokémon vast. Ze schrok van de hitte van het steen. Ze had wel verwacht dat deze nog warm zou zijn, maar het was heter dan verwacht. Ze liet echter niet los, daarvoor wilde ze dit te graag. Met Helios op haar ene arm, en haar andere hand om de stekel, stond ze op. Ze keek nog even naar Chakra en knikte. "Tot zo", zei ze, waarna ze haar blik op Toph richtte zodat ze tegelijk konden vertrekken.

De Solrock was zwaar, maar de hitte van de stekels leek langzaam iets af te nemen. De zon werd tijdens de hele route niet wakker, gelukkig. Imogen werd zo in beslag genomen door de spanning van het komende gevecht, dat ze zich helemaal geen zorgen maakte over de duisternis in de grot, of over Chakra. Eenmaal buiten merkte ze pas weer hoe fijn ze het vond om weer licht te zien en zonnestralen op haar huid te voelen. Ze zon scheen stralend en het leek haast alsof er nooit een storm was geweest. Zodra de eerste stralen de Solrock raakten, begon die te bewegen, gewekt door het licht en de warmte. Imogen legde het gauw neer en nam wat afstand en keek even met een gespannen grijns naar Toph. Het moment was gekomen, zo te zien. "Ga jij maar terug naar Chakra", zei ze tegen de Mienfoo, zich weer even herinnerend dat het meisje nu in haar eentje in een grot vol slapende Zubat en een slapende en potentieel nogal gevaarlijke Lunatone zat die allemaal ieder moment wakker konden worden. Hierna richtte ze echter weer al haar aandacht op de Solrock. "Nu gaan we het krijgen, Helios", zei ze zacht, met een enigszins gespannen, maar vooral heel erg brede grijns.

Helios had geen idee meer waarom hij ooit had toegestemd in zo'n belachelijk plan, maar hij was te trots om terug te krabbelen. De Solrock bewoog en begon toen omhoog te zweven, knipperend met haar ogen. Ze keek om zich heen, zich waarschijnlijk afvragend hoe ze hier terecht was gekomen en waar de Lunatone gebleven was. Helios' adem stokte toen ze haar rode blik op hem richtte. Hij had toch verwacht dat hij vandaag vaak genoeg door die enge ogen was aangestaard om er een beetje gewend aan te raken, maar hij kreeg eigenlijk niet de indruk dat hij hier ooit aan zou wennen. Nog een reden waarom hij zijn afwijzingen vol had moeten houden. "Solrock, ik zou willen dat je bij mijn team komt: ik daag je uit tot een gevecht!" zei Imogen vastberaden en Helios vroeg zich af of ze dapper was of gewoon heel, heel erg dom. "Geen zorgen, ik zorg dat je niet geraakt wordt", fluisterde ze tegen hem en hij moest zeggen dat hij het wel op prijs stelde dat ze niet van plan leek hem gewoon als een doelwit neer te zetten en hem zichzelf maar laten redden. Toch slikte hij terwijl hij naar de Solrock keek, die tot nu toe nog geen reactie vertoonde. Wijs het af, wijs het af, smeekte Helios in stilte.
No such luck. De Solrock knikte, haast plechtig, en begon daarna te draaien, sneller en sneller en sneller, terwijl Helios' hart steeds sneller begon te kloppen. Oh dear. Oh dear, waar waren ze aan begonnen? Hij was te jong om te sterven!


Geen weg terug. Helios haalde diep adem in een poging zichzelf wat te kalmeren. Hij moest op Imogen zien te vertrouwen. Hij moest erop zien te vertrouwen dat ze hem uit de baan van de aanvallen zou houden. De Solrock bood een indrukwekkende aanblik, voor zover je naar haar kon kijken, met dat felle licht dat ze uitstraalde. Nog voor Imogen een woord had gezegd, gebruikte Helios maar een paar keer Growth, al was het maar om zijn zelfvertrouwen wat te sterken.

Imogen deelde de zenuwen van haar pokémon totaal niet. Een beetje spanning voelde ze wel, maar ze zag dit toch meer als een spel dat ze moest en zou winnen. En ze zou winnen, daar was ze van overtuigd. Eigenlijk kon ze zich niet voorstellen dat ze niet zouden winnen. Ze wilde het gewoon zo graag, dan moest het toch ook wel lukken? Dat was toch hoe het werkte? Toch sloeg ook haar hart een tel over toen de Solrock al draaiende een Fire Spin op hen afvuurde. Ack. Trainers bleven meestal gewoon aan de zijlijn staan en kwamen dan ook niet in gevaar tijdens gevechten, maar aangezien Helios onmogelijk zelfstandig iets kon ontwijken, was dat hier geen optie. Ze kon hem niet neerzetten als een schietschijf. Gevolg was dat ze zelf middenin het gevecht zat en toen ze opzij sprong en de hitte van de vlammen die zo rakelings langs haar schoten voelde, werd ze zich er plotseling ook wel van bewust dat dit iets meer was dan een spelletje. Maar, zoals Helios ook al had bedacht: geen weg terug.

