Rar

Die opmerking bracht iets in Cecille naar boven. Het was geen woede of frustratie, maar het leek er wel op. Natuurlijk was ze niet boos op Chipper of raakte ze geïrriteerd, maar het maakte wel iets in haar los dat op rivaliteit leek. “Ik? Bang?” De blondine lachte geforceerd. “Gevaar. Tch, ik lach gevaar tegemoet. Hahaha.” Dat ze een reference maakte naar de Litleo King gaf al aan dat ze absoluut niet boos was, zelfs al waren haar wenkbrauwen nu omlaag getrokken tot een boze uitdrukking. Haar mondhoeken waren ook ietsje te ver omhoog gekruld om daar daadwerkelijk over te kunnen zeggen dat ze kwaad was.

Dat haar grap zodanig beviel dat het meisje meteen in lachen uitbarstte, bracht een brede grijns rond haar lippen. Cecille zag niet vaak zulke reacties op haar woordgrappen – vaak waren het meer geïrriteerde zuchten of gefrustreerd gekreun, maar dit was een aangename verrassing voor haar. Ja, Yara lachte soms om haar woordgrappen, maar ook die had zo haar grenzen. Zou de roodharige die ook hebben? Misschien vond ze die wel als ze meer grapjes maakte. Tot nu toe bleken ze op één lijn te zitten, dus het was maar afwachten. “Please,” reageerde Cecille met een lach van haarzelf toen ze hoorde dat het vanaf nu de nieuwe naam zou zijn. “Zeker waar hij bij is.” Het bleek nog wel voor grappige reacties te kunnen zorgen ook, aangezien haar werd verteld dat ze hem daar wel mee hadden kunnen stangen. De blondine stak trots haar borstkast wat naar voren. “Ach, zit er niet over in. Het duurt jaren voor je zo’n woordengenie als ik bent,” sprak ze. Ze kon Yara al in de verte horen lachen. Die zou haar juist als alles behalve omschrijven. Het enige waar ze echt goed in was – dat ook niet altijd het geval was – was het verzinnen van een woordgrap.

Cecille fronste. Hm. Well, vroeger was ze veel te naïef geweest, dat wist ze wel. Maar toen wist ze ook van zich af te vechten als dat nodig was. Of dat altijd een goede eigenschap was? Nope. Haar ouders moesten regelmatig op het matje van school verschijnen, omdat Cecille een joch een bloedneus had bezorgd. Heh. Kon zij het helpen dat ze haar uit daagden. Moesten ze maar niet zo stom zijn door te zeggen dat ze niet kon slaan of iets in die trant. Gelukkig nam dat ene joch het wel goed op en hoefde ze zich niet te verontschuldigen. Ze had hem immers ongelijk bewezen. “Hm, als jong kind was ik best een ramp. Maar toen liet ik me eigenlijk al niet kennen,” vertelde ze aan Chipper. Ze grijnsde veel betekend naar het meisje om het er nog wat dikker op te leggen.

Er was inderdaad een prijs aan gebonden. Gelukkig geen al te dure dan, want Cecille had niet veel te makken. Een opgeluchte glimlach kwam op haar gelaat. “Heb ik even geluk. Dat kan ik nog wel voor je fixen,” sprak ze geamuseerd tegen de roodharige. Sowieso hadden ze nu een biertje – al was zij niet degene die dat geregeld had, maar dat moest niet moeilijk zijn. Zeker niet als er hier in de buurt een feestje aan de gang was.
Chipper kreeg de wolk waar Cecille het over had blijkbaar niet gevonden. De blondine bleef naar de witte, donzige substantie wijzen, maar het scheen niet veel uit te halen. Toen ze de roodharige haar vinger volgde, merkte ze al dat ze niet meer op één lijn zaten. Ze schudde daarom ook met haar hoofd. “Nee,” reageerde ze eerlijk. “Hij is al een beetje opgebroken, though,” voegde ze er nog aan toe, kijkend naar de inmiddels half vergane Minccino wolk.

