Rar

Cecille haalde haar schouders nonchalant op toen de roodharige haar liet weten dat ze haar kinks liever voor zichzelf hield. Desondanks stond er een speelse grijns rond haar lippen, want hoewel zij niet echt iets had die Rolo precies om dezelfde rede maar niet ging kiezen, deelde ze die ook echt alleen maar met anderen wanneer ze iets teveel gezopen had. Dan had ze er toch geen erg in en waarschijnlijk ontmoette ze die mensen toch nooit meer of ze hadden net zoveel op als Cecille en waren het de volgende dag alweer vergeten. “Ook goed, ik ben toch niet van plan om iets te doen met die informatie,” liet ze aan de vreemdelinge weten. Stel je voor zeg.

Cecille’s mondhoeken krulden iets verder omhoog bij de woorden van de jongedame. Hun mentaliteit was in dit geval dus ook hetzelfde; mensen moesten zich goed voelen, dan was alles prima. Toch kon de blondine soms tegen haar eigen denkwijze ingaan. Negatieve emoties waren ook menselijk en die konden er maar beter uit in plaats van opgekropt te worden. Helaas deed ze eerder het laatste zodat ze zich aan haar gebruikelijke mentaliteit kon houden, waardoor het op den duur steeds minder werd. Zoals nu. Met haar zij. Ietsje anders, maar het kwam ongeveer op hetzelfde neer. “Ja hoor,” reageerde ze nonchalant op de vraag of ze het zeker wist. “Geloof me, ik heb echt erger gehad.” Niet geheel gelogen, maar dat ergere was toentertijd wel gecheckt en goed geheeld. Tenminste, dat was wat haar gezond verstand haar nu probeerde te vertellen. Iets dat de blondine nu compleet negeerde.

Zelf alles meenemen. En opdrinken, natuurlijk. Cecille grinnikte om de opmerkingen van het meisje en zag meteen de bijbedoelingen van haar in. Zo dom was ze dus ook weer niet. “Ah, nou, als ik het eerder had geweten, dan had ik je zeker geholpen met sjouwen!” sprak de blondine semi-serieus. Ze boog haar rechterarm in een hoek van negentig graden en klopte met haar andere hand op diens bovenarm. “Deze heb ik niet voor niets gekweekt natuurlijk. Allemaal om de kindjes te beschermen.” Al gebruikte ze het meer voor andere dingen en kwam het zeer zeker van pas bij een gevecht op straat. Cecille had nooit met opzet kickbokslessen gevolgd om dit soort dingen te kunnen doen, maar hier zat ze nu met bloed aan haar handen. Sivar durfde ze niet eens altijd meer in de ogen aan te kijken, bang dat hij het haar kwalijk nam dat zoiets was gebeurd. Natuurlijk was het niet haar schuld, maar de blondine praatte nooit over haar eigen problemen met haar naasten, tenzij ze teveel gedronken had. Of het haar teveel werd. Yara was nog een uitzondering op die regel en haar ouders waren af en toe ook vertrouwenspersonen, maar verder gebeurde het alleen wanneer er specifiek naar gevraagd werd.

Enfin, ze kon niet weten of Sivar er echt zo over dacht zonder het hem te vragen. Dahlia was een nog groter raadsel voor haar geworden – maar haar band met de Tyrogue was vele malen sterker en daarom had het meer impact op Cecille. Bovendien had ze die verachtelijke nachtmerries elke nacht en kon ze niet helder nadenken door het tekort aan slaap. De enige remedie momenteel was de alcohol en omdat het geen onbekend gebied was, verwelkomde ze dat met open armen. Over armen gesproken, er werd nu eentje om haar heen geslagen. Cecille wist niet of het uit medelijden gebeurde, omdat het moest of beide, maar ook dat sloeg ze niet weg. In alle eerlijkheid kon ze wel een knuffel gebruiken. Daarom draaide ze haar lichaam met wat protest naar de roodharige, sloeg ze de arm die parallel stond aan die van de vreemde om het meisje heen en begroef ze haar gezicht voor een moment in diens schouder, proberend haar tranen te bedwingen. Gezien worden tijdens een huilpartij was wel het laatste wat ze wilde en dus probeerde ze dat in ieder geval in te houden.

Desondanks klonk haar stem nog altijd niet normaal bij het spreken, maar het was in ieder geval al stabieler dan net. “Het gebeurde zo snel,” begon ze uiteindelijk. “Ging het maar zo snel uit mijn geheugen.” Dan had ze ook geen nachtmerries meer. Arceus, was dat maar waar. Nee, ze moest sterk zijn. Voor Sivar en Dahlia. Voor Yara en Sara. Ze moest hier overheen kunnen komen. Cecille haalde diep adem en kalmeerde geleidelijk aan. Vervolgens liet ze zichzelf weer achterover leunen, terwijl haar blik zich naar de grond verplaatste. “Sorry,” mompelde ze hard genoeg voor de roodharige om te horen. Dat was het enige wat ze momenteel over haar lippen heen kreeg.

