Those Arceusdamned Caves

Ze waren.. terug. Met tegenzin keek Lizzy de grot in, waarom moest ze hierheen? Oké, ja, de missie, maar waarom zij? Tja, veel kon ze er niet aan doen. Dante was in elk geval wel enthousiast. Vandaag mochten ze de grot gaan ontdekken omdat een of ander rijk meisje haar Shinx kwijt was geraakt. Lizzy schudde afkeurend haar hoofd, ze had een hekel aan verwende, rijke kinderen.. ze was er zelf een. En dat was precies waarom ze zo oordeelde, maar nu was ze op plicht en moest ze de grot in om te ontdekken waar de kat uit hing. Dante trippelde voorzichtig naar binnen en was meteen weer verwonderd door de spiegelende oppervlakken. De vorige keer was het een.. niet al te aangename ervaring. Maar deze keer zou het vast beter gaan! Vast. Lizzy zuchtte en volgde haar pokémon naar binnen. Een kleine Shinx vinden in zo’n grote grot was niet makkelijk. Gelukkig zou Dante kunnen zoeken naar de angstige aura van de katachtige pokémon. De spiegelende oppervlakken maakten het makkelijk te zien door al het licht wat ze weerspiegelden. Geen zaklamp nodig, gelukkig. Dwalend keek Lizzy door de grot, het was een mooie plek. Als je niet werd aangevallen door wilde pokémon that is. Dante trippelde vrolijk vooruit en speurde naar tekenen van leven. Vroeger zou de Riolu alleen aandacht hebben gehad voor de spiegels, maar nu deed ze serieus mee. Ze werd ouder, meer volwassen. En dat was heel wat voor een Riolu van tien jaar. Zelf.. naja ondertussen was ze alweer een van de oudste leerlingen uit haar klas. De meeste waren al klaar, alleen zij bleef achter vanwege Dante. Ze vonden de Riolu te ‘zwak’ voor Ranger werk. Onzin als je het haar vroeg, maar er was niks wat ze er tegen kon doen. Er over piekeren had ook geen zin.
Dante kefte en rende terug naar haar trainer, de Riolu wees in een bepaalde richting en gaf redelijk duidelijk aan dat daar iets zat. “De Shinx?” vragend keek Lizzy haar pokémon aan. De Riolu haalde haar schouders op – heel geruststellend – en rende richting de T-splitsing. Het meisje volgde haar pokémon en keek voorzichtig om de hoek. Na de laatste keer vertrouwde ze grotten niet meer. Om de hoek was een Sableye zat op wat stenen te knauwen en leek verder geen aandacht te hebben voor zijn omgeving. “Dat ehm.. is geen Shinx,” fluisterde Lizzy tegen haar pokémon. Dante zuchtte en trippelde zo zacht als ze kon naar voren voor haar trainer haar kon tegenhouden. Lizzy keek met ingehouden adem toe hoe de pokémon langs de grotbewoner langs sloop en achter een steen verdween.. en nu? Licht verward wachtte het meisje bij de vertakking. Dit maakte haar bloednerveus. Wat als Dante werd aangevallen? Oké, nu begreep ze de Ranger Base beter. De Riolu was bij lange na niet sterk genoeg om tegen een groep Sableye te vechten. De paar minuten dat het duurde was Lizzy bloednerveus, wat als er echt iets gebeurde? Ze was niet eens in de buurt om te helpen. En toen was het moment over en schoot Dante weg van de steen met een bundel blauw vacht in haar poten. Lizzy haalde opgelucht adem en wierp toen snel een nerveuze blik op de Sableye. Die leek echter nog steeds alleen geïnteresseerd in zijn stenen en keek niet om. “Je hebt em,” mompelde het meisje terwijl ze de kat overnam van haar pokémon. Dante was sterk en kon de Shinx makkelijk dragen, maar de katachtige was redelijk groot en het was nogal onhandig voor de Riolu. Geruststellend aaide Lizzy de Shinx en probeerde de pokémon te kalmeren. Het hart van de kleine kat ging een heel stuk sneller dan normaal, waarschijnlijk, en ze was te bang om proberen te vluchten. Een dag in de grot zitten was ook niet erg prettig. Zachtjes probeerde Lizzy de kat te sussen, ze had liever een ontspannen kat dan een gestreste. Nu nog de grot uit komen..
Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Een holo caster vasthouden en tegelijkertijd een Shinx onder je arm houden was bijna onmogelijk. De kat neerzetten durfde het meisje niet aangezien ze er bijna zeker van was dat de pokémon zou wegrennen. Dante was ook geen grote hulp en giechelde alleen soms als haar trainer moeite had. Het enige wat Lizzy kon doen was de Riolu een boze blik toewerpen. Natuurlijk nam de pokémon het totaal niet serieus. De Shinx was ook weer levendiger geworden, nu ze in de armen van een mens was leek ze zich veiliger te voelen. Jammer genoeg was ze nu ze over de schrik heen was ook meer aan het kronkelen en wilde ze duidelijk naar de grond. Lizzy was niet van plan de kat te laten gaan en hield haar zo goed als ze kon vast. De Shinx was niet voor niets weggelopen en ze wilde niet nog een keer de halve grot doorlopen op zoek naar de pokémon. De kat mauwde klagerig en trapte nog een keer waardoor het meisje haar holo caster liet vallen. Dante kon het ding net vangen en lachte bij het zien van de gestreste uitdrukking van haar trainer. “Wijs jij de weg dan,” beet Lizzy haar pokémon toe met een nogal rood hoofd. Wat kreeg ze het warm van de worstelende Shinx. De Riolu leek de uitdaging aan te nemen en keek zoekend op de holo caster. Hier had ze dus helemaal geen ervaring mee. Naja, dan maar vertrouwen op gevoel. Dante trippelde voor haar trainer uit en begon zo goed als ze kon de weg uit te zoeken. Ze kon dit! Echt waar!
Lizzy kneep haar ogen dicht tegen het felle zonlicht en liep de grot uit. Ze waren buiten! Het had even geduurd, maar ze waren er eindelijk. Dante stak trots haar snuit in de lucht en keek naar haar trainer. Lizzy zuchtte bij de triomfantelijke blik van de pokémon en glimlachte. “Goed gedaan.” Klaar, eindelijk. “Laten we jou naar huis brengen,” mompelde Lizzy tegen de Shinx. De kat was nog steeds een beetje onrustig, maar nu ze een beter grip op de pokémon had was ze makkelijker te dragen. De Shinx mauwde en knipperde onschuldig met haar ogen. Lizzy gaf de pokémon een aai en begon te lopen, het huis was niet zo ver weg. Het was een landhuis onderweg naar de stad. Na even lopen kwam de villa in zicht, niet zo groot als haar oude huis tho. Lizzy belde aan en wachtte geduldig op iemand die open deed. Een van de butlers opende en luisterde naar de uitleg van het meisje. De Shinx werd overgenomen en ze kon weer gaan. Lizzy knikte en vroeg zich af of haar bediendes ook altijd zo kortaangebonden waren geweest.. o well, ze had hier niks meer te zoeken. Op naar de base!

Ze waren misschien drie meter van de deur verwijderd toen een geschrokken kreet klonk uit de buurt van het huis. Geschrokken draaide Lizzy zich om en zag een van de bediendes geschrokken naar een blauwe, rennende vlek kijken. Automatisch keek ze naast zich, maar Dante stond nog naast haar met een verbaasde uitdrukking op haar snuit. De Shinx stoof in haar richting, maar bij het zien van de twee kwam de pokémon slippend tot stilstand en draaide zich om. De kat rende er vandoor, langs een hulpeloze butler en stoof de tuin in. “Ranger!” de butler kwam weer in beweging en voor Lizzy het wist stond de man voor haar neus. “Als je de jonge dame haar Shinx vangt sturen we een grotere beloning.” De jonge Ranger stond even stil, eigenlijk wilde ze dit niet doen, geld had ze niet nodig. Maar de man keek haar zo doordringend aan dat ze zuchtte en toegaf. “Is het een grote tuin?” vroeg ze vermoeid aan de butler. De man schudde zijn hoofd en liep richting de achterkant van het huis. Lizzy volgde met tegenzin en keek kort naar haar Riolu. Dante klopte bemoedigend op haar broek en liet een vrolijke ‘rio’ horen. In elk geval had een van hun twee nog puf. Op naar de tuin dan maar!