Team Raket? Cecille gniffelde vermaakt. Als je het vertaalde klonk het opeens minder gevaarlijk en meer... Kinderlijk. Alsof het één of andere scoutinggroep was. Of gewoon een groepje scholieren die een potje voetbal gingen doen en teamnamen nodig hadden. “Yeah, ze hebben het echt overgenomen,” reageerde de blondine op de vraag. “Het is niet alsof ze je met knuppels staan op te wachten aan de poorten en vragen of je van het team bent, maar je moet wel echt oppassen om je pokémon niet kwijt te raken...” Dat was echt kantje boord geweest de vorige keer. Ze grijnsde echter toen ze het woord stappen hoorde vallen. “Oh, dat zeker wel! Zelfs met die avondklok is er genoeg te doen in Lumiose.” Yep, de cafeetjes waren zeker niet low budget of iets dergelijks. Cecille kon niet ontkennen dat ze er lol had gehad, zelfs na al dat gedoe daar.

Huh, zo had Cecille het nog nooit bekeken. Ze hield haar hoofd bedenkelijk schuin, maar constateerde al snel dat het idee haar wel aanstond en dat dit inderdaad het geval was. “En bodyguards,” voegde ze er trots aan toe. “Al heb ik die niet echt nodig, maar je weet maar nooit.” Wie wist was er nog één of andere gek die haar aanviel met z’n pokémon om de hare te stelen. De blondine was dom genoeg om de klap te willen opvangen voor haar pokémon, dus dan kwam het van pas om extra beschermers bij zich te hebben. “Ze kunnen jou vast ook wel wat leren, mocht je ooit een keertje echt tegen me willen vechten.” Een speelse twinkeling verscheen in Cecille’s ogen. Het was zo jammer dat ze niet echt een rivaal had gevonden in Kalos en dat ze de lichamelijke vechtsport hierdoor toch wel moest missen. Ooit op een dag had ze die gevonden.

De pokémon van Chipper deed haar hart met de seconde meer en meer smelten. Het deed haar een beetje denken aan toen ze Sivar net had – al wist de Tyrogue af en toe nog steeds haar hart opnieuw te stelen met zijn schattige capriolen. Vooral als hij samen met Yara was kon Cecille zichzelf niet helpen, maar dat duo bestond ook echt alleen maar om haar altijd en overal over te kunnen halen als het moest. De blondine zou niet weten wat ze zonder hen moest doen. “Dat is ze zeker,” sprak Cecille met een glimlach tegen de roodharige. Ergens vond ze de twee wel echt bij elkaar passen. Ze zou Chipper in ieder geval nu niet meer met een andere pokémon kunnen zien.

Ze had de strijd gewonnen en keek met een triomfantelijk hoofd naar de lucht. Mooi. Dan was die strijd ook weer gestreden en konden ze hun aandacht nu vestigen op de Holocasters. Cecille overhandigde de hare aan het meisje en wachtte geduldig tot ze die weer terug zou krijgen. Vertrouwen erin kon ze wel hebben; ze lagen immers op de grond en Cecille kon altijd achter de roodharige aangaan, mocht die er opeens vandoor gaan met het apparaat. De blondine vond het echter niet nodig om op haar hoede te zijn en ging nonchalant terug op het gras liggen. Na een tijdje kwam haar Holocaster dan toch weer in beeld en nam ze die aan, grijnzend toen ze de naam van het contactpersoon in het apparaatje zag. Cecille zou Cecille niet zijn als ze daar niet in meespeelde, dus typte ze vlug een berichtje naar Chippers nummer.


Dat was wel duidelijk, right?

Als dat zo was, dan moest er maar een gevechtje komen. Cecille grijnsde breed, de geamuseerde twinkeling in haar ogen verradend voor de emotie die ze probeerde te tonen. Niet dat het uitmaakte, want ze waren toch al lang niet serieus bezig. “Kom. Maar. Op,” reageerde ze, terwijl ze een gealarmeerde houding aannam en haar ogen tot spleetjes kneep, alsof ze de roodharige daarmee beter in de gaten kon houden. Cecille had veel geleerd in haar tijd als kickbokser, zeker tijdens de wedstrijden, en één daarvan was dat je alles moest verwachten. Maar dan ook echt alles. Er zaten immers nog wel eens slechte verliezers tussen die alles deden om alsnog te kunnen winnen. Nu zag ze Chipper er niet voor aan om zo laag te zinken, maar je moest altijd op je hoede blijven. Dat had haar coach en haar vader vaak genoeg erin gewreven.

