It's very beautiful in he... look out! [&LYNN XAVIER]

‘Daar,’ was het woord dat uitgesproken werd terwijl er naar een houten bankje verderop werd gewezen. Zwijgend liep het zwartharige meisje achter Connors Pikachu naar het ding toe. Eenmaal daar aangekomen nam ze zo langzaam mogelijk plaats aan de andere kant van de electric-type Pokémon nadat Connor ook plaats had genomen. Even moest ze moed verzamelen om de donkerharige jongen, die net begonnen was met spreken, aan te kijken, maar na enkele seconden deed ze het natuurlijk wel. Ze moest hier gewoon geen groot probleem van maken, hield Lynn zichzelf voor, en daarom legde ze een rustige blik in haar donkerblauwe ogen toen ze de niet langer shirtloze jongen in de ogen keek.
Het verhaald dat hij vertelde, stelde haar wat meer op haar gemak. Blijkbaar had de dokter, Paula, hem van zijn stuk gebracht en had hij daarom zo gereageerd als hij gedaan had. Tegen de tijd dat de donkerharige jongen kuchte en zijn hand door zijn haren haalde, had het meisje een lichte glimlach op haar gezicht staan. "Zo in context is het al een stuk minder.. Raar," sprak Lynn terwijl ze met haar hand het excuus wegwuifde. "Ik kan de jeugdtrauma's wel aan," vervolgde ze daarna grappend, terwijl ze voorzichtig haar schouderbladen tegen de rugleuning van het houten bankje liet rusten zodat ze wat gemakkelijker zat. Eigenlijk was ze best benieuwd naar het verhaal over Connors ex-vriendin, maar ze besloot er maar niet naar te vragen. Het was zijn recht om te beslissen of hij het daarover wilde hebben of niet, en ze zou niet gaan aandringen. Privacy was immers iets dat zijzelf ook graag had.

Na enkele seconden nadat hij had uitgelegd waarom hij zo had gereageerd, keek hij pas opzij. Hij wenste dat hij een pet op had zodat hij niet direct haar ogen kon ontmoeten, want dit was echt gewoon om zichzelf voor te schamen. Het leek wel één of andere flirtpoging die hij had gedaan bij haar, hoewel het tegendeel waar was. Hij wilde har heus niet imponeren met zijn borstkas, want zo mooi was die nu ook weer niet. Het was slechts lichtelijk gespierd, maar lang niet zo gespierd zoals de meeste jongens die hier rondliepen. Hij had na de breuk met Alana ook niet echt aandacht besteed aan zijn uiterlijk omdat hij zich vooral geconcentreerd had op een intense training met zijn Pokémon. Hij moest het sporten maar snel weer eens oppakken. Als hij ’s avonds niet al te laat naar bed zou gaan, zou hij ’s morgens rond zes uur op kunnen staan om eerst een uurtje te gaan joggen en dan pas aan zijn training te beginnen. Hij grinnikte toen Lynn haar woorden zei. ‘Dat is soms wel nodig hier,’ zei hij lacherig tegen haar. Hij had er al genoeg meegemaakt. Als hij er nu op terug keek, schaamde hij zich een beetje hoe beschermend hij wel niet was geweest en hoe vaak hij zich wel niet had laten meesleuren door anderen in hun drama. Want het was heus niet alleen Alana geweest die hem in een drama had getrokken. Hij kon zich nog een vriendin van haar herinneren die opeens begon te janken nadat hij haar een uitbrander had gegeven omdat haar Pokémon Alana’s hoofd bijna had verorberd in zijn bek. Hij richtte zijn blik opnieuw opzij naar Lynn. Hij besloot dat het tijd werd om haar te vertellen over Alana. Hij wist dat het misschien een domme keuze was omdat ze nog maar vijftien was en hij eigenlijk volwassen, maar ze hadden nu toch al genoeg meegemaakt. Hij kon haar best wel vertrouwen, dacht hij zo. Bovendien was het ook eens goed voor hem om zijn verhaal te kunnen doen. ‘Die dokteres liet me herinneren aan Alana, mijn ex. Ik ben daar een paar maanden mee samen geweest, maar merkte al snel dat het niet echt werkte. Ik belandde echt van de ene drama in de andere drama. We hadden best vaak ruzie om niks en ze is op een nacht, nadat ik mijn schouder had gebroken, vreemdgegaan. Ik probeerde haar nog een kans te geven, maar ik was eigenlijk te kwaad om nog verder te gaan. Ook merkte ik dat ik nog niet echt aan zo’n relatie toe was en me meer op mijn Pokémon wilde concentreren. Dus brak ik haar hart,’ zei hij en hij haalde zijn schouders op. Hij ging er geen doekjes om winden: ook hij was kortaf geweest tegen haar. Zij was misschien vreemdgegaan, maar hij had het daarna op een nogal ongepast moment uitgemaakt. Maar goed, dat was allemaal verleden nu. Hij moest zich nu gaan richten op de toekomst.