De kinks van haar vriendin? Cecille wilde eigenlijk alleen geamuseerd snuiven, maar barstte meteen in lachen uit. “Zij?” reageerde ze op de plagerige grijns, proberend tussendoor nog adem te kunnen halen. “Nah, ik geloof niet dat ik dan veel heb om op te focussen.” Zijzelf was zo dense als de pest, maar daar kon Sara ook wat van. Cecille’s gelach ging over naar gegrinnik, maar klaar met het onderwerp was ze nog niet. “Ik vroeg een keertje of ze nog maagd was en toen vroeg zij wat haar sterrenbeeld met mij te maken had.” Opnieuw moest ze lachen, maar dat gebeurde ditmaal in een zachtere uitbarsting dan net. Eigenlijk voelde het nog als gisteren dat het moment zich had afgespeeld... In werkelijkheid was er al meer dan een half jaar voorbij.

De vreemdelinge was niet echt makkelijk om hiermee om de tuin te leiden, hoe geloofwaardig ze zichzelf ook vond klinken. Waarom wist Cecille niet – wellicht had de roodharige genoeg ervaring met zichzelf of een ander die dichtbij haar stond en vaak genoeg over dit soort zaken loog. Hoe dan ook, de jongedame was niet makkelijk over te halen. Gelukkig lukte het haar wel. Dat bleek wel toen ze niet meer zo raar werd aangekeken en het onderwerp overging op iets minder serieus. “Ah, ja,” begon Cecille toen vermaakt. Ze grijnsde scheef. “Eén van mijn vele bijnamen: De Bulldozer.” Ouders aan de kant duwen was dus een fluitje van een cent. Oké, het was niet echt haar bijnaam, maar ze kon prima mensen aan de kant houden als ze dat wilde. Daar had men niet eens een persoonlijke ervaring voor nodig om te geloven. De goedkeurende blik die ze toen van het meisje kreeg, deed haar enorme ego enorm goed.

“Hey, zo ben ik opgevoed,” reageerde ze op eenzelfde toon als de roodharige net had gebruikt. Haar eigen blik ging nu naar de biceps van de vreemdelinge, aangezien die nu ook een poging waagde in het showen van haar spieren, maar dat was minder zichtbaar dan bij Cecille. Still, het was beter te zien dan de gemiddelde vrouw en dat zei toch wel wat. De blondine reikte daarom vooruit en legde haar hand op het meisje haar schouder. “Je bent goed op weg, though. Gewoon... Meer spinazie eten in plaats van olijfjes.” De grijns verscheen weer. Ze kon het niet laten om die grapjes erdoorheen te gooien. De vraag of de jongedame aan sport deed, bleef echter achter in haar keel branden.

Vaagjes kreeg de blondine mee dat er een tweede arm om haar heen werd geslagen. Had ze Sivar kunnen zien vanaf haar huidige positie, dan had ze gezien hoe hij verbouwereerd naar het tafereel had zitten kijken, maar dar hij uiteindelijk toch iets van goedkeuring in zijn ogen had staan. Het zou eens tijd worden dat zijn trainer over dingen ging praten en hoewel het niet met hem was, was het wel een eerste stap... Toch? Voor ze het wisten konden ze terug naar hoe het eerst was. En daar keken zowel hij als zijn trainer naar uit.

Cecille snoof. Niet uit arrogantie of omdat ze iets grappig vond. Dit keer snoof ze, omdat ze op de één of andere manier toch een paar traantjes had gelaten en het overtollige water via haar neus probeerde te ontsnappen. Dat stond ze niet toe, hoe smerig ze het ook vond, maar een zakdoek had ze niet echt. Hopelijk had ze het shirt van de roodharige ook niet nat gemaakt, zelfs al had ze niet uitbundig gehuild. Het meeste zat waarschijnlijk nog op haar gezicht en dat veegde ze met de rug van haar hand nu weg. “Oké,” reageerde Cecille met een knik. Het was meer een reflex dan een echte reactie, maar iets anders kon ze er ook niet aan toevoegen. Daar was haar hoofd nu te leeg voor.

De vreemdelinge stelde haar grinnikend een vraag en Cecille knikte als antwoord, waarop ze haar eigen ervaringen deelde. Sara was veel te onschuldig voor haar en dan te bedenken dat de blondine dat nu allemaal aan het verpesten was... Ergens was het wel erg zonde, maar hoe zou ze het kunnen laten? Het was veel te leuk om de witharige te plagen met haar humor. Toen het onderwerp switchte van Sara naar haar bijnaam, behield ze de geamuseerde blik in haar ogen wel en dat was maar goed ook. Ze grijnsde echter schaapachtig bij de vraag. “Eh, nou, misschien?” begon ze ietwat onzeker. “Als ze niet willen schuiven terwijl ik langs wil, dan ja.” Misschien was het niet netjes, maar het was nog erger om niet aan de kant te gaan. In haar ogen dan. Over haar reputatie maakte ze maar geen verdere opmerking. Cecille had er teveel gehad om er echt eentje van te moeten kiezen en bovendien wilde ze wel een goede, eerste indruk maken op deze vreemdelinge. Dat was misschien wel meegezonken toen zij het water inviel, maar dan nog. “Chipper?” herhaalde ze vragend. Die had ze nog nooit eerder gehoord. Misschien leek het wel op de roodharige haar naam. Wist zij veel.