Ze draaide zich om een richtte Helios op de Solrock alsof hij een wapen was. "Razor Leaf!" riep ze, en Helios luisterde zowaar meteen en wierp scherpe bladeren naar de Solrock met een intensiteit en in een hoeveelheid die ze nog nooit bij hem had gezien. Deze vuurde echter een tweede Fire Spin af, die bijna alle bladeren verkoolden voor ze haar konden bereiken, en die Imogen vervolgens met een haastige sprong opzij moest ontwijken. Meteen hierna gebruikte de zon Rock Polish. Imogen riep meteen weer dat Helios Razor Leaf moest proberen, wat hij nog voor ze was uitgepraat al deed. Dit keer werd de Solrock wel geraakt en haar ogen kleurden plotseling blauw in plaats van rood. Uhm... wat? De hele Solrock werd nu omringd door een vaag, blauw licht. "Helios, ga nog door met Razor Leaf", zei Imogen een beetje verward. De Solrock was duidelijk een nieuwe aanval aan het voorbereiden, maar daar moest zij maar op letten, terwijl Helios intussen zo veel mogelijk schade toebracht.

De Sunkern aarzelde even, zich afvragend of ze niet moesten reageren op wat de Solrock nu aan het doen was, maar daarna begon hij toch maar weer zijn scherpe bladeren op de zon af te vuren. Hij voelde zich sterk: de zon scheen fel boven hen en hij voelde hoe het licht hem meer kracht gaf, dankzij zijn ability. Hij was dan ook even zelfverzekerd toen hij zijn bladeren afvuurde en zag dat hij de Solrock raakte. Ze konden ook zien dat de zon wat terugweek door de aanval, maar verder vertrok ze geen spier, alsof het haar niets uitmaakte dat ze geraakt werd. Dit maakte hem zenuwachtig. Hadden zijn aanvallen wel effect? Het leek haast alsof ze er niets van voelde! Of deed ze maar alsof? Urgh... "Imogen, Imogen, weg hier!" riep hij plotseling toen de blauwomlijnde Solrock een soort ringen van licht op hen afvuurde: Psywave.

Ze had verwacht dat er een aanval zou komen, maar de snelheid daarvan verraste haar toch. Ze probeerde nog weg te springen, maar was daar te laat mee. Zelf voelde ze niets, maar ze hoorde aan een kreun van Helios dat hij wel geraakt was en dat deed eigenlijk net zo veel pijn. "Sorry, ik zal je niet nog een keer laten raken", zei ze, waarop Helios alleen met een boze grom antwoordde. Ze voelde zich schuldig. Hij was volledig op haar aangewezen voor een ontwijken van aanvallen, dan moest ze dat ook goed doen. "Gebruik Leech Seed", zei ze. Ze moest er gauw voor zorgen dat hij zich weer beter zou voelen. Ze was even bang dat Helios door haar fout niet meer naar haar zou willen luisteren, maar hij deed wat ze van hem vroeg.

Terwijl de Solrock Harden gebruikte, vuurde Helios een klein pitje op zijn tegenstander af, die dit nauwelijks op leek te merken. Uit het pitje begonnen echter al gauw dunne stengeltjes te groeien en Helios voelde heel langzaam weer een beetje van zijn kracht terugkeren. De Solrock was echter niet van plan dit zomaar te laten gebeuren. Zodra ze merkte dat de stengeltjes haar energie stalen, begon ze weer te draaien, maar zelfs terwijl ze op topsnelheid draaide en het licht dat ze uitstraalde Helios en Imogen verblindde, bleef de Leech Seed zich aan haar vastklampen. Terwijl de Solrock zich uit de greep van de plantjes probeerde te bevrijden, vuurde Helios nog een Mega Drain op haar af en hij wist wat van haar energie te stelen, waardoor hij zich onmiddellijk beter voelde.

