Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Onderwerp: Valentine's Contest zo feb 14, 2016 12:17 am
VALENTINE’S CONTEST
DANCE CONTEST
Bijna was het tijd voor de opening van de show. De overvolle zaal, gehuld in duisternis, wachtte in spanning de opkomst van de presentator af. Een tweetal romantisch roze schijnwerpers stonden gericht op het midden van het podium, wachtend op kandidaten om te overspoelen met licht. Een opzwepende melodie zette in en als één man richtte het publiek zijn aandacht op het podium, op die ene felverlichte plek. Er was nog niemand te zien, maar er klonk wel een stem op die de hele zaal leek te vullen. "Welkom, dames en heren, bij het enige echte danscontest!" Nog even bleef het stil voordat degene aan wie de fluwelen stem toebehoorde, Pierre Flamboyance, ten tonele verscheen. Met energieke passen baande hij zich een weg naar de in roze licht badende stip op het podium. Het eerst al oorverdovende geklap zwol aan toen de man snel een rondje om zijn as draaide op de hakken van zijn schoenen, waardoor de panden van zijn dieprode colbert opwaaiden. Na tot stilstand gekomen te zijn, nam Pierre het applaus met een grote glimlach in ontvangst. Hij wachtte tot het geluid zo goed als weggestorven was voordat hij met een vrolijke grijns sprak: "Mijn dansmoves zijn indrukwekkend, niet?" Vanuit de zaal klonk wat gelach en Pierre wiebelde even met zijn wenkbrauwen. "Nou – eh – heren, als jullie dat ook vonden… Na de show wil ik best uit eten. Het is Valentijnsdag en ik heb nog geen date." Meer gelach. Met een klein handgebaar maande Pierre het publiek tot stilte, zijn gelaat serieuzer. Ze lagen aan zijn voeten. "Mijn dansmoves zijn hopelijk niet de enige die jullie de adem zullen benemen. Vandaag zullen vele Pokémonparen ten tonele verschijnen met het doel jullie van je stoel te blazen met hun danspassen en een felbegeerd lintje binnen te halen." De microfoon wisselde van hand zodat Pierre een weids gebaar kon maken met zijn rechterhand. "Jullie zullen getuige zijn van een groots dansspektakel, een eerbetoon aan de liefde waar de vonken vanaf springen. Maar aan wie wordt de taak toevertrouwd om een winnaar te kiezen? Wie zouden we die beslissing toe kunnen vertrouwen?" Zijn hand schoot naar voren, net zoals de roze schijnwerpers. Beiden richtten ze zich op de drie personen die achter hun tafel voor het podium zaten. "Onze geweldige jury: Francois de la Mer, Laurent Mignon en Martine Fleur! Geef ze een hartelijk applaus!" Als het geklap en geroezemoes dat uit het publiek opsteeg en al het andere geluid overstemde er niet was, zou te horen zijn hoe Francois de la Mer's pen met regelmatige intervals tegen het bureau van de jury's aantikte. Kort stak de man zijn hand op, om deze vervolgens snel weer te laten zakken. Laurent draaide zich om in zijn stoel om naar het publiek te kunnen zwaaien en zijn applaus met snelle buigingen in ontvangst te kunnen nemen. Het laatste jurylid, Martine, neeg haar hoofd gracieus en met een glimlach. "Goed," nam Pierre het woord weer terwijl hij zich naar het doek achter hem omdraaide, "dan is het nu hoog tijd om de show van start te laten gaan! De eerste kandidaat, dames en heren!" Het geklap werd luider en luider en de spotlights keerden terug naar hun startposities. Op hetzelfde moment dat Martine haar ene been over het andere sloeg en geïnteresseerd naar voren leunde, zette Francois zijn pen op zijn leren notitieblok. De show kon beginnen.
Deelnemers mogen vanaf nu in het topic posten. Zij hebben hier tot en met 26 februari de tijd voor. Hierna zal de winnaar van het Valentijns contest bekend gemaakt worden.
Wij willen iedereen die deel zal nemen aan het contest alvast veel plezier en succes wensen!
Member
Laura Montoya
Punten : 206
Gender : Female ♀
Age : 24 years
Type : Team Rocket
Rang : Agent
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Valentine's Contest zo feb 21, 2016 2:41 am
let's be alone together
Laura was nerveus, maar op de positieve manier. Ze vond het spannend. Ze had zich nog nooit eerder ingeschreven voor een contest ondanks dat ze dat eigenlijk heel graag wilde. Ze had het uiteindelijk deze keer toch maar wel gedaan omdat ze niet kon ophouden over de ideeën die ze had voor Shira en Inertia. Al moest ze toegeven dat ze het zonder Carmilla alsnog niet had gedaan. Zij was degene die deze ideeën zolang aan had moeten horen en wie haar uiteindelijk bijna had bedreigd om zich in te schrijven. Ze was haar vriendin daar alleen maar dankbaar voor, want het contest kon niet anders dan leuk worden. Met die gedachte was ze haar kleedkamer in gegaan.
In de kleedkamer hield ze zich ook al bezig met iets waar ze heel enthousiast over was. De jurk die ze zou dragen had ze namelijk helemaal zelf gemaakt. Er zaten veel beginnersfoutjes in die van dichtbij ook nog eens heel goed te zien waren, om nog maar te zwijgen over de keuze van stoffen, maar het was Laura’s eerste uitgewerkte ontwerp en ze was er zo ontzettend trots op dat ze hem de rest van de week misschien nog wel aan zou doen. Oké, niet de hele week, want dat was onhygiënisch en bovendien wilde ze niet riskeren dat de jurk wat zou overkomen in haar lab, maar ze zou hem wel nog eens aan doen als ze daar de kans voor kreeg. Ze keek er nu al naar uit.
Ook het omkleden was iets waar de blondine plezier in had. Haar favoriete moment was wanneer ze haar bril weer op haar neus neerzette – hoewel dit een andere was dan ze normaalgesproken droeg, want deze had enorme hartjesvormige glazen – en ze eindelijk zichzelf weer scherp in de spiegel kon zien. De jurk, geïnspireerd door de twee Pokémon die ze had opgegeven, had een roze strapless topje gezet met rode juwelen. In het midden, recht boven haar borsten, zat de grootste, met een gouden rand er omheen. Dezelfde rode juwelen droeg ze in haar haren. Oorspronkelijk had ze het topje goud willen maken, maar daar was ze van af gestapt toen ze had gezien hoe erg de kleuren bij elkaar vloekten. Nu had de hele jurk dezelfde kleur stof, maar daar had ze geen probleem mee. De gouden details, waaronder een band rond haar middel en een laag doorzichtig stof die onderin steeds meer gouden glitters bevatte die over de rok heen geslagen was, waren voldoende.
Ze had haar haren gekruld en vervolgens opgestoken een beetje naar de rechter kant, zodat de krullen mooi in het zicht hingen. Natuurlijk kregen die pas de aandacht na de rode juwelen. Laura kon het niet laten om even naar zichzelf te staren in de spiegel. Wat haar vooral verbaasde was dat ze deze look helemaal zelf gemaakt had. Zo bijzonder was het eigenlijk niet met de jaren die ze in haar fashion blog gestoken had. Toch was het zoiets speciaals voor haar dat ze een foto van zichzelf maakte en deze trots naar haar vriendin stuurde. ‘Wens me succes!!!!!’ was het bijschrift.
Succes zou ze nodig hebben, want hoewel ze heel veel tijd in de voorbereiding van haar eigen kleding had gestoken, had ze misschien niet genoeg geoefend met haar Pokémon. Ze besefte zich dit niet omdat het zo vanzelfsprekend was voor zichzelf om alles te onthouden dat ze even vergat dat anderen dat niet konden. De positieve kant hiervan was dat Laura alles positief in zag en vol goede moed haar beurt afwachtte. Toen ze aangekondigd werd, sprong ze omhoog van haar plek en liep ze naar het podium toe met een glimlach die nog enthousiaster sprankelde dan de glitters op haar jurk.
