Sometimes we struggle

Veel pokémon gevechten had de jongen nog niet gehad. Dit was er echter wel een die hem waarschijnlijk voor een lange tijd nog zou bijblijven. Apollo kwam uitgeput naar hem toe gesjokt. Aruna hing met een lege blik in haar ogen aan de hoorns van Zero die dezelfde lege blik droeg. Ook Jean-Pierre's Charizard kwam terug naar zijn trainer gewaggeld. Zodra de man plotseling opsprong begon er iets in hem te borrelen. Waarom stond hij daarnet niet ook gewoon op? "Fantastisch! Jullie prima kerels kan ik zien!" Zei de man lachend terwijl hij het tweetal op hun schouders klopte. Kota balde een van zijn vuisten, het gevoel van binnen werd met de seconde groter. "Dus waarom precies stond je daarnet niet gewoon op?" Kwam er wat snauwend en geïrriteerd van de zwartharige jongen. Zijn stem klonk net als zijn ogen stonden, kil. Net als zijn vader.

Kota's donkere ogen waren recht op de man gericht. Hij begon te stamelen. Jean-Pierre leek het er ook niet helemaal mee eens te zijn en bewoog zich buiten het bereik van de man. Er leek geen fatsoenlijk antwoord van de man te gaan komen. Hij wilde weg lopen van de man maar daarvoor zou hij hoe dan ook eerst te weten komen wat er nou daadwerkelijk was gebeurd. Tenzij ze zouden laten merken dat ze doorhadden dat hij had gelogen over wat er was gebeurd zou de man het waarschijnlijk niet eens toegeven. "Dus wat is er nou écht gebeurd?" Vroeg Kota met de nodige, kille drang achter zijn woorden. Hij wilde het zo snel mogelijk weten zodat hij weg zou kunnen van de man.

[Jij ook gefeliciteerd! Ik zag het daarnet pas 0.0 en btw ik laat de npc aan jou over want ik ben niet creatief genoeg atm]

Vanuit zijn ooghoeken zag Kota hoe de draakachtige pokémon zachtjes opvloog en achter de man kwam te staan. De dreigende vuurpokémon maakte de man duidelijk wat ongemakkelijker dan dat hij zich al voelde. Inmiddels had Aruna zich bij Apollo gevoegd en was Zero er ook bij gekomen om mee te dreigen. Kota was niet geheel tevreden met de grote pokémon die in zijn nek hijgde maar hij deed het toch met een goede bedoeling. "Nou uh," begon de man aarzelend. "Ik was gewoon heel erg geschrokken en kon niet op staan, maar door jullie heldendaad kreeg ik weer moed." Right. Dat kwam er alles behalve overtuigend over. Nu begon het Kota echt te irriteren en moest hij zich in gaan houden. "De échte waarheid," siste hij duidelijk boos richting de man. De Gyarados merkte het humeur van zijn trainer meer dan duidelijk op en kwam nog net iets dichterbij met zijn kop.

"Laten jullie me dan gaan?" Kwam er angstig van de man na Kota's vraag. Hij dacht toch niet echt dat er hem wat aan zou worden gedaan? "Willen we echt op deze manier achter de waarheid komen?" Vroeg Jean-Pierre hem plotseling waarop Kota lichtelijk verbaast zijn hoofd draaide. Gezien Mimi's acties had hij die vraag niet bepaald verwacht. "Ja! Ja!" Kwam er ineens van de man alsof hij de lotto had gewonnen. "Willen jullie het echt op deze manier?'' Meteen wierp de zwartharige weer een scherpe blik op de man. "Juich maar niet te vroeg. Ik kan de rest hier niet tot geweldloosheid dwingen. Dat is nog altijd aan henzelf." Zei de blonde jongen waardoor Kota kort zijn hoofd in zijn richting draaide. Kota legde zijn handen in zijn nek en draaide zijn hoofd een stukje naar boven waarna hij een diepe zucht liet horen. "Ik ga niemand iets aan doen maar ik hou vol tot ik de waarheid te horen krijg." Zei hij met een schuine blik op de bergbeklimmer.

Een korte stilte viel nadat hij had vertelt dat hij de man niets aan zou gaan doen. Wel bleef hij de man indringend aankijken met de ogen die hij van zijn vader had geërfd en Zero deed doodleuk mee. "In dat geval. Ik wilde die mormels gewoon gaan opeten. Die ene had door dat ik ze wilde vangen en joeg me weg." Vertelde de bergbeklimmer hen uiteindelijk. W. A. T. Kota kon zijn oren niet geloven en zijn ogen werden groter. Dat meende hij nou toch niet serieus. Shroomish waren niet om te eten, hij betwijfelde of ze überhaupt wel zouden smaken. Kota richtte zich naar Jean-Pierre. "Zou ik je kunnen vragen om Mimi hem zo vér mogelijk weg te laten dragen want ik vertrouw hem voor geen seconde bij die berg uitgeschakelde Shroomish en heb nou ook niet bepaald zin om hier nog een hele tijd te blijven."

De blonde jongen haalde de rugzak van zijn rug en haalde er wat uit. Een paar boterhammen en een flesje met water er in. Kota kon niet geheel volgen wat hij daar van plan was maar zag het in zodra Jean-Pierre het aan de man overhandigde. "Hou vast." Zei hij terwijl hij het aan hem gaf en een stap naar achter zette. "Top van de berg." Zei hij tegen zijn pokémon. De Charizard pakte de man vast en met een paar krachtige vleugelslagen vertrokken ze de lucht in. Door de wind die de pokémon deed opwaaien werd de Zigzagoon wakker. Die waren ze vergeten. Behoorde hij aan de man toe of was het ook een wilde pokémon. Aarzelend keek de bruine pokémon om zich heen waarna hij als een gek in het grond begon te rennen. "Wat moeten we daarmee?" Vroeg Kota met een vragende blik richting Jean-Pierre.

Het viel Kota op dat de blonde jongen van de lucht begon te snuiven, rook hij iets? Hij volgde het voorbeeld van de ander en snoof ook wat van de lucht op. Een bepaalde geur haalde hij er uit, het was iets dat je normaal gesproken buiten niet rook. "Kruiden?" Vroeg Jean-Pierre over de geur. De zwartharige jongen knikte op de woorden. Zeker weten, het waren kruiden. Kota liet een luide zucht horen, wat was er mis met die man. Normale mensen waren toch zeker niet zo of wel? Achja de rare gast was nu weg dus waren de pokémon in de omgeving veilig. "Dus wat gaan we doen aan die groep Shroomish?"