Zweetdruppels sijpelde langs de zijkanten van Mark’s hoofd toen hij met Growlithe in zijn armen richting Rustboro City liep, op een klein drafje. Hij had de situatie toch wel een beetje onderschat vooral omdat hij had gedacht dat de Pokémon niet zo zwaar zou zijn begon hij hier nu wel spijt van te krijgen. Growlithe was zwaarder dan gedacht. Toby volgde hem op de voet terwijl het tweetal hun weg vervolgde. Wat het nog moeilijker maakte was dat de zon fel scheen en de temperatuur behoorlijk opgelopen was waardoor de jongen het extra warm kreeg. Hij was wel wat gewend en daarbij kwam de stad al steeds dichterbij. Growlithe had zijn ogen gesloten waarschijnlijk omdat hij helemaal was uitgeput dat kon hij hem niet kwalijk nemen.. als hij het zo bekeek dan had de Growlithe het niet eens overleefd als hij en Toby er niet waren geweest. Mark was zo diep in gedachte verzonken dat hij een omhoog stekende boomwortel tussen de straatstenen niet zag en er met zijn voet achter bleef haken. “Woah!” riep hij geschrokken uit terwijl hij met een doffe klap voorover viel. De Growlithe werd plots losgelaten waar hij in het gras belandde. “Pikapi!?” Toby draaide zich naar de jongen en keek even bezorgd naar hem maar Mark was alweer overeind gekrabbeld waar hij de Growlithe weer van de grond opraapte. Hij had niet echt het idee dat hij gewond was tenminste zo voelde het niet.. ja natuurlijk was het geen pretje wanneer je viel. “Maak je geen zorgen om mij. Als we in het Pokémon Center zijn kunnen we uitrusten,” sprak hij op een resolute ondertoon. Toby staarde hem ongelovig aan maar als die jongen eenmaal zijn zinnen ergens op had gezet was hij niet te stoppen. De Pikachu was er daarom van overtuigd dat het de vermoeidheid was dan iets anders.. niet gek als j- “Toby kom je nog?” De Pikachu schrok op uit zijn gedachte toen hij de stem van Mark hoorde die al weer aanstalten maakte om verder te gaan. “Pikapi..” mompelde het wezentje waarop hij knikte en zich toen tegen de grond afzette om zich bij de knul te voegen.
Mark keek met een strakke blik naar Growlithe die Arceusdank niks te hebben opgelopen door de val van net. In de verte zag hij het rode dak van het Pokémon Center al waardoor een opgeluchte blik op zijn gelaat verscheen. De jongen begon ook al aardig last te krijgen van zijn rug en armspieren, achteraf had hij de Pokémon beter op zijn rug kunnen dragen hierbij begon het zweet ook steeds meer van zijn voorhoofd te druppelen. Ze naderden het gebouw al en voordat Mark het wist schoven de deuren automatisch open en stond hij samen met Toby hijgend in de hal van het Pokémon Center. Zuster Joy kwam al snel naar hem toe gehold met een bezorgde blik op haar gezicht om de Growlithe van de jongen over te nemen. Deze legde de pup op de brancard die aan was komen rijden door de Chansey van de zuster. “Wat is er gebeurd?” vroeg de vrouw meteen aan de bezwete jongen die voorover gebukt stond om op adem te komen nu hij zijn handen vrij had. “..een lang verhaal..” zuchtte hij en kneep zijn ogen dicht. De zuster wierp hem even een bezorgde blik toe maar dit zag de jongen niet. Zonder door te vragen liep de vrouw achter haar Chansey aan en liet Mark met Toby alleen achter. De Pikachu liep dichter naar de jongen toe en drukte met zijn zwarte neus tegen het been van de coördinator. “..hmm?” Mark ontwaakte uit zijn trance voor hij zijn blauwe ogen richtte op zijn partner. “.. oh..ja laten we even gaan zitten,” murmelde hij wat afwezig en liep met de Pikachu naar een stoel zonder leuning waarop hij ging zitten. Mark wilde het niet toegeven maar zijn conditie was echt achteruit gegaan sinds dat hij had gehoord dat hij misschien wel geopereerd moest worden aan zijn been. Eerlijk gezegd was hij meer bang voor de consequentie om meer te beschadigen dan nodig was als de operatie door zou gaan en toen hij daarnet struikelde dacht hij even dat dat zo een moment was. Gek genoeg had hij nergens last van dus zorgen maken hoefde niet. Dat spookte nog altijd als een sluimerende deken aan informatie door zijn hoofd.. wat als…