De Solrock was gestopt met draaien en leek nu weer een Rock Polish uit te voeren. Helios vuurde snel een tweede Mega Drain af, nog voor Imogen iets had kunnen zeggen, en raakte de Solrock opnieuw Toen hij een derde Mega Drain probeerde, schoot de Solrock echter razendsnel uit zijn baan. Vervolgens begon ze weer te draaien. De Rock Polish had haar rotsachtige huid gladder gemaakt, zodat ze met minder luchtweerstand te maken had. Het zorgde er echter ook voor dat de Leech Seed zich niet meer goed vast kon houden en toen de zon haar draaiing weer inzette, vielen de energiestelende plantjes van haar af. Imogen klemde haar kaken op elkaar. Ze moesten dit gevecht zo snel mogelijk beëindigen, voordat de Solrock zo snel geworden was dat ze het nooit meer konden raken. "Helios, gebruik nog een keer Growth en dan weer Razor Leaf, en probeer je het uit te spreiden, zodat het het niet kan ontwijken." Helios knikte en Imogen zag hem groeien, waarna hij weer met de scherpe bladeren begon te schieten. Hij verspreidde ze in een willekeurig en daardoor onvoorspelbaar patroon en de Solrock werd door een paar van de blaadjes geraakt, hoe snel het ze ook probeerde te ontwijken. Imogen grijnsde, dit ging weer de goede kant op. De Solrock leek toen echter van tactiek te veranderen: misschien had het de uitspraak 'aanval is de beste verdediging' wel eens gehoord. In ieder geval schoot het nu hun kant op om Helios met een keiharde Tackle te raken. Imogen trok haar Sunkern gauw uit de baan van de vliegende zon en de aanval miste, maar ze merkte niet dat de zon achter haar in een snelle draai van richting veranderde en haar aanval niet op Helios, maar op Imogen zelf richtte. Imogen slaakte een kreet toen de Solrock tegen haar benen sloeg en haar onderuit haalde. Met haar handen vol kon ze haar val niet opvangen en ze landde met een pijnlijke klap op de stenen grond, waar ze even verdwaasd bleef liggen.
Helios riep iets - wat ze uiteraard niet verstond - en ze zag hoe hij een blaadje naar zijn mond bracht. Snel zette ze hem op haar buik en hield haar oren dicht, terwijl Helios aan zijn Grass Whistle begon.
Daarnet in de grot was de Solrock verrast door de aanval, aangezien ze nooit had verwacht dat iemand van buiten zich in haar gevecht met de Lunatone zou mengen. Nu begreep ze echter onmiddellijk was Helios van plan was en zonder aarzelen viel ze aan met Confusion. Hij had geen enkele kans om het te ontwijken en de kracht van de aanval tilde hem een eindje op en duwde hem weg. "Helios!" riep Imogen uit en ze werkte zich met moeite overeind. De Solrock bewoog trager dan eerst, en enigszins ongecoördineerd, slaperig geworden door Helios' onvoltooide Grass Whistle, maar haar Fire Spin bereikte Helios eerder dan Imogen, die terugschrok voor het vuur. "Helios!" riep ze geschrokken, maar ze kon haar arme Sunkern niet eens meer zien door de vlammen die om hem heen draaiden. Pas toen de vlammen zakten en het vuur uiteindelijk doofde, kon ze zich naar hem toe haasten. Zijn geel met bruine huid zag zwart van het roet, maar hij had zijn ogen nog open. Het gevecht was nog niet voorbij. Imogen nam hem in haar armen en keek naar de Solrock. Die hing stil in de lucht, afwachtend. Imogen voelde even een steek van twijfel. Helios was er niet fantastisch aan toe, moest ze dit gevecht afbreken? De Sunkern was sowieso al niet enthousiast geweest over het plan. Het idee om op te geven stond Imogen echter tegen en dit gevecht overtuigde haar er alleen maar sterker van dat ze die Solrock in haar team wilde hebben. Bovendien had ze de taak op zich genomen om het gevecht tussen de Solrock en die Lunatone voor altijd tot een einde te brengen, toch? Met een verbeten trek om haar mond keek ze naar de zonpokémon. Ze gingen door. "Helios, Mega Drain!" riep ze, maar tot haar verrassing reageerde de Sunkern erg traag. Sterker nog: toen hij de aanval uitvoerde, miste hij de Solrock totaal: hij zat er minstens twee meter naast. Wat was hier aan de hand?