Een pruillipje werd zichtbaar en Cecille voelde zich meteen een beetje schuldig. Gelukkig hoefde dat niet al te lang, want het meisje zag er zelf ook wel de humor van in. “Dan meng je de olijfjes in de spinazie,” schoot ze meteen terug, geen idee hebbend of dat überhaupt wel lekker smaakte en niet naar vergif. “Wie weet kunnen we dan wel eens samen gaan trainen.” Ze knipoogde naar de vreemdelinge, terwijl haar mondhoeken omhoog waren gekruld tot een welgemeend grijnsje. Samen trainen had ze al een hele lange tijd niet meer gedaan, buiten haar eigen pokémon, en dat vond ze wel jammer. Het was namelijk veel leuker wanneer je een maatje had dan wanneer het in je eentje moest.

Het speelkwartiertje was voorbij en de serieuzere zaken kwamen aan bod. Cecille deed een poging om alles op een rijtje te zetten terwijl er een korte stilte viel, zodat ze kon kalmeren en niet opnieuw in een lichte depressie terechtkwam. Immers had ze de afgelopen tijd niet veel gegeten. Meer gedronken dan wat anders. Gelukkig werd één van haar andere problemen ook al verholpen – of in ieder geval een poging voor gedaan – doordat haar een zakdoek werd aangereikt. Cecille keek er eerst verbouwereerd naar, maar toen ze zich besefte dat het voor haar en het overtollige water op haar gezicht was, nam ze het dankbaar aan. Direct nadat ze haar gezicht wat had opgefrist, werd haar het bierflesje aangeboden. “Dank je,” mompelde ze, terwijl ze ook dat aannam en een flinke teug van de alcohol naar binnen werkte. Vervolgens keek ze de roodharige aan bij het horen van de vraag.

Daar moest ze toch even over nadenken. “Yeah,” sprak ze ietwat afwezig, zich bedenkend dat ze zich nu wel iets lichter voelde. Alsof een last van haar schouders was gelicht. “Yeah,” herhaalde ze nu met iets meer zekerheid, een kleine glimlach rond haar lippen vormend. Het had misschien iets meer tijd nodig dan dat, maar het was een begin. “Het kan alleen maar beter worden als ik het aan de anderen vertel, right?” Dat was juist waar ze het meeste over inzat. Wat Yara en Sara ervan gingen denken. Straks gaven ze haar de schuld en wilden ze geen contact meer. Als Cecille ergens bang voor was, dan was het hen verliezen. Vooral haar zusje, want daar had ze toch al een hele hoop mee gedaan en verteld. Haar blik gleed voor een moment naar Sivar. De Tyrogue had niet bepaald gereageerd op de situatie zoals ze gehoopt had, maar ze kon het hem ook niet kwalijk nemen. Cecille had zich nog nooit zo tegenover hem opgesteld, dus dat moest ook wel een klap zijn geweest. Maar ze gingen eraan werken. Vanaf hier kon het alleen maar weer bergopwaarts gaan, toch?

Cecille brieste geamuseerd, maar schudde met haar hoofd. “Wat? Oudjes duwen?” begon ze. “Nee, da’s gewoon zielig.” Zoiets deed ze niet. Misschien als ze wel erg dronken was, want dan kreeg ze het allemaal niet meer zo goed mee, maar haar gevoel voor gerechtigheid was zo sterk, dat het haar niet zou verbazen als ze het zelfs dan niet deed. De blondine grinnikte wel, vooral omdat het onderwerp niet zo heel serieus werd behandeld. Gelukkig maar, want ze kon nog een beschuldiging echt niet hebben op het moment. Het onderwerp werd echter verplaatst naar Chipper en hoe ze aan haar bijnaam was gekomen. De sport die de roodharige deed werd ook onthuld en hoewel Cecille een beetje teleurgesteld was dat het geen vechtsport was, was ze hoe dan ook enthousiast over het idee dat ze weer eens een medesportster had leren kennen. Ze trok echter een gezicht toen dan de climax van het verhaal kwam. “Au, dat klinkt vrij pijnlijk,” vertelde ze. Arceusdank was zij nog geen tand verloren tijdens het boxen, maar daar had ze ook bescherming voor. Vervelend in de mond, maar wel goed voor je mond.

Cecille lachte vermaakt bij het horen van het laatste stuk van de uitleg. Grijnzend keek ze Chipper aan. “Well, zelfs ik heb nog nooit een stukje tand, of een hele tand, verloren bij het kickboxen. Dat moet ik je meegeven,” begon ze geamuseerd. “Maar je kan nooit te vrolijk zijn.” Bij het spreken van die woorden klonk ze wat serieuzer, maar niet al te serieus. Ze wilde het niet verpesten door opeens als een volwassene te praten. Zelfs al was ze volgens de wet volwassen. Cecille was dat absoluut niet en zou dat ook nooit kunnen worden – niet met de streken die ze vaak zonder na te denken uithaalde. Daarover gesproken, zo te zien kon ze nog best een partner in crime krijgen ook. Chipper scheen geen bezwaar te hebben tegen het samen trainen, al bracht ze dat wel overdreven over. “Dat had ik toch ook gedacht!” reageerde Cecille met een opgeluchte blik in haar ogen. Om het extra kracht bij te zetten, zuchtte ze net zo opgelucht als ze klonk. Niet veel later pakten ze het wat serieuzer op om de mogelijkheid echt open te stellen. “Natuurlijk!” begon de blondine enthousiast. “Geen idee hoe we kickboxen en honkbal gaan combineren, maar we verzinnen er vast wel wat op.” Haar grijns kwam terug, dit keer met tanden ontbloot, om aan te geven dat ze het wel zag zitten.

