Rar

Cecille wist niet hoe, maar ze was in Aquacorde belandt. Nou ja, ze wist wel hoe, maar ze herinnerde zich niet hoe het precies gebeurd was. Het enige wat ze zich nog herinnerde, was dat ze had besloten weer flink aan de drank te gaan en dat was volledig misgelopen. Ze begaf zich zo ver van Shalour af dat ze betwijfelde nog op tijd daar te komen, tenzij ze opnieuw een taxi bestelde. Maar ze had vannacht al een taxi hierheen genomen om onbekende redenen en dus had ze bijna geen geld meer voor nog een ritje. Wellicht had ze de chauffeur wel zo zwaar geïrriteerd dat hij haar hier gewoon eruit gooide. Of ze had opzettelijk dit dorpje gekozen om in te stranden, wie weet. Hoe dan ook, Cecille zat hier vast en ze wist niet hoe ze dit verder aan moest gaan pakken. Zeker omdat ze ook nog eens een enorme kater had en niet helder kon denken.

Een voordeel hieraan? Ze had Sivar eindelijk weer eens bij zich. Sinds... Dat had ze hem eigenlijk in zijn pokéball gelaten, met het excuus dat hij tijd voor zichzelf nodig had. In feite was zij degene geweest die dat nodig had, maar dat wilde ze natuurlijk niet bekennen. Cecille achtte zichzelf niet zwak en die methode vond ze bij ieder ander sterk om te gebruiken, maar bij zichzelf vond ze het een zwakte. De blondine zuchtte voor de zoveelste keer en begaf zich richting het water van het dorp, hopend dat ze hier in alle rust na kon denken over hoe ze deze fout recht moest zetten. “Ik zweer het, Siv, dat is de laatste keer dat ik drink,” sprak ze tegen hem, zoals ze wel vaker tegen hem had gezegd. De Tyrogue rolde daarom met zijn ogen, wetende dat dit niet de laatste keer zou zijn geweest dat ze dronk en dat ze zoiets tegen hem zei. Hij vond het echter wel fijn dat hij er – met dank aan de drank – weer even uit mocht om zijn trainer te steunen, al leek ze vandaag niet zo erg uit haar doen te zijn dan ze gebruikelijk was.

Nou ja, de afgelopen week dan.

Cecille en Sivar stonden rustig aan de kant naar het water te turen, terwijl ze beiden diep in gedachten waren verzonken. Sivar omdat hij zijn trainer wilde helpen en Cecille omdat ze haar gevoelens wilde verbergen en niet geholpen wilde worden. Ze zag zichzelf altijd als een sterk iemand – een persoon waar anderen op konden bouwen. Deze kant mocht niemand van haar zien... Al was ze nu gewoon nukkig vanwege een kater. De twee waren zo erg met hun eigen wereldje bezig, dat ze de enorme Arcaninekop niet hadden aan zien komen. Cecille had het te laat door, want toen ze de grote, harige kop eindelijk in vizier kreeg, voelde ze al een duwtje en verloor ze haar evenwicht. De blondine verloor niet vaak haar evenwicht, maar door de toestand waar ze zich in verkeerde, kon het niet anders dan gebeuren. Met een plons belandde ze in het water, Sivar hangend aan de rand en roepend naar zijn trainer. Hijzelf kon niet zwemmen, maar Cecille wel, toch? Het was niet zo dat ze wellicht een gekneusde rib had opgelopen en daar nu last van kreeg, toch?

... Oh, shit.

Ze was een sporter. Dat betekende dat ze met gemak boven water kon komen in twee, misschien drie slagen met haar armen en benen, toch? Nope. Toen Cecille het voor een eerste keer probeerde in een paniekerige staat, voelde ze zo’n heftige steek in haar ribben dat ze de poging meteen staakte en daarom niet ver naar boven kwam. Haar hand schoot naar de plek waar het pijn deed, al was de beweging een stuk langzamer door het water. Verdomme, waarom was bewegen onder water dan ook zo zwaar?! Het maakte het haar alleen maar moeilijker... Oh, ze had lucht nodig. Dat kon er ook nog wel bij. Cecille wilde een tweede poging doen om zich een baan naar boven te werken, maar net op dat moment besloot haar lichaam dat ze te weinig lucht had en wilde ze het te snel doen, waardoor het alleen maar meer tegenwerkte. Het was net op dat moment dat ze een apart geluid hoorde; en niet veel later voelde ze iets naar haar grijpen.