Helios voelde zich vreselijk. Het vuur was weg, maar hij voelde nog steeds sterk de aandrang om in een verkoelend meertje te springen. Bovendien voelde hij zich vreselijk gedesoriënteerd. Alles draaide, het leek alsof er twee Solrock waren die om hem heen tolden en Imogens stem klonk raar. Ugh, wat was er met hem aan de hand? Het moest die aanval zijn, die Confusion, daarvoor ging het prima met hem. Hij schudde zijn kop in een poging het gedesoriënteerde gevoel kwijt te raken, maar daar werd hij alleen maar duizelig van. Waar was die Solrock? "Helios?" Het klonk als Imogen en ze klonk bezorgd. Hij voelde een abrupte beweging, alsof ze een aanval ontweek. "Helios, geen zorgen, ik richt wel. Schiet je aanvallen gewoon recht vooruit, ik mik wel, ik zorg wel dat het raak wordt, oké? Probeer nog een Mega Drain." Hij bromde iets. Ging dit echt werken? Het moest wel, want hij had zelf geen idee welke kant hij op moest mikken. Alles draaide... Het voelde belachelijk, maar hij vuurde maar een Mega Drain af. Hij had geen idee welke kant het op ging, maar aan Imogens gefrustreerde grom te horen, was het niet de goede kant. "Blijf Mega Drain gebruiken", zei ze tegen hem, dus dat deed hij maar, al wist hij niet of iets ervan raak was. Hij hoopte maar dat Imogen een beetje kon mikken.

Het was haar duidelijk geworden dat Helios confused was en dat zij het werk zou moeten doen. Nu moest ze niet alleen de aanvallen van de Solrock ontwijken, maar ook zorgen dat die van Helios wel raak waren. Dat bleek nog behoorlijk lastig te zijn, want de Solrock was ondanks dat ze door de slaperigheid wat trager bewoog nog altijd snel door die twee keer Rock Polish. Bovendien leek de zon nu al weer wat te herstellen van de Grass Whistle. Imogen durfde Helios niet weer rond te laten strooien met Razor Leaf, want als hij er echt zo erg aan toe was als het leek, zou hij haar nog per ongeluk kunnen raken. Ze gromde geërgerd toen ze de Solrock voor de zoveelste keer miste. Ze wist zelf echter ook de aanvallen van de Solrock te ontwijken. Ze was op dit moment zó blij met haar danslessen van de afgelopen jaren, die er nu voor zorgden dat ze de gekste sprongen kon maken en die haar een uitstekende conditie hadden gegeven, zodat ze na al dit ontwijken nog niet uitgeput stond te hijgen, al deden haar benen pijn van de tackle en die inspanning die daar nu nog bovenop kwam. Maar nu ze het gevecht had doorgezet, wilde ze absoluut niet alsnog opgeven en verliezen was ook geen optie. Ze moest dit langer uit zien te houden dan de Solrock, al leek die geen enkele vermoeidheid te voelen, terwijl haar eigen spieren brandden.

Ze hield Helios met twee handen voor zich uit, terwijl hij lichtstralen afschoot als een laserpistool. Voor de Solrock duurde het wat te lang. Waarschijnlijk van plan een einde te maken aan dit voortdurende missen van aanvallen, voerde ze nog een Rock Polish uit. Imogen slikte. Ze wist niet of ze de Solrock kon blijven ontwijken als die nog sneller werd. De zon hing nu terwijl ze haar aanval uitvoerde echter stil in de lucht: de uitgelezen kans om haar te raken. Imogen mikte op de Solrock. "Met al je kracht!" riep ze, en Helios vuurde een grotere, fellere lichtstraal af dan hij ooit had gedaan. Hij was groen, zoals een Mega Drain altijd was, maar hij leek veel sterker dan normaal, en de vorm was ook grilliger. Al met al... leek het wel een andere aanval. Imogen lachte. "Raak!" riep ze, en niet zomaar raak, maar een rake Giga Drain! De Solrock werd duidelijk teruggeslagen door deze aanval, terwijl Helios juist opleefde door de energie die zijn Giga Drain naar hem terugbracht.