Als ze eerlijk was, dan moest Lynn toegeven dat ze niet eens veel gezien had van de borstkas van de jongen, omdat haar eerste ingeving wegkijken was geweest en ze dit dan ook vrijwel meteen gedaan had, in tegenstelling tot bepaalde vrouwen met kinderen. Ze kon dan ook niet zeggen of Connor gespierd was of niet, of dat hij een buikje had of juist graatmager was. Het was echter geen probleem, omdat zaken als deze haar niet interesseerden. In dat opzicht – onder andere – was ze niet het typische, doorsnee tienermeisje; alles wat ook maar in het minste te maken had met relaties meed ze liever zo veel mogelijk. Als ze ooit al eens op het strand was, keek ze niet vanachter een donkere zonnebril naar mannen en jongens, haar grootste droom was niet om op een dag gelukkig getrouwd te zijn, met kinderen om op te letten. Niet in het minst. Over een jaar of vijf hoopte Lynn in ieder geval de Gyms verslagen te hebben en te kunnen zeggen dat ze een sterk team had dat ze zelf, zonder enige hulp, opgebouwd en getraind had. Natuurlijk had ze nog andere dromen, maar een relatie kwam ook daar niet in voor. Onafhankelijk van anderen voelde Lynn zich het prettigst.

Lacherig reageerde de oudere jongen dat het soms wel nodig was om jeugdtrauma's het hoofd te kunnen bieden. Even grinnikte Lynn, waarna ze vragend een wenkbrauw optrok en met een geamuseerde ondertoon in haar stem vroeg: "Heb je er ervaring mee, dan?" Oké, zelf had ze misschien ook al wat dingen meegemaakt die anderen als traumatisch zouden kunnen hebben ervaren, maar goed. Ze was nog niet dood, dat was iets.
Even liet het zwartharige meisje haar blik naar dat wat zich voor haar bevond gaan. Voorzichtig strekte ze haar benen uit en sloeg ze over elkaar bij de enkels. De punten van haar versleten sneakers staken de lucht in toen Connor begon te praten en Lynn haar blik weer afwendde van de dokterspraktijk en de route waar ze vandaan waren gekomen. Het leek wel alsof de jongen haar gedachten had gelezen, want plots begon hij te vertellen over Alana, zijn ex, waarmee hij een – zo kwam het op Lynn over – nogal slecht functionerende relatie gehad bleek te hebben. Het niet al te mooie verhaal kwam tot een niet al te mooi eind met dat het meisje, misschien de vrouw, vreemdging en Connor haar hart brak. Lichtjes fronsend keek Lynn de donkerharige jongen even aan. Dit was een van de redenen waarom relaties haar niet trokken; op een gegeven moment eindigden ze, met alle nadelige gevolgen van dien. "Als het allemaal zo ongelukkig liep, heb je de zeker juiste beslissing gemaakt," sprak het meisje rustig. Vervolgens besloot ze maar over te stappen op een veiliger onderwerp, gewoon voor de zekerheid. "Is de schouder waarop je gevallen bent dezelfde die je gebroken had?"

Lynn had hem niet onderbroken en ook nu zei ze niet al te veel over wat er was gebeurd. Dat vond hij vreemd. Hij had gedacht dat meisjes elkaar in dit soort dingen wel begrepen. Hij had verwacht dat ze tegen hem zou beginnen over het feit dat hij het zo bot had uitgemaakt. Hij dacht dat meisjes elkaar zo gevoelsmatig begrepen dat ze automatisch voor elkaar opkwamen, maar dat bleek niet het geval te zijn en dus ontspande hij zich weer. Wie weet kende Lynn Alana ook helemaal niet en had ze daarom ook niet het gevoel dat ze voor het meisje moest opkomen. Nee, Lynn leek enkel te beamen dat hij het goed had gedaan. Ja, ook hij vond dat hij de juiste beslissing had genomen. Op een gegeven moment hield het gewoon op voor hem. Dan ging zijn leven ook weer gewoon door. Zijn relatie met Alana had hem echter wel geleerd op welke types hij zich niet meer wilde focussen. Misschien wilde hij voor zijn leven lang even geen relatie meer. Hij had er toch geen tijd voor en Pikachu voelde zich er ook ongemakkelijk bij. Hij kon zich het bange gezicht van zijn maatje nog goed herinneren toen hij ruzie had met Alana. Dat wilde hij zijn gele vriend niet meer aandoen. Connor was lichtelijk opgelucht toen Lynn over een ander onderwerp bevond. ‘Ja,’ zei hij en hij gaf nog een extra knikje ter bevestiging. ‘Daarom willen ze het ook extra goed in de gaten houden. Ik moet, als het binnen twee weken nog zo’n pijn doet, een steunverband dragen. En ik neem aan dat als dat niet helpt dat ik terugga naar de dokter.’ Hij haalde zijn schouders op, want verder wist hij ook niet echt wat hij ertegen moest beginnen. Het was gewoon pech geweest dat hij op precies dezelfde schouder terecht was gekomen. Omdat het nog gevoelig was van de breuk, deed het daarom waarschijnlijk ook best veel pijn. Het viel hem echter mee dat hij geen verband had moeten dragen nu. Hij echter maar niet te hard juichen, want dadelijk moest hij het alsnog dragen. ‘En jij?’ vroeg hij. ‘Moet jij ook gewoon rusten?’ Hij keek haar nieuwsgierig aan. ‘Je was namelijk nogal hard terechtgekomen. Sorry daarvoor nog steeds.’ Hij wreef over zijn achterhoofd en glimlachte schuldbewust naar haar.