“Pikachuuu!” Een felle lichtstraal ging plotseling door het vertrek en raakte Mark die achterover van zijn stoel viel op de grond. “Hé, waar was dat voor nodig?” riep hij nijdig naar de Pikachu die met een strakke blik naar de jongen keek. “Pikapika.. chu!” reageerde Toby met een strenge blik in zijn ogen en vouwde zijn korte armpjes in elkaar. Het klonk alsof de Pikachu wilde zeggen dat hij zich niet zo moest aanstellen en zich niet moest bezighouden met de negatieve dingen. Oké toegegeven, Toby had ergens wel een beetje gelijk. Hij had zichzelf voorgenomen om positiever over dingen na te denken dus ergens was hij het wezentje wel dankbaar voor het verstoren van zijn piekergedachten. Maar dat verstoren had ook op een andere manier gekund..“Kun je het de volgende keer misschien anders aanpakken?” vroeg Mark ietwat chagrijnig aan het gele wezentje maar de Pikachu schudde met zijn hoofd. De jongen kreunde even geërgerd maar Toby trok zich er niets van aan. In de tussentijd krabbelde Mark weer overeind voor zijn oog viel op een videofoon. Hoelang was het geleden dat hij zijn zusje had gebeld? Een week geleden? Een maand of misschien wel een jaar? De jongen wilde net een knoop doorhakken om haar te bellen voordat hij op zijn schouder getikt werd en zich vervolgens verrast omdraaide. Een jonge vrouw van rond de tweeëntwintig jaar stond achter hem en had een vriendelijke glimlach rond haar lippen. Ietwat ongemakkelijk wreef Mark onder zijn neus en keek wat zenuwachtig naar zijn Pikachu, haar ogen stonden gericht op het gele wezentje. “Wat een schattige Pikachu heb je daar,” gaf ze vervolgens als compliment. Mark grijnsde even toen hij zelf een blik wierp op Toby. Deze begon te glimmen zodra hij het complimentje ontving van de dame, waarop de jongen een hand op het hoofdje van de Pikachu legde en express zijn vingers voor zijn ogen hield. “Laat dat ‘schattige’ maar achterwege.. ik vind hem eerder een lastpost.. soms.” Toby sputterde tegen door met zijn poten in de lucht te maaien om de hand van Mark voor zijn ogen weg te krijgen. “Pika! Pika!” riep hij uit. De vrouw grinnikte even maar leek toen iets te willen zeggen waar Mark zijn hand van het hoofdje liet glijden. “uh.. is er iets..?” vroeg hij aarzelend waarop de vrouw uit haar gedachte leek te ontwaken. “Nou ja.. ik zag je toevallig net een paar meter voor de stad over een wortel vallen.. ben je in orde?” vroeg ze vervolgens en inspecteerde hem van top tot teen. Mark voelde zich ongemakkelijk worden toen haar ogen bleven steken op zijn been, Toby besloot om opdat moment naar zijn schouder te klimmen en hem tegen de zijkant van zijn hoofd te tikken. “Oh.. ja ik ben oké.. ik wa-” gaf hij als reactie maar zijn Pikachu gaf hem opdat moment een hardere mep tegen zijn hoofd waardoor hij abrupt stopte in zijn zin. Geïrriteerd richtte hij zijn blauwe ogen op de Pikachu die als een idioot naar de vrouw wees en vervolgens naar zijn tas. “Wat is er nou?” vroeg hij nijdig aan Toby. De Pikachu sloeg zijn beide handen tegen zijn hoofd en slaakte een diepe zucht. Opdat moment besefte hij wat het wezentje bedoelde maar dat had hij voor nu even losgelaten. Hij wilde Shiyo wel opzoeken maar tegelijkertijd zag hij er ook tegenop om haar weer te zien .. in plaats daarvan wilde hij zich nu richten op zijn reis.. oftewel zolang mogelijk uitstellen. Shiyo stond nog wel op nummer één van zijn lijst maar hij wilde nu ook wat tijd voor zichzelf en Toby vrijmaken. Eventueel een nieuw team opbouwen. Klonk dat egoïstisch?
