Stay with me ~

De ander grinnikte even zachtjes. "Oh waarom niet Julia?" klonk er speels van de ander, waarna zijn hand werd weg gehaald en de ander speels naar hem begon te kijken. Ugh... why? De ander leunde naar voren en grinnikte even. Wat was er nu weer Matt? "Mag ik niet de waarheid vertellen? Is dat verboden? Nou, nou, dat is ook het eerste wat ik er dan van hoor hoor," Eh... Matthew liet hem los, waarna hij een dramatische pose aan nam... Wauw... Matthew... Sigh... "Zelf een compliment is teveel voor de grote Melvin, ah... Wat moet ik nu doen," Hij vernederde hen echt zo erg like gvd... Kind stop. De ander grinnikte even en keek scherp naar hem, wat nou weer? "Ik plaag je maar~" klonk er van de ander af, waardoor hij zuchtte en naar de ander keek die een stap terug had gedaan. Mel gooide het ijs naar het hoofd van de ander, waarna hij snoof. "Laten we gaan." sprak hij kort tegen de ander, hij was niet meer een goede bui. Maar he, wat had je dan verwacht als zijn edele delen pijn deden hm? Dan was iedere man niet blij.

De ander deed niet veel buiten grijnzend daar te staan, helemaal in de zevende hemel met zijn voorstelling van zojuist. De ander zag er niet al te blij uit tho, maar dat zorgde ervoor dat de jongen enkel nog blijer werd. Ja, het was leuk om de ander zo te zien. Zo was het nu eenmaal en zo zou het blijven ook. Met een grijns van oor tot oor keek hij dan ook op, om nog geen drie seconden later een stuk ijs tegen zijn smoelwerk te krijgen. Hij wankelde wat, legde een hand tegen zijn kaak aan en glimlachte charmant, maar gepijnigd naar de ander. Nou zeg. "Laten we gaan." zei hij waarna Matt even kikte. Hij wandelde naar buiten en draaide even een rondje. "Ah het is heerlijk hier, vind je ook niet Melliemoo?" hij keek hem schuin aan met een grijns van oor tot oor. Heheh.

De ander knikte even op zijn opmerking dat ze konden gaan. De ander wandelde naar buiten en draaide even rondje. "Ah het is heerlijk hier, vind je ook niet Melliemoo?" klonk er met een brede grijns van oor tot oor van de ander. Ugh, soms wilde hij echt die grijns van zijn kop af slaan. Dit was Mel in zijn oh zo goede mood mensen. "Dat is niet mijn naam." sprak hij met een uitdrukking die alles verklaarde. Gewoon dat hij in een vreselijke mood was en dat hij niet zo snel meer zou lachen de komende uren. Dus eh... Succes Matthew.

De ander vond dit onschuldige geplaag vast niet fijn, hij wist dat want hij kende Mel langer dan vandaag. Voorspelbaar was het dus zeker. Daarom kon hij het niet laten met al lachend te kijken naar zijn vriend. Oh hehe. "Dat is niet mijn naam." zei hij meteen als opmerking op zijn bijnaampje. Naw, arme Melsie. "Nee dat is correct, dat is je bijnaam eh, kleintje," wel meteen zette Matthew een speelse grijns op en schoot hij enkele meters vooruit. Soms gedroeg hij zich helemaal niet naar zijn leeftijd. Was dat een probleem voor hem...? Soms wel, soms niet. "Ik heb zoveel bijnamen voor je, mijn kleine cutsie Melliemoo~" zei hij lachend. Oh, hij genoot er overduidelijk van. Was het gemeen? Een beetje, maar ah, niemand zou met hem in discussie gaan. Mel kon wel cute zijn... En zeker als hij zo boos was <3

Hij was zo schattig als hij boos was. Hij kon het niet laten te lachen naar de ander, duidelijk zo blij. "Houd je mond eens een keer verdomme je bent bloedirritant!" aw. Hij draaide zich naar de ander en zakte wat door zijn benen waarna hij plots de ander zijn wang beet greep met zijn rechterhand en er zachtjes aan trok. "Is onze kleine jongen boos?" zei de lange man terwijl hij enkel kon lachen. Zijn stem was zo'n stem dat mensen naar hun baby's deden. "Aw, hij moet niet boos zijn, onze stoere kleine man moet niet boos zijn eh... Nee hoor, nee hoor," hij bleef op dezelfde toon praten, grijns die van oor tot oor liep. Hij was zo aardig.

De ander draaide zich opeens naar hem toe, wat nou? Hij zakte wat door zijn benen, geez hij ging zeker weer fun lopen maken over zijn lengte of niet dan? De ander pakte met zijn rechterhand zijn wang opeens vast. Oh no he didn't. Hij was echt op het punt van overkoken en dit hielp niet. "Is onze kleine jongen boos?" Matthew, kappen. Hij zou de ander echt gaan slaan, wat hij ook zei. Hij hield zich echt terug maar de ander had het echt bijna zo ver, hij ging de ander één van zijn klappen geven. En niet van die zachtaardige ook. Echt waardoor hij zou gaan bloeden en... gvd. De ander kon alleen maar zo stom lachen en dat ergerde hem alleen maar meer. "Aw, hij moet niet boos zijn, onze stoere kleine man moet niet boos zijn eh... Nee hoor, nee hoor," die toon was vreselijk. Hij haatte het. Hij haatte het,. Hij was geen kind verdomme. Hij was maar anderhalf jaar jonger dan de ander dus gvd. Zonder enige waarschuwing sloeg hij de ander keihard in zijn face met zijn vuist. Het was echt wel duidelijk, hij was totaal niet happy.