Haar vermoeden werd bevestigd, waarna de donkerharige jongen vertelde hoe hij van de dokter met zijn schouder om zou moeten gaan. Lynn luisterde rustig toe en knikte even toen Connor uitgesproken was. "Als ze verwachten dat het binnen twee weken weer over moet zijn, zal het vast niet al te ernstig zijn," sprak de zwartharige, een kleine glimlach om haar lippen. Twee weken was geen al te lange tijd voor iets om te herstellen, al was het gedurende die periode misschien wel wat onhandig. Het kon in ieder geval erger, wat dan ook de reden was waarom Lynn opgelucht was over de diagnose die zij gekregen had.
"Yep, mij werd geadviseerd een paar weker rustig aan te doen, maar dat was het dan ook," antwoordde het meisje, waarbij de opluchting die ze gevoeld had ook een beetje doorklonk in haar stem. "En het geeft niet," lachtte ze vervolgens, "echt waar. Zo veel verontschuldigingen hoef ik niet te krijgen." Ze ging wat verzitten voordat ze weer verder praatte. "Daarbij had ik zelf ook beter op moeten letten, ik was gewoon te veel in gedachten verzonken." Hoewel Lynn er bij zichzelf ingestampt had altijd op haar omgeving te letten, vergat ze dat nog wel eens al ze zich in een kalme omgeving bevond als een grot. Het lag dan ook voor een groot deel aan haar; als ze gewoon opgelet had als altijd, had ze misschien nog opzij kunnen stappen en zou Zara de oudere jongen ook niet tegen de grond gebeukt hebben.

Connor gaf een kort knikje op wat Lynn zei. Het klopte inderdaad wat ze aangaf. Dat het niet al te ernstig was. Hij zou echter wel weer twee weken ongemak hebben met zijn schouder. Het deed echter minder pijn dan toen hij het gebroken had door die Skiddo in Lumiose City. Toen had Alana de zorg op hem moeten nemen en had hij echt helemaal niks gekund, tot die bewuste nacht voordat het uitging. Toen had hij opeens wel de kracht gevonden om overeind te komen. Hij had toen erg veel geluk gehad dat die Tim-gozer zo dronken als iets was geweest, want anders had hij zijn schouder echt wel veel meer pijn kunnen doen. Hij probeerde er echter niet te veel over na te denken, maar dit geval met zijn schouder en dan ook nog eens die roodharige dokter hadden ervoor gezorgd dat hij weer herinneringen kreeg. Hij schudde zijn hoofd. Hij moest er gewoon niet al te veel over nadenken. Hij glimlachte opgelucht toen hij hoorde wat haar geadviseerd was en trok kort met zijn wenkbrauwen terwijl hij al wilde protesteren op wat ze daarna zei, maar haalde zijn schouders op toen ze zichzelf ook een beetje de schuld gaf. Die handeling had hij echter niet moeten doen, want dat deed pijn. Dit liet hij merken door een beetje te kreunen en naar zijn schouder te grijpen. ‘Ik ga er echt weer aan moeten wennen dat ik er niet meer veel mee kan doen,’ zei hij zuchtend terwijl hij er naar keek alsof het op die manier wel zou genezen. Was dat maar zo. Als hij met één blik dingen kon laten genezen, zou hij ook Lynn’s rug hebben genezen. Die zou wel een tikkeltje gekneusd moeten zijn. Dat kon gewoon niet anders met dat vreselijke ijs. Hij vond het dan ook een vreselijke grot en hij vond het ook niet leuk dat trainers er voor de eerste keer gedwongen doorheen moesten lopen. In plaats van dat ze het iets veiliger maakten voor reizigers, maar daar hielden de mensen zich schijnbaar niet mee bezig. Geïrriteerd rolde hij kort met zijn ogen waarna hij zijn blik weer op Lynn richtte. ‘Ik denk dat we allebei wel toe zijn aan een kop warme chocolademelk,’ zei hij toen er een koude windvlaag op kwam zetten waar hij zijn schouders voor opstak, wat opnieuw een pijnscheut door zijn gewonde schouder liet gaan. ‘Ik zal wel trakteren. Dat is het minste wat ik voor je kan doen nu ik je reis onderbroken heb.’ Hij grijnsde naar haar en wachtte vervolgens op antwoord.