Hij wel in paniek geraakt, terwijl hij zich zo zwak voelde, totaal in de war was en Imogen van dat mikken ook niet veel leek te bakken. Als het aan hem had gelegen, waren ze allang met dit gevecht gestopt. Zo heel nodig hoefde hij die zon nu ook weer niet in zijn team, en hij kreeg niet echt het gevoel dat dit goed ging aflopen. Bij Imogens uitroep had hij echter toch maar meegewerkt en geprobeerd nog meer kracht in zijn aanval te leggen dan hiervoor en daar was hij in geslaagd. Toen had hij haar verheugde kreet gehoord en meteen daarna was er weer kracht in hem teruggestroomd. De hernieuwde energie verhelderde zijn geest en drong de verwarring weg, zodat zijn blik eindelijk weer helder was en hij weer snapte waar hij was, welke kant hij op keek en vooral: waar de tegenstander was op wie hij moest mikken. Tot zijn grote vreugde zag hij ook dat de Solrock iets minder soepel bewoog dan hiervoor. Haar gezichtsuitdrukking was nog altijd neutraal en daardoor viel het niet meteen op, maar als je goed keek, kon je zien dat ze verzwakt was. De zon was misschien sterk en leek op het eerste gezicht misschien zelfs ongenaakbaar, maar Helios besefte nu dat zijn grasaanvallen wel degelijk veel effect hadden op de steenpokémon. Misschien was dit toch niet zo'n hopeloze strijd als hij even hiervoor nog had gedacht.
Zonder dat Imogen iets hoefde te zeggen, ging hij weer over op een wijdverspreide Razor Leaf. De eerste blaadjes raakten de Solrock, maar die sloeg al gauw weer terug met Fire Spin.

"Helios, gebruik eerst nog een Razor Leaf en dan snel Giga Drain", zei Imogen terwijl er een grijns op haar gezicht verscheen. Helios gehoorzaamde. De Solrock voelde waarschijnlijk niet de aandrang de wolk van scherpe bladeren die haar kant op kwam te ontwijken: haar Fire Spin maakte de planten immers onschadelijk. In plaats van de ontwijken, vloog ze dan ook recht hun kant op om ook weer een directe aanval uit te voeren. De grote bladeren onttrokken echter Helios' tweede aanval aan het zicht en de Solrock kreeg geen kans meer om deze wel te ontwijken. De Giga Drain raakte haar vol en het was duidelijk te zien dat ze haar bewegingen even stokten. Imogen was even geboeid door het schouwspel: de spiralende vlammen van de Solrock verbrandden alle bladeren, die als as door de wind werden weggevoerd. Intussen schoot de Giga Drain perfect door het midden van de spiraal. Samen vormde het een interessante combinatie van flakkerend vuurlicht en groen Giga Drainschijnsel. Als dit een contestgevecht was geweest, had dit haar zeker punten opgeleverd. Imogen vergat bijna dat ze ook nog iets moest doen en kon nog maar net op tijd wegspringen voor het vuur. Ze had zich echter niet alleen op de Fire Spin moeten focussen, maar ook op de Solrock, die Helios met een Tackle bijna uit Imogens handen sloeg.

Oef! Een van de stekels van de Solrock sloeg hem recht in zijn gezicht. "Imogen, let eens op!" riep hij geërgerd naar zijn trainer, die de strekking van zijn woorden waarschijnlijk wel begreep, want ze haastte zich te verontschuldigen. Helios gromde. Dit was nu al de tweede keer dat hij werd geraakt doordat zij te laat reageerde. Toen Imogen zich echter omdraaide zodat hij de Solrock weer kon zien, deed de aanblik hem zijn ergernis vergeten. Het was nu echt duidelijk: de Solrock kon niet lang meer vechten. Helios voelde zich ook niet helemaal top. De zon die hem kracht gaf, verzwakte hem tegelijkertijd met zijn harde stralen en deze laatste klap gloeide nog na in zijn gezicht, maar zijn drain-aanvallen hadden hem gedurende het gevecht steeds weer wat nieuwe energie gegeven. De Solrock had dat soort voordelen niet. Bovendien was deze aan het begin van hun gevecht al wat verzwakt geweest door haar strijd tegen de Lunatone. Dat was toen nog niet te zien geweest: de zon was uitstekend in staat om kracht en energie uit te stralen en te doen alsof aanvallen haar geen enkele schade toebrachten, maar uiteindelijk eiste het zijn tol.

De meteorietpokémon tolde weer om haar as, maar straalde minder licht uit dan voorheen, zag Imogen. Toch gaf de zon niet op, maar vloog weer hun kant uit voor een volgende Tackle. "Giga Drain", zei Imogen snel tegen Helios. Hopelijk zou deze aanval het gevecht beëindigen. De krachtige groene straal raakte de Solrock vol. Beroofd van haar laatste restje energie stortte de zon neer en bleef daar op de grond liggen. Even bewoog Imogen niet, terwijl ze afwachtte of de Solrock toch nog een aanval achter de hand had. Daarna ademde ze opgelucht uit. Haar hart klopte snel en ze merkte dat haar handen nog trilden van de adrenaline. Een paar keer ademde ze in en uit. Goed. Dan was er nu nog één ding te doen. Met de grootste zorg haalde ze een lege pokéball tevoorschijn en gooide die naar de Solrock, die er met een flits door wel opgeslokt. De rood-witte bal wiegde met knipperend lampje heen en weer en Imogen beet zenuwachtig op haar onderlip. Zou het lukken?