Laura zou niet het spotlicht stelen, maar ze wilde wel dat haar outfit door het publiek gezien was voor al hun aandacht op de Pokémon gericht zou worden. Daarom nam ze toch heel even plaats in het licht, ademde één maal diep in en uit, gooide de Pokéballs de lucht in en stapte uit de weg zodra ze aan hun baan naar beneden begonnen. Ze raakten de grond, barstten open en lieten een Espeon en een Staryu verschijnen in het licht. Laura hief haar hand in de lucht en telde af van 3 vingers naar 0. Zodra ze dat laatste getal had bereikt, begon de muziek te spelen.
Fall Out Boy – Alone Together
Meteen toen de stem van de zanger klonk kwamen de twee Pokémon in beweging. Inertia leidde de weg door de lucht in te draaien en Shira volgde haar op ritmische pas. De tekst ging over het aansluiten bij een ander ongeacht waar deze naartoe ging, dus de beweging paste er goed bij. Laura grijnsde breed naar haar twee schatjes. Ze hadden haar hart in elk geval al veroverd.
Na een rondje of twee te hebben gelopen veranderde muziek in een actievere beat en precies bij de eerste ‘yeah’ keerde Inertia razendsnel om, richting Shira. De Espeon hield haar kop omlaag om ruimte te maken voor de draaiende ster en liet haar als het ware over haar rug rollen. Bij het bereiken van het einde van haar rug hief ze Shira achterwerk verder de lucht in en begeleidde ze de Staryu omhoog, waardoor die bij de tweede ‘yeah’ de lucht in gelanceerd werd. Inertia gebruikte een Harden aanval, waardoor ze extra glansde in het licht en alle aandacht opeiste. Shira plaatste ondertussen haar achterwerk op de grond en wiegde met haar hele lijf mee met de muziek. Bij de tweede ‘say yeah’ herhaalde Inertia de Harden aanval, maar begon ze ook weer rond te vliegen door de lucht. Ze eindigde het refrein door rondjes om Shira te ‘vliegen’.
Dit was het punt waarop Shira weer opstond en een dansje deed. Dit stuk had ze niet erg specifiek geoefend en dat was helaas te zien, maar wat ook te zien was was dat ze er lol mee had. Ze draaide wat rondjes op haar achterpoten en glimlachte breed naar het publiek. Helaas was het niet van lange duur, want het volgende couplet begon en dat betekende dat ze weer met Inertia moest dansen. De Staryu had plaats genomen op de grond en stond toe dat Shira op haar af kwam. De roze kat gebruikte haar voorpoten om met Inertia te spelen. Het moest waarschijnlijk een dans voorstellen zoals de mensen het altijd deden, maar echt hetzelfde zag het er niet uit. Uniek was het wel, en het verbaasde ook wat mensen in het publiek dat Shira het zelfs voor elkaar kreeg om Inertia te liften. Na de lift kwam een stuk wat erg leek op het begin: Shira volgde Inertia een paar rondjes over het podium voor ze weer naar het midden toe ging en de Staryu de lucht in lanceerde.
Wat deze keer anders was, was dat elke keer als er ‘yeah’ werd gezongen, Shira een enkele ster van de Swift aanval omhoog afvuurde. De sterren kwamen in contact met Inertia en spatten kapot in spectaculaire glitters. Het publiek vond het zo te horen prachtig. Laura wilde zelf ook bijna klappen, maar herinnerde zich nog net op tijd dat ze mogelijk ook in beeld was, ondanks dat het op haar plek een stuk donkerder was (en minder interessant, naar haar mening).
Het volgende stuk was weer hetzelfde als voorheen, met Inertia die naar beneden draaide om Shira heen en Shira die een improvisatiedans deed met sprongen en draaien. Een laatste keer werd Inertia de lucht in geholpen en deze keer kwam er een hele stroom sterren op de Staryu af, welke allemaal stuk werden geslagen door de snelle draaibeweging. Door zichzelf te kantelen in de lucht wist ze de sterrenstof ook nog eens beter te verspreiden. Het kantelen begon onschuldig, maar sloeg plotseling om tot een Gyro Ball aanval, waardoor Inertia een soort discobal werd waar het licht letterlijk van af spatte. Hoe ze het voor elkaar kreeg om daar weer uit te breken en voor een laatste keer rond de ruimte te vliegen met Shira achter zich aan was zelfs voor Laura een raadsel. Die dacht daar niet eens over na, eigenlijk. Die was alleen maar super trots op hoe haar Pokémon dit lied hadden weten te verbeelden ondanks dat ze niet bepaald stereotype dansers waren. De twee eindigden in dezelfde positie als waar ze in gestart waren, met de ruggen naar elkaar toe midden op het podium. Een applaus klonk. De hardste die klapte was Laura, wie ook meteen op haar Pokémon af sprong zodra de andere lichten ook weer aan sprongen. Als haar niet was verteld dat de volgende zo snel mogelijk op moest, was ze waarschijnlijk nog een tijdje daar haar twee sterren blijven knuffelen. Nu besefte ze zich dat ze dat beter achter de schermen pas kon doen.
Onderwerp: Re: Valentine's Contest ma feb 22, 2016 9:33 pm
Voor het eerst in lange tijd zat ze zowaar met d’r handen in het haar. Al een paar dagen, misschien net iets meer dan een week, zat ze al op haar kamer. Ze was alleen even naar buiten geweest om een Sableye per ongeluk tegen te komen en te vangen en daarna met Jace wat te hebben gewandeld. Dat was het enige zonlicht dat ze voor die tijd had gezien. Ze had zelfs haar trainingen af gezegd om dit te kunnen doen. Speciaal hiervoor was ze eventjes terug gekomen naar Kalos, omdat ze niet echt vond dat haar tijd in Hoenn er al weer op zat. Wel had ze door deze … struggles, zich inderdaad bedacht dat het beter was dat dit de laatste zou gaan worden. Hierna zou ze haar stokje neerleggen en zou ze gewoon door gaan als een trainer en niet meer als een coördinator. Ze had het nog niet echt met Jace besproken en was ergens ook wel bang voor zijn reactie, omdat hij wist hoeveel ze van haar werk als coördinator hielt, maar ze voelde zich er momenteel niet goed meer bij. Haar mindset was iets te veel veranderd door alles wat gebeurd was hier en in Hoenn, maar vooral het feit dat ze zichzelf meer een trainer voelde door haar team dan echt een coördinator. Ze zuchtte eventjes en keek naar het hoopje pokémon dat verspreid lag over de kamer die ze momenteel aan het huren was. Een paar dagen geleden was ze vertrokken naar Couriway Town, waar de nieuwste contest gehouden zou worden, en ze had voor een kleine anderhalve week een kamer weten te huren. Momenteel lag de kamer vol met kleding, papieren met optredens, boeken met dansen en een vijftal pokémon. De zesde kon er niet echt meer bij. Haar landlady was niet echt blij toen ze ha gezegd dat ze een Metagross had, die paste nog maar net in de kamer, maar dan zou de vloer waarschijnlijk door breken en daar had ze niet echt veel zin in. Daarom lag er nu in een hoekje een Houndoom te slapen, met een shiny Lilligant tegen zich aan. Een andere shiny, een Gardevoir, stond voor haar kast om de kleding voor de contest te zoeken. In een andere hoek lagen een Charizard en een Volcarona tegen elkaar aan te slapen. Daarmee lag de kamer dan ook meteen stampvol. De brunette zuchtte eventjes en keek naar de Gardevoir, die meteen door had dat er een paar ogen op haar gericht waren. ”Lukt ‘t niet?” hoorde ze de stem van haar pokémon in d’r hoofd en ze schudde d’r hoofd eventjes. ”Ik kom er niet uit. Een optreden kan ik zo maken, maar een dans is iets heel anders. En zeker omdat beide pokémon van de opvoerder moeten zijn, anders had ik aan Jace kunnen vragen of we Chevell konden lenen, zodat hij samen met jou kon dansen,” ze kon zweren dat de wangen van de Gardevoir wat roder werden toen ze de naam van de Gallade liet vallen. Ze had altijd al geweten dat haar pokémon een zwak had voor de pokémon van haar vriend. Net zoals dat haar Houndoom een koppeltje vormde met de Absol van Jace. Een vreemd stel waren ze af en toe, niet alleen zijzelf, maar ook hun pokémon waren verlieft op elkaar. Ze glimlachte eventjes en richtte zich weer op de papieren die voor haar lagen. Ze pakte haar pokédex erbij en scrolde door de aanvallen van haar pokémon heen. Ze wilde Fiora, de Gardevoir, sowieso inzetten voor deze contest. Dit zou haar laatste zijn, dus ze vond het een prachtig afscheid. Daarnaast zat ze te denken aan Melina, de Lilligant, of Nuria, de Volcarona. Terwijl ze door de aanvallen heen scrolde, stopte ze opeens. Ze sloeg met een vuist op haar tafel. ”Gotcha!” riep ze vrolijk, waarbij haar pokémon wakker schrokken en naar haar staarde. ”Oh, sorry,” verontschuldigde ze zich daarna. Ze hoorde wat gegrom en grinnikte eventjes. Wat een gek stelletje pokémon had ze toch weer bij elkaar weten te brengen. Daarna richtte ze zich op de Gardevoir. ”Zullen we ‘t doornemen?” vroeg ze aan haar en Fiora knikte eventjes. Ze glimlachtte en liet de Gardevoir achter haar staan, waarbij ze in rustig overleg de dans door zouden nemen.
