I'm so sick of that same old love



Shit. Muk. Jane twijfelde over of ze haar hand tegen haar hoofd moest slaan of toch maar voor een ietwat paniekerige hand door het haar moest gaan terwijl ze door de reflecterende gangen stapte. Haar tempo lag hoog; ze had Rudy achtergelaten omdat het niet anders kon, en nu wilde ze zo snel mogelijk de uitgang vinden zonder te vallen, want dat zou haar alleen maar tijd kosten. Tijd die zij niet had omdat Rudy die niet had.

Bijna was ze de jongeman voorbij gelopen, maar het vlammetje dat uit de aansteker in zijn hand kwam en gereflecteerd werd op de rotsen die hem omringden, trok haar aandacht en deed haar ogen oplichten. Perfect. Met enkele stappen stond ze naast de bruinharige die, zag Jane nu ze dichterbij gekomen was, er niet verkeerd uitzag. "Hey, hallo, goedendag," sprak ze vlug. "Ik heb je aansteker nodig." Haar hand hield ze afwachtend op, haar sneaker tikte op de gladde ondergrond. Haar lichaamshouding leek een bericht over te willen brengen, en dat bericht was 'schiet op'.

Een Franse begroeting? Interessant. De volgende woorden van de bruinharige lieten haar dat echter vrijwel meteen weer vergeten, en Jane moest zich inhouden om niet met haar ogen te rollen. Ze was ongeduldig aangelegd en had hier geen tijd voor, dammit. Normaal gesproken had ze niets tegen wat over en weer geplaag, maar nu ging Rudy voor. "Oké," reageerde ze simpelweg terwijl een grijns zich rond haar lippen vormde. "Dan mag jij ook meekomen." Voordat de jongeman tijd had om te kunnen protesteren, greep de roodharige naar zijn arm. Als de aansteker niet van de eigenaar weg mocht, dan moest de eigenaar maar mee, niet?

Er werd haar gevraagd om rustiger aan te doen, waarop Jane's grijns iets groter werd en ze vrolijk doorstapte in de richting waaruit ze gekomen was. "Nah," reageerde ze luchtig, voordat er een bezorgde frons op haar gelaat verscheen. Rudy had geen tijd voor lolligheid. Ze versnelde haar pas en sloeg een hoek om. Na zo even in stilte gelopen te hebben, opende Jane haar mond weer. Ze was sociaal ingesteld en misschien zou een gesprek haar gedachten bezig kunnen houden totdat ze Rudy's probleem op kon lossen. Zonder om te kijken naar de bruinharige, die toen ze voor het laatst gekeken had in ieder geval achter nog haar te vinden was geweest, vroeg ze: "Wat is het domste dat jij ooit gedaan hebt?" De vraag was een aantal keren door haar hoofd geschoten tijdens haar haastige tocht door de grot, en het leek haar nu in ieder geval een dienst te kunnen bewijzen als gespreksstarter.

De persoon die ze meesleurde had een hoop domme dingen gedaan. "Same," grinnikte Jane, al ging ze daar verder niet op in. Wilde de jongeman meer weten, dan moest hij er maar naar vragen. Zijzelf moest voor nu even haar aandacht richten op het vinden van de juiste weg, en daar hielp stilte wel bij. Ze waren inmiddels weer een hoek omgeslagen en liepen nu op een recht stuk toen de bruinharige weer begon te spreken. Zijn antwoord verraste Jane, en dat liet ze dan ook merken. Over haar schouder kijkend en met een geamuseerde uitdrukking op haar gelaat sprak ze: "Dat is het allerdomste dat je ooit hebt gedaan?" Ze schudde kort haar hoofd en richtte haar blik weer naar voren. "Ik had meer van je verwacht." De grijns die op haar gezicht te vinden was, klonk duidelijk in haar stem door.