Christmas Contest

Jace stond nerveus in de wachtkamer te luisteren naar het luide en enthousiaste geklap voor de presentator. De jury bestond uit drie mensen genaamd Francois de la Mer, Laurent Mignon en Martine Fleur. Jace dacht na over alle tips die Vivienne hem gegeven had. Hij en Vivienne hadden een paar dagen geleden bij een grasveldje in de buurt van Lumoise City getraind voor de contest nadat Jace zich voor de lol had ingeschreven, maar hij begon nu wel knap nerveus te raken. Op een gegeven moment hoorde hij de presentator zijn naam omroepen en vertellen dat hij aan de beurt was. Hij had Nightshade al die tijd uit haar pokéball gelaten en keek haar met een glimlach aan terwijl hij zei: “Nu of nooit, nietwaar?” Hijzelf had een deftig wit pak aan met rode randen. Hij hurkte eventjes bij Nightshade en aaide haar terwijl hij zei: “We hebben heel hard geoefend en ik weet zeker dat je het geweldig gaat doen.”
Ze stapten samen het podium op. Jace kreeg wat zweetdruppels op zijn voorhoofd toen hij het enorme publiek zag. Normaal gesproken als hij battlede tegen gym leaders of in grote steden zoals Lumoise City, maar nu moest hij optreden en niet battlen. Hij en Nightshade liepen naar het centrum van het podium en maakten een kleine buiging. Hij knikte naar Nightshade die voor hem uit liep terwijl Jace wat stappen naar achteren deed zodat hij niet in de weg zou staan van de aanvallen. Zodra Nightshade op haar plek stond knikte Jace naar de man aan de zijlijn die de muziek bediende. Hij moest alleen voor wat ambiance zorgen. Jace had daarom alleen wat achtergrond muziek uitgekozen. Hij wilde dat alle aandacht ging naar Nightshade en begon de show meteen. Zodra de muziek begon zei hij: “Nightshade gebruik Disarming Voice. Nightshade knikte en begon te zingen. Het was een melancholische melodie die zelfs de stoerste Garchomp zo kunnen doen janken. Jace keek het publiek in en zag de reacties. Jace glimlachte en begon zich wat beter in zijn vel te voelen toen hij zei: “Gebruik nu Magical Leaf gevolgd door een Psyshock, maar blijf zingen met je Disarming Voice.” Nightshade deed haar oogjes toe en liet zich compleet leiden door de melodie van haar eigen stem die de overgang maakte van melancholisch naar een vrolijker tempo terwijl ze zwaaide met haar armpjes in een pirouette. Haar zwaaien met haar armen liet een boogje licht achter waar de Magical Leaf uit schoot en haar begon te omsingelen als een glinsterende tornado van dwarrelende bladeren. Ze draaide perfect mee met het tempo van de tornado en stopte abrupt met haar pirouette richting het publiek. De bladeren dwarrelende nog steeds om haar heen terwijl ze haar armpjes om zich heen sloeg alsof ze zichzelf een knuffel gaf. Ze bleef door zingen en Jace deed uit voorzorg een paar stappen naar achteren. Haar ogen begonnen paars te gloeien en ze sloeg haar armen open. Een enorme schok van psychische kracht vloog van haar af en vernietigde de glinsterende bladeren. De bladeren werden verpulverd door de krachtige schok en veranderden in een waas van glitters die om Nightshade, die nog steeds aan het zingen was, bleef hangen. Jace glimlachte toen hij een klein meisje in het publiek zag die met een opengeslagen mond naar de glitters keek en zei: “Nightshade gebruik Covet terwijl je door blijft zingen.” Het zingen was minder droevig dan eerst en leek haast opbeurend. Omringd door glitters keek Nightshade met haar grote oogjes bedelend naar het publiek. Deze aanval werd meestal gebruikt in een gevecht om de tegenstander te raken met een onverwachtse stoot, maar in dit scenario hielp het wel met het “schattigheids” factor. Haar smekende oogjes waren Jace ook vaak de baas geweest als hij ergens rustig aan het lunchen was. Zelfs toen ze nog een Espur was lukte het haar. Jace knikte vastberaden en zei: “Beëindig het met een Stored Power in combinatie met een Disarming Voice zoals we geoefend hebben.” Ze begon wat harder te zingen net op het moment dat het liedje, dat zij zong in haar eigen schattige pokémon taaltje, compleet opbeurend werd. Het hele doel van de aanval Disarming Voice was om het publiek emotioneel te maken om ze vervolgens weer op te beuren. Terwijl ze zong hief ze haar handjes boven haar hoofd. Tussen haar handjes vormde een ring van psychische kracht die de glitters die om Nightshade heen hingen mee trokken. De compacte ring van glitters vormde een kleine halo boven het hoofdje van Nightshade. Ze zag er enorm schattig uit als een klein engeltje. Jace was dol blij dat alles goed ging en het leek er op dat Nightshade zich ook aan het vermaken was. Ze genoot altijd van aandacht. Vroeger maakte ze zelfs ruzie met de rest van zijn team voor zijn aandacht. Ze liet plotseling bij de climax, en ook het einde, van het liedje plotseling haar armpjes zakken die de halo mee trokken om haar heen als een grote ring van licht. Ze reikte haar armpjes uit en de ring vergrootte plotseling heel snel en spatte uit elkaar in een puls van glinsterende deeltjes. De achtergrond muziek zakte ook weg in volume tot het doodstil was. Nightshade en Jace liepen naast elkaar naar het midden van het podium en maakten een buiging naar het publiek. Jace glimlachte naar Nightshade terwijl ze het podium verlieten. Het was haar gelukt.
Toen ze uit het zicht waren van het publiek tilde hij haar op en knuffelde hij haar vertroetelend en zei: “Je hebt het fantastisch gedaan schat.” Ze keek met glinsterende oogjes naar Jace en maakte een blij geluidje. Hopelijk had hij alles gedaan wat Vivienne hem uitgelegd had. Hij had alle focus op zijn pokémon gelaten, hopelijk leek het niet te houterig doordat Nightshade geen fysieke aanvallen in zijn optreden geimplementeerd had. Hij schudde zijn hoofd om die negatieve gedachten weg te halen en legde Nightshade neer. Hij aaide haar en zei: “Laten we naar de rest van de mensen kijk. Het belooft interessant te worden.”

