Go The Distance [+Amber Valor]

In alle eerlijkheid vond ze de Eevee die ze had meegenomen naar Hoenn maar een maf beest. De meeste Pokémon die ze had gehad waren heel vriendelijk of strijdlustig, maar deze was terughoudend en leek zelfs twijfelachtig over Amber zelf. Ze kon het haar eigenlijk niet kwalijk nemen gezien de periode waarin ze ongebruikt was geweest. Als dit al haar karakter was, dan had ze in al die tijd niet kunnen wennen aan het leven met een trainer, en dan kreeg ze nu opeens alle aandacht die ze maar kon krijgen. Dat was vast een hele overgang.

Toch had ze het voor elkaar gekregen om met Daeva te spelen voor een moment. Ze speelde net als dat ze naar Amber deed: voorzichtig en terughoudend. Alsnog was het beter dan niets en voor een moment kon Amber er ook zeker van genieten. Het was aandoenlijk om te zien hoe de kleine bruine bol vacht voorzichtig tegen het pluizige uiteinde van het Pokémon speeltje aan tikte. Helaas was het niet genoeg entertainment voor een hele dat en begon Amber zich af te vragen of ze niet iets konden gaan doen vandaag. Al was het maar muziek aanzetten, want dat miste ze eigenlijk enorm in deze kamer op dit moment.

Wat er in Sparky’s hoofd om ging kon Amber niet precies weten, maar het deed haar goed om te horen dat hij ook aan het denken was. Zijn vraag verwarde haar echter meer dan dat het haar een idee gaf voor iets om te doen. “Uh, hoe bedoel je?” vroeg ze. Ze wierp hem een frons toe. “Ben je niet tevreden met een Pokécenter?” Ze wist maar al te goed dat de jongen rijk was opgegroeid. Daar hield ze op dit moment echter even geen rekening mee.

Sparky sprak zichzelf een beetje tegen. Eerst zei hij dat hij wel tevreden was in Pokécenters, en vervolgens noemde hij wat dingen op waar hij juist behoefte aan had wat hier niet te vinden was. Amber glimlachte kort, geamuseerd door zijn paradox, maar liet de gezichtsuitdrukking vallen toen ze over de context nadacht. Ergens had hij wel gelijk. Pokémon waren enorm vermakelijk, en als dat niet genoeg was konden ze altijd gaan lezen of spelletjes doen op hun Holocaster of iets dergelijks, maar behalve dat was er vrij weinig aan het verblijf in een Pokécenter. “Nah,” reageerde ze op zijn vraag. “Ik snap het wel. Ik mis het ook wel een beetje.” Over het algemeen probeerde ze daar niet te veel aan te denken, want ze had toch het geld niet om een luxe hotel te boeken en ze weigerde om Sparky er voor te laten betalen. Voor een kort moment viel de glimlach van haar gezicht en was haar toon een stuk serieuzer. “Je hoeft hier niet te blijven voor mij. Dat weet je toch? Als je liever in een hotel slaapt, dan hoef je niet bij mij te blijven.” Hoe veel ze zijn gezelschap ook koesterde, was het belangrijker dat hij ook gelukkig was.

Zijn reactie kwam zo snel en zo gemeend dat ze hem wel moest geloven. Een kleine, dankbare glimlach vormde zich op Ambers gezicht. Ze voelde zich ook wel een beetje schuldig, want ongeacht wat hij zei bleef ze een beetje het gevoel hebben dat zij hem van de leuke dingen in het leven weerhield. Dat was absoluut niet haar bedoeling.

Dat hij na een korte stilte met een tussenweg kwam had Amber niet geheel verwacht. Ze hield haar hoofd bedachtzaam scheef en overwoog wat de voordelen van een appartement met Sparky zouden zijn. Een kamer op de Ranger Academy zou gratis zijn, maar hoewel de jongedame geen problemen had om nieuwe mensen te ontmoeten, vond ze het idee van samenwonen met haar beste vriend ook niet verkeerd klinken. “Weet je wat? Dat lijkt me wel nice,” zei ze daarom, de positieve en negatieve kanten er van nog steeds overwegend. Het zou haar ook kunnen motiveren om nog wat bij te verdienen naast de Rangers. Zou ze hier haar trainingen ook kunnen houden?