Dat er naar haar gesalueerd werd, gaf haar een machtig gevoel. Het kwam niet heel vaak voor dat iemand zoiets in hun leven mocht meemaken, dus Cecille was er trots op dat zij één van die mensen was die zich nu als een generaal mocht voelen. Het zou haast nog nationalisme in haar oproepen, zelfs al was ze absoluut niet zo ingesteld. Nee, de enige waar ze echt trouw aan zou blijven was zichzelf. En haar team. Oké, en haar geliefden. Maar een regio of land? Nah. Al zou ze wel een goeie zijn voor het leger, had ze het idee. “Vergeet zijn reactie niet te filmen,” vertelde de blondine aan de ander, terwijl ze deed alsof ze een camera in haar handen had. “Ik wil natuurlijk wel zien wat voor een vruchten het afwerpt!” Ze lachte om haar eigen capriolen en liet haar handen vervolgens zakken. Daarna fronste ze bedachtzaam. Tja. Wat als? Cecille schudde met haar hoofd. “En mijn grappen inpikken, zeker?” grapte ze. “Dit is een pad die je zelf moet bewandelen. Misschien met een beetje supervisie, yeah, maar de rest ligt aan jezelf.” Ze reikte naar voren en gaf Chipper een schouderklopje. Zijzelf had immers ook geen coach daarin gehad.

“You bet!” was haar enthousiaste reactie. Een trotse blik verscheen in haar ogen, terwijl haar vader in haar gedachten opdoemde. “Mijn pa is eigenlijk ook bokser geweest. Hij heeft meer medailles gewonnen dan ik ooit zou kunnen, maar hij is gestopt toen ik werd geboren,” vertelde ze aan de roodharige. “Dus, ja, eigenlijk zit het wel in m’n genen.” Een sportieve familie. Heh. Oké, haar moeder vond het allemaal maar niets en meer dan die twee had ze eigenlijk niet als het op bloedverwanten aankwam. Haar grootouders had ze nooit gekend en als het op banden af kwam, dan waren haar teamgenoten ook de enige vechters – Yara was er immers te onschuldig voor. Maar het ging om het idee en die stond haar wel aan.

Cecille keek met een pruillipje naar het half lege bierflesje. Well, halfvolle, als je het haar vroeg. De blondine was iemand die het glas altijd als halfvol zag en dit flesje was geen uitzondering, al moest ze toegeven dat het nu meer op een probleem leek dan een andere keer. Een andere keer zou ze waarschijnlijk rondhangen in de één of de andere bar. Dan zou ze zo een nieuwe kunnen vragen. Dat was nu helaas niet mogelijk, tenzij – yep, tenzij ze naar het feestje gingen. Cecille keek bedachtzaam naar de ander. “Mij kennen ze nog niet,” grijnsde de blondine. “Misschien kan ik wel als de ninja die ik ben naar binnen sluipen en iets meenemen.” Uhhuh, zij, een ninja. Ze gaf zichzelf al weg bij de eerste stap die ze binnen zou zetten. “Of we kunnen een goedkope tent vinden die ook bier verkoopt. Dan is het niet gratis, maar het bespaard ons de energie en moeite,” stelde ze voor, haar blik op de lucht gericht. Het was niet alsof ze een lui persoon was. Cecille ondernam liever zelf actie dan dat ze het aan een ander overliet, maar... Of één flesje vier het allemaal waard was? Ze betwijfelde het.

Een Bidoof was al cool genoeg. Cecille lachte. “Cool?” herhaalde ze vragend, terwijl ze een wenkbrauw hief. “Oké, ze zijn schattig. Maar ik zou ze niet cool noemen,” voegde ze er geamuseerd aan toe. “Ik denk dat jij één van de weinigen bent die zo over ze denkt. Misschien zelfs wel de enige.” Het idee alleen al. Hoe zou een coole Bidoof eruit zien? Ze zou haar supercoole zonnebril aan dat beest kunnen geven. Dan zou de coolfactor wel flink omhoog gaan. En als het zou evolueren, dan zou ze hem op spierkracht trainen. Wie wilde er nou geen gespierde Bibarel met een mooie zonnebril? Precies. Iedereen wilde ‘m dan.

