Geheel episch kwam Lars aan bij woongemeenschap De Tokkel en in Mauvile City. Deze woongemeenschap is een buurt waarin allemaal huizen staan waar mensen wonen met een beperking. Het is op een bepaald manier eigenlijk een klein dorp. Op deze manier kunnen de verplegers en zusters makkelijk bij de inwoners langs. Daarnaast biedt het de inwoners de mogelijkheid om op z’n minst deels zelfstandig te wonen. Daarnaast is een dergelijke buurt veiliger voor wanneer een van de inwoners naar buiten gaat. Rondlopen met een beperking en gaaies in de buurt kan gevaarlijk zijn. Maar bij De Tokken dus niet. Een woongemeenschap als deze heeft ook een eigen buurthuis waar zowel religieuze zaken, feestzaken en belangrijke bijeenkomsten worden georganiseerd. En hier moest Lars naar toe voor zijn nieuwe Ranger opdracht. Lars had de taak gekregen om te helpen met het verzorgen van de inwoners. Hij wist enkel dat hij moest komen helpen. De rest zou hem op de locatie worden uitgelegd. Logisch, want de zusters en verplegers wisten natuurlijk meer over wat er allemaal moest gebeuren. Anyway, het waaide dus een beetje. En dat vond meneer Stött wel fijn, want daardoor wapperde zijn poncho en zijn hoed een beetje. En dat is gewoon cool. Weet je wel. Gewoon Cnadada. En al gauw kwam hij aan bij een zuster die druk bezig was een aantal vrijwilligers in te lichten over wat ze allemaal moesten doen, hoe laat, bij wie en waarom.
“Ah, jij zal de Ranger zijn.” Begon de Berta- type mevrouw. Super effectief tegenover Herman- type mannen. Flauw. Anyway.. “Ja..” Zei Lars met een diepe en ademende stem. Maar Berta reageerde niet onder de indruk. Ze duwde hem een pakketje papieren in zijn handen. Daarop stonden de benodigde gegevens van de persoon die hij moest gaan helpen vandaag. Alright, dat was schijnbaar niet zo moeilijk. Toch? Lars keek naar het adres en toen om zich heen. “Mevrouw, in welke richting ligt deze straat?” Vroeg hij. “Twee kilometer die kant op.” Ze wees naar het Noord- Oosten. Well dat ging hem dus te lang duren.. Hij besloot dus maar om te gaan rennen in plaats van lopen.
Al hijgend kwam hij aan voor het huis van de desbetreffende persoon. “Niet getreurt! Er is niets gebeurd! Het gevaar is geweken! Want uhm.. Het is weg!” Begon Lars heroïsch, maar realiseerde zich toen pas dat hij eerst nog even moest aanbellen. Er stond namelijk nog niemand voor hem. Maar even snel doen dan. Hij zwaaide zijn hand in de richting van de deurbel met een uitgestoken wijsvinger. Ding Ding van de Dingelong Dong Dong ging de bel. Het was de meest epische manier waarop Lars ooit een bel had doen rinkelen. En daar hoort natuurlijk ook weer een episch innerlijk monoloog bij. Dat is wel logisch. “Waarom.. zijn de bananen krom..?” Nailed it! Maar toen ging de deur dus open. Lars vond dat dat wel op een meer epische manier had gemogen. Maar hey, wat wil je. Niet iedereen kan aan zijn standaard voldoen. De lat ligt namelijk nogal hoog. En alsof de camera inzoomde op de ogen van Lars wierp hij een blik naar de persoon in de deuropening.
Lars had de naam al gelezen op een van de papieren. Gabriëlla van Laar. Hij kon een smalle vrouw zien van ongeveer negentien jaar. Ze had lang sluik donker haar en een mager gezicht. Haar ogen leken een grijs- blauwe kleur te hebben en vrij dof. Lars vond haar polsen eigenlijk wel iets engs hebben. Het leek net alsof hij ze zou breken als hij haar hand te hard zou schudden. Verder had ze een effen turquoise kleurige coltrui aan en een beige broek met wijde pijpen. Haar houding en gezichtsuitdrukking waren over het algemeen vrij.. treurig. Ohja, en ze zat in een rolstoel. Dat viel Lars als laatste op, want dat is logisch. Het zou nergens op slaan als hij eerst de rolstoel had gezien vóór de persoon. De rolstoel maakt niet wie de persoon is, de persoon maakt wie de rolstoel is. Wacht, dat is veel te filosofisch voor Lars. Even terug naar Gabriëlla. “Ja?” Zei ze alsof ze echt totaal geen zin had in vreemd bezoek. Aha, dus dit is de Quest NPC. Dacht Lars. Het lijkt er op dat dit er eentje is met persoonlijkheid. Dat vond hij altijd leuk. Dat maakte dit soort hoofdstukken altijd zo veel leuker! “De naam is Lars Stött en ik ga vandaag je superheld zijn.” Zei hij vastberaden. “Whatever..” Zei ze ongeïnteresseerd waarna ze naar binnen reed en de deur voor Lars open liet. De epische Ranger trad binnen en sloot de deur. Het meisje had allemaal posters van anime series aan de muren hangen. Maar ze had nog meer bijzondere decoraties. Zoals schedels, draken en messen. Dit was een gezellige. Maar hey, er zat wel tijd in de locatie waar de quest zich afspeelde en dat kon Lars alleen maar waarderen. “Dus wat kan ik voor je doen?” Zei hij in het wilde weg. Want Gabriëlla was inmiddels alweer een andere kamer in gegaan. Niet veel later kwam ze terug met een enorme mand wasgoed. “Wassen, drogen en strijken.” Nja.. voor iemand met emotionele decoraties liet ze er bar weinig van zien om eerlijk te zijn. Daarnaast waren dit soort opdrachten SAAI.
