It's very beautiful in he... look out! [&LYNN XAVIER]

Een jongen met zwart haar en diepblauwe ogen liep met zijn Pikachu op zijn schouder en zijn Eevee in zijn armen naar de Reflection Cave. Hij wilde eigenlijk naar Shalour City gaan zodat hij het stadje nog eens kon bewonderen, want daar had hij de vorige keer niet echt tijd voor gehad met al dat dramatische gedoe tussen Alana en Tawnee. Nu zou het veel beter gaan. Pikachu leek er erg veel zin in te hebben, want de Pokémon sprong van zijn schouder en rende naar de grot toe. Eevee begon te wurmen in zijn armen en lachend zette Connor haar neer. Eevee was zowel gek op Connor als op zijn Pikachu en wilde het liefste zo dicht mogelijk bij de mouse Pokémon zijn. Pikachu leek Eevee’s aandacht ook wel te waarderen, ook al was Eevee een stuk jonger dan hem. Connor volgde met zijn handen in zijn zakken. Toen hij Reflecting Cave betrad, keek hij bewonderend naar de weerspiegeling van zichzelf. Hij was echter vergeten dat je hier ook over gladde stukken ijs moest schuiven om naar de andere kant te gaan en nietsvermoedend liep hij naar zo’n stuk glad ijs. Pikachu en Eevee waren te druk bezig met hun eigen weerspiegeling om Connor te waarschuwen en rustig begaf de jongen zich op het gladde stuk ijs. ‘Het is echt mooi hi… aaaaah!’ Zijn voeten schoven weg onder hem en met een klap kwam hij op zijn rug terecht. ‘Kijk uit!’ riep hij naar de persoon die verderop stond, maar hij kon een botsing niet meer voorkomen. Hij had zijn hand uitgestoken zodat hij van richting kon veranderen, maar dat was al niet meer mogelijk en met een klap botste hij tegen de persoon aan. ‘Eev!’ hoorde hij Eevee geschrokken roepen en Pikachu kwam al, alsof hij op een surfboard stond, naar hem toe gegleden. ‘Pika!’ bracht hij uit. ‘Sorry,’ mompelde Connor tegen de persoon tegen wie hij gebotst was. Hopelijk zou hij nu geen serenade krijgen, zeg!

Haar donkerblauwe ogen staarden naar de wand enkele tientallen centimeters van haar gezicht af, en daarin naar de dubbelgangers die zich op verschillende plaatsen achter haar bevonden. Het waren er drie, inclusief een halve, en ze droegen stuk voor stuk hetzelfde als zij; een grijzige spijkerbroek, zwart vest en gympen die niet echt een benoembare kleur meer hadden omdat ze al zo lang meegingen. Hoewel ze niet van iedere identiekeling het gezicht kon zien, wist ze dat ook die precies hetzelfde waren. Het was rustig. Allemaal stonden ze daar, stil, hun handen in de zakken van hun warme vesten. Alleen een lichte bries deed soms wat zwart haar bewegen, en wanneer dat gebeurde, gebeurde dat bij iedere figuur op precies hetzelfde moment, al was er maar één van hen die ook echt door de wind bereikt kon worden. Hoe zou het zijn om deel van een tweeling te zijn, flitste het door haar hoofd, deel van een echte familie? Zou haar leven dan anders zijn geweest? Beter, misschien? Waarschijnlijk wel, maar je wist nooit hoe dat soort dingen uitvielen. Was alles nu dan perfect? Nou ja, ze had in ieder geval niets te klagen. Wat--
Een veels te vrolijke miauw, gevolgd door een flits van paars en geel schoot tussen haar dubbelgangers het beeld door en ruïneerde haar diepzinnige, filosofische moment. De spiegelbeelden van zichzelf die Lynn had kunnen zien via hun tweede weerkaatsing in de wand voor haar, draaiden met een glimlach op hun gelaat op hetzelfde moment om als zij dat deed. Zara, die in volle vaart een gang in gesjeesd was omdat ze niet goed af had kunnen remmen, bleek zich omgedraaid weten te hebben en kwam nu glibberend en glijdend tot een halt in de ruimte waar haar maatje zich bevond. De pretlichtjes in de gifgroene ogen van de katachtige Pokémon waren onmiskenbaar en ze hijgde nog na van de inspanning. Lynn grinnikte geamuseerd. "Nu vind je het wel opeens leuk, hm?" Plaagde ze met een grijnsje. De Liepard glimlachte vrolijk terug en gleed een stukje heen en weer om te pronken met hoe goed ze het al kon, dat schaatsen. Al was het meer schaatsen dan glijden, maar goed. Het meisje stak met een lichte grijns haar duim op en er verscheen een trotse uitdrukking op het gezicht van de katachtige Pokémon. Op dit moment was het helemaal niet te merken, maar toen de jonge Trainer en haar Pokémon net de Reflection Cave binnengestapt waren, had Zara de laag ijs die grote delen van de grond bedekte niet zo weten te waarderen. Met haar ledematen zo ver mogelijk uitgestrekt, waardoor ze eigenlijk wel iets weg had gekregen van een Starmie, en met haar klauwen over het ijs schrapend voor houvast, was Zara de bijzondere grot binnengegleden. Af en toe had ze om onverklaarbare redenen haar evenwicht verloren, waardoor ze iedere keer weer dreigde tegen de grond te knallen. Na enkele minuten had de Liepard er wel weer genoeg van gehad en was koppig begonnen terug naar de ingang te krabbelen. Lynn, die het zonde had gevonden om meteen weer weg te gaan, had een klein aanloopje genomen en had zich voorzichtig over het ijs naar de opening in de grot laten glijden om zo haar maatje de weg te versperren. De katachtige Pokémon overhalen om te blijven was daarna niet meer nodig. Meteen was ze het uit gaan proberen, waarbij ze vol tegen een wand aanbotste. Lynn was in lachen uitgebarsten, maar zelfs dat had de Liepard niet tegengehouden. Het daaropvolgende kwartier had het zwartharige meisje de spiegelwanden bewonderd, af en toe afgeleid door een Zara die langs kwam zoeven. Het leuke was dat er iedere keer iets van verbetering te zien was als de katachtige Pokémon weer een gang uit gesjeesd kwam, en dat ze dan ook iedere keer een kreetje liet horen dat nèt iets vrolijker was dan die van voorgaande keren. Ergens was Lynn bang geweest dat haar maatje op een gegeven moment niet meer langs zou komen schieten, maar toen dat na zo’n tien keer nog niet gebeurd was, had ze wat meer ontspannen rond kunnen kijken. Daarbij, had de jonge Trainer zichzelf voorgehouden, was Zara toch wel redelijk goed getraind, wat zou moeten betekenen dat ze zichzelf degelijk kon verweren.
"Zullen we maar weer verder gaan?" Merkte Lynn op. Het begon nog best koud te worden als je te lang stilstond, ondanks dat de lente eindelijk aangebroken was. Haar maatje miauwde instemmend en schoot alweer weg. De jonge Trainer volgde met een lichte glimlach, nadat ze zichzelf wat warmer gewreven had. Al snel liep het zwartharige meisje weer achter de vrolijke Liepard aan, al was ze een stuk langzamer, want zin om te vallen had ze niet echt. Het was dan ook logisch dat Lynn, enkele minuten later, toen Zara een andere ruimte ingeschoten was, een stem hoorde, voorafgegaan door een klap. Met een fronsje draaide het zwartharige meisje zich naar het geluid en zag het nadere gevaar al op haar af komen glijden. Verschrikt zette Lynn instinctief een stap naar achteren, maar dat hielp niet echt omdat ze daardoor uit haar balans raakte en al bijna viel zonder dat er een botsing voor nodig was. Op het moment dat de jonge Trainer zich hersteld had en opkeek, kwam de klap aan. Haar benen werden onder haar weggeslagen en met een harde bonk kwam Lynn op de grond neer, vlak bij de andere persoon, terwijl de lucht uit haar longen geslagen werd. Een moment naar lucht happend bleef Lynn liggen. "Au," was het enige wat ze zei terwijl ze met haar ogen dichtgeknepen bleef liggen, net nadat de nog onbekende zijn excuses had aangeboden. Plots was er een vrolijk geluid te horen, gevolgd door het geluid van poten die over ijs bewogen. Lynn zag de bui al hangen en opende één oog. Wat ze zag, was niet wat ze verwacht had. In plaats van dat Zara recht op haar afstevende, leek het erop dat ze in niet al te lange tijd de jongen voor een tweede keer tegen de grond gewerkt zou hebben.. Oeps.