Een leuke tent? Cecille kende er genoeg, maar of ze in Lumiose nog allemaal zo gezellig waren... Ze trok een nadenkend gezicht, proberend te verzinnen welk cafeetje de moeite waard was om rond tienen eruit geschopt te worden. “Er is wel eentje waar ik vaker ben geweest. Het ziet er van buiten knalrood uit – ik denk dat de eigenaar van rood houd en dat is precies waarom ik het er zo leuk uit vind zien – maar ik weet de naam even niet meer. Alexander café? Anyway, het zit ergens in de binnenring. De meeste mensen kennen het wel,” legde ze aan de roodharige uit. Ze glimlachte voorzichtig. “Ik ben slecht met namen. En de weg. Sorry,” verontschuldigde ze zich meteen. Het vinden van een rood gebouw moest echter niet zo moeilijk zijn, toch? Al helemaal niet als er een miljoen andere gebouwen van de grijze of witte kleur in de stad stonden. “De rest van de café’s zijn trouwens ook wel nice. Alleen is een groot deel wel heel prijzig...” Maar, dat kreeg je als je naar de hoofdstad reisde. Daar was alles drie keer zo duur.

“Precies,” knikte Cecille op de wijze woorden. “Zie je ons al allemaal op een rijtje staan met zwarte zonnebrillen op?” vroeg ze, haar arm gebarend in de lucht alsof ze in de horizon stonden, op een rijtje, met hun strakke pak. Het zou nog wel een leuke baan zijn, bedacht ze zich. Misschien moest ze het eens met Sara bespreken – mocht haar Sweetshop populair worden, dan had ze natuurlijk wel bescherming nodig. Wie kon dat nou beter aan haar geven dan haar eigen vriendin? Niemand niet. Hah! Cecille grijnsde al om het idee. “Dat ligt aan jou en m’n pokémon,” reageerde ze vervolgens. “We hebben wel een druk schema, dus het wordt maar even kijken voor een gaatje,” voegde de blondine er grappend aan toe. Het was waar dat ze veel tijd in hun training stopte voor de gyms, maar zo erg was het nu ook weer niet. Ze namen regelmatig een pauze of een vrij dagje, zoals vandaag. En de rest van deze week. Maar dat had een geldige rede gehad.

Cecille wierp een geniepige grijns naar Chipper toen ze de blik had opgevangen, maar ze wachtte geduldig tot het meisje klaar was met het opslaan van haar contactgegevens. “Als ik de behoefte daartoe voel, dan weet ik wie ik moet bellen,” grijnsde ze vervolgens naar de roodharige. Dit was misschien wel het begin van een... Bijzondere vriendschap.

Cecille grijnsde geamuseerd bij het horen van de roodharige haar woorden. Niet gemakkelijk laten winnen? Dat zou ze niet eens willen vragen van de ander. “Fine by me,” reageerde ze dan ook nonchalant, schouderophaal en al erbij inbegrepen. “Ik heb juist liever dat je je niet inhoudt.” Dat betekende dat zij dat ook niet hoefde te doen, namelijk. Eén van de vele redenen dat ze het jammer vond dat ze geen kickbokslessen meer kon volgen, want hoewel ze zich wel aan de regels moest houden, vond ze het geweldig om haar overtollige energie weg te werken met een workout of een sparsessie.

Tot haar genoegen mocht ze het resultaat wel in een filmpje bekijken. Cecille ging er even vanuit dat de roodharige vooral toestemde omdat ze het dan zelf op film had en het dus moeilijker te vergeten was, maar ze nam ook aan dat het een gebaar van vriendelijkheid was. Tenminste, zo zou zij zich erover voelen en mee reageren – en omdat ze qua karakter best veel op elkaar leken, ging ze er gewoon vanuit dat dit het geval was. Haar tevreden grijns viel echter wat van haar gezicht bij het horen van de tegenspraak en de blondine fronste lichtjes terwijl ze nadacht over een reactie. “Goede puns beginnen niet bij een goede leermeester. Goede puns beginnen bij een goede leerling,” begon ze, waarna ze haar schouder ophaalde. “Je zult ze toch echt zelf moeten maken. Anders blijven het mijn woordgrapjes en niet de jouwe.” Dat klonk vast wel logisch. In haar hoofd tenminste wel. Maar wat klonk er nou niet logisch in je eigen hoofd? Eerlijk gezegd was niks nog logisch bij haar de laatste tijd.

Cecille schoot in de lach bij de volgende woorden van de roodharige. “Vind je jezelf dan al grappig genoeg?” grijnsde ze veel betekend naar de ander. Eerlijk was eerlijk, die was inderdaad grappig. En geweldig in de omgang. Daarom voegde de blondine er snel wat aan toe. “Dan hebben we weer iets gemeen! Hoera!” Cecille legde er de nadruk op door haar armen in de lucht te gooien in een juichende beweging, waarna ze met een glimlachje naar haar metgezel keek.

