{Ranger Quest} That was hot

Heh... Een nieuwe job? Sure, waarom niet? Het was immers een tijdje geleden en hij vond het mooi tijd om weer iets te gaan doen. Hij keek even naar Leon, hij had vooral tijd gespendeerd aan hem, om hem te trainen natuurlijk. Hoe sterker hij was, hoe beter hij Team Rocket kon bevechten en mensen kon helpen, toch? Hij keek naar de Litleo die als een sufkop zijn staart achterna zat te rennen. Als hij praatte over essentie... Nee, het leek een domme pokémon, maar hijzelf wist ook wel dat hij niet zó dom was. Hij luisterde goed en hij wist zeker dat de pokémon het niet slecht bedoelde. Hoopte hij. Vast wel, toch? Ach, het was een leuke partner. Dat gaf hij wel toe. Het was iedere keer iets nieuws dat ze deden en dat gaf tenminste geen saaie dingen. Hij besloot samen met Leon naar de basis te gaan voor de specifieke uitleg, het enige wat hij eerst te horen had gekregen was 'een probleem in Lavaridge Town'. Nou, daar had hij persoonlijk niet al teveel aan als hij eerlijk was. Hm. Hij floot even naar de Litleo, die inmiddels doodleuk een vlindertje aan het achtervolgen was. "Kom Leon, we hebben een taak." meldde hij even aan de Litleo, die een vrolijk geluidje maakte en naar hem toe rende. Heh, zijn lieve maatje was echt niet veranderd. Al vanaf hij een kleine litleo was, was deze donderkop een echte sufferd. Niet dat het erg was, het was juist leuk. Maar eh. Hij liep de Ranger basis binnen, waarna hij even rondkeek en naar het prikbord ging en naar het briefje keek. "De deur van onze vrieskamer is vastgevroren, en er is nog iemand binnen! Ranger, help ons!" Oh, dat was eigenlijk dus wel een spoedgeval. Vooral omdat het een vrieskamer was. "Leon, we hebben haast!" meldde hij de kleine litleo even, waarna hij weg begon te rennen. Voor noodgevallen, zou hij in dit vreselijke warme weer rennen. Als Litleo een Pyroar zou zijn, had hij met gemak op de rug van de Pyroar kunnen rijden... maar hij was nog geen Pyroar. Wel een sterke Litleo, daar lag het probleem niet. Voor een Litleo was hij zelfs érg sterk, al zei hij het zelf dan eh. Hij was behoorlijk sterk voor een Litleo, sterkere pokémons dan Leon was hij nog niet tegen gekomen, maar dat zou waarschijnlijk vanzelf weer komen, want hij wist zelf ook wel dat er veel sterkere pokémon zouden zijn. Van Gymleaders alleen al. Maar eh, het ging over pokémon die hij tegen was gekomen en sterker dan Leon had hij ze nog niet gezien. Hij rende het stadje binnen, waarna hij naar het des betreffende restaurant ging en naar binnen ging in zijn mooie student-ranger uniform. Hij hijgde even en hij was ook helemaal bezweet... Op dit moment had hij George wel mee gewild. Gos. Hij keek even op, een man was inmiddels naar hem toegelopen. "Oh je bent er eindelijk!" klonk er lichtjes in paniek. "Geen probleem! Ik ben er om problemen op te lossen!" sprak hij met een glimlach, waarna hij naar de man keek. "Kunt u me begeleiden naar de vrieskamer?" vroeg hij even aan de man, die hem even ietwat geschrokken aankeek, duidelijk dat de man in gedachten verzonken was. "Eh, ja, natuurlijk mijnheer." sprak de man, waarna de man begon te lopen en hij achter de man aan begon te lopen. Het was een leuk restaurantje, zou hij eens moeten onthouden als hij een keer ergens wilde eten. Misschien met een date, of gewoon met vrienden... Misschien moest hij Tawnee gaan uitnodigen hiernaar toe! Dat was waarschijnlijk wel een goed idee! Oke, bij de les blijven Jason. Niet daar overna denken nu, hij moest een mens uit de vrieskast redden. De manager stond waarschijnlijk bij de vrieskast, hopeloos aan de deur aan het trekken. "Oh, ranger!" sprak de man hopeloos tegen hem, waarop Jason even rustig naar de man keek. "Mijn arme dochter zit erin! Help haar alsjeblieft!" klonk er in paniek van de man af, waarop Jason een