[ Valentine Contest ] First round - Imogen Hargreaves vs. Mabel Greene

Amy kon duidelijk niet wachten om haar iets te vertellen. Enthousiast keek de Zoroark haar trainer aan terwijl ze een stuk papier tussen haar rode klauwen hield. Mabel, wie net bezig was geweest met het berekenen van de kosten van de afgelopen maand, keek op terwijl ze op een potlood kauwde. Volwassen zijn was niet leuk.. soms. “Wat is er Amy?” vroeg ze vermoeid nadat de Zoroark niks zei en haar alleen afwachtend aankeek. De vos sloeg haar poot op tafel met het gekreukelde papier eronder. “Tada,” trots keek ze haar trainer aan. “Ik dacht dat je dit wel leuk zou vinden, babe.” Mabel trok het papier naar zich toe en wierp haar Zoroark een licht geïrriteerde blik toe. “Ik had gezegd daarmee op te houden.” Sinds Amy er achter was gekomen dat ‘Mabe’, een andere afkorting die ze tot voor kort wel eens gebruikte, en ‘babe’ op elkaar leken, was ze die gaan gebruiken. En Mabel kon het absoluut niet waarderen. Maar dat was nu niet belangrijk, Amy had een papier gebracht. Great. De ogen van de brunette gleden over het vel en langzaam kwam er een licht in haar vermoeide ogen. Een contest. Ze had al tijden niet meer meegedaan met een contest. Het was een Valentijns contest. Was het alweer bijna Valentijn? Oh well, het was niet alsof ze er iets mee deed. Ze had geen vriendje of zo. Nooit gehad, en waarschijnlijk zou ze er geen krijgen als het zo door ging. Maar dat maakte niet uit. Ze had altijd nog haar pokémon.. voor wie ze voor het grootste gedeelte bang was. Yeah.. dat was nog een work in progress. “Hey Mercy,” de Lopunny kwam net binnenlopen en keek haar trainer verbaasd aan. Wat was er? “Zin om mee te doen?”

Okay, het was geen normaal contest. Geen mooie dingen doen met aanvallen en items. Het was deze keer een gevecht. Maar gelukkig geen gym gevecht. Het draaide niet om kracht en het verslaan van je tegenstander. Oké, misschien een beetje. Maar niet alles. Het ging vooral – zoals in elk contest – om er een sierlijke show van te maken. En dan hoefde je niet per se te winnen. Al werd je wel uitgeschakeld als je pokémon niet meer verder kon vechten. Maar ze had vertrouwen in Mercy, de Lopunny zou het wel aan kunnen. Ze hadden de Lopunnite niks voor niks. Mercy zelf leek ook enthousiast over het meedoen. De Lopunny was nog steeds dol op contest en ze had al een lange tijd aan geen mee gedaan. Dus dit was de perfecte kans. Misschien zouden ze zelfs winnen, al waren ze geen professionele Coördinators. Ze hadden het een keer gedaan, een tweede zou ook wel lukken!

Onzeker liep Mabel door Lumiose. Ze had de stad zoveel mogelijk vermeden met het gevaar van team Rocket. Ze was nog niet vergeten hoe ze Mercy was verloren. Net als de rest van haar team. Amy was dan ook haar onzichtbare bodyguard en ze had zelfs Silvester moeten overtuigen niet mee te vliegen. De Pidgeot was iets te groot om mee te gaan, bovendien kon ze hem tevoorschijn halen mocht het nodig zijn. En ze verwachtte niet dat iemand op klaarlichte dag naar haar toe kwam om specifiek haar als slachtoffer te nemen. Of Prim te stelen, de Rowlet zat genietend op haar trainers schouder en was niet op de hoogte van het potentiele gevaar. “Ik geloof dat we er bijna zijn,” voor voorbijgangers was het alsof ze in zichzelf aan het praten was – of misschien dachten ze wel dat ze het tegen Prim had. Amy liet een tevreden grom horen, ze was niet ver voren. Ze waren er bijna.

“Hoe zie ik eruit?” Prim liet een vrolijk ‘hoo’ horen en Amy stak een van haar nagels op, waarschijnlijk als duim. Mabel droeg een roze jurk met verschillende versierseltjes en hartje erin verwerkt, toepasselijk voor Valentijn, en moest zo meteen het podium op. “Jij past op de spullen,” doordringend keek de brunette haar Zoroark aan. Amy grijnsde en knikte. “Helemaal,” ze wist dat ze vos serieuzer was dan ze eruit zag. Ze vertrouwde Amy. “Okay,” Mabel gaf haar tas aan de vos en haalde alleen Mercy’s roze pokéball eruit. De seal die ze lang geleden had gekocht zat er nog steeds omheen. Ze had het wel grappig gevonden toen ze het kocht en nu zou het een leuke bonus zijn. “Tot later,” nam Mabel afscheid van haar pokémon. Amy bleef achter met de Rowlet en haar trainers spullen. Tijd voor een contest.

Alsof ze vol was van zelfvertrouwen – want dat was ze niet echt – liep Mabel het podium op en zwaaide glimlachend naar het publiek. Haar tegenstander was al verschenen en liep ook naar haar plek. Ze had een beetje gekeken naar de opstelling en was er tot haar verrassing achter gekomen dat Andy ook meedeed. Misschien zou ze later nog tegen hem moeten vechten, als ze de ronde door kwam. De Coördinator waar ze tegen moest vechten, Imogen volgens het bord, haalde haar pokémon tevoorschijn. Een Solrock. Wow, dat was geen pokémon die vaak zag. Maar dit was gen tijd om afgeleid te worden, Mabel haalde haar pokéball tevoorschijn en liet het ding een seconde in de lucht zodat het publiek het kon zien. De roze kleur die de ball origineel had werd wat bedekt door de blauwe seal, maar dat was niet zo erg. “Mercy, laat het publiek jouw idee van liefde eens zien,” zo sierlijk als ze kon opbrengen gooiden Mabel het ding in de lucht. De pokéball brak open en in een wolk van hartjes van de heart seal en glitters van het feit dat Mercy shiny was, verscheen de Lopunny. Mercy kwam galant op de grond neer en nadat alle hartjes en glitter was verdwenen stuurde ze een hartje richting het publiek. Niet dat de Attract iets deed, maar het zou punten opleveren. Na haar intro richtte Mercy en haar trainer zich op hun tegenstanders en keken die afwachtend aan. Aangezien Imogen eerst was, zou zij de eerste zet krijgen.