Kon hij haat verwachten van zo'n kleine fluffball? Nee, daar was hij te klein en fluffy voor om eerlijk te zijn. Maar zoals elke verassing in zijn leven, kwam deze hard aan. En dat was niet eens dubbelzinnig bedoeld! Verdomme. Auw! Hij tuimelde zowat omver omdat hij het niet had verwacht, geen inzicht had ofzo door zijn oog, maar ook gewoon omdat ie no zo stond. Hij kreunde even en hield een hand voor zijn gezicht terwijl hij bloed van zijn neusgaten voelde komen. Hij knipperde even en begon te gniffelen waarna hij overeind kwam. "Mag ik hopen dat je anders ook hard aankomt?" Oh sorry.

De ander tuimelde zowat omver. Net goed. Verdiende hij. Geen twijfel aan, moest hij maar geen irritant ding zijn. Ding dinges. Hoe moest ij hem noemen? Matthew de Mukface misschien. Was wel een mooie naam voor die gast. De ander kreunde even hield een hand voor zijn gezicht. Jammer, hij had liever gezien hoe de ander gebloed had, want dat was wel mooi geweest als hij eerlijk was. De ander begon echter te gniffelen en ging overeind staan. Wat nou? Kon hij nog steeds lachen? Oh Arceus rip Matthew. Mel balde zijn vuist alweer, klaar om te slaan. "Mag ik hopen dat je anders ook hard aankomt?" Mel versteende even, terwijl zijn mond ietwat verbaasd open ging en zijn gezicht totaal rood werd... Wat.... Hij balde zijn vuist weer, waarna hij hem vol van onderen tegen zijn kin sloeg. "Praat niet zo raar!" sprak hij boos tegen de ander waarna hij weer boos weg begon te benen.

Het duurde niet lang. Hij wa meteen rood, zijn bek viel bijna op de grond. daar liep zijn onderkin dan. Het was niet de eerste keer dat hij dit deed, hij had al veel onderkaken laten zakken, al dan niet uit verbazing. Hij was een persoon om naar te gapen, op straat en ook op andere plekken. Jaja, dat was hij, Matthew. Maar opnieuw werd hij vol geraakt. Hard. Zoals hij dus gewoon moest worden van mister Masamune. Hij tuimelde omver en lag even plat neer op de grond, bloed langs zijn mond en neus lopende. Great thank u. "Praat niet zo raar!" klonk er waarna hij wegbeende. "Hjou vjan gje!" zei hij moeite hebben met de kaak die nu pijn deed van hem... Auw Mellie...

Hij was zo boos op de ander. Eerst hem verschrikkelijk pesten en dan... dan ook nog zulke grappen maken die niet eens grappig waren. Hij had het gewoon verdiend. Ja. Honderd procent zeker. De ander had het gewoon verdiend en Muk hem. "Hjou vjan gje!" had er nog van de ander geklonken maar Melvin luisterde niet meer. Hij liep zo snel mogelijk weg, verdomme. Hij was veel te boos opp de ander. Hij had zin om het er allemaal uit te slaan. Hij begon steeds verder te lopen en... uh... Het duurde niet lang voordat hij compleet verdwaald was... uh... Hij zuchtte geïrriteerd en ging ergens tegen een muur aan zitten met handen in zijn gezicht. Adem in.... Adem uit... Kalmeren... Hij had de ander al twee fikse kllapppen verkocht die de komende dagen nog wel pijn zouden doen... so... Yeah. Hij had zijn verdiende loon wel gekregen nu. Al had hij liever nog meer geslagen.