Even om terug te komen naar de realiteit. Mark wilde wel graag iets weten en dat was of ze misschien iets verdachts had gezien want het beeld van de vastgebonden Growlithe hield hem bezig. “..om even terug te komen op je vraag,” sprak hij met op elkaar geklemde kaken tegen de vrouw en gaf Toby een por tussen zijn ribben. Een teken dat hij zich stil moest houden. “Ik ben in orde maar de Growlithe die ik bij me had niet. Heb jij toevallig iets of iemand gezien die een Pokémon daar heeft achtergelaten en vast heeft gemaakt aan een boom?” Vragend keek hij haar aan maar de vrouw schudde met haar hoofd.. dat was dus duidelijk een teken van niet. “Balen..” ietwat teleurgesteld keek hij even langs haar af of zuster Joy al weer terug was gekeerd maar deze bleef akelig lang weg. Wat zou er met Growlithe aan de hand zijn? Deze gedachte was nog niet helemaal doorgedrongen of zuster Joy kwam naar hen toegewandeld, ze had een ernstige blik in haar ogen maar op de een of andere manier voelde hij dat het het wel oke was. Zodra ze dichtbij genoeg was trok ze haar mond open. “Oh daar ben je, Mark. Ik heb de Growlithe die je hebt binnenbracht onderzocht en hij ligt nu uit te slapen op de intensive care. Kan je me nu vertellen wat er gebeurd is?” Mark was er zich van bewust dat hij nog in gesprek was met de andere vrouw maar begon na een tijdje toch te vertellen wat er gebeurd was. Hij vertelde hoe hij met Toby besloot om te gaan trainen, dat zijn Pikachu het gevecht opmerkte tussen de Pidgeotto en de Growlithe en hoe hij de vogel uiteindelijk ving. En legde vervolgens uit hoe hij Growlithe had bevrijd en naar het Pokémon center had gebracht. Mark zuchtte uitgebreid nadat zijn verhaal klaar was en de zuster alles in zich op nam. Ze was in gesprek gegaan met de vrouw want blijkbaar herkende ze elkaar maar de jongen wilde alleen maar weten hoe het met Growlithe ging. Terwijl de twee dames in gesprek waren, sloop Mark met Toby op zijn schouder naar de kamer waarin Growlithe lag. Het lot van de kleine pup trok hem enorm aan omdat het hem deed denken aan hoe zijn Vulpix er aan toe was geweest.. Het was een hele tijd geleden maar toch deed het hem nog altijd veel. Mark knipperde met zijn ogen om een blik te werpen op Growlithe die vredig lag te slapen op het bed terwijl buiten de kamer stonden. “Hey Toob.. denk jij wat ik denk?” fluisterde hij tegen Toby. De Pikachu keek vragend op maar begreep al snel waar de jongen heen ging. Op het moment dat het wezentje een antwoord wilde geven hoorde het tweetal wat voetstappen achter zich en zag vervolgens dezelfde vrouw van net in de weerspiegeling van de ruit. Hierom draaide Mark zich om en keek vragend naar de vrouw. “.. ik heb daarnet tegen je gelogen.. ik heb jou en je Pikachu in actie gezien tijdens dat gevecht met de Pidgeotto. Zuster Joy heeft me zonet vertelt na het verhaal dat je vertelde, dat je een coördinator bent.. klopt dat?” vertelde ze met een vragende blik waarop Mark instemmend knikte. Maar toch bleef de jongen verward en begreep niks van het hele verhaal waar ze heen wilde. “Uhm ja.. zolang ik me kan herinneren ben ik al een coordinator.. maar daar heeft deze situatie toch niets mee te maken?” vroeg hij op een sceptische toon. Grijnzend sloot de vrouw haar ogen. “jaja dat weet ik maar.. hoe jij en je Pikachu met elkaar omgaan en hoe snel jullie veranderde van tactiek is niet echt hoe een coördinator te werk gaat.. heb je er misschien weleens over nagedacht om trainer te worden,” zei ze toen. Mark wisselde zwijgend een blik uit met Toby voor hij langzaam met zijn hoofd schudde. “uhh nee.. niet echt?” zei hij twijfelachtig. Dat was blijkbaar precies wat ze wilde horen waarna ze hem een klein briefje gaf met een adres erop, vervolgens draaide ze zich om en liep weg, Mark verbaasd achterlatend. Deze wisselde perplex een blik uit met Toby.
Het was een aantal uur verder en Mark lag met Toby in bed naar het plafond te staren. Het gele wezentje lag vlak naast hem op het hoofd kussen van de jongen. Alle beelden van de gebeurtenissen dat hij en Toby mee hadden gemaakt vandaag, ging als een sneltrein door zijn hoofd.. alsof het allemaal had af gespeeld in een film. De vraag of hij weleens gedacht om te stoppen met het coordinator zijn.. had weleens door zijn hoofd gespookt.. omwille van het feit dat Toby en Flynn van gevechten hielden. Hij had maar een paar Pokémon gehad die wel iets voelde om een performance uit te voeren maar gek genoeg had hij nooit de knoop kunnen doorhakken. Het was niet alsof Toby het verschrikkelijk vond om op het podium bezig te zijn.. nee, het was de band die hij met Flynn had. “Toby..” mompelde hij zachtjes maar het gele wezentje reageerde niet meer. Geen wonder want het was ten eerste al behoorlijk laat en de Pikachu was al behoorlijk uitgeput geweest van het zware gevecht. “.. welterusten maatje..” De ogen van de jongen gleden langzaam dicht waarna hij in een diepe slaap viel. Uitgeput van alles wat er vandaag gebeurd was.