Hij raakte alle rechter sokken kwijt in de was, Hij had de bonte van de witte was niet gescheiden en met het strijken had hij een aantal kledingstukken verbrand. Maar hier zag Gabriëlla niks van. Zei was te druk bezig met iets op haar kamer doen ofzo. Lars wist niet precies was. Hij was gewoon aan het hopen dat hij vandaag niet hoefde te helpen met toilet bezoekjes. Hij borg alle was op en veegde het zweet episch van zijn voorhoofd af met een zwaai en een hairflip. Het was eigenlijk helemaal niet slim om zijn hoed en poncho binnen aan te laten, maarja, dan was hij minder episch en dat kan natuurlijk niet hè. Maar goed, het punt was aangebroken om de volgende taken aan Gabriëlla te vragen. Hij klopte op haar kamerdeur. Geen reactie. Hij klopte nog een keer. Geen reactie. Een seconde later hoorde hij gekreun. En nee, ze is niet dát aan het doen. Smeerkees. Ik weet wel dat je het denkt! Lars deed voorzichtig de deur open. Gabriëlla lag op haar bed met één been in de lucht. Die hield ze in de lucht door een band om haar voet te binden en met haar armen eraan te trekken. Ze liet haar been zakken toen ze merkte dat Lars aan het meekijken was. “Ik moet mijn spieren in beweging houden, voor de bloedsomloop, anders val ik flauw.” Wow, daar had Lars nog niet eens bij nagedacht. “Kan ik helpen?” Zei hij zacht. Ja, zelfs onze desillusionaire hero van de prophecy kreeg ineens een klap van de realiteit. Hij had daadwerkelijk sympathie voor haar en haar situatie. “Hoeft niet.” Zei ze terwijl ze moeizaam de band om haar andere voet wikkelde. Maar Lars bleef nog wel zichzelf, en die ‘nee’ nam hij niet aan. Hij stapte erop af en nam haar onderbeen in de ene hand en haar voet in de andere. Gelukkig kon ze niet tegenstribbelen. Vervolgens bootste Lars de bewegingen die ze eerder had gemaakt met het andere been na. Na een stuk of tien keer die beweging te hebben gemaakt vroeg Lars: “Is dat ongeveer genoeg?” En Gabriëlla knikte simpelweg. Nog stiller en nog meer afwezig dan ze eerst was. “Hoe help ik je terug op je stoel Gabriëlla?” Vroeg Lars. Maar Gabriëlla schudde nee met haar hoofd. “Ik wil niet naar buiten.” “Kom op dat is goed voor je.” OOOOH wat schattig. Kijk deze vijftien jarige jongen eens zorgzaam zijn. Kawaii dessu. Maar hij kreeg geen reactie. Dus ja, wat doe je dan hè? Hij kon haar wens zeker niet respecteren in dit vrije land. Nee, hij moest haar laten doen wat hij zelf vond dat het goede was. Hij tilde haar ongemakkelijk op en zette haar in haar stoel. Hij deed de veiligheidsriem om haar middel en liep met haar naar buiten. DIe riem is er zodat ze niet voorover valt in haar stoel. Maar weetje, ze stribbelde helemaal niet tegen. Niet fysiek en niet verbaal. Vreemd.
Eenmaal buiten had Gabriëlla moeite met het wennen aan het felle licht. Lars snoof eens diep in. “Aah, ik ruik avontuur.” Hij kreeg wederom niet echt een reactie van de sluikharige Gabriëlla. Zij was te veel bezig met het voelen van het zachte briesje op haar huid. Het was lekker warm buiten dus het briesje voelde fijn aan. Niet veel verplegers of zusters gingen met haar naar buiten. Ze wist ook heel goed waarom. Gabriëlla was niet altijd vrolijk. Ze was niet heel fijn gezelschap. Meestal werden met haar de belangrijke dingen gedaan en verder niet veel. Soms werd er gevraagd hoe het ging. Hoopvol. Maar Gabriëlla had daar niet zo’n boodschap aan als het verplicht moest. Dus meestal zei ze dan iets vervelends. Maar nu werd ze gewoon zonder discussie buiten geplaatst. En niet omdat het moest. “Jullie hebben een buurthuis met een restaurantje toch?Kun je daar lekkere ijsjes halen?”