Silvie keek even twijfelend naar Marlowe, de jonge Togepi was nadat hij een training had gezien van een paar coördinators zichzelf gaan trainen gericht op contestachtig vechten. En nu had ze hem ingeschreven voor een contest, hopelijk zou hij daardoor wat makkelijker worden. Het contest zou straks pas beginnen, nu was er nog wat tijd om te oefenen. Day zat naast de Togepi en maakte aansporende geluidjes, later zou de Eevee naar huis moeten, maar dat wilde Silvie bewaren tot na het gevecht. Marlowe had waarschijnlijk geen kans van winnen, maar daar ging het ook niet om. Hij deed alleen mee omdat hij het leuk vond. Nu was de jonge pokémon met Day aan het spelen, en wat aan het oefenen, om de tijd te verdrijven. Nova lette een beetje op, samen met haar trainer. Silvie keek naar de twee pokémon en dacht even aan Night, hij zou zijn dochter vast missen. De wedstrijd zou in ongeveer een half uurtje beginnen en tot dan hadden ze tijd. Maar het was toch slim nog even met de pokémons te praten, er van uit gaand dat ze je een beetje konden verstaan. ‘Day,’ de Eevee keek op en liep na een blik op Marlowe te hebben geworpen naar haar trainer. Silvie keek naar de kleine, bruine pokémon en zuchtte, ze wilde de pokémon na het contest naar huis brengen. ‘Het word tijd dat je weer naar Night gaat.’ De oortjes van Day gingen overeind staan bij de naam van haar vader. Met een wat vrolijke blik keek ze kort naar Marlowe. ‘Maar dan zal je ook thuis blijven.’ Silvie keek naar de Eevee en wachtte op een reactie. Day keek omhoog en hield haar kop een moment nadenkend schuin. Een wat minder blije snuit keek nu naar boven en Day draaide zich om naar Marlowe. Met wat treurige piepjes begon ze met de jonge Togepi te praten. Nova keek ook op, met een soort nadenkendheid op haar snuit. Toen Day was uitgepraat keek Marlowe ook even treurig, maar zei toen iets wat de Eevee leek op te beuren. En hij bleef ook praten. Silvie keek naar de twee pokémon, op dit soort momenten voelde ze zich buitengesloten. Soms wenste ze ook dat ze met de dieren kon praten en ontdekken hoe die zich precies voelden. Ze liet Marlowe en Day maar even alleen, dan konden ze het er over hebben als Day afscheid zou nemen van het team. De brunette liep naar Nova en ging tegen de Salamence aan zitten. Nu waren ze nog op route 4, maar straks zou ze in een grote zaal staan met honderden ogen op haar gericht. Ze rilde bij die gedachte, in de spotlights staan was niet echt iets wat ze graag deed.
Een ander fel licht deed haar opkijken, een bekend licht. Silvie keek op, Marlowe? Maar het was de Togepi niet, Day was fel aan het opgloeien en veranderde van vorm. Ze kreeg een groter lichaam, haar staart splete in twee en toen ze uit het licht brak was ze paars. Silvie pakte haar pokédex om de Espeon te scannen en vroeg zich tergelijkertijd af waarom dit nu gebeurde. “Espeon, the Sun Pokémon. The tip of its forked tail quivers when it is predicting its opponent's next move. Its fur is so sensitive, it can feel minute shifts in the air and predict the weather...and its foes' thoughts. An Espeon is extremely loyal to any trainer it considers to be worthy. It is said to have developed precognitive powers to protect its trainer from harm.” Day schudde haar vel uit en keek om zich heen. Silvie ving de blik van de pokémon en vroeg zich af wat ze had gemist. Marlowe sprong vrolijk op en neer en maakte blije geluidjes. De brunette glimlachte en herinnerde zich opeens dat het contest zo zou beginnen.

