Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
I SAW SO MANY PLACES, THE THINGS THAT I DID.. WITH EVERY BROKEN BONE, I SWEAR
- I LIVED -
Ah, ja. Haar naam. Jane grijnsde. "Dat antwoord zal ik dan ook maar voor me houden. Y'know, zodat alles een beetje eerlijk verdeeld blijft," reageerde ze plagend. Nah, ze gunde de blondine het beste, alleen na moeite gedaan te hebben om haar naam niet te geven, liet ze hem haar niet zo makkelijk ontfutselen.
"Hm," deed Jane nadenkend, kort een hand onder haar kin zettend. "Nu je het zegt, dat is waar ook." Ze was alweer bijna vergeten dat dat een ding was. Toen ze net begonnen was met semi-professioneel sporten, had ze zich veel met hoeveel en wat ze moest eten beziggehouden. Al snel werd haar duidelijk dat voedselschema's opstellen en koolhydraten tellen niets voor haar was, waarna ze het even spontaan als ze het opgepakt had weer had laten vallen. Ze had het geluk dat haar lichaam alle calorieën die ze in haar mond schoof met de hulp van regelmatig sporten ook goed wist te verwerken zonder dat ze daar extra iets voor deed, en zonder dat ze er echt over na hoefde te denken.
Een luide kreet deed Jane haar blik op de lucht richten. Voordat ze kon registreren waar ze naar keek, dook een flits van rood, zwart en geel op hoge snelheid naar beneden en greep Kiki in haar klauwen. "Wa—" Het wezen, dat een soort vogel bleek te zijn, leek wel expres een volgende kreet te slaken om haar af te kappen. Verontwaardigd stond Jane op en zette enkele stappen in de richting van de vogel, die aanstalten leek te maken om weg te vliegen. "Oh nee, waag het niet," waarschuwde Jane, haar stem laag. Haar blik schoot kort naar Kiki, die met haar poten ingetrokken en haar rood met gele kleur sterk op een ei van de vogelachtige leek. Het wezen kraaide een laatste keer triomfantelijk en schoot weg. Hoogte winnen lukte de vogel niet, echter; het extra gewicht dat Kiki was gaf haar problemen. Jane was woedend. Dacht dat beest nou echt even binnen te kunnen walsen, háár pokémon te stelen en zonder weerstand te kunnen vertrekken? Nee, dat zou ze niet laten gebeuren. De roodharige zette zonder te twijfelen de achtervolging in. Na enkele seconden besefte ze zich dat ze haar gesprekspartner nu zonder afscheid achterliet, maar stoppen met rennen was geen optie. Al bewegend draaide ze zich daarom om naar de blondine en stak vluchtig haar hand op. "Vaarwel, blondie! Ik heb genoten van het gesprek!" Riep ze opgewekt voordat ze weer keerde. Er stond een vastbesloten blik in haar ogen toen ze haar tempo opvoerde om de vogel in te halen. Tijd om het wezen te laten zien wie echt triomfeerde.
Misschien, als de blondine lang genoeg keek, zag ze nog hoe een roodharig figuur in de verte een duiksprong maakte en de voortvluchtige pokémon tegen de grond werkte. En misschien, als ze ook luisterde, hoorde ze de triomfantelijke schreeuw die volgde.
Een naam ging ze niet krijgen, helaas, maar ze had de hare ook nog niet prijsgegeven, dus ze gaf de roodharige daar in ieder geval gelijk in. “Hm,” mompelde ze bedachtzaam. “Ik krijg het op de één of andere manier wel een keer uit je,” vervolgde ze plagend. Het werd geen doel in haar leven, maar het was zeer zeker iets dat Cecille wel graag wilde weten. Dat ze direct erop gelijk kreeg deed haar erg goed, waardoor een brede grijns haar gezicht sierde. Voor ze er echter een reactie op kon geven, werd een luide kreet geslaakt en hoorde de blondine haar partner een boos geluid maken. Ze keek verward op en zag een vogelpokémon in de buurt van Sivar, welke kwaad probeerde uit te halen naar de vogel. Deze had, zo te zien, Kiki in z’n klauwen vast.
Ah. Dat verklaarde waarom de Tyrogue zo boos was.
Sivar wilde overduidelijk helpen, maar de vogel ging ervandoor en de roodharige wilde er als een speer achteraan schieten. Niet voordat ze Cecille een vaarwel schonk, want blijkbaar had de jongedame geen hulp nodig. “Euh… Sure, ik ook, maar… Wil je niet–” En ze schoot ervandoor. De blondine keek verbouwereerd naar haar Tyrogue, wie zo te zien de strijdbijl even begroef om precies dezelfde blik aan haar te schenken. Vervolgens keken ze toe hoe de redhead in de verte een duiksprong maakte en hoorden ze niet veel later een triomfantelijke gil – waarschijnlijk van de roodharige. Cecille glimlachte. Ze zou het zelf niet beter hebben kunnen doen, zelfs als ze dat zou willen. Ze hadden dus toch meer gemeen dan ze net al had gedacht.