Als hij zich niet zo’n pijn gedaan had, dan had hij er misschien wel om kunnen lachen. Je kwam het ook niet vaak tegen dat een jongen van rond de achttien jaar door een grot gleed. Het leek wel één of andere komische film, maar zo komisch vond Connor het allemaal niet. Hij was uitgegleden, was hard op zijn rug terechtgekomen en was wel een paar centimeter doorgeschoven. Daarbij had hij dan ook nog eens iemand geraakt die nu ook op de grond lag. Als je een beetje verkeerd viel en je kwam met je achterhoofd eerst op de grond dan de rest van je lichaam, was dat een hele zware klap. Hij maakte zich nu dus eerder zorgen om het meisje dan dat hij zich zorgen maakte over zichzelf. Eevee stond nog altijd aan de overkant van het ijs omdat ze niet durfde over te steken. Ze zette haar pootje voorzichtig op het gladde ijs, maar trok deze direct weer terug toen ze merkte wat voor effect het had. ‘Eev!’ piepte ze en haar bruine oortjes gingen hangen. Pikachu, welke zonder aarzelen al naar Connor was gekomen omdat hij wist dat Connor hetzelfde zou hebben gedaan als hij op de grond had gelegen, stond al naast Connor en keek zijn trainer bezorgd aan, maar Connor was niet echt bezig met Pikachu. Hij kon nog niet direct overeind komen nadat hij zijn excuses had aangeboden. Zijn rug deed enorm veel zeer. Hij was ook enkel en alleen op zijn rug terecht gekomen. Zijn hoofd had hij wonderbaarlijk genoeg overeind kunnen houden terwijl hij viel waardoor hij enkel een klein schokje had meegemaakt. Zijn nek had er ook niet onder geleden, maar zijn rug zou nu vast wel bont en blauw zijn. Gelukkig was hij niet op zijn schouder terechtgekomen. Die was al eens een keer gebroken geweest en dat wilde hij niet nog eens meemaken!

Connor probeerde voorzichtig om overeind te komen. Ook al maakte hij zich zorgen over de persoon die hij geramd had, hij zou toch echt eerst voor zichzelf moeten zorgen. Hij legde zijn handen onder zich en begon zichzelf toen overeind te duwen. Zijn rug protesteerde hevig. Het leek niet gekneusd of gebroken te zijn – anders zou hij waarschijnlijk nu niet meer overeind kunnen komen – en leek enkel een beetje van streek te zijn van de klap. Maar niks ernstigs dus. Hij duwde zichzelf overeind en ging lichtelijk kreunend rechtstaan. ‘Eev!’ riep de bruine Pokémon opeens en ook Pikachu leek verschrikt te zijn door iets. ‘Pika pika!’ riep de Pikachu nog waarschuwend, maar het was al te laat. Opnieuw lag Connor op de grond. Deze keer kwam het door een Pokémon. Opnieuw was hij op zijn rug terechtgekomen en kreunend bleef Connor deze keer even liggen voor hij een nieuwe poging deed om overeind te komen. Hij vroeg zich af wat hij ooit in zijn leven misdaan had om deze straf te krijgen. Zijn rug deed nu erg veel pijn. Het voelde een beetje alsof hij in een fabriek werkte en vijf dagen achter elkaar van alles heen en weer gesleurd had. Nu had hij eerlijk gezegd nog nooit in een fabriek gewerkt en wist dus ook niet hoe zijn rug zou voelen na vijf dagen aan een stuk door daar te hebben gewerkt, maar hij vond het wel een vrij goede vergelijking. Hij opende zijn ogen en keek daarna naar diegene die het veroorzaakt was. Het was een voor hem onbekende zijnde Pokémon, waarschijnlijk eentje afkomstig uit Unova. Zo te zien was het een katachtige Pokémon zoals Meowth en Persian, maar het heette waarschijnlijk anders.

Nadat Connor voor de tweede keer van de heftige schok was bekomen, deed hij weer een poging om overeind te komen. Aan de vrolijke uitdrukking van de Pokémon zag hij dat de Pokémon het niet expres had gedaan en legde zichzelf er al snel bij neer dat het een ongeluk was. Zijn rug deed nu nog meer pijn dan daarnet omdat het weer een klap van het gladde ijs had moeten opvangen. Hij vroeg zich af hoe het met het meisje ging. Langzaam ging hij overeind staan terwijl hij zo veel mogelijk grip probeerde te krijgen op het ijs met zijn voeten. Daarna richtte hij zijn blik op het nog altijd op de grond liggende meisje. Hij zou haar natuurlijk kunnen optillen, maar hij had geen idee of zijn voeten genoeg grip zou behouden. Hij merkte echter dat ze niet ver van het gedeelte lag waar het niet meer glad was en snel stapte hij naar dat gedeelte toe. Hij boog zich voorover – daarbij zijn kreunen omwille van zijn pijnlijke rug in proberend te houden – en haakte zijn ene arm achter haar knieholten waarna hij zijn andere arm onder haar rug liet steunen. Hij haalde diep adem en tilde haar vervolgens op. Het leek wel alsof ze net getrouwd waren zo. Die gedachte liet hem even huiveren. Nee, hij had wel even genoeg gehad van relaties, dankjewel. Hij zette haar zo neer dat ze op haar voeten terechtkwam en steunde met zijn schouder tegen haar zodat ze niet opnieuw om zou vallen. Wat een spectaculaire manier om iemand op te rapen, zeg. Hij hoopte dat ze niks raars van hem zou denken. ‘Het spijt me dat ik niet uitkeek,’ zei hij nogmaals tegen haar. ‘Ik ken deze grot niet en was met andere dingen bezig. Ik hoop dat ik je niet te veel bezeerd heb?’ Hij keek haar vragend aan. ‘En anders kunnen we ook naar het Pokémon Center gaan. De ingang is dichtbij.’ Hij zei maar niks over zijn pijnlijke rug, want dat was toch echt zijn eigen schuld. Eevee had er uiteindelijk voor gekozen om het gladde ijs toch over te steken. Glijdend kwam de bruine Pokémon op hun af. Pikachu ging voor het gladde ijs-gedeelte staan, stak zijn armpjes uit en ving haar vervolgens op. Beiden vielen ze omver, maar ze hadden beiden nergens last van en opgelucht zijnde richtte Connor zijn blik weer op het meisje en daarna op haar Pokémon. ‘Daar had je me even,’ zei hij grijnzend tegen de Pokémon om aan te tonen dat hij heus niet boos op haar was.

De jongen leek het niet zo leuk te vinden dat ze tegen hem aangebotst was. Niet-begrijpend keek Zara op hem neer. Maar.. Dat was toch het spel? Hij had Lynn omgeduwd, en nu deed zij dat bij hem! Dat.. Dat was toch de bedoeling? De verwarring verdween en maakte plaats voor bezorgdheid, haar oren gingen wat naar achteren en de katachtige Pokémon zette een stapje in de richting van de zwartharige jongen. Had hij zich pijn gedaan? Ze boog haar hoofd over de voor de tweede keer gevallen persoon en keek die onderzoekend aan. Haar neus was maar zo'n twintig centimeter verwijderd van zijn gezicht, maar dat had ze niet zo door. Ze miauwde zachtjes, vragend, en bleef zo boven de jongen hangen. Even flitsten haar gifgroene ogen naar haar maatje, die ook op de grond lag, maar nog steeds bleef ze staan. Lynn leek er niet erger aan toe dan deze persoon, en omdat het haar schuld was dat hij voor de tweede keer op het ijs beland was, vond Zara dat ze bij hem moest blijven. In ieder geval tot hij weer stond, want ze wilde ook zo snel mogelijk controleren of Lynn oké was. Toen de jongen dan ook een overeind begon te komen, zette de Liepard vlug enkele passen naar achteren om hem de ruimte te geven, er wel op lettend dat ze zelf niet viel. Want ja, anderen laten vallen was erg leuk, maar zelf vallen dan weer niet. En als anderen pijn hadden als ze vielen, was dat ook niet leuk. Hm. De katachtige Pokémon fronste nadenkend. Was schaatsen dan wel zo leuk? Even dacht ze erover na, maar al snel schudde ze de verwarrende gedachte van zich af. Ja, het was leuk! De snelheid en de wind die in je oren suisde als je maar hard genoeg ging.. Maar dat was niet belangrijk nu. Zara richtte haar blik weer op de jongen, die overeind had weten te komen. Ah, dat was mooi! Maar wa–