Silvie liep de wachtruimte in, ze had nog tien minuten voor ze moest beginnen. Maar of dat genoeg zou zijn. Marlowe had zich in haar armen genesteld en keek met grote ogen om zich heen. Hij vond het duidelijk erg spannend. Terwijl Silvie de laatste dingetjes voor bereide was de Togepi bezig met het bewonderen van de dingen in de ruimte. Dingen en de andere pokémon die zijn tegenstanders zouden zijn. Silvie kwam naar de Togepi toe en liet hem in zijn pokébal, op het podium zou hij er weer uit komen. Met een kerstmuts en -jurk aan liep ze het poduim op. Ze was als tweede aan de beurt. Onder een applaus liep ze het podium op, dit was toch echt iets anders dan als je mee deed aan gevechten. Hier werd ook echt op jezelf gelet. Silvie pakte de pokébal van Marlowe en gooide die, hopelijk, sierlijk in de lucht. Marlowe kwam er uit en begon meteen te stralen van geluk, in elk geval was er iemand wel op zijn gemak. De kleine Togepi begon met een van de twee aanvallen die hij kende, charm. Met zijn schattige aanval kon hij zeker wat punten verdienen, maar niet genoeg om te winnen. Marlowe was nog niet klaar met de ‘aanval’ of hij begon echt te stralen. Net als Day gaf de kleine pokémon wit licht en begon hij te groeien. De Togepi werd groter en veranderde, kreeg vleugels en liet zijn ei vallen. Toen Marlowe klaar was met evolueren zweefde hij verbaast en kort daarna dolgelukkig in het midden van de zaal. Silvie keek ook even verbijstert, maar herstelde zich snel. Als Marlowe hier gelukkig van werd moest ze dit vaker met hem doen. Nu moest ze hem wel bevelen geven, hij had nieuwe aanvallen geleerd en die zou hij gebruiken. ‘Marlowe, magical leaf en sweet kiss,’ spiekend op haar pokédex riep Silvie de Togetic bevelen toe. Marlowe keek even verbaast, maar vormde toen succesvol bladeren om hem heen. De lichtgevende bladeren bestuurde hij sierlijk om zich heen, het ging bijna vanzelf. Togepi, tic en kiss’ waren ook bekende contestpokémon. Silvie keek toe hoe Marlowe de bladeren om zich heen liet vliegen en een luchtkusje naar de juryleden stuurde. ‘Metronome.’ Marlowe gooide de bladeren in de lucht en zwaaide toen met zijn hand. Metronome was een veradelijke aanval aangezien je niet wist welke het zou brengen. De Togetic klapperde met zijn vleugels en creëerde toen windstoten die de magical leaf bladeren klein sneden in kleine stukjes die glinsterend naar onder vielen. Marlowe leek er plezier in te krijgen en zwaaide nog eens met zijn poot. Nu verscheen er een mist die de pokémon in wolken hulde. Silvie keek naar de plek waar Marlowe hoorde te zijn, ze hadden nog een paar minuten. In de mist leek wat te gebeuren, maar ook voor haar was het onduidelijk. Een kleurige straal kwam door de mist door en liet de waterdruppeltjes in de wolken glinsteren. Aurora beam. De mist ging langzaam liggen en Marlowe maakte een sierlijke buiging voor het einde. Na nog een laatste charm en sweet kiss richting het publiek was ook dit afgelopen.
Silvie liet de Togetic terug keren, maakte zelf een buiging en liep naar binnen. Dit was toch echt iets waar ze niet aan zou kunnen wennen. ‘Laten we zien wat de rest in petto heeft.’ Mompelde ze in zichzelf ze terwijl ze richting het scherm liep om het volgende optreden te zien.