Daar stond ze dan, ijsberend door de kleedruimtes heen. Ze had d’r pakje al aan en was nu de volgorde van de dans aan het doornemen in d’r hoofd. Een paar dagen hadden ze de tijd gehad om te kunnen oefenen en tot nu toe ging alles zo soepel mogelijk. Het zou een prima dans kunnen worden als Nuria en Fiora goed hun best gingen doen. Het was best lastig om iets goeds in elkaar te draaien met een human-like pokémon en een moth like pokémon, maar ze had zo het idee dat ze de perfecte combinatie had gevonden er tussen. Ze keek op toen diegene voor haar bezig was, het was een prachtig optreden tussen de twee pokémon en Vivienne slikte eventjes. Ze hoopte maar dat ze dit goed zou gaan doen, het was geen makkelijke contest dit keer en iets waar ze zeker nog nooit aan had meegedaan. Dus hoopte ze maar dat ze er iets van zou kunnen bakken. Ze keek op, op het moment dat haar voorganger klaar was en er eventjes een korte pauze werd ingelast. De brunette glimlachte eventjes en keek in een van de spiegels, oké. Show-time. ”Vivienne Williams, graag naar ‘t podium!” werd omgeroepen en met een nerveus gevoel in haar maag stapte ze het podium op.
Terwijl ze op het podium verscheen, was de hele zaal donker. Een enkele spot werd op haar gericht op het moment dat ze op het podium stond. ”Welkom dames en heren. Vandaag de dag is een dag van liefde, een dag van samenzijn en een dag van samen komen,” begon ze rustig uit te leggen in de microfoon die aan de zijkant van d’r gezicht vastgemaakt was. ”De dans die ik u vandaag wil laten zien, gaat hier niet over. Dit zal een dans worden over verdriet en verlies, van een vrouw die haar geliefde niet kan zien op Valentijnsdag.” Ze gooide twee pokéballs in de lucht, waaruit een Volcarona en een shiny Gardevoir op het podium verschenen en ieder een spotlicht kregen. ”Laten we beginnen,” sprak Vivienne daarna kalm. Ze drukte de Keystone in die om haar nek hing en Fiora veranderde in haar Mega-form. Daarna stapte Vivienne uit het spotlicht en liet ze het podium over aan de twee pokémon.
De Volcarona vloog de lucht in, waarbij ze door middel van een Fiery Dance een zacht licht liet schijnen op de Gardevoir. Deze zat met gekruiste benen op de grond, als een zwaan die net ontwaakte. Voorzichtig kwam ze overeind in een soepel beweging, om zich heen kijkend. Haar gezicht uitdrukking was rustig, maar zoekend, alsof ze kwijt was wat ze zocht. Ondertussen fladderde de Volcarona boven haar, voorzag de Gardevoir van licht en danste door de lucht heen met een Quiver Dance. In het licht glinsterde ze prachtig op, terwijl ze probeerde om de Gardevoir zo goed mogelijk naar voren te laten komen. Fiora danste ondertussen over het podium heen en keek opeens naar boven toe, waar ze de Volcarona vond. Met een simpel, liefelijk handgebaar vroeg ze de vliegende zon naar beneden te komen, en zodoende vloog Nuria naar beneden toe. De twee pokémons wisselde een paar blikken uit, waaruit naar boven kwam dat de Gardevoir opzoek was naar iemand. Haar gezicht stond pijnlijk en verdrietig en de Volcarona liet met een Amnesia aanval weten wat er aan de hand was aan de rest van het publiek. Daarna vloog Nuria weer terug te lucht in, Fiora achterlatend. De Gardevoir viel weer op d’r knieën en liet een klagende zucht horen, voordat ze haar gezicht in d’r handen liet zakken. Eventjes bleef het stil en was alleen het zwakke licht van de Volcarona nog te zien. Vivienne telde tot vijf in de schaduwen en knikte daarna naar Nuria. Deze liet een prachtige Silver Wind aanval zien, waarvan de Gardevoir opkeek. Ze gloeide licht blauwe op en met haar psychische krachten liet ze in de zilveren wind een beeld verschijnen. Het beeld van een vechtende Gallade verscheen in de wind en Fiora liet een zucht horen. Daarna stond ze op, danste een paar passen en in haar dans liet ze een Misty Terrain aanval los. Een licht roze mist gleed over het podium heen en met een Psychic aanval kneden ze de mist in een Gallade vorm. De Volcarona zetten de mist pop daarna vast met een String Shot aanval, waardoor die vast te houden werd. Voorzichtig pakte de Gardevoir de pop bij de handen en samen gleden ze over het podium heen, dansend alsof er niets mis was. Nuria vloog ondertussen in de lucht, scheen haar warme licht op het dansende paar. Maar al snel liet ze het dromenbeeld van Fiora verdwijnen door de Gallade pop in vlammen te laten opgaan met een Fire Spin aanval. De Gardevoir sprong snel weg uit het vuur en zakte weer op de grond, maar de Volcarona liet het er niet bij. Ze greep de Gardevoir vast bij d’r rug en begeleiden haar in een prachtige dans, waarin het leek alsof de Gardevoir een prachtig paar vleugels op d’r rug had. Samen vlogen ze door de lucht, waar de Volcarona haar pardoes naar beneden liet vallen. Dramatisch als ‘t kon, viel Fiora op de grond en zakte door haar benen heen. Gebroken bleef ze liggen, wetend dat ze haar geliefde toch nooit meer zou kunnen zien. Toch keek ze omhoog, maar de zon die haar begeleid had en ze maakte een Wish, waarna de Volcarona in een Flame Wheel aanval naar beneden dook en het podium in vlammen liet opgaan. Toen het vuur gedoofd was, zat de Gardevoir nog steeds op de grond, haar Mega-form was verdwenen na de sterke aanval van de Volcarona. Dezelfde Volcarona die momenteel was verdwenen. Fiora liet met enkele heartbeat een roze pulse over het publiek heen schijnen. Vanachter het doek verscheen Vivienne weer, die rustig achter de zittende Gardevoir ging staan. ”Weet u wat het is met depressieve personen? Ze zullen er altijd alles aan doen om andere vrolijk te maken, omdat zij niet willen dat andere hetzelfde doorstaan als zijzelf. Deze Gardevoir, Fiora, kon haar geliefde niet meer vinden en gaf de strijd op tegen de zon om hem terug te krijgen. Maar met de Heal Pulse, hoopt ze iedereen hier in de zaal een beetje liefde te geven. De liefde die ze niet aan haar Gallade kon geven,” sprak ze zachtjes, waarna het licht aanging en ze een buiging maakte naar het publiek.