Even leek het erop dat ze nog een keer moest zeggen dat het echt niet zo erg was, maar uiteindelijke haalde de donkerharige jongen alleen maar met opgetrokken wenkbrauwen zijn schouders op. De gepijnigde kreun die daarop volgde, deed een zorgelijk fronsje op Lynns gelaat verschijnen. "Hm," deed het meisje instemmend toen hij zei dat het weer wennen zou zijn minder te kunnen doen. Ze wist nu al dat haar rugprobleem haar zou gaan irriteren omdat ze de dingen die ze normaal gesproken met het grootste gemak kon doen nu een hele opgave zouden worden. Gaan zitten, opstaan, lopen.. Allemaal zou het veel langzamer zijn en moeite kosten. Waarschijnlijk zouden voorbijgangers haar ook met die ene blik aankijken die ze verafschuwde, de blik die zei 'ik heb medelijden met je, maar helpen kan of doe ik niet' en die ze zo goed uit haar laatste jaren in Unova kende. Misschien deed ze er beter aan om de komende tijd binnen te blijven. "Het dwingt je wel om rustig aan te doen," vervolgde ze met een lichte glimlach, "als een Trainer denk je daar zelf vaak niet aan, heb ik gemerkt."
Een ijzige windvlaag stak op. Automatisch trok Lynn de mouwen van haar vest over haar handen nadat ze haar capuchon opgezet had. Haar blik ging naar de ijsgrot, waarin de lucht nu nog kouder moest zijn. Toen Connor begon te spreken, keek het zwartharige meisje hem wat vragend aan. Op het moment dat hij over trakteren begon, opende ze haar mond in een poging hem te onderbreken. "Nee, ik betaal zelf," reageerde ze ietwat kortaf. Ze wilde niet in de watten gelegd worden. Ze was gevallen en had pijn aan haar rug, dat was waar, maar daar zou ze maar gewoon mee moeten leven. Dat kon ze wel aan, in haar eentje. Om duidelijk te maken dat ze op dit vlak geen tegenspraak duldde, stond Lynn op een keek de donkerharige jongen kort aan voordat ze haar blik over de omgeving liet gaan. "Zullen we dan maar?"

Yep! Alleen veroudert ze met mij mee en is ze daarom nu alweer een tijdje zestien. c:

Connor had instemmend geknikt toen Lynn haar opmerking maakte. Ja, dat was iets dat zeker was. Hij was het soort trainer dat zijn Pokémon nogal durfde te pushen tot hun limiet. En zichzelf ook trouwens, want hij was na zo’n training ook uitgeput. Dat kwam voornamelijk omdat hij ’s morgens vroeg trainde door een rondje te gaan rennen dat altijd resulteerde in een half uur sporten. Dan was hij aan de ene kant wel moe, maar aan de andere voelde hij zich fitter dan ook. Behalve ’s avonds dan, want dan kon hij nauwelijks zijn ogen nog open te houden om wat te gaan lezen. Hij putte zichzelf en zijn Pokémon altijd enorm uit, maar het was wel de reden waarom hij al een gymbadge in zijn bezit had en er nog veel meer zou bezitten. Hij wist dat hij soms streng was voor zijn Pokémon, maar hij wilde dat ze ervan leerden en dat ze hun best voor hem deden. Zijn Pikachu deed dat sowieso al, maar zijn Growlithe en de rest van zijn team behalve Pidgeot moesten altijd wat aansporing hebben. Vooral Poliwhirl had het soms moeilijk als ze een rondje gingen rennen en hij moest hun bijhouden. Het arme ding had zo’n korte benen dat hij het amper kon volgen. Connor fronste even toen hij Lynn kortaf hoorde antwoorden. Had hij soms iets verkeerd gedaan of verkeerd gezegd? ‘Wat jij wilt,’ zei hij vervolgens schouderophalend nadat hij zich bedacht dat hij nu wel wat geld bespaarde. Het was niet dat hij het er niet voor overhad, maar hij had zijn geld nu wel hard nodig voor andere dingen. Zo wilde hij een speciale steen gaan halen voor Roselia zodat zij zou evolueren in een Roserade en daarop kon hij wel wat sparen, want die stenen waren niet mis. Hij kocht ze altijd in Lumiose City omdat daar de enige winkel was om dat soort stenen te kopen. Misschien moest hij binnenkort eens op internet zoeken of hij een andere winkel in de buurt kon vinden waar hij ze goedkoper kon krijgen, want in Lumiose City was alles echt wel duur. Hij knikte naar Lynn en stond mee op. ‘Dat ziet er wel gezellig uit,’ sprak hij terwijl hij naar een cafeetje verderop wees en haar vragend aankeek. ‘Helaas zijn we in Geosenge Town, dus heel veel keuze is er niet. Niet als je het vergelijkt met Lumiose City tenminste,’ grinnikte hij tegen haar.

