My heart of ice will show no mercy

Hehehe. Hij volgde hem gewoon heel de tijd. Yes. Yes. Hij was zo aanhankelijk en te loyaal aan wat hij geloofde. Hij wilde gewoon dat de ander van hem hield. Hij wilde de regels niet gaan ontlopen. Het interesseerde hem blijkbaar niet, maar dat kon de blonde jongen niet veel schelen. Dat zag je duidelijk aan de manier waarop hij even schuin glimlachte. "Nou je zoende me en dat betekent dus dat we nu verloofden zijn." klonk er kalm van de blonde jongen af. Hij had het ook anders gewild hoor... Maar als het noodloot het zo wilde spelen dan vond hij het best. Zolang de ander hem maar niet nog een keer pijn deed, want hij begon er echt genoeg van te krijgen.

Uhm... Wat dacht ie nou? De normale wereld... Het klonk allemaal maar raar voor hem en dat kon je zien aan het vragend gezicht van de blonde jongen.. Waarom... Klonk het allemaal zo bot hier. Ze leefden hier zo soepel en veel te... Te... vrij? Tja, hoe moest ie het anders zeggen. "De normale wereld.. Hehe." zei hij zachtjes. "Misschien moet jij me er dan over leren!" En hij hugde hem. Heb al het respect die hij je maar kan geven!!! Want als hij zo'n dingen aan hem zou leren dan moest ie heel.. Heel erg veel respect aan hel geven! Hihi!

Huh? Hij werd weg van de ander geduwd... Samen met de woorden dat hij maar iemand anders daarvoor moest zoeken... Maar... Hij... Sigh... Hij zuchtte en ging voor het huis van deze gast staan... Stil staarde hij naar de gevel... Wat moest ie nu doen? Hm... Het was onbeleefd om meteen van alles te doen voor zijn huis tenzij.... Hij... Oh! Oh! Misschien zou hij het wel leuk vinden als hij zou bidden voor hem. Hij wist zijn naam nog niet maar... Misschien kwam hij het wel nog te weten. Zachary ging zitten in kleermakerszit en zette zijn handen tegen elkaar waarna hij kalm begon te bidden. In de verte hoorde hij wel al dat er een soort storm aankwam... En tja.. Na enkele minuten begon het dan ook hevig te regenen. Maar de jongen veroerde zich niet. Hij was het gewoon om zelfs door de regen zijn gebed verder te zeggen. Hij zou alles ervoor doen en tja... Zelfs als dit het einde van de wereld was... Zou hij niks liever doen dan het al biddend meemaken.

Het bleef maar regenen en regenen... Hij werd doorweekt zo... Maar als hij ziek werd... DAN WERD HIJ HET TENMINSTE DOORDAT HIJ GELOOFDE. Oh wat zou de clan trots op hem zijn nu... Het was bijna om van te janken... Ah... Hij trok de kap van zijn mantel over zijn hoofd en begon wat te mediteren... De rust... de natuur.. Ah tja... Hij begon het echt koud te krijgen tho... Maar alles voor dit... alles voor wat hij wilde. En hij had dat kind nodig dus hij was te koppig om weg te gaan.

En hij werd zowat van de grond gevist... Oh hello... Help? Heh... waar was dat eigenlijk goed voor... Eh? Hij keek naar de ander. Omg.... Hij mocht naar binnen... Nee... Hij werd zowat naar binnen gesleurd gedragen. Hij moest een teken van dankbaarheid tonen. Hij schoot meteen weg en trok zijn mes waarna hij wat van zijn heilig water nam en zocht naar vlees. Al snel vond hij er in een raar ding van de ander. Ze hadden zoiets ergens in een van de gebouwen die naar buiten gingen... Maar zack was er nog nooit echt mee in contact geweest. Hij trok het vlees eruit en besprenkelde het met water en sloeg het stuk vlees met het mes in de muur, waarna hij ging bidden. Aw yeah. Dit was geweldig!

En hij werd zowat weer van de grond gevist... Hij zweerde het... Deze gast hield er gewoon van om hem overal op te tillen en ergens te gooien. Want nog geen paar seconden later werd hij -deze keer was het wel zacht!- op iets gegooid. Hij keek er even verbaasd naar en begon het half te onderzoeken... Ah tja... Zijn aandacht ging al snel terug naar de jongen die zei dat hij het niet mocht doen... En dat hij mensen gewoon met een... 'Bedankt...?' moest bedanken. Eh...? "Bedankt...?" klonk er kalm... Maar toch wel met een duidelijke vraag in de ondertoon. "Maar.. Een offer..." hij moest een offer brengen... Want... Hoe kon hij dan zijn mooie dankbaarheid aan hem tonen?

De ander zei dat hij dat niet in zijn huis ging doen... Well... Hij kon hem niet tegenhouden als hij het wel wilde doen. Daarbij moest hij toch in de ochtend offers brengen, dus hij had geen keus dan het toelaten. De ander ging even weg maar kwam al snel terug met wat kleding en de woorden dat hij dat aan moest doen... Eh... Hij staarde er even naar en schudde zijn hoofd terwijl hij zijn armen rond zijn bovenlichaam sloeg. "Dit is te speciaal om af te doen!" gvd. Daarbij wist hij niet of hij het dan nog terug zou krijgen. En dan zou hij echt helemaal sterven... Want die mantel was zijn alles...

Uh... Arceus... Hij vroeg of ie ziek wilde worden... En zei dan dat hij het uit moest doen. Dat ging dus echt niet gebeuren. Deze kleren waren hem zo dierbaar. Zack zou ze enkel uitdoen bij noodgevallen... En dit was echt geen noodgeval in zijn ogen. Thuis was ie vaak genoeg zo doorweekt geweest en hij had er nooit last van gehad. Dus waarom zou hij er nu wel last van hebben? De man zei dat hij het morgen wel terug kon aandoen. Yeah, morgen was veel te lang wachten hoor. Hij sloeg zijn ogen af. De kleren plakten tegen zijn huid aan en lieten hem rillen.. Maar hij wilde niet... Hij wilde echt niet... "Nee." zei hij koppig. Hij sloeg zijn armen steviger om zich heen... Deze kleren waren alles voor hem..