Gekleed in zijn zelf samengestelde Duskull-geïnspireerde Grim Reaper kostuum liep Tyson in de richting van het spookhuis.
Dit gaat leuk worden, dacht hij tot zichzelf. Hij was op het moment nog meer nieuwsgierig dan bang, ook al wist hij dat de kans dat hij zou gaan gillen als een bang kind zodra er een jumpscare kwam nou niet bepaald klein was. Aan zijn zij zweefde Nevermind, die leek er ook wel zin in te hebben. Bij de ingang van deze attractie werd hem uitgelegd dat er een stop-woord was in het geval dat het te eng voor de bezoekers was, dit woord was "Suikerspin". Tyson wachtte nog even voordat hij naar binnen stapte.
"Ben je er klaar voor?" vroeg hij aan Nevermind, die enthousiast reageerde. Vervolgens liep hij de donkere ingang van het spookhuis binnen.
----
Het viel tot nu toe nog wel mee, er waren nog geen
echt enge dingen voorbij gekomen. Hij had niet lang nadat hij binnen gekomen was wat neppe Spinarak-webben in zijn gezicht gekregen en er hing een onheilspellende sfeer, maar dat was gewoon voor spookhuizen voor zover hij wist. Het was hierbinnen ook echt warm, of lag dat aan zijn kostuum? Zijn Grim Reaper kostuum was niet echt iets super warms of zo, voornamelijk een zwarte cape met capuchon die hij over een zwart shirt met lange mouwen, een zwarte broek, en zwarte laarzen droeg en een Duskull-schedelmasker, al had hij zijn masker nu niet over zijn gezicht want hij zag er niet zo super goed door. Verkleden was leuk, en Tyson liet het gene wat anderen van hem zouden denken hem niet stoppen om te doen wat hij leuk vond.
"Mis?" Nevermind maakte plots een verbaasd geluidje dat ervoor zorgde dat Tyson stopte met lopen. De Misdreavus zweefde voor hen uit naar de muur aan hun linkerkant, waar niet erg ver boven de grond een gat in zat.
"Oh," Tyson had al zo'n vermoeden dat dit gat er niet zomaar zat. Zou het verstandiger zijn om heel voorzichtig voorbij het gat te lopen, of juist om er zo snel mogelijk voorbij te rennen? Hij besloot om voor de laatste optie te gaan en zo snel als hij kon voorbij het gat in de muur te rennen. En toen... Gebeurde er niks. Zat het gat er alleen voor show? Dat leek hem redelijk onlogisch, het was hier te donker om zoiets op te merken zonder er specifiek op te letten. Tyson draaide zich om om te kijken waar Nevermind was en werd gegroet door een... wat, of wie, was dit?
Veel tijd om na te denken over dat kreeg hij niet, want wat het ook voor moest stellen, het liet hem heel erg schrikken. Tyson zou blij moeten zijn dat zijn gegil in ieder geval nog een beetje mannelijk klonk. Hij draaide zich meteen weer terug in de richting waar hij oorspronkelijk heen ging en zette het op een rennen. Hij kon de voetstappen van de gekostumeerde persoon die hem achterna kwam horen, wat ervoor zorgde dat hij alleen maar sneller wilde rennen. Tyson was lang, mager, en redelijk snel, maar hij wist dat zijn uithoudingsvermogen het waarschijnlijk eerder vroeg dan laat op zou geven. Wat hij niet in de gaten had omdat het wat donker was in het spookhuis en omdat hij te veel bezig was met proberen te bedenken wat hij nu moest doen, was dat de gang hier een scherpe bocht naar links maakte, waardoor hij pal tegen de muur aan rende.
"Ow..." kreunde hij. Zijn hoofd voelde raar en hij was een beetje duizelig, niet zo heel raar aangezien hij zojuist in volle vaart met z'n gezicht tegen een muur geknald was. Gelukkig klaarde de duizeligheid al snel weer op.
Atua-verdomme, dacht hij,
volgens mij heb ik een bloedneus. Voorzichtig veegde hij met zijn linkerhand langs zijn neus en keek vervolgens naar zijn hand. Yep, dat was bloed.
Hij besloot om de veilige oplossing boven de minst enge oplossing te kiezen en ging met zijn rug tegen de muur waar hij zojuist tegenaan geknald was op de grond zitten. Met één hand kneep hij zijn neus dicht en met de andere liet hij zijn andere Pokémon uit zijn Pokéball voor gezelschap. Ko leek blij te zijn dat hij weer uit die kleine ronde gevangenis van 'm was, maar die blijdschap veranderde snel in verwarring. Verward keek de Togepi rond, wat volgens Tyson een begrijpelijke reactie was. Als hijzelf ineens in een eng, onbekend, donker huis(?) terecht zou komen zou hij ook verward en bang zijn. De enge gekostumeerde persoon was gelukkig nergens meer te bekennen, Tyson gokte dat die besloten had hem met rust te laten nadat hij als een idioot tegen een muur gerend was, of misschien was deze medische hulp aan het halen voor het geval dat hij er meer dan alleen een bloedneus aan overgehouden had. Hij bedacht zich dat het hem wel leuk zou lijken om zelf zo'n eng gekostumeerd persoon in een spookhuis te zijn, lekker mensen bang maken in kostuum, ja dat klonk wel als iets voor hem. Misschien dat hij volgend jaar zich als vrijwilliger aan zou melden voor zoiets als dit?
