Drag Me To Hell

Met een vermoeide, chagrijnige uitdrukking op zijn gezicht, misschien nog wel erger dan toen hij naar binnen was gelopen, stapte Raven het ziekenhuis weer uit. Dat 'bezoek' had veel te lang geduurd. Ondanks de opmerkingen dat de hechtingen en het verband vrij goed gezet waren - daar had hij Seven nog voor te danken - hadden ze het nodig gevonden om hem op te nemen en alles nog even grondig na te lopen. En met grondig bedoelde hij echt grondig. Raven had moeite gehad de dokter geen mep te geven toen hij aan zijn hechtingen was gaan trekken. Blijf daar eens lekker vanaf. Maar, hij had geen kik gegeven, want het zou uiteindelijk moeten helpen. Nu, na een aantal zware, slapeloze nachten door de piepende hartmonitor en het infuus in zijn arm, liep hij weer buiten. Raven had het idee dat hij als een halve mummie rondliep met het grote hoeveelheid verband dat om zijn borstkas en arm zat. Hij had dan ook geweigerd een mitella te dragen, omdat de pijn daardoor niet minder zou worden. En dan natuurlijk geen morfine meegeven.
Raven negeerde de starende blikken toen hij het café binnen stapte en liep regelrecht naar de bar. Arceus, hij had echt een drankje nodig.

Blegh. Hij had er echt absoluut geen zin meer in. Alles bezorgde hem hoofdpijn en hij had het idee dat als iemand hem nu in de weg zou zitten, hij daar nog wel eens veel agressiever dan normaal op kon gaan reageren. Hij mompelde dan ook wat onvriendelijk een bedankje toen de barman zijn eerste glas op de bar neerzette en sloeg het achterover alsof het niets was. Met zijn hand tegen zijn voorhoofd bleef hij even zo zitten, voor hij even diep adem haalde. Weet je wat? Muk it. Vanavond had hij er geen zin in. Hij zou gewoon drinken en genieten van zijn avond. Mooi niet dat hij deze liet verpesten door een meisje. Zo was hij nooit geweest.
Toen Raven dan ook binnen kwam had Aiden al een glaasje of twee, drie misschien, op en hief hij een wenkbrauw. “Geef die blinde er ook maar één,” mompelde hij, even knikkend naar het blinde snuitertje wat verderop. De barman hief een wenkbrauw - waarschijnlijk hele andere scenario’s voorstellend - voor hij twee glazen inschonk en er één voor Aiden neerzette, om er één voor Raven’s neus neer te dumpen. Aiden had het immers nooit gedacht, maar misschien was Raven vandaag niet eens het slechtste gezelschap.

Waarom was hij nou niet verbaasd Aiden hier tegen te komen. Raven trok even verrast zijn wenkbrauwen op toen hem meteen al een glas werd voor geschoven. Hij knikte kort naar de barman en pakte het glas beet, waarna hij het in één snelle beweging achterover sloeg. Nee, slim was het niet, maar op het moment kon hem dat niet zoveel schelen. Alles was beter dan de pijn, en dan was Raven zeker geen watje en moest er heel wat gebeuren voordat hij zo wanhopig naar de drank greep. Met een vermoeide zucht sloot hij even zijn ogen in de hoop dat het snel zijn werk ging doen, waarna hij zich toen een beetje schuin naar Aiden om draaide. Hij hief het glas in zijn hand op bij wijze als bedankje, voor hij het weer terug op de bar plaatste. "Ook je dag niet?" mompelde hij grimmig met een beweging naar het drankje dat voor hem neergezet was. Hij durfde erom te wedden dat daar ook alcohol in zat. Al wist hij dat hij daar, opnieuw, niet verbaasd om hoefde te zijn.

Raven had hem ‘gezien’ (haha, Tutu, wat ben je soms grappig) en nam het glas aan, om deze vlug achterover te slaan. Ook Aiden sloeg zijn glas achterover en klemde zijn kaken even kort op elkaar, voor hij weer naar Raven keek. Toen deze begon te mompelen, snoof Aiden eventjes zacht. “Arceus nee,” zuchtte hij. “En jij dan? Niet je standaard hangplek, of wel?” Al hing hij zelf aardig vaak in barren en was alcohol onderhand iets wat op zijn dagelijks menu stond, had hij niet het idee dat dit bij Raven het geval was. En in alle eerlijkheid kon hij de afleiding prima gebruiken: hij hoorde liever aan wat Raven hierheen bracht, dan dat hij zijn brein ging lopen breken over wat, wie, hem hierheen had gezet.