Stand up and sing

Stand up and sing. It’s Christmas time.

Zachtjes hummend zat de brunette op een stoeltje, terwijl ze in haar handen een pak papier had zitten. Naast haar en voor haar op de grond lag de rest van het papier en alles zag er nogal chaotisch uit. Niet dat de brunette dat opmerkte, aangezien het bij haar er altijd chaotisch uit zag, maar de mensen die langs liepen wierpen haar een nogal vreemde blik toe. Dat zou mede kunnen komen door de pokémon die om haar heen zaten. Achter het bankje zaten een Garchomp en een Charizard rug tegen rug te slapen en er zat een Weavile tegen een boom aan met een takje in d’r mond de mensen die voorbij liepen te keuren. Het was een vreemd stel zo, maar de brunette had wel eens vreemdere dingen meegemaakt. Haar blauwe ogen gleden over het papier heen, terwijl er af en toe een frons op haar voorhoofd verscheen. ”Isolde, wat denk je? Zullen we het bij alleen sneeuw houden, of maken we er echt een kerst iets van?” vroeg ze opeens aan de Weavile, die verrast opkeek. De trainster en haar pokémon hadden voor enkele tellen alleen maar oogcontact, voordat de brunette een glimlach te voorschijn toverde en knikte. ”Ja, zo iets dacht ik al. Het mag misschien een kerst contest zijn, het hoeft niet al te overdreven te zijn natuurlijk,” Ze rommelde een beetje door de papier heen, keek naar diegene die op de grond lagen en mengde er een paar door elkaar. Ze had verschillende optredens bij haar en wilde er nu een groot, mooi optrede van maken. Jammer genoeg was dat lastiger dan dat ze eigenlijk gewild had, want ze was ontzettend kieskeurig, zeker na het winnen van de vorige contest. Eigenlijk wilde ze datzelfde weer voor elkaar krijgen, maar ze had gehoord dat er veel meer mensen meededen dan de vorige keer. Vivienne zuchtte zachtjes en draaide zich om te kijken naar de twee pokémon die lagen te slapen. Na het winnen van haar derde badge waren Ryuu en Enya een stuk beter met elkaar om gegaan. De Charizard had nu eindelijk een spar-partner die net zo groot was als haarzelf, aangezien Ryuu als Gabite niet veel voorstelde. Een Garchomp daar in tegen was best wel indrukwekkend. Ze glimlachte eventjes en slaakte een zachte zucht. Wat moest ze nou met die contest? Ze had wel enkele plannen ervoor, maar bij geen enkele had ze echt het “wauw”-effect en daarbij, moest ze toegeven, dat ze met haar hoofd heel ergens anders zat. Een paar dagen geleden, voordat ze de gym had uitgedaagd, en verslagen, had ze met Jace lopen oefenen. Hij had zich ook ingeschreven voor de contest en ze was zo lief voor hem geweest om hem te basis dingen uit te leggen en te helpen met zijn act. Sinds die dag had ze de blonde jongeman niet meer gezien, maar gleden haar gedachten telkens naar hem uit. Ze vroeg zich af hoe hij er voor stond en of hij iets aan haar tips had gehad. Ze wist van zichzelf dat ze ontzettend slecht was in uitleggen, maar het was nog redelijk gelukt. Voor zover de zenuwen het hadden toegelaten tenminste. Vivienne zuchtte en ging met d’r handen door d’r haar heen. Ze had werkelijk geen idee wat ze moesten gaan doen. Haar blauwe ogen gleden naar de Weavile en ze glimlachte eventjes. ”Denk je dat je het aankan met improvisatie?” vroeg ze voorzichtig. De dark/ice pokémon keek haar eerst eventjes vreemd aan, maar knikte toen. Ze had voldoende vertrouwen in haar trainer en hun band was sterk genoeg om te weten wat ze moest gaan doen. Dit was immers niet de eerste contest die ze samen zouden doen. Ze stond op en pakte haar spullen. ”We moeten maar eens gaan,” mompelde ze, terwijl ze de Garchomp en de Charizard terug liet keren in hun pokéball. De Weavile stond en rekte zich uit, waarna ze haar trainer met een veelbelovende blik aankeek. Het zou hun nog wel lukken, het lukte hen elke keer weer immers.