Gelukkig stemde de jongen in. Lynn had geen zin gehad om haar gedachten ook echt uit te leggen, ze wilde juist bij een rustige en ontspannen conversatie houden na het hele gedoe in de ijsgrot en de artsenpraktijk. Ze glimlachte dan ook even om aan te geven dat ze zijn reactie waardeerde. Er werd in een bepaalde richting gewezen en het meisje liet haar blik in die richting gaan. Het gebouw dat ze zag deed erg uitnodigend aan zonder dat het duur was. Perfect voor iemand als Lynn, die niet al te veel te besteden had. "Ik vind het prima," stemde ze in, waarna ze even grinnikte om de volgende woorden van Connor. "Zeker, al is het nu wat veiliger om in Geosenge te zijn dan in Lumiose." Team Rocket was dan misschien actiever in de nacht, overdag hing er nog steeds een dreigende sfeer. Een fronsje verscheen op haar gelaat bij de gedachte aan de organisatie. Kort schudde ze haar hoofd om haar gedachten in een andere richting te krijgen. Tot nu toe had ze Grunts en hogere rangen goed kunnen ontwijken, en in de toekomst zou ze gewoon haar best moeten doen om dit vol te houden. Een koude wind waaide weer voorbij, waarop Lynn haar handen in haar zakken stak en even rilde. "Laten we die warme chocomelk maar gaan halen," sprak ze, naar het cafeetje toedraaiend.

Dankje, haha. ^-^

Connor gaf een kort knikje ten teken dat ook hij het een goed idee vond om daar te gaan zitten. Hij had wel behoefte aan wat warme lucht en een drankje om de pijn in zijn schouder wat te verlichten. Het was een bewogen dag geweest. Hij hoopte dat ze niet al te veel meer zouden meemaken. Niet dat hij dadelijk dat café binnenstapte en dat er weer een paar gasten achterlijk aan het doen waren zoals toen hij met Nathan samen in een café was gestapt. Hij wist nog dat ze eerst een vuist op vuist gevecht hadden gehad en daarna met hun Pokémon moesten vechten omdat de gasten niet tegen hun verlies konden. Aan de ene kant was dat typisch een situatie waar hij in verzeild had kunnen raken, aan de andere kant was hij normaal zo niet. Oké, hij had zo soms zijn momenten dat hij agressief kon reageren zoals toen bij Alana, maar meestal kon hij wel op een rustige manier blijven reageren. En hoewel hij alles liever oploste met een Pokémon-gevecht dan met een vuist op vuist gevecht, werd hij soms echt getrokken in van die vervelende situaties zoals toen met Nathan. Connor knikte en volgde Lynn mee naar het cafeetje. ‘Ik snap gewoon niet wat voor zin het heeft voor die gasten om de boel te terroriseren in Lumiose City,’ zei hij fronsend. ‘Het zou veel makkelijker zijn als we allemaal gewoon in harmonie konden leven. Maar ik ben niet van plan om me weg te laten schrikken van Lumiose City.’ In zijn blik verscheen een vastberaden uitdrukking die hij ook altijd op zijn gelaat had als hij een gymgevecht ging doen. ‘Ik zal mijn Pokémon trainen tot zo’n hoog niveau dat ik niet langer schrik hoef te hebben voor anderen.’ Hij grinnikte even omdat het wat onwerkelijk klonk en er moest veel tijd overheen gaan voordat hij het allemaal kon realiseren, maar dromen was leuk. Hij hield de cafédeur open voor Lynn en ging vervolgens zelf naar binnen. Hij zag een aangenaam tafeltje waar ze konden gaan zitten en nam die gelijk in beslag. Hij ging op een stoel zitten, maar pakte de menukaart niet omdat ze toch al overeen waren gekomen dat ze een chocomelk gingen nemen. ‘Mooie zaak,’ vond hij.