De roodharige was net zo opgelucht – misschien nog wel meer – als Cecille was na het hele verhaal. Na het stellen van haar vraag was het nu de beurt aan Chipper om een verhaaltje te vertellen, terwijl de blondine nu moest luisteren. Dat deed ze ook en na afloop knikte ze vastberaden. “Ze zijn erg verschillend, maar...” Ze hadden gemeen dat ze close waren met Cecille. Dat was iets, toch? Nee, ze ging dit doen. Voor haarzelf, voor Sivar... En voor de man die die dag zijn leven had verloren. Hem moest ze ook loslaten. Wie weet hield ze hem wel hier en kon hij niet naar het hiernamaals ofzo. Wist zij veel hoe dat gedoe werkte. Lichtjes geamuseerd nam ze een slok van het bier toen de roodharige achterover in het gras viel. “Oké, wel, dan drink ik het bier op,” grijnsde ze naar Chipper. “Dat is ook leuk.”

Cecille snoof geamuseerd, maar schudde zachtjes met haar hoofd. “Dat kan ik me alleen maar voorstellen.” Ze had wel soortgelijke pijnen gevoeld, maar ze was nooit echt een tand verloren, zeker niet in het scenario die Chipper haar net had verteld. Gelukkig had het goed uitgepakt voor haar. De blondine kon het niet laten om te grijnzen. “Dat klinkt echt als een hel,” sprak ze, het sarcasme ervan af druipend. Ondanks het feit dat Cecille niet vaak subtiele veranderingen kon zien, was deze verandering duidelijk genoeg om haar eigen grijns te laten wegvallen. Iets zeggen deed ze echter niet, want soms was het beter om stil te zijn en iemand in hun gedachten te laten.

Chipper vroeg niet veel later of zij nog een leuk verhaaltje te vertellen had en hoewel het een glimlach rond haar lippen bracht, deed het haar eigenlijk denken aan toen ze was gestopt met kickboksen. “Nou, ik heb niet zo’n mooi verhaal als jij, maar ik ben jong begonnen met kickboksen,” vertelde ze met een scheve glimlach aan de roodharige. “En op een gegeven moment kreeg onze, well, leraar een assistent. Die was niet verkeerd. Ik was vijftien, op slag verliefd en een ontzettende malloot in zijn buurt.” Als ze eraan terugdacht, dan huiverde ze van haar eigen gedrag. Die kerel was sowieso minstens acht jaar ouder dan zij was en bovendien had hij haar vast en zeker niet eens zien zitten. “Uitsloven, domme fouten maken in zijn buurt, the usual,” voegde ze er schouderophalend aan toe. “Door hem verloor ik een kwalificatie van het jeugdtoernooi. Later bleek dat hij met geld sjoemelde en is hij ontslagen.” Cecille leunde grijnzend achterover, alsof ze hem zelf erop betrapt had. In werkelijkheid had het alleen maar haar hart gebroken, maar het was hoe dan ook goed gekomen. “Moraal van het verhaal, niet op je trainer vallen. Of de assistent. Die assisteert misschien hele verkeerde dingen.”

Geen bijpassende bijnamen voor hen, helaas. Cecille toverde een pruillipje tevoorschijn. “Kunnen we nog steeds,” probeerde ze. “Of je slaat mij een tand uit, of we zoeken andere bijnamen.” Bij haar ideeën stak ze haar duim omhoog en grijnsde ze schaapachtig. Vervolgens grinnikte ze met het verhaal dat Chippers coach wiebelig van haar werd. “Yeah, mijn trainer wist het soms ook niet meer met mij. Ik zorgde hoe dan ook vrijwel elke les voor problemen,” vertelde ze aan het meisje. “Het was een wonder dat ‘ie me wilde houden. Hij vond het zelfs jammer om me te zien gaan.” Misschien kwam het door haar skill. Ze had op een vrij jonge leeftijd al kans gehad op het kampioenschap. Helaas had ze dat verknald, maar ze gaf de moed niet op. Ooit op een dag stond ze weer in de ring.

Cecille moest haar lach inhouden bij de reactie. “Weet je dat zeker? Sommigen hebben zelfverdediging lessen gehad. Denk ik.” Hoe moesten ze anders vechten voor hun leven? Of deden detectives daar niet aan? De blondine lachte zachtjes. “Yeah, maar dat kan ik ook op andere manieren trainen.” Ze wiebelde intens met haar wenkbrauwen om duidelijk te maken wat ze bedoelde, al was het misschien al aan haar toon te horen.
Vertrouwen? Vreemd, normaal gesproken had ze altijd vertrouwen in zichzelf. Maar als het op zoiets als dit aankwam... Tja, dan verloor ze dat wel eens. Cecille knikte, tevreden met het gesprek en ging toen over op een veel leuker onderwerp; bier. Ze grijnsde geniepig bij het horen van Chippers reactie, maar nam nog een slokje en gaf het toen door aan de roodharige. “Samen trainen, samen delen, niet waar?”