Daar zaten ze dan. Gabriëlla met een vanille ijsje en Lars met een chocolade ijsje met chocoladesaus en sprinkles en slagroom en een koekje. Lars was heel episch zijn ijsje aan het eten. Zo episch dat zijn bakkes helemaal onder de chocolade en sprinkels zat. Gabriëlla was niet echt een prater, maar Lars had het idee dat ze het wel fijn vond buiten te zijn. Niet dat Lars zijn instinct nu zo goed is, maarja. “Is er hier ook iets spannends te doen?” Vroeg Lars uit het niets. Gabriëlla keek hem eindelijk een keer aan en zei: “Er is een meer waar mensen kunnen watersurfen.. maarja..” En ze keek omlaag naar haar Rolstoel. “Geen punt.” Zei Lars met een glimlach die té veel binnenpret aangaf.
Niet veel later zat Lars in een speedboot aan de kade. Achter zich Stond Gabriëlla in een rolstoel zonder wielen. In plaats daarvan had het twee waterskies. Jep, hij was dit echt van plan. “Goed vasthouden!” Lars stak zijn duim omhoog. VRRRRR. Daar gingen ze! Holy skittles het lukte ook nog! Gabriëlla bleef nog vrij stabiel ook. Tot de eerste bocht natuurlijk. Ze gilde van schrik. Een daadwerkelijke uiting van haar emotie. Een 100% ongecensureerde actie van zichzelf. Wauw. Progress. En na de bocht bleef ze nog steeds instabiel. “HELP!” Maar Lars was al voorbereid. Automatische piloot aan. En episch met zijn voet op de rand van de boot gaan staan. En zijn styler in de richting van een Wailmer schieten. Kon niet misgaan toch? Jawel. Lars knikkerde van de boot af toen de boot over een iets te hoog golfje vaarde. Op die snelheid was het moeilijk om balans te houden. Maar nu was hij onder water en kon hij de wailmer makkelijker zien. Voordeel toch? Een gehandicapte vrouw was aan haar lot overgelaten, maar Lars had zicht op een walvis. Perfect. Maar de Wailmer leek ook geschrokken. Gelukkig kon Lars Wailmer spreken. “OOOOEEEEEAAAAAEUEUEUEOEOEOE!” Vrij vertaald naar. “Help mij om dat meisje te redden!” En toen schoot hij zijn styler naar de Wailmer om die te capturen. Hij had helemaal geen tijd om op een antwoord te wachten. Het zag er eigenlijk best magisch uit. De styler liet een kleine laag bubbels achter waar die naar toe ging. Alsof het een vallende ster was. Want door de zon die bovenop het meer stond, glinsterde de bellen. Capture gelukt! “OEHAAAEEEEOOOOH OEWOE!” Vrij vertaald naar. “Til haar op!” Lars zwom ondertussen zelf naar boven. Toen hij boven het water uit kwam zag hij hoe Gabriëlla met haar handen in de lucht euforisch aan het roepen was. De Wailmer had haar op zijn rug geplaatst en was nu zelf aan het rondzwemmen met Gabriëlla op zijn rug. Uiteindelijk werd Lars zelf ook opgepikt en vaarden ze nog een stukje verder met z’n drieën. Eenmaal op de kant bedankte Gabriëlla de Wailmer en zei dat ze het vaker zou komen opzoeken bij het meer voortaan.
Lars was bezig met het monteren van de wielen aan de rolstoel toen Gabriëlla nog wat aan het vertellen was met de Wailmer aan de waterkant. En toen de wielen gemonteerd waren liepen Lars en Gabriëlla terug naar Berta. En Berta was ook veranderd. “Lars, ik weet niet wát je hebt gedaan, maar het is geweldig. Kom je vaker terug?” Lars wist dat hij geweldig was. “Pas wanneer de plicht roept.” Zei hij episch. Maar waarom zei Berta dat. Nou, Gabriëlla zat met een dikke glimlach in haar rolstoel. Iets waarvan Berta wist dat het niet vaak gebeurde. “Kom alsjeblieft nog eens terug.” Fluisterde Gabriëlla onhoorbaar. Ze vond het om meer dan één reden leuk dat Lars er was geweest. Lars nam de papieren uit zijn broekzak en overhandigde deze aan Berta. het was nu een kwestie van afwachten of hij zijn vrijwilligerswerk naar behoren had gedaan. En dat moest Berta hem gaan zeggen.