Eerst was ze bang geweest dat ze iets gebroken had. In heel haar leven had ze nog nooit iets gebroken, wel eens wat gekneusd, maar dat was nooit al te ernstig geweest. Botbreuken waren echter heel onhandig, zeker als je op reis was, en daarom was Lynn dan ook heel even in paniek geweest. Om de één of andere reden had het idee van immobiliteit haar beangstigd. Ze had haar ogen open gedaan zodra ze dacht dat de ergste pijn weggeëbd was. Er zaten een soort witte vlekken in haar beeld en het had even geduurd voordat die wat weggingen. Al snel wist het meisje waarom ze vlekken had gezien: haar achterhoofd had de grond geraakt tijdens haar val, dat kon ze voelen. De pijn was niet al te erg, waarschijnlijk omdat ze nog had geprobeerd haar hoofd omhoog te houden toen ze viel, maar het was net een fractie van een seconde te laat geweest, zo bleek. Om haar heen hoorde ze geloop, wat volgens haar betekende dat de onbekende jongen weer opgestaan was. Misschien een goed idee om zelf ook op te staan. Met een geconcentreerde uitdrukking op haar gelaat en met nog enkele vlekken op haar netvlies, plaatste Lynn haar handen zo dat ze zichzelf zou kunnen oprichten. Van dat overeind komen kwam echter niets, want zodra het meisje haar rug van de grond bewoog, trok er een pijnscheut door haar lichaam. Ze klemde haar kaken op elkaar toen ze weer terug viel op de grond. Arceus, haar rug.. Alsof er een aanbeeld op was gevallen, zo voelde het. Toch moest ze het nog een keer proberen, hier voor altijd blijven liggen was ook geen optie.
Maar daar kreeg ze de kans niet voor. Het ene moment lag ze nog op het ijs, het volgende werd ze opgetild. Onder haar hoorde ze een half verbaasde, half verontwaardigde miauw van Zara. Lynns ogen schoten verbaasd open en vervolgens verscheen er een verwarde frons op haar gezicht. Dit was niet wat ze verwacht had. Dit was trouwens ook zeker niet wat ze wilde, dat iemand haar vasthield. Ze probeerde zich wat op te richten om zo snel mogelijk weer op eigen benen te kunnen staan, maar haar rug werkte nog steeds niet mee. Ze probeerde het nog een keer. Weer geen succes; de pijn bleef te sterk. Grr. Gelukkig zette de jongen, of Lynn nam toch aan dat hij het was, haar snel weer neer, maar hij hield haar nog wel vast. Nog steeds met een lichte frons op haar gezicht, keek het zwartharige meisje opzij zodat ze hem aan kon kijken. Het was te zien dat hij het goed bedoelde, maar ze hield gewoon niet van dit soort dingen. Het maakte haar ongemakkelijk. Voorzichtig, zij het ietwat dwingend, duwde ze zijn schouder dan ook weg en zette een stapje opzij. Hoewel haar rug en achterhoofd protesteerden, liet ze daar niets van merken. Er volgde een verontschuldiging en het voorstel om naar het Pokécenter te gaan. Lynn schudde haar hoofd (au, au, au) en wuifde de verontschuldiging weg. "Ik lette nou ook niet bepaald op en moet me net zo goed verontschuldigen. Ook voor Zara." Ze richtte haar blik op de Liepard, die naast haar was komen staan en bezorgd naar haar opgekeken had. Toen de woorden van haar maatje echter tot haar doordrongen, keek ze de jongen die ze omgekegeld had aan en miauwde verontschuldigend, ook al gaf de jongen met een grijns aan dat het niet erg was. Iets bruins kwam aangegleden en werd opgevangen door iets geels. Bijna wilde Lynn weer een stap naar achteren zetten, bang dat er nog een keer tegen haar aangebotst zou worden, maar ze weerhield zich ervan toen ze zag dat het twee Pokémon waren, een Eevee en Pikachu. Zara had de Pokémon ook in de gaten gekregen en begroette ze vrolijk. Het zwartharige meisje keek met een glimlach naar de twee omgevallen wezentjes. "Ze zijn wel schattig, zeg. Ik had een tijdje terug ook een Eevee in m'n team." De jonge Eevee bevond zich nu in haar box. Lynn had er vele keren over nagedacht om Tuesday terug te halen, maar had het dan uiteindelijk toch niet gedaan. Misschien ooit nog, ze wist het gewoon niet zeker.

Lynn be like:

Connor had gemerkt dat het meisje het niet echt fijn had gevonden dat hij haar had opgeraapt en voelde zich een tikkeltje stom. En schuldig. Hij had op zijn minst even aan haar kunnen vragen of ze het een probleem had gevonden als hij haar zou optillen, maar hij moest weer zo nodig de goedzak uithangen. Hij hing echter meestal de goedzak uit als hij zeker wist dat de intenties van de ander niet slecht waren en als hij er zeker van was dat die persoon het ook zou appreciëren. Over dat laatste kon hij nu niet te veel spreken met zijn nogal impulsieve actie. Hij wilde zich naar haar toe verontschuldigen, maar dacht toen weer aan het moment terug vlak voor hij haar opgeraapt had. Ze had nauwelijks overeind gekund. Dat liet hem nog wel wat meer schuldiger voelen dat het feit dat hij haar had opgeraapt zonder van te voren te waarschuwen. Het was absoluut niet zijn bedoeling geweest om iemand pijn te doen. Hij had gewoon niet uitgekeken met zijn stomme kop, was op het gladde ijs gaan staan en was vervolgens uitgleden. Hij was helemaal tot aan het meisje gegleden en nu was het resultaat dat ze beiden pijn hadden aan hun rug, hoewel Connor het idee had dat ze ook pijn had aan haar hoofd. Het viel hem gewoon op aan de manier hoe ze deed. Misschien moest hij haar daarom ook niet al te serieus nemen en gewoon aandringen om naar het Pokémon Center te gaan. Dadelijk zou ze misschien nog flauwvallen van de pijn. Bovendien wist hij hoe het was om zichzelf groot te gedragen. Je dacht dat je zo je zwakte kon verbergen en mensen niet onrustig zou maken, maar dat had juist het tegenovergestelde effect. Want meestal als je veel pijn leed merkten mensen dat toch wel aan je, of je dat nu wilde of niet.

Connor wuifde haar opmerking over verontschuldigingen aanbieden weg. Ook over de Pokémon naast haar – die hij niet echt kende omdat hij niet bekend was met Pokémon uit Unova, waar hij vrij zeker van was dat ze daar vandaan kwam – had hij niks slechts te zeggen. Het was nu eenmaal gebeurd en de Pokémon leek zich duidelijk van geen kwaad bewust te zijn voordat ze het had gedaan. Misschien had ze het als een spelletje gezien omdat Connor eerst tegen haar trainster was gebotst en ze beiden op de grond waren gevallen. Vervolgens was zijn Pikachu over het ijs komen glijden en ondanks dat de Pokémon niet tegen hun gebotst was, had de Pokémon misschien gedacht dat de Pikachu hem gewoon gemist had of zo. Of misschien dacht hij nu veel te ver na en wilde de Pokémon hem juist raken omdat hij haar trainster had geraakt. Misschien was een soort wraakactie. Hij keek naar de vriendelijk zijnde Pokémon en dacht terug aan de reactie van de paarse Pokémon toen hij in pijn verkerend op grond had gelegen. Haar oortjes die naar achteren waren gericht en die schuldige blik. Hij grinnikte. Nee, dat had er niet uitgezien als een Pokémon die erop gebrand was om wraak te nemen. Zijn blik gleed opzij naar de twee Pokémon van hem die uiteindelijk naast hem stonden. ‘Eev!’ sprak de bruine Eevee, waardoor ze er nog schattiger uitzag dan het geval al was. Connor wilde zich naar voren bukken om haar op te rapen, maar zijn rug protesteerde te hard. Hij begon te denken dat hij serieus iets gekneusd had of zo. Misschien moest hij binnenkort maar weer terug naar een dokter gaan. Die zou hem vast nog wel herkennen van de vorige keer dat hij daar was geweest.

Toen het onbekende meisje iets opmerkte over een Eevee die ze zelf had keek Connor pas op. ‘En welke evolutie wilde je graag voor hem hebben?’ vroeg hij nieuwsgierig. Hij was er zelf namelijk nog niet helemaal af. Een Jolteon, Flareon en een Vaporeon vielen al af omdat hij Poliwhirl, Growlithe en Pikachu had. Een Leofeon kon dan ook niet meer omdat hij Roselia had. Dan bleven er nog Espeon, Umbreon, Sylveon en Glaceon over. Hij vond Espeon en Umbreon wel interessant. Met Glaceon en Sylveon zou hij gewoon niet veel mee kunnen doen. Hij probeerde voorzichtig om zich te strekken en zijn rug wat rechter te maken, maar het deed enorm veel pijn en half zuchtend werd Connor gedwongen om weer terug naar zijn gebogen positie te gaan. Om eerlijk te zijn zag het meisje er ook niet al te best uit, ook al probeerde ze te doen alsof het wel goed ging. Connor wist wel beter. Misschien werd het tijd dat ze beiden een dokter op gingen zoeken. Hij wist er wel eentje in Lumiose City, maar dat was voor nu te ver weg. Er zou er toch wel eentje in Geosenge Town zijn of in Shalour City? Voor Shalour City moesten ze echter wel nog heel deze grot doorlopen en hij wist niet of hij dat zo lang zou volhouden. Om terug te gaan naar Geosenge Town moesten ze dat ijslaagje echter weer op en hij wist niet of hij zijn evenwicht wel kon bewaren. Hij kon Pidgeotto natuurlijk gebruiken om over het ijslaagje te vliegen. ‘Sorry dat ik het zo bruut zeg, maar je ziet er niet zo heel goed uit,’ zei Connor voorzichtig. Hij had geen idee hoe het over zou komen op het meisje, maar hij wist dat sommige meisjes het absoluut niet leuk vonden als je zoiets tegen ze zei. Ach ja. Hij wist zeker dat hijzelf ook bleek was. ‘Misschien kunnen we beter een dokter gaan zoeken in Geosenge Town die ons even nakijkt. Je hebt een behoorlijke val gehad op dat ijs.’ Zijn stem klonk nu al wat meer zorgelijk. Sinds hij Eevee had was hij meer gevoel gaan tonen naar zijn medemensen toe. Vroeger zou hij misschien nog redelijk onverschillig over zou gekomen, maar nu hij Eevee had, was dat veranderd. Nu durfde hij zijn emoties naar de mensen wél te tonen en dat was voor hem al een behoorlijke vooruitgang. Had die reis toch nog iets voor hem opgeleverd, zeg!


