Drag Contest

DRAG CONTEST

EVENT CONTEST

Het was voor hem altijd een jongensdroom geweest om op een podium op te mogen treden, maar zelfs in zijn stoutste jongensdromen was dat nooit een Contestpodium geweest. Toch, vandaag de dag, zou Amal Haki– euh, Juana Bang de wereld – of in ieder geval Kalos – eens laten zien wat ze in haar mars had.

Juana staarde naar haar handen. In een poging te ontdekken of ze ook echt trilden legde ze haar onderarmen op haar schoot. Ja? Nee? Het voelde alsof ze een pas geschoren Lillipup was. Midden in de winter. Ze ademde diep in en sloot haar met valse wimpers bewerkte ogen. Het uiteinde ervan kriebelde haar huid, maar dat was geen onprettig gevoel. In het begin moest ze eraan wennen. Nu voelde het alleen maar vertrouwd. “Lance, hoe voel jij je maatje?” klonk haar diepe stem, voordat ze haar bruine ogen weer opende en schuin omlaag keek. De Vaporeon lag op z’n zij, zijn kop geheven om de omstanders in de gaten te kunnen houden. Zijn staart krulde achter Juana’s benen door, net niet tussen de hoge hakken en het zachte stof van de stoel geklemd.

Juana bukte voorover, wiegelde de uitsnede van haar regenboogjurk bij de borst voorzichtig wat omhoog, en streek de franjes van Lance’s bijpassende jurkje glad. De Vaporeon ving zijn blik kort, voor hij een vrouwelijke Alolan Ninetales in zijn ooghoek opmerkte en de aandacht helemaal verloor. Juana grinnikte zacht. Sinds zijn evolutie twee weken terug leek hij de smaak te pakken te hebben. “Twee druppels water,” mompelde ze, voor ze zijn voorbeeld besloot te volgen. Genoeg kunstwerken om te bekijken, en dan had ze het nog niet eens over de hoeveelheid make-up en schmink op eenieders gezicht. Dat herinnerde haar eraan…

Haar handen pakten haar kleine, roze tasje op schoot. Na er kort in gefriemeld te hebben, anders braken haar mooi gelakte nagels – elk een kleur van de regenboog, toverde ze een handspiegeltje tevoorschijn. Zorgvuldig checkte ze of haar eigen oogschaduw en rouge nog wel te zien was. Dat zat nog precies zoals ze het veel te enthousiast had opgedaan. Juana lachte als laatste haar tanden bloot en knikte tevreden. Perfect.

“Juana Bang en Lancita?” hoorde ze een krakende ruis omroepen. “Graag naar het podium toe.” Het bericht werd herhaald, maar onze heldin stond al overeind nog voor de beste man z’n tweede poging begon. “Nou,” zei Juana tegen haar Vaporeon, haar toon zonder haar gebruikelijke vrolijkheid. “Daar gaan we dan.”

Tijdens de barre tocht naar het verduisterde podium trok Juana voor een laatste keer zachtjes aan de franjes van haar jurk. Ze voelde het niet helemaal meegeven, maar het was precies genoeg om te weten dat het allemaal goed zou komen. Opgelucht nam ze haar plek in en ging Lance voor haar staan.

Met een seintje van haar rechterhand gaf ze aan dat de muziek aan mocht. Samen met de eerste drumslag en het vrolijke deuntje liet Lance een witte mist verschijnen. Zoals ze in de afgelopen twee weken hard geoefend hadden, bereikte de mist het einde van het podium tegen de tijd dat het refrein begon. De sierlampen op het podium sprongen aan en lieten, omstebeurt, een felle kleur op de mist vallen. Van geel naar blauw, gevolgd door rood en wit en groen. Juana staarde in trance naar de overgang, totdat de schijnwerpers van het podium op haar en Lance terechtkwamen en ze haast fysiek opschrok.

Alsof de automatische piloot meteen inschakelde, opende Juana haar mond om geluidloos het liedje verder te zingen. Met haar mond in een “o” vorm, en haar armen de lucht in zwierend, stapte ze naar voren. Lance volgde haar netjes en synchroon, de glitter op zijn lichaam gereflecteerd door het felle licht van de schijnwerpers. Ook bij Juana sprongen haar wangen tot leven door het overtollige glitter. Een luide juich klonk in het publiek, wat een brede grijns op haar gezicht teweegbracht. Ze zwaaide vrolijk naar haar beste vriend en knipoogde naar hem. De mist trok langzaam weg – wat betekende dat het tijd werd voor nieuwe actie.