De redhead was onder de indruk van haar stamboom. Niet dat het heel bijzonder was, want ze kreeg wel vaker zulke reacties en de blondine was ontzettend trots op haar vader. “Yep! Nou ja, als mijn moeder niet thuis was, tenminste,” gaf ze grinnikend toe. Nee, haar moeder was erg anti-geweld. Dat ze als een blok voor Fredrik was gevallen was misschien ook wel een negatief punt in haar leven geweest, maar ze had in ieder geval zijn liefde voor het boksen geaccepteerd. Dat moest je immers over hebben voor je geliefde. Daar viel blijkbaar ook een dochter onder, want die kreeg tot ergernis van Lena ook een liefde voor de vechtsporten.

Cecille’s mondhoeken zakten omlaag bij het horen van het nieuwtje. Dramatisch liet ze haar schouders verder naar beneden zakken dan nodig was en ze toverde een pruillipje op haar gezicht. “Well, shit,” was het eerste dat haar mond verliet. “Daar gaat mijn droom om een party te kunnen crashen. Toch nog maar even wachten voor ik dat van mijn bucketlist kan afstrepen.” De roodharige had schijnbaar ook geen zin om weg te gaan hier, want ze bracht een ander idee naar voren. Hier blijven tot ze het zat waren of tot ze zat wilden worden. “True,” reageerde Cecille op het feit dat hun huidige flesje nog niet helemaal op was. “Ik vind het prima,” vervolgde ze toen, een glimlach rond haar lippen om aan te tonen dat het alles behalve sarcasme was.

Schattig. Yeah. Ondanks dat het stomme beesten waren die Cecille niet veel waard schatte, vond ze de pokémon wel schattig om naar te kijken. “Hey, Bidoof proberen het tenminste en daar mogen ze ook wel op beloond worden,” sprak ze semi-serieus. Ze haalde haar schouders op en grijnsde scheefjes. Een lach verliet haar mond toen ze het deel over de felrode neus hoorde. “Als ik er ooit eentje moet krijgen, dan noem ik het Rudolph, maakt niet uit welk geslacht,” voegde ze eraan toe. Ze grinnikte nog even na en richtte toen haar aandacht weer even op de lucht.
Helaas was de roodharige nog niet klaar met haar of haar lach, want niet veel later schoot ze opnieuw in de lach. “Nu je het zegt... Het is echt perfect voor jou, redhead,” grijnsde de blondine. “Met een beetje geluk word je er al heen gebracht zodra je een voet binnen Lumiose zet.” Ze zag het al helemaal voor zich. Een escorte naar het rode café vanwege de rode haren. Gelukkig gaf ze al aan het zelf te kunnen vinden. Als een echte speur-Herdier. Cecille had bijna een lege pokéball tevoorschijn gehaald om tegen het meisje aan te drukken – was het niet voor de onzekerheid of het de roodharige dan echt op zou slokken of niet. “Dat lijkt me een goed plan,” sprak de blondine uiteindelijk. “Al zou ik de baantjes met furrypakken voorlopig vermijden. Wie weet is er binnenkort ergens wel zo’n conventie en dan kun je niet meer terug.”

Mensen zouden niet meer op de vuist durven gaan met haar. Cecille knikte instemmend met een serieuze uitdrukking op haar gezicht. “Beter van niet,” sprak ze. “Ik verdoe mijn tijd niet aan de watjes.” Net nadat ze dat gezegd had, kon ze het niet meer laten en was de grijns weer in volle glorie te zien. “Alleen de echte vechters zouden dan nog met me willen vechten.” Het idee alleen al om zo gekleed te zijn, met misschien nog een strak pak zoals een echte bodyguard, maakte haar wel enthousiast. Hoe intimiderend zou ze er dan wel niet uitzien? Hoewel haar armspieren dan wel verborgen gingen onder de mouwen – die waren misschien niet zo indrukwekkend als bij een mannelijke bodybuilder, maar het was wel aan haar te zien dat ze gewend was om te sporten. Met sporters kon je niet zomaar sollen.

