[PT - first round] Amber Valor VS Imogen Hargreaves

Een tournament in Hoenn? Daar zei Amber geen nee tegen. De jonge vrouw had veel ervaring met gevechten en had er alle vertrouwen in dat ze het ver kon schoppen. Waar ze geen rekening mee had gehouden, was dat ze met baby Pokémon zou moeten vechten. Dat was een interessante wending waarvan ze niet goed wist hoe ze zich er bij voelde. Vechten met babies klonk niet echt moreel verantwoord. Ze wist die gedachte van zich af te zetten door zichzelf te vertellen dat het nog altijd Pokémon waren. Bovendien vochten ze ook tegen andere babies. Dan was het iets veiliger. Oh, en ze konden natuurlijk rustig aan doen. Minder damage dealing moves. Daar was Amber beter in, anyway.

Tegenover haar op het strijdveld stond een nog jongere dame. Op zo’n moment voelde Amber zich eventjes erg oud. Toch stond er een glimlach op haar gezicht. Het gaf haar ook wel een beetje nostalgie naar toen zij net een trainer was geworden. Ze hief haar hand in de lucht als begroeting naar haar tegenstander en om haar aandacht te trekken. “Veel succes!” riep ze. Ze voelde niet alleen sympathie voor de jongere trainster, maar vond iemand succes wensen ook gewoon sportief. Daarna kon het gevecht wat haar betreft beginnen.

Togepi en Chingling verschenen uit de Pokéballs van Amber. Beide leken niet veel zelfvertrouwen te hebben te zien aan hoe ze op hun plek stonden. Toch bleef amber zelfverzekerd over hun potentie. “Chingling, Yawn! Togepi, Metronome!” Yawn was een tactische zet, waar Metronome eerder een roekeloze was. Ze had deze combinatie gekozen zodat hun tegenstanders bezig waren met de Yawn bubbel die op hen af kwam terwijl Togepi de Metronome uitvoerde. Het was aan hen een techniek te verzinnen om één of beide zetten te ontwijken.
De Metronome veranderde in een Leaf Storm aanval. De Yawn zou ongeveer de tegenstanders bereiken toen Togepi de bladeren in een krachtige soort straal op de twee andere babies afvuurde. Wat er ook ging gebeuren, Amber keek er naar uit om te zien wat voor technieken haar tegenstander kon verzinnen.

Arceus, wat was vechten met baby-Pokémon anders. In geen enkel ander professioneel gevecht had Amber gezien dat een Pokémon uit nieuwsgierigheid op een aanval af liep. Ze moest er lichtelijk om grinniken, waarop ze even bang was dat dit gemeen opgevat zou worden omdat de aanval op deze manier wel had geraakt. Ze moest toegeven dat haar tegenstander echt heel creatief problemen oploste. Het was een hele andere denkwijze dan die van een veteraan als Amber. Dat kon interessant zijn om een keer mee te gaan sparren, met Pokémon die wél van hen zelf waren.

Voor nu had Amber genoeg te doen met het huidige gevecht. Ze had een Yawn en een Bounce in aantocht en het was nu aan haar om te verzinnen hoe ze de aanvallen ging vermijden. Dat moest razendsnel, want voor je het wist was het alweer te laat. Gelukkig kon Amber dat inmiddels wel en verzon ze iets wat ze wel wilde proberen – al had ze geen idee of het daadwerkelijk zou werken. “Togepi, Follow Me!” De Togepi had de aandacht van Azurill al, maar nu zou ook de Yawn op hem af komen. “En nu wegspringen!” was de volgende stap. Togepi kon alleen niet zo goed springen en kwam daarom niet op tijd uit de weg. Waar Amber nog het meeste van baalde was dat ze nu eigenlijk niet zeker wist waar de Yawn bubbel terecht was gekomen. Ze had eigenlijk ook niet de tijd om zich daar zorgen over te maken. Ze zouden vanzelf zien of Azurill of Togepi de vermoeidheid te pakken had.

“Chingling, gebruik een Wrap op Azurill!” riep Amber als volgende zet. Ze liet Togepi heel even rusten om af te wachten wat er zojuist was gebeurd en zodat hij kon bijkomen van de Bounce, maar wilde het gevecht natuurlijk niet stil laten liggen. Wat ze wel wilde, was dat die Azurill niet meer zou stuiteren, en dat zou lukken als Chingling de blauwe Pokémon in haar greep kreeg.