Hehehe. Hij legde een hand op zijn mond en kwam overeind waarna hij even zuchtte en zijn oog oprichtte naar war de ander was verdwenen. "Ik heb geen hondje, mijn liefste..." fluisterde hij met een vervormde stem door de pijnlijke kaak, hoe dan ook, leek hij het wel nog gewoon te zeggen. Hij zuchtte, veegde wat bloed weg met zijn hand en besloot overeind te komen... mellie...
Hij keek even schuin op toen hij iets voorbij zag schieten. Zijn blauwe ogen gloeiden lichtjes naar hem terwijl de roze Absol even onderschattend keek naar de imposante mam. Op zijn beurt was dit een normale dark type, hij was enkel shiny. Even hielden de twee oogcontact, een moment van stilte.... Maar al snel stopte de Absol met lopen. OOk matt leek uit zijn trance te komen en lachte even zachtjes. "Aangenaam," zei hij naar de shiny, die meteen even een elegante knikje maakte naar hem. Hij voelde meteen een soort band met dit ding en dat had hij nog nooit gehad. Tot het bij hem binnen kwam en hij even schuin grinnikte. "Ik wist niet dat je Surf kon, noch met boten kon reizen, maar het is inderdaad al een tijdje terug, niet waar Mikaela?" De ogen van de roze Pokémon werden wat groter waarna hij meteen op de Grunt afschoot. Deze bukte meteen om de shiny in ontvangst te nemen en aaide de Pokémon even. De elegante manier, het stoppen om iemand te begroeten. Deze beleefdheid in een Pokémon was enkel te vinden in zijn oude maatje van de bergen in Hoenn. Daar had een shiny Absol geleefd en Matt had het erop gewaagd zijn woorden uit te spreken voor Mikaela, die meteen zijn naam verstond en zeker 'blij' was geweest. Dit had de man laten gniffelen maar hij had er wel van genoten. Hij leek een goede vriend terug te hebben. Een overvloed aan emoties en herinneringen leken zijn volledige systeem even te verlammen, voordat hij schuin glimlachte naar de shiny en al snel overeind kwam. "Je brengt me toch altijd goed geluk of niet dan Mika?" KLonk er van de eenogige. De shiny keek even kalm naar de ander, maar knikte uiteindelijk. Vroeger had deze Pokémon hem zoveel geluk gebracht... Zou het nu opnieuw geluk brengen. "Zou je me kunnen helpen...?" Wel meteen knikte de ander even en hij lachte even om blij in zijn handen te klappen. "Super! Bedankt mika!" De Absol kreeg een blije uitdrukking op zijn gelaat voordat Matt de situatie kalm uitlegde aan de shiny. Na een tijdje waren ze dus op pad... Mika had het spoor opgepikt, of dat leek toch zo, van zijn zwerverkindje.
Hij wandelde kalm verder met de shiny Absol aan zijn zijde. Hij knipperde even en keek meteen blij op toen hij de ander zag zitten. Hij versnelde meteen zijn pas en rende op hem af, om voor hem stil te komen staan. Mikaela volgde in kalme tred de ander en ging als een of andere tamme Pokémon naast de lange vent zitten. Er bleek echter maar een oog op de ander gefocust te zijn. Het rechteroog glansde tevreden, terwijl zijn linker vaag was en de blauwe kleur in het vervagen was. Hij wist waarom, Mika wist waarom... maar het was niks speciaals. "Ben je ok?" derp.

Sigh... Great. Hij was zo blij dat hij hier mee was gekomen. Niet dus. Waarom moesten ze hier naar toe zijn gegaan? Hij had er nu al spijt van en hijhad in de eerste instantie hier niet eens naar toe gewild. Stomme Matthew. De ander wist toch dat hij snel verdwaalde? Waarom moest hij hem zo boos maken terwijl hij een slechte dag had? Hij haatte het. Verdomme Matthew. Hij zuchtte even en trok zijn benen dichter tegen zijn lichaam. Great... Er klonken zoveel voetstappen, maar niemand zag het nut om hem te helpen en Mel wilde niet geholpen worden. Sigh... Toen er echter voetstappen voor hem stopten keek hij even op. Matthew... ofcourse... "Ben je ok?" klonk de vraag van de ander ,waarop hij even knipperde. "Yeah." sprak hij even zuchtend tegen de ander. Mel zuchtte even en keek weg van de ander ,waardoor zijn blik op de Shiny Absol viel. uh..? "Sinds wanneer heb je die?" vroeg hij even met een bedenkelijke frons.

Hij glimlachte kalmpjes naar de ander, die duidelijk weer in de knoop was met de weg vinden. "Yeah." Hij knikte even blij, duidelijk tevreden dat zijn vriend niet aangerand was of iets in die aard. Hij knipperde even kalm en volgde daarna de blik van de twee ogen van de ander. Hm? "Sinds wanneer heb je die?" Hij grinnikte even en aaide Mika kalm terwijl hij even zachtjes zijn hoofd schudde. "Dit is Mikaela, hij is een wilde Pokémon," zei hij kalm waarop de shiny even scherp keek met zijn ene goede oog. Hm? Al snel wende het zijn rechteroog af van hem... Okay dan...

De ander knikte blij op zijn antwoord. Sigh... Matthew... Hij keek naar de roos-rode Absol, die gewoon naast de ander was blijven zitten. Hij kon zich niet herinneren dat hij de pokémon had gevangen maar eh... Wat wist hij nu ook al weer wel zo precies van hem..? Niet veel dus. Sigh. "Dit is Mikaela, hij is een wilde Pokémon." sprak de ander even, waarop Mel even fronste. Serieus..? Waarom was hij dan zo close bij de ander? Mel keek even van de ander naar de Pokémon. "Ga je hem vangen?" vroeg hij even terwijl hij overeind kwam. Hij keek even naar de lange jongen en zuchtte waarna hij even weg keek. "Sorry dat ik je sloeg... Meerdere keren." sprak hij even rustig tegen de jongen. Het zat hem gewoon niet zo mee vandaag... Tja, wat moest hij er anders van maken hm˜?