Ze had haar pokémon terug laten keren en was van het podium gerend. Snel weer terug naar de kleedkamer, waar ze zich kon omkleden en naar de rest van de deelnemers te gaan kijken. Ze wist maar al te goed dat dit niet haar beste optreden was, maar ze hoopte dat ze tenminste andere een zekere boodschap mee had kunnen krijgen. Ze had zelf immers een tijd lang in een depressie gezeten, zonder dat ze daar echt met andere over had gesproken en dat waren de momenten dat ze het liefste gewoon iemand nodig had gehad om mee te kunnen praten. Natuurlijk wist ze dat ze dit niet zomaar zou kunnen veranderen, maar ze was eruit gekomen door veel te gaan sporten en aan haar krachttraining te gaan doen. Nu zorgde ze ervoor dat andere niet hetzelfde zou overkomen als dat haar ooit overkomen was. En dat was iets waar ze zich sterk voor wilde maken. Ze glimlachte eventjes, terwijl ze keek naar de twee pokéballs in haar handen. Fiora en Nuria hadden prachtig werk geleverd, ondanks dat het de laatste contest was die ze zou gaan doen. Hierna zou ze voorgoed het stokje neerleggen als professionele coördinator en zou ze verder gaan als trainster. Dan zouden de contests alleen nog maar een hobby worden. Ze zuchtte eventjes, voordat ze zich richtte op de beeldschermen die in de kleedkamer hingen, zodat ze kon kijken wat er verder nog ging gebeuren.
and when the daylight comes.
i'll have to go, but tonight i'm gonna hold you so close.
Member
Mabel Greene
Punten : 268
Gender : Female ♀
Age : 18 Y/O
Type : Breeder
Regions : Hoenn en Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Valentine's Contest wo feb 24, 2016 8:47 pm
Mercy & Despair
Valentine Contest
Na haar date van vandaag.. wat afleiding was welkom. Niet dat het zo vreselijk was geweest of zo, maar ze had zichzelf prachtig voor schut gezet. Nu zou dat waarschijnlijk niet gebeuren. Ze was naar huis gegaan, had haar spullen gehaald en was teruggekomen om mee te doen aan het Valentijns contest. Het was alweer een tijdje geleden dat ze had meegedaan aan een contest en Mercy was erg enthousiast geweest toen ze erover had gehoord. Alleen was er een puntje geweest waar ze aandacht aan hadden moeten geven: dit contest deed je met z’n tweeën. En natuurlijk was het niet zomaar een contest, maar een danscontest. Mercy had dus een partner nodig gehad. En wat was een betere partner dan haar shiny soortgenoot Despair? Ze had ook overwogen om met Alice mee te doen, maar de Buneary was er gewoon niet klaar voor. Ze zou het niet aan kunnen en Mercy was er ook sceptisch over geweest, dus hadden ze een andere optie gezocht en waren uitgekomen bij de shiny Lopunny. Mercy was eerst nerveus geweest, door haar Cute Charm kon ze jongens niet handelen, maar haar vastberadenheid mee te doen aan het contest had haar er doorheen geholpen. Leuk en aardig allemaal, maar de trainer had alles mogen regelen. Mabel zuchtte en keek naar het scherm, was ze nerveus? Natuurlijk, maar niet meer zo erg als de vorige keren. Samen met Mercy en Despair wachtte ze geduldig in de wachtkamer van de contestzaal. Ze begon dit leuk te vinden, coördinator zou ze niet worden, maar het was leuk om als hobby te doen. Ze hadden geoefend, ze hadden Buneary’s vermaakt en Mercy over een groot deel van haar nerveusheid rondom males geholpen. Mabel geloofde zelfs dat de Lopunny haar soortgenoot begon te mogen. Op de Daycare hadden ze zich zoveel mogelijk ontweken aangezien Mercy niet om kon gaan met haar Cute Charm, maar ze hadden er een oplossing op gevonden. Aangezien de shiny Lopunny dol was op contests en Despair maar al te graag een vakantie wilde – volgens Amy dan – hadden ze besloten mee te doen aan het Valentijns gebeuren. En het had de twee konijnen zeker closer gebracht. Alice was er ook blij mee, ze voelde zich net als in een familie. Maar goed, ze hadden geoefend, ze had zich opgemaakt, ze had een seal gekocht voor Mercy. Als de Lopunny een show pokémon ging zijn, dan deden ze het goed! Dit zou zeker niet hun laatste contest zijn. Mabel ademde in en uit en keek haar twee pokémon aan, Mercy legde haar poot bemoedigend op haar trainers been en Despair keek haar alleen inschattend aan. Hij gaf ook wel om haar, hij was alleen meer afstandelijk. Maar ja, als je een roze konijn was was het moeilijk je mannelijkheid te bewijzen. Hij deed zijn best, beter kon hij niet doen. Haar nummer en naam werden omgeroepen, nog vijf minuten. Mabel zuchtte en pakte de twee pokéballen van haar pokémon. “Zie jullie op de dansvloer,” mompelde ze tegen de twee pokémon. De twee Lopunny’s werden terug gezogen in hun pokéballen en ze begon naar de plek te lopen waar ze op moest. Nerveus keek ze op het scherm, de vijf minuten tikten sneller voorbij dan ze verwachtte en het volgende moment liep ze richting podium. Showtime.
Oké, nu niet nerveuzer worden! Ze had een roze jurkje, passend bij haar twee pokémon, ze had zich voor bereid, dit zou niet fout gaan! Mabel kwam tot stilstand vlak voor het midden van het podium en maakte sierlijk een buiging. Ze pakte de twee pokéballen van haar jurk af en vergrootte ze. Zo nauwkeurig mogelijk gooide ze de twee dingen omhoog zodat de dingen redelijk sierlijk door de lucht vlogen. Despair verscheen als eerste, zijn pokéball was minder hoog gegooid en hij keek omhoog naar zijn partner. Mercy verscheen in een wolk van roze hartjes en liet zich naar onder vallen waar ze werd in prinsessenhouding opgevangen door Despair. Voorzichtig zette de Lopunny zijn soortgenoot op de grond en keek haar diep in haar ogen. De twee pokémon hielden hun poten vast en maakten beleefd een buiging. Toen ze elkaar los lieten begon de muziek te spelen. Mabel, die terug was gelopen zodat ze aan de achterkant van het podium stond, had niet een bepaald nummer gekozen. Ze was voor rustige, sierlijke, tekstloze muziek gegaan. Op deze manier was het publiek gefocust op de twee pokémon die de dans uitvoeren in plaats van het liedje. Elk van de Lopunny’s gingen een eigen kant van het podium op en bleven daar staan. De twee pokémon voerden synchroon een Defence Curl uit en richtte hun blik toen op elkaar. Ze liepen op elkaar af, Mercy begon te rennen en sprong. Despair ving haar ervaren op en draaide sierlijk een rondje terwijl hij zijn partner vasthield. Mercy liet een vrolijke ‘punny’ horen en hartjes verschenen rondom ze terwijl de shiny Lopunny een Attract gebruikte. De hartjes raakten het andere konijn niet, maar zweefden richting publiek waar ze kapot spatte in zilverroze glitters. Mercy werd neergezet en ze legde haar poten op de plek haar haar hart zat. Despair stond achter haar en legde zijn poten liefkozend om haar middel. Mercy bewoog haar poten omhoog en kringen van water verschenen. De Water Pulse werd iets groter en vormde een doorzichtig hartje. Een paar meer volgden en Mercy maakte zich los van haar partner en begon de hartjes te laten bewegen door de lucht. Dit was erg vermoeiend aangezien ze meerdere aanvallen tegelijk omhoog moest houden. Al dansend bewoog ze rond Despair en stopte toen het haar te veel werd. De muziek werd intenser en Mercy sloot haar ogen om zich te concentreren. Een Blizzard bracht de temperatuur heel wat graden omlaag en huilde om de twee konijnen heen. De waterhartjes bevroren en vielen naar onder. De twee konijnen sprongen beidde hun eigen richting op en met snelle Jump Kick werden de zes harten kapot gemaakt, drie door elk. De ijssplinters schitterden in het licht van de felle lampen en voor een moment waren de twee konijnen omringd door glinsterende, ijskoude schoonheid. En toen smolt het ijs weer doordat de Blizzard was gestopt en waren het weer alleen Mercy en Despair. Met sierlijke danspassen bewogen de twee Lopunny’s zich naar elkaar toe en begonnen samen te dansen. Het had het meeste weg van een soort tango en het eindigde dan ook met de bekende tango houding. Het was echter nog niet voorbij, bij lange na niet. Despair tilde Mercy op bij haar middel en gooide de Lopunny omhoog. Mabel glimlachte en hield haar pols omhoog om het publiek te tonen. De Keystone aan haar pols begon te gloeien, net als de Lopunny op het podium. Mercy veranderde midden in de lucht in haar mega vorm en landde met een salto op de grond. Ze vormde een vuist met haar poot en sloeg die tegen de grond. Ijs vormde zich door de Ice Punch over de grond van het podium. Door de kracht achter de aanval werd zeker de helft bedekt door het glitterende oppervlak. Schaatsend gleed Mercy richting haar partner en trok hem mee over het ijs. Leren te staan op het gladde oppervlak had tijd gekost, maar nu konden de twee sierlijk over het ijs glijden zonder rare uitschieters te hebben. Op de dunne laag ijs zette de twee hun dans voort, al waren er nu meer pirouettes en minder samen. Mercy nam duidelijk de leiding over de dans, als mega Lopunny was ze nu wat groter dan het andere konijn en ze zag er ook een stuk uitdagender uit. Despair volgde zijn partner en ving haar weer op om haar weer te laten gaan naar het andere einde