Spooky Scary Skeletons.

Hij was opzoek geweest naar een hotel of een motel of iets waar hij kon overnachten, zodat hij alvast een kamertje kon krijgen en daar zijn spullen kon droppen. Het plan was geweest om de hele middag met Soraya te trainen, zodat Pokémon en Trainer aan elkaar gewend konden raken, maar het leek niet dat de twee nog in de middag zouden trainen. Toen de Trainer aan een van de inwoners van het stadje had gevraagd of er ergens in de buurt een hotelletje was, had deze met een peinzende blik geantwoord: 'Nou, er is het hotel een paar straten verderop, maar...' Keith had hem niet echt uit laten praten en had hem direct bedankt. En nu was hij dus in het hotel, maar het was iets anders dan hij verwacht had.

Met lichte dwang opende hij één van de eens mooi afgewerkte deuren en keek hij voorzichtig naar binnen. De lichten waren uit en er stond niemand in de balie, en op de stoelen en bankjes lag alleen een laagje stof. Wat twijfelend stapte Keith naar binnen. Door de vele ramen was er genoeg licht, maar het zag er allemaal wel een beetje somber uit. "Hallo?" riep hij door de lege ruimte. De jongen bleef bij de deur staan en keek wat ongemakkelijk rond. Er hing hier een sfeer die rillingen over zijn rug deed lopen en ook Soraya, die op zijn schouder zat, leek de stemming op te pikken. Wat ongemakkelijk kirde hij naar Keith, maar deze aaide hem geruststellend over zijn zachte vacht. "Hallooo?" riep hij nog een keer en dit keer zette hij wat stappen de ruimte in. Hij keek even rond, maar toen hij opnieuw geen antwoord kreeg stapte hij naar de balie en leunde hij over het stoffige houten ding om te zien of er iemand aan die kant was. "Niemand?" mompelde Keith tegen zijn Zorua en hij zuchtte. De jongen draaide zich van de balie weg en leunde met zijn rug tegen het ding terwijl hij twijfelend rond keek. Blijven? Hij kon hier wel een nachtje doorbrengen, toch? Eentje maar? Het idee stond hem niet echt aan, maar een hotel was een hotel...

Een plotselinge beweging vanuit zijn ooghoek deed de jongen en zijn Pokémon opschrikken. Keith draaide zich lenig om en zette tegelijkertijd wat stappen achteruit en Soraya sprong van zijn schouders en nam in een paarse cirkel de vorm van Rabo aan. Keith voelde zijn hart tegen zijn ribbenkast bonken, maar toen hij een paarsachtige, zwevende Pokémon achter de balie zag verschijnen. Een trillerig lachje verliet Keith's lippen. Hij was bang geweest voor helemaal niks... Het was maar een Pokémon. "S-Soraya, rustig maar, het is maar een Pokémon," mompelde Keith geruststellend tegen zijn Pokémon, hoewel deze wat angstig de gedaante van een Mudkip aanhield. Keith haalde vervolgens zijn Pokédex tevoorschijn en richtte deze op de zwevende wilde Pokémon. Een Gastly, Dual-Type Pokémon die zowel een Ghost als Poison Pokémon was. Zo heel eng was het dus niet.

Dus wel. Met een bulderende lach schoot hij plotseling op het tweetal af. Zowel Keith als Soraya kregen de schrik van hun leven en zette het direct op het lopen. De Zorua was van de schrik teruggevallen in zijn eigen vorm en de donkere vos rende nu voor Keith uit één van de verlaten gangen in. "Soraya!" riep Keith uit naar zijn Pokémon, die leek te begrijpen wat Keith wilde zonder dat de jongen het zei. De Pokémon bleef stil staan en toen Keith langs hem kwam, sprong het beestje in zijn armen. Met de Pokémon veilig tegen Keith's borst geduwd, schoot Keith de gangen door. Totdat hij de lach niet langer kon horen. Hijgend kwam hij tot stilstand en liet hij zijn Pokémon los, die trillend op de grond sprong en met wijd opengesperde ogen de gang doorkeek. Keith leunde met één arm tegen de viezige muur en liet zijn hoofd even hangen terwijl hij op adem kwam. "W-We hebben hem... kwijt geraakt," bracht de jongen uit, "En we vinden wel een andere plek om te overnachten..." De Pokémon knikte instemmend en liep wat dichterbij naar zijn Trainer.

