Cute & Scary

Hij keek even kort rond en plofte toen neer op het bankje waarna hij even zachtjes zuchtte en even keek naar zijn Audino, Barbara, die naast hem kwam zitten. Ze was waarschijnlijk maar de helft van wat hij was en hij was een echte reus. De Pokémon naast hem was een stukje groter dan een meter en daarbij best een redelijke Pokémon, maar niet echt imposant. Hij kon mensen niet echt bang maken met zijn Pokémon, daarvoor had hij eigenlijk al zijn geweldige karakter. Dus veel problemen had hij eigenlijk niet op dat vlak. Hij zuchtte even zachtjes en keek nogmaals rond met zijn helblauwe ogen. Vandaag had hij weer eens donkere, vooral zwarte, kleren aangedaan. Het koude weer zorgde voor heel wat donkere tinten en hij deed gewoon vrolijk mee.

{& Vivienne Williams}

In haar handen lag een iets wat versleten pokéball, voorzichtig draaide ze de ball rond tussen enkele vingers en hielt 'm daarna voor haar gezicht. Wat moest ze ermee doen? Al sinds ze de pokémon in bezit had, had ze hem er nog niet uitgelaten. Misschien werd het maar eens tijd om te kijken hoe de pokémon zou reageren, of eigenlijk, hoe de pokémon op haar zou gaan reageren.
Vivienne had voor de verandering eens gek gedaan. Ze had zichzelf in een strakke zwarte, leer uitziende, skinny broek gehesen, met daar bovenop een zwart t-shirt met in bloedrode letters erop "drowning myself every night". Erover heen droeg ze een zwart vest, waarvan ze de rist halverwege open had gelaten en en de cap over haar bruine haar heen had gelegd. Het zag er allemaal wat duister uit, maar ze vond het wel leuk om het te dragen.
De brunette keek op, terwijl haar blauwe ogen over de pokéball heen gleden, toen ze een jongen op een bankje zag zitten. "Oh, uh, hallo," zei ze voorzichtig. "Stoorde ik?" Ze was zo in gedachten beland dat ze niet eens door had gehad dat ze voor het bankje tot stilstand was gekomen.

Hij zag het meisje wel, ja, ja, maar hij reageerde er gwn niet op. Hijzelf was even bezig met zaken. Gewoon nadenken eigenlijk, niks meer. Hij zuchtte even zachtjes. "Oh, uh, hallo," Hij keek op bij het horen van een stem, een vrouwelijke. "Stoorde ik?" Hij schudde zijn hoofd kort en kwam overeind. Barbara keek even naar hem, liet een blij geluidje horen en kwam ook overeind. De roze Pokémon wandelde naar de brunette en maakte weer een blij geluidje. Ze was duidelijk blij, zoals meestal eigenlijk. Matthew lachte even naar zijn Pokémon en keek naar het meisje. "Ook een goedendag," zei hij met een kleine lach. Daarna keek hij even naar de bal die ze zo vast had. "Mag ik even nieuwsgierig zijn?" zei hij vervolgens. Daarna wees hij naar de bal. "Wat zit er daar in?" Hij was oprecht nieuwsgierig daarover, omdat ze er zo naar had gekeken en er zo mee om aan het gaan was. Daarom wilde hij het eigenlijk weten.