Haar hart klopte in d’r borstkas terwijl ze naar het beeldscherm staarde. De brunette had zichzelf al helemaal omgekleed en was ditmaal gekleed in een blauw met wit pakje, met bijbehorende bloemenkrans in d’r haar en witte handschoentjes. Warm was het zeker niet en voor haar optreden was dit een ontzettend koude outfit, maar het was het beste dat ze had dat bij het thema hoorde. Haar blauwe ogen waren gefixeerd op het beeldscherm, waar ze haar vriend zijn optreden zag geven. Een klein vlammetje in haar borst hielt d’r warm, wetend dat hij het goed zou doen en dat hij er voor haar zou zijn. Ze glimlachte terwijl ze haar handen samen vouwde voor haar borst hielt. Het was bijna tijd, zo dadelijk mocht zij weer op et podium komen te staan. Ze haalde eventjes diep adem en keek naar de Weavile die naast haar stond. Voor de eerste keer was haar hoofd volledig leeg, ze had totaal geen act voor bereid, ze zou alles terplekke verzinnen. Het was de uitdaging die ze zichzelf had gegeven omdat ze totaal in de knoop zat met zichzelf over hoe ze haar optreden wilde gaan doen. ”Vivienne Williams, u mag naar het podium toe,” klonk er opeens in de wachtruimte. De brunette zuchtte zachtjes en stond op. ”We gaan ervoor Isolde,” sprak ze tegen haar pokémon en samen betraden ze het podium.