van het ijsveld. Aangekomen bij de rand bukte Mercy zich en vuur omringde haar poot. Met het effect van de Fire Punch begon ze het ijs te laten smelten en cirkelde naar het midden waar Despair tot stilstand was gekomen. Toen ze bijna al het ijs had gesmolten werd de mega Lopunny opgevangen door haar soortgenoot en opgetild. Despair sprong omhoog met zijn partner in zijn armen terwijl onder hun het laatste ijs smolt en een dunne plas water achterliet. Mercy sloot haar ogen en voerde een Sunny Day uit. Het effect was niet echt merkbaar, maar het water smolt toch en de twee Lopunny’s bleven achter op een erg schone vloer. Mercy opende haar ogen weer en op maat met de muziek begon ze Despair te leidden in een dans. Ze waren bijna uit gedanst en ze wilde de finale goed afsluiten. Terwijl de twee aan het dansen waren bewoog Mercy zich wat los van haar partner en vormde een Water Pulse. In de kring gemaakte van water danste ze verder met Despair, mooi op de maat. Toen de normale Lopunny de mega een pirouette liet maken knetterde er elektriciteit en Mercy schoot een Thunderbolt op de Water Pulse af. De schok ging door het water en gaf een korte lichtshow. Toen de korte, felle lichtflits was verdwenen stond Mercy met Despair in haar armen in het midden van het podium, deze keer werd hij in prinsessenstijl gedragen. De muziek werd langzaam minder en het licht werd wat gedimd. De twee Lopunny’s lette alleen nog op elkaar en het publiek focuste op de twee pokémon. Mercy drukte zachtjes haar neus tegen die van Despair in een liefkozend gebaar, samen met een Attract die ervoor zorgde dat hartjes langzaam om de twee heen cirkelden. Toen zette ze de andere Lopunny neer en bogen ze naar het publiek. Mabel boog ook en pakte de twee pokéballen vast. Mercy schoot nog een enkele Attract naar het publiek voor ze terugkeerde in haar pokéball. Mabel zwaaide en draaide zich om nadat het roze hartje in glitter uiteen was gespat. Zo kalm mogelijk liep ze het podium af, het zou drama zijn als ze nu struikelde en viel.
Terug in de wachtkamer kon ze eindelijk weer kalmeren. Ze ademde diep in en uit en ging zitten op een van de bankjes om te kijken naar de rest van de show. Of eigenlijk was ze meer aan het stressen over of ze het wel goed had gedaan. Ze was geen professionele coördinator, maar het was over, ze had het goed gedaan. Mabel pakte de pokéballen van haar twee pokémon en liet de twee eruit. Mercy verscheen weer in een wolk van hartjes en Despair op de gewone manier. De capsules waren leuk, die ging ze houden om de Lopunny haar bal. Wie vond het niet grappig als je pokémon verscheen met de nodige hartjes? “Goed gedaan,” prees ze de twee konijnen. Mercy reageerde met een enthousiaste kreet. Je kon zeggen wat je wil over de Lopunny, maar in een contestzaal leefde ze helemaal op. Despair leek meer vermoeid, maar dat was ook te verwachten van een ongetrainde pokémon. Mercy leek totaal niet moe en was in de roes van het contest. Vrolijk hopte ze rond, niet verlegen of schuw zoals ze normaal was. Despair zuchtte en kreeg een verbaasde blik zijn kant op geworpen. Hij was meer op zichzelf, zelfs al waren alle Buneary’s dol op hem. Mercy sprong zijn kant op en gaf hem een knuffel. Een verrast geluid kwam van de Lopunny terwijl hij zijn balans probeerde te houden. Mabel grinnikte bij het beeld, Despair keek haar geïrriteerd aan, maar door de duidelijke blos op zijn wangen kon ze hem niet serieus nemen. Hij moest maar van het moment genieten, normaal zou Mercy zoiets nooit doen. De Lopunny had haar verlegen soortgenoot ondertussen los gelaten en danste nog wat verder door de kamer. Despair ging naast zijn trainer op het bankje zitten en keek gefocust naar zijn poten. “Jij hebt toch wel een zwakke plek, eh?” mompelde Mabel tegen de pokémon. De shiny Lopunny keek op en blies zijn wangen verlegen op. “Veel succes,” glimlachte het meisje en keek weer naar het scherm. Ze kende Despair nie zo goed, maar als hij echt om Mercy gaf zou ze hem misschien wel in het team laten, wie weet.
Onderwerp: Re: Valentine's Contest do feb 25, 2016 10:22 pm
Song - El Tango de Roxanne
De roodharige liep voor de verandering eens rond met twee pokémon in plaats van een. Zoals altijd liep Aldrei aan haar zijde, volgend als haar schaduw. Maar zoals minder vaak voorkwam liep er nu ook een Houndoom bij. Het veraste haar nog dat het zo lang goed ging. Ze hadden al in geen half uur meer een gevecht gehad en het was nog altijd veilig. Wat dodelijke blikken hier en daar, af en toe een hap richting elkaars nek maar verder een en al liefde. Wat toepasselijk was als je dacht waar ze naar toe gingen. Ragya had zich een tijd geleden ingeschreven voor de Valentine contest, en aangezien vandaag de dag was om die uit te voeren liep ze naar het Showgebouw toe. Gelukkig was deze gewoon in Kalos, en dus niet al te ver reizen. Misschien had ze dan niet eens meer mee gedaan. Al was het nog wonderbarend hoe ver haar verveling zich mee kon laten sleuren. Dat was ook de voornaamste rede waarom ze zich ingeschreven hadden voor iets dat zo ver weg lag van Rag’s interesse. Ze had zich verveeld en tijdens het rondlopen zag ze de aankondiging van deze show. De flyer op zichzelf was al knalroze geweest en met het dansen had ze eerst ook weinig was geweten. Maar na een tijdje had ze een idee gekregen en zich uiteindelijk toch klaargemaakt voor de show zelf. Als eerste had ze twee pokémon nodig gehad die konden dansen. Van zelfsprekend koos ze Aldrei uit als eerste keus, zelf al was deze het er niet mee eens geweest. Toch was het logisch dat ze de Ninetales moest kiezen, dat was de enige die haar helemaal kon begrijpen, en dat had ze nodig tijdens het dansen. Na een lang argument was de pokémon ermee in gestemd, waarna ze ging kijken voor een partner hiervoor. Die keuze was uiteindelijk ook makkelijk genoeg geweest, ze moesten wel met Fenrir gaan. Dit zorgde voor meer ophef. Als er iemand in het team was die niet met elkaar konden samen werken waren het die twee wel. Ze vochten altijd en Fenrir joeg de teef graag op. Maar het was niet anders, hun twee waren de enige die van formaat en type een beetje bij elkaar paste en in verhouding waren. Daarbij kon dit goed zijn voor hun, misschien kwamen ze nu wel over hun gekibbel heen. Bonding time ofzo. Daarna was het gewoon heel veel oefenen. Ragya had al snel besloten op welk liedje ze zouden gaan spelen, El Tango de Roxanne. Er was immers geen enkele dans die meer romantiek en passie uitstraalde als een tango. Daarbij was het vele malen beter in haar ogen dan zo’n sloom schuifelliedje. En het paste wel bij haar en haar team. De roodharige vond het ook leuk dat ze nu kon helpen door zelf de viool te spelen, terwijl haar pokémon danste. Dan kon ze nog een beetje bijsturen mocht het nodig zijn. Na al het plannen was het niks meer dan opnieuw doen en opnieuw doen. Ze hadden de dans gevonden hoe mensen het deden, waarna ze een poging deden deze na te maken in de passen op vier poten. Nu Ragya de ruimte binnen liep kreeg ze al wel wat vertrouwen in haar team, beter dan dit zou het niet worden, dus ze gingen er maar het beste van maken. De roodharige liep naar de balie en schreef zichzelf en haar twee mons op de lijst. Hierna liet iemand haar de weg zien naar de kleedruimte, waar ze dus ook gebruik van maakte. Eenmaal daarin pakte ze haar tas uit en vond de outfit. Zelf had ze er ook aan toe moeten zien en haar jurkfobië onder ogen moeten komen. Ze had een geweldige tango jurk gehuurd die er beter uitzag dan ze zich prettig in voelde. Hij was geheel zwart en vrij simpel, maar op het einde van de jurk werd deze rood en begon het uit te plooien. Het deed haar denken aan een stel grote bloemen. Ze kleedde eerst zichzelf om en zorgde dat alles goed zat, waarna ze in de spiegel keek. De jurk leek mee te dansen bij iedere beweging, waardoor ze blij werd van het feit dat ze redelijk stil stond op het podium. Echter ontkwamen Aldrei en Fenrir deze gebeurtenis niet. Aldrei had een soort halsband die hetzelfde effect gaf als haar jurk, ook in dezelfde kleuren. Daarbij had ze ook haar vele staarten die het sierlijke effect konden geven. Fenrir had enkele zwarte stukken stof om zich heen zitten, die het effect van een pak moesten geven. In ieder geval dat zouden ze doen als ze op het podium stonden onder rood licht. Meer dan dat kon ze er niet van maken. “Zijn jullie er klaar voor?” Vroeg ze aan haar twee pokémon, die elkaar net in de staart probeerde te bijten. Ze keken vrij onschuldig terug en knikte. Zuchtend greep ze naar haar viool en liep de kamer uit, waarna ze ging wachten tot het haar beurt was om op te komen. Ze had aangegeven dat ze de band nodig had voor alle instrumenten behalve de viool, en ze de vocale versie van het liedje erop zouden zetten, aangezien de tekst het alleen maar leuker zou maken. Na een paar minuten wachten was het hun beurt. Ze werden aangekondigd en met een simpel gebaar van haar hand gingen Fenrir en Aldrei haar voor.
