Not even that scary...[OPEN]

North kon er niks aan doen dat hij in lachen uitbarstte toen hij naar Petal keek. De groene Pokémon probeerde zich namelijk een weg door het moeras te banen, maar zijn vieze uitdrukking verklaarde precies hoe hij zich voelde over deze omgeving. Het had niet lang geduurd voordat North verdwaald was geraakt. Hij was van Lumiose City ergens een poort ingegaan en was hier op uitgekomen. Het eerste wat hij tegen was gekomen was een verdwaald speeltuintje. Naarmate hij meer het bos was gaan verkennen, was hij dieper weggezakt in het moeras. Om hem heen bevond zich vies water en voor hem bevond zich een pad. Hij ging naar het pad toe, maar zijn been zakte weg. Al lachend haalde North deze eruit, waarna hij op het pad stond. Hij keek naar de schade op zijn broek, maar zo te zien was het enkel water. Petal schudde zich uit en keek kwaad naar North. Deze haalde zijn schouders op. 'Misschien ligt hier ergens in de buurt een gym. Dan moeten we hier nog eens doorheen.' Het vooruitzicht dat hij met een boze Petal hier weer doorheen moest liet hem grijnzen. Ach, hij zou de Pokémon wel terugkeren als het te vies werd, hoor... Hij draaide zijn hoofd naar het pad waar hij zich nu bevond. Een eindje verderop meende hij een afgelegen huisje te zien en kalm begon hij te wandelen, met zijn handen diep weggestoken in zijn zakken. Een glimlachje sierde zijn lippen toen hij naar het huisje keek. Hij zag aan Petal's gezicht dat deze het maar niks vond, maar haalde zijn schouders op. Hij wilde net het huisje binnengaan toen hij opeens een luide plons hoorde. Petal draaide zich gealarmeerd om, maar North keek op zijn gemakje over zijn schouder. 'Als je wilt duiken, zou ik je aanraden om dat ergens anders te gaan doen. Hier is het water nogal vies!' riep hij naar de persoon die waarschijnlijk in het water gevallen was.

North deed zijn best om niet te lachen toen hij de reactie hoorde. Hij snapte niet wat mensen er zo erg aan vonden om een keertje nat te worden. Het was koud en misschien was het niet het leukste moment van de dag om nat te worden, maar moest je daar echt zo kwaad voor worden? Maar misschien kwam dat ook gewoon omdat hij dat soort situaties gewend was. Zo had hij vorige week in Lumiose City een boekenrek omgestoten in een stille winkel en was hij een paar dagen daarvoor gestruikeld tegen een meisje en in een fontein gekukeld. Het waren de dagelijkse gebeurtenissen die hem weer overkwamen, maar hij kon er altijd om lachen. Het besef dat het meisje – dat had hij aan de stem herkend trouwens – hulp nodig had, drong tot hem door. ‘Kom,’ zei hij tegen Petal, waarna hij naar de plek liep waar hij de plons had gehoord. Het tafereel dat zich voor hem afspeelde deed hem moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Nu wist hij hoe hij er uitzag als hij in het water viel. Zo te zien was ze zelf al uit het water geklommen. Ze moest het vast vreselijk koud hebben. Fronsend keek North naar Petal, maar deze zou geen warmte af kunnen geven met zijn Razor Leaf of andere aanvallen die hij kende. Die waren weer goed voor andere dingen. En dus deed de jongen kalm zijn jas uit. Hij had een vest over zijn shirt aan, dus dat kwam goed uit. Hij deed zijn vest uit, liep achter het meisje en sloeg deze om haar schouders. ‘Sorry,’ zei hij uiteindelijk. ‘Dat was niet leuk. Ik hoop dat ik het hiermee toch een beetje goed kan maken.’ Hij glimlachte toegeeflijk en liep toen weer naar Petal toe zodat hij weer voor het meisje stond. Kalm deed hij zijn jas aan en ritste deze dicht. Met blote armen eronder was toch wel heel wat anders in deze kou, maar het was voor het goede doel. Zijn blik gleed naar het meisje. ‘Ik ben North,’ begon hij met zichzelf voor te stellen. ‘En dit is Petal.’ Hij wees naar de Ivysaur.

Petal had, slim als hij was, deze keer zijn roede niet uitgestoken. Hij had heus wel in de gaten gehad dat het meisje niet zo blij was geweest met North en het leek hem niet verstandig om zichzelf aan haar voor te stellen op de manier zoals hij dat altijd deed. Als hij dan afgewezen zou worden, zou North uit zijn slof schieten en dan zou het enkel erger worden. En dus keek de Pokémon aandachtig om zich heen. North luisterde naar het meisje die zichzelf als Lilium voorstelde en haar Ninetales als Alyss. Hij keek naar de Pokémon. ‘Dat is een mooie,’ sprak hij zachtjes. Daarop draaide Petal zijn hoofd weer om en keek naar de Ninetales. Ook hij leek de Ninetales mooi te vinden, maar probeerde dat niet al te veel te laten merken. North wierp een blik over zijn schouder naar het griezelige huisje. Hij wist niet of Lilium het zag zitten om daar naar binnen te gaan, maar hij was eigenlijk wel vrij benieuwd wat zich daar bevond. Waarschijnlijk helemaal niets of iemand die een verhaaltje wilde vertellen met de bedoeling om je bang te maken. Zijn hoofd draaide weer terug naar Lilium. ‘Ik wilde net even gaan kijken bij dat huisje toen ik jou hoorde,’ zei hij, waarna hij met zijn duim achter zich wees naar het huisje. ‘Heb je soms zin om mee te gaan? Of ben je hier al eens eerder geweest? Want ik ben wel vrij benieuwd wat er in dat huisje is.’ Hij grijnsde. Hij vond het geen probleem als het een beetje eng was. Dan maakte hij tenminste nog eens wat mee. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en wachtte vervolgens op antwoord.