“Asjeblieft!” reageerde de blondine haast smekend. “Ik zou je plannen niet zomaar door de waar willen schoppen,” voegde ze er dramatisch aan toe. Haar ogen volgden de handelingen van de roodharige en ze kon het niet laten om opnieuw te lachen. Of om te plagen. “Uhhuh,” knikte ze. “Dat excuus gebruik ik ook wel eens voor als ik de nacht van tevoren teveel gedronken heb en rare berichten heb gestuurd.” Sivar kreeg niet echt altijd de schuld. Dat had ze één keer geprobeerd en toen had de Tyrogue duidelijk laten merken dat hij het er niet mee eens was geweest. Sindsdien sprak Cecille gewoon de waarheid of een ander, even dom smoesje.

Cecille grinnikte zachtjes en schudde met haar hoofd. “Maak je maar geen zorgen. Ik ben niet van plan om te vechten met iemand die bijna geen ervaring heeft,” vertelde ze. Wel, dat was niet helemaal waar, maar als de roodharige het alleen maar zou doen om haar een plezier te doen, dan had de blondine liever een alternatief voor een bezigheid. “Tenzij je iets onvergeeflijks hebt gedaan,” voegde ze er semi-serieus aan toe. Als iemand haar een messteek in de rug gaf, of iets anders in die trant, dan kon ze niet beloven dat ze iemand heel liet. Maar dat was dan ook compleet en geheel hun eigen schuld, vond ze.

Een trotse grijns sierde haar gezicht bij het horen van het compliment. “Ja?” vroeg ze, nog niet helemaal overtuigd, maar wel met waardering. “Gelukkig maar. De wereld is saai als iedereen dezelfde humor heeft, maar het is toch wel fijn om iemand met smaak te vinden.” Cecille kon het niet laten om even te lachen om haar eigen woorden, want man, haar humor mocht er inderdaad wel zijn. Niet altijd, echter. Dat kon ze nog wel zeggen van zichzelf. Hun gesprek nam een totaal andere wending toen bekend werd dat haar vader ook een vechter was en al snel ging het over geheime sparsessies. De blondine knikte enthousiast. “Zeker! Die extra adrenalinekick... Man, dat werkte nog beter dan energy drink.”

Cecille was echter niet volledig blind en merkte dat haar metgezel wat neerslachtiger werd. “Een geheime sparsessie?” vroeg ze verward, knipperend met haar ogen. De roodharige had aangegeven dat ze geen vechter was, dus het leek haar een beetje sterk dat ze daar wat minder vrolijk van werd. Maar wat anders? De blondine kon alleen maar raden. Gelukkig bleef de sfeer niet hangen en werd het vanzelf alweer wat beter. Niet dat verdriet verbannen moest worden, maar... Het gesprek was tot nu toe vrij opbeurend geweest en dat wilde Cecille eigenlijk wel zo houden. “Spannender, huh?” grijnsde ze naar de ander. “Nu beginnen mijn handen toch wel wat te jeuken, maar... Nah, een ander keertje dan maar.” Een lui dagje waar ze echt van kon genieten klonk veel leuker. Vooral als het met haar nieuwe vriendin – zo mocht ze de redhead wel noemen, toch? – was.

“Erg? Absoluut,” begon de blondine bloedserieus, haar blik richtend op de jongedame. “Niet,” grijnsde ze vervolgens. “We bouwen gewoon een heel leger aan Rudolph Bidoofs. Wie wilt dat nou niet?” De rest van de wereld, waarschijnlijk. Wie wilde er nou serieus een Bidoof hebben om te trainen? Cecille zou het alleen maar als gezelschapspokémon houden.
Toen het onderwerp oversloeg naar furrypakken, scheen de roodharige het wel met haar eens te zijn en ze in de toekomst wel te willen vermijden. De blondine grinnikte vermaakt bij het horen van de reactie. “Anders ik wel,” merkte ze op, waarna ze een verontschuldigende blik naar het meisje wierp. “Ik bedoel, no offense, maar mijn huidige ervaring met furrypakken is genoeg voor een trauma.” Je werd immers niet elke dag het water in geduwd door een uit de kluiten gewassen Arcanine op achterpoten.

Beste, sterkste bodybuildergang klonk helemaal niet gek. Cecille’s mondhoeken krulden omhoog tot een duivelse grijns. “Dat, mijn beste,” sprak ze tegen haar metgezel. “Is het beste idee van heel Kalos en reken maar van yes dat ik die gang ga maken.” Zou ze gevreesd worden? Problemen krijgen met de onderwereld? Who knows! Wat ze wel wist, was dat ze niemand uit de weg zou ruimen om eventuele trauma’s te verergeren of om oude wonden open te rijten. Zij zou het doen volgens het boekje! Ongeveer. Soort van. Oké, misschien niet helemaal, maar ze zou geen maffiagroep creëren.