Ze pakte de microfoon niet, die had ze niet nodig. Het belangrijkste had de presentator al gezegd bij haar aankondiging en ze zou haar pokémon wel hun werk laten doen. Dan werd het idee al duidelijk genoeg. Grijnzend keek ze toe hoe het tweetal zich opstelde. Fenrir stond achteraan, gezicht naar haar gericht, terwijl Aldrei schuin tegenover hem stond met haar gericht richting het publiek. Ragya pakte haar viool en legde hem op haar schouder, haalde even diep adem en knikte naar de rest van de band. Het werd donker en er begon een rood licht te schijnen op zowel Aldrei en Fenrir, de rest was te donker om te zien. De muziek begon met een gitaar, waar al snel een piano bij kwam. Het was zo zacht dat je je best moest doen om het te horen. En toen kwam het begin, ze haalde snel uit, en de viool vulde de zaal. Alle instrumenten kwamen op gang terwijl de twee pokémon daar nog stonden. Fenrir kwam als eerste in beweging, keek over zijn schouder heen richting Aldrei, eerst voorzichtig. Waarna hij zijn kop schudde en met een bijna arrogante uitdrukking naar haar toe liep, zijn passen waren beheerst en soepel. Bijna alsof hij sloop. Aldrei bleef haar positie behouden en keek wat schuin naar de reu, waarbij ze haar staarten uitspreidde naar de zijkant alsof ze hem erlangs liet. Fenrir ging naast haar staan, tegen haar aan geduwd. bijna, en duwde zijn kop tegen haar kaak aan, de Ninetales deed hetzelfde terug, met minder hardheid in de actie. De muziek speelde op werd dringender. Beiden draaide zich van elkaar weg in een harde manier om een rondje te draaien en zo weer tegenover elkaar te komen, vlammen danste om hun heen in de draai. Ze stonden dicht bij elkaar en Fenrir liep naar voren, steeds een van zijn poten tussen die van Aldrei zetten, waardoor ze nooit van elkaar af leken te gaan. Aldrei liep achteruit met hem mee, hun hoofden tegen elkaar aan gelegd op bepaalde momenten. Na drie grote passen naar achteren gingen ze weer naar voren. Aldrei maakte en half rondje om Fenrir heen, kwam zo aan zijn zijde en zwaaide met haar wilderige staarten zodat die het idee van zwaaien mee gaven. Hierna gooide ze deze staarten over de Houndoom heen en leunde ze tegen hem aan, Fenrir bewoog mee, waardoor het bijna leek alsof hij op de grond zou komen met Aldrei bovenop haar, maar zoals moest zette hij hierna zijn poot goed weg en duwde haar weer terug op haar plek. In die motie gooide ze ook weer haar staarten terug, stapte weer opzij en liet zich nu zacht op de grond vallen, waarbij Fenrir een poot over haar heen deed, waardoor het voor het publiek zou lijken alsof hij haar opving. Of in ieder geval een poging deed. Hij stapte weer naar achteren, Aldrei kwam omhoog en maakte een scherpe beweging met haar hoofd. De stem begon met zingen. “Will drive you..” Er zat een kleine echo achter. Beiden hondachtige liepen weer naar achteren, Aldrei draaide een rondje en ging hierna op twee achterpoten staan, waarna ze zich op Fenrir liet neerkomen met haar rug eerst. Fenrir ving haar op met haar eigen rug, terwijl hij omkeek naar de vos. "Mad" Deze rolde via de andere kant van Fenrir weer af, kwam daar neer en begon rond hem te draaien. Fenrir deed hetzelfde terwijl Aldrei een Flame Wheel deed om de draai meer kracht te geven in beweging. De zanger klonk ondertussen weer door de zaal, maar de dieren leken het niet te horen. “Roxanne” Ze stopte met draaien, het vuur dwaalde weg en Aldrei zakte los door haar poten heen, alsof ze te vermoeid was verder te gaan, ze rolde op haar rug terwijl de muziek net waar naar beneden ging. De viool van Ragya maakte weer een agressieve toon terwijl Fenrir met een klap zijn poot naar haar weg zette, vlammetjes schoten erbij omhoog, waardoor Aldrei weer opkeek. Hij greep haar aan haar halsband, trok haar omhoog, terwijl Aldrei in die trekbeweging weer recht sprong, tegen de donkere hond aan. Deze bleef stil staan terwijl zij achter hem langs liep en met haar staarten langs hem vleidde. “You don't have to put on that red light” Net toen een van de staarten bij diens poten kwamen zette Fenrir zijn poot erop en draaide zich om, de staart niet loslatend. “Walk the streets for money” Ze stonden weer tegenover elkaar en liepen achteruit, Aldrei’s staarten wat wanhopig om hem heen gewikkeld. In het midden stopte ze even abrubt, en gingen hierna weer verder naar achteren. Of ja, voor Fenrir naar voren. Eenmaal hun einde bereikt sprong Aldrei over Fenrir heen, terwijl deze meedraaide. “You don't care if it's wrong or if it is right” Aldrei draaide weer een rondje toen ze neerkwam en eindigde met haar snuit tegen die van Fenrir. Beiden wreven even hun kop liefdevol tegen elkaar aan. Hierna liet de vos zich weer vallen, maar Fenrir ving haar op en sleurde haar mee via de halsband. Na een tijdje trok hij haar weer omhoog, waardoor het gouden dier weer in een omhelsing kwam en haar kop even op zijn schoft legde. “Roxanne” Klonk er weer. Hierbij leek Aldrei weg te willen lopen. Maar Fenrir hielt haar tegen door zacht aan haar band te pakken. Aldrei draaide zich om in een rondje, zoals hoorde bij een tango, en viel weer tegen Fenrir op. De reu duwde nu zijn kop teder tegen haar aan terwijl de vele staarten rondbewogen alsof ze in water lagen. Aldrei draaide zich om, waardoor Fenrir achter haar stond, zijn hoofd nog steeds tegen de hare aan. “You don't have to wear that dress tonight” Aldrei begon weer weg te lopen met draaibewegingen, die allemaal vlammen liet opdansen toen ze deze maakte. “Roxanne” Klonk er weer terwijl Fenrir haar achterna rende. Hij sprong voor haar, waarna hij naar voren liep. Aldrei stapte weer naar achteren. Uiteindelijk liet ze zich weer zacht op de grond vallen. Fenrir liep over haar langs, tot beiden voorpoten bij haar schouders kwamen, waar hij zijn kop liet zakken en zijn snuit tegen de hare aan legde. “You don't have to sell your body to the night” Sprak de achtergrond. Ze kwamen hierna rustig omhoog, snuiten nog altijd tegen elkaar aan, en zo bleven ze ook tot Aldrei met haar staarten zwiepte, vuur oplaaide dankzij beiden wezens, en hun dans was afgelopen. Hierna gingen zowel de lichten als het vuur uit, en lieten twee hijgende dieren achter. Ook Ragya had het warm gekregen, toen ze naar voren liep, even boog naast haar team en een bedankje zei, waarna ze samen met de twee viervoeters wegliep. Ze had het vioolspelen gemist, en het was beter gegaan dan ze had gedacht. Fenrir en Aldrei waren beiden te moe weer ruzie te gaan maken. De roodharige grijnsde even en aaide beiden. “Goed gedaan, laten we naar de rest kijken”