Een frons kwam in North’s voorhoofd toen hij de angstige uitdrukking zag verschijnen op het gezicht van het meisje. Om heel eerlijk te zijn leek ze in zijn ogen ook niet echt het meisje dat snel stoer uit de hoek zou komen en hem voor zou gaan naar dat huisje. De reactie die ze nu had paste wel wat meer bij haar. Hij vond het wel vrij jammer voor haar dat ze zo gauw bang werd. Hij zou het zelf in elk geval vervelend vinden als hij snel bang zou worden, maar daar had hij niet echt veel last van. Misschien als hij ooit tegenover één van de legendarische Pokémon kwam te staan die hij ooit in een boek was tegengekomen dat hij het dan wel uitkrijste van de schrik, maar hij was eigenlijk nergens bang voor. Hij stak zijn handen op bij haar woorden. ‘Je hoeft ook niet te gaan als je niet wilt,’ suste hij haar. ‘Je bent tot niets verplicht.’ Hij glimlachte naar haar. Hij fronste toen hij dacht aan wat ze had gezegd. ‘Maar je zegt dat je het dus gehoord hebt van anderen. Het kan dus net zo goed een roddel zijn om je op de stang te jagen. Je weet dus niet of het waar is of niet. Zou het juist niet goed zijn om ernaartoe te gaan zodat je erachter kunt komen of het echt waar is of niet? Je moet niet altijd afgaan op wat mensen zeggen, weet je.’ Hij keek Lilium aan met een vriendelijke glimlach. ‘Maar als je echt niet wilt, gaan we niet,’ liet hij erop volgen. Nee, hij wilde op dat vlak wel rekening met haar houden. Als ze ervoor koos om wel te gaan, was hij er in elk geval als er iets mis zou gaan. En ze hadden haar Ninetales en zijn Ivysaur ook bij hun, dus in principe kon er niks gebeuren. Bovendien dacht hij eerder aan iemand die een verhaaltje ging vertellen in dat huis dan dat er echt een spook rondzwierf of zo.

Aandachtig had North geluisterd naar wat Lilium was overkomen en knikte begrijpend toen ze uitlegde op welke manier ze in het water was beland. Hij kon zich nu wel voorstellen dat ze dan ook echt niet had kunnen lachen met zijn opmerking. Hij zou misschien nog steeds heel hard gelachen hebben, maar schijnbaar was Lilium een ander persoon en ze gaf zelf ook aan dat ze niet goed was met horror. Dus als iemand of iets haar liet schrikken, was ze daar vooral al niet goed mee. En een krijsende Gastly kon best eng zijn. Het verbaasde hem dat hij die Gastly niet had gehoord. Hij had haar enkel horen vallen en had toen een lollige opmerking gemaakt, maar hij kon nu wel begrijpen hoe dat moest overkomen. Hij hoopte dat hij, door zijn vest aan te geven en laten blijken dat hij wel degelijk een goed persoon was, het een beetje had goedgemaakt. In elk geval leek ze niet meer zo boos op hem te zijn als een paar minuten geleden, dus dat was al goed. De Ninetales was echter wel wantrouwig tegenover hem en dat merkte Petal ook, want de Pokémon bewoog wat onwennig heen en weer. ‘Als je er niet meer te veel aan denkt, zal dat schrikachtige gevoel weggaan. Misschien kun je er morgen zelfs om lachen,’ zei North als eerste. ‘En je moet maar zelf weten of je dat huis binnen wilt gaan. Ik ben in elk geval bij je, Petal is bij je en je eigen Pokémon is ook bij je. Er kan je niet veel overkomen. Bovendien denk ik dat het gewoon iemand is die een verhaaltje verteld. En je zal hem misschien wel iets moeten betalen, maar dan rennen we gewoon weg.’ North grijnsde. Hij had met zijn ervaringen in Lumiose City al wel opgemerkt dat iedereen die je een kleine dienst deed om een extra fooi vroeg. Hij was echter niet zo gul omdat hij zijn geld graag uitgaf aan boeken. Bovendien, als hij iedereen hier een fooi moest geven voor wat ze voor hem deden, raakte hij gewoon veel te veel geld kwijt. ‘Dus jij mag beslissen. Maar als we niet naar binnen gaan, kunnen we misschien beter naar een gezellig cafeetje gaan of op onderzoek gaan in de Poké Ball Factory in Laverre City hier vlakbij. Ik heb gehoord dat het daar echt gaaf is.’ North grijnsde. Ja, hij had zijn gidsje goed geraadpleegd!