Imogen slaakte een luide vreugdekreet toen de pokéball stopte met wiebelen en er een zacht klikje weerklonk. "Ja! Gelukt! Helios, we hebben er een teamgenoot bij!" Trots stak ze haar Sunkern de lucht in, als om deze kampioen aan de hele wereld te tonen. Helios bromde iets en Imogen liet hem maar weer zakken. Ze had wel de hele berg rond willen dansen, maar daar was ze iets te moe voor, en Helios zo te zien ook. Ondanks zijn Giga Drains, zag de Sunkern er afgepeigerd uit en Imogen zette hem op de grond. Met energie uit de grond en uit het zonlicht zou hij zich zó weer beter voelen, toch? "Gebruik Ingrain, dan voel je je straks weer helemaal goed", zei ze en ze glimlachte breed. "Goed gedaan, Helios." Ze was het bijna vergeten te zeggen.

Helios keek naar zijn trainer terwijl die naar de pokéball toe liep en hem oppakte. Zijn Growths waren intussen uitgewerkt en hij was weer zijn normale formaat, maar hij voelde zich kleiner dan ooit, uitgeput van het gevecht. Trots was hij wel. Hij had toch maar mooi die Solrock verslagen, hoe eng en sterk die ook was. Hij was nu echter meer bezig met proberen wat energie uit de grond te trekken dan met zijn overwinning. Tsjongejonge, hij was blij dat hij een contestpokémon was en geen gymvechter. Het was leuk en aardig dat hij gewonnen had, maar een gevecht als dit hoefde hij toch niet gauw meer mee te maken! De grond was dor en droog en hij kon er met zijn wortels maar weinig energie uithalen. De zon hielp ook niet echt mee. Niet de Solrock-zon, de échte, die genadeloos op hem neer scheen. Imogen had uiteraard niets in de gaten, die stond verrukt naar de pokéball te staren. Ze had de Solrock er nog niet eens uit laten komen, maar blijkbaar was de aanblik van de rood-witte bal, ook al zag die er precies zo uit als een lege, al genoeg om haar diep gelukkig te maken. Helios zuchtte e kneep zijn ogen dicht tegen het felle licht, zich afvragend of Imogen überhaupt doorhad dat zijn ability hem erg gevoelig maakte voor zonlicht.

Imogen keek op toen ze Chakra opeens hoorde. Oh ja, die was er ook nog! Nou, blijkbaar was alles goed afgelopen daar in de grot, al vroeg ze zich wel af wat er precies was gebeurd wat ervoor zorgde dat Chakra nu, uitroepend dat Batwoman gearriveerd was, de grot uit kwam springen met een hele zwerm Zubat om zich heen, die al gauw door Toph weer terug de grot in gejaagd werden. Ze zag nu dat de Lunatone ook bij hen was, die vreemd genoeg niet op het punt leek te staan hen allemaal te vermoorden. Chakra feliciteerde Imogen met haar vangst en het paarsharige meisje kromp even in elkaar bij haar vast heel vriendelijk bedoelde maar toch ook wel wat harde por. Imogen grijnsde en besloot de Solrock maar eens tevoorschijn te laten komen. De zonpokémon verscheen in een flits en haar blik ging meteen naar de Lunatone. Ze schrok echter niet terug, alsof die ene blik al genoeg was geweest om vast te stellen dat de maan haar niet aan ging vallen. Over vallen gesproken... Imogen moest haar blik van de prachtige Solrock weer naar Chakra verleggen toen die plotseling omviel. "Uhm, Chakra?" vroeg ze een beetje bezorgd, en om eerlijk te zijn ook een beetje geërgerd dat er weer iets moest gebeuren in plaats van dat ze even in alle rust van de aanblik van haar nieuwe Solrock kon genieten. "Toph?" Het was haar trainer, zij wist vast wel wat er aan de hand was en hoe het op te lossen, toch? Intussen rees bij Imogen ook de overtuiging dat Chakra ergens wel een goed punt had en dat het misschien helemaal geen slecht idee zou zijn om haar benen even wat rust te gunnen, dus ging ze naast Chakra op de grond zitten. Ze zag nu ook dat haar knokkels inderdaad geschaafd waren van die klap tegen de muur binnen, maar de wondjes waren alweer dicht. Ze wreef even over haar kuiten, die pijn deden van de Tackle van de Solrock. Oef, dat gingen blauwe plekken worden. Hopelijk geen al te duidelijke, anders zou ze iets langs aan moeten trekken...