Cecille kon het niet laten en proestte even, maar ze lachte Chipper natuurlijk niet uit. Het was alleen... De manier waarop het gesproken werd klonk zo nonchalant. Zoals zij het zou zeggen. “Dan was je bijnaam fietsenrek geweest of iets anders onorigineels. Je bent beter af als Chipper, ja,” sprak de blondine geamuseerd. “Black Ariados zou ik ook wel als gezelschap willen,” vertelde ze vervolgens zelf nonchalant. Vervolgens wierp ze een veel betekende blik naar de roodharige, want ze had zo het idee dat die het misschien wel zou snappen. Of in ieder geval op de manier waar Cecille naar doelde. Eigenlijk was ze meer een fan van het romantische genre, maar man, wat was die dame knap. Die actrice van de live action films in ieder geval, want die kende ze ook wel van andere films. “Geen fan van Captain?” reageerde ze toen met een grinnik. Durant-Man was voor haar de logischere optie geweest om niet te begrijpen, maar Captain? Van wat zij had gehoord was hij een erg gewild personage.

“Ach,” begon ze, haar schouders ophalend. “Ik heb daarna nog heel wat kansen gehad en medailles gehaald. Een lokale wedstrijd is vaker dan een regionale.” De regionale missen had haar echt mentaal en fysiek pijn gedaan, maar als ze had meegedaan met die blessures had het haar waarschijnlijk alleen maar meer pijn gedaan. Cecille was daarom toch wel blij dat haar ouders in ieder geval op dat vlak streng waren. Zelfs haar vader had haar toen verboden om gekke dingen uit te halen, zoals alsnog gaan naar de wedstrijd, ondanks dat ze gediskwalificeerd was. En dat zei nogal wat, aangezien hij ook een verleden in het boksen had en hij alleen maar trots was geweest op zijn dochter dat ze dezelfde richting had gekozen, al was het een net iets andere sport. “Yeah. Wie weet had ‘ie me doorverkocht voor geld,” grapte ze naar de roodharige. Ze grinnikte om aan te geven dat ze er niet al te erg meer mee zat. Vervolgens knikte ze. “Te oud?” grijnsde ze naar Chipper. Coaches waren vaak nogal erg... Volwassen, ja.

Cecille’s ogen werden even groot van verbazing toen ze zag dat de jongedame haar handen ophief en hen balden tot vuisten. Wacht, wilde ze nou echt...? Voor een moment bleef ze sprakeloos zitten, maar het bleek al snel dat het alsnog een grapje was. “Pfoe, ik dacht echt even dat je ’t meende,” lachte de blondine. “Dankjewel, though. Dit mooie gezicht moet nog een heel leven mee,” glimlachte ze op het compliment. Sara zou dat vast ook waarderen. Het gesprek kwam uiteindelijk terug op het kickboksen en de vraag of ze gestopt was kwam niet veel later. “Voor een tijdje, ja,” gaf ze eerlijk toe. “Ik raakte geblesseerd voordat ik mee kon doen aan het kampioenschap van heel Johto. Toen ben ik maar een tijdje gestopt en ben ik fulltime gaan werken...” Echter zat ze daar nu minder over in dan voorheen. “En daarom zit ik nu hier met mijn Tyrogue. Ik heb hem wat getraind, heb wat gespaard en heb toen de boot naar Kalos gepakt om badges te verzamelen,” legde ze aan Chipper uit. “Als ik alle acht heb, pak ik het kickboksen misschien weer op. Of ik ga naar een andere regio om daar opnieuw te beginnen met de gym challenge.” Niks stond nog vast bij Cecille. Behalve dan misschien dat ze ten alle tijden bij Sara wilde blijven. Als haar vriendin in Kalos bleef, dan deed de blondine dat ook.

Bij het horen van Chipper’s reactie schoot ze in de lach. “Nee, daar schiet je inderdaad niet veel mee op,” sprak ze geamuseerd. Dan was ze nog beter af bij een willekeurige, op straat levende puber. Die wist tenminste nog een beetje hoe die zichzelf moest verdedigen. Cecille zat echter voor popzak toen de roodharige vertelde dat ze dit voor haar vriendin zou moeten bewaren. “Huh?” Ze knipperde even met haar ogen en realiseerde zich dat het misschien wat verkeerd was overgekomen. “Oh! Yeah, die grap kwam niet goed over na de maagdopmerking, of wel?” lachte ze. Ze had Sara als haar slachtoffer gezien, niet Chipper.

Haar voorstel werd bevestigd en het flesje werd aangenomen, maar in plaats van dat er een slok werd genomen, vond het flesje een nieuwe rustplek; de roodharige haar buik. Het zag er wel komisch uit. Alsof ze naar een imitatie van een oude vent met een bierbuikje keek, maar dat miste allemaal bij Chipper. “Zekers!” reageerde Cecille op de vraag of het trainen vast stond. “Nu ligt het alleen nog maar aan wanneer en waar,” voegde ze eraan toe. Momenteel voelde ze er namelijk niets voor en ze had zo het idee dat het net zo was bij de roodharige. Die had immers nog een pak half aan.