Het hele podium was donker, precies zoals ze had aangevraagd bij haar aanmelding. Dat was het enige waar ze bij voorhand wél aan had gedacht. Vivienne deed haar microfoontje goed en knikte naar de Weavile die in het midden van het podium stond. Nu was het erop of eronder, nu moest ze hopen dat haar ervaring als coördinator genoeg was. ”Isolde, let’s do this,” sprak ze kalmpjes. ”Blizzard!” Er verscheen een ijzige aura rond de Weavile heen en ze concentreerde zich diep van binnen, terwijl het podium langzaam veranderde in een ijsveld. Er dwarrelde sneeuwvlokken naar beneden die langzaam op het publiek terecht kwamen. Toen het podium helemaal bevroren was ging de Weavile klaar staan, klaar voor de volgende opdracht. ”Nu Isolde, gebruik Icy Wind, blokje bij blokje,” ze was heel blij dat ze dingen kon combineren en dat zij en Isolde genoeg op elkaar waren ingespeeld om te weten wat ze moest doen. De Weavile vormde een open kom met haar klauwen en maakte met haar Icy Wind aanval enkele grote blokken ijs, die een beetje wankel stonden op het met ijs bedekte podium. Vivienne wist dat ze snel moest zijn, ze wist niet hoelang het podium bevroren zou blijven. Toen de blokken ijs af waren, sprong Isolde terug naar haar trainer en knikte. De brunette knikte terug en wees op de blokken uit. ”Nu, combineer Quick Attack en Metal Claw om de blokken ijs over het podium te laten glijden. Maak er wat moois van, Isolde,” de brunette grinnikte zachtjes, terwijl de Weavile langs haar heen schoot en over het podium heen schoot. Ze hoefde met de Quick Attack niet aan te vallen, nee de kracht zat ‘m in de Metal Claw. De Quick Attack was er alleen maar om ervoor te zorgen dat de blokken niet van het podium af zouden glijden. Haar blauwe ogen volgde het blok ijs dat van de ene kant naar de andere kant schoot, telkens van richting veranderen en telkens wat kleiner werd. Na een minuut of drie kwam er zelfs vorm in en na vijf minuten kon je bijna duidelijk zeggen dat het een Avalugg begon te worden. Ze grinnikte zachtjes toen de Weavile het complete beeld tot stilstand bracht in het midden van het podium en een buiging maakte naar het publiek. Maar Vivienne was nog niet klaar ermee. Ze ging staan en maakte een wijzende beweging in de richting van het beeld. ”Nu Isolde, Assurance!” De Weavile maakte een achterwaartse salto in de richting van haar training en schoot daarna op het beeld af, om het een harde klap te geven met de Assurance aanval. Gelukkig had Isolde eraan gedacht om, toen ze het beeld tot stilstand bracht, om het vast te maken aan de grond. Daardoor zorgde de aanval er niet voor dat het los schoot en in het publiek terecht kwam. Isolde schoot door het beeld heen met haar aanval en er verschenen langzaam barsten in. Terwijl de Weavile terug sprong naar haar trainer, verspreiden de barsten zich en toen twee grote elkaar kruiste, sprong het beeld in duizenden, miljoenen, glimmertjes uiteen die omhoog schoten en op het publiek landen. Vivienne grijnsde breed en zij en Isolde maakte een diepe buiging, waarna ze zwaaiend van het podium verdwenen en weer terug ging naar de wachtruimte. ”Dank je, Isolde,” mompelde ze nog, voordat ze de wachtruimte betraden.

Winter Contest - 1459 - xxx

template coded by always and forever of atf

Clothing+Samenvatting:

Cindy was nog maar kort geleden aangekomen in de Kalos regio, maar toen ze eenmaal hoorde van een contest in Lumiose City had ze besloten om daar als eerste naartoe te gaan. Dit zou dan ook de eerste keer zijn dat ze meedeed aan een contest. Ze had al wel een tijdje rondgereisd door een andere regio, maar nog nooit ergens aan meegedaan. Dat zorgde er dan ook voor dat ze zich nu best zenuwachtig voelde. De contest zou namelijk over een tijdje beginnen, maar omdat ze nog erg twijfelde over hoe het zou gaan had ze nog even besloten om wat te gaan trainen met haar Swablu. Ze had er tenslotte voor gekozen om die pokemon te gebruiken, gezien de rest haar hier niet echt handig voor leek. Ze nam de pokeball van de Swablu in haar hand en gooide deze de lucht in, waarna de pokemon eruit verscheen. De Swablu vloog even enthousiast een rondje voor ze terugkwam naar Cindy en op haar schouder ging zitten. ”Laten we nog wat gaan oefenen voor de echte contest gaat beginnen.” Zei ze tegen de vogel en een enthousiast geluidje kwam terug van de pokemon. ”Ik zat te denken dat we eerst Safeguard konden doen en zodra dat gelukt is kunnen we Fury Attack gebruiken om het kapot te maken en in kleine stukjes te breken en daarna sing te doen, zodat het een mooi kleurenspel wordt.” Ze hadden er al een keer op geoefend, maar het kon geen kwaad om het nog een keer te doen voor de contest. De Swablu liet even een bevestigend geluidje horen en zette zich toen af van haar schouder. ”Oke, begin met Safeguard.” De Swablu vloog eerst een stukje de lucht in waarna ze de Safeguard uitvoerde en een beschermende laag om haar heen bouwde. Dat zag er in ieder geval al goed uit. ”Doe nu Fury Attack op de Safeguard.” De vogel ging raakte de laag een paar keer snel met haar snavel, waardoor het uit elkaar viel en het langzaam naar beneden viel. Ze glimlachte even en keek toen naar de Swablu. Ze wist dat Sing vast wel goed zou gaan en ze zouden nu echt moeten gaan wilden ze niet te laat komen voor de contest. Ze pakte dan ook de pokeball van de Swablu tevoorschijn en deed de pokemon terug in de pokeball, waarna ze zelf naar de contesthal toe begon te lopen.