Cecille spuugde haar laatste beetje lucht uit toen ze voelde waar gegrepen werd en fronste, ondanks alles, kwaad. Hoe durfde diegene haar borst vast te grijpen, zeg?! Ze vergat compleet dat ze pijn had en geen lucht kreeg, greep die persoon bij de arm vast en voelde toen dat ze omhoog getrokken werd. De blondine lette daar echter niet op – ze was eerder verward over wat ze vast had gegrepen. Was dat nou... Natte vacht? Wat de f–

Meteen hapte ze naar lucht toen ze boven water was gekomen en voelde ze nog iets naar haar grijpen; dit keer naar haar schouder en het was een poot die ze uit duizenden wist te herkennen, zelfs met ogen dicht. Sivar en wie het ook was die haar net uit het water had getrokken, trokken haar verder op het land en zij kon weer rustig proberen adem te halen. Cecille draaide zich op haar rug en bleef languit in het gras liggen, terwijl ze haar ademhaling weer onder controle probeerde te krijgen. “Arceus, nooit geweten dat het zo diep was,” zuchtte ze. Het klonk haast alsof ze een marathon had gerend. Toen ze weer wat was gekalmeerd, schoot ze overeind en vloekte hardop toen ze haar ribben weer voelde protesteren. Het liefste trok ze die er nu eigenhandig uit om er nooit meer last van te hebben, maar of dat veel nut had... In plaats van lang daarover zitten peinzen, echter, richtte ze haar lila ogen op de dader. Verbazingwekkend genoeg was het een meisje van rond haar leeftijd, voor zover Cecille kon zien, die een of ander vaag pak aan had. Dat verklaarde wel dat vreemde textuur die ze net had gevoeld. “Hey, alles leuk en aardig, maar die activiteiten bewaar ik liever voor m’n vriendin,” sprak ze tegen de vreemdelinge. “Ik ben niet zo van het vreemdgaan.”

Het was pas nadat de hele situatie tot haar was bezonken en gekalmeerd was, dat ze het meisje in zich opnam. Haar lila ogen gleden over het lichaam van haar aanvaller slash redder in nood, waardoor ze heel makkelijk in zich op kon nemen hoe die eruit zag. Rood haar dat nog net onder haar schouders reek, bruine ogen en een licht getinte huid die in haar gezicht met sproeten werd bedekt. De rest van haar lichamelijke kenmerken werden bedekt door het pak dat ze aanhad, waarvan Cecille alleen maar kon raden wat het moest voorstellen. Toen ze het Arcaninehoofd niet heel ver bij hen vandaan zag liggen, echter, merkte ze op dat het meisje zich verkleed had als een Arcanine. Verbaasd hief ze een wenkbrauw, maar iets erover zeggen deed ze nog niet. Wat moest ze zeggen daarop? Wat als het zo’n freak was die zich verkleedde als een beest en dan rare dingen ging doen met een partner? Daar had ze namelijk genoeg over gehoord en Cecille had genoeg gezondigd om zichzelf een viespeuk te kunnen noemen – dus gingen haar gedachten automatisch het eerste daarheen.

Het besef dat het evengoed voor een verjaardagsfeestje van een peuter kon zijn geweest, kwam pas later in haar op. Zich schamen voor de verkeerde gedachtes deed ze echter niet. Zo was ze niet ingesteld en bovendien was het nog niet uitgesloten. Wie weet was er in de buurt wel een conventie geweest – zo goed kende ze Aquacorde toch niet en ze was er pas sinds vannacht. Wist zij veel wat hier allemaal te doen was. Het meisje schonk haar een scheve grijns, die haar sterk aan haar eigen zou laten denken als ze die kon zien telkens wanneer zij grijnsde, en vroeg toen of ze echt geen mond-op-mondbeademing nodig had. De speelsheid wist die van Cecille naar boven te werken; iets wat eigenlijk een wonder was na wat er was gebeurd de afgelopen week. “Ik zou het niet proberen, mijn vriendin wil je echt niet op je dak hebben,” grijnsde de blondine naar de vreemdelinge. Oké, zij was hier de gespierde van de twee, maar als Sara eenmaal met haar argumenten begon, dan was al heel snel duidelijk wat voor een scherpe tong zij had. Dat wilde ze het meisje niet aandoen, ondanks dat ze wel mooi het water in was geduwd. Met opzet was het vast niet geweest, want ze kenden elkaar overduidelijk niet en ze was wel uit het water getrokken door de halve Arcanine, dus...