OOC: Ik kan je foto niet zien helaas, van je spoiler :c

‘En welke evolutie wilde je graag voor hem hebben?’ Werd er op nieuwsgierige toon gevraagd. "Daar was ik nog niet echt uit. Iets stoers, in ieder geval, want mijn Eevee liet duidelijk blijken dat hij dat graag wilde," antwoordde Lynn met een lichte glimlach. Dat hield in Jolteon of Umbreon, daar kwam het eigenlijk op neer. Tuesday had een duidelijke voorkeur voor deze evoluties getoond terwijl Lynn niet echt een voorkeur had gehad. Ze vond alles eigenlijk wel best, al had ze iets minder met Sylveon. Bij de gedachte aan haar Eevee, die er alles aan deed om stoer over te komen en een hekel had aan strikjes, als een roze ding met strikjes als delen van zijn lichaam, moest het zwartharige meisje stilletjes grinniken. Hij zou het echt vreselijk vinden, dat wist ze zeker. Als het niet permanent geweest zou zijn, zou Lynn misschien wel overwogen hebben om het als grapje te doen. Misschien. Nu ze erover nadacht, dat zou best gemeen zijn. Het was beter om Tuesday dat maar niet aan te doen.
Het meisje keek toe hoe de onbekende jongen voorzichtig zijn rug probeerde te strekken. Het scheen niet echt te lukken, want de persoon boog weer terug. Zelf dacht Lynn er niet aan om voorlopig te bewegen wanneer het niet nodig was. Ze had ervoor weten te zorgen dat ze bijna helemaal rechtop stond en was daar al blij genoeg mee, eigenlijk. Haar achterhoofd, dat de illusie wekte zo hard te kloppen dat het wel zichtbaar moest zijn voor de zwartharige jongen, werkte ook niet bepaald mee. De jonge Trainer ademde diep in en hield vervolgens haar adem even vast. Ze voelde duidelijk hoe de spieren in haar rug opbolden en weer terugzonken op het moment dat ze uitademde. Haar blik dwaalde naar haar maatje, die met gifgroene ogen vol bezorgdheid naar haar opkeek. Lynn glimlachte, maar Zara kon niet dat het niet helemaal goed zat, zoals de Liepard dat altijd aan haar kon zien. Voor anderen was dat soms nog lastig, uitzonderingen daar gelaten, maar haar maatje was al zo lang bij haar dat Lynn niets kon verbergen voor haar en andersom. Over uitzonderingen gesproken, de jongen had het ook gemerkt, dat werd wel duidelijk toen hij wat voorzichtig sprak: ‘Sorry dat ik het zo bruut zeg, maar je ziet er niet zo heel goed uit.’ Het meisje keek hem weer aan en grijnsde. "Normaal gesproken is het onbeleefd om zoiets tegen iemand te zeggen, vooral tegen een meisje," begon ze. Niet dat zij het typische meisje was dat meteen boos werd als er ook maar gezegd werd dat d'r haar niet goed zat, maar dat was niet echt van belang nu. Ze zuchtte dan ook even onhoorbaar en vervolgde op rustige toon: "Maar je hebt wel gelijk, ik heb m'n betere momenten gehad." De jongen zei dat ze misschien een dokter op moesten zoeken. "Hm," deed Lynn. Ze bleef het liefste weg van dokters en ziekenhuizen, als het even kon. Ze wist niet precies waarom, maar omringd door al die zieke en gewonde mensen voelde ze zich nooit al te gemakkelijk. "Het zal maar moeten," besloot ze simpelweg. Zara miauwde instemmend; ziekenhuis stond voor beter worden, en dat was goed. Ook al waren de geurtjes er raar en moest ze daardoor de hele tijd niezen.

Ik heb een er een andere link voor gebruikt, werkt hij nu? :3

Connor grinnikte even en wreef met zijn hand over zijn achterhoofd toen het meisje opmerkte dat het onbeleefd was om zoiets te zeggen en dan vooral tegen een meisje. Hij moest nu ook eerlijk toegeven dat hij niet erg goed was in de buurt van meisjes. Zijn relatie met Alana had ook niet erg lang geduurd, maar hij wist niet of dat aan het feit lag dat hij niet goed met meisjes om kon gaan of dat het aan het feit lag dat ze gewoon vreemd was gegaan met een jongen achter zijn rug. De gedachte daaraan maakte hem nog steeds een beetje kwaad, vooral omdat het altijd op zijn schuld leek neer te komen als hij er met haar over probeerde te praten. Nou ja, die tijd had hij nu achter zich gelaten, maar hij had er wel uit geleerd dat hij de eerstvolgende maanden geen nieuwe relatie wilde hebben. Misschien zou het zelfs wel enkele jaren duren tot ze weer samen zouden komen. Hij was nu eenmaal niet zo goed met meisjes en Alana had hij toen ook vaak genoeg afgeschrikt door zijn botheid. Hij zei de dingen gewoon zoals ze waren en daar was ze op een pijnlijke manier achter gekomen nadat ze vreemd was gegaan. Connor probeerde die gedachten zoveel mogelijk te concentreren en richtte zich op het meisje dat voor hem stond. Veel beter. Veel interessanter ook. ‘Inderdaad,’ zei hij grijnzend. Ze konden inderdaad maar beter een dokter zoeken, want hij was niet van plan om haar zo te laten rondlopen. Hij draaide zich dus om, keek naar het gladde ijs en besloot het deze keer anders aan te pakken. ‘Ik zie je aan de andere kant!’ zei hij nog tegen het meisje voordat hij op het ijs sprong. Deze keer wist hij zijn grip te behouden. Zijn hand gleed langs de spiegelachtige muur en zijn voeten gleden gelukkig niet onder hem weg. Het kwam dus ook niet als een verrassing aan dat hij de overkant veilig bereikte. Zijn Pokémon volgden algauw. Pikachu kwam handig neer, maar Eevee schoof een flink stuk door en belandde tegen het been van haar baasje. Connor grinnikte, boog zich voorover en aaide de bruine Pokémon. ‘Je kunt het best!’ riep hij vervolgens naar het meisje. Hij bleef echter een beetje in de buurt staan van het ijs zodat hij haar kon opvangen als ze dreigde te vallen. Hé, dan zeiden ze tegen hem dat hij geen gentleman was! Oké, dat was hij ook helemaal niet, maar goed. Zijn lichtbruine ogen keken peilend naar de afstand die ze moest overbruggen. Hij voelde zijn rug meer en meer pijn doen. Hij nam aan dat ze de afstand wel kon overbruggen zonder zijn hulp en deed een stapje achteruit, maar stond nog steeds twijfelend dichtbij het ijs. Ze had zijn hulp eerder ook niet echt aanvaard toen hij haar overeind hielp, dus wat zou ze er nu mee zijn als hij haar moest opvangen? Nou ja, hij kon het altijd aanbieden, toch? En dus deed hij weer een stap naar voren en wachtte tot ze naar hier zou komen. ‘Oh ja, mijn naam is Connor!’ riep hij en hij grijnsde. Perfecte introductie, Connor!

OOC: Nu wel ja! c:

Al grinnikend wreef de zwartharige jongen met zijn hand over zijn achterhoofd als reactie op haar woorden. Het was meer als grapje bedoeld dan echt als commentaar, maar ze had het idee dat de oudere jongen dat wel zou begrijpen. Lynn glimlachte een wat plagende, scheve glimlach om dat te verduidelijken en stopte haar handen in haar zakken, waarna ze even om zich heen keek. Als ze naar het ziekenhuis wilden, moesten ze de grot uit en dat betekende dat ze het ijs over moesten steken. Hm. Een fronsje verscheen op haar gezicht; met haar pijnlijke rug zou dat nog wel lastig worden. Ook haar gezelschap leek besloten te hebben dat het tijd werd om te gaan en had zich naar het ijs gedraaid. Er werd ‘Ik zie je aan de andere kant!’ gezegd en het volgende moment gleed de jongen met zijn hand op de muur naar de overkant. Binnen enkele stond hij aan de overkant, waarna zijn Pokémon volgden. Verbaasd bleef Lynn staan waar ze was en staarde naar de jongen aan de overkant van het ijs, die ook nog eens riep dat ze het wel kon. Grinnikend schudde ze met haar hoofd, waarna ze kort haar schouders ophaalde en wat meer naar de wand van de ijsgrot liep, om daar voorzichtig een voet op het ijs neer te zetten. Een andere manier om naar de overkant te komen was er toch niet echt. Zara, die met twinkelende ogen had toegekeken hoe iedereen over het ijs gleed, besloot dat het nu haar beurt was. De Liepard zette enkele stappen naar achteren, nam een aanloop en lanceerde zichzelf met een vrolijke kreet het ijs op. Met haar poten wat uitgespreid voor meer balans schoot Lynns maatje het gladde oppervlak over en stuurde zichzelf zo bij dat ze de zwartharige jongen niet weer omver beukte. Met een sierlijke sprong landde de Liepard op het veilige stuk aan de overkant en draaide zich opgewekt om naar haar maatje, die zich net afzette met haar andere voet en zo in een rustig tempo vooruit begon te schuiven om vooral haar rug niet te veel te hoeven bewegen. Halverwege het ijs nam haar vaart echter te veel af, waardoor ze even stil kwam te staan. ‘Oh ja, mijn naam is Connor!’ Klonk er van de overkant, en toen de jonge Trainer opkeek zag ze dat de jongen grijnzend klaarstond bij de rand van het ijs. "Lynn," antwoorde Lynn met een glimlachje en een stemverheffing, waarna ze zichzelf weer afzette, wat harder deze keer. Ze wilde nog iets aan haar eerdere woorden toevoegen, maar ze had meer vaart gecreëerd dan ze verwacht had en schoot daardoor recht op Connor af. Verschrikt greep Lynn naar een uitsteeksel aan de wand vlak voor het gedeelte waar het ijs ophield, waardoor ze abrupt tot stilstand kwam, ongeveer een halve meter van de jongen verwijderd. "Eh," vervolgde ze droogjes maar geamuseerd, "aangenaam."