Haar stappen waren iets groter en sneller dan normaal, aangezien ze zo snel mogelijk de aangename warmte die meestal in cafeetjes hing wilde bereiken. Ze had nu even behoefte aan rust en zich mengen in een groep mensen die aan het druk aan het kletsen waren zou er in ieder geval voor zorgen dat er weinig aandacht op haar gericht zou worden. Lynns blik was dan ook ietwat verlangend op het gebouw gericht totdat Connor zijn stem liet opklinken. Zijn worden lieten het meisje kort haar schouders ophalen, waarna ze op ietwat nonchalante toon sprak: "Lumiose is het centrum van Kalos. Voor een organisatie die ernaar streeft alle macht in handen te hebben, lijkt het me juist een logische zet." Niet dat het haar helemaal niets deed; ze vreesde voor haar Pokémon en hoe veel gevaarlijker het nog kon worden om door de stad van het licht te reizen, maar verder zat ze er niet zo erg mee dat ze de wapens opnam, of zoiets. Het was een dreiging waar rekening mee gehouden moest worden, dat zeker, maar de groepering was naar haar idee nog niet erger geworden dan andere overmachten. Zolang zij en haar dierbaren nog in orde waren, leek het Lynn de beste aanpak om gewoon zoveel mogelijk afstand te houden. De vastberaden uitdrukking die op het gelaat van haar gesprekspartner verscheen toen die zijn verhaal vervolgde, deed Lynn echter wel lichtjes glimlachen. "Dan denken we daar hetzelfde over." Sterke Pokémon waren goed. Ook omdat je zo Gyms en andere Trainers zou kunnen verslaan, maar Lynn deed toch vooral aan trainen om haar teamleden te helpen groeien, om ervoor te zorgen dat ze hun mannetje konden staan. "Denk je dat je al goed op weg bent?" Besloot ze te vragen. Ze was wel benieuwd naar hoe de jongen ervoor dacht te staan.
De deur werd voor haar opengehouden en even overwoog ze om er een geamuseerde opmerking over te maken, maar de warmte die uit het café haar kant op stroomde was te aanlokkelijk en daarom stapte Lynn zonder nog langer te aarzelen naar binnen. Haar handen haalde ze uit haar vestzakken om er wat warmte in te kunnen wrijven terwijl ze aan het door Connor uitgekozen tafeltje plaatsnam. Snel schoten haar ogen door te ruimte, die vooral uit veel hout bestond, waarna ze weer bij de oudere jongen terugkeerden. "Ja," beaamde Lynn diens woorden, waarna ze iets afweziger vervolgde omdat er meteen een ober hun kant op kwam: "het is heel knus."

Connor had kort gefronst met zijn wenkbrauwen toen Lynn haar opmerking had gemaakt, maar hij wist wel dat ze gelijk had. Aangezien Lumiose City echt dé stad was dat toeristen aantrok, was het juist een slimme zet geweest van de organisatie om zich daar te vestigen. Maar toch zag hij er nog altijd niet het nut van in wat er nu leuk was aan mensen bang maken en Pokémon stelen. Hij had het zelf nog niet meegemaakt, maar hij kon zich voorstellen dat zo’n aanvaring met iemand die je Pokémon wilde stelen wel wat littekens achter kon laten. Zeker als je hier woonde en je moest dagelijks langs Lumiose City om bijvoorbeeld naar je werk te gaan of gewoon om naar een bepaalde plek te reizen waar je moest zijn. Natuurlijk kon je dan heel angstvallig omwegen gaan nemen, maar erg veel zin had dat na verloop van tijd ook niet. Dan wonnen zij en dat was juist iets dat Connor wilde voorkomen. En dus liep hij nog altijd door Lumiose City alsof het niets was, maar trainde zijn Pokémon wel zo goed mogelijk zodat ze hem konden beschermen als er ooit eens iets onverwachts zou gebeuren. Er was een triomfantelijke glimlach om zijn lippen gegleden toen hij te weten was gekomen dat Lynn hetzelfde dacht als hij. Ze was duidelijk een meisje dat zich niet uit het veld liet slagen en dat was iets dat Connor wel apprecieerde. Hij kende ook nog meisjes die overal hulp bij nodig hadden en overal om begonnen te huilen, dus dit was wel een prettige verandering van zaken. Eenmaal dat ze in het café zaten herinnerde hij haar vraag weer en wilde hij net antwoorden toen hij de ober zag naderen. ‘Twee mokken warme chocolademelk graag,’ bestelde hij. Zijn ogen keken even gauw richting Lynn om te bevestigen of ze dat nog steeds wilde hebben, maar het had niet veel zin om dat nu nog na te gaan. De ober had het namelijk haastig op zijn notitieblokje gepend en was vervolgens doorgerend naar de volgende tafel. Hij richtte zijn ogen weer op Lynn. ‘Sorry als je toch iets anders wilde,’ zei hij verontschuldigend. ‘Maar om even terug te komen op je vraag…’ Hij liet een korte stilte vallen. ‘Ja, ik heb het gevoel dat ik best goed op weg ben. Ik heb een volledig team van zes en ben hun druk aan het trainen voor de zesde gym. De één heeft al wat meer aandacht nodig dan de ander, maar het is een goed ding dat ik binnenkort kan beginnen met evoluties.’ Hij kon begrijpen dat Lynn het nu niet helemaal meer volgde, want evoluties kwamen immers op hun eigen tempo aanzetten en vielen niet te controleren. ‘Ik heb veel Pokémon in mijn team zitten die via stenen evolueren,’ legde hij dan ook verder uit. Ja. Pikachu, Growlithe, Poliwhirl en Roselia evolueerden via stenen. En Eevee ook, maar daar had hij andere plannen mee. ‘En jij?’ stelde hij vervolgens de wederzijdse vraag. ‘Heb jij het gevoel dat je vooruitgang boekt?’