Haar blik gleed onbedoeld terug naar het hoofd van het pak en toen merkte ze eindelijk het bierflesje erin op. “Ah – verkleedfeestje in de buurt?” vroeg ze aan de vreemdelinge, wijzend naar het flesje. Moeizaam kwam ze overeind, proberend niet in te gaan op de pijn die ze erbij voelde. Eigenlijk kon ze nu wel een slok gebruiken. Dan kon ze die pijn het beste negeren. “Eerlijk gezegd kan ik een drankje nu wel gebruiken,” voegde ze eraan toe. Sivar keek haar toen beschuldigend aan, want ze had een paar posts terug nog gezegd dat ze niet meer zou drinken en die belofte wilde ze nu alweer breken. “Een alcoholisch drankje. Geen water,” grapte ze erachteraan.

De vreemdelinge hief haar handen defensief op en zei dat ze wel braaf zou zijn. Cecille was opgelucht om dat te horen, zelfs al vond ze het meisje er wel heel leuk uitzien – zeker het soort waar zij op af zou stappen tijdens een feestje, maar daar was ze inmiddels wel overheen. Telkens als ze naar iemand keek en dacht dat die er wel leuk uitzag, gingen haar gedachten meteen naar haar eigen vriendin en hoe erg ze die miste. Cecille gokte dat het een bijwerking van verliefd zijn was en op zich was het geen slechte eigenschap, maar het kon vervelend zijn wanneer je elkaar al weken niet meer had gezien. En helaas gebeurde dat wel eens als je beide je eigen weg ging in de regio om orde op zaken te stellen.

De jongedame begon toen half te strippen, proberend de bovenkant van haar pak uit te trekken, want één van de mouwen was zeiknat geworden. De blondine keek toe hoe het meisje gefocust aan het plukken was en kon het niet laten om zacht te grinniken. Het enige wat nog miste was dat ze haar tong uitstak, omdat ze zo geconcentreerd bezig was. Zoiets deed zij weleens en ze wist niet of mensen het wel door hadden of dat ze er simpelweg niks van zeiden omdat ze het schattig vonden. Toen ze haar vraag gesteld had, zag ze de uitdrukking van de roodharige meteen veranderen. Het zag er nogal vermoeid uit en de rede daarvoor werd al snel gegeven. Een kinderfeestje. Cecille schoot in de lach toen ze de onheilspellende toon in het meisje haar stem had gehoord. “Was het zo erg?” grijnsde ze, nog een beetje na grinnikend. Ook zij had ervaring met kinderen – oppassen was één van de dingen waar ze ’s avonds geld mee wist te vangen, zodat ze het in het weekend weer kon uitgeven aan de feestjes waar ze heen ging. Zij was echter goed met kinderen en vond het wel leuk om op te letten, waardoor die kids nog wel eens van haar gingen houden en ze dan ook werd uitgenodigd op het verjaardagsfeestje. Nu had zij echter het geluk energie te krijgen van mensen, in plaats van dat het uit haar werd gezogen.

Een triomfantelijk grijnsje verscheen rond haar lippen zodra ze het plannetje van de roodharige in het water had laten vallen. Letterlijk. Weer een catastrofe ontweken, al had ze dat beter bij de vorige kunnen doen. Een beetje water in het gezicht gegooid krijgen was namelijk minder dramatisch dan half verzuipen. Het viel Cecille echter op dat, tot dusver, de twee meiden wel op elkaar leken qua karakter. Plagerig en wat ze tot nu toe had gezien ook vrij extrovert. Nou ja, of de vreemdelinge ook energie kreeg van mensen viel nog te bezien, maar ze was makkelijk in de omgang en dat was de blondine ook. Haar lila ogen volgde de roodharige toen die naar het hoofd van haar Arcaninepak liep en vervolgens het bierflesje eruit werd gevist. Blijkbaar was er ook een olijf, maar Cecille keek toch even verbaasd op van de opmerking. “Van mij mag je, Popeye,” grapte ze, waarna ze het flesje aannam en naar de inhoud keek. Ze zag niet in waarom ze het niet konden delen – tenzij de ander natuurlijk vies was van vreemden. Zijzelf niet echt. Nonchalant nam ze een slok van het bier en hoorde toen de vraag aan. Met een grom liet ze het flesje zakken, al stak ze het uitnodigend naar de roodharige uit, zonder woorden duidelijk makend dat ze wel konden delen.