Member
Jane Harper
Punten : 493
Gender : Female ♀
Age : 22 y/o yo
Type : Trainer
Regions : Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: Valentine's Contest vr feb 26, 2016 12:51 pm
Do You Love Me* - Lyrics
J
ane vermaakte zich prima achter de schermen. Ze had bij toeval ontdekt dat er ergens, gehuld in coulissen en verborgen achter zwarte kisten, een kleine ruimte was waar de licht- en geluidstechnici op elkaar gepropt achter mengpanelen en andere duur uitziende apparatuur zaten, intens starend naar een klein schermpje waarop het podium te zien was. Na wat gepraat en gelachen te hebben, stonden de techmen toe dat de roodharige zich in de vijf vierkante centimeter propte die nog over was in het kamertje en kreeg ze zelfs een biertje aangeboden. Het hok rook naar zweet en hop en oververhitte systemen, maar dat merkte ze niet eens meer. Zittend op een soort ongemakkelijkere versie van een barkruk en kijkend naar het schermpje, haar ene hand om het flesje en haar andere tegen haar koptelefoon gedrukt zodat ze het geluid beter kon horen, mengde Jane perfect in met haar gezelschap. De enige verschillen tussen de roodharige en de mensen waarmee ze op een wel erg intieme afstand zat, waren dat Jane straks ook nog te zien zou zijn op het beeldscherm en dat ze niet volledig in het zwart gekleed ging. Haar tweedbroek, vlinderdas en bretels waren niet wat dit laatste verschil maakte, maar wel de felwitte blouse die ze erop droeg, waarvan ze de mouwen opgestroopt had. Ze zag eruit als een karakter uit een oude zwartwitfilm, en dat was precies wat ze wilde aangezien het paste bij het nummer dat ze gekozen had. De outfit was ook een goede gespreksstarter geweest, aangezien techmen als vanzelfsprekend van film noir en detectivefilms hielden en Jane, die opgegroeid was met die genres dankzij haar vader, de quotes haast kon dromen.
Even haalde de roodharige haar hand van de koptelefoon om een plooi in haar broek glad te kunnen strijken. Zenuwachtig was ze niet, maar ze wilde wel een goede indruk maken, ondanks dat ze aan het danscontest meedeed vanwege een weddenschap en het hele gebeuren alles behalve serieus nam. Haar aandacht werd getrokken door een zakje dat in haar blikveld heen en weer geschud werd. Jane's vragende ogen ontmoetten die van de persoon die het ding aanbood kort, waardoor het haar duidelijk werd dat ze voedsel aangeboden kreeg, voordat ze naar het opschrift van het zakje gingen. Pinda's, las ze, waar door de aanbieder aan toegevoegd werd dat ze gezouten waren. Jane kon het niet laten om te lachen. "Wat een luxe," glimlachte ze geamuseerd, waar ze een grijns voor terugkreeg. Precies op het moment dat de roodharige haar hand uitstak om het zakje aan te nemen, klonk het geluid van een luid applaus in haar oren. Meteen gingen haar ogen naar het beeldscherm, en ze zag nog net hoe een deelneemster het podium verliet. De man die het dichtste bij het scherm zat en belangrijk genoeg was om een volwaardige bureaustoel te hebben, streepte wat door op zijn klembord en zei iets over 'nummer vijf' waarna hij instructies uit begon te delen aan de barkruk-zitters. Jane nam de pinda's aan en liet ze bijna meteen weer vallen. Nummer vijf, dat was zij. Shit. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe het gele licht van de spotlights op haar en haar Pokémon wachtte en door haar koptelefoon hoorde ze het geluid van onrustig geroezemoes. Haastig stond ze op, het zakje in de achterzak van haar broek stoppend bij gebrek aan een betere plek, waarna ze met veel moeite de deur wist te bereiken. De deur was al open toen ze door verschillende stemmen gevraagd werd waar ze heen ging. Kort draaide ze zich om, een grijns op haar gelaat. "Mijn moment om te stralen is aangebroken, jongens." Ongelovige uitroepen en met liefdevolle beledigingen vormden de reactie. Grinnikend schudde Jane haar hoofd. Het was jammer dat ze deze mensen waarschijnlijk nooit meer face-to-face zou zien; het bonden over slechte filmeffecten en nog slechtere oneliners had haar een paar telefoonnummers die vriendschappen beloofden opgeleverd, maar of ze zich ooit nog in een contestgebouw zou begeven betwijfelde ze sterk. "Het was leuk jullie gekend te hebben," vervolgde de roodharige dramatisch, waarna ze de dompige ruimte en een koor van film noirquotes achter zich liet. Ze had een publiek om te verassen met iets dat zeer zeker geen contest-waardig optreden was. Aw yiss.
T
erwijl ze zich naar het podium haastte, controleerde Jane of de twee Pokéballs die ze bij zich droeg ieder in een zak van haar broek zaten en haalde ze nog snel een keer een hand door haar haren. Het geluid van honderden fluisterende stemmen werd luider naarmate ze dichter bij het podium kwam. Met energieke pas betrad ze het toneel. Zodra ze zich in het middelpunt van de aandacht en het plateau stond, gingen alle lichten uit. Jane boog haar hoofd en vouwde haar handen over elkaar. Het publiek werd stil. Precies op het moment dat de zanger zijn eerste woord uitsprak, scheen het licht van één enkele spotlight op de roodharige neer, die haar best deed er zo verdrietig mogelijk uit te zien.
You broke my heart 'Cause I couldn't dance
Bij 'broke' hief Jane haar hoofd en haar handen – haar vingers gevormd tot een hartje – omhoog tot op haar borst, waardoor het licht haar geweldig overdreven pruillip bescheen. Bij 'heart' brak het hartje in twee stukken en vielen zowel de armen van de roodharige als haar hoofd lusteloos naar voren. Zag het eruit alsof ze een gebroken hart had? Dat was in ieder geval wel de bedoeling. Zette dit begin te hoge verwachtingen voor de rest van het optreden? Waarschijnlijk.
You didn't even want me around And now I'm back
Back. Als een marionet die plots tot leven gewekt werd door een poppenspeler veerde Jane op. Haar handen plaatste ze in haar zij, ze stond wijdbeens en haar borst stak ze fier vooruit. Terwijl ze haar beste toothpaste smile in stand hield, schoot de gedachte door haar hoofd dat het optreden tot nu toe minder erg was dan ze gedacht had. Het was niet genoeg om haar over te halen dit vaker te doen, maar dat ze hier een leuke herinnering aan over zou houden wist ze wel zeker.