Cecille kon het niet laten om te lachen. Chipper had een heerlijke humor en als ze ergens wel van hield, dan was het mensen met humor. Gelukkig was ze daar niet al te kieskeurig in en kon ze daarom wel met veel verschillende mensen opschieten. “Nee, oké, daar kan ik inkomen,” reageerde ze vervolgens nog nagrinnikend op het idee dat men als negenjarige daar nog niet over nadacht. Zijzelf was ook nog niet zo erg, Arceusdank. Wat moest Yara dan wel niet van haar denken? De roodharige legde vervolgens uit waarom ze Captain niet in de hel verwachtte en de blondine knikte, een begrijpende ‘ah’ haar mond verlatend. “Ja, oké, hij is een veel te erg dotje daarvoor,” grijnsde ze. Dotje? Huh. Dat ze dat woord ooit nog zou gebruiken. “Hem zou ik eigenlijk ook niet erg vinden als gezelschap.” Tja, ze bleef wel nog altijd bi, zelfs als ze een vriendin had.

Chipper deelde mee niet aan de slechte kant van Cecille te willen staan – althans, niet in een barfight. De blondine haar grijns verdween daarom nog even niet van haar gezicht, maar werd misschien zelfs ietsje breder. “Ach,” begon ze nonchalant. “Misschien kun je me maar beter aan jouw kant hebben staan tijdens een barfight, ja,” ging ze even vrolijk verder. Ze leunde achterover in het gras, haar handen achter haar plaatsend, zodat ze niet net als de roodharige op de groene sprietjes kwam te liggen. Het was niet alsof ze gevechten uitlokte, maar ze kon wel aardig goed vechten, al zei ze het zelf. Zelfs als ze al een tijdje niet meer in de professionele ring had gestaan – krachttrainingen deed ze nog altijd en omdat Sivar haar vechtstijl had overgenomen, konden ze altijd samen trainen op de kickboks manier.

De blondine trok een gezicht bij het horen van de beschrijving. “Ja nee, dat klinkt inderdaad wat te oud,” sprak ze. Vervolgens voegde ze er op lachende toon aan toe dat het toch maar net scheelde. “Klinkt wel als een typische honkbalcoach, though.” Ze hoorde of zag wel vaker dat zo iemand wat aan de oudere kant zat. Cecille had het altijd wel een beetje vreemd gevonden, maar dat kwam niet per se door de leeftijd. Zij was de jongere coaches gewend, maar het ging dan ook wel om een heel andere sport.

Cecille glimlachte bij de reactie van de roodharige. Misschien dat die inderdaad een heel stuk minder gevaarlijk was dan ze net overkwam, maar zodanig onderschatten deed de blondine nou ook weer niet. “Nou, misschien ben je wel anders aan je afgebroken tand gekomen en heb je me net allemaal leugens zitten vertellen,” verdedigde Cecille zich op een net zo overdreven manier. “Wie weet doe je je wel heel anders voor!” Niet dat ze zo wantrouwend was. Ze vertrouwde zelfs veel te snel. “Heh, ja...” grinnikte ze vervolgens bij het horen van het semi-compliment. Meestal moest je immers stil blijven zitten bij je blessures. Chipper had echter een goed punt en dat zette Cecille aan het denken. “Huh. Hey, ja,” vertelde ze bedachtzaam. Als ze niet geblesseerd was geraakt, was ze gewoon doorgegaan met wedstrijden en had ze Sivar misschien niet eens gehad. Dan had ze Sara ook niet leren kennen. “Dat heeft me dus eigenlijk heel goed gedaan. Zo had ik het nooit bekeken.” Een brede grijns stond nu op haar gelaat. Wie weet was dat hele moordgedoe dan ook nog ergens goed voor, maar waar precies, daar zou ze met de tijd wel achter komen. In ieder geval had ze dit meisje ontmoet en daar had ze tot nu toe absoluut geen spijt van gehad. Dat was al een pluspunt.

“Het valt eigenlijk wel mee,” begon Cecille vrolijk, een tikkeltje enthousiast over het onderwerp. “Als je het door hebt, is het niet meer zo moeilijk.” Chipper had het vervolgens over een pokémon met twee aanvallen en daar moest ze wel even om lachen. “Nee, Sivar kent er meer dan dat,” begon ze. “Al moet ik wel TMs voor hem kopen, want Tyrogue leren niet zo heel veel aanvallen van zichzelf.” Brick Break was hun favoriete aanval, hadden ze ontdekt, en die had Cecille nog gekocht voor ze naar Kalos kwamen. “De rest van mijn team leert wel aanvallen van zichzelf,” ging ze verder. “Al lijkt het me ook wel nice om voor hen ook TMs te kopen.” Haar team zou vrij uitgebreid dingen leren, had ze besloten. Alleen op die manier kon ze daadwerkelijk aan de top komen. Daar had Chipper blijkbaar wat problemen mee. “Als je wilt, kunnen we ook met pokémon samen trainen? Ik denk niet dat het verstandig is om tegen elkaar te vechten, though,” grinnikte ze naar de roodharige. Misschien dat één van haar pokémon een aanval kon leren aan de pokémon van het meisje.