“Eerder een zware week,” biechtte ze op. Zuchtend haalde ze een hand door haar blonde manen en boog ze zich voorover, haar armen om haar benen neerleggend. Alsof ze zichzelf zo een knuffel gaf. “Ik hoor hier niet eens te zijn... Ik weet niet hoe, maar op de één of andere manier heb ik vannacht een taxi naar Aquacorde gepakt. Daar herinner ik me alleen niks van.” Oh ja, dat was waar ook. Daarom had ze zich het drinken afgezworen. “Maar hey, nu heb ik wel gratis bier en wat verfrissing gehad,” grijnsde ze naar de vreemdelinge. Ja, ondanks alles was bij haar het glas nog altijd half vol. Of in dit geval de fles.

Het meisje keek op en weg was het geconcentreerde gezicht. Cecille stopte echter niet met grinniken, dat alleen maar overging maar luider werd zodra het meisje begon te spreken. Tegen de tijd dat het furry commentaar eruit was, kon de blondine het niet laten en begon ze te lachen. “Echt? Wil je daar echt heengaan met dit gesprek?” reageerde ze geamuseerd, een klein grijnsje rond haar lippen. Het was dat de blondine niet extreem veel over het wereldje wist, anders was ze op het grapje ingegaan met een grapje van haarzelf. Arceusdank was ze er nooit direct mee in aanraking geweest, al wist ze wel te vertellen dat zulke mensen eigenlijk heel aardig waren. Ze hadden alleen een... Tja, een ietwat aparte smaak waar zelfs zij zich niet aan zou wagen.

Dat de roodharige lichtelijk op haar tenen was getrapt door haar gelach had ze niet eens door. Ze kreeg wel mee dat de armen over elkaar werden gevouwen, maar dat het betekende dat de vreemdelinge niet geamuseerd was? Nee, Cecille had geen flauw idee. Dat was veel te subtiel voor haar om daadwerkelijk mee te krijgen. Ze keek echter op toen het meisje begon te spreken en knikte, ten teken dat ze het gehoord en begrepen had. Zelf zou ze kinderen ook geen probleem vinden. Heck, ze hield van kinderen. Als Sara het ooit over kinderen zou hebben en aangaf dat ze het niet erg vond om er eentje te hebben, dan besprong zij met beide handen en voeten dat voorstel. Of, nou ja, mocht ze dan nog met Sara samen zijn. Wie weet had ze dan al iemand anders. “En mensen omver kan lopen,” voegde Cecille er met een scheve grijns aan toe toen de roodharige klaar was met haar kleine preek. Haar grijns viel echter van haar gezicht toen er een volgend onderwerp aan bod kwam. Haar blik werd ook ietsje serieuzer en het zette haar wel aan het denken. Misschien moest zij dat ook maar eens doen? Ze moest er toch met iemand over praten...

“Yeah...” reageerde ze uiteindelijk, haar blik even op het gras gericht. Haar lila ogen focusten zich na een paar tellen op het meisje. “Yeah, ik begrijp het. Ik ben één en al oor.” Dat was niet gelogen. Ondanks haar eigen toestand wilde ze wel mensen helpen en als dat betekende dat ze haar schouder moest uitlenen, dan... Sure. Waarom niet? Het was niet alsof ze iets beters te doen had en de roodharige was overduidelijk een fijne gesprekspartner. Ze liet ook niet merken dat ze er erg in had om met Cecille te praten – ze was immers net zo sociaal als de blondine zelf, had ze zo het idee. Dat bleek ook wel toen het meisje haar olijfje wat meer aandacht gaf dan nodig was, maar dat zorgde er wel voor dat Cecille’s mondhoeken weer omhoog krulden tot een geamuseerde glimlach. “Get a room,” sprak ze, proberend geïrriteerd te klinken, maar dat lukte haar voor geen meter.