Gespannen zat ze nu te wachten in de wachtkamer. Het was toen straks allemaal wel goed gegaan, maar toch begon ze weer wat onzekerder te worden. Het kon namelijk altijd nog mis gaan, als er net iets niet klopte of iets niet goed ging, dan was alles verpest. Ze haalde dan ook even een keer diep adem om haarzelf te proberen te kalmeren, want als ze te zenuwachtig was zou het helemaal niet goed komen en was er ook een kans dat haar Swablue het van haar over zou nemen en dat was niet de bedoeling. Ze wilde namelijk wel haar uiterste best kunnen doen in deze contest. Zodra ze te horen kreeg dat het haar beurt was stond ze op en haalde ze de pokeball van haar Swablu tevoorschijn, waarna ze de knop indrukte en de Swablu eruit verscheen. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de pokemon zag en ze gebaarde dat ze op haar schouder moest gaan zitten wat de pokemon ook deed. Ze haalde nog een keer diep adem en begon toen naar de gang te lopen die haar zou leiden naar het podium. Het duurde niet lang voor ze aan het einde van de gang was en het podium al voor haar kon zien. Ze voelde de zenuwen nog steeds wel een beetje, maar ze besloot om ze gewoon te negeren. Ze liep door en niet veel later stond ze op het grote podium met allemaal publiek om haar heen. Ze zwaaide wat naar het publiek en haar Swablu deed hetzelfde met haar vleugel. Ze deed dit voor kort, maar besloot toen dat het tijd was om te beginnen. Ze knikte dan ook kort naar de Swablu en gaf daarna het eerste commando.”Laten we beginnen met Sing.” Ze had besloten dat het een goed idee was om te beginnen met Sing en er ook mee te eindigen. Dat zou waarschijnlijk een betere indruk geven. De Swablu vloog op van haar schouder en bleef even hangen voor ze begon te zingen en langzaam rond begon te draaien, waardoor er gekleurde muzieknoten om haar heen verschenen. Zodra Cindy vond dat er genoeg muzieknoten waren gaf ze het volgende commando. ”Safeguard.” De vogel stopte met zingen en vormde een beschermende laag om haarzelf heen. De muzieknoten bleven ondertussen nog om haar heen zweven. Dit ging allemaal gelukkig nog goed en dat zorgde voor een glimlach op Cindy’s gezicht. ”En nu Fury Attack.” De vogel liet even een enthousiast geluid horen voor ze een Fure Attack los liet op de Safeguard. Normaal gesproken was Safeguard in een gevecht bedoeld als verdediging, maar op dit moment was het handiger om het kapot te maken en het in kleine stukjes te laten vallen. Wat ook gebeurde toen de vogel het schild een paar keer had geraakt viel het uiteen in kleine stukjes, welke naar beneden begonnen te vallen. De muzieknoten die ze eerder had gecreëerd waren al langzaam weg aan het vagen, dus dit was het geschikte moment om het nog een keer te gebruiken. ”En als laatste Sing!” De vogel liet haarzelf eerst tussen de vallende stukjes zakken en begon toen te zingen. Gekleurde muzieknoten kwamen van de bek van de Swablu en begonnen zich om haar heen te vormen samen met de vallende delen van de Safeguard, wat samen een kleurrijk spektakel gaf. Hierna liet de Swablu haarzelf verder naar de grond zakken, samen met de Muzieknoten en vallende stukjes van de Safeguard tot ze uiteindelijk op de grond landde en de laatste muzieknoten ook om haar heen op de grond vielen. Als laatste maakte ze nog een soort van buiging naar het publiek en maakte ze een enthousiast geluidje, wat een nog grotere glimlach op het gezicht van Cindy bracht. Alles was gelukkig goed gegaan, ondanks de zenuwen die ze gevoeld had en daar was ze echt blij mee.