Rar

Het bierflesje had een tijdje staan rusten in het gras, maar terwijl Jane naar de beschrijving van de blondine luisterde, pakte ze het glazen ding gedachteloos weer op en nam er een slok van. De vrolijkheid waarmee de karakterschets gebracht werd, maakte haar blij. "Jullie vullen elkaar goed aan, als ik het zo hoor," merkte ze met zowel een glimlach rond haar lippen als in haar stem op. Ze was zeer zeker geen relatie-expert, maar de blondine en haar vriendin klonken als een mooie combinatie wat karakters betrof, en dat leek Jane het belangrijkst.
Bij het horen van het woord 'taart' ging de roodharige iets rechter op zitten. Tijdens het eerdere gedeelte van de beschrijving lette ze al op, maar nu focuste ze nog meer op wat er gezegd werd. Eten, het ging over eten. Haar op één na favoriete basisbehoefte. "Als je me uitnodigt voor je volgende verjaardag krijg ik die kans wel, toch?" Grijnsde ze. Het idee voor het oprichten van een sweetshop klonk ambitieus. Jane was echter niet negatief ingesteld en had er alle vertrouwen in dat de dame het voor elkaar kon krijgen. "Zeg maar tegen haar dat ze er in ieder geval een klant bij heeft," sprak ze, voordat ze in de lach schoot en grinnikend vervolgde: "Je hebt het mooi voor elkaar, huh?" Dat gunde ze de blondine ook zeker.

De interactie tussen haar gesprekspartner en diens Pokémon merkte ze niet op, daarvoor zat ze te diep in de hel die uit haar drunk texts en Kiki's probeersels bestond. De roodharige stopte plots met scrollen en moest moeite doen niet te lachen terwijl haar ogen over de regels schoten. Dit was Kiki's beste creatie, haar smerigste meesterwerk. Perfect. Zwijgend overhandigde ze de Holo Caster aan de blondine, waarna ze achterover leunde in afwachting van een reactie.



Ze zou de taart kunnen proeven. That is, als de blondine het tegen die tijd goed genoeg met haar kon vinden. "Voor taart zal ik m'n uiterste best doen," grinnikte de roodharige, voordat er een bedachtzame blik in haar ogen verscheen. "Voor eten in general, eigenlijk." Bovendien leek het haar geen al te grote opgave; zonder de belofte van taart zou ze vast ook wel vrienden kunnen worden – en blijven – met haar gesprekspartner. De roodharige produceerde een pruillipje toen gezegd werd dat de verjaardag van de blondine nog een half jaar weg was. "M-maar.." begon ze. "Dat is nog heel ver weg." Dan zou ze alsnog lang op de taart moeten wachten, en als er iets was waar ze niet goed in was, dan was het wachten op iets waar ze naar uitkeek.
De onschuldige blik deed Jane grijnzen. "Sure," reageerde ze plagend, maar verder liet ze het onderwerp gaan. Ze wilde niet per ongeluk grenzen overschrijden, of zoiets.

Die grijns verscheen opnieuw toen ze de haast verbijsterde uitdrukking zag die op het gelaat van de blondine stond toen ze het bericht gelezen had, en ze kon het niet laten om te lachen toen het bericht zo vreselijk bleek te zijn dat het nog een keer doorgelezen moest worden. "Ja! Of nou, Kiki en autocorrect," grinnikte de roodharige, waarna ze een blik op het slapende wezentje op haar schoot wierp en op een iets serieuzere toon vervolgde: "Ik ben heel blij dat ze niet kan lezen." Jane wist niet wie zich dan meer zou schamen; zijzelf of de Darumaka.



De plagerige twinkeling in die lila ogen ontging haar niet, net zoals de grijns op het gelaat van de blondine. Moest ze het gevoel hebben dat haar liefde voor eten beter voor zich gehouden had kunnen hebben? Ja, waarschijnlijk moest dat. Een lichte frons bracht Jane's wenkbrauwen iets naar beneden. Een bedenkelijke "Hmm," verliet haar mond nog toen haar gesprekspartner zei het te onthouden, maar de frons had inmiddels alweer plaatsgemaakt voor een grijnsje. "Betekent dit dat ik binnenkort een buffet kan verwachten?" Vroeg ze zo onschuldig mogelijk. Het leek haar onwaarschijnlijk, maar ze kon hopen, dammit. Dat was echter niet waarom het pruillipje op het gezicht van de roodharige bleef staan. De oorzaak daarvoor was dat een half jaar een lange tijd was en dat de blondine liet weten zelf niet zo lang te hoeven wachten. "Jaloers," zuchtte Jane, al was aan haar ogen te zien dat ze het zo erg nou ook weer niet vond.

De Holocaster verdween weer in haar zak nadat Jane een laatste blik op het bericht geworpen had. Grinnikend om de opmerking die de blondine gemaakt had, pakte Jane de Darumaka voorzichtig op door haar handen aan weerszijden onder de armpjes van het wezentje te steken, waarna ze de pokémon voor haar gesprekspartner hield. Kiki had niets in de gaten en sliep rustig verder. "Maar als je deze schattigheid ziet, hoef je geen band met haar te hebben om het haar niet aan te willen doen, toch?" Grijnsde ze, haar hoofd iets kantelend zodat ze langs haar pokémon de blondine aan kon kijken. Het volgende moment liet ze Kiki weer zakken en legde haar terug op haar schoot. Nog steeds in slaap verzonken, krulde de Darumaka zich iets meer op en liet een tevreden zucht horen. Een vertederde glimlach stond op Jane's gelaat toen ze haar gesprekspartner weer aankeek en sprak: "Maar je hebt zeker gelijk." Een Kiki zonder haar onschuldigheid zou gewoon niet hetzelfde zijn.

Misschien. Het was geen echte bevestiging en bovendien werden de woorden plagend uitgesproken, maar toch lichtten Jane's ogen op. Dat de blondine het ergens wel leek te overwegen, was al meer dan wat ze uit haar vraag gehoopt had te krijgen. "Dat zou jammer zijn, ja," grijnsde ze terug. Haar gelaat werd iets serieuzer toen ze sprak: "Ik ben al blij als je überhaupt iets voor me zou willen kopen, though. Of dat nou een heel buffet is of één frietje." Niet omdat ze graag zoveel mogelijk cadeaus kreeg, of zoiets, maar omdat het wel aangaf dat de personen waar je de presentjes van kreeg om je gaven. Ten minste, dat was waarom Jane zelf anderen cadeaus gaf; het maakte haar vrienden en familie duidelijk dat ze belangrijk waren voor haar.

De roodharige kon het niet laten te grinniken toen ze de opeens zachte stem van haar gesprekspartner hoorde. "Ook een sucker voor schattige dingen?" Vroeg ze. Het was niet duidelijk aan haar of haar bezittingen te zien, maar uit haar keuze qua Pokémon was het misschien wel af te leiden. That is, als je rekening hield met dat Jane's idee van schattigheid iets afweek van die van de gemiddelde mens.