Cecille keek eerst verbaasd naar de redhead, om vervolgens een kleine grijns rond haar lippen te krijgen en een lage grinnik te laten horen. Natuurlijk was het niet gemeend. Op de een of andere manier stond bitter deze dame niet. Een Holocaster werd tevoorschijn gehaald en niet veel later werd de blondine opgedragen om ‘ik heet pizza’ en andere rare zinnen te lezen. Cecille kon het niet laten en schoot in de lach. “Wees blij dat het zulke onschuldige berichten zijn!” bracht ze uit. Als Kiki dat met haar Holocaster zou flikken... Well... Yeah.

Dat was een goeie vraag. Wat was onvergefelijk in haar ogen? Ze had eigenlijk best een vreemd gevoel voor gerechtigheid. Nathan had koelbloedig iemand vermoord waar ze bijstond, maar ze ging nog steeds met hem om. Gaf hem niet aan bij de politie. Hij had in principe haar leven verpest en toch had ze het hem zo makkelijk vergeven. Misschien moest ze daar maar eens aan gaan werken nadat ze Sara en Yara had verteld over het hele fiasco... Ja dat was een mooi doel om naar te streven. (Inbefore; dat doet ze niet haha.) “Hm. Het enige wat ik op het moment kan bedenken is m’n naasten pijn doen,” vertelde ze serieus. Dat kon ze dan ook niet anders dan serieus nemen. Gelukkig bleef het gesprek niet zo, want de roodharige schoot al snel in de lach en Cecille toverde een schaapachtige grijns tevoorschijn. “Wel, dat kun je dan als compliment opvatten,” reageerde ze plagerig, hoewel ze het wel meende. Complimenten waren immers ook serieus bedoeld in haar geval.

Het was niet belangrijk. Voor een moment – al was het maar een klein moment – verscheen er een bezorgde frons op Cecille’s voorhoofd. Ze begreep de hint echter en ging er verder niet op in. Bijzonder, eigenlijk, aangezien ze normaal gesproken nooit zo makkelijk hints oppakte. Misschien dat ze dan toch eindelijk wat begon te leren over menselijke lichaamstaal. Een klein beetje. “Oh, oké,” sprak ze daarom simpelweg en hield het daarbij. Het gesprek sprong als vanzelf al over naar iets anders vaags en plezierigs, zoals hun Rudolp leger aan Bidoofs. “Dat is simpel,” begon de blondine, terwijl ze nonchalant haar schouders ophaalde. “We geven ze gewoon allemaal een andere kleur halsband ofzo.” Yeah, dan waren ze vast wel uit elkaar te houden. Misschien dat ze zelfs nog codenamen konden geven. ‘Rudolph: bloedoranje’ bijvoorbeeld. Of ‘Rudolph: limoengroen’.

Cecille lachte vrolijk mee. “Nee, maar dan moet ik wel erge pech hebben. Sommigen zijn wel aardig en kennen de grenzen,” vertelde ze aan Jane. Ze kende ooit iemand met zo’n bijzondere hobby, maar die begreep dat het bij de meeste mensen niet hun ding was en bleef er discreet bij. Er verscheen wel altijd een twinkeling in diens ogen wanneer je er een vraag over stelde, had ze gemerkt, dus had ze wel interesse erin getoond uit pure beleefdheid. Ze leerde dat het nog best een prima community was ook. Niks mis mee. De blondine knikte vervolgens. Of ze compleet in orde was, dat was een ander verhaal – maar ze was in ieder geval niet bang voor water geworden puur door deze ervaring. “Niks aan de hand. Ik heb nog geen watervrees,” grijnsde ze naar de roodharige.

Credit geven was een must, vond Cecille, zeker wanneer het een grote bijdrage was geweest. “Zal ik zeker doen,” grijnsde ze naar de redhead. “Misschien dat we je zelfs nog korting geven als je ons inderdaad besluit in te huren.” Ze deed het natuurlijk niet voor niks. Wanneer je als arm kind was opgevoed, leerde je al snel dat alle kleine beetjes konden helpen. Die kans liet ze dus niet aan haar voorbij gaan. Niet veel later schoot Cecille in de lach. “Misschien, misschien niet,” reageerde ze, waarop ook zij met haar wenkbrauwen wiebelde en een veelbetekende grijns op haar lippen toverde.