De breeder en de Togepi zaten in stilte voor een minuut of vijf. Tyson vroeg zich af waar Nevermind naartoe was, sinds die enge persoon hem weggejaagd had had hij haar niet meer gezien. De stilte werd onderbroken door een schuifelend geluid.
"Oh nee," Tyson wist niet wat dat geluid veroorzaakte maar het was vast niks leuks. Er bewoog iets in het duisternis van de gang voor hem, maar Nevermind kon het niet zijn want die maakte geen schuifelgeluiden bij het bewegen. Het ding kwam langzaam dichterbij, Tyson vond het een beetje op een Pikachu lijken voor zover hij het kon zien. Misschien was het iemand anders' Pokémon?
"KYUUU!!!" het Pikachu-achtige ding, waarvan Tyson nu vrij zeker was dat het een Pokémon was, maakte plots een spookachtig geluid dat een rilling over zijn rug liet gaan.
"Ko, Metronome," Zei Tyson in wat misschien een soort paniek was. Hij hield zijn neus nog steeds dicht in de hoop zijn bloedneus zou stoppen. In de tussentijd wiebelde Ko met een van zijn armpjes, waarvan het uiteinde vervolgens in een soort glimmende klauw veranderde. Met deze klauw raakte de Togepi vervolgens de andere Pokémon. Als gevolg op dit leek het... Het hoofd van de Pikachu-achtige Pokémon bijna van zijn lijf af te vallen. Deze Pokémon maakte Tyson zo'n beetje banger dan die gekostumeerde persoon van daarstraks. Wat was dit voor wezen?
Plots raakte iets de Pokémon van achteren, al leek het meer op een gewone fysieke duw dan op een move.
"Mis!" klonk het vervolgens. Oh! Daar was Nevermind dus.
"Ko, Yawn," De Togepi liet een wijde gaap, maar de move miste de enge Pikachu en raakte Nevermind in diens plaats.
Nee, nee nee nee! "Nevermind, snel, Ominous Wind," De Misdreavus blies de enge Pikachu in de richting van Tyson met Ominous Wind en zakte vervolgens naar de grond voor een dutje als gevolg op Ko's fout gerichte aanval.
Nu deze enge Pikachu zo'n beetje bij hem op school zat kon Tyson een betere blik op het wezen krijgen. Het leek het meest op een Pikachu knuffel gemaakt van een oude doek, maar niet een kwalitatief goed gemaakte Pikachu knuffel. Tyson was er vrij zeker van dat er een Pokémon onder deze oude lap stof zat, maar er was om een of andere reden iets vreselijk eng aan het idee van onder de vermomming van deze Pokémon kijken.
"Mi.... Mimikyu?" de Pokémon onder de stoffen lap maakte een geluidje, het leek... bang? Had Nevermind hem bang gemaakt? Het arme ding stond te trillen van angst. Tyson was gestopt met het dichthouden van zijn neus, hij zou straks waarschijnlijk wel nog bij een EHBO post hier op dit Halloween-festival langsgaan voor alle zekerheid.
"We lijken best wel op elkaar," zei hij tegen het wezen onder de lap,
"Beiden verschuilen we ons liever achter een masker dan dat we onze ware zelf laten zien, al is mijn masker meer metaforisch dan die van jouw." Hij was meer hardop aan het denken dan tegen iemand aan het praten, en misschien wat te dramatisch bezig, maar er was niemand anders hier die hem hoorde, right? Oké dat had hij waarschijnlijk helemaal mis maar dat deed er niet toe.
Wacht.... Hij had een Pokéball gekregen bij het binnengaan van het spookhuis, het personeel had verteld dat hij hier een Pokémon in het spookhuis zou kunnen vangen. Misschien bedoelde ze deze Pokémon? Tyson haalde de speciale Pokéball, de Spoopy Ball zoals het personeel het genoemd had, tevoorschijn en legde hem voor de Pikachu-achtige Pokémon neer, die angstig reageerde in het begin maar snel nieuwsgierig werd.
"Cool kostuum trouwen- KO, NEE, NIET OPNIEUW YAWN," Verward keek de Pokémon richting de Togepi, die alweer wijd gaapte, al was het deze keer niet op Tyson's commando.
"Atua-verdomme, Ko, waarom doe je dit? Ik had een goed moment met hem en jij moet het weer verpesten." die opmerking was half als grap bedoeld maar Ko werd in ieder geval teruggestuurd naar zijn Pokéball om dit soort dingen te voorkomen. Nevermind was nog steeds bezig met haar misschien niet zo welverdiende dutje, Tyson besloot om haar voor de zekerheid ook terug in haar Pokéball te roepen.
De (waarschijnlijk) gekostumeerde Pokémon was nu ook in slaap gevallen met dank aan Ko's ongevraagde Yawn. Tyson raapte de Spoopy Ball op en duwde deze zachtjes tegen het als Pikachu beschilderde doek waar de Pokémon onder zat. Verrassend genoeg werd het doek met de Pokémon mee in de Pokéball gezogen. Nu was het nog afwachten of deze het er mee eens was dat Tyson hem in zijn team wilde hebben.
En hopen dat hij levend uit dit spookhuis kwam. Of was dat soort opmerking wat té dramatisch?
