Spooky scary skeletons ; [ —Closed ]

Waarom o waarom zat ik nou in een behekst gebouw? Het antwoord was eigenlijk simpel: ik raakte verdwaald en dit was de enige gebouw in de wijde omtrek. Nog leuker was misschien nog mijn natte regenjas en spijkerbroek, omdat het net flink begon te regenen. Onzeker slikte ik, terwijl ik het gebouw instapte en direct mijn jas uittrok om die over mijn arm te laten bungelen. Het hout kraakte al luid, terwijl ik maar één stap verzette. Ik voelde mijn hart al flink tekeer gaan en mijn keel kurkdroog worden. Graag wilde ik mij omdraaien en het gebouw achter mij laten, maar ik wilde niet onderkoeld raken. Ook boden de bomen amper beschutting, dus had ik geen andere keus. Licht trillende liep ik door de gang van het gebouw, en herkende wat van het interieur. Dit had dus eens een hotel moeten zijn. Het maakte er niet minder eng op, en het gekraak van het hout was het enige wat de stilte vulde. Oké, dit kon ik niet meer aan. Dan was ik maar een angsthaas. Mijn vingertoppen tikten al tegen de Pokéball van Ademir aan, maar een hoog, knarsend geluid weerklonk naast mij, recht bij een deur die traag open.. g-ging?! Ho, wat?! “AAAAAAAAAAAAAAH!!” Gilde ik angstig, struikelde over mijn eigen voeten, en draaide mij al direct om. Mijn hart ging tekeer, terwijl ik amper bij nadacht en dus mijn Pokéball van mijn riem was afgevallen. Deze rolde naar de deur toe en een Snivy verscheen eruit. Het reptiel keek met een schuin kopje naar de dame op en wapperde kort met haar staart. ‘Snivy?’ Ho! Direct draaide ik mezelf met een ruk om en zag zowaar de jonge reptielachtige Pokémon verderop tegenover de deur staan. “Damein, k-k-kom.. h-hier! N-Nu!” Ik stotterde hevig, maar kreeg mijn lichaam niet in beweging. Het enige wat gebeurde was dat Damein mij opmerkte en vrolijk haar poten op- en neer bewoog. Met een bleek gezicht staarde ik enkel naar de op een kier openstaande deur. Help.

H-Hoorde ik daar nou… gelach? Onzeker  staarde ik strak naar de vrouwelijke verschijning die in het kiertje stond. Ze had een zeer bleke huid en een paar rode ogen, wat haar meer deed lijken op een vrouwelijke Dracula. Naast haar zweefde zelfs een zwarte, door duisternis omgeven schim welk zijn ogen strak op mij gericht hield. Dit leek exact op de scene van een horrorfilm, en ik had weg willen rennen. Het lukte mij echter niet, daar was ik te bang voor. Klappertandend keek ik haastig naar de jonge slang die nog steeds niet door had dat dit absoluut geen plezierige situatie was. Dit was een behekst hotel! Verrast deinsde ik verder naar achteren toen de dame ineens een opmerking maakte over zijn geschreeuw. Ik had haar woest willen aankijken of er iets willen zeggen, maar dat lukte mij ook al niet. Logisch kon ik niet nadenken, maar tot nu toe scheen ze niet mijn brein op te willen vreten of iets in die trant. Over dat wezen die naast haar zweefde kon ik niet hetzelfde zeggen. Ze kwam vervolgens met een betrekkelijk slecht aanbod om doodleuk in dit gebouw een rondleiding te krijgen. Natuurlijk wilde ik dat niet! Het aanbod weigeren was echter ‘geen’ optie, volgens haar. Ge-wel-dig, wat moest ik nu? Ineens in staat mezelf te bewegen greep ik Damein bij haar middel en duwde die dicht tegen mij aan. Zij was dan ten minste veilig. “V-Valt.. g-geen interesse.. ook onder de onmogelijke antwoorden?” Mijn stem trilde hevig, en ik probeerde wat rustiger adem te halen. Ik leefde nog. Niets aan de hand. Anders had ik mijn Pokémon, niet waar? De slangachtige Pokémon scheen echter interesse in het onbekende organisme te hebben, en liet twee slierten uit haar zij verschijnen om deze aan te raken. “N-Niet doen!” Vlug draaide ik mezelf een kwartslag om tot de verbazing van de Snivy, die vervolgens verontwaardigd mij aankeek. Ze was enkel nieuwsgierig geweest naar de ander! Ze sloeg haar voorpoten over elkaar en trok de twee slierten weer in haar zij, zeer ontevreden met mijn actie. Wie weet hoe… dat geval erop zou reageren. Ze dacht niet na over wat ze deed en dat bracht mij altijd in de problemen.

Gatverdamme. De onbekende wezen die naast de dame rondzweefde had schijnbaar een tong en als ik Damein niet tegen had gehouden was er vast kwijl op zijn slierten beland. Echter kwam de dame plotseling op mij af, en nog voordat ik de arm kon ontwijken zat ik al tegen haar aangeleund. Ik voelde mijn hart als een gek tekeer gaan, maar verloor de kracht om me van haar greep los te rukken. Het lukte me enkel om haar al slikkend aan te kijken. Zo bevestigde mijn bewering betreft of het hebben van interesse onder de onmogelijke antwoorden viel, om vervolgens te beweren dat een tour door het behekste gebouw leuk zou zijn. Wat was dat nou voor onzin?! Het was een ‘behekst’ gebouw, enkel idioten liepen er urenlang door voor de spanning. Toen ook de geest akelig begn te giechelen had ik ter plekke gewoon willen wegrennen. Niet dat het mij zou lukken. Zonder iets te zeggen had ik me willen losrukken uit haar greep, maar ze duwde mij met haar mee, dieper de gang op. Tegenwerkend leunde ik naar achteren en hield mijn benen stijf, zodat ze mij maar moeilijker mee kon slepen. Of het veel werkte? Niet bepaald. “Y-Y-eah right, i-ik vermaak me meer m-met.. m-met televisieshows kijken,” sputterde ik tegen, maar heel overtuigend klonk het niet. Niet zoals ik gehoopt had. Plotseling vroeg ze echter naar Damein en trok ik haar automatisch dichter tegen mij aan. Waarom wilde ze dat weten? Ik besloot niet de vraag te beantwoorden en vlak erna zag ik door een raam een flinke bliksemflits door de wolken heen razen die vrij dichtbij neersloeg. Geschrokken sprong ik op, terwijl Damein enkel opgewonden van werd en dus enthousiaste geluiden produceerde door het spektakel. Dat wilde ik ook nog hebben; mijn angst voor onweer. Toen kort erna het donder ervan weerklonk, knalde ik nogmaals tegen de dame op. Ik was maar een bibberend hoopje.