Aiden vroeg wat hij hier dan te zoeken had. Niet zijn standaard hangplek dit. Er was een periode geweest dat hij wel degelijk vaak in de bar kwam, laten we het zijn opstandige jaren noemen, maar toen was ook al snel gebleken dat zijn tolerantie tegen drank niet zo hoog was. Nu had hij echter niet zoveel te verliezen. Als hij het voor elkaar ging krijgen dat hij vanavond out was, zou hij dat een hele prestatie vinden. Raven trok zijn mondhoek omhoog en schudde kalmpjes met zijn hoofd. "Nee, maar op dit moment is elk beetje alcohol welkom," zei hij toen, ervan uitgaande dat Aiden het verband om zijn arm wel kon zien en hij geen verklaring hoefde af te leggen. Hij wenkte de barman dat die wel met een nieuw glas mocht komen. Twee, want die van Aiden leek ook alweer op. "Ik ben toch niet echt in staat om idiote dingen uit te halen vanavond." Nee, zolang Seven vanavond ver uit zijn buurt bleef, kon er niet veel mis gaan. Waarschijnlijk.

Op dit moment was elk beetje alcohol welkom, vertelde Raven. Aiden hief zijn wenkbrauwen en liet zijn blik op het verband vallen. Hij snoof even geamuseerd. Gelukkig ging het zo onderhand met zijn eigen arm al wel ietsje beter. Wel was het altijd nog wat gevoelig, maar dat kwam meer door het feit dat hij er zo slecht mee om was gegaan dan door de verwonding zelf. Want, hij haatte dokters en had gehoopt dat de ontstoken wond zou verdwijnen als sneeuw voor de zon. Helaas was dat wat te optimistisch geweest en had hij alsnog bij het ziekenhuis gezeten. Die dag zelfs nog. Het leek na alle gebeurtenissen al veel langer terug. “Ah, ja, ‘k snap je,” grijnsde Aiden, even zijn mouw opstropend en het verband rond zijn arm laten ziend. Ja, hij was ook al zo’n intelligent monster. Hij was benieuwd hoe Raven aan zijn verwondingen kwam. Misschien weer een meisje laten huilen?
Toen Raven zei niet in staat was tot idiote dingen, snoof Aiden bij wijze van een onderdrukte lach. “Nee, klopt. Je meissie is er immers niet,” merkte hij wat grijnzend op, voor hij het glas aannam dat voor zijn neus werd neergezet en er een slok uit nam.

Aiden leek te begrijpen wat hij doormaakte, en stroopte toen zijn mouw op. Raven kon niet zien wat hij zo trots wou demonstreren, maar hij verwachtte half dat hij net zo'n mooi in het verband gewikkeld was als hij. Dat had hij vast niet opgelopen door hier braaf op een stoel in het café te zitten. "Hebben ze jou ook al onder de loep genomen?" vroeg hij toen, refererend naar de dokters waar ze allebei zo'n hekel aan schenen te hebben.
Toen Aiden een opmerking over Seven maakte, verscheen er meteen een opstandige uitdrukking op zijn gezicht. "Het is m'n-" Begon hij, maar hij staakte zijn zin halverwege en liet de woorden in een zucht over zijn lippen ontsnappen. "Laat ook maar." Hij had de energie niet eens meer om tegen Aiden in te gaan. "Echt hoor, dit was de laatste keer dat ik me met vrouwen bemoei," klaagde hij semi-serieus. Ze waren leuk geweest, voor een tijdje. Maar, nu zorgden ze alleen maar voor problemen. Hij wist niet of dat kwam omdat ie nou te soft werd of dat Seven in het bijzonder gewoon een gave had om onder zijn huid te zitten.

“Jup,” zuchtte Aiden toen Raven vroeg of hij ook al onder de loep genomen was. “Eén of andere mafkees die dacht dat het openkrassen met een mes een geschikte hobby was.” Oké, dat was niet helemaal hoe het gegaan was, maar Aiden vertelde het liever als een soort derpverhaal dan dat hij daar was om Lilium te beschermen. “En jij? Een meisje boos gemaakt?” Een geamuseerde grijns sierde het gelaat van de jongen terwijl hij de woorden sprak. Wat was ‘t toch een Seedot soms.
Toen Raven zei dat het de laatste keer was dat hij zich met vrouwen zou bemoeien, fronste Aiden even. “Heilige Arceus, dit is misschien de eerste keer dat ik het met je eens ben.” Hij nam een laatste slok en zette het nu lege glas weer op de bar neer. Nee, vrouwen deden zijn hoofd zeer. Ze waren veel te ingewikkeld naar zijn mening en hij had geen idee wat hij met ze aan moest.