Helios opende ze ogen weer toen hij merkte dat iets het zonlicht tegenhield. Hij dacht dat Imogen misschien toch aan hem gedacht had, maar zag in plaats daarvan het silhouet van de Solrock en de twee gloeiende rode puntjes die haar ogen waren. Om eerlijk te zijn wist hij niet zeker of hij nu dankbaar moest zijn voor de schaduw, of toch vooral bang door het niet-knipperende gestaar van die ogen. Hij sloot de zijne maar weer, zodat hij haar niet aan hoefde te kijken, al meende hij haar blik nog steeds te voelen. Toch kon hij het wel waarderen dat ze aan hem had gedacht.

"Hmm?" kwam het niet erg uitgebreide antwoord van de gevallen roodharige. Nou ja, het betekende in ieder geval dat ze nog leefde en indrukken uit haar omgeving nog binnenkwamen. Nu kon ze wel stervende zijn... Ach, nee, ze zag er toch niet uit alsof ze dood lag te gaan? Bovendien leek Toph niet erg ongerust over haar trainer. Eigenlijk lag ze Chakra vrij ontspannen bij, wat Imogen aanmoedigde ook maar op de grond te gaan zitten en zo haar arme, beurse benen wat rust te geven. Ze zuchtte eens diep. Tsjongejonge, dit was haar het dagje wel. Met een grijns op haar gezicht keek ze naar haar pasgevangen Solrock en haar hart overspoelde van trots. Haar eerste zelfgevangen pokémon. En wat voor één! Die Solrock ging lintjes winnen, sowieso. Met zo'n oogverblindende (letterlijk, haha) schoonheid sleepten ze die prijzen wel binnen.

Maar nu kwam natuurlijk de grote vraag: hoe ging ze het beestje noemen? Solrock hadden geen geslacht, had ze begrepen (hoe zouden ze geboren worden? Misschien waren het wel echt gewoon tot leven gekomen meteorieten...), maar dat maakte het verzinnen van een naam wel wat lastiger. Ze hield haar hoofd even scheef en ging met een hand door haar haar (wauw, dat zat echt vreselijk in de war. En oh nee, de puntjes waren helemaal verschroeid! Ugh, waarschijnlijk zag ze er niet uit... morgen maar naar de kapper...), terwijl ze probeerde niet aan haar verfromfraaide uiterlijk en wel aan een naam voor de Solrock probeerde te denken. "Solarium?" zei ze hardop. De Solrock keek haar kant op. Nou, dat was een goed teken, nietwaar? Het reageerde in ieder geval op die naam. "Solarium", herhaalde ze nog maar eens, dit keer zonder vraagteken. Ja, dat zou het worden. De Solrock staarde haar even aan en keek toen weer naar Helios. Ah, ja, Helios. Hij zag er al een stuk florissanter uit nu hij Ingrain gebruikte. Ze zuchtte nog een keer, een fijne, ontspannen zucht, en merkte dat Chakra zich omhoogwerkte tot een zittende houding. Ze glimlachte bij Chakra's gemompelde opmerking. Zo is dat, dacht ze. Wat een prachtige dag. "Zijn we geen helden?" zei ze grinnikend op de tweede opmerking van haar metgezel. Ze keek haar met een brede glimlach aan. "Écht bedankt, Chakra. Vandaag had vreselijk kunnen zijn, maar in plaats daarvan is het de beste dag van mijn reis tot nu toe geworden." Ze was bang geweest dat ze na die storm geen pokémon meer zou hebben, maar ze had er juist een bij gekregen. Liefdevol keek ze naar haar pokémon. Ze vormden nu al een prachtig team, die twee.

Imogen lachte toen de roodharige hun daden begon te relativeren. "Én een mogelijk eeuwenoud conflict opgelost", voegde ze aan Chakra's zin toe met een veelbetekenende blik op de twee meteorietpokémon. Ze keek naar het meisje, dat er nog steeds niet uitzag alsof ze zich helemaal top voelde, maar als ze kon praten en glimlachen was er vast niet zo veel aan de hand. Imogen vroeg zich af wat er eigenlijk aan de hand was. Net zoiets als Helios net had gehad misschien? Als leek Chakra niet echt duizelig... hoe dan ook, nu het beter ging maakte het ook niet zo veel uit.