Ze werd vergezeld op de grond en haar bier werd met een glimlach dankbaar aangenomen. Nou ja, haar bier? Zij had het gekregen van de vreemdelinge, niet andersom. Zoals verwacht was er geen probleem met het delen van het ene flesje en ze nam het weer aan toen het haar opnieuw werd aangeboden, al deed ze dat dit keer minder vrolijk dan de eerste keer. Toen haar werd voorgesteld om haar hart te luchten, twijfelde ze. Een wildvreemde kon wel eens een goede therapeut zijn, daar had ze genoeg ervaring in, maar ze voelde zich dan schuldig tegenover haar zusje... En haar vriendin. “Dit, hier zo,” vertelde ze nonchalant aan het meisje, terwijl ze de fles wat omhoog hief en het lichtjes heen en weer schudde. Vervolgens nam ze een klein slokje van het bier en opende ze haar mond weer. “Teveel gedronken, denk ik.” Cecille had al een hele tijd niet meer zoveel gehad dat ze compleet out was gegaan. Een teken dat het allemaal wel erg veel effect op haar had gehad. Desondanks zat ze nu toch weer te drinken hier en was ze zelfs grapjes aan het maken erover. “Precies ja! Gratis alcohol vind je niet overal.”

Opnieuw beet ze twijfelend op haar onderlip, zich afvragend of ze wel moest vertellen wat ze eigenlijk wilde vertellen. Het meisje hoefde niet eens over de nachtmerries te weten... Of wat dat nou eigenlijk precies had opgeroepen. De blondine hoefde alleen wat advies te hebben en dat betekende dat ze maar een klein beetje hoefde te vertellen, right? Ze wisselde kort een blik met Sivar uit, die inmiddels in kleermakerszit op de grond was gaan zitten en haar met een boze blik aankeek. Net als de vreemdelinge daarstraks had gedaan, had hij zijn poten over elkaar heen gekruist. Haar kleine Tyrogue was ook niet helemaal dezelfde meer en ook dat baarde haar toch wel zorgen, maar ze besloot er niks over te zeggen. Misschien dat de kleine frons genoeg voor hem was om door te hebben dat ze wilde weten waar hij aan dacht de laatste tijd, al betwijfelde ze sterk dat hij het meteen zou zeggen. Hij was immers praktisch opgegroeid met de blondine, dus zijn koppigheid had hij niet van een vreemde. De berry viel niet ver van de boom, huh?

Zuchtend wendde ze zich terug naar de roodharige. “Ik heb iets heel stoms gedaan,” sprak ze. Haar lila ogen focusten zich op het grasplekje voor haar – het was niet alsof ze het meisje niet durfde aan te kijken, maar dat ene grasplekje was opeens wel erg interessant geworden. “En dat heb ik al vaker gedaan, maar ik zeg elke keer dat ik het niet meer doe en dan doe ik het toch... Ik weet alleen niet of ik het tegen iemand moet zeggen of niet.” Nu keek ze wel op, haar blik ditmaal verplaatst naar haar nieuwe gesprekspartner. Ze bedoelde hier natuurlijk haar naasten mee en dan voornamelijk Sara en Yara, want haar ouders wisten amper van haar vorige vechtpartij af. Het was alsof ze het na al die jaren nog steeds aantrok. “Ik bedoel, het is niet vreemdgaan ofzo. Ik heb net letterlijk gezegd dat ik daar niet aan doe,” lachte ze, al was het ditmaal geforceerd. Nee, dit was toch wel wat erger dan vreemdgaan, vond zij. Of ze dat aan een vreemdelinge moest vertellen, echter, hing ervan af of die het wel wilde weten of niet.

De vreemdelinge lachte met haar mee en vertelde op dat vlak toch nog wel onschuldig te willen blijven. Cecille knikte instemmend. “Anders ik wel,” grijnsde ze naar de roodharige. “Dan kan ik tenminste ergens nog onschuldig over zijn.” Nee, dat was ze al heel lang niet meer. Feestjes en studenten konden veel effect op je leven hebben, daar was Cecille wel een voorbeeld van. Een serieuzere reactie werd ietsje later aan haar gegeven, maar de toevoeging leek haar eerder iets minder serieus. “Dat wordt een aardige klachtenbrief dan,” grapte zij er nog op. Een verdere toevoeging had ze momenteel niet echt, want ze had zelf het pak nooit gedragen. Alleen maar tegen zich aan voelen beuken toen ze aan de oever stond.