Een glimlach gleed om zijn lippen. De manier waarop hij zichzelf voorstelde was dan ook weer zo droog. Hij bevond zich aan de rand van glad ijs en zij bevond zich op het ijs en dan ging hij zichzelf nog voorstellen ook. Het kwam iets te laat in hem op dat ze haar concentratie waarschijnlijk nodig ging hebben, maar schijnbaar was dat niet al te veel want ze kon haar naam alsnog zeggen. Lynn. Een kort maar krachtige naam. Hij zette zijn voeten schrap en stak zijn handen naar haar uit toen ze op hem afschoot, maar ze remde af en bleef daardoor op een halve meter van hem op het gladde ijs staan. Iets wat hij niet echt prettig vond, want hij wist hoe het was om daar uit te glijden. Hij voelde pijn door zijn rug schieten toen hij weer wat rechter ging staan omdat Lynn toch niet naar hem toe gleed. ‘Aangenaam,’ zei hij grijnzend, al was dit allesbehalve aangenaam. Zijn rug deed ontzettend veel zeer en hij durfde te wedden dat het bij haar ook wel pijn deed. Ze stond nog steeds op het gladde ijs, maar was niet ver van het veilige deel verwijderd. Connor zette een stap naar voren, stak zijn hand naar haar uit en greep zachtjes haar pols was waarna hij haar op het veilige gedeelte trok. Hij liet, denkend aan de eerdere ervaring die hij met haar had gehad toen hij lichaamscontact met haar had, haar meteen los toen ze op het veilige gedeelte stond, draaide zich om en wenkte haar. ‘Laten we dan maar gaan,’ sprak hij terwijl hij naar de uitgang begon te lopen. Hij ging er vanuit dat ze hem gewoon zou volgen. Kalm liep de donkerharige jongen naar de uitgang toe, stapte naar buiten en ademde de lucht in. Ademen deed pijn aan zijn rug, maar hij moest het toch blijven doen. Anders zou hij doodgaan. Wat een prachtige gedachte om aan te denken, zeg. Hij probeerde niet te grinniken om zijn eigen gedachten, keerde zich naar Eevee en Pikachu en keek hun fronsend aan. Daarna keerde hij Eevee terug in haar Poké Ball, stak de Poké Ball weg en draaide zich naar Lynn. ‘Geosenge Town is gelukkig niet ver meer,’ zei hij. Hij draaide zich om naar zijn Pikachu. ‘Ga een dokter zoeken,’ sprak hij tegen de Pikachu, want hij wist niet hoe lang hij nog kon lopen met zijn rug. Hij had het gevoel dat hij elk moment in elkaar zou kunnen zakken. Zijn Pikachu knikte naar hem, wenkte Lynn’s Liepard voor extra hulp en begon alvast te rennen. ‘Waar doet het bij jou het meeste pijn?’ vroeg Connor licht zorgelijk aan Lynn.

Door haar abrupte stop voelde Lynn weer een pijnscheut door haar rug schieten, maar dat was totaal niet aan haar gelaat te zien. Wel bedacht ze zich nogmaals dat ze echt naar een dokter moest, of ze het nou wilde of niet. Een kleine rilling liep over haar rug en een onhoorbare zucht verliet haar mond. Ze keek er nu al tegenop. Misschien kwam het omdat ze praktisch gezien nog een kind was, en kinderen leken haast nooit van ziekenhuizen dokters te houden, of misschien kwam het doordat Lynn het liefste zo zelfstandig mogelijk was in alles wat ze deed, maar ze had er gewoon weinig tot geen zin in. ‘Aangenaam.’ De stem van de andere donkerharige persoon in de ruimte leidde haar af van haar eigen gedachten. Lynn glimlachte, maar al snel werd die glimlach ingeruild voor een frons toen de jongen naar haar pols greep en haar naar de kant trok. Hoewel het wel haar eerste impuls was, stribbelde het zwartharige meisje niet tegen. Ze zette weer een neutrale uitdrukking op haar gezicht en zette die ene pas naar de sneeuw om sneller op het veilige gedeelte te kunnen staan. "Die stap had ik zelf waarschijnlijk ook wel kunnen nemen, maar toch bedankt," grinnikte ze. Connor had zich echter al omgedraaid, waarschijnlijk van plan om de grot te verlaten, en wenkte haar met de woorden dat ze dan maar moesten gaan. Het meisje knikte even en volgde, een rustiger looptempo aannemend dan normaal vanwege haar beurse rug. Zara volgde meteen, een bezorgde blik op haar snuit, aan haar zijde.
Al snel kwamen ze buiten de grot aan, waar de oudere jongen in de weer ging met zijn Pokémon, waarna alleen nog zijn Pikachu over was. Lynn gebruikte het moment door een geruststellende blik naar haar maatje te schieten: ze zou er wel bovenop komen, ondanks dat bijna iedere beweging nu wel even pijn deed. De Pikachu werd gecommandeerd om een dokter te gaan zoeken, waarna Zara gewenkt werd om mee te gaan. De Liepard keek even vragend omhoog naar haar maatje, maar stoof weg zodra die geknikt had dat het goed was. ‘Waar doet het bij jou het meeste pijn? De stem van Connor klonkt zorgelijk. Lynn, die de twee Pokémon nagekeken had, richtte haar blik weer op de donkerharige jongen. "Het is m'n onderrug, vooral." Die kleine pijntjes vielen op zich wel te incasseren, maar haar onderrug was er toch wel wat slechter aan toe. "En bij jou?" Vroeg ze vervolgens. Het kon niet anders dat de jongen geen last had, hopelijk was het bij hem niet al te erg.

Het was een korte voorstelling geweest, maar het zou raar zijn geweest als ze zijn naam nu nog steeds niet kende ook al waren ze al wel even bij elkaar in de buurt. Meestal maakte je een praatje en stelde je jezelf dan voor aan de ander, maar dat was er nu niet van gekomen. Hij had het te druk gehad met vallen en overeind komen om echt een praatje met haar te houden. Bovendien hadden ze allebei enorm veel pijn en moesten ze allebei medische hulp hebben. Hij besloot echter om haar niet te dragen vanwege haar eerdere reactie en, eerlijk gezegd dan, ook omdat zijn rug er niet goed genoeg voor was. Bovendien begon zijn schouder ook weer te steken en Connor vermoedde dat het van zijn eerdere aanvaring met een Skiddo was. Alana had hem toen verzorgd en er was daarna ook van alles misgegaan. Maar goed, daar dacht hij niet al te veel meer aan. Misschien dat ze ooit nog eens met elkaar gingen praten, maar voor hem hoefde dat nu even niet. Hij was nog steeds kwaad over wat er gebeurd was en dat moest hij voor nu even verwerken. Hij was dan wel diegene geweest die het abrupt had uitgemaakt, maar zij was de aanleiding geweest door vreemd te gaan met die Tim. Oké. Hij moest hier absoluut niet aan denken, maar de pijn dwong hem er gewoon toe. Hij concentreerde zich daarom maar op het beantwoorden van Lynn’s vraag. ‘Mijn rug en mijn schouder,’ zei hij. Hij twijfelde even kort, maar besloot om haar toch maar de uitleg te verschaffen die nodig was om het te begrijpen. ‘Ik ben een flink aantal weken aangevallen geweest door een Skiddo en had toen mijn schouder gebroken. Ik denk dat het nog steeds een beetje gevoelig is voor hevige klappen.’ Hij liet het gedeelte over dat zijn ex-vriendin hem verzorgd had maar weg, want daar had ze gewoon helemaal niks aan en daar wilde hij ook niet over beginnen. Hij richtte zijn blik weer naar voren en voelde opluchting door zich heen gaan toen hij Pikachu naar zich toe zag rennen. De mouse Pokémon stopte, rechtte zijn rug en wees vervolgens naar een bepaalde richting. ‘Pika!’ bracht hij uit. Connor nam aan dat de dokter daar ergens was en wenkte Lynn waarna hij begon te lopen. Zijn rug deed enorm veel pijn. Gelukkig zag hij verderop inderdaad een man staan. ‘Ah, jullie moeten de trainers van deze bezorgde Pokémon zijn,’ zei de man glimlachend. ‘Ga maar mee.’ Connor keek hem kort aan, wenkte Pikachu en ging vervolgens mee zijn praktijk binnen. ‘Ga jij maar eerst,’ zei hij tegen Lynn. Zij had ook een enorme klap opgevangen en hij wilde haar niet langer laten wachten. Hij wist niet of hij buiten moest wachten of dat hij mee naar binnen moest gaan. Hij nam aan dat de dokter haar shirt uit zou moeten trekken om haar nader te onderzoeken, draaide zich om en ging vervolgens in de wachtkamer zitten, wachtend totdat hij aan de beurt zou zijn.