hand op de schouder van de man legde. "Geen zorgen, in een paar minuten ben ik terug, zodat er zekerheid is dat ik de deur open krijg." sprak hij met een glimlachje, waarop de man hem dankbaar aankeek. "Dankjewel Ranger!" sprak de man, waarop Jason glimlachte. "Zeg maar Jason," sprak hij rustig. "Jason en Leon." stelde hij zich even voor aan de man, waarna hij wegliep om buiten een goede pokémon te zoeken. Ponyta kon hij nu goed gebruiken, maar in plaats daarvan kwam hij een Numel tegen. Niet erg. Hij kon de pokémon goed gebruiken. Hij pakte zijn styler, waarna hij de tol los liet en met zijn stylus de tol begon te bewegen rond de Numel, waardoor deze even loom opkeek en uit het niets opeens ember gebruikte, waardoor Jason de Tol snel weg liet schieten zodat deze niet geraakt kon worden. Jeetje, dat was zeker een close call als hij eerlijk was. Hij begon de tol weer te bewegen rond de Numel, waarna de befriending gelukt leek te zijn en hij de Numel even aaide. "Thanks, ik heb je hulp hard nodig okay? Daarna kan je weer terug gaan het bos in." sprak hij met een glimlachje, waarop hij begon te lopen en de Numel hem begon te volgen... maar de mannelijke Numel was niet bepaald snel. Waarom moest het zo sloom terwijl het zo snel kon? Dit was de reden waarom hij een ponyta gewild zou hebben. Hij kwam uiteindelijk wel weer aan, waarna hij glimlachte naar de man. "Iedereen uit de weg!" sprak hij even, waardoor hij naar de deur liep. "Hey, Ik ben Jason, een ranger, ik ga je eruit halen oke?" zacht gesnik was hoorbaar. "Ik ben bang meneer de ranger!" klonk er zacht, waarschijnlijk door de dikke deur van de vrieskast. "Geen zorgen, zorg dat je ver van de deur staat okay?" sprak hij luid, waarna hij even slikte. "O-okay meneer de ranger..." sprak het meisje, waarna hij even rustig wachtte tot hij het gesnik niet meer hoorde. Okay. Mooi. Hij liep naar achteren en keek naar de Numel en Leon. "Oke Numel, ik heb je krachten even nodig, okay?" de Numel knikte even rustig, waarna hij naar Leon keek. "Leon, werk samen met de Numel om de deur open te krijgen! Okay?" sprak hij even, waardoor de Litleo knikte. "Numel, gebruik Flame Burst! Leon, Flame Thrower!" Beter teveel dan te weinig, toch? De Numel gebruikte de Flame Burst, tegelijker tijd, alsof het was afgesproken, met Leon die Flamethrower gebruikte. Hij glimlachte even en liet de deur even afkoelen, waarna hij voorzichtig een hand op de deurklink legde, die erg heet was waardoor hij zijn hand terug trok. "Hebben jullie een emmer water?" vroeg hij even aan de mannen, die knikten en meteen een emmer water haalde... auw.. Ze dachten natuurlijk dat het voor hem zelf was, maar hij pakte de emmer over en gooide het op de deurklink, waardoor een sissend geluidje hoorbaar was. Nu het weer koel was, opende hij de deur en zag hij het meisje zitten. "Ssh... Geen zorgen, je bent weer vrij." Het meisje rende zowat in zijn armen en begon weer te snikken, waarop Jason haar rustig optilde en haar naar buiten bracht om haar over te geven aan haar vader. "Ranger! We kunnen je niet genoeg bedanken!" klonk er van de man af, waarop Jason glimlachte. "Geen zorgen, ik ben al blij genoeg dat ze veilig is." sprak hij met een glimlachje, waarna hij het meisje aaide. "Niet meer zomaar zulke ruimtes in, okay?" sprak hij met een glimlachje, waarop het meisje langzaam knikte. "Mooi. Goed dat ik kon helpen." sprak hij met een glimlachje. "Ik ga melden aan de basis dat het is opgelost, nog een fijne dag verder!" sprak hij met een brede glimlach, waarna hij het restaurant uitliep. "Bedankt voor het helpen Numel, je bent nu vrij om te gaan." sprak hij met een glimlach, waarop de Numel rustig weg begon te lopen en hij overbleef met Leon. "Goed werk jochie." sprak hij met een brede glimlach, waarop Leon een vrolijk geluidje maakte. Aw.