Toen de vreemdelinge begon te spreken, keek Cecille haar verwachtingsvol aan. Ze kon het niet helpen dan het met de roodharige eens te zijn, maar momenteel kon ze zich niet over haar obstakel heen zetten, hoe graag ze het ook wilde. De blondine had genoeg geprobeerd. Erover heen springen, proberend zich erdoorheen te slaan. Ze had zelfs geprobeerd het te negeren, maar ze had al lang en breed door dat het iets was waar ze toch overheen moest. “Dat doe ik normaal ook niet,” mompelde ze als reactie op de woorden. Normaal gesproken bekeek zij het juist op de rooskleurige manier. Geen zwart-wit, maar alles in felle, vrolijke kleuren. Dat kon ze alleen even niet meer, want de klap die ze oorspronkelijk met haar zij had opgevangen en hoogstwaarschijnlijk iets met haar ribben had gedaan, had er ook voor gezorgd dat het de kleur momenteel eruit had gemept. Het was inderdaad een beetje donker in haar kijk op het leven nu.

Ondanks dat kon ze het niet laten om nog gewoon grapjes te maken. Het was zoals haar metgezel had gezegd; genoeg goede dingen om het te compenseren. Ja, ze zat ergens mee, maar dat betekende niet dat ze het zich van alles af liet nemen. Daarom kon ze het ook niet laten om met haar wenkbrauwen te wiebelen. “Soms kijk ik graag,” voegde ze daar aan toe. Dat was eigenlijk niet waar. Ze mocht dan erg vaak perverse gedachten hebben, maar als ze een koppel elkaar zag aflebberen op een feestje, dan ging ze snel naar de volgende kamer. Niet omdat het er zo ontzettend walgelijk uitzag – wat ze wel vond, daar niet van – maar omdat het niks met haar deed behalve uitzetten. Nu begreep ze het van hun kant ook wel: Niks van anderen aantrekken en doen wat je zelf wilde. Dat betekende echter niet dat ze zelf liever geen privacy had, want dat was dus wel zo. Zelfs als ze wel eens van die grapjes maakte dat haar omgeving niks kon schelen.

Ze was onder de indruk. Goh, dat hoorde Cecille niet vaak. Daarom lachte ze ook een beetje vermaakt. “Het zou me eigenlijk niks verbazen als iemand die taxi voor me heeft gebeld. Misschien heb ik met mijn stomme kop wel gezegd dat ik naar Aquacorde wilde, omdat ik hier nog nooit ben geweest,” reageerde ze. Zo bijzonder was het dus niet, maar ergens wist het de blondine haar grote ego wel te strelen. Sara en Yara hadden haar uitgekauwd. Deze reactie vond ze veel leuker. En fijner. De mysterieuze grijns ontging haar niet en hoewel het wel een alarmbelletje deed rinkelen, negeerde Cecille die voor een groot deel. “Oh, dus je hebt connecties?” vroeg ze, terwijl ze haar gewicht even verplaatste. Haar mondhoeken zakten voor een seconde omlaag door een steek van pijn, maar ze krulden al snel weer omhoog tot een grijns van haarzelf. “Share if you care,” voegde ze aan haar woorden toe, waarna ze grote puppyoogjes opzette. Iets wat ze eigenlijk van Yara had geleerd, maar kennelijk zat het ook in haar genen. Niet dat haar ouders het ooit tegen haar hadden gebruikt... Dat zou ze wel weten.

Het feit dat haar metgezel een serieus gezicht opzette tijdens haar verhaal voelde wel goed. Eigenlijk voelde het verkeerd, want Cecille had niet vaak een serieus gesprek, maar het was gewoon fijn om te weten dat ze echt serieus werd genomen. Zeker door een vreemdelinge die ze nog nooit eerder had ontmoet en waarvan ze de naam nog niet eens wist. Soms deed ze wel eens een spelletje als ze na een tijdje de naam nog niet wist. Dan probeerde ze een goede naam bij diegene te verzinnen en dan maar hopen of het daadwerkelijk de naam was of niet. Daar voelde de blondine nu echter niks voor, want ze had belangrijkere dingen aan haar hoofd dan haar naam. Misschien dat ze zich nog eens fatsoenlijk zou voorstellen ofzo. Was dat nu echt van belang? Wat van belang was, was dat ze begrepen werd en dat merkte ze aan de houding van de roodharige. Of het wel zo bijzonder was dat een vreemde dit serieus nam, wist ze niet. Cecille had wel vaker haar hart gelucht bij een wildvreemd iemand, gewoon omdat die dan in de buurt zat met een glas bier in de hand. Terrasjes waren daar een prima plek voor – evenals voor nieuwe vriendschappen sluiten. Nu was dit geen terras en had zij het flesje bier in de hand, maar het kwam wel op hetzelfde neer. Dat was nou zo mooi aan sociaal en open zijn; je kon met iedereen contact leggen als je wilde. En als de ander ook wilde, natuurlijk.