Er werd geantwoord dat zijn rug en schouder het meeste pijn deden. Lynn fronste lichtjes en wilde net gaan vragen hoe het kwam van Connors schouder – immers had ze hem daar niet op zien vallen, maar ze moest ook toegeven dat ze daar niet zo precies op gelet had – toen de oudere jongen vervolgde dat hij een aantal weken terug bij een incident met een Skiddo zijn schouder gebroken had. Ah, dat verklaarde het. Met een ernstige blik keek Lynn even naar de schouder van de donkerharige. "Als je hem nog kan bewegen, is het in ieder geval niet opnieuw gebroken," merkte ze op. Dat het gekneusd was, kon natuurlijk nog wel, maar dat was alweer een stuk minder erg naar haar idee. Wat in ieder geval zeker was, was dat haar eigen rug niet gebroken was, anders had ze hier hoogstwaarschijnlijk niet meer gestaan. Voorzichtig drukte het zwartharige meisje haar handpalm even tegen haar rug aan om te testen hoe erg het was. Dat voelde zeker niet prettig aan. Snel liet Lynn haar hand weer naast haar zij vallen en richtte haar blik op de weg. Hopelijk kwamen Zara en de Pikachu van Connor snel terug. Ook al keek ze er niet naar uit om een dokter te zien, diep van binnen wist ze wel dat het niet anders kon.
Een moment later verschenen er een gele en een paarse vorm in de verte, die al snel veranderden in een Pikachu en Liepard naarmate ze dichterbij kwamen. Zara liep tot naast haar maatje en streek even met haar staart over diens been terwijl ze bezorgd opkeek. Lynn glimlachte, maar omdat ze een beetje zou moeten bukken om de katachtige Pokémon een aai te kunnen geven, bleef het daar dan ook bij. Toen het zwartharige meisje opkeek, kreeg ze nog net mee dat de Pikachu in een bepaalde richting wees en diens Trainer haar wenkte. Een lichte zucht verliet haar mond. Op naar de dokter, dan maar. Al snel zagen ze een man staan, Lynn schatte hem rond de veertig. De jonge Trainer zette een kleine glimlach op haar gezicht toen ze zijn woorden hoorde, maar die verdween al snel toen Connor zei dat zij maar eerst moest gaan. Haar blik gleed naar de dokter, die afwachtend in de deurpost van zijn kamertje stond. Ze zette zich in beweging en hoorde dat de donkerharige jongen achter haar ook wegliep, waarschijnlijk naar de wachtkamer, leek Lynn. Die zou ze straks wel weer zien.
"Goed." Het zwartharige meisje zat op een plastieken stoel, met Zara op de grond liggend naast haar, tegenover de dokter, achter zijn bureau. De man boog zich wat naar voren zodat hij met zijn ellebogen op de tafel kon leunen en plaatste zijn vingertoppen tegen elkaar. "Wat is er nou precies gebeurd?" De vraag was vriendelijk gesteld, maar ergens vond Lynn de stem van de man ook veroordelend. "We zijn gevallen," antwoordde ze dan ook wat kortaf, waarna ze even ademhaalde en op neutralere toen vervolgde: "We waren in de Reflection Cave, de vloer was glad. Hij – de jongen in de wachtkamer – gleed over het ijs en tegen mij aan, waardoor we beiden vielen." De dokter knikte even en leunde weer naar achteren. "En waar heb je de meeste pijn?" Vroeg hij. "Aan m'n onderrug, vooral." De man stond op, waardoor de bureaustoel waar hij op had gezeten wat naar achteren rolde. Hij liep naar een onderzoeksbank en klopte er even op. "Neem plaats," sprak hij met een glimlach. Waarom dat iets was om bij te lachen, begreep Lynn niet. Bij een dokter zijn was nooit iets om te lachen. Het betekende dat er iets mis was en dat je het zelf niet kon oplossen, en daar hield ze niet van. Ook Lynn stond nu op, met haar protesterende rug, en liep voorzichtig naar de bank, gevolgd door Zara. Daar aangekomen zette ze haar handen op het met papier bedekte oppervlak, maar toen ze zichzelf omhoog wilde hijsen, schoot er een felle pijnsteek door haar rug. Ze kromp ineen. Zonder iets te zeggen, haakte de dokter zijn voet onder een opstapkrukje, waarna hij dat haar kant op schoof. Ook in stilte stapte Lynn langzaam het ding op en ging nog wat langzamer zitten. Hopelijk ging dit snel over, want ze kon zo echt niets. "Laat maar eens kijken." Oh. Oh ja. Dat was ook een reden geweest waarom ze het niet op ziekenhuizen of iets in die richting had. Zonder daar echter wat van te laten merken, trok Lynn haar vest en hemd zo ver op dat de man haar onderrug kon zien. "Hm," deed hij. "Er zit hier een grote blauwe plek," deelde hij mee, waarna Lynn een hand op haar rug voelde die druk zette. Opnieuw kromp ze wat ineen door de pijnscheut die dat teweegbracht en de hand verdween. "Doet dat pijn?" Nee, nee hoor. Alles was in orde. Ze voelde niets. Lynn weerstond de drang om met haar ogen te rollen. Haar zenuwachtigheid maakte haar prikkelbaar. "Ja," antwoordde ze zo rustig mogelijk. Ze hoorde de dokter 'hm' doen. Weer legde haar hij hand op haar rug, waarna hij haar rugwervels leek te inspecteren. Dit deed om de één of andere reden minder pijn, en daarom wist Lynn de pijn te doorstaan door haar kiezen op elkaar te klemmen en in de gifgroene ogen van haar maatje te kijken. De hand ging weer weg en ze hoorde enkele stappen. Toch wat opgelucht liet Lynn haar kleding terugvallen. "Je hebt geluk gehad," begon de dokter, die schuin voor haar stond en met zijn hand op de onderzoekstafel leunde. "Bij een val op het ijs is het best mogelijk om je rug te kneuzen. Wanneer dit het geval zou zijn, kost het herstel vaak lang; het kan oplopen tot een half jaar tijd. Gelukkig lijkt het erop dat jij alleen enkele spieren gekneusd hebt. De beste remedie hiervoor is rustig aan doen, maar toch wat bewegen. Binnen enkele weken zou het weer over moeten zijn." Een opgeluchte zucht verliet Lynns mond, en voor de eerste keer sinds ze de onderzoekskamer binnengestapt was, stond er een glimlachje op haar gezicht. "Bedankt, dokter," sprak ze in alle eerlijkheid. De man neeg zijn hoofd wat. "Geen probleem, het is mijn werk," en met die woorden hield hij de deur voor haar open. Lynn en Zara stapten naar buiten, Lynn van plan om Connor op te zoeken, toen ze zag dat de dokter ook naar buiten gestapt was en de deur achter zichzelf dichtdeed. "Waar gaat u heen?" Vroeg ze, een verbaasde ondertoon in haar stem. Ze had toch verteld dat er nog iemand gevallen was? De man hief zijn arm en keek naar zijn horloge, een ouderwets model. "Ik," de hand met het horloge viel weer langs zijn zij en hij keek haar weer aan, "heb nu pauze. Paula zal zich ontfermen over de jongen." En alsof dat haar teken was, kwam daar Paula aangelopen. Een vrouw, rond de twintig, met roodachtig haar en papieren in haar handen. Ze begroette de dokter, opende de deur die hij net dichtgedaan had en verdween in de kamer. Even later kwam ze weer tevoorschijn, met lege handen nu, en richtte haar blik op Lynn. "Zou jij de volgende patiënt kunnen halen?" Vroeg ze. Ze had een aangename stem. Lynn knikte en draaide zich om. In de wachtkamer zochten haar ogen Connor. Zodra ze hem gevonden had, liep ze op hem af. "Jouw beurt," zei ze met een glimlachje, waarna ze langzaam, heel langzaam op de stoel naast de zijne plaatsnam en een willekeurig tijdschrift oppakte.

