Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Hij rolde met zijn ogen toen hij stomverveeld uit grote hall van het sportgebouw liep. Hij had een afspraak met zijn vader gemaakt. Hij zou zijn mentale vaardigheden van tijd tot tijd publiekelijk showen voor zijn vader en dan zou hij hem met rust laten met zijn verdere pokemon zaken. Kenneth rolde met zijn ogen, niet vanwege de verplichting, de uitdaging was immers leuk. Het waren de platbreinen waar hij tegen had moeten schaken. Hij had zelfs een bepaalde match in zijn zesde beurt kunnen beëindigen, maar had dat niet gedaan. Dat had hij zielig gevonden voor zijn tegenstander. Dat was namelijk de finale geweest. Daarnaast vond hij Rustboro maar luidruchtig. Specifiek rond de gym. Verschrikkelijk. Schijnbaar was daar zo'n dude die bijna de hele dag piano speelde met z'n raam open..

Hij had er nog niet echt over nagedacht wat hij verder met zijn dag wilde doen. Hij kon makkelijk naar iedere plek komen die hij wilde. Zijn vader was namelijk erg tevreden met hem vandaag. Dat kon hij wel merken. Maar daar had hij eigenlijk geen zin in. Hij wilde met iemand spreken. Hij haalde zijn holo caster uit zijn broekzak toen hij toevallig net gebeld werd door Cecille. Ze vroeg of hij in Rustboro was."Ja. Alhoewel ik niet direct zie hoe dat relevant is. Vertel eens." Het kwam er misschien wat vervelend uit. Maar ten minste probeerde hij het gesprek nog door te laten gaan.

"Mhm. Mhm. Ze willen het systeem testen? I'm in. Ben er zo." Zei hij neutraal. Dit zou een opdracht worden waarbij het oplossende vermogen van het brein op meerdere niveaus toegepast zal moeten worden. Een kleine glinstering was te zien in zijn ogen bij de gedachte aan deze uitdaging. Hij stak zijn holo caster in zijn zak en maakte met een handgebaar, aan de taxi chauffeur die net kwam aanrijden, dat het niet nodig was om hem op te pikken. Hij draaide zich naar rechts en volgde de bordjes richting het museum. Binnen een paar minuten was hij bij de ingang.

Toen hij de straat door liep zag hij een zwaaiende Cecille bij de ingang staan. Hij liep toevallig net langs een groep hangjongeren. Eentje met zijn capuchon over zijn hoofd getrokken zei zachtjes: "Nice." met het bijbehorende handgebaar. Kenneth vermoedde dat hij verwees naar het leeftijdsverschil en verdere fysieke zegeningen. Met een afkeurende blik in zijn ogen liep hij verder naar Cecille toe. Er zijn zo veel zaken om aan te denken, waarom zou je dan de meest voorkomende kiezen? "Bedenk eens wat nieuws. Dacht hij. "Toen hij eenmaal langs de hangjongeren was gekomen zwaaide hij kalm terug om te laten zien dat hij haar gezien had. Haar enthousiasme kon hij in ieder geval oppikken.

Des te dichter bij hij kwam, des te meer details hij zag in Cecille's verschijning vandaag. Dat er schade was, was duidelijk. Het leek ook op gerichte schade. Ze begon wat te praten en stelde voor om naar binnen te gaan. Hij vroeg zich af waarom ze buiten zouden moeten blijven staan. Er klonk een fluit van de groep jongeren. Kenneth besteedde er geen aandacht aan. Cecille was nou niet bepaald de vrouw waar hij zijn focus op wilde leggen. Hij knikte naar haar en maakte aanstalte om naar binnen te gaan.

Ze kwamen aan bij de kassa en Cecille begon een beetje te aarzelen. Als hij zou opletten zou hij wellicht kunnen begrijpen waarom, maar deze keer wilde hij zo snel mogelijk door. Hij was er op gebrand de precieze regels van de wedstrijd te horen. Hij schoof twee briefjes over de kassa die gelijk stonden aan twee entree kaartjes en nam ze aan. Vervolgens liep hij door. Hij had zo het gevoel dat Cecille wel zou volgens als ze hem zag lopen. Ondertussen was hij in ieder geval al eens aan het rondkijken. Het zag er naar uit dat het eerste onderdeel ging om geologie. Verschillende stenen en grondsoorten werden tentoongesteld in de eerste zaal. Beetje saai eigenlijk.

Hij hoorde inderdaad voetstappen achter zich en vervolgens een vraag. "Uiteraard." Zei hij een beetje afwezig. "Ik hoef geen geld terug." Hij hoefde zich geen zorgen te maken over het geld. Dat deed zijn vader ook nooit. "Er is genoeg geld in de wereld. Kwestie van tijd dat het van jou is." Klonk er even in zijn hoofd. Het was nog niet eens zo heel druk in het museum. Maar dat kon ook komen door de niet zeer interessante stenen die hier tentoongesteld stonden. Er waren drie gangen waar ze door konden. Boven de linkse stond "Treedt in de voetsporen van je voorvaderen" De deur direct voor hen had een blauw en paarse gloed. "Ruimtevaart" Stond er boven. En de rechtse deur had "Pokemon van vroeger" er boven staan. Het leek er dus op dat er geen directe weg was naar de instructies. Ze moesten het museum dus nog even doorlopen. Maar welke weg was het beste. Hij legde zijn duim en wijsvinger op zijn kin en dacht na.

Je kon er wel van uit gaan dat Kenneth met grafieken, tabellen en definities in zijn hoofd zat om zo uit te futselen welke kant ze op moesten. Op dit soort momenten gingen al zijn zintuigen uit. Zo intensief waren zijn gedachten soms. Alles wat Cecille deed ontging hem dus totaal. Ook haar woorden. Het wilde niet echt lukken, dus op de speed of thought haalde hij ook geografie en architectuur in de mix. Maar hij kon geen logica vinden vooralsnog. Het ging gewoon niet. Er was ruis.. maar waar kwam die vandaan. Hij stopte zijn gedachteproces maar even en liet zijn ogen over de ruimte glijden, zoekend naar de blondine. Waar was ze nu opeens?