Het was een grote tuin. Verstijfd keek Lizzy in het doolhof van struiken, getrimde bomen en sterk ruikende bloemen. Arceus waarom? Dante liet zich niet ontmoedigen en rende de tuin in. Speurend keek de Riolu rond, op zoek naar sporen van de gevoelens van de Shinx. De eerste keer was het gelukt, dus waarom niet een tweede keer? Lizzy wandelde de tuin in en bekeek de planten. Dit was heel anders dan bij haar thuis. Zij had nooit echt buiten rond mogen lopen, dus ze had ook geen grote tuin gehad. Oké, misschien wel groot voor normale huizen, maar voor een villa? Het was erg karig geweest. Maar ze was ook niet echt een buitenmens geweest.. “Zie jij iets?” vroeg Lizzy aan haar pokémon. Dante liet een afwezig antwoord horen wat alleen maar ‘nee’ kon betekenen. Dit ging nog wel even duren. De Shinx kende de tuin zeker al en zij hadden geen idee hoe de plek eruit zag. Het was aan haar om de plek te ontdekken dan. Lizzy begon te lopen en al snel kwam ze een stuk dieper in de tuin. Als zij een Shinx was, waar zou ze zich dan verstoppen? In gedachten verzonken liep ze verder tot ze zich realiseerde dat ze helemaal alleen was. “Dante?” zoekend keek ze om zich heen, maar de Riolu was nergens te vinden. Was ze net serieus verdwaald in een veel te grote tuin? Lizzy zuchtte en wenste dat ze weer terug kon gaan naar de Ranger Academy. Gewoon lui in haar kamer hangen met haar computer in plaats van rond te lopen in een belachelijke tuin. Nu kon ze zoeken naar twee pokémon, fijn.
Ondertussen liep Dante aan een hele andere kant van de tuin. De Riolu had iets opgepikt, maar uiteindelijk was het een gewone Fletchling geweest. En nu was ze ergens terecht gekomen waarvan ze niet wist waar het was. Maar ze liet het feit dat ze was verdwaald zich niet demotiveren! Ze ging die Shinx vinden, al was het het laatste wat ze deed. Vastbesloten rende de kleine, blauwe pokémon verder. Ze ging haar trainer trots maken! Hoewel ze geen concurentie had, ze was nog steeds Lizzy’s enige pokémon, wilde ze zich graag als trouwe partner bewijzen. Want ze was niet aan vervanging toe! Wie weet welke ‘coole’ pokémon haar plek kon inpikken? Ze had al heel wat Ranger pokémon gezien en de meeste waren een stuk indrukwekkender dan zij was. Hoe kon ze op tegen pokémon zoals Metagross, Garchomp, Hydreigon? Ze was maar een simpele Riolu.. ontevreden voelde Dante aan de Everstone die aan een dunne, stevige ketting om haar nek hing. Ze zou kunnen evolueren! Ze was sterk genoeg om de ketting van haar nek te rukken en proberen de kracht van evolutie op te wekken.. maar dat kon ze niet doen, ze droeg de Everstone voor een reden en Lizzy zou het ding vast verwijderen als ze dacht dat ze er klaar voor was. De Riolu zuchtte, die houding duurde echter niet lang doordat ze iets opving. De Shinx! Ze was er zeker van, de kleine kat had dit soort aura ook gehad in de grot. De pokémon trok een sprint en zag een blauwe vlek wegschieten. Op volle snelheid rende Dante er achtereen, langzaam begon ze de Shinx in te halen. Al die training hielp! En haar uithoudingsvermogen, de kat was al vermoeid door het hele grot gebeuren. De twee pokémon rende een hoek om, recht het pad op waar Lizzy in zichzelf mompelend de weg probeerde te vinden. De Shinx zette haar poten in het zand en minderde vaart. Dante was echter niet van plan de pokémon te laten gaan en stormde recht op de kat af. De Riolu ving de Shinx en maakte een slide. Jane had het vast prachtig gevonden. Ze minderde echter niet snel genoeg vaart en gleed recht op haar trainer af. “Dante?” verrast keek Lizzy naar de pokémon die haar kant op kwam.. op een beangstigende snelheid.
Lizzy krabbelde overeind en wierp een niet-geamuseerde blik op haar pokémon. Dante zat met de Shinx in haar poten en keek haar trainer schaapachtig aan. Het meisje zuchtte en kwam wat dichterbij om de pokémon een klopje op haar kop te geven. “Goed gedaan,” mompelde ze waarna ze haar aandacht op de Shinx richtte. “Laten we jou terug brengen.. alweer.” Na wat zoeken wisten ze terecht te komen op een pad en terug naar het huis te lopen. “Raak haar alsjeblieft niet meer kwijt,” zuchtte Lizzy terwijl ze de kat in de armen van een van de bediendes drukte. Ze was moe. De man knikte en draaide zich om het blauwe probleemgeval. Dante keek haar trainer nieuwsgierig aan en aaide het meisje haar broek kort als teken van bemoediging. Lizzy glimlachte en gaf de Riolu een klopje op haar kop. “Laten we terug gaan.”