Toen Keith's ademhaling eindelijk weer wat normaal was, keek hij om zich heen. Doordat hij zo hard had gerend, had hij eigenlijk geen idee waar hij nu was en hoe hij terug naar de uitgang moest. Nou, gewoon lopen dan; Zo groot had het van de voorkant niet geleken, dus ze zouden voor het avond werd toch wel terug naar de lobby moeten kunnen komen? "Soraya, kom hier," mompelde hij tegen zijn Pokémon. Lenig sprong het beestje via de muur op Keiths schouder. En toen begon de jongen maar met lopen. Hij keek goed rond, probeerde kleine details te onthouden waarmee hij gangen zou kunnen herkennen en, well, raakte waarschijnlijk alleen maar meer verdwaald. Keiths richtingsgevoel was nooit erg goed geweest, maar gelukkig had hij een geweldig goed geheugen waarmee hij dingen kon onthouden. Als hij nou een potloodje had of zo, dan kon hij kruisjes op de muren zetten zodat hij geen rondjes zou lopen. Alles leek zo ontzettend veel op elkaar hier, zelfs al onthield hij kleine details die in elke gang verschillend waren, hij zou sowieso meerdere gangen vaker lopen. Hmmm. Hoe kon het überhaupt zo moeilijk zijn? Het was toch maar een gang...

Na ongeveer een kwartiertje rondgelopen te hebben kwam Keith bij een stel trappen. Hier bleef hij even twijfelend aan. Hij wist dat hij geen trap afgegaan was, maar dat hij ook niet langs een trap gekomen was. Dus dat betekende dat hij helemaal niet de goede richting inging. "Oh Soraya, dit kan nog even duren," mompelde Keith wat treurig tegen zijn Pokémon. Waarschijnlijk had de Zorua wel een goed richtingsgevoel, of in elk geval goed vergeleken met dat van Keith, maar de Pokémon was te angstig om zich te kunnen focussen op waar ze liepen en ook hij zou tegen het probleem van op elkaar lijkende gangen lopen. Dus was het aan Keith om hen naar veiligheid te brengen. In elk geval zagen ze geen creepy Pokémon meer.

Maar toen Keith door een van de smalle gangen liep, hief Soraya plotseling zijn kopje. Zijn zeegroene ogen schoten rond en plots sprong het beestje wat angstig van Keith's schouder. In het midden van zijn salto verdween hij in de paarse gloed en toen hij eruit kwam, had hij de vorm aangenomen van een jong, blond jongetje dat in boerenkleding gekleed was. Keith kende hem niet, maar focuste zich nu niet op de gedaante die zijn Pokémon aangenomen had. Als Soraya van gedaante veranderde was er dus iemand in de buurt. Keith draaide zich naar het eind van de gang met Soraya achter zich en wachtte tot de persoon of de Pokémon de hoek om zou komen...