Voor een moment leek het erop dat haar vraag niet beantwoord zou worden, aangezien haar gesprekspartner zwijgend verder liep. Lynn overwoog even om haar vraag nog eens te stellen, maar besloot dat uiteindelijk toch niet te doen, en daarom werden de enkele meters die hen nog van het café verwijderden in stilte afgelegd.

Eenmaal binnen kwam er, nadat er twee mokken chocolademelk besteld waren en Lynn met een glimlachje een verontschuldiging weggewuifd had, echter toch nog een antwoord op haar vraag. Het bleek dat Connor zijn team al helemaal vol had zitten, en dat hij aan het trainen was voor de zesde gym. "De zesde al?" Vroeg Lynn met iets van verwondering in haar stem. De zesde Gym leek voor haar nog zo ver weg, nog zo intimiderend, ook al zat er nog maar één Gymleader tussen haar er die zesde uitdaging. Dat ze met iemand in een gesprek verwikkeld was die nu al klaar was om de zesde Gymleader uit te dagen, zette alles weer wat meer in perspectief voor haar. Het maakte haar opnieuw duidelijk dat ze nog een lange weg te gaan had, maar gaf haar ook meer vastberadenheid. Over een jaar, of misschien zelfs al eerder, wilde zij ook kunnen zeggen dat haar Pokémon meer dan de helft van de gyms overwonnen hadden, en daar zou ze hard voor werken.
Na de toelichting over de evoluties binnen het team van de jongen, knikte Lynn even ten teken dat ze het begreep. Toen er ook aan haar gevraagd werd hoever zij op weg dacht te zijn, verscheen een bescheiden glimlachje op haar gelaat. "Bij de zesde Gym ben ik nog niet, maar ik weet wel dat we al een stuk gegroeid zijn met z'n allen," begon ze, haar handen op haar schoot over elkaar vouwend. "Op het moment heb ik een team van vier waarvan alle Pokémon al in hun laatste evolutie zitten, waarmee ik aan het trainen ben voor de vijfde Gym."