Chakra kon niet zo goed tegen complimenten, had Imogen al gemerkt, wat het uiteraard extra leuk maakte om ze te geven. Ze moest lachen om de ongemakkelijke reactie van het meisje. Haar wenkbrauwen schoten omhoog toen de ander vertelde wat zij allemaal al beleefd had. "Zo zo, jij trekt dus gewoon natuurrampen aan. Die storm was er sowieso alleen doordat hij in de buurt was", lachte ze. "En ik dacht dat ik al wel wat rare dingen had meegemaakt." Chakra keek naar de pokémon en Imogen volgde haar voorbeeld. De twee kleinere pokémon lagen heerlijk in de schaduw van de zon en de maan. Imogen moest grijnzen. Eigenlijk was het best apart dat juist de zon nu een schaduw wierp. Een beetje de omgekeerde wereld, nietwaar? Ze trok haar blik los van het boeiende tafereel toen Chakra haar een vraag stelde. "Waarom Hoenn? Nou, dat was voor mij vrij simpel. Ik ben hier geboren en getogen en ik houd van deze regio", antwoordde ze zonder er lang over na te hoeven denken. En grijnsde. "En ja, de snikhete zon speelde ook een rol." Ze had een hekel aan kou en een voorliefde voor zonnen. Haar huid was vrij bleek, maar verbrandde vreemd genoeg zelden (al speelde de factor 50 zonnebrand die ze iedere keer weer braaf opsmeerde daar ook wel een rol in). Kou daarentegen was funest voor haar huid, die werd er altijd droog van. En ze had ook vreselijk snel last van stijve handen als het koud was. Al deze dingen had ze alleen op vakanties ondervonden, want Arceuszijdank was het in Hoenn nooit koud te noemen. Sneeuw of hagel kwam hier niet voor, tenzij een ijspokémon het veroorzaakte. Ze glimlachte. Rond Kerstmis lieten de mensen met ijspokémon het wel eens sneeuwen in Oldale Town. Imogen hield misschien niet van kou, maar die schitterende sneeuw in het zonlicht was toch wel een magisch gezicht.

De steenpokémon stelden Chakra's schatting van hun leeftijd niet op prijs, leek het. Imogen vroeg zich af hoe oud de twee eigenlijk echt waren. Had Chakra gelijk of waren ze echt eeuwenoud? Imogen koos er onmiddellijk voor om dat tweede te geloven, simpelweg omdat dat heel erg cool was, of het nu waar was of niet. De roodharige haastte zich intussen haar excuses aan te bieden en dat leek voor de zwevende stenen genoeg te zijn, want hun gezichtsuitdrukkingen vielen weer terug in hun gewone, emotieloze staat.

Imogen schudde grijnzend haar hoofd toen Chakra haar verbeterde. Niet alleen natuurrampen, maar ook nog een mensen en pokémon. "Zoals Helios en ik", antwoordde ze lachend. Het moest immers vrij apart zijn om opeens een meisje tegen te komen wiens pokémon was weggewaaid. Of nu ja, de pokéball was weggewaaid. Ze veegde over haar wang en reageerde enkel met een afwezig glimlachje over Chakra's opmerking over spanning en natuurrampen. Ook het verhaal over Johto, Unova en de Hoennse zon ging grotendeels langs haar heen. De pokéball was weggewaaid. De pokéball. "Helios! Waar is je pokéball?" riep ze uit.

Helios keek haar geschrokken aan. Zijn pokéball! Dat was waar ook, Solarium had alleen hem meegedragen, zich er als wilde pokémon waarschijnlijk niet eens van bewust dat er bij een pokémon ook een pokéball hoorde. Zelf had hij geen idee hoe hij het ding terug zou moeten vinden. Sunkern waren gemaakt om de hele dag maar een beetje onder een boom te zitten en dauw te drinken en hadden dan ook van nature een bijzonder slecht richtingsgevoel. Hij zou zich aan de hand van de zon nog wel kunnen oriënteren, want zijn soort was erg op de zon gericht, maar daar had hij nou niet bepaald op gelet op de heenweg.

Imogen en Helios richtten hun blikken gelijktijdig op Solarium. Die zei iets en Imogen zag Helios heftig knikken. Imogen kwam al half overeind terwijl ze de Solrock afwachtend aankeek. Die knikte en kwam in beweging, waarop Imogen een opgeluchte zucht slaakte. Als Solarium nog wist waar de pokéball lag, hadden ze die waarschijnlijk snel genoeg gevonden. Ze keek naar Chakra. "Kun je alweer lopen?" vroeg ze aan de roodharige. Daarna gleed haar blik naar de ingang van de grot, waar Solarium al naartoe gezweefd was. O Arceus, niet weer... Imogen keek de zonnepokémon angstig aan en voelde haar handen alweer klam worden. "Is er geen route buitenom...?"