1136 words (oops) for simon dufrense

Een hoofd. Keith zag een hoofd om het hoekje kijken en op de een of andere manier schrok Keith er toch wel van. Hij zette met een ongemakkelijke blik op zijn gezicht een stap naar achter en voelde hoe zijn rug tegen Soraya aandrukte. De Pokémon zette echter niet nog een stap naar achter, maar dook geheel achter Keith. Angsthaas. Vervolgens gleed er echter een jongen om de hoek, waardoor Keith opgelucht zuchtte. Het was maar een mens! Mensen waren oké! De jongen had rosé achtig haar, hoewel er hier en daar wat zwarte stroken door zijn haar zaten en leek wel oké. Hij verontschuldigde zich, dus dat zou wel goed zitten. Was waarschijnlijk geen gemenerik. Poeh, dat was fijn. Geen lollige Pokémon die hem de schrik van zijn leven wilde geven... De jongen vertelde dat hij en Elliot (wie was Elliot?) geluiden hoorde, en dat ze even een kijkje gingen nemen, en achter zijn been verscheen een kopje van een Pokémon die Keith niet kende. Waarschijnlijk Elliot. "Oh," zei Keith, niet geheel in staat een antwoord uit te brengen omdat hij even van de schrik moest bekomen. Pff, jeetje, stomme Gastly.

Hij kuchte even, zette toen een stapje naar voren en toverde een glimlach om zijn lippen. "Ah, ja, dat waren ik en Soraya waarschijnlijk," zei hij. Zijn stem was nog wat hoog, maar verder leek hij weer oké te zijn. Soraya verscheen achter Keith vandaan en keek langs de jongen heen naar de twee vreemdelingen. "I-Ik ben Keith, dit is Soraya," stelde hij zich en zijn Pokémon kort voor. Hij keek even om naar Soraya, die hoewel hij nog steeds achter Keith stond, toch al wat meer tevoorschijn gekomen was. "Ray, ik heb je verteld, als je in dat jongetje veranderd moet je in elk geval je staart in je broek doen," mompelde Keith tegen zijn Zorua zodra hij de grijze staart onder Soraya's shirt uit zag steken. Keith pakte het ding vast en zorgde er daarmee voor dat uit reflex de Pokémon zijn oorspronkelijke vorm weer aannam. Het kleine vosje leek hier niet zo blij mee te zijn, en dook direct achter Keith's benen. "Sorry, hij, uh, is nogal verlegen. Hoe ben je hier zo snel gekomen?" Hij liet zijn hoofd wat schuin zakken en keek een beetje verbaasd naar de jongen. Hij had hier toch al een hele tijd rond zitten lopen en hij had niet echt het gevoel dat deze jongen al lang in dit gebouw was...

1136 words (oops) for simon dufrense

De jongen stelde zich voor als Simon en zei dat de Pokémon, die angstig achter zijn benen naar Keith en Soraya keek Elliot heette. Keith knikte en sloeg de namen op in zijn mentale database. Mooi, nu hadden de mentale fotootjes van dit tweetal ook weer een naam gekregen. Dat was altijd fijn.

Simon leek te schrikken toen Soraya in zijn originele vorm gedwongen werd en Elliot leek het al helemaal eng te vinden. Ze hapte naar adem en klemde zich stevig vast aan de broek van haar Trainer. Ah goshie. Waarschijnlijk was het minder eng geweest als ze niet in een vies, oud, griezelig hotelletje stonden. Keith voelde achter zich hoe Soraya behendig zijn rug op klom en op zijn schouder ging zitten, hoewel nog wel een beetje angstig. Geruststellend aaide Keith hem over zijn koppie terwijl de jongen vertelde dat hij... De hoek om gegaan was... En toen gewoon een rechte gang uit... Naar de uitgang was gegaan. W a t. Wat ongelovig keek Keith hem aan. "E-Echt?" vroeg hij, zijn stem wat droogjes. Hij had hier ontzettend lang rondgelopen en deze jongen kwam hier in wat, 5 minuutjes? Waarom had Keith nou ook zo'n slecht richtingsgevoel? "Oh, uh. Dat is fijn om te weten." De jongen wist niet wat hij moest zeggen terwijl hij zichzelf een mentale uitbrander gaf. Jeetje, dit was wel heel triest. "We waren verdwaald geraakt," gaf Keith wat schaapachtig toe terwijl hij naar Simon en zijn Pokémon keek.

1136 words (oops) for simon dufrense