En toen, poef, 1k. Also, hope you don't mind I did that thing, anders kan je me een PM sturen en verander ik het. 'v'

Om de tijd te doden dat Lynn weg was pakte hij één van de boekjes die daar lagen. Hij las er even in, maar kon zijn gedachten er niet echt bij houden omdat hij vrij bezorgd was over het meisje. Pikachu bewoog met zijn oortjes ten teken dat hij geluid hoorde en Connor keek op. De deur ging open en Lynn kwam naar buiten, gevolgd door de dokter. Connor was opgelucht bij het idee dat de dokter nu hem zou halen, maar dat leek niet het geval te zijn. In plaats daarvan kwam een jonge roodharige vrouw achter Lynn aangelopen. Ze had blauwe ogen en een aangename glimlach. Connor krabde over zijn achterhoofd. Ze deed hem op de één of andere manier zo erg aan Alana denken dat het gewoon griezelig werd. Hij schudde kort zijn hoofd even en keek naar de Pikachu die ook vol verbazing naar de roodharige keek. Blijkbaar dachten ze hetzelfde. Hij glimlachte naar Lynn toen deze iets tegen hem zei. ‘Juist ja,’ sprak hij afwezig. Hij wuifde met zijn hand naar haar en deed een teken naar Pikachu dat hij bij Lynn moest blijven. Hij wist dat de Pokémon van Lynn gewoon mee naar binnen had gemogen, maar zijn maatje zou veel te bezorgd over hem zijn en de dokter die hem aan probeerde te raken waarschijnlijk elektrocuteren als hij pijn had. Het beste was dus gewoon om hem bij Lynn te laten, hoewel hij dat aan zijn gezicht te zien niet echt leuk vond. Connor hield zichzelf voor dat het zo beter was, stond op en keek naar de dokter die hem wenkte. Hij hield even zijn adem in toen hij haar naderde. Ze leek echt veel op Alana. Haar haren waren misschien iets langer en hun oogkleur leken niet eens op elkaar, maar toch herinnerde ze hem echt zo hard aan zijn ex-vriendin.

‘Dus vertel me eens wat er is gebeurd,’ begon de vrouw. Haar stem was veel zachter dan die van Alana en zeker niet onaangenaam om naar te luisteren. De jongen hield zijn hoofd even scheef, maar kuchte toen hij merkte dat het hem een paar seconden te lang duurde voordat hij antwoord gaf. ‘Ik ben onderuit gegaan in Reflection Cave en nu doet mijn schouder pijn. Hij is al eens eerder gebroken geweest,’ gaf hij toe. De vrouw fronste even bezorgd met haar wenkbrauwen, knikte vervolgens en wenkte hem naar de behandeltafel. Hij voelde zijn hoofd rood worden bij het idee dat hij zijn shirt uit moest doen. Hij wachtte even voordat hij de handeling deed, maar de vragende blik van de vrouw kon niet misverstaan worden en dus trok Connor met een inwendige zucht zijn shirt uit waardoor zijn redelijk gespierde borstkas getoond werd. Hij klemde zijn handen om de rand van de behandeltafel toen ze zachtjes haar hand over zijn schouder liet gaan. Hij zag zijn knokkels wit worden en klemde zijn tanden op elkaar. Kon hij hààr dan niet gewoon even uit zijn hoofd houden? Het was misschien niet zo lang geleden dat ze uit elkaar waren gegaan, maar wat stelde die relatie eigenlijk voor? Juist, niets. ‘Je moet je ontspannen,’ merkte de dokter op en hij huiverde toen hij weer haar hand over zijn schouder voelde gaan. Ze drukte op enkele plekken op zijn schouder en vroeg of het pijn deed. Hij gaf aan dat hij voelde en na nog even te hebben gekeken, trok ze zich met een lichte frons terug. ‘Het is slechts licht gekneusd,’ sprak ze. ‘Maar omdat je die botbreuk hebt meegemaakt, raad ik je aan om het rustig aan te doen. Als de pijn na een week of twee nog niet over is, raad ik je aan om iets van een steunverband te dragen. Voor nu is rusten voldoende.’ Ze glimlachte en Connor kon met opluchting concluderen dat de kuiltjes die in haar wangen kwamen hem nu eens niet aan Alana deden denken.

Nadat hij de som had betaald die hij moest betalen voor het doktersbezoekje ging hij snel naar buiten. ‘Wacht, je bent….’ Hij hoorde het al niet meer. Hij moest daar echt zo snel mogelijk weg. Weg van de herinneringen van Alana. Hij liep dus de wachtkamer in om Lynn, haar Pokémon en Pikachu te halen. ‘Gaan we?’ vroeg hij. Nu pas merkte hij dat hij het wel heel koel had. Hij richtte zijn blik naar beneden en merkte dat hij geen shirt aanhad. Zijn wangen werden knalrood. Op dat moment verscheen de dokter achter hem en gaf hem zijn shirt. ‘Die was je vergeten,’ zei ze en Connor meende een ondertoon van amusement te horen. Dat zorgde ervoor dat zijn kop nog roder werd en haastig trok hij het kledingstuk over zijn hoofd. Hij wenkte Pikachu. Deze sprong snel op zijn schouder. Toen Connor over zijn schouder keek, zag hij de roodharige dokter nog net verdwijnen door de deuropening. Hopelijk dacht Lynn nu niet iets raars over hun. Hij nam aan dat zij haar shirt ook uit had moeten doen. ‘Gaan we?’ drong hij nogmaals aan. ‘Ik krijg de kriebels van dit soort plaatsen.’ Hij grinnikte naar haar, maar probeerde te verhinderen dat ze zijn knalrode wangen zag. Hij richtte zijn ogen gauw de andere kant op en draaide zijn lichaam van haar af zodat ze in elk geval niet de schaamte kon zien die zich op zijn gezicht bevond. ‘Laten we buiten ergens gaan zitten, maar niet hier. Ik moet mijn schouder enkel een beetje laten rusten, dus het was niet zo heel erg,’ ratelde hij terwijl hij zijn weg naar buiten begon te zoeken. Zijn voeten bewogen hem haast automatisch naar de deur, weg van die dokter die op Alana leek en die de scherpe herinneringen aan zijn ex-vriendin terug naar boven brachten. Weg van die kamer die rook naar een mengeling van lavendel en medicijnen. De geur maakte hem lichtelijk misselijk en het leek net alsof zijn schouder meer en meer pijn deed als hij hier zijn tijd vertoefde. Pikachu zat nietszeggend op zijn schouders, maar zijn oortjes bewogen lichtelijk geamuseerd.

Ze kreeg een wat afwezig antwoord, waarna er wat naar haar gewuifd werd. Een frons verscheen op Lynns gezicht. Ze vond dat de donkerharige jongen zich wat raar gedroeg, al kon ze daar niet echt zeker van zijn omdat ze hem niet al te goed kende. Wat ze wel met zekerheid kon zeggen, was dat zijn houding veranderd leek te zijn. Eerst had de jongen nogal bezorgd om haar geleken, met zijn getil en dergelijke, en nu keek hij niet meer naar haar om. Niet dat Lynn behoefte had aan aandacht, maar ze vond het wel.. Opmerkelijk. Haar ogen gingen even van Connor naar de vrouwelijke dokter en weer terug, maar ze besloot nog geen oordeel te vellen of haar gedachten hardop uit te spreken. Het enige wat ze zei toen de jongen naar de roodharige vrouw liep, die hem gewenkt had, was: "Succes."
Toen de twee uit het zich verdwenen waren, keek Lynn even de wachtkamer rond. Er zaten maar weinig mensen; in de andere uiterste hoek van de ruimte zat een wat oudere man die met een pijnlijk gezicht zijn rechter elleboog vasthield en zo ongeveer tegenover haarzelf zat een vrouw met een buggy waarin ze sussende woordjes fluisterde. Lynn zuchtte even opgelucht toen ze zich bedacht dat zij, in tegenstelling tot deze mensen, zometeen weg kon en ook al wist dat wat haar mankeerde niet al te ernstig was. Haar blik gleed verder en kwam bij de Pokémon die bij haar waren. Zara had zich naast haar stoel opgekruld en keek afwezig wat te ruimte in, half wegdommelend. Waarschijnlijk was ze moe van al het geschaats, want hoewel de Liepard een best goed uithoudingsvermogen had, was ze toch meer gebouwd op snelle sprintjes dan uren actief bezig zijn, zoals ze die dag gedaan hadden. De Pikachu van Connor was het volgende dat haar aandacht trok. Waarom de Pokémon niet mee de onderzoekskamer in had gemogen, was Lynn niet helemaal duidelijk, maar ertegen protesteren had haar ook niet nodig geleken. De Trainer van het wezentje had er vast wel een goede reden voor gehad, leek haar. Voorzichtig stak Lynn haar hand uit naar de electric-type om zo te kijken of de Pokémon het goed vond als ze hem aaide. Sommige Pokémon waren erg onvoorspelbaar en hoewel de Pikachu haar een vriendelijk beestje leek, wist ze daarom dat ze toch voorzichtig moest zijn en niet meteen haar hand op de vacht van het beestje moest leggen. Het was in haar ervaring altijd beter om voorzichtig te zijn dan je meteen ergens in te storten, omdat de wereld en de wezens die erop leefden nu eenmaal niet altijd perfect in te schatten waren. Haar leven, of nee, haar ouders, waren daar een goed voorbeeld van.