De roodharige begreep haar gelukkig wel en stelde haar gerust dat het niet zou gebeuren. Cecille was naïef en positief ingesteld, dus geloofde ze de redhead meteen. Deze had net zo goed van Team Rocket kunnen zijn en haar zitten voorliegen zonder dat ze het doorhad, maar dat was iets waar de blondine totaal niet aan dacht. Af en toe was ze nog steeds een klein kind en hoewel dat soms van pas kwam, kwam het vaak ook absoluut niet van pas. Nu wel, want door haar kinderlijke kant was het veel makkelijker om mensen te complimenteren en vertelde haar metgezel dat ze het voor altijd zou blijven koesteren. De blondine lachte met haar mee. “Mooi. Dan weet ik dat het goed aankomt,” grijnsde ze naar de roodharige.

Allereerst werd er met Cecille’s idee ingestemd, aan de brede grijns op de ander haar lippen te zien, maar toen die werd vervangen door een frons, fronste de achttienjarige met haar mee. Het probleem werd algauw in de groep gegooid. “Ah – nou...” begon Cecille, haar gezichtsuitdrukking nu bedenkelijk en haar wijsvinger krom tegen haar lippen geplaatst. Haar duim rustte onder haar kin. “Verschillende kleurtjes? Halsbanden met stippen, met strepen... Wees creatief!” Yeah! Waarom zouden ze aan één kleur per halsband gelimiteerd moeten zijn?

“Precies,” grijnsde Cecille naar de redhead. Positief verrast was goed. Heel goed. De blondine hield van positief verrast. Vervolgens grinnikte ze zacht om de opmerking over watervrees. “Gelukkig ben ik dan geen actieve zwemmer. Stel je voor...” grapte ze nonchalant. Ze vroeg zich heel even af of er echt fanatieke mensen tussen zaten. Mensen die haast water zouden kunnen ademen – was het niet voor het feit dat ze geen kieuwen hadden. Zelf was ze ook fanatiek over haar sport, maar... Daarover gesproken, haar bodyguard service viel in ieder geval in de smaak bij de roodharige. “Heh, natuurlijk niet,” grijnsde Cecille naar haar. “Ik bedoel, heb je mij al eens goed bekeken.” Ze gebaarde met een plagerige blik in haar ogen naar haar eigen lichaam en kon een grinnik toen niet tegenhouden.

Daar bleef het echter niet bij. Er werd een vraag gesteld over een uitdaging en dat wakkerde meteen het vuur bij haar aan. Uitdagingen, daar hield ze wel van. De brede grijns kon ze dan ook niet helpen. “Alleen als je dat als uitdaging wilt zien,” reageerde ze speels tegen de redhead.

Cecille knikte instemmend en weerspiegelde de grijns van de roodharige met gemak. “Die is bij deze dan geclaimd,” liet ze aan de ander weten, zodat het dealtje bijna helemaal rond was. De blondine was toch niet van plan om zelf een Bidoof te willen vangen, want hoewel ze hem best schattig vond, paste het gewoon niet binnen in haar team. Als de redhead er wel eentje zou willen, wat steeds meer en meer echt een ding leek te worden, dan kon ze natuurlijk dit prachtige plan als inspiratie gebruiken. Schaapachtig glimlachte Cecille toen de roodharige een reactie op haar opmerking gaf, waarna ze lachend over haar achterhoofd krabde. “Ik denk dat als ik dat niet zou doen, ik waarschijnlijk satans wraak over me heen zou roepen. Sara zou er in ieder geval niet blij mee zijn.” Grapjes tot daaraan toe, maar daadwerkelijk ermee in zee gaan? Nee, zo disloyaal was Cecille nou ook weer niet. Dat was ze zelfs totaal niet.

De blondine haalde nonchalant haar schouders op, hoewel haar mondhoeken zodanig waren opgekruld dat grijnzen haast pijn begon te doen. “Oké,” begon ze op een plagerige ondertoon. “Dan heb ik je uitgedaagd.” Cecille was voornamelijk nieuwsgierig naar de berichten. Het was een geluk dat ze niet echt schaamte kende, zelf, anders kon ze nog eens spijt krijgen van haar woorden.