Cecille grijnsde lichtjes. “Misschien moet je me dan maar zelf achtervolgen,” sprak ze geamuseerd. “Al weet ik dan vrij zeker dat ik je kan aanklagen als stalker.” Ze keek een beetje bedenkelijk bij deze conclusie, niet zeker wetend of dat echt zo gemakkelijk kon. Natuurlijk moest ze harde bewijzen hebben, anders kon ze de zaak niet winnen. Toen de roodharige haar grapje nu wel snapte, maakte ze het duidelijk met klanken, om niet veel later kenbaar te maken dat ze het wel had geweten. Cecille grinnikte. “Uhhuh,” reageerde ze. “Die smoes herken ik uit duizenden. Die gebruik ‘k ook altijd.” Als er iemand heer en meester was in het niet begrijpen van een opmerking, om daarna te doen alsof dat wel zo was, dan was zij het wel. De blondine was echter slecht in liegen, dus de mensen waar ze erg close mee was, konden het zo doorzien. Mensen die ze niet zo lang kende eigenlijk ook wel; zo slecht was ze in liegen.

Rust. Ja, eigenlijk kon ze dat wel gebruiken. Daarom liet ook zij zich nu achterover in het gras vallen, woelde ze met haar handen door de groende sprietjes heen en zuchtte ze opgelucht. “Yeah, rust klinkt als muziek in m’n oren.” Trainen kwam nog wel eens. Lang blijven liggen deed ze echter niet, want Chipper deed een voorstel en daardoor kwam ze weer ietwat overeind, leunend op haar ellebogen om het meisje aan te kunnen kijken. “Dat vind ik een prima plan,” reageerde ze al snel. Met wat gestuntel kreeg ze het voor elkaar om in die houding haar Holocaster tevoorschijn te halen. “Weet jij je nummer uit je hoofd?” vroeg Cecille aan het meisje. Zij namelijk niet. Als zij een bericht kon sturen naar de roodharige, had die haar nummer ook meteen.

Cecille knikte instemmend. Negentigjarige Captain was nog steeds een heel knappe Captain. Helaas werkte het in het echte leven niet zo, maar of ze in een ijsberg of iets dergelijks vast wilde zitten? Nee, liever niet. Wie weet was er tegen die tijd wel een of ander middeltje om de rimpels tegen te gaan en beter werkte dan het spul van nu. Stel je voor zeg. “Anders ik wel,” grijnsde ze naar Chipper. Ze was geen ijdeltuit, maar ze kon niet ontkennen dat ze vaker op haar uiterlijk lette dan niet. Ze moest er immers wel presentabel uit zien, al ging dat wel nog eens moeilijk als ze te diep in het glaasje had gekeken. Ach, daar waren die avonden uiteindelijk ook voor. Om eens de remmen los te kunnen gooien.

“Ik? Zin in een gevecht?” reageerde Cecille met een gespeelde, verbaasde ondertoon. Haar brede grijns en de twinkeling in haar ogen zeiden echter wat anders. “Hoe kom je erbij?” Het was waar dat ze de ring was uitgestapt, maar tegen een goede sparsessie of tegen een goed gevecht zei ze natuurlijk geen nee. Chipper met haarzelf opzadelen wilde ze echter niet. Ze mocht dan een sporter zijn, maar een honkballer was waarschijnlijk niet opgewassen tegen een kickbokser. Tenzij Cecille er zodanig uit was dat ze zelfs geen concentratie meer had voor het vechten – een fenomeen dat eigenlijk vroeger vrij vaak voorkwam, want concentratie had ze nooit gehad. Zolang ze maar kon slaan, was haar motto in het verleden. Nu wist ze wel beter.

De blondine had de coach goed omschreven, blijkbaar. Het paste in ieder geval wel bij hem volgens de roodharige. Ze gaf zichzelf een trots schouderklopje en luisterde toen naar de extra details die haar werden gegeven. Bij het horen van de naam, echter, kon ze het niet laten om geamuseerd te grinniken. “Hank?” herhaalde ze. “Ik hoop voor jou dat hij de sport niet af en toe hankbal noemde. Ik zou spontaan stoppen als ik in je schoenen had gestaan.” Haar gegrinnik ging over naar zacht gelach, want hoewel ze dat net had gezegd, zou ze de man alleen maar meer mogen. Woordgrappen waren één van de vele manieren om aan Cecille’s goede kant te komen. Ze lachte ook toen Chipper vertelde dat hij zo uit een B-film zou kunnen komen. Daar twijfelde ze geen moment aan.

