Valentine's Contest

O wat leuk, o wat leuk, een Valentijnscontest, Imogens favoriete soort! Je hoefde alleen maar naar de teksten van de meeste liedjes en gedichten te kijken om te beseffen dat de liefde altijd al de beste inspiratiebron was, en dat gold voor Imogen net zo goed. Het lastige was alleen dat je maar één pokémon kon gebruiken, en geen twee, dus een liefdesverhaal uitspelen zou nog lastig worden. Hoe graag ze zelf ook in de schijnwerpers stond, ze wilde zichzelf toch liever geen onderwerp van haar voorstelling maken. Het was immers haar pokémon naar wie alle aandacht toe moest gaan. Maar ja, welke pokémon? Solarium had haar vorige Valentijnscontest voor haar gewonnen. Helios was natuurlijk haar mooiste, haar liefste, haar eerste pokémon - en hij wilde nog altijd een revanche na bij zijn vorige contest tweede te zijn geworden. Isabis was roze, dat sprak in haar voordeel, maar de Mudkip had nog niet genoeg ervaring, en hetzelfde gold voor Imimi en Summers. En dan was er nog Meri. Lieve, stille Meri. Hij was al een tijdje bij het team, maar had nog niet de kans gehad om te schitteren op het podium. En daarmee was haar keus gemaakt: Meri zou het worden.

Die keus was inmiddels al weer een tijdje geleden, en in de tussentijd hadden ze flink geoefend op hun optreden. Gekleed in een prachtig jurkje met rozen erop geborduurd, wachtte Imogen haar beurt. Op een scherm volgde ze de kandidaat voor haar, die nu met zijn optreden bezig was. Ze had de jongen nog niet eerder bij een contest gezien, maar hij en zijn Cutiefly waren best wel goed. Ze merkte dat ze zachtjes mee wiegde op de muziek. En aan het eind moest ze even een traantje wegpinken. Opeens leek haar Geweldige Geniale Allerbeste idee een beetje saai. Maar toen ze even naar Meri keek, had ze er toch wel vertrouwen in. Cutiefly, reuze leuk, maar niemand kon op tegen haar Xatu.

Meri dacht er anders over. Je zag het niet aan hem af, maar vanbinnen stierf hij zo ongeveer van de zenuwen. Hoe moest hij dit gaan doen? Hij kon dit helemaal niet! Hij kon alleen maar staren! Dat was ook wat hij nu deed: voor zich uit staren en overdenken hoe het leven hem in Arceusnaam naar de wachtruimte in een contesthal had gebracht. En toen... verdween de wachtruimte opeens. Hij zag iets heel anders. Een visioen! Een moment later was hij weer terug in de wachtkamer, maar nu was hij een stuk rustiger. Wat hij ook zou doen, de afloop stond al vast, en dat werkte op de een of andere manier kalmerend. "Time to shine, Meri", hoorde hij Imogen zeggen. Hij keek het meisje even aan voor ze hem in zijn pokéball liet verdwijnen. Hij wist dat ze nu naar het podium liep, en dat hij straks zou verschijnen ten overstaan van een enorm publiek. Maar hij zou het overleven, zo veel was zeker.

---

Imogen zei niets terwijl ze Meri liet verschijnen. Ze gooide de pokéball niets eens, ze klapte hem gewoon open. In een simpele flits verscheen de Xatu. Geen seals, glitters of hartjes. Alleen de Xatu. Hij stond met zijn zij naar het publiek gekeerd. "Substitute", zei Imogen kalm. Meri stapte naar voren... maar bleef ook staan. Opeens waren er twee Meri's. De ene - de echte - draaide zich om en staarde zijn spiegelbeeld aan. Even bleef het stil. Toen verhief Imogen haar stem iets om het publiek aan te spreken.

"De ogen zijn de spiegels van de ziel", sprak ze. "En dat geldt misschien wel het meest voor een Xatu. Een blik kan alles zeggen, meer dan woorden ooit zouden kunnen. Een blik liefde tonen, beter dan het mooiste gedicht het zou kunnen verwoorden. Een blik spreekt, en alleen de persoon die aangekeken wordt kan het horen. Wat daar gebeurt is onbeschrijfelijk. Maar als we het uit zouden moeten beelden, zou dit het dichtste in de buurt komen. Dames en heren: de balts van de Xatu!"

In de ogen van zijn evenbeeld zag hij niets. Een Substitute had geen ziel. Het gaf hem een ongemakkelijk gevoel om in die lege ogen te kijken. Maar dat hoefde het publiek niet te weten. Hij volgde de stappen zoals ze die geoefend hadden. Imogen zou de aanvallen doorgeven, maar de passen en de bewegingen, die moest hij zelf onthouden. In een snelle beweging spreidde hij zijn vleugels, en vouwde ze daarna weer samen. Daarna spreidde hij alleen zijn rechtervleugel en daarna zijn linker, en op commando van Imogen voerde hij een Peck uit in de lucht. Hij zette een stap naar voren en een stap terug, stak zijn vleugels in de lucht en vloog een klein stukje op. Terwijl hij weer landde, deed hij een Peck richting de grond. Het leek een beetje op een vreemde vogeldans (niet te verwarren met de vogeltjesdans). "Teleport en Psychic", zei Imogen zacht. En opeens stond Meri aan de andere kant van het podium. Met Psychic bewoog hij de Substitute zodat het oogcontact tussen hen in stand bleef. Hij herhaalde de bewegingen van eerder: de vleugelslagen, de stapjes, de Pecks, en zodra Imogen het teken gaf, stond hij plotseling weer ergens anders. "Tijd voor het duet", zei Imogen zacht tegen Meri. Meri concentreerde zich, en toen hij voor de derde keer de bewegingen van zijn dans afging, bestuurde hij de Substitute met zijn Psychic, zodat die precies meebewoog, alsof ze de dans nu samen uitvoerden. En daarna kwamen ze in een nieuw gedeelte van hun voorstelling. Ze hadden de teleportaties bedacht als een soort verbeelding van gedachtesprongen. Gedachten bleven niet stilstaan, ze kwamen voorbij als flitsen. Totdat er een gedachte kwam die zich vastbeet, die de tijd stilzette. En die kwam nu.