Iemand had zijn arm opengehaald met een mes. Raven zweeg voor een seconde. "... Wat?" was toen het enige wat hij daarop kon antwoorden. En dan dacht ie dat zijn verhaal vreemd was. Wat voor idioten liepen hier rond in Kalos?
Natuurlijk trok Aiden meteen de conclusie dat hij weer eens een meisje boos had gemaakt. Raven fronste, terwijl hij nog een flinke slok nam, om zo niet te laten merken dat het nog steeds een beetje pijn deed aan zijn mannenego dat Aiden gezien had dat hij een hoek had gekregen van Seven. "Ik.. denk het?" zei hij toen droogjes. "Een of ander gestoord mens wilde Luca hebben.. en vanaf toen ging het mis." Hij had besloten de details maar weg te laten. Raven werd zelf al weer duizelig bij de gedachte, al kon dat misschien ook door de 2e glas drank komen die hij nu alweer achterover had geslagen. Aiden was het zowaar een keer met hem eens dat vrouwen veel te ingewikkeld waren. Nu was het aan Raven om conclusies te trekken. "Teh," lachte hij kort. "Je gaat me toch niet zeggen dat je hier om een meisje zit?" Die Aiden. Dat had hij nou weer niet 'zien' aankomen (ha-ha grappig hoor).

Wat. Raven kon er verder niet eens iets over zeggen. Aiden lachte even kort. “Ja, een of ander boefje dat stoer dacht te zijn met een mes,” fronste Aiden. “Eerstvolgende keer trek ik die kop van zn romp.” Dit ging gevolgd door meerdere scheldwoorden die zacht gemompeld werden en niet werden uitgetypt omdat mevrouw Tutu geen officiële waarschuwing wilde van de enge administrators.
Een gestoord mens wilde Luca hebben. Luca de Lucario. Wat was hij toch een originele man, zeg. Aiden snoof even kort en schudde zijn hoofd. Als hij niet half aangeschoten was, had hij waarschijnlijk ergens anders gezeten met zijn mannenego. Maar, vandaag was zelfs Raven beter gezelschap dan menig vrouwmens, dus hij kon ermee leven. “Ja, dat Team Rocket is actief de laatste tijd,” merkte hij droogjes op. Hij was immers niet zo bang voor ze. Een grote vent die langs Tyrion zou komen, zeg.
“Misschien,” mompelde hij na de woorden van Raven. “Al het andere kan ik wel af zonder drank, maar meiden… Heilige Arceus, ik zal ze nooit begrijpen. Misschien maar tijd om een andere richting te bewandelen.” Het laatste wist hij er met een duidelijk grappende toon uit te krijgen, voordat Raven nog rare dingen ging denken. Wenkbrauwwiebelen hielp namelijk niet echt en zonder de toon zou Raven er de grap niet van in zien.

"Inderdaad, Team Rocket," sprak Raven een beetje afwezig, terwijl hij zich weer herinnerde hoe Luca over hen had gesproken. Hij zette zijn glas een beetje hardhandig terug en snoof toen. "Toevallig connecties die me naar hen toe kunnen leiden? Ik heb nog iets te bespreken met hen," mompelde hij toen grimmig, op een toon die duidelijk zijn chagrijnige humeur liet doorschemeren. Nee, Raven zou het helemaal niet vreemd vinden als Aiden hem wat tips kon geven hoe die organisatie te bereiken. Zo te horen had hij er al aardig goede vrienden gemaakt.
Aiden maakte al snel weer een opmerking die alleen hij zou kunnen maken. Raven fronste en nam als redmiddel snel nog een slok van zijn drank. "Loop die richting maar heel ver een andere kant op dan," waarschuwde hij. Nee, zo wanhopig was het nou ook weer niet. Hij maakte geamuseerd een schuddende beweging met zijn hoofd. "En ik dacht dat ik het goed kon verpesten." - Dat was ten slotte niet meer te ontkennen. - "Wat heb je gedaan dan?"

Toen Raven vroeg of Aiden connecties had naar Team Rocket omdat Raven hen nog iets moest zeggen, knikte Aiden even. Cijfers waren zo’n beetje het enige wat hij onthouden kon en hij had het nummer van Marcus onthouden bij Lilium en het zodra ze weg was meteen in zijn Holo Caster gedumpt. Hij haalde deze dan ook tevoorschijn, ontgrendelde het scherm en zocht naar het nummer van Marcus. Eenmaal gevonden, schoof hij het ding naar Raven toe. “Elite, mannelijk. Niet heel erg spectaculair sterk, Luca zal ‘m makkelijk kunnen hebben,” sprak hij rustig. Heck, Arya had hem makkelijk kunnen hebben en destijds was Luca toch wel heel wat sterker dan Arya was.
De opmerking van Raven deed Aiden even fronsen. “Eh? Gadver, nee. Ik blijf wel gewoon ‘t goede pad bewandelen,” zuchtte hij. Niets tegen mensen die het wel deden, maar Aiden kon niet zien hoe je op een jongen kon vallen. Alle jongens waren Seedots. Nee, hij had er niet zoveel mee en-... Nee, gadver. Hij hield het wel op vrouwelijke personen. Klonk… Passender.
Raven zei te denken dat hij het goed kon verpesten en vroeg wat Aiden gedaan had. “Niets.” Dat klonk vrij nors. Maar, hij had echt geen idee. Hij had te veel gedaan. Te weinig misschien ook. Urgh, vrouwen.