Cecille was voor een moment bang dat de roodharige oprecht boos werd, maar toen ze de toon hoorde waarin de jongedame sprak, wist ze dat ze weer verkeerd zat. Het gebeurde zo vaak dat ze iemand echt beledigde met haar uitspraken, dat het haar niet had verbaasd. Gelukkig leek het erop dat Chipper daar geen last van had en dat was sowieso wel een pluspunt in haar boekje. “Is die er ooit geweest, dan?” grijnsde ze als reactie naar het meisje. “Die heb ik begraven geloof ik. Samen met mijn kindertijd.” Ah, yeah, als kind was ze wel erg naïef geweest. Nu nog steeds, maar lang niet zoals toen meer. Het was dat ze goede vrienden had die op haar letten, anders was ze misschien ooit wel eens goedgelovig met een ‘aardige’ meneer meegelopen. Haar ouders waarschuwden haar herhaaldelijk, echt waar, maar de blondine was een rebels kind. Nu was ze een rebelse jongvolwassene.

“Zit er ook een prijs aan gebonden?” grinnikte Cecille naar de roodharige. Vandaag de dag was bijna niks nog gratis, maar hier bedoelde ze niks serieus mee. Haar paarse ogen gleden niet veel later naar de wolken, waar ze inderdaad even verderop een Bidoof uit kon halen. “Wow inderdaad!” reageerde ze net zo enthousiast en kinderlijk als Chipper net had geklonken. “En die lijkt op een Minccino!” Ze wees uitbundig naar de wolk die ze bedoelde, haar enthousiasme nog verre van verdwenen. Goh, hoe erg de sfeer wel niet was veranderd in de tijdspan van maximaal een half uur.

Het was duidelijk dat de roodharige haar enthousiasme niet deelde. Cecille’s grijns verzachtte naar een vriendelijke glimlach. “Dat kan altijd. Doen waar je je goed bij voelt,” vertelde de blondine haar. Dat was immers het soort advies wat ze ook van Chipper had gekregen, niet waar? Het kwam in ieder geval op hetzelfde neer, zelfs als hun situatie heel anders was. Ze lachte toen het over haar eigen team ging. “Dat is wel het plan ja,” biechtte ze eerlijk op. “Zeker nu Team Rocket in Lumiose rondloopt...” Cecille fronste onbewust wat kwaad na die realisatie. Als ze ergens een hekel aan moest hebben qua cults en andere groeperingen, dan was het die verdomde Team Rocket wel. Pokémon stelen, wat een misbaksels. Ze besloot echter een vrolijkere sfeer aan te houden en glimlachte weer naar de roodharige. “Maar ze leren mij ook dingen bij. M’n team, bedoel ik dan. Ze hebben zelf een vechtstijl ontwikkeld die sterk op professionele vechtstijlen lijken. Mijn Combusken, bijvoorbeeld, gebruikt Baguazhang,” begon ze vrolijk. “Dat is een vechtstijl die zich vooral focust op lichtvoetig zijn en aanvallen te ontwijken. Dan kan je de tegenstander zijn evenwicht tegen hem gebruiken.” Het was niet bepaald een vechtstijl die ze zelf bij haar vond passen en ze was er ook niet goed in, maar het was interessant om in ieder geval uit te proberen.

Cecille’s nieuwsgierige blik gleed naar de handelingen die Chipper met haar handen deed. Ze haalde een pokéball tevoorschijn, waar niet veel later een rode, balachtige pokémon uit verscheen met kleine pootjes en hoorntjes. Ze herkende het wezen niet echt, maar wat ze wel wist te ontfutselen, was dat het nog maar een jonkie was. “Aww,” bracht ze dan ook niet veel later uit, waarna er werd geopperd dat de twee nog geen vooruitgang hadden geboekt. “Maar hey, ze – het is een zij, toch? – ziet er nog heel jong uit. Misschien kun je het beter eerst wat tijd gunnen?” Goh, dat Cecille dat ooit nog als advies zou geven. Zij was niet zo’n geduldig persoon. Sivar was ook nog vrij jong toen ze hem kreeg, maar de Tyrogue was ook erg gedreven en stond te popelen om toen al met de blondine aan hun training te beginnen. En dus begon die training al snel. Over haar trouwe partner gesproken, die zag nu een kans om een gesprek aan te gaan met een andere, kleine pokémon en dus deed hij zijn best om die zo voorzichtig mogelijk te benaderen. Sivar had zich tot nu toe alleen maar zitten vervelen en af en toe een geïrriteerde blik geworpen op zijn trainer, maar nu er eindelijk ook wat voor hem te doen was, kwam ook hij in actie.

Cecille veinsde een zucht, maar moest niet veel later ook grijnzen. “Daar heb je wel weer een punt,” begon ze nonchalant, waarna haar grijns toch iets gevaarlijker werd. “Maar dat betekent ook dat ik je zelf wel aankan, dan,” voegde ze eraan toe. Ze klonk heel onschuldig – haar gezichtsuitdrukking zei echter wat anders. Het leek erop dat het niet Chippers geluksdag was, maar Cecille wist hoe dan ook dat het meisje haar elk moment nog terug zou kunnen pakken.
Dankbaar glimlachte de blondine naar het meisje. Eigenlijk vond ze van zichzelf dat ze het totaal niet had verdiend, maar wie was zij om zich dat te ontnemen wanneer een volslagen vreemdelinge vond dat ze het wel mocht hebben? Cecille stak haar Holocaster naar de roodharige toe toen de vraag werd gesteld en knikte. “Graag zelfs,” voegde ze eraan toe. “Dan stuur ik je wel een bericht en heb je de mijne automatisch ook.”