Het zwartharige meisje wierp een blik op de klok en schuifelde wat onrustig heen en weer op de ongemakkelijke wachtkamerstoel, wat haar rug deed protesteren. Bij gebrek aan iets anders om de tijd mee te doden, had ze de informatieboekjes die op het tafeltje naast haar hadden gelegen gelezen, en nu wist ze alles over de voor- en nadelen van een keizersnede en hoe je iemand mond-op-mondbeademing gaf. Het meisje rilde even. Ze had al die informatie wel kunnen missen. Ze was een meisje van vijftien en daarom nog helemaal niet toe aan dat soort dingen. Hoewel ze al meer gezien had dan een normaal kind van vijftien in haar leventje, was haar kennis op het gebied van dingen die te maken hadden met affectie zeer miniem. Plots werd haar aandacht getrokken door iemand die de wachtkamer ingelopen kwam. Hij had donker haar en droeg geen shirt. Lynn besefte zich met een shock dat het Connor was, die ook nog eens vroeg of ze gingen. Een diepe frons verscheen op haar gezicht terwijl ze haar blik op iets anders richtte, namelijk de vrouw aan de overkant. Haar mond hing open en ze besteedde voor een moment geen aandacht aan haar kindje in de buggy, maar had haar ogen op de jongen gericht die net de ruimte binnengestormd was. Dit hielp niet. Lynn richtte ogen dan maar op de grond, een lichte blos op haar wangen. Haar pony viel wat voor haar ogen zodat die minder goed te zien waren, terwijl ze mompelde: "Ik denk dat je iets vergeten bent.." Niet lang daarna hoorde ze voetstappen van een persoon die ze niet kon zien omdat ze nog steeds naar de grond keek, en hoorde ze dat iemand met een geamuseerde ondertoon in haar aangename stem zei dat iemand 'die' vergeten was. Het was de dokter, Paula. ‘Gaan we? Ik krijg de kriebels van dit soort plaatsen.’ Behoedzaam tuurde Lynn door haar pony om te kijken of de kust veilig was. Connor had zijn shirt weer aan, gelukkig. Dit was niet wat ze mee had willen maken vandaag; dit soort dingen maakten haar ongemakkelijk. Ze was een kind, dammit! >:C "Ja," antwoordde ze terwijl ze opstond en haar lichaam rechtte. Even wierp ze een blik op Zara, die in slaap was gevallen. Lynn diepte de Pokéball van haar maatje op en straalde die terug, ook al wist ze dat de Liepard het niet op haar Pokéball had. Ze veegde haar pony uit haar gezicht en keek de zwartharige jongen aan, die vuurrood was. Hij draaide zich weg en Lynn liet haar blik ook weer afdwalen. Dit was een ongemakkelijke situatie, stelde ze vast, en ze wilde hier het liefst zo snel mogelijk weg, weg van de vrouw met het kind die nog steeds staarde en de herinnering aan het gebeuren van net. Zwijgend volgde ze Connor dan ook naar de uitgang, zijn geratel met een fronsje aanhorend. Ze was een beetje ondersteboven van het hele doktersbezoek, de folders over reanimatie en de plots shirtloze Connor die ze niet had willen zien, en wist daarom even niet meer hoe een gesprek werkte. Toen ze buiten aankwamen, verwelkomde de frisse lucht het tweetal. Lynn ademde diep in en voelde de koelte door haar lichaam trekken en haar gedachten verhelderen. Ze deed haar handen in haar vestzakken en keek op naar de donkerharige die haar vergezelde. "Waar wil je gaan zitten?" Vroeg ze toen ze merkte dat haar blos weggetrokken was.

Fijn om te horen dat het weer goed gaat!

Het was echt een vreemde dag geweest. De zoveelste vreemde dag in zijn leven, want toen hij met Alana samen was, was zowat elke dag in zijn leven vreemd geweest. Geen week was voorbij gegaan zonder dat er tientallen dingen gebeurden waar hij geen controle over had. En hij haatte het als hij geen controle over iets had. Je mocht hem gek noemen of een complete freak, maar hij hield ervan als hij alle touwtjes in handen had. Als hij kon bepalen hoe een bepaalde situatie zou aflopen. Hij wist dat het gestoord klonk en onmogelijk, maar dat was gewoon hoe hij in elkaar zat en hoe hij het wilde hebben. Als dingen niet gingen zoals hij had gehoopt dat ze gingen dan voelde hij zich erg onrustig, vooral als hij in het ene dramatische ding naar het andere werd gegooid. Misschien vonden anderen het leuk om constant drama te hebben en hielden ze zich daarmee graag bezig, maar voor hem was het een complete nachtmerrie geweest. Telkens was het weer die drama geweest waarin hij geen enkel ding onder controle had gehad. Hoe ze elkaar ontmoetten niet, hoe ze samen waren gekomen niet, hoe hij aangevallen was door die Skiddo niet, hoeveel huilbuien hij wel niet van haar meegemaakt niet, hoe ze vreemd ging niet en hoe het vervolgens uitging al helemaal niet. Had hij zich gelukkig gevoeld? Tja, op sommige vlakken wel. Maar hij had dit gewoon niet kunnen volhouden en had gesmacht naar een leven zonder relaties. En dan was hij, nu hij juist weer een beetje over Alana heen begon te komen, die soort van kopie tegengekomen. Paula. Zelfs haar naam eindigde op dezelfde letter als die van zijn ex-vriendin. Die Paula had hem weer de pijn laten voelen die hij al weken probeerde weg te stoppen. En daarom had hij per ongeluk kortaf gedaan tegen Lynn.

Maar alsof dat nog niet genoeg was geweest, was hij zijn shirt vergeten aan te doen onderweg naar de wachtkamer. Hij was zo beduusd geweest door de verschijning van Paula en de herinneringen aan zijn ex-vriendin dat hij dat ene belangrijke kledingstuk was vergeten aan te doen. Hij kon zich nog steeds de geamuseerde blik van Paula herinneren toen ze naar hem had gekeken, hem zijn shirt aanreikend. Hij kon zich ook nog herinneren hoe de vrouw met de baby in de wachtkamer naar hem had gekeken. Ze had hem erg aangestaard en het had hem niet geleken alsof ze erg gechoqueerd was door het feit dat hij daar zo gestaan had. Nee, hij had heus wel gemerkt hoe ze haar blik uitvoerig over hem had laten glijden, maar had dat feit zo ver mogelijk weggestopt. En dan ook het feit dat ze een baby had en waarschijnlijk getrouwd was, want dan werd hij al helemaal gek. Maar dan had je natuurlijk ook nog de reactie van Lynn. Het meisje had hem gewoon niet meer aan durven kijken en ergens was dat ook niet zo gek, want het meisje was jonger dan hem. Arceus, wie weet was ze wel veertien jaar of ietsje ouder. Misschien vonden achttienjarigen het leek om zoiets te zien, maar hij had geen expert hoeven te zijn om te merken dat Lynn’s reactie een erg ongemakkelijke was. Zijn Pikachu had dan weer geamuseerd geleken. Zowel over Connor’s reactie als over Lynn’s reactie. De Pikachu was verbaasd geweest toen Lynn hem had proberen te aaien, maar had zijn kopje dan toch even kort tegen haar zachte, aangename hand gedrukt en had zich weer even dankzij haar herinnerd hoe aangenaam sommige vreemden voor hem konden zijn.

Momenteel waren ze naar buiten aan het lopen. Hij had er echt zo snel mogelijk weggewild. Hij had de blikken van Paula en de vrouw met haar baby in zijn rug voelen prikken. Hij voelde intuïtief aan dat zij het waren. Hij ademde diep in toen hij in de heerlijke, verwelkomende buitenlucht kwam. Zijn blik gleed opzij naar Lynn. Het meisje had nog altijd niet naar hem gekeken en Connor wist dondersgoed waarom. Hij zou waarschijnlijk ook zo gereageerd hebben als hij haar leeftijd was geweest en zij was zijn leeftijd geweest. Als zij dan in één keer zonder shirt kwam aanzetten, had hij ook even met zijn ogen moeten knipperen en de andere kant uitgekeken. Toch moest ze weten dat hij het echt niet expres had gedaan. ‘Daar,’ zei hij resoluut en hij wees naar een houten bankje verderop. Als ze er niet te lang op zouden zitten zodat hun konten niet al te pijn zouden doen zou het niet zoveel uitmaken. Bovendien wilde hij haar nog steeds een verklaring geven. Pikachu sprong van zijn schouder en rende naar het bankje. Connor ging naast zijn maatje zitten, legde zijn hoofd even in zijn handen en kuchte vervolgens. Al deze handelingen deden pijn aan zijn licht gekneusde schouder, maar hij besteedde er niet al te veel aandacht aan. ‘Dat van mijn shirt was niet expres,’ begon hij terwijl zijn hoofd weer rood werd. ‘Ik was gewoon nogal van mijn stuk gebracht door die arts. Ze leek enorm veel op mijn ex-vriendin.’ Hij stopte even. Had het nut om dit te vertellen aan een waarschijnlijk vijftienjarige zijnde? Maar nee, hij wilde echt een goede uitleg geven voor zijn rare gedrag. ‘Ik heb al die emoties echt weken weggestopt, maar al de herinneringen kwamen weer te boven toen ik haar zag. Bijna alles deed me aan mijn ex-vriendin herinneren. Daarom dat ik misschien een beetje kortaf deed tegen je in de wachtkamer. Sorry daarvoor,’ bood hij gauw zijn excuses aan. Hij kuchte even waarna hij zijn hand door zijn korte haren haalde. ‘Al wat ik dacht was dat ik daar weg wilde en dus vergat ik mijn shirt. Echt een stom excuus en ook een domme fout, maar ik hoop dat ik je echt niet getraumatiseerd heb nu. Het was echt niet mijn bedoeling,’ zei hij. Hij had geen idee hoe traumatiserend het overkwam voor een jong meisje om een blote borstkas te zien, maar zo wist ze in elk geval dat hij het meende.