“Oh, maar wacht.” Amber bedacht zich opeens iets. “Hoe doen we dat dan als… ya know… Ik iemand mee naar huis neem?” Ze fronste, haar amberkleurige ogen gericht op haar beste vriend. “Ik weet dat je veel kan doorstaan, maar ik wil ongemakkelijke nachten toch voor je voorkomen.” Afspraken maken over bepaalde dingen was sowieso geen slecht idee.

Sparky’s oplossing was zo ongelofelijk onschuldig dat Amber het niet kon laten om zacht te grinniken. Het paste bij hem. Dankzij hun hechte vriendschap wist ze dat hij ook erg gewaagd kon zijn, maar over het algemeen zou hij altijd voor de meest onschuldige oplossing gaan. Meestal niet expres, maar gewoon omdat dat het eerste was wat in hem op kwam. “Desnoods zorg ik dat ik zo vaak mogelijk bij de ander terecht kan. Dan krijg jij je nachtrust tenminste nog.” Speels haalde ze een hand over zijn haren, ondanks dat ze wist dat ze daar waarschijnlijk een opmerking over terug kreeg.

Tegelijk met deze beweging kwam ze overeind van het bed. Ze had echt even de behoefte om haar benen te strekken, al was het maar door wat rek-oefeningen te doen terwijl ze naast het meubelstuk stond. “Vind je het erg als ik een rondje ga joggen?” vroeg ze aan Sparky, zich uitgebreid uitrekkend. “Zeg het maar als je liever hebt dat ik blijf, dan verzin ik wel iets om samen te doen.” Aan haar stem was te horen dat het haar oprecht niet uitmaakte. Als ze hem gelukkiger maakte door te blijven, dan zou ze dat met liefde doen.

Haar voorstel werd goedgekeurd. Met een glimlach toonde ze haar dankbaarheid. Sparky was zich vast wel bewust van Ambers gewoonte om in beweging te blijven en als beste vriend kon hij natuurlijk niet anders dan daar respect voor hebben. “Thank you,” zei ze, haar Holocaster in haar zak stoppend zodat ze bereikbaar zou blijven. Daarna ging ze haar schoenen aan doen. “Ik zal niet te lang weg blijven. Wil je nog dat ik iets meeneem?” De kans was groot dat ze een supermarkt tegen zou komen en zo niet, dan was ze wel bereid om er eentje op te zoeken. Ver kon het immers nooit zijn.

Lekkers voor de Pokémon klonk als een goed idee. Amber herinnerde zich dat zij ook bijna door haar voorraad heen was en besloot daarom ook meteen iets voor Daeva mee te nemen als ze de kans kreeg. “Okidoki,” stemde ze verbaal in, waarna ze overeind kwam omdat ze klaar was met het strikken van haar veters. Ze pakte haar sportjack er bij en keek toen op naar Sparky, omdat hij ineens dichterbij kwam staan en haar iets overhandigde. Geld. Ze pakte het over en staarde er naar alsof ze voor het eerst van haar leven briefgeld zag. “Spark… Dit kan ik toch niet aannemen?” Ze keek ietwat zorgelijk op naar haar beste vriend. Ze wist dat hij graag hielp en dat hij het geld niet zou missen, maar het voelde raar om zomaar geld van hem aan te nemen. Hij gaf haar al zo veel.

Oké, in dat ze dat al had gedaan had hij eigenlijk wel gelijk. En dat tweede kon ze niet echt over oordelen – ze wist immers de inhoud van zijn portemonnee niet uit haar hoofd. “Oké dan,” stemde ze in, al was aan haar toon al te horen dat ze het er nog steeds niet geheel mee eens was, “maar je krijgt al het wisselgeld terug.” Wat ze er niet bij zei, was dat ze ook de goedkopere dingen zou uitkiezen en geen bonnetje zou meenemen, want dan kon hij er niks meer aan doen. Valentino was een van de weinige mensen waarbij ze dat zou doen. Natuurlijk had ze haar eigen normen en waarden, maar over het algemeen luisterde ze altijd goed naar de behoeftes van haar omgeving.

Ze stopte het geld veilig weg in de zak van haar jack en sloeg vervolgens haar armen om Sparky heen in een knuffel. Lichaamscontact was Arceusdank niet zeldzaam in hun vriendschap. “Dan ben ik zo terug,” deelde ze mee, waarna ze checkte of ze de sleutel van de kamer bij zich had en zodra ze wist dat ze die niet vergat, liep ze naar de deur. “Doe voorzichtig!” riep ze nog naar binnen met een glimlach, wetend dat dat anders tegen haar gezegd zou worden.