De vraag of ze het wel wilde vertellen werd gesteld en Cecille beet twijfelend op haar onderlip. Zou het haar helpen? “Ja,” beantwoordde ze de vraag na een korte stilte. Nadenken zorgde voor hoofdpijn, vooral als ze het te lang deed en al helemaal als het om zoiets als dit ging. “Het zou me eigenlijk wel opluchten... Maar niet als er wat op het spel staat,” vervolgde ze toen. Sara zou het zowaar uit kunnen maken en hoewel die zorgen de vorige keer al de grond in werden geboord, kon ze het risico gewoon niet nemen. “Het zijn eigenlijk twee personen...” Yara was ook nog een optie. Misschien kon ze beter eerst haar hart luchten bij haar zusje – zien of het iets uithaalde. “Misschien kan ik het beter eerst aan eentje vertellen en dan zien hoe het uitpakt,” dacht ze hardop verder. Ze keek de roodharige afwachtend aan. Misschien had zij een beter idee of stemde ze in met Cecille. Dat, alleen al, zou haar heel erg helpen.

Of ze er spijt van zou krijgen om door te vragen? Cecille grijnsde enkel mysterieus naar de roodharige. Ze was iemand van het plagen en riskante opmerkingen maken en hoewel ze ook wel zou bijten in plaats van alleen maar blaffen, deed ze dat niet altijd. Dit was geen uitzondering. De blondine verkoos het plagen bovenop de riskante verhalen en kon het daarom niet laten om geheimzinnig te blijven doen. “Ligt eraan wat voor een kinks je hebt,” reageerde ze uiteindelijk speels. “Ik kan er in ieder geval geentje voor je aanraden.” Dat klonk eigenlijk alsof ze er teveel had geprobeerd. Misschien was dat ook wel zo, maar ze had lang niet alles gedaan en was dat ook niet van plan. Ja, ze had vreemde dingen op haar bucketlist, maar dat wilde niet zeggen dat ze van zulke vieze dingen hield. Nope, haar niet gezien.

Cecille keek op bij het horen van de woorden. Het was bedoeld om medeleven te tonen en dat zag ze ook wel aan de blik die ze kreeg, maar ze was niet zeker of ze die wel verdiende na alles wat ze geflikt had. Dat was misschien nog wel het ergste van de hele situatie; ze kon het zichzelf niet vergeven. De blondine toonde een erg zwakke kant van zichzelf en ze had het gevoel dat Sivar haar daarom dingen verweet. Dat het eerder aan het gebeuren in Cyllage City lag, kwam niet in haar op. Gelukkig wist haar gezelschap haar wel op te beuren, want de opmerking over het olijfje bracht haar wel aan het glimlachen en vanaf daar stond ze het van zichzelf weer toe om te lachen en te grappen. Cecille zou Cecille niet zijn als ze dat niet kon doen, ondanks alle shit die ze had meegemaakt. Ze kwam er wel weer bovenop. Uiteindelijk.

De vreemdelinge schoot in de lach door haar grapje en diens woorden brachten een kleine grijns op haar gezicht, waarbij ze haar tanden ontblootte. Op de vraag had ze niet gerekend, dus het bracht haar wel even van haar stuk, maar ze herstelde zich al snel. “Misschien, misschien niet,” bracht ze uit, proberend net zo mysterieus te klinken als eerder. “Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet.” Niet alsof ze daadwerkelijk als zo’n viespeuk wilde overkomen, maar het boeide Cecille vrij weinig wat men over haar dacht als het op dat soort dingen aankwam. Ze was vaak uitgemaakt voor dingen die maar beter niet herhaald konden worden en het had haar niet veel gedaan.