Connor was met zijn ogen de ober aan het volgen toen hij Lynn’s opmerking hoorde. Huh, de zesde…? Was het maar waar. Hij was nog maar bij de derde. Plotseling besefte hij waar het mis was gegaan toen hij zich herinnerde wat hij had gezegd en hij voelde zijn kaken rood worden. Het was al best warm hier, dus misschien zou ze het wijten aan dat feit, maar het kleurverschil was waarschijnlijk wel duidelijk te zien omdat hij best wel bleke wangen had. Hij had eigenlijk sowieso al een bleke huid, niet alleen in zijn gezicht. Hij voelde het schaamrood op zijn wangen en het verschil van temperatuur aannemen toen hij zich besefte dat Lynn dacht dat hij al zo vergevorderd was. Even overwoog hij om gewoon te liegen en blijven volhouden dat hij bij de zesde gym was, maar als ze vroeg of ze zijn badges mocht zien zat hij hier wel mooi en bovendien was hij niet echt een persoon dat aan liegen deed. Hij slikte ongemakkelijk en concentreerde zich daarom maar op de ober die hun mokken warme chocolademelk kwam brengen. Zo te zien was de inhoud lichtelijk gevuld met slagroom en had de ober twee zakjes suiker naast de mokken gelegd. Connor opende ze allebei en gooide ze er haastig in terwijl hij zich bedacht hoe hij deze blunder goed kon maken. Om echter niet meer blunders te maken, lette hij heel goed op wat er gezegd werd. Hij fronste verbaasd zijnde toen hij hoorde dat ze vier Pokémon in haar team had. ‘Dat is chique,’ sprak hij bewonderend. ‘Je hebt vier Pokémon in je team en je bent al bij de vijfde gym. Je zou trots op jezelf moeten zijn.’ Hij glimlachte naar haar en pakte vervolgens zijn mok vast waarna hij kort nipte van zijn chocomelk. Heerlijk. En nu werd het eens tijd dat hij zijn blunder ging toegeven, want hij wilde niet dat ze hem als één of andere superheld zag die het tot de zesde gym had geschopt. Hij was al erg blij dat hij de tweede gym had gehaald en was weldegelijk bezig aan zijn training voor de derde gym en niet voor de zesde. ‘Eh…’ Hij voelde zijn kaken rood worden. Dit was zo gênant. ‘Ik heb daarnet per ongeluk een verkeerd getal gezegd,’ begon hij schaapachtig terwijl hij zenuwachtig over zijn achterhoofd wreef met één hand. Wat voor blunderaar zou ze hem wel niet vinden als hij haar de waarheid zou vertellen? ‘Ik ben namelijk niet bezig aan mijn zesde gym, maar aan mijn derde,’ sprak hij en hij werd rood, maar moest ook lachen om zijn eigen blunder. ‘Het viel me pas in toen je je vraag stelde. Ik had het echt niet in de gaten.’ Hij lachte verontschuldigend, maar nipte gauw weer van zijn chocomelk om zijn rode wangen zo goed mogelijk te maskeren. Wat was hij toch ook weer een sukkel. ‘Maar hé, de derde gym met een team van zes aan gaan is toch ook niet zo slecht?’ Hij haalde onschuldig zijn schouders op en grinnikte toen hij naar haar gezicht keek. Ze zou hem vast wel een idioot vinden. Was hij ook.

Een echte bevestiging kreeg ze niet. Wel viel het Lynn op dat de jongen blosjes op zijn wangen begon te krijgen, en dat hij wat nerveus leek te slikken. Het begin van een verwarde frons verscheen op haar gelaat bij deze aanblik. Waar Connors reactie vandaan kwam, begreep ze niet helemaal. Misschien waren zijn wangen roodgekleurd omdat het warm was in het café, maar dat verklaarde zijn andere uiting van ongemakkelijkheid niet. Een andere mogelijkheid kon zijn dat Connor verlegen was geworden door haar soort-van-compliment, maar ook dat leek haar niet echt waarschijnlijk. Ernaar vragen wilde ze echter niet, want mensen nog onnodig nog ongemakkelijker maken was niet bepaald haar ding. Haar frons moest maar volstaan.
Even later verdween het voorval ook alweer uit haar gedachten, gezien de twee mokken chocolademelk gebracht werden. Na de mok voor een tijdje tussen haar handen gehouden te hebben om die op te warmen, pakte Lynn de lepel die op het schoteltje lag en schepte wat slagroom uit haar mok met het plan die op te eten. Op dat moment kreeg ze echter een reactie op haar eerdere woorden, waardoor de met slagroom gevulde lepel halverwege haar mond in de lucht bleef hangen. Een bescheiden glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze de lepel weer omlaag bracht en op de rand van haar mok liet rusten. "Bedankt," grinnikte ze, "ik had niet verwacht ooit chique genoemd te worden, zeker niet om mijn verzameling monsters." De lepel slagroom verdween nu wel in haar mond, en Lynn legde het voorwerp weer terug op het schoteltje om vervolgens de mok in haar hand te nemen. Echter nam ze nog geen slok, want de jongen tegenover haar leek iets te willen zeggen. De woorden die uit zijn mond kwamen, in combinatie met de blosjes op zijn wangen, deden haar opnieuw fronsen. Halverwege het verhaal ging die verwarde uitdrukking echter over in een geamuseerde, en in haar stem klonk een glimlach door toen ze sprak: "We komen net van de dokter nadat we in een spiegelgrot op elkaar gebotst en op het ijs gevallen zijn. Zo'n kleine verspreking neem je iemand dan niet kwalijk." Connors volgende woorden lieten het zwartharige meisje even lachen. "Nee joh, volgens mij is dat juist normaal en ben ik de uitzondering hier."

Sorry voor de veel te late reactie!
Ik had niet gezien dat je hier al teruggepost had. D;