To let you know I can really shake 'em down
Haar rechterhand schoot van haar zij en vormde een wijsvinger die op de jury gericht werd zodra 'you' uit de speakers kwam. De tafel en de vier gezichten erachter werden kort verlicht. 'Shake' was het volgende woord waarbij de roodharige in beweging kwam. Een grote grijns verscheen op haar gezicht, waarna ze iets door haar knieën zakte en wild met haar heupen van links naar rechts begon te bewegen, haar handen tot losse vuisten gebald die ze voor haar lichaam hield. De twee pokéballs die in haar zakken hadden gezeten, stuiterden aan weerszijden op het podium en klapten open. Een Bidoof en Darumaka verschenen uit de rode straal die de capsules geproduceerd hadden en twee afzonderlijke schijnwerpers richtten zich op de wezentjes. Het licht boven Jane werd tegelijkertijd gedoofd en de roodharige zette geruisloos enkele stappen naar achteren zodat ze niet meer zichtbaar was voor het publiek. Als ze de mensen in de zaal had laten lachen, was haar missie in ieder geval geslaagd. Nu was het aan Kiek en Rudy om plezier te hebben.
D
e band zette in en de twee Pokémon begonnen te bewegen. Rudy stuiterde op en neer door zich af te zetten met zijn voorpoten en zijn achterpoten op de grond te houden. Zijn oren flopten vrolijk mee met zijn bewegingen. Jane wist zeker dat hij het geweldig vond, ook al had ze de jury afkeurende blikken op het wezentje zien werpen. Kiki hield meer controle over haar bewegingen. Ze deed een soort enthousiastere versie van knieheffen, waarbij haar pootjes steeds de grond raakten wanneer er een accent in de muziek zat. Als Jane in het publiek had gezeten, had ze de voorzichtig vrolijke uitdrukking op het gelaat van de Darumaka kunnen zien. Dat was al heel wat voor het wezentje; haar verlegenheid kwam gepaard met een angst voor het middelpunt van de aandacht te zijn, maar het leek erop dat ze dat nu even kon vergeten.
Do you love me?
De twee stopten even met hun wilde, enthousiaste bewegingen en draaiden zich naar elkaar toe. Met verende passen stapten ze op elkaar af, waarbij Rudy zijn hoofd heen en weer zwaaide op de maat van de muziek en Kiki deed alsof ze met haar vingers knipte. Elke keer als er een nieuwe regel werd gezongen zetten de pokémon een stap, gecombineerd met een hoofdbeweging of een knip. De spotlights volgden hen naar het midden van het podium, waar het licht een grote stip vormde op het moment dat de Bidoof en de Darumaka zeven stappen gezet hadden en bijna tegen elkaar aanbotsten. Kort duwde Rudy zijn hoofd tegen zijn danspartner aan in een uiting van genegenheid. Het moment was niet gepland geweest en verraste Kiki dan ook. De blosjes die ze kreeg waren haast niet te zien voor de toeschouwers, in tegenstelling tot de snelle knuffel die ze de Bidoof gaf, maar Jane wist zeker dat ze er wel degelijk waren. Vlug liet de Darumaka haar teamgenoot weer los toen het tot haar doordrong dat ze nog steeds met een show bezig waren, wat Rudy ook weer bij de les bracht. Ze konden het echter niet laten om nog even vrolijke blikken uit te wisselen voordat ze aan hun volgende reeks danspasjes begonnen.
Dance…
Op hetzelfde moment maakten de twee pokémon een draaisprong zodat ze weer met hun gezichten naar het publiek stonden. Ze bogen zich iets voorover, zoals ze hun trainer eerder hadden zien doen, en ook zij begonnen vervolgens met hun achterwerk te schudden. De kinderlijke vrolijkheid die van de wezentjes afspatte en hun onprofessionele bewegingen, die sterk contrasteerden met de serieuze en strak gecoördineerde danspassen van de andere pokémonparen, ontlokten gelach uit het publiek. Zo lang de achtergrondzangers de laatste 'dance' van dit couplet aanhielden, bleven Kiek en Rudy schudden.
Watch me now, oh (Work, work)
De zanger zette de volgende regel in en beide pokémon sprongen op en van de ander af, om vervolgens met een vloeiende beweging weer naar elkaar toe te sliden op de eerste 'work'. Rudy ging rechtop zitten en stak zijn voorpoot uit naar Kiki, die haar eigen poot in die van haar danspartner legde. Work nummer twee. Met zijn hulp draaide ze een snel rondje om haar as en liet de Bidoof weer los zodra ze uitgedraaid was. De Darumaka boog wat naar achteren, haar schouders bewegend, terwijl Rudy voorover boog, eveneens bewegend met zijn schouders. Meegaand in de bewegingen van hun danspartner bogen de wezentjes zich enkele keren naar voren en naar achteren op het ritme van de muziek. Een tweede slide scheidden de twee weer van elkaar.
I can mash potatoes (I can mash potatoes) And I can do the twist (I can do the twist)
Opnieuw stuiterden de Bidoof en Darumaka op en neer, totdat het twist-gedeelte kwam. Rudy maakte handig gebruikt van zijn stuiterende beweging door overeind te veren en begon met zijn lichaam te schudden, zijn poten omhoog houdend op een sasshand-manier. Waar de Bidoof de twist uitvoerde op een manier die je deed glimlachen, hield Kiki zich aan hoe de danspas echt hoorde te gaan. Haar gewicht hield ze op haar voorvoet terwijl ze haar hielen iets van de grond hield en deze door haar onderlichaam te draaien heen en weer bewoog. Haar armen hield ze losjes omhoog en bewoog ze mee. Enkele mensen klapten, wat de Darumaka's zelfvertrouwen genoeg boostte om af en toe een voet van de grond te tillen. Op hetzelfde moment staakten de twee hun bewegingen en drentelden op elkaar af, waarna ze voor de rest van het couplet en het begin van het volgende om elkaar heen stuiterden en vrolijke kreetjes lieten horen die verloren gingen in de muziek. De spotlights dartelden vrolijk met hen mee terwijl ze zich kriskras over het podium bewogen. Het mocht duidelijk zijn dat Jane niet serieus genoeg was om een volwaardige choreografie te bedenken, en dat de opdracht die ze voor dit stuk in de dans gegeven had waarschijnlijk iets was in de richting van 'Doe maar iets leuks.' Bij haar medekandidaten zou het vast niet zo gegaan zijn, had ze het idee. Dat was geen probleem, though; het plezier in de ogen van haar pokémon waren de strakke blikken van de jury meer dan waard.
Now that I can dance
Het optreden kwam tot zijn einde en zoals wel afgesproken was, eindigden Kiki en Rudy hun improvisatiestukje met Kiki in het midden van het podium en Rudy voor de tafel van de juryleden. Het achtergrondkoor stond op het punt om de laatste langgerekte 'dance' in te zetten, en Rudy zette zich in beweging. Zo snel als zijn stompe pootjes hem konden laten zijn – wat niet verassend snel was, mind you – stormde hij op Kiki af. De Darumaka zette haar achterpoten wat uit elkaar en bracht haar voorpoten iets naar voren. Een geconcentreerde frons verving de vrolijke uitdrukking die tijdens het optreden op haar gezicht verschenen was. In de schaduwen ging Jane iets rechter op staan, haar ogen strak op haar Bidoof gericht. Dit moest het hoogtepunt van de show zijn, het stuk waar ze het meest op getraind hadden en wat het meeste fout dreigde te gaan. Rudy rende en sprong zodra hij dichtbij genoeg was. Zijn danspartner ving hem op en zakte daardoor bijna door haar poten, maar wist met veel moeite haar balans te houden. Yess! De 'dance' werd nu echt ingezet en Kiki draaide zich voorzichtig om, zodat Rudy's gezicht naar voren gericht werd. De Bidoof hield zijn pootjes voor zich in de vorm van een hartje en glimlachte trots. Precies op het moment dat de muziek stopte, schoten er twee vuurstralen omhoog vanonder het beverachtige wezen, die een groot hart vormden dat de zaal in een warm, oranje licht liet baden. De zaal begon te klappen en alle lichtbronnen, inclusief de Fire Blast die Kiki in stand gehouden had, doofden. Terwijl het publiek klapte, schoot Jane naar voren om haar pokémon van de grond te tillen en in een group hug te nemen. "Jullie waren fantastisch," grijnsde ze trots terwijl Kiki vermoeid op haar hoofd kroop, en Rudy zich in haar armen nestelde en al bijna in slaap viel. Met een tevreden gevoel verliet de roodharige het podium. Ze had zichzelf weer eens goed voor gek gezet. Nu wilde ze wel eens weten hoe de rest van de serieuzere deelnemers het er vanaf brachten.
* De dans beslaat het eerste tot en met het vijfde couplet van het nummer.