Hij hoorde Aiden rommelen met zijn telefoon, en schoof het ding naar hem toe toen hij blijkbaar het goede nummer had gevonden. Raven luisterde droogjes naar zijn omschrijving van de mannelijke elite en pakte toen de telefoon beet alsof hij het scherm kon lezen. "Ik zal maar niet vragen hoe je aan dit nummer komt," zei hij toen. Dat wilde hij niet eens weten. Hij legde het ding weer terug, omdat hij er verder toch niet veel nuttigs van kon halen, en pakte toen zijn eigen holocaster om het een beetje laconiek naar Aiden toe te schuiven. "Als jij hem er in wilt zetten.." zei hij toen, onder andere omdat hij zelf ook echt geen idee had hoe. Technologie was nou niet echt bepaald zijn ding en dat zou Aiden moeten weten. Het enige wat hij kon was mooie selfies maken.
Toen Raven vroeg wat hij gedaan had antwoordde Aiden met een norse niets. Dat klonk hem maar al te bekend. De jongen met het zwarte haar trok zijn wenkbrauwen op. "Ja, dat is nooit het goede antwoord," sprak hij met een zucht. Als je iets deed werden ze boos, deed je niets was het ook niet goed. Het was veel makkelijker toen hij zich nog niet zo druk maakte om de gevolgen van zijn acties.

Hij was weer eens volledig vergeten dat de blinde jongen blind was, maar realiseerde het zich toen de jongen de telefoon aanpakte en er naar keek of hij iets zag, terwijl het scherm alweer in slaapstand kwam. Toch begreep hij dat het ging om een nummer en kreeg Aiden zijn eigen Holo Caster weer terug, even als die van Raven. Hij vroeg of Aiden het nummer erin wilde zetten en deze knikte. “Klinkt prima. Hij stelt niet zoveel voor,” zei hij. “Arya - mijn Mawile - had ‘m binnen twee klappen tegen de grond,” lichtte hij toe. Nee, onder de indruk van Marcus was hij zeker niet. Een Salamence inzetten tegen een Mawile, hoe dom was je dan? Hij ontgrendelde zijn eigen scherm opnieuw en begon het nummer over te nemen op die van Raven, waarna hij het erin zette met als titel ‘Booboo♥’, want dat vond hij leuk. Zijn humor was echt van de bovenste plank.
Niets was nooit het goede antwoord. Aiden zuchtte een keer. “En jij dan? Wat kon jij zo goed verpesten?” Een grijnsje gleed over het gezicht van de jongen. Even het onderwerp naar Raven zetten.

Opnieuw dat verhaal dat de elite niet zo veel voorstelde. Als Raven niet beter wist had hij dat maar wat graag willen geloven. Maar na het hele gedoe met Allison. Marcus had misschien nog niet zo'n spectaculair team, maar Raven zou Team Rocket niet zo snel meer onderschatten. Hij knikte even kortaf ter bedankje toen Aiden het nummer in zijn telefoon invoerde. Raven snoof even argwanend. "Gewoon normaal he?" waarschuwde hij, voordat Aiden iets in zou gaan voeren als 'schatje' of iets anders idioots. Hij had namelijk nog geen idee hoe hij dat moest aanpassen.
Aiden vroeg wat hij dan zo goed verpest had, en Raven onderdrukte de neiging om 'alles' te antwoorden. Hij tilde verrast zijn wenkbrauwen op. "Had je die hoek die ze me gaf niet gezien?" vroeg hij toen sarcastisch. Aiden had ten slotte het hele schouwspel toegekeken. Normaal kreeg iemand hem niet zo snel neer, maar Seven had echt verbazingwekkend veel kracht in haar armen. Voor een meisje. Raven zette zijn glas weer neer op de bar. "Ze vatte het niet echt licht op." Nee, Seven had het absoluut niet leuk gevonden toen hij had opgebiecht over het festival. Terwijl ze daarvoor nog boos was geworden om het feit dat hij iets had verzwegen. Het was nooit goed.