Terwijl Juana zich wat meer terugtrok naar de achtergrond en door bleef playbacken, begaf Lance zich verder naar voren. In het midden van het podium hield hij halt. “To the misfits and the freaks,” klonk de tekst van het nummer. De Vaporeon liet een ring van water om zich heen verschijnen, die een vieze, bruine kleur kreeg door de Muddy Water die hij tegelijkertijd inzette. Als laatste ging zijn zachtblauwe lichaam met een Acid Armor op in de modderige kleur. Het water zweefde ritmisch naar links en ging daarna ritmisch naar rechts. “Don’t let the hater’s hate become your own, oh, no, no.” De modderbruine kleur ging langzaam over naar een helderblauwe, waar een kleurrijk jurkje in te zien was. Daarna schoot de waterbol als een speer terug naar het midden, waar het zo snel in een rondje rende, dat het haast een watercirkel met een regenboog leek te worden.

Vlak voordat de cirkel aan elkaar sloot, schoten op het ritme een reeks goudgele sterren de lucht in. Steeds op een andere plek. De sterrenrij kreeg een spiraalvorm, en tegen de tijd dat het refrein was bereikt, werden de lichten op de Swiftaanval gericht. De maat van de drum was het teken voor de lichten om van kleur te veranderen.

Bij de tweede bridge liep Juana al zingend naar voren. Ze wiegde een beetje met haar heupen, tot ze aan de rand van het podium stond en met haar handen naar voren reikte. Lance kwam, weer helemaal terug in zijn Vaporeon vorm, naast haar staan. Zijn jurk was doorweekt en het meeste van de glitter was helaas al verdwenen, maar het gekleurde licht dat nu op het publiek stond gericht accentueerde zijn vorm heel mooi. “And in a perfect world I’d get to say,” playbackte Juana met een bedrukt gezicht. De lichten dansten van jong gezicht naar oud gezicht. Ze stak haar handen naar voren en pakte een aantal vreemde vingers tussen de hare. Een van de mannen op de voorste rij kreeg een high five, terwijl een jong meisje haar hand vluchtig over Lance zijn hoofdje liet glijden. “It’s just black and white, there’s no room for grey.” Juana rechtte haar rug en draaide zich van het publiek weg. “And there’s a color scheme inside every heart.” Pijnlijk langzaam heupwiegde ze naar het midden toe en maakte ze een halve pirouette om het publiek weer aan te kijken. Met een ruk trok ze aan het stof dat aan het bovenstuk van haar jurk vastzat.

“So yellow nice to meet you.” Het dwarrelde als de eerste sneeuw van de winter omlaag en onthulde een regenboog aan kleuren, die als een omhelzing om haar benen nestelden.

Juana hupte grinnikend terug naar achteren, zodat Lance het midden weer voor zichzelf kon claimen. Het einde van het lied naderde – en daarmee ook het einde van hun performance. Terwijl het refrein voor een laatste keer door de boxen te horen was, sprong Lance de lucht in en vuurde hij een krachtige, grote Water Gun op de vloer. Het spetterde terug omhoog en viel als minuscule druppeltjes het publiek in. De gekleurde lichten volgden het water, waardoor een kleine regenboog zichtbaar werd.

Lance kwam netjes op z’n poten terecht en staakte zijn wateraanval. Juana tilde de onderkant van haar jurk omhoog en snelde naar zijn zijde. Eenmaal naast hem schoten haar handen de lucht in. “You are the perfect color!” Tegelijk met die woorden gooide Lance zijn hoofd in zijn nek en schoot een Aurora Beam omhoog, de regenboogkleurige straal versterkt met de schijnwerpers die tot nu toe elke beweging van hen hadden gevolgd. De straal verdween, het lied kwam tot een plots einde en de lichten gingen allemaal in een keer uit.

Hijgend vocht Juana tegen de neiging om naar de grond te zakken. Nog voor de omroeper de volgende naam kon noemen, hupte ze lachend van het podium af en sprong Lance achter haar aan.