"Lucky Chant." Meri hield zijn vleugels gespreid en hij en de Substitute begonnen nu in een wijde cirkel om elkaar heen te stappen, elkaar nog altijd aankijkend. Imogen zette een stapje terug om hen de ruimte te geven, de cirkel moest immers groot beginnen. Nu begon Meri zacht te zingen. Het was niet echt een melodie, meer een soort ritmische klanken. En... wel erg zacht. "Iets harder, Meri", fluisterde Imogen bemoedigend. Als zij het al nauwelijks kon horen, hoe moest het publiek er dan iets van meekrijgen? Kom op, Meri, niet zo bang zijn, we hebben dit geoefend, dacht ze. Het was voor hem vanaf het begin al het moeilijkste stukje geweest, om in die stilte opeens te gaan zingen. Stilzwijgend staren, dat was zijn ding. Hij was het niet gewend gehoord te worden. Meri wist wel dat het wat harder moest, maar zijn stem wilde niet. En de lege ogen van zijn Substitute die hem aanstaarden hielpen ook niet mee. Kom op, zei hij ook tegen zichzelf. Hij kon dit. Hij probeerde iets anders te zien dan zijn Substitute. Hij probeerde zich voor te stellen dat het eigenlijk Solarium was die naar hem keek. Anderen zeiden altijd dat zij zo'n zielloze blik had, maar Meri zag het tegendeel. Haar ogen hadden een ongekende diepte, en een laaiend vuur brandde daarbinnen. Zo veel vechtlust, en tegelijkertijd zo veel compassie... Als hij in die ogen keek, zag hij een hele wereld. Was dat ook liefde? Het kwam niet overeen met wat anderen altijd over de liefde zeiden. Het was meer dan dat. Het was wilder, het was dieper.

Zonder het te merken was zijn chant luider geworden. De volgende stap: "Tailwind." Meri sloeg met zijn vleugels terwijl hij nog altijd rondstapte, en een wind begon over het podium te waaien. De lange, rode kopveren van de twee Xatu golfden in de wind. "Ominous Wind." Hij sloeg nogmaals met zijn vleugels, en een paarse gloed werd door de wind meegevoerd en wervelde om hen heen. De lange veren wapperden nu in plaats van enkel een beetje te golven. Als je een zielsverwant in de ogen keek, zag je meer dan hartjes en glitters. Meer dan zachtheid en gevoeligheid. Je zag de storm die in hun binnenste woedde, je zag de harde kern onder het suikerlaagje. Meri en de Substitute - nog altijd onder invloed van Meri's Psychic - bleven om elkaar heen stappen, maar de Ominous Wind deed nog niet helemaal wat het moest doen. Hij had het bij-effect nodig. Dat was bij het opstellen van dit plan al een risico geweest, dingen overlaten aan het toeval. Maar Imogen geloofde in toeval, en Meri maakte zich ook geen zorgen. Toeval of geen toeval, hij wist al dat het de tweede keer wel zou werken. Zonder dat Imogen iets hoefde te zeggen, sloeg hij nogmaals met zijn vleugels. De storm zwol weer aan, wervelde om het tweetal heen, en je kon ze enkel als silhouetten door het paars heen zien. Dit keer voelde hij hoe de Ominous Wind hem de kracht en energie gaf die hij nodig had voor zijn volgende aanval. "Stored Power en Wish", zei Imogen. Meri en zijn Substitute stonden inmiddels aan weerszijden van het podium. Meri zette zich af met de kracht die zijn Ominous Wind hem had gegeven en overbrugde zo in een enkele sprong het halve podium. De Substitiute volgde nog altijd als zijn spiegelbeeld. Tijdens de sprong deed Meri een wens.

De paarse wind loste op en de twee Xatu stonden na hun sprong heel dicht bij elkaar in het midden van het podium. Het woei niet meer: het was alsof ze het oog van de storm hadden bereikt. "Confuse Ray", fluisterde Imogen het laatste commando. Kleine bolletjes licht knipten aan en bleven rond de Xatu in de lucht hangen als kleine vuurvliegjes. En een klein eindje boven hun hoofden, geroepen door Meri's wens, lichtte een heldere ster op.

Imogen glimlachte breed, en Meri besefte pas weer waar hij was toen mensen begonnen te applaudisseren. Wauw, dat was... intens. Meri en de Substitute maakten synchroon een ietwat ongemakkelijke buiging en daarna verlieten zij en Imogen het podium om ruimte te maken voor de volgende deelnemer. Pas toen ze uit het zicht van het publiek verdwenen waren, liet Meri zijn controle over de Substitute varen en liet het ding in een plofje rook verdwijnen.