Een pruillipje was wat de roodharige als reactie kreeg, Cecille niet erop lettend dat het contact voor een ander misschien wat te intiem kon zijn. Het leek er eerder op alsof ze een soort kloon van zichzelf had gevonden qua doen en laten, want de vreemdelinge scheen zelf ook geen last te hebben van zulke zaken. Toen ze zich echter verplaatste en daarmee last kreeg van haar ribben – of zij, Cecille had echt bij Arceus geen idee wat nou precies pijn deed – verdween de lollige sfeer voor een paar tellen. “Yeah, prima. Denk ik. Niks van net hoor,” deelde ze mee aan de roodharige, gepaard met een geruststellende glimlach. Er was niets om zich zorgen over te maken. De blondine had er niet zo’n ontzettende last van dat het haar alledaagse bezigheden belemmerde........ Met alcohol op. Besluitend dat ze er niet al te lang op wilde blijven hangen, ging ze verder op het vorige onderwerp en dat was het gratis bier. Cecille hief echter een verbaasde wenkbrauw bij het horen ervan. “Niet echt verstandig als je het mij vraagt,” reageerde ze eerst nors. Dat was niet bepaald hoe je als ouderzijnde je op een feestje moest gedragen. Van een kind dan. “Maar... Als het maar gratis is,” voegde ze er grijnzend aan toe. En als de kindertjes er maar niet van gingen snoepen.

Ze moest het sowieso aan Yara vertellen. Daar werd ze nu in ieder geval ook voor aangespoord door de jongedame en Cecille wist dat ze gelijk had. Haar zusje was sowieso de beste uitkomst van de twee, want de zwartharige had al een hoop van haar geheimen gehoord en ze was er sowieso zeker van dat Yara geen banden zou verbreken. Dat lag niet in haar karakter en bovendien hadden ze samen al teveel meegemaakt om elkaar niet meer te hoeven zien. Dat de roodharige echter voorstelde om als oefening te dienen, bracht het meisje in tweestrijd. Moest ze of moest ze niet? Het ging haar niet eens om het feit dat het tegen een wildvreemde was, maar ze praatte er gewoon niet graag over. Het zou haar alleen maar een erger wrak laten lijken en dat wilde ze niet. Aan de andere kant kon ze nu wel oefenen wat ze tegen haar zusje moest zeggen... Al kon ze dat natuurlijk ook improviseren... Maar misschien luchtte het nu wel al een beetje op. Cecille nam haar besluit en nam diep adem, zich klaarmakend voor het verhaal wat ze nu zonder na te denken eruit moest gooien.

“Well...” begon ze ongemakkelijk, terwijl ze weer een andere houding aannam. Hierdoor merkte ze op dat ze het flesje bier was vergeten en dat het nu voor een moment haar aandacht weer trok. Cecille overwoog om een flinke teug te nemen, maar koos er uiteindelijk voor om het flesje aan de roodharige te geven. “Ik was vorige week in Cyllage City en daar kwam ik een knul met groen haar tegen –” Shit, was het wel verstandig om hem te beschrijven? Zijn naam zou ze in ieder geval niet noemen. “Laten we hem X noemen voor het gemak.” Yeah, dat werkte. Kort, krachtig en het gaf niks weg. Zo kwam ze niet in verdere problemen. “We raakten aan de praat en liepen wat door de stad –” Lag het aan haar of liet ze het nu erg klinken alsof ze vreemd ging? Ach, ze had al minstens twee keer aangegeven dat ze zoiets niet zou doen... “– en toen vingen onze pokémon op dat er iets aan de hand was. We gingen kijken, vonden een bende en lang verhaal kort; we moesten vechten om te overleven.” Yep, de spanning was er nu wel een beetje vanaf. Al moest het sappigste deel nog komen.

“Ze hadden wapens, though, en we waren maar met ons tweetjes, dus we waren sterk in het nadeel. Ik kon ook niet steeds op X blijven letten en vice versa, maar ergens tussen het begin van het gevecht en toen hij mij moest helpen twee of drie kerels van me af te slaan, had hij een mes getrokken.” Cecille wist niet meer hoeveel het er waren op dat moment. Dat kon haar ook maar bitter weinig schelen. Wat haar wel kon schelen, was dat ze haar stem hoorde breken en dat was niet de bedoeling. De herinneringen aan het gevecht hielpen ook niet, want ze zag telkens voor zich hoe één van die kerels het ene moment kerngezond voor haar stond en het andere moment een lemmet in zijn nek kreeg begraven. Cecille’s rechterhand schoot naar haar hoofd en ze begroef haar gezicht er voor een moment in, proberend de beelden te vergeten. Arceus, hoe moest ze dit ooit aan Yara of Sara vertellen? Ze had bloed aan haar handen. Normaal gesproken zat ze er niet zo erg mee, maar normaal gesproken stierf ook niemand waar zij bijstond.